De bomen waren aan het verkleuren en vele bladeren lagen al verspreid over het grote veld. Dat was slechts het enige wat nog te zien was door het licht dat van de lantaarn af kwam. Voor een nacht in de herfst was het niet koud, terwijl volle maan normaal een van de koudste avonden moest zijn. Het maakte haar niet veel uit, vanaf deze ochtend had ze al buiten gezeten, voelend naar luchtstromen die warmte konden geven. Ze had er nog meerdere gevonden tot haar grote verbazing wat hopelijk zou betekenen dat ze een wat minder strenge winter zouden krijgen dan die van afgelopen jaar. Romance was enkel voor een handdoek naar binnen gegaan, zodat ze zich niet geheel met behulp van de wind hoefde te drogen. Bovendien waren de handdoeken van haar etage super zacht en het was heerlijk om je er in te kunnen wikkelen omdat ze ook zo akelig groot waren. Glimlachend keek Romance naar de maan die zo dichtbij leek te staan dat ze de kracht ervan nu al kon voelen. Het was natuurlijk niet hetzelfde als baden op Puffoon in de grotten die hier speciaal voor waren, maar zolang ze maar in het water was en zich kon baden in het licht van de maan dan zou het voldoende zijn. Het was ook niet zo dat ze een volledige reiniging moest hebben, dat had ze vorige maand nog gehad en haar gifwaarden waren weer laag genoeg. Ben je op weg? … Ja Fire … Goed, ik ben in onze grot … Is het al weer mooi aan het glimmen? … Natuurlijk! Volgens mij ben je een jaar bezig geweest met het slijpen van die stenen omdat je mijn hulp niet wilde. … Dan is het goed. Ik spreek je later Fire. .. En ik spreek jou. Eigenwijs beest, dacht ze toen Fire met haar wil probeerde de connectie open te houden, maar zij hield het gesloten. Pas zodra ze in het water lag en geconcentreerd was zou het automatisch openen en haar lichaam weer met kracht omringen die haar vroeger was afgenomen. Ondertussen was ze al helemaal aan de andere kant van het meer beland waar de overgang was naar de waterval en de grotten die erachter lagen. Ze wist dat in een van die grotten een opening was waardoor er zuiver maanlicht naar binnen viel en daar zou ze naartoe gaan. Op een rots die vlak bij het water stond, legde ze de handdoek en langzaam kleedde ze zich uit totdat ze enkel haar bikini droeg. Standaard was het zelfs zonder dat, maar ze had geen tijd om ook haar omgeving in de gaten te blijven als ze eenmaal in het water lag. Het enige wat ze dan hoefde ze doen was ontspannen en dat was ze ook van plan. Voorzichtig stapte ze in het koele water en stapte zo ver door dat ze de grond niet meer kon voelen. Daar dook ze onder om vervolgens rustig op het water op haar rug te dobberen en sloot haar ogen. Met het overgrote deel van haar hoofd onder het wateroppervlakte hoorde ze niet veel dus ook niet de zachte voetstappen die haar kant opkwamen.

(Geschreven op deze muziek)

Het was avond. De avondhemel was bezaaid met sterren. Een volle maan bescheen de toppen van de bomen als een sinister gezicht. In het maanlicht leken de bomen wel figuren, reikend naar iedere voorbijganger. In het donkere maanlicht was er een figuur in de bomen te zien. Het was een Shadraanse reuzenuil. De keek rond, en vloog toen weer van tak tot tak. Af en toe kijkend naar een dier dat voorbij liep. Eventjes maakte het geluid. Het geluid leek erg veel op een misthoorn in de verte. Toen vloog het door een opening in het bladerdek naar de boomtoppen, om hier naar de volle maan te kijken. De maan in zijn ogen weerspiegelend. Het linkeroog van het dier leek een paarsige glans te krijgen toen deze in zich in het maanlicht waagde. Toen sloeg deze zijn vleugels uit, en vloog over het bladerdek, af en toe naar de grond kijkend. Nog steeds met diezelfde paarsige gloed in zijn linkeroog. Toen deze zag dat de bomen steeds minder werden, ging deze wat lager vliegen. Af en toe de schaduwen van de bomen kruisend. Iedere keer als deze door een schaduw ging, verdween de paarsige gloed in zijn linkeroog. Naarmate het beest dichterbij de grond kwam, werd zijn vorm steeds meer humaner. Poten maakte plaats voor benen en schoenen. Veren maakte plaats voor kleding, en de kop veranderde langzaam maar zeker in een mensen hoofd. De ogen werden paarser hierbij. Tegen de tijd dat deze bij de waterval aan was gekomen, stond daar een jongen, met zijn handen in zijn zakken, en Indigo kleurige ogen. Deze stond in de schaduw van de bomen. Jake klopte even stof van zijn schouders af. Zijn uilenvorm was niet zijn meest favoriete vorm, maar soms was het toch wel even lekker. Toen keek deze weer naar de sterrenhemel. Daar kwam bij, was een perfecte nacht om zijn imuunheid tegen over zijn ziekte te testen. Tot nog toe had hij geen veranderingen in zijn gedrag ondergaan. Hij keek toen naar de waterval. Hij kwam de laatste tijd vaak bij deze plek. Met name omdat het zo'n schoonheid had s'nachts. Toen meende hij een meisje met wit langs de waterkant te zien lopen. Deze verdween in de grot, achter de waterval. Jake trok een wenkbrauw op. Wat had deze te zoeken hier op dit uur? Voor zover hij wist, was hij altijd de enige bij deze plek. Hij keek naar de grond, naar het maanlicht. Kon hij dat hele stuk wel lopen? Wat als zijn ziekte opeens weer bij hem zou inslaan? Nee. Net was hij ook al blootgesteld aan puur maanlicht. Hij zou het nu vast wel ook kunnen overleven. Hij bleef even staan, toen zette hij langzaam een stap in het maanlicht. Meteen lichte het teken in zijn linkeroog op. Het teken had de vorm van een vogel. Dit teken zou de donkere magie in zijn lichaam onderdrukken met zachtere Greniaanse magie. Toen liep hij door het maanlicht naar de grot toe. Eventjes keek hij weer naar de volle maan. Toen ging hij de grot in. Toen hij uit het maanlicht was, verdween het teken weer. Eenmaal binnen in de grot, kwam Jake te staan voor complete duisternis. "Oculos noctis." Zijn zicht werd lichter. Nu kon Jake beter zien in het donker. Hij hoorde vaag in de verte de voetstappen van het meisje. Hij ging verder de grot in. Zijn hand af en toe lang de grot wand legende. Toen hij eenmaal de gang was doorgelopen, legde hij zijn hand op een hoek, en keek om het randje. Hij een grote ruimte. De ruimte was gevuld met water. Door een spleet scheen er maanlicht in het water. Een prachtige plek vond Jake. Toen zag hij het meisje. Hij zag dat ze eventjes over het water keek, en daarna..zich uitkleedde? Als de gentleman die hij was, deed Jake snel zijn hoofd terug om niet te kijken. Toen hoorde hij een plons, en besloot dus weer te gaan kijken. Hopend dat hij niets zag dan alleen haar hoofd. Hij zag dat het meisje in het water lag, badend in het maanlicht. Toen besloot hij maar ernaar toe te gaan lopen. Hopend dat het meisje niet boos zou worden dat hij haar zo zag. Voorzichtig liep hij de ruimte in. Iedere keer als hij een verlicht del enterde, gloeide het teken in zijn oog weer op. Toen hij bij een onverlicht deel, niet ver van de waterkant stond, deed hij zijn handen achter zijn rug en zette een vriendelijke glimlach op "Een goedenavond"

Het water dat koel langs haar lichaam stroomde, een ondergrondse stroming waarvan ze niet wist uit welke richting het kwam en ging, verkoelde haar al opwarmende lichaam. Dit gebeurde iedere keer dat de volle maan eraan kwam, haar lichaamstemperatuur nam toe om pas de volgende ochtend weer te zijn zoals normaal, de koorts was dan pas echt weggezakt. Haar ogen waren gesloten, maar zodra ze die opende ging haar paarse blik rechtsreeks naar de maan die ze van hieruit kon zien en een lichte glimlach was te zien op haar gelaat. Ook al kon Fire er niet bij zijn en was het geen echte reiniging wat ze uitvoerden was het licht wel zuiverend voor haar lichaam en geest. Ze tilde licht haar been op uit het water om de schrammen te zien die ze enkele dagen geleden had opgelopen. Romance wist dat als ze morgenochtend wakker zou worden dat die er niet meer zouden zijn, geheeld zonder dat ze het zelf door zou hebben omdat haar geest dan zo verbonden met Fire zou zijn dat de merrie haar gemakkelijk kon bevelen zichzelf te helen zonder dat ze het zelf door zou hebben. Het was dat ze zover mogelijk in het water wilde zijn dat ze niet hoorde hoe de rotsen verraden dat er iemand aan kwam. De stappen werden gedempt door het water dat haar oren in was gevloeid en ook de stem die ze hoorde kwam van heel erg ver. Zo ver zelfs dat ze dacht dat het misschien Fire was die heel ver weg klonk omdat ze de connectie nog steeds niet geopend had. Het duurde maar even voordat ze wist dat de stem die ze hoorde niet van de witte unicus was, maar zwaarder lag. Niet veel zwaarder, maar wel zwaarder genoeg om te kunnen aannemen dat het een jongen was die haar was gevolgd en haar aandacht aan een ontspannen nacht verstoorde. Nee.. ze zou een ontspannen nacht kunnen hebben. Romance hoefde niet gespannen te worden terwijl ze niet eens wist wie het was die haar had aangesproken. Ze kantelde haar hoofd verder naar achteren, ver genoeg om te kunnen kijken naar de persoon die haar had gestoord, maar niet ver genoeg om haar ogen in het water te laten belanden. Inderdaad, daar stond een jongen, niet goed te zien omdat zijn aanblik werd verduisterd en een kleine glimlach verspreidde zich over haar gelaat. ‘Eerder goedenacht zou ik zeggen.’ Sprak ze geamuseerd en kantelde haar hoofd weer terug. ‘Hoe lang ben je hier al?’ Voorzichtig bracht ze zich verder in het water en draaide zich om zodat nu alleen haar gezicht nog te zien was en de rest van haar lichaam werd verborgen. Ze wist nog steeds niet wie het was en al schaamde ze zich niet voor haar lichaam was het niet zo dat iedereen zo maar het recht om te kijken.

‘Eerder goedenacht zou ik zeggen.’ Nacht, avond. Ze waren allebei eigenlijk hetzelfde in Jake´s ogen. Het meisje liet de rest van haar lichaam weer in het water zakken. Alleen haar hoofd was nog te zien. ‘Hoe lang ben je hier al?’ Ja. Hoe lang was hij hier al? Eigenlijk was hij gewoon het meisje gevolgd. Maar dat kon hij niet zeggen vond hij. Maar het was wel de waarheid. "Eigenlijk net zo lang als jij." Ze zei de waarheid op een meest subtiele manier. Hij keek naar het meisje. Haar hoofd was alleen nog boven water, in het maanlicht. Een wonderschoon beeld vond Jake. Met name de witte haren van het meisje, in combinatie met het maanlicht, maakte de tekening af. Maar dit was geen tekening. Dit was echt. Jake moest vaker op deze plek terug komen vond hij. Dit zou de perfecte plek kunnen zijn voor zijn testen betreft Noxcanidas. Even helemaal in het moment verzonken, stapte hij even in een straal maanlicht. Het teken in zijn oog gloeide op. Jake had dit echter niet door. Hij keek naar de maan. Deze was te zien door 1 van de spleten. "Wat hebben we een prachtige maan vanavond niet?" Toen kreeg hij door, dat het feit dat hij de maan zag, betekende dat zij het teken moest kunnen zien. Oh nee..dit ging voor vragen zorgen.. Snel stapte hij weer uit het maanlicht. Ach, gewoon zeggen dat het niets is, dan hoefde hij verder geen vragen te beantwoorden, zoals bij Mizuki het geval was geweest. Hij negeerde dat feit, en ging verder met praten. "Mijn naam is trouwens Jake." Hij maakte een kleine buiging al teken van beleefdheid. Dit was hij altijd, en zeker tegenover meisjes. In Noord-Shadra, waar hij vandaan kwam, waren veel rijke families, die zich erg aan traditionele gebruiken hechtte. Ook zijn familie, de Patreus, waren voorstanders van deze gebruiken. Ook waren zij van mening dat alle magiesoorten gewoon gescheiden moesten worden. Vuur op Razen. Aarde op Erd. Woud op Gren. Water op Cassia. Lucht op Pufoon. Donker op Shadra. Licht op Nova. Jake echter, weigerde Nova te rekenen als en bestaande planeet. Laat staan Lichtmagie.
Maar nu. Wie was dit meisje? Waarom was ze hier op dit uur? Deze vragen wou Jake stuk voor stuk beantwoord hebben. Echter, wist hij dat dit nog wel eens lastig zou worden. Hij vervloekte zichzelf al dat hij uberhaupt alles van het meisje had kunnen zien. Nah ja, alles? Gelukkig had ze wel zwemkleding aan.

Eenmaal weer verborgen door het water keek ze licht glimlachend naar de jongen die daar in de duisternis stond toe te kijken. Dus hij was hier al net zo lang als dat zij er was? Haar ogen begonnen te twinkelen, maar ze liet niets merken van de gedachten die in haar hoofd doorgingen. Dus dan moest hij haar hebben gezien toen ze zich uitkleedde. In haar zelf moest ze grinniken, zij had er niet veel problemen mee. Romance was het wel gewend toen ze meedeed aan de toneeluitvoeringen op Shadra. Daar hadden ze nooit voldoende plaats en ze sliepen vaak ook met z’n allen in een grote zaal en het was heel normaal om je daar voor de ogen van de ander uit te kleden. Ze had iedereen daar vertrouwd met haar leven zoals zij dat ook met haar hadden gedaan dus dan overkwam je al gauw zo’n obstakel als het ontkleden van je zelf voor de ogen van een ander. De stilte die volgde was niet onaangenaam en Romance wilde al weer terugdraaien in het water toen ze merkte dat hij naar voren stapte. Haar paarse ogen keken naar hem en het eerste wat ze zag was het teken dat gloeide in zijn oog en hoe hij verder ongeveer dezelfde paarse kleur in zijn ogen had als zij in de hare. Aandachtig bleef ze hem aankijken, op zoek naar tekenen dat ze het teken zou moeten vrezen, maar de jongen, die overduidelijk jonger was dan haar, had zijn aandacht niet gericht op haar, maar op de maan die door een van de vele spleten te zien was. En diezelfde maan leek hem daarna angst aan te jagen. Haar blik jegens hem was niet veranderd, maar ze kwam nu eindelijk iets verder uit het water, nog steeds voldoende gecoverd door het oppervlak. ‘Ja Jake. We hebben een prachtige maan vanavond. Het is in deze tijd van het seizoen dat het vaak lijkt alsof die dichter bij ons staat dan tijdens andere seizoenen.’ Haar blik gleed langzaam naar de maan en liet het licht haar lichaam binnenstromen. Ze wist dat dit deels de werking van Fire was die het maanlicht in haar opnam en dat zo ook bij Romance gebeurde door het verbond tussen de twee. Nog steeds kijken naar de maan begon ze te spreken. ‘Ik word over het algemeen Ro genoemd.’ Ze wist niet waarom, maar ze vertelde haar hele naam niet. Niet dat het zoveel uitmaakte, ze werd zoals ze zei toch al door de meeste mensen Ro genoemd. ‘Jake? Waarom ben je me gevolgd?’ Haar reactie was echt oprecht verbaasd, het was de enige manier waarop hij hier net zo lang kon zijn als zij, maar dat ze hem niet had gehoord of gevoeld en ze wilde graag antwoord op die ene vraag. Het antwoord kon haar een deel vertellen over wie de persoon was die voor haar stond.

‘Ja Jake. We hebben een prachtige maan vanavond. Het is in deze tijd van het seizoen dat het vaak lijkt alsof die dichter bij ons staat dan tijdens andere seizoenen.’ Ze stelde geen vragen over het teken? Eventjes was Jake verbaasd. Maar goed, des te beter. Niet iedereen hoefde het verhaal namelijk te weten. Leuk trouwens dat ze hetzelfde vond als hem van de maan. ‘Ik word over het algemeen Ro genoemd.’ Ro? Rare naam. Een afkorting ofzo? "Aangenaam Ro." Hij glimlachte nog steeds, en deed zijn handen nu in zijn zakken. ‘Jake? Waarom ben je me gevolgd?’ Dit meisje was slim. ach, het was toch geen slechte reden. Jake sloot zijn ogen, boog zijn hoofd en bleef glimlachen. "Ik was gewoon nieuwsgierig wat iemand in de grotten te zoeken had op dit uur." Hij opende zijn ogen en keek naar het meisje. "Ik was toevallig op 1 van mijn nachtelijke tochten, toen ik jou de grot in zag gaan." Zo, nu had hij gelijk de reden verteld wat hij op die plek deed. "Ik vind het fijn om s'nachts lekker in het maanlicht te lopen, naar de nachtelijke geluiden te luisteren."[b/] Hij keek naar boven. [b]"Te genieten van de maan en de prachtige sterrenhemel die deze omringd." Toen keek hij weer naar het meisje. "Het doet mijn Shadraanse geest goed." Dat niet alleen. Hij onderhield hiermee zijn magie..en zijn ziekte. Hij kon zich de eerste aanval van zijn ziekte goed herinneren..De boom...de spreuk van Leya..Die helaas niet meer hier op school zat. Hij zuchtte. Zoveel herinneringen.. Nah ja. Niets aan te doen. Eventjes glom het teken weer vaag. Waarschijnlijk door de herinneringen...

(Flashback)
Diezelfde open plek. Op de open plek waren twee personen te zien. Een jongen met paarse ogen en donker en een meisje met groen haar. Jake was de jongen. Het meisje was Leya. Er leek iets niet goed te zijn met Jake. Er flitste een straal donkere magie door de lucht. "ga..voor..de...MAAN WEG!" Jake woorden echode nog na. "ja..ja...JAHAAA" De maan had een gemeen lachend gezicht. Nu was de hele plek in maanlicht gehuld in maanlicht. Jake spreidde zijn handen en lachte maniakaal. "HAHAHAHA" Toen werd zijn houding weer normaal. "argh..wat..nee..." had. De verschrikking in de ogen van Leya was goed te zien. Een witte flits. "Oké Jake, wat kan ik voor je doen?" Weer een flits. Hij kon alleen de stem van Leya horen. "'Ja ja. Ik ben al bezig, kun je alsjeblieft stil zitten?" Een korte stilte. "Hopelijk heeft het geholpen."

Jake was weer in het heden. Nu was het teken weer gaan gloeien. Waarschijnlijk over zijn herinnering an Greniaanse magie. Tenslotte was het teken daardoor gekomen. Hij zuchtte weer.

Vanuit het water keek Romance hem aan en knikte slechts bij de herhaling en de groet van haar. Het duurde niet lang voordat ze de vraag stelde die haar dwarszat, de vraag waarop ze antwoord wilde hebben. Romance keek hem recht aan en zag tot haar verbazing dat het leek alsof de jongen zijn verontschuldigingen aan wilde bieden, maar gelukkig deed hij dat niet. Wat had ze dan moeten zeggen? Dat ze het hem vergaf dat hij had toegekeken hoe ze zich had ontkleed en het water in was gegaan. Want ondanks dat ze het niet erg vond, zou ze het hem niet vergeven dat hij zich niet eerder kenbaar had gemaakt. Zwijgzaam luisterde naar wat hij vertelde en zodra dat was gedaan, draaide ze zich weer op haar rug en sloot haar ogen. ‘Je wil me vragen wat ik hier doe, maar dat heb je nog niet gedaan. Waarom?’ Romance wist dat ze de vragen op hem afdraaide, had zelf geen intentie om verder te vertellen over de reden dat zij hier was. Hij zou het vanzelf wel merken als hij zou blijven, niet dat het aangenaam voor hem zou worden met zijn Shadraanse krachten. Deze poel zou zuiverend worden, maar enkel om voor haar in te baden. Ze wist wel dat hij zich ook zou kunnen toevoegen aan de zuiverende cirkel, maar dan zou ze eerst een ingewikkelde spreuk uit moeten voeren en die spreuk kende ze niet voldoende en daarbij; waarom zou ze hem toelaten? Naast zijn naam kende ze hem verder totaal niet.
Niet veel later had ze het gevoel dat Jake naar haar keek en ze kantelde opnieuw haar hoofd naar achteren en opende haar ogen waardoor ze opnieuw het teken in zijn ogen zag. Ze kon niet genoeg uitmaken wat het moest zijn, maar wel dat het iets bij hem tegenhield als een soort tegenspreuk. Ze schudde het ongemakkelijke gevoel van haar af en draaide zich vervolgens zuchtend op en zwom naar de kant waar ze haar hoofd rustig op de stenen naast hem liet rusten. Als ze recht omhoog keek dan kon ze door het licht net een glimp van zijn gezicht zien. ‘Ik heb deze grot enkele weken geleden gevonden en zag hoe het zonlicht hierbinnen werd weerkaatst. Ik was er zo door gefascineerd dat ik niet weg kon gaan en na die dag kwam een nacht met een volle maan. Net op het moment dat ik weg wilde gaan, scheen de eerste straal de grot in en het water leek me wel te roepen. Sinds die nacht baad ik hier iedere volle maan als ik op SSA ben.’, zei ze zacht. Ze had meer verteld dan ze misschien had willen vertellen, maar daar kon ze nu niets meer aan doen.

-Flut, ik hoop dat je er wat mee kan.

‘Je wil me vragen wat ik hier doe, maar dat heb je nog niet gedaan. Waarom?’ Jake glimlachte. Hij had at inderdaad nog niet gedaan. Mede omdat hij het al een beetje kon raden wat er hier gaande was. Echter, hij wou zijn vermoedens jegens dit meisje niet te vroeg uitspreken, dus had hij zijn mond gehouden. Kijken hoe de situatie verder zou verlopen. Ondertussen zag hij dat het meisje dat Ro heette, naar de kant toe zwom, en daarna ging rusten in het ondiepe gedeelte. Haar hoofd iets in het maanlicht. Wat kan maanlicht toch een wonderschoon beeld aan iets brengen.. ‘Ik heb deze grot enkele weken geleden gevonden en zag hoe het zonlicht hierbinnen werd weerkaatst. Ik was er zo door gefascineerd dat ik niet weg kon gaan en na die dag kwam een nacht met een volle maan. Net op het moment dat ik weg wilde gaan, scheen de eerste straal de grot in en het water leek me wel te roepen. Sinds die nacht baad ik hier iedere volle maan als ik op SSA ben.’ Ergens had hij het vermoeden dat het meisje meer had verteld dan ze eigenlijk wou. Maar hij had wel interessante informatie gehoord nu. Zij had kennelijk ook iets met de volle maan. Uitermate...interessant. Maar toch. Dit was iets heel anders dan wat hij had. Dit was eerder...hoe zou hij het noemen..een soort obsessie...ja. Obsessie. Obsessie om in maanlicht te komen. Oke, ergens had dit wel met zijn kwaal te maken. Maar dan kwam het in harde vlagen..zij...misschien een lichtere vorm van Noxcanidas? Nee. Ze zag er nog heel normaal uit...maar wat dan wel..Zou het door magie komen? Nieuwsgierigheid? Kick? Zelf had ze gezegd dat her maanlicht haar leek te roepen..vreemd..ze leek Jake geen shadowmagic gebruiker. Maar dat kon hij natuurlijk fout hebben. Ondertussen was het teken blijven gloeien. Het meisje zou het inmiddels wel gezien hebben..ach, wat geeft het ook eigenlijk? Zolang ze er maar niet naar vraagt, vond Jake het best dat het zo openlijk scheen. "Hmmn...het maanlicht leek je te roepen?" Hij dacht verder na. "Wat voor magie beoefen je dan?" Misschien kon hij erachter komen wat nou precies aan de hand was met dit meisje. Misschien wou het meisje niet alles zeggen. Dat zou zo goed kunnen. Hij had inmiddels gevoeld dat de sfeer in de grot een beetje aan het veranderen was. Hij keek even om zich heen. Het werd..onaangenamer..niet dat soort dat hij voelde bij Novanen...maar het lag..anders...hij kon het niet beschrijven...

[Oh, ik kan altijd wel wat met posts, maak je geen zorgen ]

Ro was en bleef geheel ontspannen, zelfs onder de aanwezigheid van Jake terwijl die maar stil bleef staan. Ze wist dat ze zich het niet aan moest trekken en dat probeerde ze ook, maar langzaam aan voelde ze hoe er meer van het maanlicht in het water terecht kwam. Het waren niet haar sensoren die dit opmerkten, het waren die van Fire die zelf als het goed was ook in het water was en het maanlicht in haar op aan het nemen was. Maar Romance wist dat ze nog wel even de tijd had om met Jake hier te blijven voordat ze hem moest vragen om weg te gaan. Wat er zou gebeuren zou ze liever niet hebben dat iemand die ze niet vertrouwde zou kunnen zien. Romance wist namelijk zelf ook niet wat er te zien was tijdens de maandelijkse zuivering. Het enige wat ze wist was dat ze zich de volgende dag stukken beter voelde anders dan bij de bloedzuivering die ze ieder half jaar moest doen waar ze de volgende dag altijd misselijk van was en zeker de hele dag op bed moest liggen zodat haar lichaam zichzelf kon herstellen. Haar ogen openden zich weer en heel licht knikte ze, al zou het lastig te zien blijven doordat ze haar hoofd zo stil hield. ‘Ik ben geboren met het element van lucht.’ Heel even gleed er een glimlach over haar gelaat zodra ze de verandering voelde die ze bij Jake zag gebeuren. ‘Het is duidelijk dat je alleen duister bloed in je aderen bezit. Mag ik vragen wat je voelt?’ Haar blik gleed nu van de jongen naar het water en daar zag ze een rimpeling in het midden ontstaan en ze zwom er rustig naar toe. Als automatisch ging ze er recht staan, het water komend tot net onder haar oksels terwijl ze onder haar geen grond kon voelen. Dit bleef altijd het meest rare, hoewel ze geen watermagie bezat leek het haar wel te willen helpen en ze schreef het dan altijd maar toe aan de krachten van Fire die alleen op deze nachten vrijwillig werden doorgegeven. Je bent stil? .. Wat is er te zeggen? .. Ik voel een aanwezigheid bij je. Een die ik niet waardeer op een nacht als deze. .. Je voelt Jake, Shadraan. Aangezien we nog niet zijn begonnen had ik nog geen bezwaar om hem weg te sturen. .. We beginnen ook nog niet voor een tijdje. De maan wordt hier nog geblokkeerd door wolken en het valt niet voldoende in de grot. Je merkt het zodra we beginnen en dan moet je hem wegsturen. .. Ja Fire. Op SSA hadden ze geen last van wokenvelden, daar had ze geluk mee, maar steeds meer voelde ze de blik van Jake of in het algemeen zijn aanwezigheid en ze draaide zich om om hem aan te kunnen kijken. Ze had geen moeite met staren en haar blik zocht naar de zijne. Wat wilde hij? Hij moest aan dingen denken, hij was anders veel te stil en dat duidde of gewoon op verlegenheid of op intellectualiteit. En Romance gokte op het laatste.

‘Ik ben geboren met het element van lucht.’ Jake knikte. Hij wist het wel. Een echte dark magician kon hij gemakkelijk herkennen. ‘Het is duidelijk dat je alleen duister bloed in je aderen bezit. Mag ik vragen wat je voelt?’ Ze had blijkbaar gemerkt dat hij de verandering in de atmosfeer had gevoeld. Oke, hoe ging hij hierop antwoorden..wat voelde hij precies? Hij voelde..iets..waardoor hij zich niet bepaald op zijn gemak voelde. Hij kon het niet beschrijven..Het teken werd feller. Alsof het hem beschermde tegen iets. "Ik voel..iets drukkends..een soort van schild.." Nog steeds bleef hij glimlachen. Wat was er met dit meisje? Jake was nu al helemaal nieuwsgierig. Waarom voelde hij zich niet op zijn gemak in deze grot? Deze plek was wonderschoon...laat staan de maanstralen. Iets..wou dat hij wegging. Maar wat. Het teken in zijn oog was zo fel nu op gaan lichten, dat Jake de weerspiegeling ervan in het water en op het gezicht van het meisje kon zien. Hij deed zijn hand tegen zijn oog waar het teken in was ye zien. "Vreemd..dit heb ik nog nooit meegemaakt.." Hij glimlachte nog steeds. Maar van binnen was het een chaos. Het werd weliswaar gekalmeerd door de Greniaanse magie, maar toch. Zou hij weer een aanval krijgen van Noxcanidas? Nee...zijn gedachten waren normaal..voor nu dacht hij. Hij keek even bedenkelijk naar het meisje. Nog steeds glimlachend. "Er is iets met jou...iets in jouw houding zegt dat je mij weg wilt hebben. Ik kan het ook mis hebben. Maar dat is gewoon mijn interpretatie van jou." Dit zei hij altijd als hij zijn mening zij over een persoon. Zodat het niet beledigend klonk als hij het fout had. De atmosfeer was nu echt veel veranderd. Het maanlicht was van mooi naar..haast sinister overgegaan..Hij voelde...een grote kracht..iets dat met het maanlicht te maken moest hebben. Hij dacht weer aan het verhaal wat Ro had gezegd tegen hem. Ze voelde zich aangetrokken..kon het dan zijn dat..nee, dat leek Jake onwaarschijnlijk. Een airmagician met Noxcanidas? Hij had er net nog aan gedacht. Dat zou eigenlijk wel kunnen...maar dan zou ze donkere magie erbij moeten beoefenen..ze zei net dat ze dit niet deed... Of zou dit misschien een reactie zijn van luchtmagie op maanlicht? Nee...of toch..? Nee, luchtmagie werd hier niet door gevoed. Duistere magie wel. Tenminste..die van Jake. Hij keek nog steeds naar het meisje. Afwachtend op een antwoord.

Romance wachtte rustig af totdat Jake haar zou gaan antwoorden terwijl zij de plaats innam in het midden van het water en daar even communiceerde met Fire die zelf op Puffoon was. Gelukkig viel de volgende volle maan in het weekend en zou ze gewoon naar Puffoon kunnen gaan en bij Fire zijn. Dat bleef altijd het beste, nergens hoefde ze zich druk over te maken en het was een gehele dag ontspanning in de grotten en op de kleine plateaus in de bergen. ‘Een schild?’ Ze knikte zeer langzaam. Het was zeer goed mogelijk dat er een schild werd gevormd om de zuivering puur te houden. Veel wist ze er niet van, normaal gesproken lag ze alleen maar in het water totdat het begon en ging weer weg zodra het klaar was in de ochtend en na denken deed ze allang niet meer. Romance zag hoe het teken steeds feller begon te schijnen, maar ze werd er niet bezorgd om. Ze begon zich sereen en kalm te voelen, de uiterste kalmte die ze altijd bereikte zodra het laatste half uur inging. Romance was stil en bleef naar Jake staren die nu het teken begon te verbergen. Eigenlijk zou ze hem er naar moeten vragen, maar haar nieuwsgierigheid won het deze keer niet en dat was voor de eerste keer dat dat gebeurde. Haar mond viel open voordat ze licht glimlachte en een van haar armen uit het water hief om de waterdruppels het maanlicht te laten weerspiegelen. ‘Het is niet ik die je weg wilt hebben, het is zij die mij wil beschermen.’ Een lichte grijns kwam even naar boven, maar veranderde al snel weer in de zachte glimlach. Ja, nu voelde ook zij hoe de stralen van de maan dichterbij kwamen en nog meer de grot deed verlichten. Romance zakte langzaam dieper in het water, maar haar blik bleef de gehele tijd op Jake gericht. Eventjes waren ze stil en toen leek het schild weg te zijn en Romance haalde even diep adem. ‘Je voelt je nu iets beter of niet Jake?’ Haar stem zoals ze haar eigen stem gewend was. ‘We hebben niet super lang meer samen of je moet willen wachten totdat het ochtend is. Je kunt mijn jas gebruiken als je het koud krijgt, ik heb nu geen warmte nodig. De jas zou toch alleen maar nat worden in het water en dat helpt ook niet.’ Grinnikte Romance. ‘Zoals je mij net al zei, ja, het is misschien beter als je gaat, maar ik kan je niet dwingen. Ik weet niet wat er gaat gebeuren met iemand die blijft kijken naar wat er tijdens de zuivering gebeurd.’ Rustig leunde ze in het water. ‘Ik kan je het proces ook niet uitleggen, hoe graag je dat misschien ook van me verlangt. Het enige wat ik weet is dat tijdens deze nacht, in die enkele tijd nadat de maan op haar hoogste punt heeft gestaan mijn lichaam deels wordt gezuiverd van het gif wat het in zich draagt. Door omstandigheden in mijn leven zijn er telkens kleine beetje gif naar binnen gekomen en een van de manieren om me daarvan vanaf te helpen is door dit te doen. Dat is alles wat ik je kan zeggen.’ Romance had niet super lang maar nog wel even om de tijd te doden dat ze moest wachten en Fire zou haar roepen op het juiste moment dus waarom zou ze niet met Jake blijven praten nu het schild en de connectie er niet waren.

‘Het is niet ik die je weg wilt hebben, het is zij die mij wil beschermen.’ Zij die mij willen beschermen? Nu had ze Jake al helemaal. Hij wou weten wat hier op het punt stond te gebeuren. Hij wou weten wat dit nou precies voor ritueel was. Toen voelde hij dat de sfeer iets was veranderd. Het leek weer prettiger, en het drukkende gevoel was weg. ‘Je voelt je nu iets beter of niet Jake?’ Hoorde hij Ro zeggen. Jake knikte. “Het drukkende gevoel is weg.” Zijn teken was al at minder gaan gloeien. ‘We hebben niet super lang meer samen of je moet willen wachten totdat het ochtend is. Je kunt mijn jas gebruiken als je het koud krijgt, ik heb nu geen warmte nodig. De jas zou toch alleen maar nat worden in het water en dat helpt ook niet.’ Ze grinnikte hierna. Hij had best wel de tijd. Deze nacht was prettig. Hij zou deze voor geen goud gemist willen hebben. “Nee dank je, ik heb geen jas nodig.” Hij buigde, as teken van bedankje. Ro glimlachte vaagjes. ‘Zoals je mij net al zei, ja, het is misschien beter als je gaat, maar ik kan je niet dwingen. Ik weet niet wat er gaat gebeuren met iemand die blijft kijken naar wat er tijdens de zuivering gebeurd.’ Zuivering? Wacht..was dit zo’n maanzuivering? Hij had hier wel eens over gelezen. Hij had er altijd al eentje willen bijwonen. Het was zijn droom geweest eigenlijk. Hij liet zijn droom dan nu ook winnen van zijn beleefdheid. Hij moest en zou zoeist bijwonen. Deze kans kreeg hij waarschijnlijk nooit meer. ‘Ik kan je het proces ook niet uitleggen, hoe graag je dat misschien ook van me verlangt. Het enige wat ik weet is dat tijdens deze nacht, in die enkele tijd nadat de maan op haar hoogste punt heeft gestaan mijn lichaam deels wordt gezuiverd van het gif wat het in zich draagt. Door omstandigheden in mijn leven zijn er telkens kleine beetje gif naar binnen gekomen en een van de manieren om me daarvan vanaf te helpen is door dit te doen. Dat is alles wat ik je kan zeggen.’ Jake knikte begrijpend. Zie je, met dit meisje was ook al iets. “Ik kan begrijpen dat je er verder niets over kwijt wilt. Daarom ga ik ook niet verder vragen. Echter, heb je mij nu wel nieuwsgierig gemaakt naar zo’n zuivering. Zie je, de volle maan heeft mij altijd al geboeid, en ik heb wel eens gelezen over zo’n zuivering, maar nooit echt eentje van dichtbij meegemaakt. Met alle respect Ro.” Hij zei dit alles, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. “Ik ga wel op een afstandje staan kijken. Je zou niet merken dat ik er ben.”

Romance zag Jake knikken en zuchtte inwendig. Dit was slechts de stilte voor de storm, maar het was fijn voor hem dat hij zich even goed kon voelen voordat het gevoel straks weer toe zou nemen. Romance begon uit te leggen over wat ze wist dat er zou gebeuren zodat Jake tenminste een beetje voorbereid zou zijn als hij zou besluiten haar niet alleen te laten tijdens de zuivering. Natuurlijk zou hij nooit binnen kunnen dringen, dat zou hem waarschijnlijk ernstig verwonden als hij al een poging zou doen. Aan het einde van haar betoog keek ze Jake weer aan zodat hij er zeker van was dat ze niet meer aan hem kon vertellen en dat de enige manier om meer te weten te komen was door hier te blijven en het te aanschouwen. “Ik kan begrijpen dat je er verder niets over kwijt wilt. Daarom ga ik ook niet verder vragen. Echter, heb je mij nu wel nieuwsgierig gemaakt naar zo’n zuivering. Zie je, de volle maan heeft mij altijd al geboeid, en ik heb wel eens gelezen over zo’n zuivering, maar nooit echt eentje van dichtbij meegemaakt. Met alle respect Ro.” Hij zei dit alles, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. “Ik ga wel op een afstandje staan kijken. Je zou niet merken dat ik er ben.” Romance glimlachte en knikte. ‘Dan kun je me later vertellen of de geschriften die ik er over heb kunnen vinden een beetje kloppen.’ Romance draaide zich om en stapte verder het water in totdat ze plotseling stopte. ‘Maar Jake, als het drukkende gevoel te erg wordt en je je zelfbeheersing bijna verliest zorg er dan voor dat je maakt dat je hier wegkomt. Voor een buitenstaander kan het fataal zijn als je probeert het water te betreden.’ Haar stem was in een keer veel zachter geworden, maar het verdriet erin was te horen. Dat was de manier geweest waarop ze haar grootmoeder was verloren, haar grootmoeder die niets wist van de zuivering en had gedacht dat haar kleindochter dood in het water had gelegen en vanwege die wanhoop niets had gevoeld van het schild dat haar weg probeerde te houden. Bij de eerste aanraking van het water was ze naar achteren gegooid en was ze tegen de rotsen geklapt. Toen Romance enkele uren later eindelijk uit de magie van het water was gekomen was het voor haar grootmoeder te laat geweest en was ze aan haar verwondingen overleden. De gedachten en herinneringen van haar afschuddend, stapte ze verder het water in en zwom naar het midden waar onmiddellijk haar gedachten een werden met die van Fire en die liet meteen het schild om haar heen weer opkomen en zond een golf van warmte door haar heen waardoor alles in haar stopte met denken en ze in een soort van trance verviel waar enkel Fire de controle zou hebben over haar geest en lichaam. Het schild was deze keer krachtiger, maar zond minder dreiging uit, was meer gericht op het in stand houden en iemand ervan weerhouden naderbij te komen. De stralen van de maan leken erger te worden, maar het was enkel dat nu ook bij Fire de grot werd verlicht en de maan bijna op het hoogste punt stond. De ogen van Romance waren gesloten en haar geest was versmolten met die van Fire waarna het water haar langzaam verder naar beneden trok en het niet lang duurde voordat haar gehele lichaam zich onder het wateroppervlak bevond en de lichtenshow onder water begon. De maanstralen kwamen door het wateroppervlak en vormden zich om haar lichaam, verbond zich met de punten van haar chakra’s voordat het verder haar lichaam onderzocht naar het gif dat zich verborgen probeerde te houden en zich verbond met de wonden die niet langer zichtbaar waren op haar huid maar geheeld waren maar tegelijkertijd het gif hadden opgenomen. De stralen van de maan die zich uiteindelijk om haar lichaam hadden gevestigd tilden haar uit het water en lieten haar binnen het schild in de lucht hangen waar de maan direct op haar kon schijnen en op die manier het gif uit konden bannen. Uiteindelijk vielen zwarte druppels van haar lichaam af en kwamen in het melkwitte water terecht waar het meteen werd weggevoerd en opgeslokt zodat het onschadelijk gemaakt kon worden. Er moesten al wel zeker enkele uren voorbij zijn gegaan voordat de stralen haar terug in het water lieten zakken en haar naar het ondiepe duwden voordat ze verdwenen en de grot weer was gehuld in een sluimerige duisternis en net zo normaal was als een grot hoort te zijn. Het duurde nog zeker een half uur voordat haar ogen zich weer openden en Romance loom haar handen omhoog hield en alleen normaal gekleurd water van haar handen zag druipen. ‘Het is gebeurd.’ Haar gedachten aan Jake en dat hij misschien nog hier in de buurt was geweest bestonden nog niet. Slechts de nawerking van de zuivering ging door haar heen en een gelukkige zucht ging over haar lippen. Romance stond moeizaam op en toen kwamen de gedachten aan eerder in de nacht bij haar terug en haar hoofd draaide om om te kijken waar hij was. ‘Jake? Ben je er nog?’ Romance kon niet veel zien in de duisternis en haar krachten waren nog niet helemaal hersteld dus kon ze hem ook niet voelen.

-Soms ben ik erg cryptisch en apart, maar ik snap niet veel meer van dit topic en waar ik in hemelsnaam aan deze ideeën kom.

‘Dan kun je me later vertellen of de geschriften die ik er over heb kunnen vinden een beetje kloppen.’ Ro draaide zich om, om verder het water in te gaan lopen. Jake knikte. "Natuurlijk. Ik hou ervan om dat soort dingen na te trekken." Hij glimlachte nog steeds. Het teken was iets minder fel gaan schijnen. Toen stopte Ro opeens. ‘Maar Jake, als het drukkende gevoel te erg wordt en je je zelfbeheersing bijna verliest zorg er dan voor dat je maakt dat je hier wegkomt. Voor een buitenstaander kan het fataal zijn als je probeert het water te betreden.’ Hij kon aan haar stem horen dat ze uit ervaring sprak. Jake knikte instemmend. Daar had hij eigenlijk niet aan gedacht..wat als hij een aanval van Noxcanidas zou krijgen? Dan zou dat voor beiden misschien fataal zijn..acht hij was op deze plek toch niet in contact met direct maanlicht. Toch voor de zekerheid maar een beschermspreuk opzetten. "Eximius luna scutum" Er verschijn even een sterk donker paarse bol om hem heen. Toen was deze weer verdwenen. Hij had een beschermspreuk opgeroepen, die hem zou beschermen tegen maanlicht...het komend uur. Ro ging op haar rug in het water liggen.
Toen zag hij wat er gebeurde. Ro leek onder water te gaan..nee ging onderwater. Zou dat wel goed gaan? Zou ze dit wel overleven? Ach, het zal vast wel deel zijn van de zuivering Toen zag hij de heuze lichtshow de onderwater gaande was. Jake was verbaasd. Van binnen. Van buiten trok hij alleen maar zijn wenkbrauwen op, om daarna een verward "Merkwaardig.." te fluisteren. Hij voelde het drukkende gevoel weer opkomen..maar deze keer leek het...vriendelijker. Een merkwaardig gevoel was het, dat moest Jake wel toe geven. Desalniettemin, bleef zijn eigen schild in stand. Hij liep, tot vlak bij de waterrand. Hij liep langs de waterrand, naar de punt waar Ro het water in was gegaan, om zo te zien wat zich onderwater afspeelde. Vreemd..het maanlicht leek wel in haar lichaam te gaan...haast onderzoekend. Oh, wat was dit leuk om te zien. Dit kon hij later allemaal gaan opzoeken in de bibliotheek..en zou hem misschien zelf ook helpen Noxcanidas verder te begrijpen. Hij voelde de druk sterker worden, naarmate hij dichterbij het water kwam. Goed. Dit was een teken. Tot hier en niet verder. Er knetterde eventjes donkere magie tussen zijn vingers. Voor een miliseconde. Jake was even bang dat hij weer een aanval zou krijgen van Noxcanidas. Echter, voelde hij hierna juist zijn angst voor de ziekte..verder weg..Alsof zijn geest ook een beetje gezuiverd was..was dit de kracht van een Maanzuivering? Hij , sloot zijn ogenboog zijn hoofd en glimlachte nog steeds. Het voelde in ieder geval goed. Ondertussen had de hele poel een witte glans gekregen, en kon hij Ro met moeite nog onderscheiden. Na een tijdje zag hij dat er iets zwarts van haar lichaam afkwam..was dat het zogenaamde gif waarvan ze gezuiverd werd? Echter, verdwenen deze vrij snel.
Toen voelde hij het drukkende gevoel erger worden..waarom? Toen keek hij naar zijn schild. Het was aan het flikkeren. Oh nee..laat het bijna klaar zijn..Toen kreeg het water weer een normale kleur. Ro dreef boven. Haar ogen nog steeds gesloten. Ook voelde hij het drukkende gevoel niet meer. Zou het veilig zijn om het schild weg uit te doen? Vast. Het drukkende gevoel was immers weg. Het schild flikkerde ondertussen, om daarna en stukken uiteen te barsten. Eventjes was hij bang dat er iets met hem zou gebeuren. Echter, voelde hij niets. Geen drukkend gevoel..geen gekte...niets.. Het teken scheen niet meer. Toen keek hij weer naar Ro. Ze had zich nog steeds niet bewogen. Was ze..dood? Of enkel bewusteloos? Hij keek bedenkelijk naar haar. "Ro?" Ze antwoordde niet. Fijn. Nog een keer dan maar. "Ro! Kun je me horen?" Weer niets. Zijn blik werd eventjes bezorgd. Wat als ze echt dood was..en ze zouden haar zo vinden, met hem erbij..dan zouden ze hem natuurlijk gelijk verdenken van haar dood. Oh nee he.."Ro, alsjeblieft, zeg iets!" Toen zag hij dat ze langzaam haar ogen opende, om toen haar enen hand omhoog te doen. ‘Het is gebeurd.’ Ze stond op. Jake's houding was minder gespannen geworden, en hij veranderde snel weer zijn houding. Toen draaide ze zich om. ‘Jake? Ben je er nog?’ Jake glimlachte. "Ik ben er nog hoor." Hij liep naar de waterkant toe. Nu kon dat namelijk weer. "Een wonderschoon schouwspel al zeg ik het zelf Ro." Jake klapte een paar keer in zijn handen. "Ik moet toegeven, voor mij voelde het ook wel een beetje alsof ik een beetje gezuiverd werd..het voelde goed." Hij boog zijn hoofd, sloot zijn ogen, en bleef glimlachen. "Bedankt dat ik dit heb mogen mee maken..ook al kennen wel elkaar nog maar pas." Hij maakte een diepe buiging na deze woorden. Toen opende hij weer zijn ogen en keek naar Ro.

Zoals beloofd ^^

Haar geest was al die tijd steeds verbonden geweest met Fire en samen genoten ze even van het gevoel van een complete zuivering en was er een sereen gevoel dat ze nergens anders had kunnen voelen dan bij Fire. Het was iets van het magische wezen dat in haar werd verspreid en dat was de reden dat ze al die tijd nergens op reageerde. Misschien had ze onderbewust Jake wel gehoord, maar dat drong niet tot haar door en ze wilde er ook nog niet op reageren. Pas toen ze “wakker” werd en het water haar normale kleur had, wist ze dat de zuivering klaar was en stond ze langzaam op om de laatste stappen naar de waterkant te kunnen maken toen het Romance binnenschoot dat ze hier niet alleen was geweest en meteen zocht ze naar Jake. Gelukkig kon hij antwoorden en ze slaakte een zucht van verlichting toen er bleek dat er niets met hem was gebeurd. Het duurde nog even voordat ze hem ook werkelijk kon zien, voordat haar ogen gewend waren aan de duisternis en ze glimlachte waarbij ze uit het water stapte. De temperatuur was in deze late uurtjes toch aardig afgenomen en ze nam de handdoek om zich af te drogen. Romance grinnikte. ‘Dan neem ik aan dat het er mooi uitzag.’ Sprak ze zachtjes en keek vervolgens verbaasd op. ‘Werkelijk waar? Misschien werd je ook wel een beetje gezuiverd, wie weet wat de krachten van zo’n zuivering precies zijn? Je hoeft me niet te danken Jake, ik ben al blij dat er niets met je is gebeurd.’ De handdoek bond ze rond haar haren en snel kleedde ze zich aan in de warme kleding die ze van tevoren had meegenomen. Al snel daarna was ze warm ingepakt en begon ze haar haren te drogen. Ze gebaarde naar Jake om te gaan zitten en nam zelf ook plaats op een rots voordat ze haar blik naar hem liet gaan. ‘Nou meneer Jake, mag ik vragen wat er nu precies gebeurde toen ik daar in het water was?’ In een van haar zakken vond ze nog een pak koekjes en die brak ze open waarbij ze Jake een stapeltje aanbod door de via de lucht naar hem toe te laten vliegen. Romance had ook wel andere dingen geweten om over te kunnen praten, zoals bijvoorbeeld het teken dat ze meerdere malen in zijn ogen had zien verschijnen, maar het was meer dan waarschijnlijk dat hij zich dan af zou sluiten van haar en daar hadden ze allebei niets aan. Dus zou ze er niet over beginnen totdat daar een noodzaak toe was of totdat hij besloot dat hij het haar zou vertellen.

`Je hoeft me niet te danken Jake, ik ben al blij dat er niets met je is gebeurd.’ Jake glimlachte. Het zat hem gewoon in zijn beleefde opvoeding die hij vroeger had gehad, waardoor hij nu zo beleefd was. En er was wel degelijk iets met hem gebuerd..namelijk..zijn Noxcanidas voelde iets verder weg.. Ro kwam ondertussen het water uit. Jake draaide zich om om het niet te hoeven zien. Daar was hij te beleefd voor. Toen hij dacht dat hij kaar was, keek hij voorzichtig om. Hij zag dat ze nu op de rots zat, en een gebaar maakte dat hij naast haar kon zitten. Hij ging naast haar zitten. ‘Nou meneer Jake, mag ik vragen wat er nu precies gebeurde toen ik daar in het water was?’ Ro liet een stapeltje koekjes naar hem toe zweven. Jake schudde nee. "Ik hou niet zo van zoete dingen." Ja..hij moest hij dat uitleggen..Het was wonderschoon, en hij had nooit zoiets gezien, dat was zeker..maar om het nou zo 1 2 3 uit te leggen.. ."Het was...uitzonderlijk..ja dat is het goede woord ervoor..Ik had een beschermingsspreuk opgezet zodat ik beschermd zou zijn tegen eventuele magische stralen...Allereerst ging je onderwater. Ik ben nog even op deze rots gaan staan om je beter te kunnen zien..ik was even bang dat je zou verdrinken, maar gelukkig gebeurde dit niet." Hij stopte even. Hoe kon hij het verder uitleggen. Hij keek even bedenkelijk. "Toen leek het maanlicht onderwater, je lichaam te..het leek op doorzoeken...uiteindelijk kleurde dit hele meer wit. Ik kon je nog net aan zien..Uiteindelijk kwam er iets vaags zwarts uit jou..waarschijnlijk dat "gif"Waar je het over had. Echter was ik er niet zeker van, omdat ik zelf op een gegeven moment niet meer verder kon komen..ik voelde toen dat zelfde drukkende gevoel als net weer...Toen dat zwarte vrijwel direct verdwenen was, Kreeg het meer weer haar normale kleur terug, en duurde het best wel lang voordat je je ogen open deed. Ik dacht toen even dat je het niet overleefd had moet ik eerlijk zeggen." Hoe moeilijk Jake het vond om het toe te geven. Hij had hem toch wel even geknepen toen hij haar daar zo zag liggen.

Eenmaal aangekleed en met koekjes bij de hand om energie terug te krijgen klopte ze op de rots naast haar voor Jake om te gaan zitten en bood hem een deel van haar koekjes aan wat hij weigerde. Ze vond het niet erg en staarde naar de duisternis om hen heen terwijl ze Jake vroeg wat er was gebeurd in het water zodat ze er meer van te weten zou komen. "Het was...uitzonderlijk..ja dat is het goede woord ervoor..Ik had een beschermingsspreuk opgezet zodat ik beschermd zou zijn tegen eventuele magische stralen...Allereerst ging je onderwater. Ik ben nog even op deze rots gaan staan om je beter te kunnen zien..ik was even bang dat je zou verdrinken, maar gelukkig gebeurde dit niet." "Toen leek het maanlicht onderwater, je lichaam te..het leek op doorzoeken...uiteindelijk kleurde dit hele meer wit. Ik kon je nog net aan zien..Uiteindelijk kwam er iets vaags zwarts uit jou..waarschijnlijk dat "gif"Waar je het over had. Echter was ik er niet zeker van, omdat ik zelf op een gegeven moment niet meer verder kon komen..ik voelde toen dat zelfde drukkende gevoel als net weer...Toen dat zwarte vrijwel direct verdwenen was, Kreeg het meer weer haar normale kleur terug, en duurde het best wel lang voordat je je ogen open deed. Ik dacht toen even dat je het niet overleefd had moet ik eerlijk zeggen." Na zijn uitleg was ze een tijdje stil en at bedachtzaam een koekje op voordat ze antwoordde. ‘Ik weet dat ik eigenlijk ook zou moeten weten wat er gebeurd zou moeten zijn in het water, maar ik merkte nergens iets van. Als ik me al iets kan herinneren van de tijd dat ik in het water lag dan was het dat ik me op een andere plek bevond, waar ik en Fire rustig samen konden zijn in elkaars gezelschap zonder dat er iets zou gebeuren. Ik denk dat die barriere die je voelde ook speciaal daarvoor is gemaakt, dat de persoon die de zuivering doet, nergens over na hoeft te denken en veilig is op de momenten dat diegene zich niet kan verdedigen.’ Opnieuw beet ze in een koekje. ‘Maar ik weet vrijwel wel zeker dat zolang de persoon nog niet hersteld is van de zuivering er niets met diegene kan gebeuren. Dus ik zal het altijd wel overleven al vind ik het ook niet erg dat je je er zorgen om maakt.’ Nu lachte ze even zacht. ‘He Jake, zullen we teruggaan? Buiten kunnen we ook wat meer zien dan hier.’ Afwachtend keek ze Jake aan. Misschien wilde hij wel liever dat ze hier bleven of zo.

Ze at bedachtzaam het koekje op. ‘Ik weet dat ik eigenlijk ook zou moeten weten wat er gebeurd zou moeten zijn in het water, maar ik merkte nergens iets van. Als ik me al iets kan herinneren van de tijd dat ik in het water lag dan was het dat ik me op een andere plek bevond, waar ik en Fire rustig samen konden zijn in elkaars gezelschap zonder dat er iets zou gebeuren. Ik denk dat die barriere die je voelde ook speciaal daarvoor is gemaakt, dat de persoon die de zuivering doet, nergens over na hoeft te denken en veilig is op de momenten dat diegene zich niet kan verdedigen.’ Fire? Wie zou Fire zijn...Iemand waar ze in ieder geval een bijzondere band mee had...misschien haar vriendje ofzo? Jake keek even bedenkelijk. Ondertussen begon Ro aan haar tweede koekje. Zal hij haar dan ook maar gaan vertellen van zijn "ding" met de maan? Het zal haar vast niet ontgaan zijn dat zijn teken aan het gloeien was geweest. Waarom ze er tot nog toe niet naar had gevraagd, was voor Jake een raadsel. Ach, hij had er toch geen moeite mee. ‘Maar ik weet vrijwel wel zeker dat zolang de persoon nog niet hersteld is van de zuivering er niets met diegene kan gebeuren. Dus ik zal het altijd wel overleven al vind ik het ook niet erg dat je je er zorgen om maakt.’ Ze lachte zacht. Ah ja...ach het was niet zo zeer dat hij om haar leven gaf..eerder de vragen die hij zou krijgen als hij met een lijk op Starshine aan zou komen. ‘He Jake, zullen we teruggaan? Buiten kunnen we ook wat meer zien dan hier.’ Jake knikte instemmend. Hier konden ze alleen maar glimpen opvangen van de nachthemel buiten. Buiten zouden ze veel meer van deze wonderschone hemel zien...en de maan..ach, als Ro gelijk had, was hij toch zelf al een beetje gezuiverd, dus durfde hij het wel aan om in het volle maanlicht te gaan. Echter, achtte hij zichzelf wel schuldig aan de gevolgen die dit zou hebben, als dit niet zo zou zijn. "Is goed. Ik heb de sterrenhemel altijd al een fascinerend schouwspel gevonden.." Jake stond op, wachtte totdat Ro zijn voorbeeld had geveolgd, en ging toen voor haar uit de grot uit. Langs de waterval, en toen ze buiten waren, aarzelde hij even of hij verder zou gaan. Uiteindelijk deed hij dit. Hij stapte in het licht van de volle maan. Hij stopte even. Hij voelde..niets..geen brandend gevoel..geen nare emoties...niets...hij deed zijn hand even voor zijn linkeroog. Zelfs het teken gloeide niet meer op...was hij dan werkelijk ook een beetje gezuiverd? Hij keek even naar Ro. "Ik denk dat ik je hierbij even een verklaring schuldig ben.." Hij zuchtte diep, maar bleef glimlachen. "Zie je, ik heb sinds kort een...ziekte genaamd Noxcanidas...ook wel bekend als maangekte..ooit van gehoord? In ieder geval, het zorgt er dus voor dat duistere magie sterker wordt, en soms zo sterk dat het je lichaam kan overnemen...fysiek en mentaal..wat ervoor zorgt dat je gek wordt..krankzinnig om het maar zo te noemen. Dat teken in mijn oog wat je ongetwijfeld zou hebben gezien is een tijdje geleden aangebracht door iemand die van Gren afkwam. Het houd mijn duistere magie in toom, door het te voeden met de wat kalmere woudmagie...Echter, gloeit het teken niet meer op..en voel ik geen negatieviteit.."

Na zo’n zuivering moest ze altijd eten. Het leek wel alsof haar energie ook was weggezogen samen met het gif dat haar lichaam had verlaten en al hadden de koekjes volgens de verpakking geen hoog gehalte aan energie, zou de chocolade eraan haar toch snel weer wat tijdelijke energierushjes geven. Dan zou ze in ieder geval weer naar het kasteel kunnen lopen zonder neer te storten op de aarde die dan vaak niet zo zacht was. Uiteindelijk stelde ze toch maar voor om in de richting van het kasteel te gaan lopen of om in ieder geval uit deze grot te gaan en buiten konden genieten van meer licht en de mooie sterrenhemel in deze heldere zwarte nacht. Op Jakes woorden knikte ze en stond vervolgens op, de kracht in haar benen aan het checken voordat ze het zou wagen over de gladde ondergrond terug te lopen naar de ingang. Snel pakte ze nog de handdoek van de grond en ritste haar jas dicht voordat ze achter Jake aan de grot uitliep en langzaamaan steeds meer kon zien naarmate ze het einde van de grot naderden. Nadat ze voorbij de waterval waren en Romance weer gewoon kon zien waar ze liep en haar magische krachten weer onder controle waren, stond ze even stil om haar vermogens te ontdekken. Ja, alles was weer in orde. Gelukkig, dan hoefde ze alleen maar lang te slapen en dan zou alles goed moeten zijn tegen de tijd dat ze weer wakker was. Romance merkte al snel dat Jake haar niet was gevolgd en ze keek om zodat ze naar hem kon kijken. Misschien was er iets aan de hand en had hij wel haar hulp nodig? Maar zodra ze keek, leek het wel alsof hij aan het uittesten was of hij wel de grot uitkon en onmiddellijk moest ze denken aan het teken dat ze eerder op had zien gloeien toen het maanlicht werd weerkaatst in het water van het ondergrondse meertje. Rustig wachtte ze totdat hij naar haar keek en kalm wachtte ze hem af. Ze haalde even gauw haar schouders op. Hij was haar niet per se een verklaring schuldig, maar ze was wel nieuwsgierig dus ze zou hem ook niet stoppen om te praten en haar te vertellen wat er aan de hand was met zijn misschien “angst” voor het maanlicht. Even schudde ze haar hoofd op zijn vraag, maar liet hem vervolgens uitspreken en glimlachte daarna licht. ‘ik zie het teken inderdaad niet gloeien dus kan ik dan met zekerheid zeggen dat de zuivering van mij misschien ook iets voor jou heeft geholpen?’ Ze stapte op hem af en pakte zijn hand zodat hij nu verder in het maanlicht stond en keek hem kalm aan. ‘Ik vind het fijn voor je Jake en ik zie zo niets van het teken.’ Romance keek hem uitvoerig aan, maar kon inderdaad niets vinden van de tekenen die hij had beschreven voor wat er kon gebeuren. Nou ja, dat was ook eigenlijk alleen maar het teken, maar Romance was gevoelig voor duistere magie en het zou dus niet moeilijk voor haar zijn om het te merken als zijn duistere magie in een keer sterker zou worden. ‘En nu? Nu sta je al een tijdje hier, neemt de druk toe?’ sprak ze zacht.

‘ik zie het teken inderdaad niet gloeien dus kan ik dan met zekerheid zeggen dat de zuivering van mij misschien ook iets voor jou heeft geholpen?’ Nee, dat kon hij niet met zekerheid zeggen. Hij hoopte het alleen maar. Ro stapte op hem af en pakte even zijn hand vast en trok hem iets verder in het maanlicht. Jake blijft het maar een raar gevoel vinden. Iemand die je nauwelijks kent, die je voor de eerste keer aanraakt op je blote huid.. Hij wachtte even. Nee. Hij voelde niets. Helemaal niets..voorlopig althans. ‘Ik vind het fijn voor je Jake en ik zie zo niets van het teken.’ Aan de ene kant vond hij het zelf ook fijn dat zijn teken er even niet meer was. Maar aan de andere kant..Misschien was de Greniaase magie wel uit hem weggegaan door de zuivering..en kon hij dus nu ieder moment gek worden. Echter, was dit niet het geval. Hij voelde zich niet zo als de eerste keer dat hij Noxcanidas had gekregen. Hij voelde zich..fijner..normaler. ‘En nu? Nu sta je al een tijdje hier, neemt de druk toe?’ Jake keek naar Ro. Hij glimlachte. "Als je het over de soort druk hebt die ik in de grot voelde, dan voel ik die niet. Zelfs niet een klein beetje." Hij deed even een stap naar achteren. "Wacht. Even uittesten." Hij wou zeker weten of hij helemaal genezen was van zijn Noxcanidas. Er knetterde eventjes donker paarse stralen tussen zijn vingers. Maar dit gebeurde niet onwillekeurig. Hier had Jake zelf voor gezorgd. Toen, schoot hij twee donkerpaarse lichtstralen de nachthemel in. Toen ze op een bepaalde hoogte waren, spatte deze uiteen. Het had een mooi effect in combinatie met de sterrenhemel op de achtergrond. Hij voelde eventjes een kleine druk. Maar deze was vrij snel alweer weg. Ook, voelde hij het teken niet branden. Betekende dit dat de ziekte was genezen tijdelijk? Toen keek hij weer naar Ro. "Ik voelde eventjes een zeer zwakke druk. Maar die is nu al weer weg." Hij liep naar Ro toe en legde zijn hand op haar schouder. "Bedankt Ro. Je hebt mij echt geholpen..wat het ook was dat je deed."

Romance keek hem ontspannen aan, voelde in haar omgeving geen veranderingen van de jongen afkomen, maar misschien was het iets dat ze van hieruit niet kon voelen dus nam ze de andere route. Ze vroeg Jake hoe hij zich voelde en of de langtijdige blootstelling aan de maan hem nu al wel begon te veranderen. Het leek erop alsof hij er nog geen last van had en ze glimlachte hem toe. Dit was zeer goed nieuws. Als de zuivering die zij doorging hem tijdelijk kon helpen tegen de ziekte die hij had dan was dat meer dan goed nieuws. Het zou voor hem een middel zijn om tegen de ziekte te kunnen vechten en zo uiteindelijk misschien een remedie er tegen kunnen vinden, naast het teken van Greniaanse magie dat in hem zat verborgen. Wacht, hij wilde het uittesten? Romance deed enkele stappen naar achteren en gaf hem de ruimte om wat hij dan ook uit wilde testen te kunnen testen. Romance keek geinteresseerd toe hoe er donkerpaarse stralen tussen zijn handen schoten en even later in de lucht verdwenen om daar uit een te spatten en een gevoel te geven van oud en nieuw waarbij er altijd vuurwerk werd afgeschoten. Na deze test keek ze rustig naar de jongen die sprak en glimlachte nu breed. Super dat dit voor hem was gebeurd. Ze voelde de hand op haar schouder en keek hem aan. 'Ik ben blij voor je Jake, maar ik heb niets gedaan. Als je iemand wil bedanken is het de persoon die erachter kwam dat maanzuiveringen mogelijk waren. Het moet vast ergens in een boek te vinden zijn hoe die persoon heette.' Nu grinnikte ze. Ze wist dat de zuivering goed was, maar dat het zo goed was dat het omstanders kon helpen hun vloeken te onderdrukken daar had ze nog nooit van gehoord. Het was jammer dat het haar grootmoeder niet had geholpen toen ze dood lag te bloeden vlakbij het water, maar misschien kwam dat ook wel doordat ze het water had betreden en dus de zuivering probeerde te onderbreken. Ze wist het niet en zou er waarschijnlijk ook nooit achterkomen en Romance dwong haar gedachten naar het hier en nu. 'Kom op Jake. Laten we maar eens gaan.' zei ze zacht en sloeg zelf de weg in die terugleidde naar het grote kasteel dat een kilometer verderop lag.