Met een luide plof liet Eric zich op een stoel aan de raamkant neervallen. Hij keek nog even het raampje uit, staarde naar het steeds kleiner wordende figuurtje. Zijn moeder. Liane had hem uitgezwaaid, tranen op haar bleke wangen. Waar haar zoontje gezet was, was zijzelf mager, veel te mager. De klappen van Jack waren op haar broze lichaam hard neergekomen en ook nu nog kon je de sporen van mishandeling zien zitten. Littekens op haar bleke huid. Eric was van buiten niet duidelijk geschonden, als je hem vluchtig bekeek. Maar juist al het vet was een gevolg van het gedrag van een vreselijke vader. Hij sloot zijn ogen en leunde naar achteren, de warme stoel gaf hem een veilig gevoel. Op zijn schoot had hij een box vol met eten zitten. Door zijn moeder op het laatste moment in zijn armen geschoven. Voor als je je alleen voelt of verdrietig bent, had ze gezegd. En nu klemde hij het als een reddingsboei vast. O, als iemand aan deze doos kwam had hij een probleem. Het was zijn baken. Al van kinds af aan was dat er duidelijk ingeslopen. Eten was veiligheid. Eten was vrolijk zijn. Een hapje chocolade kon de tranen van je gezicht doen verdwijnen. Nachos waren ideaal om de blauwe plekken te vergeten. Met trillende vingers maakte hij een snoepverpakking los en stak het kleverige spul in zijn mond. De zoete smaak kalmeerde zijn zenuwen en tegen de tijd dat de shuttle echt op was gestegen lagen er al verschillende papiertjes om hem heen. Zijn plakkerige vingers likte de jongen met een tevreden zucht af. Het was slecht misschien, maar o zo lekker. De shuttle vloog kalm verder en hoe langer ze onder weg waren hoe meer Eric's reisvoorraad slonk. Want aan het noodpakket van Liane kwam hij niet. Dat was voor als er écht verdriet was, tranen die gestopt moesten worden met kruimelige koekjes of hartige snacks. Als laatste trok hij een blikje cola open, dat luid siste. Een beetje van het donkerbruine vocht schuimde over de rand heen en maakte een vlek op zijn rode jas. Met een servetje probeerde hij het wat weg te deppen, waarna hij gulzig van de cola dronk. De koolstofbelletjes prikkelden in zijn neus en hij liet een tevreden boer. Manieren? Nee, nauwelijks. De shuttle kwam met een klap neer en de jongen stond onmiddelijk op. Trok een slordige vaalrode tas van het bagagerek. Haalde er allereerst een blauwe muts uit, die hij zorgvuldig opdeed. Dan slingerde hij de tas over zijn schouder en kwam de shuttle uit. Zijn handen in gele handschoenen gehuld hielden zowel de doos vast en het halflege blikje drinken. Het was laat op de middag en vrij koud. Herfst, bijna winter. Nu zou niemand hem gek aankijken om zijn gele handschoenen en blauwe muts, rode jas en vaalrode sjaal. Hij nam een flinke slok van zijn drinken en keek rond. Op zoek naar de juiste richting die hij in moest gaan. Hij zag er van ver af vast nogal verlaten uit, zo alleen op het grote plein. De meeste mensen waren al voor hem de shuttle uit gehaast en waren nu in alle richtingen verspreidt. Dus daar iemand van volgen kon ook niet. Wat nu? Alsof dat een antwoord zou bieden nam hij nog een slok van zijn cola en liet zijn roodbruine ogen een rondje over het plein zwerven.

[OPEN~]