Bonk - bonk - bonk. Een gigantische, meterslange slang gleed door het smalle halletje op de derde etage van de herberg en beukte bij het passeren met zijn massieve lijf luid tegen iedere deur. Zijn meester paradeerde er met zelfingenomen passen naast om nog eens een extra beduidende roffel tegen de deuren van de kamers van de leerlingen te geven. 'Eruit!' schalde zijn stem snauwend door de hal. Nina, Rhine, Lune, en de drie jongens op één kamer kregen een nog extra luide bons tegen de deur. Omdat hij ze niet mocht, hoewel Patreus er nog wel mee door kon. Alleen Wren werd - zeldzaam als het was - bespaard, puur alleen om het feit dat ze samen op een kamer zat met zijn suikerhartje. 'Heb je goed geslapen, prinses?' vroeg Savador zoetjes door het sleutelgat van hun kamer, toen hij er even bij stil bleef staan. 'Nee, niet jij, Maráz!' Bij het idee alleen al dat hij ooit op zo'n toon tegen die blauwharige duivelin zou spreken droop zijn stem van de nijd en wrok. In geen honderd jaar.
Met een minachtend snuifje rechtte hij zijn rug, streek even met alle arrogantie door zijn zwarte lokken en schrijdde vervolgens als een of andere koning de trap af, naar de taverne. Daar stond het ontbijt al gereed; mandjes met warme broodjes, gekookte eieren, spek, beschuit, het nodige beleg. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Verder was de taverne nog vrij leeg, op de waard achter de bar na. Het was dan ook nog vroeg in de ochtend, nog schemerig buiten. Maar ze zouden binnen nu en een halfuur beneden staan, aangekleed en wel - of hij kwam ze persoonlijk uit hun bed schudden. Misschien kroop hij er ook nog even bij, mocht het een meisje zijn. Is niet zo erg, toch? Niemand die het merkte.
Zelf was hij al vrij vroeg op, zoals gewoonlijk weer gehuld in pantalon en overhemd met gilet. Geen dag die geen gelegenheid bood voor classy kleding. Alhoewel hij voor vandaag toch iets gemakkelijkers aan had kunnen trekken. Iets van wandelkleding, gezien wat er voor vandaag op het programma stond. Een kennismakingsspel in de Kovomaka's Gardens en tegen de avond een avondwandeling met sterrengedoe. Hij moest ook maar iets uit zijn duim zuigen om te kunnen doen met een klas ongeregeld, die elkaar als een stel bavianen achterna stoven. En het mocht niet teveel geld kosten, want oei oei. Dan kon hij van het weekend geen wijn inslaan om bij te komen van de afgrijselijke week. Overdreven, gezien zijn veel te grote inkomen - maar toch.
Lichtjes boog Savador door zijn knieën, stroopte de mouw van zijn overhemd op en onthulde een tatoeage-achtige afbeelding op zijn smetteloze bleke huid. Binnen de lijnen van de afbeelding bevond zich een lege plek, alsof het daadwerkelijk een tatoeage was en deze niet volledig was afgewerkt. Een Shadraanse spreuk kwam zacht sissend over zijn smalle lippen, en de slang die zich om zijn pols wikkelde leek langzaam maar zeker in te zakken in zijn huid. Daar kreeg het dier een zwarte kleur, boog zijn lijf nog in een S-kronkel en verroerde zich vervolgens niet meer. Eén geworden met de afbeelding om zijn pols, zoals het als een soort container voor zijn slangen werkte. Hij besloot zijn dienaar maar gauw weg te stoppen voordat een leerling met een 'jamaar bwooee wij mogen geen huisdieren meenemen maar u wel tsss'-instelling voor zijn neus stond en bij de rest ging miepen. Had hij namelijk geen zin in. Kalmpjes kwam hij weer overeind en begaf zich met elegante passen voor het raam, bij de brandende haard, waar hij met over elkaar geslagen armen bleef staan wachten. Inclusief aflopend geduld, want hij was absoluut niet van plan die luiwammesen uit te laten slapen.

Bij Medusa, normaal gesproken had hij vrij veel geduld - maar wanneer het op wachten op zijn leerlingen aankwam was het toch wel weer een heel ander verhaal. Tijd verspillen voor onopgevoedde en aanstormende crimineeltjes. Niet allemaal, natuurlijk. Kasane, Patreus, Luccas - er waren uitzonderingen. Zeldzaam, maar ze waren er.
Bah. Hij had Saethion nog best een kwartiertje langer uit zijn 'kooi' kunnen laten, had hij ook wat gezelschap gehad. Aan de waard had hij op het moment niet veel. De oude man - zijn slangachtige blik schoot nog eens snel in de richting van de bar uit - zat daar maar slaperig voor zich uit te staren, de helft van de tijd meer indommelend dan alert. Als er nu belagers of iets van dat soort de taverne binnen zouden stormen; niet zijn probleem. Zolang ze hem en zijn spullen maar met rust lieten, de rest maakte hem niet echt uit.
Ah - de eerste luiwammes. Dat werd tijd. Zijn bleke gezicht bleef strak en streng, maar leek op een vreemde manier toch iets op te klaren bij het besef dat het Patreus was. Het deed hem deugd te zien dat de jongen compleet afwijkte van de rest. Op een positieve manier, weliswaar. Konden die twee koeien van een Wren en Nina nog een voorbeeld aan nemen.
'Goedemorgen Master.' Voldaan keek hij toe hoe Jake een respectvolle buiging voor hem maakte, zijn hoofd daarbij opgeheven. 'Patreus,' groette hij de jongen met hetzelfde vergelijkbare respect terug. Zijn ene hand was tegen zijn heup geplaatst, de ander hield elegantjes een knoopje van zijn gilet vast. Like a sir.
Er was even een klein zenuwtrekje zichtbaar bij zijn ooglid toen hij Jake tot zijn grootste ongenoegen vervolgens al aan het ontbijt zag beginnen - alhoewel.. niet helemaal. Geleidelijk aan keerde de kalmte weer terug bij het besef dat de jongen enkel wat eten op zijn bord pakte, maar er nog niet aan begon. Mooi.
Verachtelijke Lie was de volgende die als een havenloze zombie de trap kwam afgestommeld. Het joch kreeg niet eens een begroeting waardig van zijn kant. In plaats daarvan keek hij totaal de andere kant uit, zijn neus voor hem ophalend, en deed net alsof hij er niet was. Die snotkous van gisteren die hem toen onder had staan proesten - althans, in zijn ogen wel - volgde, en hij kon niets anders doen dan afkeurend kijken naar het ongefatsoeneerde haar van de jongen. Het sierde als een ontplofte poedel zijn kruin. Charmant.
Niet veel later zetelde Enyana ook aan de ontbijttafel, gevolgd door Sasuke. Eventjes zien. Patreus, Lie-joch, snotkous, - maar kennelijk vandaag niet meer, hij leek immers een stuk te zijn opgeknapt - Luccas, emokid. Spetterend gezelschap om de dag mee te beginnen. Altijd nog beter dan Maráz en Maiy - wat was hij blij dat die nog op één oor lagen. Al zou hij ze vroeg of laat persoonlijk uit hun bed moeten komen sleuren. Onbetwist ging zijn aandacht uit naar de ontbijttafel. Handen van leerlingen die over de tafel naar beleg en broodjes gingen, zacht gekling van messen en glazen. Eieren, broodjes, koffie, boterhammen, thee. Het zenuwtrekje keerde spontaan terug. Wat, bij Medusa, haalden ze zich in hun hoofd?!
'Heb ik gezegd dat men aan het ontbijt kon beginnen?' vroeg hij in het algemeen op een gemaakte zoete toon, nadat hij een stap naar voren had gezet en zijn handen op de tafel plaatste. Zijn mondhoeken waren liefjes omgekruld tot een koddig glimlachje, zijn quasi-begripvolle ogen gingen even langs de leerlingen.
'Nee, dat heb ik NIET!' Hij vulde zijn eigen zin aan die plots uitmondde in een giftig gesnauw, en vuurde tegelijkertijd zijn tirade af op een willekeurig iemand in een kwade vingerknip - waarop de twee bammetjes van Zack spontaan in de fik vlogen. Arme jongen. Zo'n lucky lad was hij dus niet. 'Bij Medusa, is het for God's sake nou zo moeilijk om ook maar een béétje fatsoen te tonen?!' Waarschuwend ging zijn blik nog eens langs de personen aan de ontbijttafel. Seriously - wanneer was het gehoord geworden om zonder enige aankondiging of zonder complete klas aan het gezamenlijke ontbijt te beginnen? Op Noord-Shadra was het gewoonte. Je begon pas aan het eten als het gezin compleet was, en je ging pas van tafel als iedereen klaar was. En geen seconde eerder.
Zonder iets te zeggen snaaide hij de krant uit Lie's handen en liep ermee naar zijn eigen plekje, aan het uiteinde van de lange ontbijttafel. Daar zeeg hij neer op de stoel, schonk zichzelf wat thee in - vurig hopend dat het Shadraanse was, de rest was slootwater, niet te drinken - en sloeg de krant voor, ergens in het midden. Eerst hij lezen, wel zo belangrijk - daarna scheurden ze het voor zijn part aan flarden of gebruikten ze het als toiletpapier; dat maakte hem allemaal niet uit. Maar of iemand hier in deze ruimte, anders dan hijzelf, de behoefte had om zich aan een vorm van educatie te wijden als dit niet hoefde en of ze het dan ook nog echt zouden lezen betwijfelde hij. Zijn blik schoot boven de krant uit even gauw langs de gezichten van zijn leerlingen. 'Wel..,' verbrak hij de stilte nors. Opnieuw krulden zijn mondhoeken zich om tot het eerdere zoetsappige glimlachje om zijn smalle lippen, en maakte hij een wijds gebaar over de tafel. 'Tast toe.' Nú mochten ze zich pas aan het ontbijt wijden en zich volvreten - en dat riedeltje zou hij ze de komende dagen instampen, broodnodig als dat leek te zijn.

Op z'n minst leek iemand hier vrolijk te kunnen blijven onder zijn tirade. Hij staarde een klein moment boven zijn krant uit boosjes in de richting van de Zack-jongen met de poedelcoupe toen deze hem warempel bedankte. En sterker nog; hij leek boven alles ook nog eens blij te zijn met zijn aangebrandde voedsel. Met een frons die zich geleidelijk aan tussen zijn wenkbrauwen vormde en nors binnensmonds gemompel dat sterk leek op 'volgende keer is het je haar', richtte hij zich weer op zijn krant. Leuk voor hem. Als hij brood met kankerverwekkende zwarte randen wilde eten, prima. Het was niet eens de bedoeling geweest, verdorie. Hij moest huilen en grienen en als een klein ontevreden kind met zijn eten smijten en misschien, heel vurig hopend misschien in tranen de trap opstommelen om zich vervolgens opstandig op zijn kamer terug te trekken en 'NEE GA WEG' gillen als hij heel onschuldig aan zou kloppen. Dát was humor. Maar ja, dan niet.
Hij kreeg al snel genoeg zijn bron voor amusatie voorgeschoteld toen allerliefste Moyra de taverne kwam binnengetrippeld. Schattiger, knuffelbaarder en zoetiger dan ooit. 'My dear,' hij glimlachte breed zijn hagelwitte tandarts-tanden bloot terwijl hij van zijn stoel overeind kwam en haar hartelijk verwelkomde met een gespreid gebaar van zijn armen. Met alle hoffelijkheid en gentleman-etiquetten van dien schoof hij een stoel voor haar naar achter en schoof deze vervolgens - veel te dicht over haar heengebogen, zijn gezicht helde haast over haar kleine ranke schoudertje - weer zorgvuldig aan. 'Niet veel interessanter dan jouw sprankelende aanwezigheid,' hij zei het bijna op een vreemde giechelende manier terwijl hij een zacht tikje tegen het puntje van haar neus gaf. 'Alsjeblieft, maak het jezelf gemakkelijk,' sprak hij warm in haar oor, zijn wang onnodig tegen de hare gedrukt terwijl zijn blik glimlachend over het opgestelde eten op de ontbijttafel ging - alsof hij ook nog van plan was haar te voeren. Het was wel duidelijk wie zijn lievelingetje hier was in de groep, en het kon hem daarbij nauwelijks iets schelen wat de rest hiervan dacht. Hij was eenzaam en geilde springtouw- en huppelpasmeisjes. That's that. Als het aan hem lag had hij haar door de hele taverne rondgezwierd, net zoals hij zich gisteren op het platform in had moeten houden om dat toch maar achterwege te laten.
Zijn blik ging van warm naar nors toen hij Dominic opmerkte. Hij rechtte zijn rug, zijn handen lagen nog op de rugleuning van Moyra's stoel, maar zijn lichaam was half naar de jongen toegekeerd. De kille blik in zijn ogen werd benadrukt door de waarschuwende fonkeling.
'Ah, Fedelbiet,' kwam er vervolgens echter veel kalmer uit dan hij op het eerste gezicht leek. De jongen kreeg daarna geen blik meer waardig gegund, terwijl de leraar onverschillig een stofje van zijn op en top nette kledij plukte, zich met een ruk omdraaide en weer neerzeeg op zijn eigen plek, achter zijn krant. Vanachter de krant wierp hij zo nu en dan dodelijke blikken in Dominic's richting uit. Hoe durfde dat schlemiel?! Hém zonder blikken of blozen beledigen. Hij had het heus wel gehoord.
Totaal uit zijn humeur - niet dat hij al in een goede bui was, but still - roerde hij met zijn hand als een of andere wasmachine in wilde centrifuge-stand in zijn kopje dat de thee over de randen spatte. Zijn blik was nog op het krant-artikel van een onbekende tandartspraktijk Grientjes en Gaatjes gericht, maar zijn dunne op elkaar geperste lippen verriedden dat hij van binnen kookte van woede.
Het geluid van het bekende belletje boven de deur van de taverne deed hem opkijken, en nog geen vijf seconden later kwam Scarlet binnengelopen. Hij trok een wenkbrauw op terwijl zijn blik haar even kort van top tot teen bekeek - maar zijn mondhoeken trokken zich kleintjes op tot een zuinig glimlachje toen ze zo vriendelijk was hem wat van het eten aan te bieden. Hij schonk haar een dankbaar knikje, pakte het bord aan, maar liet haar hand, die opvallend koud aanvoelde, tijdens de overhandiging niet los. 'Heb je gewoon een slechte doorbloeding of heb je geen voorkeur voor de bedden hier?' De toon in zijn stem was nog vrij beheerst, maar toen hij haar vervolgens bijna dreigend aanstaarde, klonken de woorden die volgden bars. 'Waar ben je geweest?!' Een paar minuten lang bleef hij het meisje ijzig aanstaren, zijn vingers klauwden zich in een steeds sterkere grip om haar hand. En toen, op het moment dat hij bijna zijn hoogtepunt van intimidatie had bereikt, draaide hij zijn hoofd weg en liet haar langzaam los. 'Well, never mind.. ga zitten.' Met een klein zuchtje plaatste hij een hand over zijn voorhoofd, wuifde slapjes met zijn andere hand alsof hij daarmee haar aanwezigheid weg wilde wuiven. Hij had last van scheuten hoofdpijn sinds hij gisteravond nog aan een glaasje wijn had zitten lurken op zijn kamer. Gewoon, een piepklein glaasje - moest kunnen. Misschien was het naderhand toch een piepklein glaasje geweest dat zich op een heel vreemde wijze steeds opnieuw vulde wanneer hij er de fles onder zijn bed boven had gehouden. Heel, heel vreemd. En dat eiste nu zijn tol. Hij had barstende koppijn en daarbij niet veel zin in een grote discussie. Dus ga weg. Ga zitten en eet.
Thee was het beste medicijn tegen alles. Shadraanse thee, althans. Hij nipte heel keurigjes en beheerst aan de rand van zijn kopje terwijl hij glazig naar de nieuwsberichten in de krant staarde, moest iets te lezen hebben tijdens het ontbijt. Vanuit het niets kreeg hij een stoot tegen zijn schouder, gutste de halve inhoud over de rand van het kopje en verslikte hij zich even half. Wel verdomme! De eerst zo perfect witte tanden van de afbeelding van een gebit onder het artikel van Grientjes en Gaatjes zagen nu poepiebruin.
'Blijf met je gore tengels van me af!' snauwde hij niet bepaald blijtjes richting Lune. Of hij verbrijzelde haar kootjes één voor één met alle plezier. Wat was dat nu weer iets om te doen, je leraar .. 'boksen' - of hoe ze dat ook mochten noemen? Onacceptabel, brutaal en buitengewoon ongemanierd! Dat deed ze maar lekker bij haar enge vriendjes, maar niet bij hém. Aan hem zitten was niet verboden - dan wel iets lager, graag - maar dit.. hem stompen, good gracious me omg.
Zacht in zichzelf vloekend en mompelend deed hij een poging de plas thee met een servet van de tafel en de krant te deppen - wat al niet behoorlijk veel hielp. Moest hij ook weer een hele fles desinfecterende zeep in de poederbak van zijn wasmachine gieten om die puberbacillen uit dit overhemd te wassen. Voor alle zekerheid trok hij straks wel iets anders aan, kon hij gelijk ook even de lakse slaapkoppen die nog niet beneden zaten uit hun bed slingeren.

Ochtendwandeling, ammehoela. Die had de godganse nacht op straat rondgezworven en geblowed en waarschijnlijk ook nog eventjes in de vroege uurtjes bovenop de tafels van de Jolly Jester strontbezopen op afgrijselijke puberpopmuziek staan buikdansen - jammer dat hij er niet bij was geweest. Maar hij kwam er wel achter, o zeker wel. Hij zou gewoon de registratielijst van de nabijgelegen kroegen en herbergen natrekken, kon hij er gelijk ook achterkomen wie er nog meer van zijn mentorleerlingen het begin van het schooljaar kennelijk al met drie maanden strafwerk wilden vieren. Zijn hand zweefde over de tafel naar een nieuw doekje om de gemorste thee mee op te deppen terwijl hij Scarlet nog strak in het oog hield, die Fedelbiet blijkbaar aardig genoeg vond om naast te gaan zitten. Met een verbeten trek om zijn mond liet hij het krantje voor zijn neus naar beneden dubbelslaan om volledig zicht op hen te hebben toen Dominic wel heel sarcastisch commentaar te leveren had, het malle jong.
Terwijl zijn blik van de ontbijttafel naar de ouderwetse wandklok boven de bar ging, concludeerde hij met alle ongenoegen dat het nu wel heel erg begon uit te lopen daarboven. Bij Medusa, moest hij nu altijd paraat staan om hen een motiverende schop onder hun kont te komen geven? In een nogal ruw gebaar waarbij twee pagina's scheurden en de rest masaal verkreukelde, smeet hij ritselend de krant neer, kwam kordaat overeind om in vlotte boze pas door de taverne te benen. Halverwege draaide hij zich nog even om en richtte zich met bevende wijsvinger op de ontbijtende klas. 'Binnen nu en een halfuur horen we in de Kovomaka's Gardens te zijn voor het kennismakingsspel dat vandaag op de planning staat. Als ik terugkom is iedereen gereed voor vertrek!' Vervolgens stampte hij de trap naar de slaapvertrekken op. De kamer van Rhine's deur werd in een ruk opengegooid. 'Bij Med-!' Hij kukelde bij binnenkomst bijna op zijn snufferd. Het onschuldig ogend kleine glazen balletje op de houten vloer zou spontaan uit elkaar gespat zijn als blikken konden doden. Knikkers?! Onzinnig kinderspeelgoed, my god. Wie gaf zijn jong nu knikkers? Dat was vragen om scenario's met stikkende kinderen die achteloos genoeg waren om te denken dat het een kauwgombal was. Met een gracieus boogje liet hij het verdwijnen in een klein emmerachtig dingetje naast de deur. In de prullenbak ermee. Terwijl hij dat deed, richtte zijn aandacht zich op de bult in één van de bedden. Lag de troela nog gewoon te slapen!
'LaFee,' sprak hij griezelig kalm. 'Ik geef je drie seconden. Eén -' Hij schuifelde langzaam achteruit de kamer uit. 'Twee - ' Aan de drie kwam hij niet, want hij had het ijzerachtige matrasnet onder het bed al zodanig verhit voor hij de kamer had verlaten dat de rook aan weerzijden van het bed richting het plafond kringelde. Als ze daar al niet kuchend en hoestend wakker van werd, wachtend op de drie die niet kwam, dan merkte ze het vanzelf wel als haar bed in lichterlaaie stond. En hij zou van niets weten, trala.

Hij had zijn dure coat voor buitenshuis al aan terwijl hij weer beneden kwam en zich bij de rest voegde. 'Netjes in een rij, aansluiten en geen gehuppel!' droeg hij snauwend op bij de deur van de taverne. Uiteraard met de nadruk op 'netjes', want hij wilde de bewoners niet de indruk geven dat hij de controle moest behouden over een bende apen terwijl ze door Oak's Field trokken. Waarschijnlijk had het deze nacht geregend, want de ouderwets bekeide straten glommen en lagen vol plassen. Fijn. Nors sloeg Savador zijn das beter om terwijl hij naar buiten stapte en de klas in een vlot tempo voorging. Gelukkig bevonden de Kovomaka's Gardens zich op een redelijke loopafstand. Een gigantische tuin die zich uitstrekte over een afstand die gelijk stond aan vijf voetbalvelden, met bloemen en planten en vijvers en kleine houten bruggetjes over beekjes - overal waar het oog kon reiken. Natuurlijk konden de bekende plantsoenen die in de bijpassende kleur van een aantal bloemsoorten de zeven planeten afbeelden; vooral goed zichtbaar vanuit de observatietoren, waaruit je van bovenaf zicht had op de gehele Gardens. De Gardens zelf, die normaal gesproken een cultureel centrum vormde voor toeristen en dergelijke, lagen er zo tegen het aanbreken van de middag stil en sereen bij. Mooi zo. Hij kon geen pottenkijkers gebruiken zoals hij zich nu al voor de meerderheid uit de klas schaamde. Ondanks dat hij zelf een gruwelijke hekel had aan alles dat groeit en bloeit - het deed hem aan Norwood denken, dat zei al genoeg - leek hij toch zijn pas iets in te houden alsof hij de klas wel van het zicht wilde laten genieten. Zo heel vaak waren er immers geen uitjes vanuit school gepland naar de Gardens - en het was toch iets dat je minstens een keer in je leven gezien moest hebben. Tussen twee plantsoenen die rijkelijk een lust voor het oog waren met bloemen in alle kleuren van de regenboog (om in feite ook een regenboog te symboliseren) bevond zich midden in het park een groot en licht beheuveld grasveld met bankjes. Daar, naast een gietijzeren beeld van de beroemde Grenaan die de Kovomaka's Gardens tot stand had gebracht, kwam hij tot stilstand en richtte zich tot de leerlingen om de bedoeling van hun komst hier uit te gaan leggen.