Light was nu een tijdje aan het visualiseren, maar hij kwam maar niet tot een duidelijk beeld. Hoe graag hij het nu ook probeerde. Hij moest sterker denken aan de gebeurtenis, maar alles in het lokaal klonk zo enorm droevig, dat hij begon mee te gaan in het droevige. Hij zag het allemaal weer voor zich, het verdrietige, het slome, trage, maar o zo gevoelige deuntje wat hij nooit meer zal vergeten. Wat hem altijd zou laten denken aan de mensen die hij verloren had, in dit en in zijn vorige leven.

Dit nummer :

Hij hoopte nu maar dat iemand het nummer kende, en misschien met hem mee wou spelen, de bas gaf een duidelijk ritme aan, en een klein stukje melodie, maar hij had het gevoel dat dit kleine beetje melodie niet genoeg was om een geheel beeld te scheppen, hij zou het de lerares eens vragen. Maar eerst speelde hij zijn nummer af, je kunt als muzikant nooit middenin stoppen. Zijn stem kwam perfect bij alle noten, en had af en toe een rauw rantje, waarmee hij net iets meer emotie kwijt kon in zijn nummer. Maar het mocht niet baten, het beeld van dat ene bos, waar hij zoveel kwijt was geraakt kon hij niet verscherpen. Na zijn laatste akkoord hield hij even stil. Hij verwachtte niet veel reactie vanuit de klas, iedereen was druk bezig, met de opdracht of nog met stemmen. Was het voorbestemd? Zijn basgitaar was perfect gestemd, had hij een perfecte keuze gemaakt toen hij voor de rij basgitaren stond? Hij zette de master volume knop van de zang en bas uit, zoals het hoorde. Zette de bas in een standaard en liep naar de lerares toe. "Miss, Ik heb een vraag, ik krijg het beeld maar niet scherper, hoeveel ik me ook overgeef aan de muziek. Ligt dit aan de rol van de bas, ritme, of komt dit door iets anders?" Nu maar hopen dat zijn lerares hem verder kon helpen. Ondertussen begon hij namelijk al prachtige beelden te zien, dit as in de hoek van de piano, kijk dat was nou een prachtig instrument, je kon je eigen maten bepalen, maar ook overduidelijk de melodie. Waarom was Light nou zo spastisch-achtig in zijn vingers? Zo noemde hij het in ieder geval. Hij had nooit een melodisch instrument leren bespelen, aangezien het allemaal te moeilijk voor hem was. Hij moest toch even zijn blijk van respect tonen aan de observerende jongen en het emotie spelende meisje achter de piano. "Wow, prachtig! Waar hebben jullie zo leren spelen? Ik snap het echt niet, ik kan met mijn gedachten maar nooit schakelen tussen ritme, akkoorden én melodie. Hoe doen jullie dat toch? "

Mitch was zijn gitaar nog aan het stemmen toen hij hoorde hoe de piano opnieuw bespeeld werd, maar dan was het heel zacht. Toch stopte hij uit respect met het geploing van de gitaar en keek hij nieuwsgierig op naar de jongen achter de vleugel. Hij had zwart haar en was Mitch eerder niet gelijk opgevallen. Zijn ogen kon hij vanaf de plek waar hij zat niet zien, maar hij droeg in ieder geval een felblauwe sjaal. Langzaam hoorde hij de klanken van het spel veranderen van zacht naar harder en van, nou ja, een bepaalde toon naar een andere en plotseling liep er een ijskoude rilling over Mitch’s rug. Die muziek. Hij wist niet of het nu mooi was of misschien wel droevig. Ja, natuurlijk was het wel mooi, maar het was niet blij of gelukkig. Misschien was het melancholisch of alleen maar droevig. Of mysterieus of.. Ja wist hij veel! Mitch was niet goed met dat soort dingen onder woorden brengen. Het waren meer vage gedachten die ongrijpbaar in zijn hoofd zweefden. Maar miss Eres had gezegd je gevoel in muziek uit te drukken en als dit die jongen zijn gevoel was dan…
Hij stopte met spelen. Mitch werd uit een waas getrokken. Die waas die bijna altijd over je heen viel wanneer je naar muziek luisterde, maar het laatste beetje magie verdween toen iemand begon te klappen. Automatisch klapte hij mee. Daarna keek Mitch achterom naar degene die begon met klappen en zag een mooie meid, way out of his reach, die hij gek genoeg niet eerder opgemerkt had. Ze stond op en liep naar de piano, gevolgd door Mitch’s ogen. Ze bespeelde het instrument na de zwartharige jongen. Haar stuk was anders dan die van de jongen, maar vertoonde wel overeenkomsten. Dit leek wel meer op een slaapliedje, zover kwam Mitch nog wel. Hij werd er ook slaperig van en liet zijn hoofd lui op zijn vuist steunen. Zijn ogen vielen langzaam dicht en gingen pas weer open toen ze stopte. Als uit gewoonte klapte hij voor haar. Dit keer wat zachter, nog steeds ietwat in trance, en gaapte vervolgens met zijn hand voor zijn mond. Ook de jongen met de basgitaar was aan het zingen. Ook al zo mooi, ook al zo gevoelig. Zo zielig. Mitch gaapte nogmaals en dutte langzaam in.
Man dit moest stoppen!
Opeens was hij klaarwakker toen hij het zich realiseerde. Cheezus! Als iedereen hier zo depressief was dat ze alleen maar van dit soort liedjes konden spelen dan was hij hier weg hoor! Hij was hier niet gekomen om te janken of om te pitten. Janken had hij al genoeg gedaan en pitten kon zijn hele leven nog! Hij gooide zijn benen, die heel even op zijn tafel hadden gelegen, op de grond en trok snel de aandacht door met zijn hand over de gestemde snaren van zijn gitaar te strijken. Alle zes na elkaar. Klaar. Oké. Huphuphup! En hij begon z’n nummer te spelen. En toen hij er eenmaal in zat begon hij mee te zingen.

Spoiler:

Tsja, hij had echt niet de beste of mooiste stem, maar de feeling zat goed. Hij meende wat hij zong en dat kon je horen. Helaas, of misschien wel gelukkig, ja, gelukkig had hij alleen niet het boerse accent waarmee het origineel werd gezongen. Toen hij klaar was hoopte hij dat hij een statement had gemaakt. Niet zeiken, maar spelen!
‘Now guys, volgende keer Bryan Adams voor jullie!’
Hij grijnsde. Niet arrogant, maar vrolijk en ook wel een beetje trots. Natuurlijk, hij had ook een kut (excusez-moi) verleden gehad. Meegevochten in een oorlog tussen Gren en Shadra, zijn enige broer Marty verloren in diezelfde oorlog en vervolgens het huis uit gezet omdat hij door zijn trauma onhandelbaar voor zijn ouders was geworden. Ja natuurlijk kon hij dat. Hij kon zich inderdaad verzuipen in zelfmedelijden en depressie, maar zo was hij niet. Op de straat had hij mensen leren kennen. Mensen die nu zijn vrienden waren. Dat was waar hij aan wilde denken. Aan het gelach en de stomme jongens humor, de kinderachtige grapjes. Niet aan de donkere tijden.
Ok, misschien had hij vooroordelen over deze mensen. Hij wist natuurlijk niets van hen, maar hij kende er genoeg die wel zo waren. Maar laten we vrolijk zijn in een muziekles. Dat was zijn gedachte. Het was tenslotte een van de weinige lessen op school die leuk waren.
Mitch keek even om zich heen, stak zonder te weten waarom precies, zijn duim op naar Gamzee. Misschien omdat hij zich onbewust gebroederlijk met hem voelde. Weirdo’s onder elkaar. Daarna stond hij op en liep naar de zwartharige gast, zijn gitaar liet hij achter op zijn plaats. De jongen zat (ik heb hier toestemming voor ;P) weer op zijn plaats, in Mitch’s ogen ietwat ongeïnteresseerd, maar dat was hoe hij het opvatte. Hij liet zich zonder te vragen op de stoel naast de jongen neerzakken. Mitch voelde zich nu al meer op zijn gemak in de klas en stond het zichzelf toe.
‘Ey, hoe gaat het? Miss Eres zei je gevoelens of een situatie uit te drukken in muziek en hoewel je stuk mooi was, klonk het niet vrolijk..’
Even verscheen er een bezorgde glans in Mitch’s ogen. Hoe vervelend hij dingen die in de buurt van zelfmedelijden kwamen ook vond, wanneer hij eenmaal dichterbij kwam, was hij degene die het zich het meeste aantrok. Eerlijk, wanneer iemand zich niet goed voelde, voelde Mitch zich automatisch ook niet goed. Hij had weliswaar in het leger en alles gezeten, vanbinnen was hij een grote, lieve softie, maar die optimistische instelling, die zou nooit verdwijnen.

Eres was nog maar net klaar met spreken of de paars harige jongen die in haar documenten als Gamzee stond aangegeven, kwam naar haar toe. Hij stelde zich voor gevolgd door de mededeling dat hij niet echt een instrument bespeelde. 'Dat geeft niks Gamzee. Is er misschien een instrument wat je altijd al hebt willen bespelen?' vroeg ze met haar eeuwige vriendelijke glimlach op haar lippen. Haar aandacht werd vervolgens getrokken door het bruinharige meisje dat ook bij haar bureau was komen staan. Ze had haar al vanuit haar ooghoek bij de deur zien staan. Ze luisterde naar haar verontschuldiging. Edana? had ze die naam niet ergens eerder gelezen? Waarschijnlijk ook in de lijst van mentorleerlingen. 'Geen probleem, het is de eerste les dus ik zie het door de vingers. Maar probeer de volgende keer op tijd te komen want het is zonde als je straks achter loopt,' zei ze. Haar blik ging naar de gitaarhoes die ze bij zich had. 'Zo te zien ben je klaar om te beginnen met de opdracht. Als je vragen hebt, ik maak straks als iedereen bezig is even kort een rondje door de klas,' zei ze. Ze wierp een vluchtige blik door de klas en stond op. Ze klapte twee keer in haar handen waardoor er verschillende bollen ter grootte van een mens verschenen. Ze gaven een zwak wit schijnsel af. 'Voor hen die zich beter kunnen concentreren met stilte om zich heen, deze bollen zijn aan de binnenkant geluidsdicht. Om er in te stappen hoef je ze enkel aan te raken. Als je eruit wil komen knip je een enkele keer in je vingers,' sprak ze met lichte stemverheffing zodat ze boven de muziek uit zou komen maar niet zo luid dat ze stond te schreeuwen. De bollen waren wel doorzichtig zodat Eres in de gaten kon houden wat er binnen in de bol zou gebeuren. Ze draaide zich om toen ze achter zich de stem van Light hoorde. 'Om mee te beginnen is de bas een moeilijk instrument voor een opdracht als deze. Het is een leidraad, een ondertoon en zorgt voor grote lijnen. Om daarmee details scherp te krijgen vergt veel concentratie. Je moet er niet zo diep over nadenken Light. Ik kan je aanraden gebruik te maken van de geluidswerende bollen. Misschien dat enkel het geluid van de bas je helpt,' adviseerde ze hem. Opnieuw ging haar blik langs de klas. Maar ze bewoog nog niet van haar plaats. Eerst wilde ze dat ook Gamzee aan de slag kon.

Eda bleef geduldig wachten en keek ondertussen naar de paarsharige jongen. 'Dat geeft niks Gamzee. Is er misschien een instrument wat je altijd al hebt willen bespelen?' vroeg Miss Eres en Eda bekeek hem goed voor haar aandacht werd getrokken door haar mentrix. 'Geen probleem, het is de eerste les dus ik zie het door de vingers. Maar probeer de volgende keer op tijd te komen want het is zonde als je straks achter loopt,' zei ze. Eda knikte opgelucht, wat een geluk had ze toch! Eda stond niet te wachten op problemen op school zeker niet op haar eerste dag. Eda zag dat de docent naar haar gitaar hoes keek glimlachte Eda 'Zo te zien ben je klaar om te beginnen met de opdracht. Als je vragen hebt, ik maak straks als iedereen bezig is even kort een rondje door de klas,' Eda knikte en liep naar ene plekje waar het vrij was, dicht bij het raam om van het uitzicht te kunnen genieten, buiten was het nu koud, ijskoud beter gezegd. Nee aan dit weer was ze echt niet gewend, Edana's aandacht werd getrokken doordat Miss Eres in har handen klapte en ze keek meteen gealarmeerd naar de docent, ze zag vage mensen in de klas plotseling staan en nu werd ze nieuwsgierig. 'Voor hen die zich beter kunnen concentreren met stilte om zich heen, deze bollen zijn aan de binnenkant geluidsdicht. Om er in te stappen hoef je ze enkel aan te raken. Als je eruit wil komen knip je een enkele keer in je vingers,' Sprak de docent en even keek Eda naar de mensen voor haar aandacht nar de instrumenten werd getrokken, er speelde ene jongen bas en Eda sloot haar ogen om te kunnen genieten. Kort daarna hoorde ze een piano spelen, niet zomaar spelen diegene die er op zat had magische vingers want het melodie hield haar helemaal in de ban nam. Maar goed dat gebeurde alleen als diegene echt goed speelde want Eda's oren vingen zelfs de zachtste valse noot op. Toen diegene klaar was met spelen deed ze haar ogen open en klapte met de andere mee, het was die donker harige jongen met opvallende gele ogen. Daarna ging een ander persoon zitten, Eda had haar nog niet eerder gezien en sloot weer haar ogen om van het muziek te genieten. Weer zo een goede speler en nu kon ze duidelijk horen dat dit melodie iets verdrietig had. Toen ze klaar was met spelen hield Eda zich in om niet te huilen en gelukkig daarna kwam er eindelijk een leuke nummer! Eda keek toe hoe de groen harige jongen zijn gitaar bespeelde en ze luisterde ze naar de stem, niet de mooiste die ze ooit had gehoord maar het paste bij het liedje en toen die jongen ook klaar was grijnsde ze naar de jongen voor ze zelf op haar gitaar ging letten en het teder uit de hoes haalde en het om haar heen hing zodat ze kon blijven staan. Edana sloot haar ogen en probeerde alle snaren uit in één keer en glimlachte opgelucht, blij dat het nog gestemd was. En toen begonnen haar vingers over de snaren te bewegen, ze bewogen soepel en deden een paar melodieën maar hier moest je je gevoel laten gaan en dat deed Eda ook.

Spoiler:

Haar stem deed ook mee:
Seven AM, the usual morning lineup
Start on the chores and sweep 'til the floor's all clean
Polish and wax, do laundry, and mop and shine up
Sweep again, and by then it's like seven fifteen

And so I'll read a book
Or maybe two or three
I'll add a few new paintings to my gallery
I'll play guitar and knit
And cook and basically
Just wonder when will my life begin?

Then after lunch it's puzzles and darts and baking
Paper-mache, a bit of ballet and chess
Pottery and ventriloquy, candle making
Then I'll stretch, maybe sketch, take a climb
Sew a dress!

Maar toen gebeurde het, ze moest gewoon nu nog is de refrein zingen maar BAM het was gewoon uit haar hoofd geschoten! Zo als normaal bij haar gebeurd, maar ze bleef gewoon rustig doorspelen als of er niks gebeurd was, hier had ze lang voor getraind op haar school omdat dit bijna bij alle liedjes gebeurde, het lukte haar gewoon niet om de geschreven tekst in haar kop te stampen en ook al stampte ze het in haar hoofd vloog het er zo weer uit. En het raarste was, dit liedje had ze zelf met haar vriendinnen geschreven omdat ze zich dood verveelde, Eda wist nog hoe dood saai het was om thuis te zitten niks doen en ze had zich er helemaal niet op geconcentreerd, omdat Eda met haar ogen dicht had gespeeld had ze niet gezien dat er heel, héél lichtjes haar kamer was afgebeeld maar die meteen verdween toen ze haar tekst kwijt was. Hoezo gebeurde dit steeds met haar? en in het begin wist ze al het tekst nog, ze wist het refrein zelfs! Maar ja, niemand wist wat er in Edana's hoofd gebeurde en toen het liedje afgelopen was zuchten ze vermoeid en haalde diep adem om niet boos te gaan reageren, wat wou ze docht dolgraag haar koekjes pakken om het boosheid weg te knabbelen.

Sasuke had zich kortaf voorgesteld, dit moest voldoende zijn, dat was voor hem toch al voldoende. ‘Ik wilde vandaag een begin maken met het oproepen van illusies. Het lokaal staat vol instrumenten. Als je een instrument bespeelt dan zoek je er eentje. Zo niet, dan kom je naar mij toe. Dan gaan we er samen naar kijken. Voor hen die wel een instrument hebben en verder willen gaan zal ik kort uitleggen wat de bedoeling is. Je neemt de tekst van een lied, dit mag een bestaand lied zijn of zelf verzonnen. In de tekst moeten een paar dingen voorkomen. Een plaats, een gebeurtenis en eventueel een tijd. Als je de muziek speelt moet je de tekst erin verwerken. Is het bijvoorbeeld een droeve gebeurtenis, dan speel je trieste muziek. Je moet je concentreren op de tekst. Als je dit goed doet dan verschijnt de illusie van wat er in je tekst gebeurd. Jullie mogen aan de slag,’ eigenlijk had hij maar een deel gevolgd, het andere deel daar was hij te druk voor bezig geweest met zijn eigen gedachten. Zijn rode ogen gingen weer naar de leerkracht. Ze mochten aan de slag en hij negeerde de rest die er was, echt niemand kon hem schelen op dit moment. Het kon hem geen barst schelen wat de anderen van dachten. Even dacht hij na, hier had hij stiekem een gitaar voor nodig, maar dat kon hij niet bespelen, dus waagde hij het erop om het op viool te spelen. Langzaam klikte hij zijn doos open en haalde zijn viool en strijkstok eruit. Even keek hij er naar en glimlachte hij oprecht, voor de eerste keer in zijn leven. Hij begon te spelen..

Spoiler:

Het gebeurde allemaal vrij snel wat er als herinnering uitkwam. Vrij vaag hoe het toch allemaal gebeurde zodra Sasuke zijn ogen had gesloten. De vrijheid die hij voelde, een glimlach op zijn gezicht. Zijn broer wilde met hem trainen, de prijs van de vrijheid had hij betaald, hij had de demoon in zijn lichaam gelaten en dat was de prijs die hij moest betalen, ongewild, hij wist van niets. Maar de vreugde die hem omhelsde door de herinnering aan de spelletjes die hij als kleine jongen speelde met zijn grote broer waren zijn vrijheid, het geluk waarnaar hij verlangde.
Maar naarmate zijn lied vorderde, werd het triester, hij werd bedrogen, er werd gebruik van hem gemaakt, zijn leven werd een hel. Zijn broer verdween en hij stond er alleen voor. Zijn familie werd uitgemoord door zijn bloedeigen broer.

“I offer thee this silent sacrifice…” zei hij zachtjes als eerbetoon voor zijn ouders voor hij de strijkstok van de snaren haalde en even naar de leerkracht keek, zijn blik leeg en zijn houding gebroken. Voor de eerste keer in zijn leven liet de jongen emotie toe die oprecht was, niet gespeeld.