Nova ~
Het was een latertje geworden voor hem, hij moest hoognodig wat ophalen bij zijn moeder thuis. Die arme ziel, helemaal alleen. Zijn vader was immers een paar maanden terug overleden, zijn moeder had er het - het zwaarste mee. Best logisch eigenlijk, het was tenslotte haar liefde van haar leven die plots weg is en nooit meer terug komt. Hoe graag ze dat ook wou, dat zou nimmer gaan lukken. De arme schat, maar dat was dan ook een reden waarom hij steeds vaker bij haar langs ging dan voorheen. Na ja, hij komt niet graag in zijn geboorteplaats vanwege zijn oude coach. Bang hem weer te zien, bang om weer die ogen te zien, bang om weer die handen te voelen en bang om die stem .. die afschuwelijke, maar ergens toch rustgevende stem te horen. Flavio was gewoon te bang en daarom liet hij behoorlijk vaak zijn bezoekjes aan zijn ouders achterwegen, maar sinds de dood van zijn geliefde vader moest hij er toch echt aan gaan geloven, want om die vrouw elke keer zo alleen te laten was ook iets wat hij niet over zijn hart zou kunnen verkrijgen hoor. Maar goed, hij was dus weer even langs geweest - voornamelijk om even 'vlug' wat op te halen - maar dat hoefde zijn moeder tenslotte niet te weten? Dat soort dingen ging HIJ in ieder geval niet aan haar neusje hangen, hij deed zo van 'Oh nu ik hier toch ben..' Dat was toch een behoorlijk slim ideetje van zo een blonde jongeman als dat hij was. Blond, maar overduidelijk niet - misschien soms, maar dat doet er momenteel niet aan toe - dom. Alhoewel dat vlug niet echt heeft gewerkt, want hij is wel even de hele dag weggeweest. Gelukkig had hij eindelijk toen ze in slaap was gevallen op haar stoel kunne vertrekken, want die meid blijft maar door ratelen als je bij haar langsgaat. Daarom is het ook gewoon zo dat hij nimmer een vriendin of vriend mee naar huis zou nemen, vroeger niet en nu ook niet. Die ouwe van hem praat gewoon veelte veel. Logisch dat sommige mensen nooit meer bij haar langskwamen en vooral sinds de dood van vader, want die was de enige - ja echt de enige - die haar stil kon krijgen qua personen. Een geweldige man was het toch ook, geweldig.
Toen hij eindelijk weg was gekomen bij zijn moeder en zijn dingetje die hij moest ophalen had gepakt, liep hij door de straten op weg naar het dichstbijzijnde lanceringsplatform. Daar zou een shuttle voor hem klaarstaan als het goed was, want Flavio was ook nog wel slim genoeg om een shuttle te reserveren vanochtend toen hij hier aankwam. Het was dan zo geregeld dat de shuttle sowieso de hele dag voor hem klaar stond, want alle mensen die hier woonden wisten inmiddels al wel dat 'Moeder Fenthol' een kletskous was. Waarom ze zijn moeder 'Moeder Fenthol' noemde? Ze was het bekendste oudje in heel dit dorp en bovendien was ze ook nog de oudste hiero. En in vergelijking met haar leeftijd en haar spraakzaamheid konden nog veel oude en zelfs ook jonge mensen van haar leren. Gelukkig kwam hij al gauw aan bij het dichtsbijzijnde lanceringsplatform, want het dorpje waar hij woonde was niet zo heel erg groot. Aan de ene kant ontzettend jammer, want zo had hij meer kans tot het herzien van zijn coach dan dat het dorpje meer een stad zou wezen. Maar aan de andere kant ook weer ontzettend fijn, want zo was hij sneller bij zijn moeder thuis en had hij minder kans om zijn oude coach te herontmoeten. En zoals gezegd, de shuttle stond al voor hem klaar en hij kon vrijwel meteen instappen.

SSA ~
Poehpoeh. Je zou er maar moe van worden en dan bedoelde Flavio vooral het gereis tussen Nova en SSA. Het was echt een heel gedoe telkens opnieuw, maar hij moest het er maar voor overhebben. Tenslotte was het voor een 'soort van' goed doel, namelijk zijn mamsie en om wat dingetjes op te halen wat hij dringend nodig had. De meeste spullen van hem staan nog daar, want zijn kamer op de universiteit is doorverkocht omdat hij een hele lange stage loopt. Daarnaast was het voor hem ook veel fijner om al zij spullen op Nova te hebben, het was ook een stuk dichterbij SSA dan op de planeet van zijn universiteit. Kan je nagaan hoe lang en hoe moe je dan wel niet bent na al dat gereis!
Met een harde klap - althans voor zijn gevoel dan - kwam Flavio aan op de grond, hij moest zichzelf even door elkaar heen schudden voordat hij er echt ergen in had dat hij daadwerkelijk was geland en niet aan het dromen was. Een korte en onhoorbare zucht verliet zijn mond, niet dat het eventueel uit zou maken als die wel hoorbaar zou zijn want er was toch niemand om hem heen. Dus wat maakte het eigenlijk nog uit? Niet veel toch? Snel maakte hij zijn riem los en pakte hij zijn tas - die hij mee had genomen van SSA naar Nova voor dat ene dingetje - op van de grond. Het liefst wilde hij zo snel als mogelijk dit ding uit, zodat hij ein-de-lijk zou kunnen gaan slapen. Want om eerlijk te zijn? Hij was al behoorlijk moe, althans daarnet nog wel. Dat zal vast en zeker zo meteen wel weer op komen spelen, want hij was even wakker geschud door de landing.. Een landing die erger klonk dan dat het daadwerkelijk was, hoogstwaarschijnlijk - hopelijk. Voordat hij door de deur de shuttle uit zou komen lopen en met de trap naar beneden keek hij eerst nog even vluchtig of hij niets vergeten was en dat klopte, hij was ook helemaal niets vergeten. Gauw liep hij de deur uit en via de trap naar beneden naar de begane grond. Eindelijk weer echte grond onder zijn voeten, iets waar je zeker na smacht na zo een reis.
Even keek Flavio om zich heen en het viel hem op dat er een donker menselijke vorm in de verte stond te wachten leek het wel. Fronsend keek hij om zich heen, waar zou de persoon op staan wachten? Er zou niemand anders meer aankomen na hem, daar was hij zeker van. 'Hallo?!' galmde er door de lucht heen vanuit de mond van Flavio. Hij vroeg zich gewoonweg af, wie het was, waarom hij of zij hier was en wat hij of zij hier ging doen. Of iemand opwachtte natuurlijk. Nonchalant haalde hij zijn beide schouders op en liep hij met zijn tas in zijn hand op de donkere menselijke vorm af, puur uit nieuwsgierigheid. Met een snelle looppas was hij snel dichtbij de persoon die daarnet nog in de verte te zien was, pas toen hij echt dichtbij kwam zag hij wie het was en fronste hij flink met zijn wenkbrauwen. Wat moest die nou weer hier? Rond DIT tijdstip? Om Soh nog beter te kunnen zien, nam Flavio nog een heel klein stapje naar voren. En nu pas kon hij zien hoe de jongeman er aan toe was. Zijn ogen werden groter en snel liet hij zijn tas op de grond vallen. Snel gaf hij hem een knuffel en keek toen naar hem op. 'Ga-Gaat het wel..?' kwam er half stotterend uit zijn mond.