Het was een donkere nacht. Het enige licht wat te zien was, was het licht van de volle maan. Er hing een onheilspellende sfeer in de lucht. Het enige wat te horen was, waren voetstappen. In het donker waren alleen 2 gele ogen te zien. Hij moest en zou het doen. Jake liep met gehaaste stappen naar de plek waar de oude ruïnes stonden. Deze maakte vroeger deel uit van de school, wist hij. Hij wist ook dat hier misschien geheime duistere krachten zouden zitten. Dat dacht hij tenminste. Deze krachten waren perfect om te oefenen of hij zeker zo goed als helemaal van zijn ziekte af was. Na lange tijd, wist hij het zeker. Hij moest en zou deze test doen. Hij wou graag van zijn ziekte af. Hij ondervond er weliswaar geen nadelen aan.. Oke, hij was softer geworden, en kon niet te lang in het maanlicht blijven. Maar toch. Iedere keer als hij het maanlicht kruiste, was zijn teken te zien, en knetterde er donkere magie tussen zijn vingers. Hij was vastberaden, en zou zich door niets of niemand tegen houden. Toen werd het bos al wat dikker. Hij moest op een gegeven moment takken weg gaan duwen. Raar. Hij kon zich niet herinneren dat het bos zo dik begroeid was. Hij zuchtte even en stopte. "Tenebris Cultro." Toen deed hij zijn rechterhand snel naar beneden. Alsof hij een karateslag maakte. Toen kwam er een sikkelvormige donkerpaarse streep uit de weg die zijn hand had gevormd. Deze sneed door de dikke begroeiing heen. Takken verpulverde tot gruis bij aanraking van deze streep. Nu was er een weg vrij. Deze was tevens ook gevuld met maanlicht, omdat deze ook de bovenste begroeiing had weggeblazen. Hij glimlachte. Hij was nu een beetje in het maanlicht, dat door de takken scheen van de bomen. Het teken gloeide fel op. (Zie OS) Dat mocht nu nog niet. Pas als hij bij de ruïnes was. Hij had zichzelf gelukkig een andere spreuk aangeleerd voor dit soort gevallen. "Luna Scutum" Er verscheen een licht paarse gloed om hem heen. Zijn teken bleef gloeien. Dat was echter omdat hij donkere magie gebruikte. Hij zou nu geen last meer hebben van maanlicht...Voorlopig. Het was namelijk een tijdelijke spreuk. Toen liep hij weer verder. Dezelfde vastberaden grote passen. Eenmaal bij de rand van het bos aangekomen, zag hij de ruïnes. Ze lagen er spookachtig bij, bij het licht van de volle maan. De rotsen leken net figuren, kijkend naar iedere voorbijganger. Jake stapte uit de beschutting van het bos. Nu moest hij over een plek waar helemaal geen enkele bescherming was tegen maanlicht. Dit zal vermoeiend worden voor zijn spreuk. Naar goed. Hij besloot om snel te gaan lopen. Hij keek even naar de maan. Toen Ging hij met een snelle pas over het open stuk, naar de ruïnes. Hij voelde het maanlicht branden op zijn spreuk. Misschien moest hij zijn uilenogen uit gaan zetten. Hij kon van zichzelf toch al goed zien in het maanlicht. Zijn ogen gingen over van geel naar donker paars. Het voelde al iets beter aan, maar nog steeds niet helemaal goed. Eventjes fronste hij zijn wenkbrauwen. Hij was er bijna...hij kon het bijna niet langer volhouden. Hij voelde zijn spreuk langzaam maar zeker afsterven. Nog even..hij was bijna bij de schaduw van een muur. Toen was hij er. Precies op tijd, want zijn magieveld was al een tijd aan flikkeren en viel uit precies op het moment dat hij de schaduw bereikte. Het teken vervaagde. Hij glimlachte. Toen volgde hij de muur, totdat deze stopte. Toen keek hij om het hoekje van de muur. OP zoek naar het dichtstbijzijnde schaduwplekje. Het teken gloeide weer op, terwijl hij zoekend om het hoekje keek. Hij zag dat er een grote pilaar was. "Perfect.." Met snelle passen liep hij er naartoe. Zo kort mogelijk aan het maanlicht blootgesteld wordend. Toen hij in de schaduw van de pilaar was, keek hij omhoog naar deze. Hij schatte deze op 20 meter. Wacht eens...misschien kon hij in zijn uilenvorm wel naar e top van de pilaar vliegen, en dan de omgeving afzoeken naar eventuele tekenen van deze magiebron. Hij wist dat hij in zijn uilenvorm minder last had van maanlicht. Waarom wist hij nog steeds niet. Waarschijnlijk was het de Greniaanse magie die ervoor zorgde. Toen werd Jake kleiner, en begonnen er veren te groeien over zijn kleren. Ook, begon zich op de plek van zijn neus en mond een snavel te vormen. Zijn ogen begonnen ook geler te worden. Na een paar seconden zat op de plek van Jake een Shadraanse reuzenuil. Deze maakte even geluid, en vloog toen naar de top van de pilaar. Toen Jake op de top was, zag hij dat hij gelijk had. Hij had hier een prima uitzicht over de ruïnes. Hij keek naar de maan. En een goed uitzicht over de maan. Het silhouet van de uil tegen de volle maan had iets mysterieus. Toen zag hij met zijn scherpe uilenogen een andere persoon. Wat deed deze andere persoon hier? Hij kon nu echt geen mensen gebruiken. Ach, misschien zag de persoon hem helemaal wel niet. Des te beter dan.

[Rhine]

Een donkere gang, een hels gelach en klauwen die naar haar benen graaide. Rhine rende door de donkere vochtige gang die wel eindeloos leek. Overal bleef ze dat ooh zo bekende gelach horen, rook ze de geur van dood en verderf. Ze voelde iets nats en warms aan haar voeten. Toen ze naar beneden keek merkte ze dat ze in een plas met bloed stond, het bloed kwam ergens uitgestroomd, een lichaam…Het lichaam van haar vader. Zijn ledematen hingen niet meer aan elkaar en zijn doodse ogen keken haar aan met een glazige en gekwelde blik. Rhine voelde hoe haar hart een tel oversloeg en dwong zichzelf ertoe om weg te rennen, weg bij eht lijk. Zo kwam ze nog meer beelden tegen haar moeder die overgoten werd met zuur, haar beste vriend die levend verslonden werd, haar grootouders die tot as verbrand werden. In elke hoek, in elke kier was een gruwelbeeld en het gelach bleef aanhouden, werd alleen maar luider. Al gauw zag ze een gestalte, er klopte iets niet hij was gigantisch of nee wacht! Hij was niet groot! Zij kromp! Ze werd kleiner dan een insect en keek naar het gestalte dat zich omdraaide. Toen zijn gezicht verlicht werd door een rood licht herkende ze Sasuke erin. Hij…Hij had dit alles aangericht hij had haar familie vermoord. Ze voelde zijn klauwige handen om haar keel zag zijn smeulende blik die maar op één ding uit was : haar laten lijden.

Rhine werd alweer schreeuwend wakker. De maan stond hoog, haar ogen waren groot van angst. Het was nu al de zoveelste nacht. De zoveelste nacht dat ze schreeuwend wakkerd werd gekweld door de meest gruwelijke nachtmerries. Maar Rhine kon aan niemand vertellen welke beelden haar kwelde. Ze vertrouwde niemand en de enige persoon die ze wel vertrouwde wilde ze niet ongerust maken. Zack maakte zich al zorgen genoeg dus hij mocht het niet weten, dit was een last die ze alleen zou moeten dragen. Één ding wist rhine wel al zeker ze zou in geen mogelijkheid meer kunnen slapen. Ze klom uit bed en zag haar weerspiegeling in de spiegel bij eht voorbij gaan. Haar ogen waren nog steeds verwijd en haar spieren gespannen. Ze moest uit deze kamer, Alles hier verstikte haar. Ze trok haastig een zwart jurkje aan en een vestje met capuchon aan haar voeten zaten haar zwarte sneakers losjes. Nu door de gang lopen zou een te groot risico vormen en na deze nachtmerrie beelden wilde ze het schoolhoofd echt niet nog eens tegen het lijf lopen. Ze opende haar raam en klom eruit. Ze had geluk dat het dak van het andere deel van de school vlak onder haar raam lag. Oké het was nogal glad door het water maar het was prima te doen voor rhines lenige voeten. Ze moest rennen in beweging blijven zichzelf afleiden, die kwelgeest uit haar geest bannen. Er was een tijd geweest dat ze zichzelf gedrogeerd zou hebben om van de beelden af te komen maar dat kon ze niet meer, ze had het zack beloofd. Van het schoolterrein afkomen was simpel. Rhine rende snel haar hart bonsde in haar borst. Ze meost het plein over naar de ruïnes daar kon ze zich verstoppen daar kon ze kalmeren. Rhine was zenuwachtig ieder geluidje deed haar spieren opspannen. Ze haatte het om zo te zijn, ze wilde niet paniekerig en zenuwachtig zijn. Dan voelde ze zich een prooi ze wilde geen prooi zijn zij was degene die prooien hoorde aan te vallen, zij was de jager. Maar op dit moment was ze hulpeloos en kwetsbaar. Op zulke momenten begonnen haar krachten dus ook vreemd te doen en zeker nu het donker was. De nacht het ultieme tijdstip voor duister magicans. Maar ook een heel gevaarlijke tijd voor rhine, bijna iedere moord, iedere misdaad die ze had begaan was op een nacht als deze gebeurd. Haar schaduw strekte zich uit versterkte zich door schaduwen van bomen en struiken mee te sleuren. Haar schaduw kwam naar boven likte aan haar hielen liet dingen sterven. Rhines ogen waren nog steeds groot haar ademhaling gehaast. Ze voelde haar hart, hoe onnatuurlijk snel het sloeg. Rhine liep om de brokstukken heen veranderde laaghangende takken in as. Ze was een wandelend gevaar nu, er niet bij met haar gedachten. Rhine was nu tot alles in staat. Ze schrok toen ze iets geels in ahar ooghoeken zag. Een eind bij haar vandaan zat een uil op een pilaar. Zijn ogen trokken haar aandacht, zogen haar blik ernaartoe. Ze waren fel geel en gaven harder licht dan de maan. Zou hij op jacht zijn? Zou hij weerloze knaagdieren van de grond plukken en hen opeten? De kans was groot. Uilen waren per slot van rekening nacht dieren. Rhine liep naar de pilaar toe en ging er met haar rug tegenaan zitten. Ze sloot haar ogen en probeerde alles aan zichzelf te kalmeren. Ze moest rustig zijn niet denken aan de nachtmerrie die zich steeds vaker herhaalde, die haar steeds vaker kwelde. En het ergste van al was dat rhine wist dat dit hele gedoe nog een staartje zou krijgen. Sasuke was erop uit om haar te kwellen en ze wist dat hij daar niet lang meer mee zou wachten. Rhine was kwetsbaar, klein opgerold als een bolletje. Haar bleke poppengezichtje zag er gekweld uit. Haar grote blauwe ogen gesloten terwijl de schaduwen rond haar pulseerde als een levend iets.



(Sorry dat het zo lang duurde mijn pony was uitgebroken ^^”)

Hij zag nu dat het een meisje was met lang blond haar en blauwe ogen. Het meisje leek bezorgd, alsof zo iets engs had meegemaakt. Zo leek het althans, op de manier waarop ze liep. Hij besloot haar in de gaten te houden. Kijken wat ze zou gaan doen. Het meisje kwam inderdaad in het gebied van de ruïnes. Sterker nog, ze kwam dichterbij zijn pilaar. Ze keek even naar hem. Jake deed zijn hoofd schuin. Als teken van natuurlijk gedrag. Toen weer normaal. Ze ging zitten onder de pilaar waar hij zonet nog zat. Hij keek naar het meisje. Hmmn.. Hij keek rond. Hij zag een muur tegenover de pilaar. Hij vloog naar deze toe, zodat hij het meisje beter kon zien. De uil had nu een spookachtig uiterlijk in het maanlicht. Ze zag er inderdaad..bezorgd uit. Hij deed weer zijn hoofd scheef, en maakte geluid. Hij herkende het meisje vaag...uit de gangen. Ach, het zal wel. Toen keek hij met zijn scherpe uilenogen over de plaats waar de pilaar was. Hij kon vanaf zijn zitpost al 3 muizen zien. Hij deed zijn hoofd weer recht en keek toen andere kanten op. Toen keek hij weer naar het meisje. Zal hij in een mens gaan veranderen? Nee. Hij bleef kijken naar het meisje. Kijken wat haar dwars zat. Ach, hij had nog wel de hele nacht de tijd. Hij deed dus een paar stappen opzij, en daarna weer terug. Toen vloog hij op. Als dat meisje bleef waar ze zat, was ze waarschijnlijk geen probleem. Zo lang ze maar niet in de buurt van hem kwam als hij een eventuele aanval van zijn ziekte kreeg. Hij was namelijk volstrekt tegen moord. Misschien kwam weliswaar niet zo over. Maar als Jake ergens bang voor was, dan was het wel iemand vermoorden. Dat doet een gentlemen niet. De ruïnes gleden onder hem door.. Maar hij voelde niets. Hmmn...vreemd. Hij besloot maar weer terug te gaan naar de plek waar hij was begonnen. Kijken of zij meer wist van deze ruïnes. Al schatte Jake de kans klein in. Het meisje zat er nog steeds. Hij ging weer zitten op de muur tegenover haar. Toen maakte hij weer geluid, Toen sprong hij van de muur af. In zijn val werd zijn figuur menselijker en zijn ogen weer paars. "Aaah." Hij klopte zijn schouders af. "Heerlijk dat ik weer mens ben." Hij keek naar het meisje. "Een goedenavond." Hij maakte een buiging als teken van beleefdheid. Dat was hij altijd al geweest. Zeker tegenover meisjes. Hij bleef in de schaduw van de muur staan. Je kon hem wel een beetje zien. "Wat hebben we toch een prachtige maan vannacht, vind je niet?"

Spoiler:

Rhine opende haar ogen toen ze een geluid hoorde. haar normaal zo helder blauwe ogen waren nu bijna zwart. Ze zag de uil. Hij was neergestreken op een muur en draaide zijn hoofd soms schuin. Normaal had ze het fascinerend gevonden maar nu, op dit moment kon ze haar gedachten er niet bijhouden. nog steeds galmde die vreselijke lach door haar hoofd, ierdere keer als ze knipperde zag ze zijn vreselijke gezicht. Ze wist neit wat het dier van plan was maar het leek wel alsof hij haar in de gaten hield. nee dat kon toch niet? Was het weer een aanval van haar paranoïa? Dat meost haast wel. Een uil zou haar niet bespieden hij was vast gewoon opzoek naar een prooi die hij lekker met huid en haar kon verslinden. Soms was ze jaloers op dieren. Zij hadden niet zulke uitgebreidde gevoelens als de mens. Zij kende geen wraak, geen haat zij volgden alleen hun instincten. De mens was anders, gecompliceerder. De mens zorgde voor de slechte dingen. Ze volgde de uil met haar ogen. Hij vloog af en toe op of verplaatste zich maar bij zijn laatste beweging leek iets te veranderen, hij groeide, zijn veren verdwenen en een mens stond voor haar. haar adem stokte even. waarom was hij hier? Waarom zag hij haar nu ze op haar zwakste was? "Aaah." Hij klopte zijn schouders af. "Heerlijk dat ik weer mens ben." Zijn paarse ogen waren op haar gericht. normaal had het haar niet uigemaakt maar nu beangstigde het haar ergens. Ze veerde met enige moeite recht de pilaar tegen haar rug. Haar houding was gespannen en had bijna iets verwilderds. Wanneer rhine mentaal verloren was werd ze mensen schuw nog erger dan normaal. "Een goedenavond." Hij maakte een buiging als teken van beleefdheid. Rhine antwoorde niet het enige wat ze deed was hem enigsinds verschrikt en onderzoekend aanstaren. Op zich zag hij er niet erg gevaarlijk uit maar ze wist goed genoeg dat schijn kon bedriegen. ze moest zich dus voorbereiden. Er was iets aan hem dat ze neit vertrouwde. Zij bleef tegen de pilaar en hij bleef in de schaduw. ze kon hem zien maar het kostte haar ogen toch enige moeite. "Wat hebben we toch een prachtige maan vannacht, vind je niet?" Voor even maakte ze haar blik van hem los en richtte ze deze naar de lucht. de maan was inderdaad mooi. rhine hield van de maan en zeker op een avond als deze wanneer hij op zijn spookachtigst was. Haar blik ging weer naar hem en langzaam knikte ze. Ze vertrouwde haar stem niet ze wist dat die raar kon doen wanneer ze inwendig ongeloofelijke angst ervaarde.

De blik van het meisje ging naar de maan, en toen weer naar die van hem. Ze knikte. Maar zei verder niets. Waarom? Misschien omdat ze zomaar opeen zijn transformatie had gezien? Ach, geeft niets. Dat hadden wel meer mensen als ze zijn verandering zagen. Hij was dit inmiddels wel gewend. Maar wacht..er was iets anders aan de houding van dit meisje. Het was niet een normale schrikreactie..Ze keek haast verwilderd. Had ze soms nog nooit een dergelijke transformatie gezien? Als dit het geval was, was dat eigenlijk best wel gek. Mensen die dierlijke vormen hadden waren niet bepaald ongewoon in Kovomaka wist hij. Nee, er moest meer gaande zijn. Bijvoorbeeld. Waarom was ze hier midden in de nacht? Ze was hier namelijk niet echt bepaald voor haar plezier zag Jake. Haar houding had alles behalve een plezierige indruk. Misschien een weddenschap? Dat ze hier een hele nacht moest blijven ofzo.. In ieder geval, zij was nu hier. Dat was opzich geen probleem vond Jake. Maar toch vond hij dat ze weg moest. Hij was hier per slot van rekening om te kijken of zijn ziekte weg was. Als dit niet het geval was, was het niet zeker of dit meisje het zou overleven. Ze zag er überhaupt niet echt uit om in de stemming voor een gevecht te zijn. Echter kon dit natuurlijk ook schijn zijn. Echter, als dit zo zou zijn, zou Jake dat wel gezin hebben. Hij had veel mensenkennis opgedaan in zijn jonge jaren. Oke. Hij zat dus met iemand, waarvan hij niet zo goed wist wat hij met deze aan moest, terwijl hij ieder moment misschien wel een aanval van Noxcanidas zou kunnen krijgen. Fijn. Daar kwam bij, ze had zelf nog helemaal niets gezegd. Jake had een idee. Oh, dit was leuk! Hij hield ervan als hij dit soort plannetjes had. "Jij bent niet echt een prater he?" Jake hield ervan om met emoties van mensen te spelen. Hij glimlachte, deed zijn handen achter zijn rug, en kwam uit de schaduw. Hij voelde het maanlicht op zijn lichaam branden. Het teken gloeide ook weer fel op. "Mag ik vragen wat je hier doet?" Hij had een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Hopelijk schrok het teken de persoon af ofzo. Kon hij eindelijk weer ongestoord op zoek gaan naar de bron. Hij wist dat zijn lichaam dit wel eventjes kon volhouden. Eventjes was er een witte vlaag door zijn zichtveld te zien. Ook knetterde er donkere magie tussen zijn vingers. Echter, gebeurde dit willekeurig, zonder dat Jake er controle over had. Jake wist dit feit, en maakte er dus voorlopig maar even gebruik van. Echter, de persoon zou deze vonkjes niet kunnen zien omdat hij zijn handen achter zijn rug had.

“Het is hier het mooist tijdens de volle maan.” Jake keek naar de volle maan. Deze was zeker mooi...zo moooi...argh...focus Jake, niet teveel denken aan het feit dat je in het maanlicht bent...Heeft de maan nou een gezicht..aah nee..Hij keek weer naar het meisje. “En jij? Wat doe jij hier? Ik neem aan dat je hier niet bent om knaagdieren te verslinden, zoals ik eerst vermoedde?" Het meisje keek onderzoekend naar hem..zag hij nou een splintertje wantrouw in haar ogen? Hmpf, ze mocht vinden wat ze dacht. In elk geval, ging het tot nog toe goed. Ze had hem geen rare vragen gesteld. Jake sloot zijn ogen, bleef glimlachen en boog zijn hoofd. "Daarvoor ben ik inderdaad niet hier...ik ben hier om...hoe zal ik het zeggen...andere redenen." Het maanlicht werd sterker..ja..het voelde goed..Nee, niet aan denken. Hij had moeite met zijn normale glimlach te behouden. Maar kon het toch nog redelijk goed onder controle houden. "Ik ben hier met veel belangrijkere redenen.." Natuurlijk, was de maan mooi...zo mooi...nee, niet verder over de maan nadenken. Focus. Focus..Je bent in gesprek met iemand. "Redenen die gevaarlijk zijn...dodelijk meestal...maar wie ben ik om te zeggen of het daadwerkelijk dodelijk kan zijn voor jou.." Het teken gloeide ondertussen weer op. Hij voelde zich gelijk kalmer..minder gekker. Het maanlicht barndde minder.. Dat voelde veel beter..maar wie weet hoe lang het teken het volhield. Hij deed zijn ogen weer open en keek weer naar het meisje. Het teken was nog steeds te zien. "Ach, het heeft in ieder geval met dit te maken." Hij wees naar het teken. "Laten we zeggen dat er geen leuke dingen gebeuren als dit te lang aanblijft." Ach laat hij het dan maar zo zeggen. Dan zei hij de waarheid op een subtiele manier. Het was namelijk niet dat hij zich schaamde voor zijn teken. Het waren eerder...de vragen die mensen erbij gingen stellen. Dan moest hij dat weer gaan uitleggen, en was er weer iemand anders die van zijn zwakte afwist. Daar kwam bij, hij zou haar waarschijnlijk toch niet meer zo snel tegenkomen...als hij dit overleefde althans...laat staan het meisje. "Oh, vergeet ik mij bijna voor te stellen. Jake Patreus. Dark Magician, en een verwoed liefhebber van de nacht." Hij maakte nog een buiging. Zijn liefde voor de nacht zat in zijn bloed als Shadraan zijnde. De duisternis was veel..kalmer dan dat licht..het had teveel kleuren.

[Beetje flutje, maar bereid je alvast maar voor ]

“Rhine LaFee, dark Magician.“ Sprak ze. Ook een Dark Magician. Hij dacht al dat er iets aan haar was. Hij kon ook makkelijk horen aan haar stem dat ze hem niet vertrouwde. Logisch. De meeste mensen zouden dat doen als ze te horen kregen dat ze met een Dark Magician te maken hadden. “Doet het pijn?” Pijn? Bedoelde ze het teken? Nee niet zo zeer...het teken was er juist om pijn te voorkomen...het werkte nu eigenlijk wel redelijk...maar toch...hij had het gevoel alsof hij ieder moment de controle over zijn lichaam kon verliezen. "Het doet geen pijn..het is er juist om dat te vermijden." Hij bleef nog steeds glimlachen. Hij kon zijn innerlijke pijn goed verbergen. Maar toch. dit kon een tijdelijk effect zijn. Een effect dat ervoor zorgt dat hij zijn ziekte niet krijgt. Wie weet.. Hij keek weer naar de maan. "Mijn beste vriend.." fluisterde hij. Hij kende dit gevoel. Hij had dit gevoel ook toen hij voor de allereerste keer een aanval zan zijn ziekte kreeg... Nee, gewoon rustig blijven, denk aan iets wat je rustig maakt. Duisternis..ja, denk aan duisternis..denk aan die ene keer dat je die klant voor een goed geldbedrag had opgelicht...ja...zijn gezichtsuitdrukking toen deze erachter kwam...geweldig. Hij merkte al dat hij iets rustiger werd. "Luna...Scutum" Er ging een donkerpaarse gloed om hem heen. Deze flikkerde hevig, maar zal hem voorlopig wel beschermen..dacht hij.."Haha...zoals je...misschien al gezien hebt...kan ik niet goed tegen dit soort licht...Rhine...wel eens van Noxcanidas gehoord?" Hij keek weer naar het meisje. Zijn blik stond moeilijk, en zijn glimlach bleef vervormen. Hij wou dan ook maar uit het maanlicht gaan. Maar echter, zijn lichaam reageerde niet. Het teken bleef nog steeds gloeien. Vaagjes hoorde hij een melodie in zijn hoofd. Hij herkende deze melodie ergens van..maar wist niet waarvan.

[Erg kort, maar de volgende wordt langer ]

(Dit hoort hij de hele tijd in zijn hoofd op dit moment)
“Nee daar heb ik werkelijk nog nooit van gehoord, wat is het?” Het schild flikkerde ondertussen nog steeds hevig. "Het is...een ziekte...dat ervoor zorgt dat je..niet jezelf bent in het maanlicht...en ik vind het heerlijk...hehehe..." Argh...Jake deed zijn hand tegen zijn voorhoofd..nee...hij begon zichzelf kwijt te raken...nog even en dan..kreeg hij zin om te doden..Nee...misschien was het toch maar niet zo;n goed idee om nou al op pad te gaan. Jake glimlachtte. "Het was...leuk je gekend te hebben...Rhine" Hij keek met een hulpeloze blik in zijn ogen en een glimlach, naar haar.
Jake's glimlach vormde zich langzaam maar zeker tot een haast gekke glimlach. Het schild brak langzaam maar zeker af en duizenden stukken. De melodie begon weer in zijn hoofd te spelen. Waar kwam die muziek vandaan...het leek overal vandaan te komen...Hij keek naar de maan. Een wonderschoon gezicht...zijn beste vriend... "Hehehe.." De maan kreeg een eng lachend gezicht nu. Toen keek hij om zich heen. Alles had nu een gezicht. Jake's ogen worden groot. Het was geen angst...maar een wildere blik die in zijn ogen te zien was. Hij haalde zijn handen achter zijn rug vandaan. Lichtpaarse vonken knetterde hevig in zijn handen. Hij keek naar deze vonken. Het teken in zijn oog flikkerde hevig. "Bijna...nog eventjes.." Hij keek nog steeds met dezelfde gekke glimlach en blik naar de vonken. Toen vervaagde het teken langzaam maar zeker, en begonnen de vonken nog heviger te knetteren dan ze eerst deden. Het begon zich nu over zijn hele lichaam te verspreiden. Bij iedere knetter, deed zijn lichaam een spiertrekking. Alof hij continue onder stroom stond. "Ja...ja...JAAAHAAA" terwijl hij dat laatste maniakaal schreeuwde, spreide hij zijn handen en keek weer naar de maan. "Ik ben vrij!!! HAHAHAHAHAHAHA." Jake wreef over zijn oog. "Eindelijk...de magie is weg...nu kan ik eindelijk de macht over dit lichaam nemen.." Nog steeds hoorde hij die melodie in zijn hoofd...leuk.. piano..hij hield daar wel van. Hij keek rond. Hij zag Rhine staan. "Hehehehe...jij hebt alles gezien niet?...acht wat doet het er toe.." Terwijl hij deed zij haalde hij zijn schouders op. Nog steeds met diezelfde, wilde blik in zijn ogen. Zijn ogen waren nog donkerder paars geworden dan eerst. Hij liep dreigend op haar af. "Je gaat toch dood..De krachten zijn op zijn sterkest nu.." Er knetterde nog steeds Donker paarse vonken over zijn hele lichaam. "Hehehehe...HAHAHA" Terwijl hij lachte, gooide hij 2 lichtpaarse stralen naar Rhine toe.

Rhine leek niet erg onder de indruk van hem te zijn..ach dat hoefde ook niet. Ze ging toch snel dood..Hij zag dat er iets uit de grond kwam, wat zijn stralen met gemak op ving. Hmmn..dt meisje was blijkbaar ook een donkere magie gebruiker...das te leuker... Toen voelde hij iets aan zijn been trekken. Wat was dat?! Hij keek naar beneden. Hij zag zwarte dingen uit de grond komen..ze trokken hem naar de schaduw. Dat mocht niet gebeuren! Anders kreeg Jake weer vat op dit lichaam..en dat was niet de bedoeling "Hehehe..dacht het niet..." De magie begon sneller te knetteren. "Luna Celeritate!" Toen, leek het wel of hij in tweeën splitste. Toen, vervaagde hij op de plek van de schaduwen, en zat hij opeens op de muur, vol in het maanlicht. "Je hebt wel meer nodig om een dwaas te stoppen...hehehe" Nog steeds was dat ene melodietje in zijn hoofd. Weer gebeurde hetzelfde als net. Maar nu was hij niet te zien. "Hehehehe....ik ben je denk het 1 en ander schuldig qua uitleg..." Zijn stem leek overal vandaan te komen. "Zie je, ik ben een andere persoon die in Jake zit...je kan het een gespleten persoonlijkheid noemen..Noem mij maar...Ekaj..ik ben namelijk de tegenpool van Jake..zie je, ik ben al het negatieve dat in hem zit..alle gekte...boosheid..verdrietigheid..Echter, weet Jake dit niet...en noemt hij mij..Noxcanidas..een ziekte die donkere magie genruikers gek kan maken..Misschien ben ik dat ook wel..misschien ook niet..dat weet ik zelf eigenlijk ook niet.. in ieder geval. een tijdje geleden was ik bijna net zo vrij als nu..maar toen had hij een Greniaan bij zich..die hem een teken had gegeven dat mij onder dwang hield..maar nu dat teken weg is, en er geen Greniaan meer in de buurt is, ben ik vrij..vrij..VRIJ!!!" Toen zat hij opeens weer op de muur. Nog steeds met de gekke blik in zijn ogen en knetterende magie over zijn hele lichaam."Je kunt mij niet doden...want dan dood je Jake ook.." Toen spreide hij zijn armen. Er knetterde een hele hoop donkere magie nu. Hij glimlachte nog steeds op een wilde gekke manier "Trabes tenebrarum!" Hij deed deze in 1 beweging als een kruis tegen zijn borst. Terwijl hij dat deed, waren er in de beweging, allemaal donkerpaarse stralen uit zijn handen gekomen. Het vormde een soort van muur. Deze muur kwam met een vaart op Rhine af. "HAHAHAHAHAHAHAHA!!!"

Hij merkte haar schaduwen op die over de grond kronkelde als een soort smurrie die tegelijkertijd ongrijpbaar en ondoorgrondelijk was. "Hehehe..dacht het niet..." De magie begon sneller te knetteren. "Luna Celeritate!" Toen, leek het wel of hij in tweeën splitste. Rhine raakte er door in de war. Wat gebeurde er? Wat was hij van plan? Toen, vervaagde hij op de plek van de schaduwen, en zat hij opeens op de muur, vol in het maanlicht. Rhine richtte haar ogen naar hem. Ze moest hem daar wegkrijgen maar hem bang maken met schaduwen zou dus niet werken. "Je hebt wel meer nodig om een dwaas te stoppen...hehehe" Rhine keek hem aan met een menging van verbazing en walging. "Maak je daar maar geen zorgen over, ik ben nog maar net begonnen" Zei ze doodkalm maar de dreiging die in haar stem verscholen lach was duidelijk te horen. Weer gebeurde hetzelfde als net. Maar nu was hij niet te zien. verdomme! Ze was hem kwijt, waar zat dat ventje? Rhine keek rond maar kon hem niet vinden. "Hehehehe....ik ben je denk het 1 en ander schuldig qua uitleg..." Zijn stem leek overal vandaan te komen. het moest een truc zijn hij kon zichzelf onmogelijk clonen, Toch? Rhine kneep haar ogen dicht probeerde op geluid af te gaan maar ok dat hielp niet. "Zie je, ik ben een andere persoon die in Jake zit...je kan het een gespleten persoonlijkheid noemen..Noem mij maar...Ekaj..ik ben namelijk de tegenpool van Jake..zie je, ik ben al het negatieve dat in hem zit..alle gekte...boosheid..verdrietigheid..Echter, weet Jake dit niet...en noemt hij mij..Noxcanidas..een ziekte die donkere magie genruikers gek kan maken..Misschien ben ik dat ook wel..misschien ook niet..dat weet ik zelf eigenlijk ook niet.. in ieder geval. een tijdje geleden was ik bijna net zo vrij als nu..maar toen had hij een Greniaan bij zich..die hem een teken had gegeven dat mij onder dwang hield..maar nu dat teken weg is, en er geen Greniaan meer in de buurt is, ben ik vrij..vrij..VRIJ!!!" Toen zat hij opeens weer op de muur. Hij verdween en kon verschijnen, net als zij kon, maar zijn techniek was anders. Dus hij had een gespleten persoonlijkheid hmmm.
Interessant. Daar zou ze later wat meer info over zoeken maar nu was het belangrijk dat ze hem daar weg kreeg. Ja hem vermoorden zou niet eerlijk zijn, dan zou ze een onschuldig iemand kwaad doen. Aaargh wat een vervelende situatie. Nog steeds met de gekke blik in zijn ogen en knetterende magie over zijn hele lichaam."Je kunt mij niet doden...want dan dood je Jake ook.." Toen spreide hij zijn armen. Er knetterde een hele hoop donkere magie nu. Hij werd sterker, steeds sterker ze moest hem echt uit eht licht krijgen, hem verdrijven. Maar hoe? Dat was de vraag. Zijn glimlach was ziekelijk en onnatuurlijk. De lach van een gek. Trabes tenebrarum!" Hij deed deze in 1 beweging als een kruis tegen zijn borst. Terwijl hij dat deed, waren er in de beweging, allemaal donkerpaarse stralen uit zijn handen gekomen. Het vormde een soort van muur. Deze muur kwam met een vaart op Rhine af. "HAHAHAHAHAHAHAHA!!!" Rhine keek er even met een verbaasde blik naar voor ze oplostte in een soort mist, de muur ging dwars door haar heen. Ze manifessteerde weer. Ze klapte geamusseerd in haar handen. "Leuke truc. Maar zeg maar dag tegen je zieke spelletjes want ik ga je daar mooi weghalen." Zeiz e voor ze in haar dierlijke vorm veranderde. Als hij nu zou oplossen zou ze hem kunnen ruiken en zo traceren. Ze begon te lopen en liep op hem af beukte tegen hem met haar schouderblad en greep hem mùet haar vlijmscherpe tanden. Ze was niet groter dan een hyena maar wel sterk genoeg. Ze slingerde hem een stuk naar de schaduw toe maar hij was nog niet ver genoeg. Grommend stond ze voor hem haar witte ogen dreigend op hem gericht.


(sorry voor de laatheid, had neit gezien dat je gepost had
en dierlijke vorm is te vinden in de spoiler.)

Toen hij het gemak zag van hoe ze zijn aanval ontweek, begon hij zich een beetje te irriteren aan haar. Hij had haar blijkbaar onderschat...Hij zag hoe zo doodleuk klapte. "Leuke truc. Maar zeg maar dag tegen je zieke spelletjes want ik ga je daar mooi weghalen." Toen veranderde ze in een Hyena-achtig beest. Ekaj, helemaal ontdaan door deze plotselinge verandering, kon even niet meer bewegen van verbazing. Ekaj kon daarom niet snel genoeg reageren, en werd door het beest van de muur afgebeukt, daarna gepakt, en bijna in de schaduw gegooid. Terwijl hij op de grond lag, draaide hij zijn hoofd naar de muur. De schaduw...daar mocht hij niet intreden.. "Argh...hehehehe.." Er droop wat bloed uit de plek waar het beest hem had gegrepen. Echter leek dit Ekaj niet te deren. Hij stond met wat moeite op. "Jij begint er irritant te worden...en dan ga ik ook irritant doen...hehehehe..." De donkere magie die op zijn lichaam knetterde, ging nog heviger knetteren. "Incurrere.." Er kwam een vage witte gloed om hem heen. Zijn ogen werden geheel lichtpaars. "Luna Ars.." toen verdween de witte gloed weer, en was de wond verdwenen. "Je kunt mij niet verslaan...mens noch dier" Zijn glimlach werd nog gekker. Hij liep naar Rhine toe. Zonder dat hij het wist, liep hij door een stukje van de schaduw van de muur. Heel even was het teken te zien. "ARGH..." de muziek werd iets zachter. Hij greep naar zijn oog. "Nee, Jake, probeer maar geen controle meer te krijgen over dit lichaam.." Toen keek hij naar de muur. "Weg met jou." Toen schot hij twee grote paarse stralen naar de muur. Deze stortte in, zodat er nog meer maanlicht te zien was. "Ja...meer..." Hij keek weer naar de hyena. "Nog even en je kan mij niet meer stoppen." tweeën spleet. Toen verscheen hij achter de hyena. Hij was nog steeds in dezelfde positie als waarin hij stond toen hij verdween. "Ad Lunam." Hij balde zijn hand tot een vuistToen verscheen er een donkerpaarse gloed om de hyena heen, deze ging toen met een vaart omhoog. "Ik hoop dat je van vliegen houd!" riep hij terwijl de hyena naar boven ging. "Want als je vliegt, moet je ook weer landen!" Toen verdween de donkerpaarse gloed, en begon de Hyena weer te vallen.

Geeft niets
Als dit god-modden is, zeg je het maar heur ^^

Kennelijk schrok hij nogal van haar verschijning. Mooi zo angst en verwarring was handig. Heel handig zelfs, als een prooi verward was was het nog een makkelijker doelwit. Hij was niet snel genoeg waardoor ze hem te pakken kreeg, maar helaas ze kon hem niet volledig naar de schaduw toeslingeren. Verdorie toch! Terwijl hij op de grond lag, draaide hij zijn hoofd naar de muur. "Argh...hehehehe.." Er droop wat bloed uit de plek waar het beest hem had gegrepen. Echter leek dit Ekaj niet te deren. De wond was niet diep, daar had Rhine op gelet ze mocht het lichaam niet beschadigen. Hij stond met moeite op een een grom kwam uit haar keel, haar zwarte schaduwtanden ontblootte zich. "Jij begint er irritant te worden...en dan ga ik ook irritant doen...hehehehe..." De donkere magie die op zijn lichaam knetterde, ging nog heviger knetteren. "Incurrere.." Er kwam een vage witte gloed om hem heen. Rhine zakte wat door ahar voorpoten klaar voor een vlucht of vecht poging. Nee ze zou dit hem niet makkelijk maken. Zijn ogen werden geheel lichtpaars. "Luna Ars.." toen verdween de witte gloed weer, en was de wond verdwenen. "Je kunt mij niet verslaan...mens noch dier" 't was dat Rhine niet kon praten in deze vorm anders had hij een sarcastisch weerwoord gekregen. Wat was hij van plan? Oké hij kon zichzelf dus helen, klein minpuntje. Zijn glimlach werd nog gekker. Hij liep naar Rhine toe. Zonder dat hij het wist, liep hij door een stukje van de schaduw van de muur. Heel even was het teken te zien. "ARGH..." Man die schaduwen hadden echt een goed effect op hem, ja het was dus essentieel dat ze hem zo snel mogelijk uit dat licht kreeg in de duisternis. Hij greep naar zijn oog. "Nee, Jake, probeer maar geen controle meer te krijgen over dit lichaam.." Toen keek hij naar de muur. "Weg met jou." Toen schot hij twee grote paarse stralen naar de muur. Deze stortte in, zodat er nog meer maanlicht te zien was. "Ja...meer..." Ze keek er met een schuin hoofd naar, owkee dat was vreemd. Hij kon dus muren opblazen, awtsh. Hij keek weer naar de hyena. "Nog even en je kan mij niet meer stoppen." tweeën spleet. Toen verscheen hij achter de hyena. Hij was nog steeds in dezelfde positie als waarin hij stond toen hij verdween. "Ad Lunam." Hij balde zijn hand tot een vuistToen verscheen er een donkerpaarse gloed om de hyena heen. Rhine gromde ernaar en probeerde de bal te breken maar het lukte niet, ze zat vast. Wat was hier de bedoeling van? "Ik hoop dat je van vliegen houd!" riep hij terwijl de hyena naar boven ging. aaargh het ding vloog! Wat gebeurde er?! Rhine hield neit van vliegen, het voelde onnatuurlijk. "Want als je vliegt, moet je ook weer landen!" Toen verdween de donkerpaarse gloed, en begon de Hyena weer te vallen. Ow ow slechte boel! Rhine werd weer mens haar blonde haar wapperde omhoog. Ze concentreerde zich liet schaduwen komen die haar val een beetje braken. Maar haar hand kwam verkeerd neer en ze voelde hoe haar pols een krakend geluid maakte. Fijn weer een bot gebroken. maar dat hield rhine niet tegen al gauw was ze recht gekrabbelt en veegde ze het stof van zich af.
"leuke ruc hoor, voor op een kermis." Zei ze spottend. Misschien als ze hem niet naar de schaduw kon krijgen dat ze de schaduw naar hem kon brengen. Rhine lostte op en een donkere mist kwam op de grond ging naar hem toe. "Geniet van mijn duisternis" Kwam haar fluisterende stem uit de mist voor ze weer verscheen, haar armen om hem heen sloeg en een soort donkere koepel om hen heen vormde. haar spieren deden pijn en haar pols brandde, ook haar energie werd bijna uit haar getrokken maar Rhine gaf niet op ze moest dit doen.

Hij zag hoe de Hyena weer veranderde in een meisje bij de val. Nu moest ze wel tot haar dood vallen. Zijn lach was nog steeds even weerzinwekkend. Echter, zag hij dat ze wat schaduwen op riep, om haar val te breken. Ohoh..dit had hij even over het hoofd gezien. Echter, zag hij dat het meisje verkeerd terecht kwam op haar arm. Hij hoorde vaagjes een krak. Ach, ze had tenminste wat gebroken..dat was een beginnetje. Echter, zag hij dat ze zonder al te veel moeite overeind kwam "leuke truc hoor, voor op een kermis." zei ze spottend. Spotte ze nou met hem? Dit pikte hij helemaal niet...er knetterde weer vel donkerpaarse magie over zijn hele lichaam. "Ja he? Wil je er nog meer zien?...hehehe" Echter, loste het meisje op, en zag hij een soort van donkere mist op hem afkomen. Wat was dat?...Duisternis...nee...het moest weg...als het hem bereikte, dan zou hij de maan niet meer kunnen zien. Zijn grijns verdween, en maakte plaats voor angst "Nee...Ga weg!" Hij schoot een paar donker paarse stralen op de mist, deze gingen echter er gewoon door heen. Hij deed een paar stappen achteruit. "STOP!" Toen viel hij achterover. Echter, krabbelde hij er snel vandaan. Maar de mist was te snel. Toen de mist hem bijna bereikt had, zag hij het gezicht van Rhine uit de mist tevoorschijn komen. "Geniet van mijn duisternis" Toen sloeg haar armen over hem heen als een soort van koepel. Het teken verscheen weer vaagjes in zijn linkeroog. "NEEE, MAANLICHT...IK MOET MAANLICHT HEBBEN" Hij schoot in zijn wanhoop donker paarse stralen om zich heen, maar niets hielp. "AAHH NEE, MIJN MACHT OVER DIT LICHAAM!!" Het teken gloeide weer fel op. Hij verborg zijn handen voor zijn gezicht, terwijl er donkere paarse vonken nu als een gek over zijn hele lichaam knetterde. Toen leek hij opeens te bedaren. "Fufufufufu..." Hij keek naar op. De ene gekke lach was weer te zien. Maar deze keer gepaard met een moeilijke blik. "Deze ronde heb jij gewonnen Rhine...maar wacht maar...de volgende keer dat ik vrij ben...ik kom je halen..en dan ga ik winnen..en je doden...doden...do..den..." Na deze woorden, gingen zijn ogen dicht, en werd alles voor zijn ogen zwart. Hij viel op zijn rug. De donkere magie hield op met knetteren. Echter, bleef het lichaam van Jake bewusteloos liggen.

(Flashback)
Een plafond. Een open raam dat uitkijkt over een drukke stad. Voor het raam was een jonge Jake te zien. Hij keek met zijn lichtpaarse ogen over de stad uit. Het was nacht. Waarschijnlijk tegen twaalfen. Boven de stad was de volle maan te zien. Er werd op de deur geklopt. "Jake?" De deur ging open. In de deur opening stond een korte, blonde vrouw met bruine ogen. "Ga je zo slapen lieverd?" Jake keek om. "Ja hoor mam." "Oke, ik ga papa beneden nog even helpen met het afsluiten van de winkel, daarna gaan we even de stad in. We komen grote kans pas laat thuis, kun je al die tijd in je eentje zijn?" Jake knikte weer. "Ja hoor mam, veel plezier in de stad nog." zei Jake met een glimlach. "Bedankt lieverd" Zijn moeder glimlachte "Hou welterusten en slaap lekker he?" Ze zwaaide even met d'r hand, daarna deed ze de deur dicht. Jake wachtte eventjes, toen hij de voor deur dicht hoorde gaan, keek hij uit het raam. Hij zag zijn vader en moeder door de straat lopen. Zijn vader, een tengere man met een baard en altijd een kleine ronde bril op, zag hem, glimlachte, en zwaaide naar 'm. Jake glimlachte en zwaaide terug. Toen zijn ouders om de hoek waren verdwenen, hing Jake nog even uit het raam om te kijken of ze echt weg waren. Toen hij daar zeker van was, ging hij op de vensterbank staan, trok zich op aan de bovenste rand, en klom zo het dak op. Toen hij eenmaal op het dak was, klom hij naar de bovenste punt. Het huis had namelijk een puntdak. Omdat Jake op de bovenste verdieping woonde, was het een korte tocht naar de top. Dit deed hij iedere avond als zijn ouders naar de stad toe gingen. Het waaide lichtjes. Hij keek over de stad uit, vervolgens naar de hemel. Ondanks de verlichting van de stad, kon hij veel sterren zien. Na een tijdje op het dak te hebben gezeten, keek hij naar de maan. De maan..deze was mooi..zo moooi.. Toen was er opeens een verandering te zien in Jake's houding. Zijn ogen waren weid open gesperd, zijn mond krulde zich tot een glimlach. Er knetterde donkere magie in zijn vingers. "Zo moooi...jajajajaja..." Toen maakte iets hem dat hij naar benden klom, nog steeds met knetterende duistere magie. Toen hij eenmaal beneden was, draaide hij zich om. Hij was uit maanlicht. De punt blokkeerde de maan."Maan..maantjelief...waar ben je.." Toen zag hij vaag de maan achter de punt. "Daarrr ben je..." Toen vuurde Jake een krachtige straal donkere magie op de punt af. De punt brak. "haha..hahaha...HAHAHAHAHAHAHA..." Echode het door de nacht. In het maanlicht was te zien dat zijn ogen donkerder paars waren geworden. Toen veranderde zijn houding weer. Hij werd weer normaal. Hij keek even moeilijk, en wankelde. Hij viel bijna van het dak af, maar kon nog net zijn evenwicht houden. Toen hij de gebroken punt zag, sperden zijn ogen zich weid open. Had hij dit gedaan...Maar hij kon dit nog helemaal niet...toch..? Toen besloot hij dat het maar tijd was om terug naar zijn kamer te gaan.


Wojow, ik ga lekker nog zo laat

Ze hoorde zijn weerzinwekkende lach terwijl ze viel, natuurlijk dacht hij dat ze dood zou gaan. maar zo snel zou ze zichzelf niet laten omkomen, nee daarvoor was ze al te ver doorgesukkeld. Rhine had haar hele leven al geknokt dus door een domme val zou ze al haar bloed, zweet en tranen niet voor niets hebben laten vloeien. Ze landde nog tamelijk zacht, alleen haar hand die kwam verkeerd gevolgd door een pijnlijke breuk in haar pols. er knetterde weer vel donkerpaarse magie over zijn hele lichaam. "Ja he? Wil je er nog meer zien?...hehehe" "nee dank je, het wordt een beetje saai die derderangs trucjes" Zei ze op een spottende verveelde toon. Oké misschien niet erg slim om hem zo te dissen maar dat deed Rhine nu eenmaal altijd bij dit soort situaties. Toen ze met haar duisternis aankwam leek hij bang te worden, oe hoe goed kon het uitpakken? Zijn grijns verdween, en maakte plaats voor angst "Nee...Ga weg!" Hij schoot een paar donker paarse stralen op de mist, deze gingen echter er gewoon door heen. Natuurlijk, ze was ongrijpbaar in deze vorm, maar ze kon het niet lang volhouden het was vermoeiend, heel vermoeiend. Hij deed een paar stappen achteruit. "STOP!" Toen viel hij achterover. Echter, krabbelde hij er snel vandaan. Maar de mist was te snel. Ja het lukte ze sloot hem in eindelijk ging alles eens volgens plan. Het teken verscheen weer vaagjes in zijn linkeroog. "NEEE, MAANLICHT...IK MOET MAANLICHT HEBBEN" Hij schoot in zijn wanhoop donker paarse stralen om zich heen, maar niets hielp. "AAHH NEE, MIJN MACHT OVER DIT LICHAAM!!" Het teken gloeide weer fel op. Een paar zweetdruppeltjes verschenen op Rhines voorhoofd, het was vermoeiend en zeker omdat hij zo hard tegenstribbelde. Komaan, komaan dit moest sneller! Ze dikte de koepel nog wat aan in de hoop dat het proces sneller zou gaan.Hij verborg zijn handen voor zijn gezicht, terwijl er donkere paarse vonken nu als een gek over zijn hele lichaam knetterde. Rhine moest er een paar ontwijken maar sommige schoten langs haar heen. ze voelde het bloed van de vleeswonden onder haar kleren vloeiden en donkere vlekken maken, arg en ze had nog wel gehoopt dat ze er met een gebroken pols alleen vanaf kwam. Toen leek hij opeens te bedaren. Wat een verassing. "Fufufufufu..." Hij keek naar op. De ene gekke lach was weer te zien. Maar deze keer gepaard met een moeilijke blik. Rhines blik werd behoedzamer. "Deze ronde heb jij gewonnen Rhine...maar wacht maar...de volgende keer dat ik vrij ben...ik kom je halen..en dan ga ik winnen..en je doden...doden...do..den..." Na deze woorden, gingen zijn ogen dicht. aha een dreigement dus. Fijn nog iemand die haar wilde vermoorden. Hij viel op zijn rug. De donkere magie hield op met knetteren. Echter, bleef het lichaam van Jake bewusteloos liggen. Dit kon je toch niet menen! Nu lag hij hier. Wie weet hoe lang het zou duren voor hij bijkwam, nee ze meost hem naar een donkere hoek slepen want de koepel kon ze niet aanhouden. Ze bukte zich en legde haar schouderbladen onder zijn arm terwijl haar arm naar zijn middel ging. Met moeite tilde ze hem op en sleepte ze hem mee. De koepel bewoog samen met hen tot Rhine hem een x aantal meter verder in de schaduw van een muur legde. De koepel verdween en rhine zakte in alkaar tegen de muur. ze was vermoeid haar spieren waren stijf de wondes deden pijn en haar ols des te meer. Ze hief haar arm een beetje op en keek naar de onnatuurlijke slappe houding van haar pols, fijn hoe moest ze dat nu weer gaan oplossen? Ze keek naar Jake die ze tegen de muur had aangelegd. Ze wikkelde haar sjaal rond haar eigen nek uit en legde die over hem heen, ze wist niet zeker wat hij aan de hand had maar ze wilde niet dat hij onderkoeld raakte. Rhine wist niet waarom ze hier bleef, waarom ze zeker wilde zijn of hij in orde was.

Jake werd wakker. "Urgh.." Hij voelde dat hij tegen een muur lag, en er iets over hem heen was gelegd. Hij keek even naast zich. Hij zich het meisje dat zich eerder voorgesteld had als Rhine naast hem zitten. Toen dacht terug aan de flashback..het was dezelfde flashback die hij had gekregen lang geleden. "Wa..wat is er gebeurd?" Toen zag hij dat Rhine in een nogal belabberde toestand was. "Heb...ik dat gedaan?" Nee...dat kon niet...dat mocht niet...hij zou nooit iemand fysiek verwonden..misschien mentaal, maar nooit fysiek. Hij probeerde overeind te komen, maar dat lukte niet goed. Goed...wat was er precies gebeurd..Rhine was in een belabberde toestand...hij kon zich niets meer herinneren wat er was gebeurd. Wacht...o nee... zou hij een erge aanval van Noxcanidas hebben gekregen? Hij keek voor zich. Het leek alsof hier een groot gevecht gaande was geweest. Kleine verse kraters waar nog rook uitkwam. Had hij dat gedaan? Ja..dat moest wel..of Rhine was opeens ontzettend boos geworden over iets. Eventjes zag hij weer dingen. Beelden. Donker paarse stralen. Een hyena-achtig beest dat hem pakte. Een muur die in elkaar stortte. Rhine die opeens uit de lucht kwam vallen. Duisternis..Wacht had...had Rhine hem zojuist bevochten? had ze hem...gered? Dat moest haast wel. "Ugh...het spijt me Rhine..dat je mij zo moest zien..." Dit was ook gelijk een teken voor hem, dat hij voorlopig maar niet meer s'nachts naar buiten moest gaan, totdat hij een geneesmiddel had gevonden voor zijn ziekte. "Geen prettige eerste kennismaking..niet?" Jake glimlachte.

(Korte post is kort >.> hopelijk kun je er wat mee D:)

Ze schrok lichtjes toen ze een geluid hoorde. haar hoofd draaide zich naar jake toe die langzaam leek te ontwaken. "Urgh.." Was het geluid dat hij produceerde. Zou hij weten wat er gebeurd was? Rhine was er niet zeker van. Ze zag dat zijn blik naar haar ging. Ze wist niet goed heo ze moest reageren dus staarde ze hem alleen maar aan. "Wa..wat is er gebeurd?" Toen zag hij dat Rhine in een nogal belabberde toestand was. "Heb...ik dat gedaan?" Rhine knikte zachtjes. "Maakt niet uit joh het is maar een schrammetje" Zei ze luchtig terwijl ze wat rechter ging zitten. "En wat er gebeurd is? Laten we zeggen dat ik een beetje met je alter ego heb liggen knokken" Zei ze met een scheef grijnsje. nee Rhine was er niet kwaad om, om zoiets zou ze niet kwaad worden alleen om woorden, diepliggende kwetsende woorden die konden haar echt kwaad maken maar die woede kwam dan voort uit verdriet, eenzaamheid, iets dat ooit angst was geweest. Kennelijk wist hij dus niet meer echt wat er gebeurd was. Vreemd maar misschien ergens ook te begrijpen. Hij had een vreemde blik in zijn ogen. Een hele, hele vreemde blik alsof hij iets probeerde te bevatten maar het zo onwaarschijnlijk was dat zijn hersenen het weigerde te geloven, zou hij zich dan toch iets herinneren? "Ugh...het spijt me Rhine..dat je mij zo moest zien..." Rhine haalde haar schouders op. "Ik heb al voor engere griezels gestaan, en zij waren er wel met hun volle verstand bij." Zei ze haar grijns veranderde in een mistroostige glimlach en haar blik werd leger. "Geen prettige eerste kennismaking..niet?" Jake glimlachte. Rhine knipperde met haar ogen en grijnsde toen. "Dat viel toch wel mee? Een knokpartijtje is toch gezellig?" zei ze plagend met een zacht gegrinnik. Ze keek naar de lucht de maan zou nog een paar uur blijven. "Misschien is het verstandig om in de schaduw te blijven tot de zon op komt...Je alter ego mag mer namelijk niet echt" Zei ze met een speelse blik in haar ogen. Ze nam haar pols even vast en kraakte hem met haar andere hand zodat hij in ieder geval al wat normaler stond. Ze keek er met een peinzend gezicht naar voor ze haar hand op haar schoot legde.

(maakt niet uit hoor ^^)

"Dat viel toch wel mee? Een knokpartijtje is toch gezellig?" Jake glimlachte gelukkig was ze niet het type dat boos om dit soort dingen werd. Hij wou zich gaan verzitten, maar had hier nog niet echt de kracht voor. "Misschien is het verstandig om in de schaduw te blijven tot de zon op komt...Je alter ego mag mij namelijk niet echt" Ze zag hie ze haar pols kraakte, en daarna deze met een pijnlijk gezicht op haar knie legde. O nee..had hij haar pols gebroken? Wacht eens..alter ego? Bedoelde ze soms hij als hij in de Noxcanidas toestand bevond? Waarom noemde ze dat een alter ego? Gedroeg hij zich dan zo anders? "Alter ego?" Hij keek vragend. "Hoe bedoel je?" Jake was nu verward. Was al zijn onderzoek dat hij tot nu toe had gedaan voor niets geweest? Alle nachten die hij in de biliotheek door had gebracht..alle dode sporen...alles voor niets? Het begon weer te draaien in zijn hoofd. Dit was even teveel informatie in 1 keer..hij had het fout..fout..fout..Hij deed et moeite zijn rechterhand omhoog, en balde deze tot een vuist. Hoe kon hij zo stom zijn geweest..

(Mijn inspiratie voor dit topic is even uitgedroogd..meh, ik ga proberen de volgende langer te maken)

Ze zag hoe hij zich probeerde te verzetten, ze zag hoe veel moeite die gefaalde poging hem kostte. Zou hij echt zo uitgeteld zijn? Dat moest haast wel, als je keek naar hoe hij daar zo zat. Eigenlijk had ze best medelijden met hem. Hij deed haar denken aan een verloren hondje. Hij keek naar haar toen ze haar pols kraakte, ze schonk hem daarom ook een scheve grijns en haalde haar schouders op. Ze vond die pols niet zo lastig ze was erger gewend en na een paar weken zou dat ding wel weer werken zoals het hoorde."Alter ego?" Hij keek vragend. "Hoe bedoel je?" Jake was nu verward. Ze trok een wenkbrauw op en bekeek hem met een schuin hoofd. Was hij zich dan niet bewust van zijn gespleten persoonlijkheid? Zou goed kunnen natuurlijk, Rhine had neit echt ervaring met mensen met zo'n ziekte. Ze zuchtte even. Mocht ze dat ook gaan uitleggen. Hij deed et moeite zijn rechterhand omhoog, en balde deze tot een vuist. Ze legde haar goede hand kalmerend op zijn schouder. "Rustig maar" Zei ze met een glimlach. "Het zit zo, wanneer je in de maan komt - denk ik - dan neemt iemand, het van je over. En diegene is nu niet bepaald sympathiek te noemen, om het licht uit te drukken" Zei ze op een luchtig toontje. nee rhine was nu niet bepaald eht soort mens dat zou flippen om dit soort dingen, zoals ieder normaal mens wel zou doen.

Ze legde een hand op zijn schouder. Jake bleef het maar een raar gevoel vinden..de aanraking van iemand anders dan zijn familie..Nah ja, sommige mensen waren nou eenmaal zo. "Rustig maar" Haar woorden hadden meteen een kalmerende wering op Jake hij voelde zich minder gespannen. Waarschijnlijk waren het de woorden in combinatie met die ene hand..dat zoiets stoms als een hand al verschil kon maken.. "Het zit zo, wanneer je in de maan komt - denk ik - dan neemt iemand, het van je over. En diegene is nu niet bepaald sympathiek te noemen, om het licht uit te drukken" Jake dacht even na. Argh..waarom wou zijn hoofd niet meewerken..net nu hij het nodig had..dat had hij nou altijd..ook als hij aan het werk was in de bibliotheek. Heel irritant altijd. Het heeft hem menig spoor gekost.."Oke..dus het was toch niet een ziekte..maar een tweede persoonlijkheid..of iemand van buiten..Hmmn.." Hij dacht na. Het kon ook natuurlijk de doen van Rhine zijn..maar ze zei dat hij haar aanviel..dus dat leek hem maar sterk. Waarom zal je iets maken dat tegen je vecht? Daar kwam bij, gezien de omstandigheden, leek het hem sterker dat het door zijn eigen toedoen was gekomen. "Had het toevallig ook een naam?" Hij was erg benieuwd of ze dat toevallig ook wist. Misschien zou dit kunnen helpen bij zijn volgende onderzoeken. Ondertussen probeerde hij zich weer te bewegen. Met veel moeite lukte dat. Gelukkig was de sjaal warm. Zo Rhine het eigenlijk niet koud hebben? Ach, ze had zelf de sjaal aan hem gegeven..

haar aanraking leek hem toch lichtelijk te ontspannen, mooi dat was goed. het was beter voor hem als hij rustig was dan zou hij sneller weer op krachten komen. "Oke..dus het was toch niet een ziekte..maar een tweede persoonlijkheid..of iemand van buiten..Hmmn.." Hij dacht na. Rhine kon zijn gedachtegang niet helemaal volgen maar het zou vast niet zoveel uitmaken, er waren wel meer kantjes aan deze jongen die ze niet snapte. ach ja dat zou omgekeerd vast ook wel zijn. Het was namelijk nu ook niet echt te zeggen dat Rhine een open boek was. "Had het toevallig ook een naam?" Ze knikte en tikte met haar vinger tegen haar kin. "hij had een naam ja...euhm...Ekaj ofzoiets geloof ik." zei ze peinzend. Ja zoiets was het geweest. Ze zag hoe het hem eindelijk lukte om te bewegen, mooi zo dat betekende dus dat het beter met hem ging. Rhine keek naar de schaduwen die naar haar toekwamen en naar haar gebroken pols toe gingen de schaduw pulseerde er omheen en werd toen hazrd waardoor het op een soort zwarte gips leek. rhine tikte er even tegen. "Veel beter" zei ze met een kleine grijns. Ze keek hem onderzoekend aan en tuitte even bedachtzaam haar lippen. "Hoe lang heb je eigenlijk al last van die, euhm "aanvallen"?" Vroeg ze op een kalme toon haar blik boorde zich in de zijne

(sorry kort T^T)