Sorry...my fault.

Eres liep door de gangen. Ze had eindelijk de hand weten te leggen op een plattegrond van de school. Hoewel ze soms momenten had dat haar benen haar konden leiden naar de plek waar ze moest wezen, waren er ook momenten dat ze zich hopeloos verdwaald voelde in de school. Ze had nu dan een plattegrond weten te bemachtigen en na drie keer verkeerd lopen had ze nu de juiste weg gevonden...hopelijk.
Ze kwam terecht in een ruimte, anders dan de plekken waar ze toch nog toe geweest was. Gezien aan de dingen die er stonden zoals comfortabele banken en stoelen en er op een tafel glazen en kannen met dranken stonden ging Eres er vanuit dat ze in de lerarenkamer was. Met een zwakke glimlach liet ze de kaart zakken. Ze rolde het ding weer op en liep verder de lerarenkamer in. Ze pakte bij de tafel en glas en zonk dat vol met water waarna ze op een bank ging zitten en een slokje nam.
Behalve comfortabele zit gelegenheden zag Eres ook tafels staan. Waarschijnlijk kwamen de andere leraren hier nakijken als ze geen les hadden. Dit was een goede rustige plek ervoor. Nu was ze dan alleen maar Eres kon het zich voor geest halen hoe hier mensen aan tafel zaten na te kijken of op de bank en de stoelen met een kop koffie even bijpraten. Het maakte haar weer een beetje onzeker. Ze vroeg zich af of ze teveel op een impuls van haar gedachten was afgegaan door zomaar deze baan aan te nemen. Ze had geen enkele zekerheid. Maar Elune had nu wel een normale jeugd en een normale schooltijd. En zij was belangrijker dan welke baan dan ook. Eres zuchtte even waarna ze nog een slok van haar water nam. Tot nu toe was het zo slecht nog niet hier, maar de laatste paar dagen waren erg rustig geweest. Ze was er immers net en moest nog even wennen. Ze had ook nog niet veel mensen ontmoet, maar dat kwam later vast wel goed.
Eres was graag langer blijven zitten maar ze bedacht zich dat ze de eerste mentor les nog moest gaan voorbereiden. Jammer. Ze stond op en met haar glas nog in haar handen liep ze naar de deur. Misschien was ze zo diep in gedachten verzonken dat ze de voetstappen niet had gehoord. Misschien had ze de persoon wel gezien maar was het niet tot haar doorgedrongen. Hoe dan ook, het feit wilde dat Eres bij de deur tegen iemand aan liep. Haar hand verloor grip op het glas wat over de persoon heen ging en daarna uiteen spatte op de vloer. Eres sloeg haar handen voor haar mond. 'Het spijt me, ik zag je echt niet,'verontschuldigde ze zich direct terwijl ze rondkeek, op zoek naar iets om de rommel mee op te ruimen. Aan de kleding zou ze waarschijnlijk niet veel meer kunnen doen. Gelukkig had ze water genomen en geen koffie. Dat was waarschijnlijk een stuk heter geweest.

(Norwood)

Met Aageth op zijn nek liep Norwood over de gangen. 'Nu ben ik groter dan jou, papa' kwam er vrolijk uit de mond van het jongetje. Aageth was nu 4, ging regelmatig naar een dagopvang dat hun spelend dingen aanleerde. Ook Elwin, de zoon van Savador, ging naar dezelfde opvang. Maar de beste man had er voor gezorgd dat de twee elkaar moeilijk konden zien. 'Ik zie het...' sprak Norwood vriendelijk op de woorden van zijn zoon. Aageth stak zijn tong plagend uit en Norwood glimlachte.
Het was een rustige dag voor Norwood. Hij had geen lessen en hij zou zich in de lerarenkamer voorbereiden op de opendagen die SSA zou gaan houden. De potentiële klanten overtuigen dat dit de beste school was. En zijn taak was om klaar te staan in de woudmagielokaal en daar met ouders te praten. Als docent die al langer trouw dienst volgde voor de verschillende schoolhoofden. Zowel Madeline als Savador. Norwood was trouw geweest aan allebei. En zelfs voor Savador werkte hij net zo ambitieus en gemotiveerd om de kinderen wat bij te brengen, iets waar mening leraar wat van op kon steken.
Norwood liep met Aageth verder en naderde de lerarenkamer. Echter gebeurde er iets onverwachts toen hij naar binnen wilde lopen. Een vrouw liep zonder pardon tegen hem op. Het glas spatte zijn hele overhemd dat hij had nat en Aageth keek even met een bedenkelijk gezicht naar het tafereel. Besefte zich dat hij letterlijk hoog en droog zat. Norwood hoorde de excuses wel maar reageerde er nog niet op. Hij zakte wat door zijn knieën en liet Aageth van zijn nek af glijden. Hij pakte uit ziin lederen tas een stapeltje met vouwblaadjes en gaf het aan Aageth. 'Hier, ga jij maar eens wat moois maken..' sprak hij. Het jongentje keek omhoog toen zijn vader weer recht ging staan en rende opgewekt met het stapeltje papier de kamer in en hees zich in een van de comfortabele stoelen . 'Het maakt niet uit..' sprak hij glimlachend en liep direct verder de ruimte in. Door het onverwachte nog niet doorhebbend wie hij werkelijk voor zich had staan. Zwijgzaam knoopte hij de overhemd los en trok deze uit. Hij pakte uit zijn tas een grijs shirt en trok deze toen aan. 'Gelukkig heb ik wat reserve kleding...' sprak hij. Het was dat hij het shirt vanavond nog nodig had omdat hij een afspraak had met een vriend anders had hij het niet bij.
Aageth was intussen al druk bezig met vouwen, terwijl het zweet op zijn voorhoofd parelde hield hij het papiertje op zijn handen en speelde met de houtvezels in het papier. Zo kon hij het papier bewegen zonder veel moeite en kon hij de mooiste dingen neerzetten. Althans, mooiste, hij kon nog veel oefening gebruiken maar zijn vader leerde hem zo af en toe wat over magie. Ook Norwood was hier voorzichtig in, magie kon gevaarlijk zijn en op jonge leeftijd kon het onwetendheid van een kind een grote valstrik zijn. Norwood hing zijn overhemd over de stoel terwijl Aageth zijn creatie afmaakte. Hij hield het zorgvuldig gevouwen, orgami engeltje goed vast en maakte het af door met wat lichtmagie een halo er boven te zetten. Hij glimlachte en keek toen op. De vrouw stond er nog steeds. Norwood klopte even op zijn broek. 'Dat droogt wel op...' mompelde hij. Ondertussen was Aageth met wat moeite van de stoel gegleden en liep direct door naar de vrouw. 'Voor jou...!' sprak zijn stem opgewekt. Norwood glimlachte lichtjes terwijl hij zijn tas zorgvuldig inpakte en nog steeds niet opgekeken had wie hem nu tegen het lijf was gelopen. Aageth keek bewonderend naar de vrouw die voor hem stond. 'Ben jij een engel?' vroeg Aageth en keek de vrouw recht aan. Papa zegt dat mama een engel is geworden. Ze ziet er nog wel hetzelfde uit maar heeft dan mooie witte vleugels als die van een vogel... begon Aageth tegen de mevrouw te praten. En engelen zijn mooi... sprak hij toen en glimlachte breed. Norwood glimlachte en bekeek toen pas de vrouw die hem tegen het lijf was gelopen. Hij liep naar Aageth en tilde hem op. 'Dus deze mevrouw is mooi?' vroeg hij aan Aageth die resoluut knikte op de vraag. 'Misschien is het wel een engel, wie weet..' sprak hij en tikte tegen de neus van Aageth. Norwood zette hem weer op de grond. 'Maak maar eens zo'n mooie vlinder die je eerst had gemaakt...' sprak hij en Aageth knikte opgewekt om direct naar zijn stapel met kleine vierkanten blaadjes te gaan. Norwood kwam overeind en bekeek toen de vrouw wat zorgvuldiger. Pas nu besefte hij zich wat er voor hem stond. Hij zette even een willekeurige stap naar achteren. 'Kan het echt...' sprak hij verbaasd. 'Desondanks de korte haar, is het...' sprak hij en schudde even zijn hoofd. Nee, dat kon niet, Madeline was verdwenen. Hij zuchtte even en ging weer wat rechter staan. 'Excuses, ik zag je even aan voor iemand anders...' sprak hij en stak zijn hand uit. 'We kennen elkaar nog niet, geloof ik. Norwood is de naam. Norwood Vavyendor...' stelde hij zich netjes voor. 'Docent woudmagie op de academie....' legde hij gelijk zijn functie hier uit.

- oeh, wat inspiratie opgedaan tijdens het werken, misschien? :3 -

Het was nog erger, besefte Eres. Ze was niet zomaar tegen iemand aangebotst, maar ook nog eens tegen iemand met een kind op zijn schouders. Stel je voor dat er iets was gebeurd met het jongetje. Eres zou zichzelf nooit vergeven hebben. Gelukkig had de man het kind, wat Eres voorlopig maar als zijn zoon beschouwde, stevig vast. Ze keek toe hoe de man uit zij tas papier pakte en zijn zoontje weg stuurde om er wat moois te van gaan vouwen. Ondertussen zakte Eres door haar knieën om de glas scherven op te rapen voordat iemand erin zou stappen. 'Alsnog, ik voel me zo schuldig. Ik had beter uit moeten kijken,' sprak Eres met een flauwe glimlach terwijl ze weer overeind kwam en de scherven weg gooide.
Nu had ze de tijd om de man eens goed te bekijken. Hij had iets bekends, iets waardoor ze zich automatisch veilig voelde bij hem. Ze wilde haar blik afwenden maar het was moeilijk. En dat voelde vreemd.
Haar blik kon ze pas weg trekken van de man toen ze een andere stem hoorde. Ze keek naar beneden, naar het jongetje wat bij de man was geweest. Een warme glimlach verscheen op haar gezicht toen het jongetje Eres een engel gemaakt van origami aanreikte. 'Dank je wel. Wat prachtig,' prees ze zijn creatie terwijl ze het aannam. Ze luisterde naar zijn verhaal. Wat ze eruit kon opmaken was dat de moeder van dit kind, dus waarschijnlijk de vrouw van de man waar ze tegenaan was gelopen, was overleden. Het zorgde ervoor dat Eres' glimlach wat zwakker werd, maar nog steeds vriendelijk. Maar de zwakke glimlach veranderde al snel in een verlegen grijns toen de man zijn zoon weer oppakte en zijn woorden sprak. 'Ik kan je verzekeren dat ik geen engel ben. Maar bedankt voor het compliment,' zei ze tegen de jongen. Haar ogen volgde hem toen hij weer terug rende om meer dingen te gaan vouwen. Ze keek om toen ze voelde dat de man naar haar keek. Ze zag hoe hij een stap achteruit zette en veegde met die actie de glimlach van Eres' gezicht. Ze gaf geen reactie op zijn woorden. Het werd alsmaar vreemder en vreemder. Dit was de tweede keer dat ze voor iemand anders werd aangezien. De eerste keer was in een kroeg op Shadra geweest, bij de man die had gezegd haar echtgenoot te zijn. Of zijn geweest aangezien hij haar dood waande en opnieuw was getrouwd. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen, ik hoor dat wel vaker de laatste tijd,' sprak Eres terwijl ze de hand van de man vast pakte om het te schudden.
Maar alle vriendelijkheid verdween uit haar blik en houding toen de man zijn naam zei. Voorzichtig liet ze zijn hand los. 'Ik heet Eres Rune,' stelde ze zichzelf met een zachte stem voor. Er was aan haar uiterlijk duidelijk af te lezen dat ze verward was. Ze schudde even met haar hoofd, alsof ze een nare gedachte weg wilde jagen. 'Ik denk dat wij dan collega's zijn. Ik ben sinds kort hier een lerares in muziek. Vertel eens, is Norwood een erg veel voorkomende naam of vind ik mezelf nu in een buitengewone situatie waarin ik twee Norwoods vlak na elkaar leer kennen?' vroeg ze daarna. De vriendelijkheid was terug gekeerd in haar maar het vreemde gevoel onder in haar maag bleef.

(Zou je denken? xD)

Het was dat Norwood zo alert was op het feit dat Aageth op zijn schouders zat. Hij had hem stevig vastgehouden terwijl hij even een stap naar achteren zette om zijn balans te houden. ‘Ik had ook beter uit kunnen kijken, het is niet alleen jou schuld…’ sprak hij vanaf een afstand op haar woorden. Hij was inmiddels al bezig met het omleden. Aageth gaf zijn creatie aan Eres en keek met een hoopvolle twinkeling in zijn ogen naar de vrouw. Toen de verlossende woorden kwamen verbreedde zijn glimlach enorm. Aageth knikte even als dank en wendde zijn blik niet van de vrouw af op het moment dat hij de vrouw vertelde dat zijn moeder een engel was geworden. Norwood was bezig met het aantrekken van een shirt, maar hij kon de trieste glimlach niet onderdrukken. Verdorie, de dood van Malaika lag nog steeds op een gevoelig punt bij hem. Maar hij was inmiddels al op het juiste pad, verder leven was de enige optie hier. ‘Geen engel?’ sprak Norwood met een verbaasde toon. ‘Krijg nou, dan moeten we verder zoeken, Aageth…’ sprak hij. ‘Iemand moet nog de groetjes doen…’ sprak hij en Aageth knikte met een vastberaden knik dat ze ooit die engel zouden vinden. Norwood glimlachte en tikte hem tegen zijn neus. Norwood bekeek de vrouw toen, de overeenkomsten met die van Madeline waren zo groot dat hij er letterlijk even bang van werd. Hij herstelde zich snel weer en greep zichzelf weer bij elkaar. Norwood knikte enkel kort op haar woorden. Hij merkte de verandering van houding toen hij begon met spreken. Norwood zijn ogen bleven even vragend op haar hangen. Ze stelde zich zacht voor. ‘Aangenaam Eres…’ sprak hij nog steeds zo vriendelijk. Norwood knikte. ‘Prettig kennis te maken…’ sprak hij kalm. ‘Ik hoop dat het je hier zal bevallen…’ sprak hij glimlachend. ’Vertel eens…’ begon de vrouw. Norwood zijn ogen focuste zich even en hij keek haar even strak aan. Toen ze verder sprak, was er nog een Norwood? Hij draaide zich wat meer de lerarenkamer in en liep nadenkend naar binnen. ‘Ik kan je vertellen dat Norwood een weinig voorkomende naam is. De naam komt amper voor op andere planeten dan Gren, en voornamelijk in het noorden…’ wist Norwood te vertellen. ‘Maar zelfs dan moet je nog veel zoeken mocht je een soortgelijke naam vinden…’ sprak hij. ‘In korte tijd, zeg je..?’ sprak hij. ‘Vertel mij eens….hoe zag deze ‘andere’ Norwood er uit…’ sprak hij met een sceptische blik in zijn ogen. Hij keek haar aan. Ze had de twee vlak na elkaar leren kennen. Dus deze persoon moest op deze planeet zijn, vermoedde Norwood. En hij had hier nog niemand met een soortgelijke naam gezien of überhaupt van gehoord. ‘Ik weet je met zekerheid te zeggen, dat ik in al die tijd dat ik hier werk, er maar een Norwood op deze school heeft gewerkt, en dat ben ik…’ sprak hij en keek haar toen aan. Norwood’s tandwielen waren nu aan het draaien gezet. Zou iemand zijn naam hebben opgenomen als valse naam, of was er degelijk iemand die ook zijn naam droeg. Nee, onmogelijk, zijn naam kwam amper voor. Norwood liep toen naar een van de planken en liet zijn handen gaan langs een aantal boeken die er hetzelfde uit zagen. Hij pakte een van de laatste boeken en trok deze er uit. Hij opende het boek op een van de eerste pagina’s. Een lijst aan pasfoto’s stonden er. Het was het jaarboek met alle leerlingen en personeel er in verwerkt. Norwood legde deze voor Eres neer. ‘Staat deze zekere Norwood tussen deze personen…’ sprak Norwood. Hoe meer hij er over nadacht des te sceptischer hij over de zaak werd. En hij kon maar een persoon indenken die zou gaan liegen over zijn naam, die toch al niet te zuiver was. Norwood zijn blik was strak op Eres gericht en hij voelde een lichte adrenaline stoot door zijn lichaam jagen, die zijn gedachtegang opstartte en hem alerter maakte op de situatie.

Eres keek met een trieste blik naar man toen ze zijn woorden over de ‘‘engel‘‘ hoorde. ‘Gecondoleerd met je verlies,’ sprak ze zo zacht dat het jongetje het hopelijk niet zou horen, maar de man wel aangezien hij dichterbij stond. De korte angstige blik in zijn ogen was haar compleet ontgaan. Haar gedachten waren bij de dode vrouw van de man. Maar die gedachten verdween ook al snel en keerde terug naar de naam van de man, Norwood. Ze vroeg zich af of het allemaal toeval kon zijn. Of dat hier een flauw spelletje met haar gespeeld werd. Eres fronste lichtelijk haar wenkbrauwen. Ze had de sceptische blik in Norwoods ogen heus wel gezien. Geloofde hij haar niet? Waarom zou zij de intentie hebben om tegen hem te lopen liegen?
Toen Norwood had gevraagd hoe de ‘’andere Norwood’’ eruit had gezien keek ze naar het plafon terwijl ze een vinger op haar lippen legde. Ze moest er overduidelijk even over nadenken. Ook haar korte termijn geheugen had een zware klap te verduren gekregen na haar ongeluk en ook al herstelde ze goed, het was nog niet optimaal. ‘Hij was lang,’ begon ze kalm. Maar daar zou deze man waarschijnlijk nog niets aan hebben. Eres dwong zichzelf dieper na te denken. Als ze hem tegen het lijf zou lopen zou ze hem direct weer herkennen, maar nu was het moeilijk om hem weer voor geest te halen. Op dat moment werd ze gestoord in het denken door kleine, snelle voetpassen vanaf de gang. Een klein meisje met gouden krullende lokken haar tot op haar schouders kwam aangehold. Ze had heldere groene ogen. Een soort mini Eres. Toen Eres de ogen van het meisje zag wist ze het weer. ‘Hij had goudgele ogen,’ sprak ze snel terwijl ze weer opkeek naar Norwood. Het meisje was ondertussen aangekomen bij Eres. Zij zakte door haar knieën en tilde het kind op. ‘Wat is er Elune?’ vroeg ze zachtjes. ‘Je hebt een brief van Zateph Mama,’ zei het kleine meisje zachtjes. Ze had de andere man wel al gezien en een beetje verlegen bleef ze hem telkens stiekem tussen haar blonde lokken aankijken. Nu pas zag Eres de enveloppe die haar dochter in haar hand hield. Ze glimlachte en nam de brief aan. Zateph was sneller met schrijven dan ze had verwacht. Zo lang was ze hier nog niet. Ze had door deze tussenkomst van haar dochtertje bijna de vervolg woorden van de man gemist. Haar nieuwsgierigheid was nu wel gewekt. Ze keek naar de foto’s in het boek en kreeg opnieuw een denkrimpel in haar voorhoofd. Ze liet haar schouders zakken. ‘Ik weet het niet goed meer. Ik heb een ongeluk gehad en sindsdien is mijn geheugen naar de filistijnen,’ verontschuldigde ze zich tegenover de man. Maar Elune trok aan haar moeders mouw. ‘Mama, is dat niet die man die jou voor iemand anders aanzag?’ vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze wees op de foto van een bleke vent met sluik zwart haar en goudgele ogen. Eres keek beter en knikte lichtjes. ‘Dat is hem,’ fluisterde ze zachtjes. Niet zo zeer bevestigend op Elune’s woorden maar meer op de vraag van de man. Ze keek weer op naar Norwood. ‘Dit is hem,’ zei ze nu zekerder van zichzelf. Wat een geluk dat Elune een gezond verstand en een goed geheugen bezat.

Norwood had een vreemd gevoel bij het idee dat er nog iemand was met zijn naam. Het gekke was dat het noordelijke deel van Gren voornamelijk deze naam gebruikte en dat je deze daar ook maar zelden aan trof. Het was daarom des te gekker dat Eres iemand tegen was gekomen met dezelfde naam als hem. Zwijgzaam liep Norwood naar een plank waar jaarboeken van verschillende jaren in zaten. Norwood pakte het boek zwijgzaam uit de kast en legde het neer. Nu pas hoorde hij de voetstappen en keek nieuwsgierig naar het meisje dat binnen was gekomen. Aageth had echter nog meer interesse. Hij was in de klas een van de sociale, zo veel mogelijk contacten en vriendjes maken was in zijn aard wel te vinden. Met een vrolijke blik keek hij op en zwaaide even naar het meisje dat er bij was gekomen. Norwood glimlachte even vriendelijk naar Elune, die hem schuchter aan keek. 'Ze lijkt veel op haar moeder...' sprak hij vriendelijk. 'Dezelfde blik en mooie haar...' sprak hij met een klein knipoog naar Eres. Goudgele ogen!? Hij wist maar een iemand in zijn nabije omgeving die deze bijzondere kenmerk hield. En ergens voelde hij de frustratie hem al bij de keel grijpen. Als die kwal het maar waagde om zijn naam aan te nemen. Van buiten bleef Norwood echter ijzig kaml en glimlachend opende hij het boek. Hij ging direct verder met waar hij mee bezig was. De foto's van het personeel, hij had het recentste jaarboek er bij gepakt. Al was het om een donker vermoeden opgehelderd te hebben. Norwood draaide het boek en schoof het richting Eres. 'Staat de zekere Norwood hier tussen...' sprak hij vriendelijke toon richting Eres. Norwood's ogen volgde de blik van Eres. Ze sprak haar excuses uit en Norwood schudde zijn hoofd. 'Geen probleem, ik neem je niets kwalijk...' sprak hij met een kalme stem en liep zwijgzaam richting het koffiezetapparaat om wat koffie te pakken. Toen hij terug kwam, wat eigenlijk maar een paar meter dichter bij was, maakte Elune een duidelijke opmerking. Norwood zijn ogen gingen naar het boek waar Eres vinger nu op werd gelegd. Norwood slikte op dat moment wat koffie in, echter schoot het letterlijk in het verkeerde keelgat. Hij zette het kopje neer zo snel hij kon en hoestte hevig. Na een tijdje was het hoesten opgeklaard maar de bui die er hing in zijn ogen was alleen maar heftiger geworden. 'Hij heeft lef...' sprak hij kalmpjes en op een lagere toon. Zijn ogen draaide zich met een zo kalm mogelijke blik naar Eres. 'Ik kan u een ding al op de voorhand meegeven...' sprak hij tegen Eres. 'Ik weet niet wat de beste man die zich had voorgesteld als Norwood tegen u heeft gezegd over 'zichzelf'...' sprak hij. 'Maar ik zou alles wat hij heeft gezegd eens grondig nagaan...' vertelde hij met een zekere stem. Hij klapte het boek dicht en borg het op tussen de rest van de jaar boeken. 'De man heeft zichzelf voorgesteld als Norwood...' sprak hij. 'Maar in feite is het puur het schoolhoofd, Savador Sathandiai...' sprak hij kalm. 'Ik weet niet waarom hij precies voor mijn naam heeft gekozen. Maar als hij een schuilnaam had willen zoeken, had hij een wat meer gebruikte naam moeten nemen...' sprak hij. 'Tenzij...' Norwood's raden begonnen weer te spinnen. De tandwielen begonnen weer te lopen. Nee, Savador zag deze vrouw ook aan voor Madeline, dat kon geen toeval zijn. Als dat zo was dan wist Norwood zonder twijfel vast te pinnen wat de bedoelingen waren van de valse naam. Hij kon zich zonder moeite voordoen als de man van Eres waar hij voorheen mee getrouwd zou zijn. Norwood was een tijdje zwijgend voor zich uit blijven kijken en schudde even zijn hoofd. Hij had zijn vuist gebald. Van binnen hoorde hij Zabima, de geest der wijsheid en zijn tweede vorm met eigen persoonlijkheid, hem zo kalm mogelijk te houden. Norwood zou later bij Savador verhaal gaan halen. Norwood draaide zich naar Eres en keek haar vriendelijk aan. 'Weet je....' begon hij kalm. 'Voordat mijn overleden partner ontmoette was ik getrouwd...' sprak Norwood met een zachte stem. Hij tekende een klein symbool dat leek op een blad op het bureau en liet een lichtgevend spoor achter met zijn vinger. Hij sloeg zijn hand er krachtig op. Een donkerbruin boek was zich in een klap gevormd onder zijn hand. Norwood keek er even twijfelachtig naar. 'Ik zag u even aan voor haar. U heeft zoveel gelijkenissen...' sprak hij zachter. Hij opende zijn boek en liet het doorbladeren tot een zekere pagina. Hij stond daar, in zijn trouwpak voor het altaar. Naast hem een prachtige dame met blonde haren en groene ogen. Onder de foto stonden de twee met een closeup. Hij wees op de foto van de blonde vrouw. 'Ik zag u even aan voor haar, Madeline...' sprak hij kalm en glimlachte toen vriendelijk. Ergens hoopte Norwood vurig dat dit een lichtje zou doen branden. Als deze vrouw daadwerkelijk haar geheugen kwijt was, Savador zag haar aan voor Madeline en hij raakte ook in verwarring. Misschien riepen deze foto's wat omhoog, iets waardoor Norwood op kon maken dat hij daarnet niet fout was, maar dat hij daadwerkelijk Eres aanzag voor Madeline, puur omdat het Madeline zelf was.

Elune, die de andere jongen van rond haar leeftijd pas later had opgemerkt, zwaaide nu een beetje verlegen terug naar hem. Ze kende niet veel kinderen van rond haar leeftijd omdat ze altijd met haar moeder en de band optrok. Iedereen was gek op het kleine blonde meisje, maar ze kende weinig andere kinderen. Dat was ook deels Eres' schuld. Zij en de band gingen van stad naar stad en van planeet naar planeet. Het was moeilijk om dat vaste vrienden te zoeken. Vooral als je zo verlegen was als Elune. Eres toonde een trieste glimlach op het compliment van Norwood. Hij moest eens weten.
Daarna gaf Norwood haar een boek met foto's van personeels leden. Als Elune er niet was geweest had ze hem er nooit tussenuit kunnen pikken. Eres keek hem even met gefronste wenkbrauwen aan toen hij na een hevige hoestbui weer begon te spreken. Ze had Elune op de grond neergezet. Ze was een de tafel tegenover de jongen gaan zitten terwijl ze met een bezorgde blik in haar ogen naar haar moeder keek.
'Dat hij het schoolhoofd is, dat heeft hij zelf verteld. Hij heeft me een baan op deze school aangeboden,' zei Eres kalmpjes. Zo vroeg zich af waarom hij zou liegen over zijn naam. Wat zou hij weten over haar dat hij haar een valse naam zou opgeven? Maar toen Norwood daarna ook begon over een verhaal dat hij getrouwd was brak er iets bij Eres. 'Is dat een hobby van de makkelijke leraren hier? Kom laten we met z'n allen de nieuwe muziek lerares wijsmaken dat we allemaal met haar getrouwd waren ze weet het toch niet meer!' riep ze kwaad uit. 'Dat zei hij dus ook,' ging ze op een iets kalmere toon, maar nog steeds aardig gefrustreerd verder. 'Hij vertelde me dat hij mijn echtgenoot was. Nou ja, ex echtgenoot. Toen ik verdwenen was nam hij aan dat ik dood was en is hertrouwd. Ik geloofde hem, waarom? Hij wist dingen die andere mensen gewoon niet over me konden weten. Dingen van voor mijn ongeluk. Als jij met hetzelfde verhaal aankomt...,' zei ze met lichte dreiging in haar stem. Maar toen hoorde ze zijn andere woorden en haar woede verdween als sneeuw voor de zon. 'Het spijt me. Het zijn verwarrende tijden voor mij. Vooral na...dit. Ik wilde niet tegen je schreeuwen,' verontschuldigde ze zich zachtjes. Ze keek naar de foto die hij liet zien. Ze begreep waarom beide mannen haar voor iemand anders hadden aangezien. Het had Eres' verloren tweelingzus kunnen zijn, bizar gewoon. Eres keek nogmaals. Bij de close-up zag ze ineens een ketting om de nek van de vrouw. Een ketting die door de helft was, de man op de foto droeg de andere helft. Eres herkende de ketting. Zij had de helft die de vrouw droeg om haar nek hangen, de hanger verborgen onder haar kleding. 'Wat is er met haar gebeurd?' vroeg ze. Ze probeerde de schrik in haar ogen en de trilling in haar stem vergeefs te verbergen.

Aageth duwde zich weer van de stoel af en hield zijn handen over elkaar alsof hij iets had gevangen. Met een klein glimlachje naderde hij Elune, die wat verlegen oogde. Hij glimlachte en eenmaal bij haar stond hij stil. 'Maak een kommetje....' sprak hij met een vriendelijke stem terwijl hij wachtte tot Elune met haar al net zo kleine handjes een kommetje had gemaakt. Hij legde zijne er in en liet hetgeen wat in zijn handen zat langzaam los op haar handen. Een prachtige oranje vlinder van papier, met best hoge details legde zijn vleugels omhoog en bewoog het af en toe plat. Zelfs het witte met zwarte oog zat in de vleugel verwerkt. Het vloog langzaam omhoog door met zijn vleugels te slaan. Echter op anderhalve meter afstand van Aageth leek het te bevriezen en viel het dwarrelend naar beneden. Aageth ving het op en keek even kort er naar. 'Ik kan niet zo heel ver dingen laten bewegen...' bekende hij eerlijk. Hij knipte zachtjes en moeizaam in zijn vinger waardoor de vlinder weer langzaam overeind krabbelde. Op het moment dat de vlinder zijn vleugels half open had gedaan en de mooie oranje bovenkant deels zichtbaar was stopte de beweging weer. Aageth zette de vlinder op de schouder van Elune en glimlachte. 'Voor jou..' sprak hij met vriendelijke stem. Aageth was altijd een open kereltje geweest. Zo veel mogelijk personen ontmoeten. 'Aageth....' sprak hij toen terwijl hij zijn hand uitstak. Hij had het zijn vader wel eens zien doen en met een kleine uitleg wist hij dat hij zich daarmee voorstelde aan een andere. Al wist hij nog niet precies wat voorstellen was, imiteren kon geen kwaad.

Norwood keek er niet van op dat Savador een baan had aangeboden aan Eres. Als ze daadwerkelijk Madeline was zou hij haar ongetwijfeld aan zijn zijde willen. Norwood liep nadenkend met zijn rug naar Eres wat door de lerarenkamer. Hij vertelde over dat ook hij getrouwd was geweest. Zijn blik schoot met een scherpe kant richting Eres toen ze uit het niets leek te ontploffen. 'Een hobby? Ik neem aan dat je vast wel weet wat trouwen inhoud, Eres.' sprak hij kalm. Norwood zuchtte even en draaide zijn blik weer naar het terrein dat zichtbaar was vanuit de ruimte. 'Ik weet niet of ik met hetzelfde verhaal aan kan komen, Eres....' sprak hij. 'Ik kan je wel aangezien hebben voor haar maar ik neem niet direct mijn conclusies...' vervolgde hij met een kalme toon. Hij had het boek laten liggen en had niet door dat Eres iets zag op de foto's van Madeline. Norwood keek even naar Aageth die veel drukker bezig was met Elune dan de rest van zijn omgeving. Met een klein glimlachje wendde hij zich weer tot Eres toen ze met een lichte trilling in haar stem vroeg naar Madeline.

Hij herinnerde zich het nog als de dag van gisteren dat hij met Madeline die heftige woordenwisseling had gehad. Aageth lag toen nog als baby in de wieg. Norwood zijn ogen zochten een ander punt. 'Madeline was het voormalige schoolhoofd. Ik heb na de eerste ontmoeting langzaam gevoelens voor haar opgebouwd. We waren gelukkig, trouwde en kregen een kind...' sprak hij. 'Echter is het leven niet over rozengeur en manenschijn....' vervolgde hij. 'De man die zich aan u voorstelde als Norwood heet officeel Savador. Hij heeft op onrechtmatige wijze Madeline ontheven als schoolhoofd en heeft zichzelf benoemd. Niet alleen ik had gevoelens voor Madeline, Savador ook...' sprak hij. 'Hij deed er alles aan om zijn 'lust' voor haar te bevredigen...' sprak hij en keek Eres niet aan. Even zuchtte hij. 'Op een zeker punt kreeg ik ook gevoelens voor een andere vrouw. Ik weet niet hoe het kwam, misschien sloeg de onzekerheid dat ik Madeline ooit kwijt zou raken aan het huidige schoolhoofd me wel op mijn achterhoofd waardoor ik niet meer helder kon denken...' sprak hij met een lichte schuldbewustheid in de ondertoon van zijn stem. 'Toen Madeline hier ook achter kwam hadden we een heftige ruzie gehad. Na die ruzie....' hij pauzeerde even omdat de trilling in zijn stem te groot was. 'Was ze als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze had al haar spullen meegenomen, Aageth had ze aan mij overgelaten....' sprak hij. 'Inmiddels is de desbetreffende vrouw waar ik gevoelens voor had gekregen.....vermoord...' sprak hij en keek nog steeds naar buiten. 'Het enige wat ik van Madeline over heb zijn onze foto's en...' hij haalde een ketting tevoorschijn vanonder zijn overhemd. Aan deze ketting hing een ring, die aangaf dat hij opvolger was van de heer van het woud en de andere helft van de ketting. 'Madeline heeft de andere helft nog steeds...' sprak hij doelend op de helft terwijl hij het over de tafel richting Eres schoof. 'Als ze zich er niet inmiddels van ontdaan heeft...' sprak hij en leunde met beide handen op de vensterbank en keek weer naar buiten. 'Ik vermoed dat Savador je ook aan had gezien voor Madeline. Als dat zo is heb ik een simpele verklaring voor het feit dat hij mijn naam gebruikte als valse naam. Eres, hij nam direct de conclusie dat je Madeline bent en ik durf met de volle zekerheid te zeggen dat zijn lust naar Madeline nog lang niet gesust is...en mocht dat zo zijn was het hele verhaal wat hij ophing alleen maar om jou aan zijn voeten te krijgen.' sprak hij met een serieuze blik nu op Eres gericht. 'Ik wil daarom je een waarschuwing op de voorhand geven. Wees alsjeblieft voorzichtig in zijn buurt. Ik wil niet dat je iets overkomt wat voorkomen had kunnen worden...' sprak hij met zijn blik inmiddels weer op buiten gericht. 'Het blijkt maar weer dat de beste man mij dus niet kent...' sprak hij met een lichte ergenis in zijn toon. 'Ik heb nooit gedacht dat Madeline dood was en daar zat een fout in zijn verhaal. Ja, het is wel eens in me opgekomen dat er iets ernstigs kon gebeuren. Maar ik heb het nooit willen denken.' sprak hij en keek naar de leerlingen die op het grasveld aan het voetballen waren. 'Het spijt me Eres. Dat mijn verleden je verwarrende periode nog een stap hoger brengt..' sprak hij en liep toen weer richting Eres om de ketting te pakken en deze om zijn nek te hangen.

Sorry voor de later reactie

Elune's aandacht werd van haar moeder afgeleid toen ze de jongen om haar af zag lopen. Hij hield zijn handen op een vreemde manier bij elkaar. Op de manier waarop je je handen zou houden als je er iets tussen had zitten wat niet mocht ontsnappen. Toen hij haar vroeg of ze haar handen als een kommetje bij elkaar wilde houden deed ze vlug wat hij deed. Wat de jongen daar had wist Elune niet, maar haar nieuwsgierigheid was wel gewekt. Even was ze haar moeder compleet vergeten. Haar ogen werden groot toen ze zag wat het was. De jongen had een prachtige papieren vlinder in haar handen gelegd. Hij was schitterend. Het mooiste was nog wel toen het papieren dier met zijn vleugels begon te slaan en echt kon vliegen. Elune keek even op naar de jongen na zijn verontschuldiging. Ze schudde verwoed haar hoofd. 'Ik vind het al knap dat hij kan vliegen,' zei ze met veel bewondering in haar stem. Een glimlach verscheen op Elune’s gezicht toen haar verteld werd dat ze de vlinder mocht houden. Daarna stelde de jongen zich voor als Aageth. Elune nam zijn uitgestoken hand aan. 'Elune,' zei ze zachtjes. Maar ja, nu had ze niks om aan hem te geven. Ineens bedacht Elune zich iets. Ze viste een paar vrolijk gekleurde touwtjes en kralen uit de zak van haar jurkje en begon de touwen in een bont gekleurd en ingewikkeld patroon in elkaar te vlechten met af en toe een kraal ertussen. Toen het af was knoopte ze de twee uiteinden aan elkaar en gaf de vers gemaakte armband aan Aageth. Elune was dan wel niet zo bedreven in magie als hij maar vlechten dat kon ze als de beste.

Eres was Norwood al die tijd strak aan blijven kijken terwijl hij zo kalm bleef. Ze wist dat die explosie helemaal nergens voor nodig was geweest, maar het zou niet de eerste keer zijn. 'Het spijt me,' zei ze nogmaals. 'Maar je wilt niet weten hoe vaak ik zulke verhalen te horen krijg sinds mijn ongeluk. Zodra mensen ook maar iets weten over mijn geheugenverlies proberen ze er hun voordeel uit te halen. Als ik elke man zou geloven die met dat verhaal naar me toe gekomen was…laten we het erop houden dat Elune dan waarschijnlijk heel wat halfbroers en zussen erbij gehad zou hebben,' zei ze haast fluisterend. Eres wist dat ze vrij naïef was omdat ze veel was vergeten. Ze vond het vreselijk als mensen haar daardoor probeerde uit te buiten. Ze vond het nog erger om erover te praten. Maar ze had zo het gevoel dat dit gesprek nog veel pijnlijker zou worden.
Norwood begon te vertellen over Madeline, zijn eerste vrouw. Hoe ze elkaar ontmoet hadden. Wat hun breuk veroorzaakte en hoe ze uiteindelijk volledig uit elkaar gedreven werden erdoor. En natuurlijk, hoe ze daarna met de noorderzon vertrok. Maar Eres leek ter plekke te verstijven toen Norwood een ketting over de tafel naar haar toe schoof. Ze luisterde nog maar met een half oor naar de rest van zijn verhaal. Eres' aandacht werd compleet opgeslokt door de ketting voor haar op tafel. Het leek op de ketting die zij droeg, maar er zaten overduidelijke verschillen in die deze anders maakte. Hij was namelijk niet compleet, net als de hare. Maar als je de twee naast elkaar zou leggen dan zouden ze niet hetzelfde zijn. De kartels die hen doormidden haalde zouden verschillen van elkaar. Zonder naar Norwood op te kijken legde Eres haar hand op de zijne zodat hij de ketting niet op kon pakken toen hij weer naar de tafel te was gelopen. Ze stond langzaam op. Haar vingers gleden van zijn hand en pakte de ketting op. Ze streek zachtjes langs de kartels en voelde de helft van haar ketting haast branden op haar huid. Ze leek volledig van de kaart te zijn terwijl haar vrije hand onbewust naar de plek ging waar de ketting onder haar eigen kleding verborgen zat. Ze kon de contouren duidelijk voelen. Doordat ze er zachtjes op drukte waren deze nu ook lichtelijk zichtbaar.

(Geeft niet)

Aageth, het vrij onschuldig maar sociale kind nam niets op van de gespannen sfeer die tussen de volwassenen plaats vond. Ja, misschien kreeg hij er wel wat van mee, maar hij richtte zijn aandacht op Elune. Misschien was hij onbewust al net zo aardig als zijn vader en moeder. Zowel Madeline en Norwood waren vrij meedenkend met iemand. Het was iets wat het kereltje onbewust had meegekregen en daarom probeerde hij ook met Elune contact te zoeken. Om zichzelf van de 'volwassene' zaken af te leiden, maar tevens ook Elune. Aageth kwam als een ware padvindertje naar haar toe met zijn handen op elkaar. Hij had een opgewekte glimlach op zijn gezicht en vertelde dat ze een kommetje moest maken. Elune leek vrijwel direct te doen wat hij zei zonder twijfelen. Aageth spreidde zijn handen over die haar en haalde ze weg waardoor de vrij gedetailleerde vlinder van papier zichtbaar werd. Hij had er een tijdje op gezeten maar het was de moeite waard. De vlinder leek te leven en vloog omhoog. Aageth bood gelijk zijn excuses aan toen het als dood neer leek te storten en ving het op. De bewondering in de stem deed Aageth lichte blos vormen en hij wreef even over zijn achterhoofd. 'Het heeft ook moeite gekost...' sprak hij licht opscheppend en grinnikte even ongemakkelijk. Hij liet de vlinder in half gespreide vleugels staan en zette het op haar schouder en vertelde dat het voor haar was. Elune leek een lichte twinkeling te krijgen in haar ogen en Aageth keek al net zo vriendelijk terug. Ze stelde zichzelf voor en Aageth knikte. 'Dat is een mooie naam...' sprak hij met een vriendelijke en vrolijke stem. Ineens leek het meisje een idee te krijgen. Ze begon met een paar touwtjes en kraaltjes druk in de weer te gaan. Aageth keek met lichte bewondering toe naar wat ze maakte, het leek wel een polsbandje te worden. En zijn vermoedden werd bevestigd toen ze de uiteindes aan elkaar knoopte. Aageth zou zelf nooit het geduld hebben om zoiets te doen. Hij was meer van de grove en onvoorspelbare zaken. Hij was niet voor niets zo gek op origami. Vaak begon het grof en verfijnde zich het, en pas op het einde zag je wat het daadwerkelijk werd. Ze stak haar handen uit en daarmee het polsbandje overhandigend aan Aageth. Aageth pakte het voorzichtig op en bewonderde het detail van de polsband die ze zojuist had gevlochten. Hij gleed met zijn vinger langs de kraaltjes en met een klein glimlachje bond hij hem aan zijn nog vrij dunne pols. Aageth kreeg in eens een ingeving. Hij holde terug naar de stoel waar hij zat en leek iets uit het zakje met papier te vissen. Hij pakte het vlindertje van de schouder van Elune. 'Ik leen hem heel even...' sprak hij met een zacht stemmetje. Hij draaide zich om en leek wat te frunniken. Daarna liep hij terug naar Elune en streek voorzichtig een lok achter haar oor en bevestigde met het klemmetje deze lok vast. Nu was de vlinder een sieraad voor in het haar. Normaal zou je er eerder een roos of andere bloem aantreffen, Aageth vond de vlinder bij Elune mooier staan. Zonder dat die twee het door hadden symboliseerde de twee zelfgemaakte accessoires al een opkomende vriendschap tussen de twee.

Zo zorgeloos dat de twee waren, zo gespannen liep het voor een tijd tussen de twee volwassenen in de ruimte. Norwood had vanuit zijn ooghoeken de strakke blik zien, maar des te meer voelde hij het branden op zijn rug. Hij staarde even strak naar buiten. 'Ik snap je volkomen...' sprak hij op haar woorden. 'Ik weet hoe moeilijk het is om tegenwoordig nog iemand te kunnen vertrouwen...' sprak hij met een zekere wijsheid in zijn stem. Norwood draaide zich toen weer naar Eres en begon zijn verhaal. Een moeizaam verhaal dat hem nog dagelijks dwars leek te zitten. En sinds de dood van Malaika was Norwood zich nog meer bewust van wat hij daadwerkelijk had gedaan. Had hij nooit iets voor Malaika gaan voelen was ze nooit omgekomen. Dan had Sigma ook nooit haar als afleiding gezien en haar nooit een schram toegebracht. En sinds het overlijden was Norwood zich ook steeds meer af wezen vragen hoe het met Madeline stond. Hoe stom hij wel niet was geweest om überhaupt haar de kans te geven om haar te laten gaan. Norwood eindigde zijn verhaal en wilde zijn ketting weer oppakken toen Eres zijn hand tegenhield. In een flits keek hij haar strak aan, alsof hij even wilde zeggen dat dit wel degelijk zijn bezit was en de emotionele waarde er achter misschien iets te groot was om het af te geven. Echter was Eres meer bezig met het gekartelde kant van de helft. Norwood trok zijn hand zachtjes terug en keek even vragend naar Eres. Ze leek half in trance te zijn door de ketting. Onbewust volgde hij met zijn blik haar hand die ter hoogte van haar schouders iets leek te voelen. Norwood pakte met zijn rechterhand zijn bril vast en haalde hem zachtjes van zijn gezicht af. Het zicht 'verslechtende' bril zorgde er voor dat zijn zeer gedetailleerde blik onderdrukt werd. En al snel kon hij opmaken dat een vergelijkbare kartelbare rand zichtbaar was. 'Eres...' sprak hij terwijl hij zijn bril opzette. Norwood! Zie je niet dat de vrouw het moeilijker er mee heeft! Lijkt je een directe confrontatie wel zo slim? sprak de stem van Zabima, zijn tweede vorm met eigen wil, hem streng toe. Norwood negeerde het. 'Is er iets wat ik moet weten? Iets wat te maken heeft met de andere helft van mijn ketting?' sprak hij met een wat zachtere stem met een warme ondertoon. Norwood voelde ergens een sterke spanning opbouwen in de ruimte. Een drukkende sfeer die hem alleen maar ongemakkelijk liet voelen. Er was iets met die ketting en gezien er een vergelijkbare helft onder haar kleding aanwezig was kon Norwood het haast amper geloven. Was dit daadwerkelijk Madeline? Was dit daadwerklijk zijn vrouw? Norwood had nooit een echtscheidingspapier ondertekend. Wettelijk gezien waren hij en Madeline nog steeds getrouwd tot ze daadwerkelijk dood was verklaard. En die dag was, tot Norwoods geluk nog nooit aangebroken. Norwood zelf zette even een stap achteruit in ongeloof. Hij wilde het net al niet geloven, maar dit sprookje werd alleen maar vreemder en vreemder in zijn ogen.

Vanaf het moment dat Norwood de ketting over de tafel naar haar toe had geschoven had Eres haar blik er niet meer vanaf gehaald. Uiteindelijk was ze ermee opgestaan. Het was gewoon te bizar voor woorden. Maar Eres was er bijna helemaal zeker van. Dit moest de andere helft zijn van haar ketting. De helft waar deze precies op aan sloot. Savador had toen op Shadra verteld, toen zij er nog van overtuigd was geweest dat hij haar verloren echtgenoot was, dat hij hem had weggegooid. Maar vanaf het moment dat Eres erachter was gekomen dat Savador over zijn ware identiteit gelogen had was ze dat verhaal ook in twijfel gaan trekken.
Ze had niet in de gaten dat Norwood zijn bril had afgedaan, nog dat hij hem even later ook weer opzette. Maar toen hij haar naam zei keek ze verward en afwezig naar hem op. Opkomende tranen hadden de hoeken van haar ogen gevuld maar Eres knipperde ze weg. 'Sorry, hier is je hanger terug,' zei ze zacht. Ze liep naar Norwood toen en legde de ketting in zijn hand. Haar handen trilden en waren ijskoud. Ze trok ze ook snel weer terug in de vergeefse hoop dat hij het niet gevoeld zou hebben.
Nog steeds op een paar centimeter afstand van hem keek Eres wederom op. Ze opende haar mond om wat te zeggen maar en brok in haar keel voorkwam dat er ook maar enig geluid uit kwam. 'Nee,' kwam er uiteindelijk hees en zacht uit. Eres draaide zich om en zocht met een afwezige blik naar de deur. De sfeer verstikte haar. Ze wilde hier weg. Ze zette een paar passen in de richting van de deur maar zakte toen door haar benen die weigerde om haar nog langer te dragen. Elune, die al die tijd haar volle aandacht aan Aageth had gegeven voelde het aan en keek opzij. Ze zag haar moeder in elkaar zakken op de grond en sprong overeind. 'Mama!' riep ze bezorgd terwijl ze op haar moeder af rende. Haar ogen waren niet langer groen. Ze hadden een diep blauwe kleur als die van de oceaan aangenomen. Eres herkende ze. Het waren de ogen van haar vaste arts die ze de afgelopen jaren bezocht had in verband met haar herstelling. Elune was maar een paar keer mee geweest naar zo'n afspraak. 'Ik bel morgen de dokter lieverd, dat beloof ik. Het gaat goed met me,' zei Eres zacht en Elune's ogen werden weer groen. Ze keek nu naar Norwood met een vragende blik in haar ogen. Wat was er gebeurd waardoor haar moeder zo ineens op de grond viel? Toen zag ze de ketting in zijn handen. Nog voor Eres haar tegen kon houden pakte Elune de ketting en trok het touwtje zacht over haar moeders hoofd. 'Kijk! Precies jou ketting mama!' riep ze uit terwijl ze naar Norwood rende en ook zijn ketting afpakte. Beide helften had ze nu in haar handpalmen. Toen ze zag dat de twee in elkaar paste pakte ze beide hangers en legde ze tegen elkaar aan. Eres durfde Norwood niet aan te kijken. Ze had het geweten maar eerst tot zichzelf willen komen. Ze had later een nieuw gesprek met hem willen aanknopen, als ze minder emotioneel ingesteld was. Dankzij Elune moest ze de confrontatie nu aan. Voorzichtig vanonder haar gouden lokken, probeerde Eres zijn blik te peilen.

Norwood stond op afstand van Eres en eindigde zijn verhaal. Vervolgens wilde hij zijn ketting terug nemen om hem weer om de veilige plek om zijn nek te hangen waar hij dagelijks had gehangen sinds het verdwijnen van Madeline. De hand op de zijne verstrakte zijn houding en even fel keek hij haar aan. Het was een dierbaar bezit en het was begrijpelijk dat Norwood het liever zo snel mogelijk weer om zijn nek had hangen. Zijn strakke houding werd minder toen Eres de ketting oppakte en meer aandacht had voor de ketting in haar handen. En met een nadruk op de kartels van de ene helft. Norwood zijn ogen stonden vragend, waarom was ze zo in trance van de ketting. Zo speciaal was hij niet voor haar, toch?
Norwood sprak haar naam even zacht uit om haar aandacht te vragen en tegelijkertijd zette hij zijn bril weer op zijn gezicht. Het viel hem op dat ze licht vochtigere ogen kreeg. Norwood was te alert in sommige situaties en dit was er een van. Hij stelde zijn vraag, minder direct dan hij aanvankelijk wilde, maar hij was nog vrij direct. Het schemerde maar al te duidelijk door de vraag heen dat Norwood meer wist van wat Eres zo met de ketting bezig hield. Ze had inmiddels zijn hanger teruggegeven met ijskoude handen. Norwood begon zich licht zorgelijk te voelen over Eres. Het was maar een hanger, maar voor Eres bleek het heel wat te betekenen. Hij hoorde een hese nee. Hij wilde haar schouder vastpakken toen ze wilde aanlopen. ‘Maar….’ Sprak hij maar kwam abrupt tot stilstand. NORWOOD! Wees een heer, verdomme! Ze heeft het zwaar en jij dwingt haar nog meer tot praten! Gun haar de ruimte sprak een verhitte stem in zijn hoofd. Norwood trok zijn hand terug die half naar haar toe was gegaan. Hij wilde zich omdraaien toen Eres door haar knieën zakte. Norwood liet de ketting om zijn pols glijden en zakte gelijk door zijn knieën naast Eres. ‘Eres? Gaat het?’ vroeg hij zijn ongeloof van een enkele seconden geleden glad vergetend. Elune had het ook opgemerkt en rende gelijk op haar moeder af. En Aageth, het kereltje volgde Elune met eenzelfde bezorgdheid. Norwood had zijn handen op weerszijde van Eres schouders geplaatst waardoor zijn ketting duidelijk zichtbaar was. Hij was te druk bezig met Eres haar welzijn bezig en had niet door wat ze tegen Elune zei. Ja maar half kreeg hij het mee. ‘Ga anders even zitten op…’ hij werd onderbroken door de stem van Elune. Norwood’s blik schoot naar de dochter van Eres met verwijdde ogen. ‘Zeg…’ wilde hij protesteren toen Elune zijn ketting licht dwingend afnam maar hij hield halverwege halt. Elune legde de twee kettingen op de grond en schoof ze naar elkaar. Norwood zijn ogen ontspande zich lichtjes. Tsja, het onschuld van een kind is ondoorgrondbaar… sprak Zabima tegen Norwood in gedachten. ‘Hou je wijze praat voor je…’ sneerde Norwood hem toe. Toen de kettingen precies over elkaar leken te passen verslapte zijn houding drastisch. Hij beet zijn kaken op elkaar. Zijn ogen werden waterig. ‘Die ketting…is uniek….’ Stamelde hij. ‘Er is er maar een van gemaakt voor de bruiloft…’ sprak hij met een lichte ongeloof in zijn stem. Hij schudde zijn hoofd, wilde het niet geloven dat Eres Madeline was. Maar alles leek er op te wijzen, de ketting, geheugenverlies, de geljikenissen in het uiterlijk. Norwood veegde zijn tranen weg en liep richting Eres en zakte voor haar door zijn knieën. Zijn hart ging als een gek tekeer, klopte niet meer in zijn keel maar zowaar in zijn mond. Hij streek de lokken haar uit haar gezicht. Hij zweeg, zei geen woord. Hij wist niets te zeggen. Zijn handen vonden een weg om haar schouders. Hij trok haar in een warme omhelzing tegen zich aan. ‘Ik heb je gemist….’ Sprak hij zacht. Het enkele wat hij zei, om daarna weer in doodse stilte alles op een rijtje proberen te zetten. Hij kon er wel heftig op in gaan, hij kon kwaad worden dat ze zonder woorden was vertrokken. Maar hij was ditmaal veel gelukkiger om te weten dat Madeline nog in leven was, dan dat hij iets van woede of afgunst voor haar voelde.

Ik moet het toch nog even zeggen al had ik hem al eerder gezien. De nieuwe avatar van Eres is mooi.

Zodra Norwood door zijn knieën zakte en naast haar op de grond zat, wende Eres haar blik af. Ze kon niet tegen hem prater, erger, ze kon hem niet eens aankijken. Vooral niet Elune zich ertussen mengde. Ze had het aangevoeld op zo’n manier dat alleen Elune dat kan. Nu Eres erover nadacht was het ook dankzij Elune dat ze haar band was tegen gekomen waar ze de laatste jaren mee had opgetrokken. Zij was degene die dorst had gekregen en naar een café wilde om iets te drinken. Eres had altijd gedacht dat het puur toeval was dat ze daar Zateph en de rest tegen was gekomen. Maar misschien was het wel helemaal geen toeval. Misschien was Elune echt haar kleine beschermengel en wist ze beter welk pad Eres moest nemen dan Eres zelf. Zij was er altijd geweest om haar te waarschuwen voor valkuilen, degene die met haar kinderlijke onschuld toch wist wat er gedaan moest worden en haar moeder af en toe de goede kant op duwde.
Ze hoorde Norwood stamelen toen hij zag hoe de twee kettingen precies tegen elkaar paste. Ze keek even op toen hij haar lokken achter haar oren streek. De tranen die ze eerder weg had weten te slikken maakte hij ooghoeken nu wederom weer vochtig. Ze liet zich naar hem toe trekken. Ze voelde hoe zijn armen zich om haar heen sloegen en de warmte die van zijn lichaam kwam. Ze begroef haar gezicht in zijn nek. ‘Je voelt zo bekend,’ fluisterde ze zachtjes. Ze doelde meer op de omhelzing waar ze nu in verstrengeld zaten dan op iets anders. Het was zo moeilijk te bevatten wat er in die korte tijd was gebeurd. Nog maar een paar minuten geleden waren ze vreemden van elkaar en had ze zich verontschuldigd dat ze per ongeluk tegen hem op was gelopen. En nu omhelsden ze elkaar alsof ze nooit anders gedaan hadden. Het deed Eres pijn dat hij alles van haar wist terwijl zij zich niks van hem kon herinneren. Het was een vreselijk besef. Eres zweeg verder. Ze wilde haar gedachten niet met Norwood delen. Nog niet. Ze wilde hem niet kwetsen. Hij leek zo blij met het besef dat ze nog leefde. Ze wilde dat gevoel niet voor hem verpesten met de waarheid.
Ze sloot voor een moment haar ogen en luisterde naar Norwoods ademhaling. Ze voelde hoe zijn hart tekeer ging. Nee, ze kon het hem echt nog niet vertellen. Op dat onderwerp zouden ze vanzelf wel terecht komen, als de tijd rijp was.

(Dank je :3)

Norwood was door zijn knieën gezakt maar wist zelf amper hoe hij het moest bevatten. Hij zou later ongetwijfeld er de klap van voelen. Maar nu was het welzijn van Eres belangrijker in zijn ogen. Hij legde zijn armen aan weerszijde aan de zijkant van haar bovenarmen. 'Eres?' sprak hij vragend om te weten hoe het ging. Aageth keek met eenzelfde bezorgdheid naar de vrouw. 'Is de engel ziek?' sprak hij vragend en verward door de situatie. Aageth liep naar Elune en keek even vragend of dit vaker gebeurde.

Norwood was blij en verward tegelijk. Dat ze hier kon staan en levend. Ja zijn gedachten hadden vaker hem naar beneden gehaald en hij vond het nog erger dat ze niets meer kon herinneren van de prachtige tijd die ze hebben gehad. Norwood was ergens nog benieuwd waar Elune vandaan was gekomen, al kon hij het wel raden. Als hij zijn geheugen kwijt raakte met alles er op en er aan, zou hij dan ook niet een eigen leven opbouwen?

Ineens schoot Norwood's hoofd omhoog. 'Memoirias Herbia....' sprak hij met een zekere stem. 'Ik weet niet of het kan werken en of er nog iets van over is.' sprak hij met een vrij zekere stem. 'Ik heb een plant die herinneringen opslaat van een willlekeurig persoon. Ze zijn krachtiger geworden sinds de laatste keer dat ik het heb gebruikt...' sprak hij. 'Eres, je bent ooit vervloekt geweest en bent door het geneesproces je geheugen kwijt geraakt...' sprak hij terwijl zijn stem ergens optimistisch werd. 'Misschien heeft de Memoirias Herbia nog een exemplaar van jou....' sprak hij. 'Als dat zo is kan misschien een deel van je geheugen hersteld worden...' sprak hij met een lichte hogere stem waar een hees ondertoon in zat. 'Maar...' sprak hij terwijl hij zijn blik serieus werd. 'Ik heb een tijd niet meer met dat soort gewerkt. Het aantal is in de kas vrij sterk afgenomen en ik durf niet te zeggen of jou exemplaar nog in tact is...' sprak hij om meteen het nadeel er aan te geven. Norwood hielp Eres weer overeind en sloeg zijn armen even om haar heen. 'Ik ben allang tevreden om te zien dat je in leven bent, Eres...' sprak hij. 'Niets kan dat verpesten...' sprak hij terwijl hij toen bewust weer afstand nam. Hij keek op de klok en slikte even. Over enkele minuten zou de lessen gaan beginnen. 'Ik denk dat het verstandig is om naar de klaslokalen te gaan als we de leerlingen niet zullen moeten laten wachten...' sprak hij met een klein glimlach en knikte en zijn tas pakte. 'Kom Aageth...' sprak hij terwijl het kereltje nog zwaaide naar Elune en vervolgens de gang op rende. Norwood bleef in de deurpost staan en draaide zich even om. 'Alsjeblieft, Eres...' sprak hij. 'Ik wil dat je voorzichtig bent in de buurt van Savador. Hij is tot alles in staat...' sprak hij met een serieuze blik om zwijgzaam de kamer te verlaten.

[Topic uit? Tenzij jij nog iets in gedachten had, dan kun je Norrie tegenhouden.]

PROFILE MAGICIAN

» Of course.. But it's your fault.
» This is your fault...~Open
» It's my own fault (Open)

Sorry...my fault.

Sorry...my fault.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen