---

'Dertig, veertig..' De rest van zijn tussen neus en lippen door tellingen ging over in nors, binnensmonds gemompel terwijl hij nauwkeurig het geld in zijn portefeuille naging. '.. vijftig, zestig.. - oh.. christ.' Bij Medusa, dit ging hem weer een vermogen aan geld kosten. Vijf daagjes in Oak's Field, leuk hoor. Nog maar te zwijgen over de oppas over zijn kinderen, kostte hem ook klauwen met geld. Maar hij kon het eigenlijk niet missen. Hij voelde de paar missende muntjes en briefjes zodanig in zijn portemonnee dat het in zijn zin dodelijk zou zijn. Nouja - als je Savador heette was een kleine nikkel al teveel. Zuchtend drukte hij de Cassiaanse au pair - stom wijf dat het was, hij mocht haar niet en vice versa - een paar briefjes in de hand en richtte zich vervolgens tot zijn zoontje, dat bovenop één van de rustbankjes op het platform stond te wiebelen. Even gedag zeggen tegen papa voor ze naar de opvang werden gebracht. Ze zouden elkaar vijf dagen niet zien. 'Je weet wat ik je heb gezegd, Elwin? Niet zonder jas naar buiten, geen dode dieren mee naar huis nemen, geen - '
'- Geen snoep, geen suiker, niet door de school rennen, niet weglopen, niet aan papa's voorraad komen, blijf uit de buurt van water. Ja-háá.' Een demonstratief stampje na het opdrammen na alle vooraf afgesproken regeltjes volgde. Hij wist het heus wel. Het was immers al zo vaak herhaald. In het bijzonder tegen hem, want door zijn avontuurlijke aard bestond er de kans dat hij volgens zijn vader veel vaker in de problemen zou komen dan zijn zusje, dat stilletjes naast hem op het bankje zat. 'Goed.'
Het zwartharige jongetje trok met een eigenzinnige snuif een afgezakte bretel terug over zijn schouder, zoals hij en zijn zusje naar behoren in alledaagse Shadraanse kledij werden gestoken, keek naar zijn vader die zich na het wegsteken van zijn toch al te dikke portemonnee volledig tot hem richtte. Elwin boog zich iets naar voren om de korte omhelzing die volgde in ontvangst te nemen. Ze waren altijd kort; al helemaal als er anderen bij waren. Asema kreeg een vingerschuddinkje - zo gesteld op lichamelijk contact was het meisje niet - en het was weer achter de rug. 'En gedraag jullie!' kwam Savador bits terug op het allerbelangrijkste. De strenge blik in zijn ogen die de kinderen maar al te goed kenden, droeg bij aan de priemende corrigerende wijsvinger die langzaam van de een naar de ander gleed. 'Krijg ik ook maar iets te horen dat me niet zint, dan ben ik binnen een dag terug om je te laten gehoorzamen.'
Een vingerknip en een ferm wijsgebaar met zijn duim over zijn schouder was voldoende om de au pair duidelijk te maken dat ze kon vertrekken. Uit zijn ogen ermee, voor hij teveel last kreeg van zijn diep, diep verborgen aandoenlijkheid. En voor enige bemoeizuchtige nieuwe leerling ze zag. Ze hoefden niet te weten dat zelfs hij de voldoende affectie had gehad om een gezin te stichten. Hij zou er immers niet van opkijken als de op hem gerichte haat ook afgevuurd zou worden op zijn nageslacht. En dat vergaf hij ze niet.

Met zijn zware aktetas en ravenzwarte paraplu die hij ingeklapt nu als extra steun gebruikte, ging Savador op een meer overzichtelijker punt van het platform staan. Een stukje dat speciaal afgezet was voor de koetsen die hen vanuit Oak's Field kwamen halen, en waar ze zouden verzamelen. Gemakkelijker, want het lanceringsplatform lag centraal en was voor de koetsen beter bereikbaar dan dat ze ergens midden op het schoolterrein zouden wachten. Hij ging maar weer staan wachten, strikt de tijd in de gaten houdend door zo nu en dan op zijn zakhorloge te blikken. Gehuld in pantalon, overhemd, gilet erover, daarover een dun colbertjasje - uiteraard het merendeel in donkere kleuren. Al om al een eigenaardig en duister gedaante, en voor de leerlingen die hem al kenden daarom eenvoudig te herkennen. Niet bepaald oppepperig gleed zijn norse blik over het platform, wachtend op de onverbeterlijke snotters die hij persoonlijk al kende en de onverbeterlijke snotters die zijn klas dit schooljaar met alle sprankelende pracht en praal zouden aanvullen, hiep hiep hoera in de gloria.

---

Grimmig staarde hij voor zich uit, zich ondertussen bedenkend hoe vreselijk de komende vijf dagen voor hem zouden worden. Gezien een paar leerlingen uit zijn klas alleen al. Bah. Hij legde zijn paraplu even dwars neer te rusten op de grond, hurkte door zijn knieën om iets uit de koffer te halen die naast zijn aktetas stond, en kwam tenslotte weer overeind met een lijst tegen een houten klembord en een kroontjespen in zijn handen. Zijn blik gleed even snel langs alle namen, de punt van de kroontjespen tikte zacht tegen het klembord. Het duurde een klein minuutje dat hij alle voorschriften en afgesproken regels voor zichzelf nog even doornam voor hij iets uit zijn ooghoeken opmerkte. Kennelijk werd het hem gegund dat het begin van zijn doomsday nog een beetje verzacht werd door de komst van Moyra, die de allereerste leerling was. Teacher's pet. Althans, hij was er druk mee bezig haar tot één van zijn zogeheten 'terugvalpunten' te maken. Zijn mondhoeken krulden om tot een zuinig glimlachje, nauwelijks zichtbaar. 'Dag.' Zo nors als hij net nog had gekeken, zo zeldzaam warm klonk zijn begroeting terug. Zijn glimlach verbreedde zich iets uit verborgen tederheid bij haar geeuw. Aww. Hij wilde haar optillen en over het hele platform rondzwieren, zo whiee. En zo van het platform door de kasteelgangen direct door naar zijn kamer op de lerarenetage, viel niemand op. Zijn bel van volijke regenboog- en Savadorachtige ideaalbeelden knapte bij de realisatie van de harde werkelijkheid. Ze gingen naar Oak's Field, vijf dagen lang, en daar liep hij een veel groter risico als hij meisjes op zijn kamer ging houden - want buiten de school was hij de keurige gentleman in de ogen van de overheid, een brave edele burger. En dat moest hij boven alles blijven. Pity.
O Lord, dat ging je niet menen. Ja, het was te verwachten, kind zat uiteraard in zijn mentorklas. Maar hij sprong er niet bepaald een gat om in de lucht als de loeder zich weer met alle levendige levendigheid liet zien. Nina Maiy. Eerst maandenlang wegblijven en dan meegaan op Verwerkweek met de instelling dat ze nooit een dagje school had gemist, de trut. Zijn haar was korter en hij droeg zich veel meer casual stijl, anders dan dat zij en haar dikke vriendinnetje van hem gewend waren - maar het zou hem niets verbazen als ze daar ook weer iets in vonden om hem af te kraken. Savador bleef stug voor zich uit kijken, leek haar in het eerste geval straal te negeren toen ze met een blije kop voor hem stond, op haar horloge blikte en hem een goedemorgen wenste. Hij zei niks, alsof ze gewoon lucht voor hem was. Enkel de steeds dieper wordende frons tussen zijn wenkbrauwen verriedde dat hij zich nu al aan haar aanwezigheid irriteerde. 'Heeft u er ook zo'n zin in Master?'
'Nee!' kwam het er half snauwend uit. Hoe kwam ze erbij, domme kanarie. Ga nu maar weer weg. Ze verpestte zijn uitzicht.
Hij keek verrukt op bij een onnodig luid gegil en een koffer die over het platform vooruit werd geschopt. God, kan er ook nog wel bij. Kwamen ze weer aan getakkeld en gestruikeld op hun naaldhakjes, kwijkend over het platform. Kwijkkwijkkwijk, hoor mij, zie mij. Het waren net van die opgelaten kefhondjes met roze strikjes in hun vacht en een walm van vreselijke parfum achter hun kont aanslingerend. Sjoelen met een dure hutkoffer over het platform om het onbewust te mollen. Ach, heeft mama toch betaald, maaknieuit. Verwend nest dat het was. Hup. Toe maar. Breek de boel maar weer af. Kostte toch geen geld allemaal. Ze waren nog amper in Oak's Field of het ging er nu al hondsbrutaal aan toe, jesus christus. Hij keek het gehele tafereel toe met een blik en uitdrukking dat hij het nu al alles behalve leuk vond terwijl ze stonden te knuffelen en te hyperen en te gillen. Ooh Nien, ooh Wren, boehoehoe. In één woord walgelijk.
'Godsverse-' Hij kon nog net op tijd zijn keurig opgepoetste en zwart gelakte herenschoen terugtrekken voor het zware kofferding op zijn tenen zou vallen, keek vervolgens met een plots veel bozere uitdrukking op bij het gekrijs. 'GOEDEMORGEN MASTER.'
'DIT IS DE LAATSTE KEER DAT JE DE BOEL BIJ ELKAAR LOOPT TE SCHREEUWEN, MARÁZ, EN JE DOET ER GOED AAN NU MIJN ADVIES AL OP TE VOLGEN! - en dat geldt voor jullie allebei - tenzij je liever hebt dat ik je sneller terug naar het kasteel sleur dan dat je huppeltrut kunt zeggen!' Hij voegde een demonstratieve vingerknip toe bij 'huppeltrut' om er de extra nadruk op te leggen, en liet vervolgens nog eens waarschuwend zijn priemende wijsvinger langs de twee glijden. 'Moet ik jullie nu echt nog als kleine kinderen behandelen? God's sake..' Zelfs zijn eigen kinderen waren volwassener dan zij waren, bij Medusa. 'Ik heb er zin in~'
'Hartverwarmend dat te horen..,' mompelde hij nors tussen neus en lippen door. Verdomme, nee hé. Waren ze weer aan het terroriseren geslagen, en nog wel op onschuldige schattige meisjes. Met een waarschuwende blik in zijn ogen duwde hij Moyra beschermend achter zich en staarde ijzig op de twee neer. Net zo lang tot ze hun aandacht van haar af zouden scheuren. Afblijven. Dat tere zieltje gingen ze dus mooi niet breken. Plus; hij kon voor Moyra's ogen weer de held uithangen, dus dat was mooi meegenomen.
Ah, daar kwamen de volgende leerlingen. Hij hoopte op zoveel mogelijk, zodat hij zich niet enkel hoefde te richten tot probleemkinderen als Maráz en Maiy. Vreselijk zou dat zijn. De jongen die hij kende als Jake Patreus kwam kalmpjes aangelopen, koffer achter zich aanzwevend, en maakte een beleefde buiging toen hij hem naderde. 'Patreus,' beantwoordde hij de groet van de jongen met zijn kin ietsjes opgeheven en een hoofdknikje, de beleefdheid waarderend. Een voorbeeld voor sommige onruststokers hier. Ook Sasuke kreeg een korte groet terug, nadat hij alle aanwezigen afvinkte op de lijst. Hij trok nadrukkelijk zijn neus even op toen Stinkdier hem passeerde, alsof het echt zo was dat ze een uur in de wind stonk. Haar brutale confrontatie was hij immers nog bij lange na niet vergeten.
'Dominic Gabriël Fedelmid meldt zich, Master.' Hij keek kort op, staarde vervolgens met een typische norse uitdrukking neer op de zwartharige jongen die voor hem beter bekend stond als Dominic. 'Fedelmiet,' sprak hij hardop voor zichzelf tussen neus en lippen door uit terwijl hij met de kroontjespen de leerlingenlijst afging, daarbij nauwelijks beseffend dat hij de achternaam van het joch verkeerd uitsprak. Fedelmietje. Ahaha. Binnenpretje, moest kunnen. Erza meldde zich ook al gauw, gevolgd door Rhine. Haar keek hij nauwelijks aan - herinnerde zich nog vers hun laatste ontmoeting, die iets uit de hand was gelopen. En die bovendien was geëindigd in een halve omhelzing toen hij in zijn leeuwenvorm zwaar onderdrukt was door het ijswater waar hij in was gevallen, en zij hem warm had gehouden. Hij dacht er liever niet meer aan.

Savador was juist bezig met de laatst bijgevoegde leerlingen af te vinken, toen getrappel van hoeven vanuit de verte al snel naderde. Hij keek op, liet de lijst voor wat het was. Verscheidende zwarte koetsen werden het lanceringsplatform op gebracht, getrokken door briesende paarden die in een wijde halve cirkel de koetsen achter elkaar tot stilstand brachten. Het waren er tientallen, met in iedere koets ruimte voor twee á drie personen. Ah - ze konden vertrekken. Mooi. Hij verliet zijn plek bij de groep even om één van de koetsiers te naderen en een sympathiek praatje te maken, inclusief ongemeende glimlachjes en valse maskertjes. Buiten de school was hij immers de hardwerkende loyale man die een hele school leidde. Enkele minuten later kwam hij weer teruggelopen, zijn gezicht weer net zo nors en ongenietend naar zijn leerlingen toe als voorheen. Terwijl de koetsen werden voorgereden, borg hij de leerlingenlijst op en richtte zich tot de klas. 'Luister even - hallo!' Met een strenge knip in zijn vingers trachtte hij de aandacht van de tutjes die met elkaar stonden te smiezen te krijgen. 'We gaan met twee á drie personen in één koets. Vervolgens vertrekken we richting Oak's Field. Laat me even verduidelijken dat er absoluut niet wordt gesproken met de koetsier onder het rijden, we gaan ook niet schommelen of uit raampjes hangen en al die andere kinderachtige onzin - die paarden zijn eenvoudig op stang te jagen en dragen niet voor niets oogkleppen om onstuimige prikkels uit de omgeving tegen te gaan.' Zijn blik ging in het bijzonder vooral even richting Nina en Wren toen hij het over onstuimige prikkels had. Ze konden zich maar beter een beetje gedragen, wilden ze geen kwade koetsiers en op hol geslagen paarden op hun dak krijgen. Daar was hij verantwoordelijk voor als mentor zijnde, dus kon hij het allemaal weer uit gaan staan leggen. En daar had hij geen zin in. 'Zodra we in Oak's Field zijn stappen we rustig uit en blijven we bij elkaar. Daar aangekomen is het nog een klein aantal minuten lopen naar de herberg.' Hij hoopte vurig dat hij daarvan op aan kon gaan, niet steeds achter ze aan hoefde te draven als één of andere debiel. Nors pakte Savador zijn spullen bij elkaar en liep kalm naar de koets die vooraan stond, waarin hij zou zitten. Daar bleef hij voor het deurtje staan om in de gaten te houden wie bij wie ging, en om eventueel nog snel de leerlingen op te vangen die nog moesten komen.