'Die schaduw is wel verpest!' riep hij door de etage. 'Niet! gilde een vrouwelijke stem terug. 'Dan niet!' gilde de jongensstem weer. Hij liep met een snelle pas de etage uit en gooide de deur achter zich dicht. Het meisje dat zich bevond op de etage kreeg een traan. Ze vond het altijd moeilijk om ruzie met hem te krijgen. Daarvoor gaf ze teveel om Fwinn. Fwinn aan die andere hand kon het nu allemaal niet meer schelen. Hij moest nu alleen zijn. Hij haalde uit de jongensslaapkamer nog een fles whisky en liep met een pakje sigaretten door de gangen.

In de ene hand hield hij zijn zwarte jack vast in een gebalde vuist. Fwinn baande zich nors een weg door de menigte van lerlingen dat zich tevens een weg maakte naar hun bestemming. Het ging hem te langzaam veel te langzaam maar hij hield vol. Die etters moesten maar gewoon aan de kant gaan. En wanneer ze dat niet deden gaf hij ze wel een lichte duw. Moesten ze maar aan de kant gaan. Het gebeurde vaker dat ze ruzie hadden maar ditmaal was Fwinn heftiger weg gegaan. Naast de zwarte jack die hij vast had droeg de jongenman een donkerblauwe spijkerbroek en een donkergroene blouse. Aaan zijn broek zat zoals gewoonlijk aan de riem zijn camera in de daarvoor bestemde houder. Toen de menigte nog drukker werd kon de jongen het niet meer houden. Hij sloot zijn ogen in een ergerlijke trek. Hij beet zijn kaken sterker op elkaar en stond stil. Op zijn rug groeide een wit vlak. Verspreidde zich verder en vormde een tribal met lange punten. Het gloeide lichtjes en had ergens een vervaarlijke uiterlijk door de vele hoeken en gaten die het had. Uit dat andere vlak maakte zich een ander bolletje los dat zich weer ging uitbreidden. Na enkele secondes stond Fwinn met een tweetal vleugels op zijn rug. 'Het werd tijd' murmde de woorden uit zijn mond. HIj sloeg eenmaal krachtig en schoot over de leerlingen heen. Het was gewoon niet slim om hem in de weg te staan en het was wonderbaarlijk dat hij in zijn woede bui niet geduwd had om zijn weg vrij te maken. Hij ging recht op een van de dichte ramen af. Het mooie glas en lood raam dat zich voor hem bevond. Hij sloeg zijn armen voor zijn gezicht en ging er met volle tempo dwars door heen. Wonder boven wonder bleef zijn whiskyfles nog gewoon in takt. In de lucht draaide hij zich om en richtte zijn hand op de raam. Het leek net alsof hij een tennisbal vast had maar dan van lucht. 'Time ark: reverse' mompelde hij laag maar krachtig. De glasscherven kregen een zwarte gloed om hun heen en schoten weer terug naar het raam. De loodstukjes kregen het zelfde lot en vormde weer een heel raam. Zijn kwade blik richtte hij op de verte. Een rustig plekje zoeken en daar onder het genot van een sigaret en een whiskyfles wat afkoelen.

Na een paar minuten vliegen landde hij tussen een hoop rotsblokken wat vroeger ongetwijfeld een gebouw moest zijn geweest; de oude ruïnes. Het was hier somber en rustig tegelijk. Wat wilde hij nog meer hebben. Rust, dat was het enige wat hij nodig had. Hij draaide de metalen dop van de fles los en nam een flinke teug. Het was te zien dat hij vaker whisky had gedronken want hij keek niet op of om van het sterk brandende gevoel dat het bracht. Hij ging zitten op een van de rotsblokken en keek naar de grond. Uit zijn jacket haalde hij een pakje sigaretten. Hij rookte niet veel, maar wanneer hij kwaad was had hij er soms behoefte aan. Hij stak het sigaretje op en blies de rook vloeiend uit. De rook nam verschillende bochten en slierten om zich uiteindelijk te verdunnen in de open lucht. Hij nam opnieuw een flinke slok en haalde diep adem. Een verveelde zucht kwam er uit. 'Why do you continue to stick with me?' mompelde hij in Shadraans. 'Noëla, you moron....' sprak hij uiteindelijk en sloot zijn ogen niet doorhebbend dat er iemand tevens bij de ruïnes was en hem naderde.

[open, het liefst 1 persoon]

Leerplicht toch zo’n leuk woord om creatief mee om te gaan. Ja je moest les volgen tot je 18 de maar af en toe wat lesjes overslaan kon toch geen kwaad? Ja niet naar de les gaan was veel leerzamer dan in een duf lokaal in te dommelen bij de saaie leerstof. Nee, dan toch liever een dutje buiten school. Niet dat Rhine echt de intentie had om te gaan slapen of zo nee dat niet maar wat gaan relaxen dat vond ze wel noodzakelijk. En hoe erg kon het zijn? Die idiote leraren hadden het toch niet snel door als zo’n stille leerling weg was. Of ze nu daar zat te niksen of buiten school dat maakte toch niet uit?
Rhine had het perfecte plekje gevonden de oude ruïnes daar zou niemand haar zoeken en als dat wel zo was kon ze zich makkelijk verbergen in de vele schaduwen van de rotsen. Ze klom op een best grote rotsblok en ze gennoot van de zon die lekker scheen. Het geluid van de vogels en de stilte van de natuur. Ja véél beter dan een muf lokaal en een vervelende leraar.
Maar natuurlijk haar rust kon niet lang aanhouden haar aandacht werd getrokken door een jongen die vreemd genoeg aangevlogen kwam? Ze had vreemde dingen gezien maar een gast met vleugels? Nee dat beslist nog niet anders had ze het nog wel geweten. Hij leek haar niet op te merken en plofte neer aan de voet van de rots waar zij opzat. Weer typisch zo iets mannelijks zeker? Onopmerkzaam zijn. Tsss dat de mensheid nog niet is uitgestorven soms was het een raadsel voor haar. Ze keek geïnterreseerd over de rand van de rots de jongen was whisky aan het drinken en stak een sigaret op. Ooh fijn het was er dus zo eentje. Ze boog weer naar achter en ze lag plat op de rots onzichtbaar vanaf beneden. “je overtreed veel regels weet je? Spijbelen, drinken en roken…Nope dat ziet er niet goed voor je uit.” Klonk er droog uit haar mond terwijl ze nonchalant naar de hemel tuurde.

Het was gewoon ergerlijk hoe dat wicht niet inzag wat hij zag. En hij kon het wel uitschreeuwen. Wat had het voor nut, drank was het enige wat nodig was om zijn woede simpelweg wat te temperen. Het makkelijkste middel, tsja of zich op een ander iemand storten met vuist en een goede portie geweld. Hij nam nog een slok en ademde rustig de rook uit. Mensen die hem zagen zouden hem nu van zijn slechtste kant zien, hij dronk bij lange na niet zo veel en roken al helemaal niet. Het was gewoon het moment waarin hij was opgesloten. Hij dronk, rook en spijbelde. Met andere woorden, overtrad een aantal regeltjes ja. Hij kon het niet schelen wat de andere van hem dachten, hij was immers belangrijk voor zichzelf en niemand anders. Mja, misschien ook voor Noëla maar dat zou hij niet inzien. Zo zelfingenomen kon hij soms zijn op dit soort momenten. Hij zuchtte en nam nog een trek van zijn sigaret. Ineens klonk een stem en hij keek op. De woorden deden hem omhoog kijken naar de rots waar het vandaan kwam en zwijgzaam keek hij met een norse blik naar boven. Wie waagde zijn rust zo heftig te verstoren. Het klonk aan de woordkeuze dat het een docent was, hij werd immers de les gelezen. Hij wierp zijn sigaret op de grond en stampte hem uit met zijn voet. Blies de laatste rook uit en nam nog een flinke slok om daarna zijn whiskyfles neer te zetten en op te staan. Hij pakte zijn camera en gooide hem even flink de lucht in. Het leuke was dat hij zijn camera een zogeheten 'gedeelde blik' kon laten uitvoeren. Hij zag wat de camera zag, in kindertaal. Het duurde dan ook niet lang voor dat hij door had dat er simpelweg een dame op de rots lag die tegen hem sprak. De camera viel weer naar beneden en met het grootste gemak ving hij hem op en klikte hem weer aan de houder. Zwijgzaam liep hij naar de rots en zette zich af. Hij kwam met een doffe plof naast de dame terecht en zakte door zijn knieën. Hij bestudeerde het geval even en zuchtte. 'So...' kwam er nadenkend in het shadraans uit. 'Ga je me nu verlinken bij het schoolhoofd?' vroeg hij met een zielig stemmetje. 'Ik zou zeggen, be my geust' sprak hij terwijl hij zijn armen op zijn knie liet leunen en met een giftige blik neerkeek op het meisje dat hij tegen de zestien schatte. Hij haalde zijn schouders op en ging toen weer recht staan. Rustig draaide hij zijn rug naar haar toe en keek over het landschap heen. 'Daarnaast, hoort een dame als jou niet netjes de regels te volgen en wel in de les te zijn...' sprak hij toen terug alsof hij iemand zomaar de les kon lezen. Ze was immers tijdens de lessen hier en dat stond zowat gelijk aan spijbelen. Hij keek met een norse blik over zijn schouder neer op het geval. Tsja, weer een moment van rust verspilt. Maar goed, misschien kon hij nog plezier hebben met dit, vrouwelijk ding. Hij grijnsde bij de gedachten alleen al, een pleziertje als tussendoortje. Dat mocht toch wel?

[Le me, goes to le bed. xD Ik zie je post morgen wel en zal proberen te reageren.]

aah ze trok dus zijn aandacht ze moest niet gaan kijken om te weten wat hij deed. het gedrag was zo voorspelbaar : de laatste trek het vertrappelen van de peuk, nog een geut whisky en groeiende ergenis. Ja altijd hetzelfde liedje de al zo bekende geluiden vertelde haar genoeg in welke volgorde hij het opvoerde. Best saai eigenlijk dat altijd alles en iedereen zo voorspelbaar was. Zelfs zij had ze gemerkt was soms zo verschrikkelijk voorspelbaar. Vandaar natuurlijk de trucjes die ze soms uithaalde om niet verzwolgen te worden door eentonigheid. Iets dat even voorbij flitste trok wel haar aandacht wat was dat ding? Dat was niet voorspelbaar zoals zijn andere gedrag nee dit was vernieuwend, interessant voor haar dus. Nu alleen nog de vraag waarom gooide hij het en wat deed het? Ze had het niet snel genoeg opgemerkt om te zien wat het was helaas. Een paar tellen later stond de norse jongen langs haar ze keek hem doodkalm aan. Geen rede om opgejaagt of gestresst te zijn toch? Hij zat langs haar gehurkt en na een tijdje nam ze de moeite om zich rechter te zetten. Het korte zwarte jurkje dat ze droeg streek ze even glad terwijl ze daar zo heel relaxt zat te wezen. Ze grinnikte lichtjes bij zijn eerste woorden. Aan het accent te horen dus een shadraan. interessant. Mensen van die planeet waren verreweg het leukst omdat ze niet zo voorspelbaar waren als andere. Maar toch er was iets aan deze jongen dat haar bekend voor kwam alleen wist ze niet wat. Maar ze zou er nog wel opkomen, dat deed ze altijd. "Waarom zou ik de moeite nemen om bij een norse oude man langs te gaan?" Antwoorde ze rustig. Nee ze zou hem niet verlinken dan zou ze het schoolhoofd helpen en dat was nu niet iets wat ze vrijwillig zou doen. Oe wat had meneertje een giftige blik vast niet o blij dat zijn rust verstoord was. Nou eigenlijk zijn eigen schuld zij zat hier als eerste hij had haar rust verstoord. En als hij beter had opgelet had hij haar wel opgemerkt. De jongen ging weer staan en Rhine keek naar zijn rug toen hij weer begon te spreken. Misschien wel misschien niet. Wie zal het zeggen hmm? Was weer haar doodkalme antwoord op zijn vraag. Nee naar de les gaan was niet echt haar dagelijkse bezigheid ze vond het eerlijk gezegd nogal tijdsverspilling. En zijn toontje dat beviel haar niet ookal had ze precies zo tegen hem gesproken. Ze werd niet graag de les gelezen en zeker niet door iemand die niet ouder dan 19 kon zijn. Ze kreeg een norse blik vanover zijn schouder naar zich toegeworpen en ze draaide even zichtbaar met haar ogen. "je bent wel in een alleraadigst humeur moet ik zeggen. Ookal heb je geen reden om zo naar mij te kijken. Per slot van rekening was jij degene die als eerste mijn rust verstoorde met dat gefladder van je Zei ze met een scherpheid in haar stem terwijl ze wat dichter naar de rand ging en haar benen erover liet bungelen haar helder blauwe ogen van hem weggedraait.

Fwinn wierp zijn camera in de lucht en kwam tot de conclusie dat het een dame was die zijn rust wist te verstoren. Het was ook altijd hetzelfde gedoe, bijna voorspelbaar. Hij raakte goed opgefokt en Noëla en hij liepen uit elkaar en hij kwam dan weer een andere dame tegen. Nooit eens een jongen die hetzelfde probleem had als hem, nooit eens een andere gefrustreerde gozer waarmee je kon knokken. Nee, altijd dat andere geslacht waar je dan weer voorzichtig mee moest zijn. Hij ving de camera op en klikte hem weer vast bij zijn heup. Hij rende tegen de rotsblok op, sprong en landde rustig door zijn knieën naast de dame waar hij zijn gesprek begon. 'Je neemt ook de moeite om een norse jongere kerel de les te nemen. Het zou me niets verbazen' sprak hij terug op haar retorische vraag. Hij grijnsde, hem had je niet zo makkelijk neergehaald. De norse blik verdween toen hij er commentaar op kreeg en maakte plaats voor een grijns op zijn gezicht, dus de dame wilde de schuld op hem afwenden. In een flits schoten zijn vleugels weer tevoorschijn en hij sloeg eenmaal krachtig met ze. Hij bleef vlak voor de neus van de dame zweven terwijl hij met zijn vleugels sloeg. 'Zeg me? Wat hoor je naast mijn stem en die van jou en alle natuurgeluiden om ons heen?' vroeg hij sarcastisch. 'Niets, mijn vleugels slaan geruisloos als dat van een roofvogel' legde hij zijn vraag uit voor ze ook maar antwoord kon geven. 'Dus mijn gefladder kon jou rust niet verstoord hebben op de eerste plaats. Ten tweede, het feit dat je hier als eerst bent maakt jou nog niet de eigenaar van deze locatie. Ik had je niet opgemerkt totdat je riep, ik zat te genieten van mijn rust. Totdat jij zo nodig mij de les moest lezen. Als jij nooit had geroepen was noch mijn rust, noch die van jou verstoord. Duifje..." sprak hij vervaarlijk laag terwijl hij haar recht in de ogen keek. Bij zijn laatste troetelnaampje gleed een vinger over haar kin en sloeg hij krachtig met zijn vleugels om daarna weer achter haar neer te komen en zijn vleugels weer op te laten lossen in het niets. 'Dus...' sprak hij kalm. 'De volgende keer je mond houden kan slimmer zijn...' concludeerde hij. Het was gewoon weer een stereotype dame. Het korte rokje, het arrogante 'ik-ben-beter-dan-jou'-gedrag, en hij miste het flirterig gedrag. Ach, of ze had al een tortelduifje of ze durfde niet met hem aan de slag. Hij grijnsde en had zijn rug naar haar toe gekeerd. Hij had gewoon gelijk, wanneer Rhine haar mondje had gesloten had hij nooit gereageerd. Zo simpel als het was gaf het hem ook nog eens een zelfgenoegen die boven alles uit rees. Zijn blik richtte zich daarna weer op Rhine. Zijn woede was nog steeds niet gesust en het gierde nog steeds door zijn lichaam. Verdomme, waarom was hij als een spons en zoog hij het allemaal op en liet het dan langzaam los. Noëla, soms kon hij haar wel de nek om draaien. Al deed hij dat niet. Zijn blik ging weer naar de verte. 'Verder nog iets te vertellen of kan ik me weer richten op mijn whisky' sprak hij toen en wachtte met zijn armen over elkaar geslagen op een weerwoord.

Bij zijn opmerking had hij natuurlijk wel een punt maar ze had al een weerwoord in gedachten. "Daar heb je gelijk in maar het verschil is heel simpel. Om jouw de les te lezen kon ik hier gewoon blijven zitten. Om jouw te gaan verklikken moet ik naar een kantoor lopen en natuurlijk ook nog gaan uitleggen hoe ik weet dat je aan het spijbelen was." Ja dat waren de voornaamste redenen. Rhine had geen zin om naar savador te gaan en hem uit te leggen hoe ze wist wat deze jongen deed terwijl ze zelf ook in de les hoorde te zitten. Bij haar commentaar dat hij hier de rust verstoorder was verdween zijn norse blik tot haar grote verbazing en veranderde in een grijns. Ze keek hem behoedzaam aan ze vertrouwde het niet, ze vertrouwde hem niet. Zijn vleugels kwamen weer tevoorschijn en hij zweefde voor haar ze keek hem nogal verveeld aan. Waar was dat nu weer goed voor? Maar ze moest niet lang wachten hij kwam al snel met een verduidelijking. Ja hij had gelijk zijn vleugels maakte geen geluid maar ze wierpen wel een schaduw en laat dat nu net hetgene zijn dat haar aandacht had getrokken. Het was natuurlijk maar een fractie van een seconde geweest maar daardoor had ze mooi wel zijn gefladder opgemerkt. Bij zijn troetelnaam verstarde haar kaak even. Oe daar had ze zo'n hekel aan, en het strafste van al meneer permiteerde zich ook nog eens om met zijn vinger langs haar kin te strijken. Ze sloot haar ogen even en ze probeerde haar kalmte te bewaren. "Misschien maakte je vleugels geen geluid maar jij zelf wel. Hoe je daar zat het geklots van de whisky, jouw gemompel en de walgelijke geur van je sigaret." Zei ze nu al wat bitser. Dat gastje mocht gaan uitkijken. troetelnaampjes en aanrakingen nee daar was ze echt niet mee gediend. Hij sloeg met zijn vleugels waardoor haar haar even naar achteren waaide. Hij stond al gauw weer achter haar zonder vleugels, man die gast was snel. Haar vuisten balde zich even bij zijn laatste commentaar. "Of volgende keer gewoon niet met die stinkstokken in mijn buurt komen, dat zou pas een slimme oplossing zijn. Zei ze met een glimlach maar haar ogen die geïrriteerd stonden. Ja ze zag het aan zijn houding er was iets goed mis met hem hij was veel te gespannen en die drank en sigaretten waren waarschijnlijk ook voor een reden. Toen hij vroeg of ze nog iets te zeggen had schudde ze haar hoofd. Ik ben klaar met praten, en jij met drinken Zei ze met een grijns voor ze oploste en beneden aan de rots weer tevoorschijn kwam. Ze zag de fles whisky al gauw die hij had laten liggen. Ze nam het ding nnchalant op en ze keek er even naar terwijl het langzaam in as veranderde door haar aanraking. Ze blies het zwarte stof weg en ze keek glimlachend naar het resultaat. Dat zal hem leren haar duifje te noemen en haar ook nog eens aan te raken. Ja en het was ook beter voor zijn gezondheid. Ze leunde tegen de rots en ze keek hoe de as weg vloog met de wind. haar blik voor zich uit starend bedenkend wat ze nu zou kunnen doen. Ze had geen zin om weg te gaan weer opzoek naar een nieuw rustplekje en wie weet mischien ging hij wel weg nu hij geen drank meer had.

Ze had een punt, dat moest Fwinn toegeven. Als ze hem zou verlinken zou ze zelf ook moeten uitleggen hoe ze het wist. 'Maar dat vertel je toch gewoon dat je een tussenuur hebt...' sprak hij kalmpjes. 'Ik neem aan dat meneer schoolhoofd niet alle leerlingen bij kan houden waar ze moeten zitten, hij heeft vast wel iets beters te doen' kwam er achter aan. 'Twee vliegen in een klap, de rustverstoorder verlinkt en je gaat zelf vrijuit' sprak hij kalm en grijnsde lichtjes maar zijn blik bleef iets van woede houden. 'Mijn problemen hebben niets met jou te maken...' sprak hij laag terug. 'Je kon zelf ook weg gaan als ik te lastig was in plaats van de confrontatie op te zoeken.' spraken zijn woorden ijzig kalm. Zijn blik stond recht in haar kijkers en hij had een grijns op zijn gezicht die niet veel goeds voorspelde. Hij hoorde haar reactie en hij grinnikte. 'Je glimlach is gemaakt, snoesje...' sprak hij. 'Je ogen spreken boekdelen, en je vond het niet zo vermakelijk zag ik wel' hij spreidde zijn handen alsof het zo klaar als een klontje was. Hij vroeg of ze nog iets te zeggen had. Kennelijk was ze klaar met praten en haar laatste woorden deden hem grinniken. 'Denk je?' sprak hij kalm en zag haar van de rots af springen. Hij knipte in zijn vingers en hij veranderde in een zwarte wolk die achter haar aan schoot en het zelfde moment als zij beneden was stond hij er ook weer bij. 'Ach gut, dat is een halve fles whisky verspilt' sprak hij met een stemmetje alsof het hem helemaal niets kon schelen. Hij ging met zijn hand aan de binnenkant van zijn jack en haalde een polaroidfoto tevoorschijn. Hij draaide het op zodat ook Rhine het kon zien. 'Het is aandoenlijk om te zien hoe jij mij van de drank probeert te helpen.' sprak hij en wees op de foto waar een whiskyfles op stond, eenzelfde als die ze net tot as had laten vergaan. Hij knipte in zijn vingers en de foto ontplofte in een witte wolk. Het waaide al snel weg en onthulde een nieuwe fles. 'Als je ze zo graag verspilt, ga je gang' sprak hij en overhandigde haar de fles. 'Oh wacht, nee deze is voor mij' sprak hij kalm en wierp de fles richting een van de rotsen die met luid kabaal uit elkaar klapte. Hij grinnikte en ging opnieuw met zijn hand in zijn zak en haalde nog vier van dezelfde foto's tevoorschijn. 'En ik kan dit heel de dag blijven doen...' vertelde hij met een zelfingenomen grijns. Hij borg de foto's weer op. 'Ik zal je maar bedanken voor het zorgen maken om mijn welzijn.' sprak hij opgewekt alsof het allemaal over was. Hij pakte haar pols beet en duwde haar wat onvoorzichtig tegen de muur. Zijn gezicht kwam vlak bij die van haar met een grijns die niet veel goeds voorspelde. 'Ik weet dat je van binnen om me schreeuwt' sprak zijn stem zacht. 'Je ontkent het alleen nog, maar diep van binnen wil je me...' sprak zijn stem zachtjes in haar oor. Hij keek haar recht in haar ogen. Hij kende de trucjes van de dames al. Wist hoe ze konden reageren dus hij wist dat hoe langer hij hier stond, des te gevaarlijk het was voor zijn gevoelige delen. Hij liet haar pols los en klopte zijn handen uit. 'Maar goed, na dat brutale gedrag van je, zal je het ook niet krijgen...' sprak hij kalm. 'Je zult een hoop goed moeten maken dame. Een halve fles whisky is niet niets de laatste tijd...' sprak hij alsof hij niets verkeerds had gedaan en draaide zijn rug naar haar toe. Hij hield haar echter nog steeds scherp in de gaten. De lens van zijn camera had hij licht naar achteren gedraaid zodat deze wat meer naar achteren gericht stond en hij stond gecentreerd op niemand minder dan Rhine.

- Nooit gedacht dat ik ooit zo'n karakter in elkaar kon zetten en ook daadwerkelijk kon bespelen. Ik heb gewoon medelijden met Rhine xD -

Ze keek hem aan met een scheve grijns. Natuurlijk alsof savador haar ooit zou geloven. "Omdat je het blijkbaar niet echt lijkt te snappen met je ondermaatse jongensbrein zal ik het even verduidelijken. Ik ga niet naar het schoolhoofd. En dat smoesje zou nooit werken. Hij gelooft me toch niet onze band is zeg maar niet echt sprankelend te noemen. Zei ze met een draaiende hand beweging. Ze keek hem strak aan toen hij zei dat ze ook gewoon had kunnen weggaan. Ze stond op en ging vlak voor hem staan. "ik ga nooit een confrontatie uit de weg. " zei ze met samengeknepen oogjes. Ja dat was typisch Rhine ze liep nooit weg van gevaar ookal was dat soms dus echt heel dom van haar. Je kon vanalles over haar zeggen maar neit dat ze niet dapper was en al zeker niet dat ze niet weet hoe ze zich moet verdedigen. Want als je al eens een klap van deze meid had gekregen dan wist je wel beter. Conclusie haar onderschatten : dodelijke fout. Ze bleef hem in de gaten houden met een grijns op zijn gezicht zag hij er nog onbetrouwbaarder uit. Haar blik werd nog harder haar blauwe ogen donkerder. Snoesje hoe durfde hij haar snoesje te noemen?! Wie dacht hij wel dat hij was?! Oe hij was nog zo'n klein stukje verwijderd van een klap op zijn zelfingenomen smoeltje. Hij was sneller beneden dan ze had verwacht hij had dus ook de gave om op te lossen in rook. Interessant. Heel interessant zelfs. maar ergens ook wel jammer nu kreeg je niet zulke geschokte uitdrukkingen als ze oplostte. Bijna een teleurstelling zelfs. Ze keek hem behoedzaam aan dat toontje vertrouwde ze niet en ze richtte haar aandacht dan ook meteen op zijn hand toen hij naar zijn zak ging en er een foto uithaalde? Wilde hij haar soms in de maling nemen? Ze keek hem aan met een opgetrokken wenkbrauw. Ze keek lichtelijk verbaasd toen hij de foto in een echte fles transformeerde. Dat was een handig kunstje zeg. "ik help je alleen van die drank af uit eigen belang. Want aangezien je toch maar niet weg wilt en maar blijft door ratelen is het fijner voor mij dat ik niet telkens een alcohol walm in mijn gezicht geblazen krijg." Kaatste ze terug haar armen ondertussen gekruist. Ze reageerde niet toen hij de fles naar haar uitstak. Maar een kleine grijns sierde haar lippen wel toen hij de fles tegen een rots kapot smeet. Wat was die jongen toch bezig? Wat wilde hij bereiken? Hij grinnikte en ging opnieuw met zijn hand in zijn zak en haalde nog vier van dezelfde foto's tevoorschijn. Ze haalde haar schouders op bij zijn woorden. Dat geld ook voor mij. Ik wordt niet moe van dingen verouderen hoor sterker nog het geeft me meer kracht. Zei ze met een grijns. Ze mocht dat zelfingenomen toontje van hem niet. Eigenlijk begon hij haar steeds meer te irriteren. Hij borg de foto's weer op. Ze moest lachen om zijn volgende woorden. Denk je nou echt dat jóuw welzijn mij interesseert? Wie denk je dat ik ben? Je moeder? alsjeblieft zeg. Zei ze terwijl ze nog eens overdreven met haar ogen draaide. Hij pakte haar pols beet en duwde haar wat onvoorzichtig tegen de muur. Zijn gezicht kwam vlak bij die van haar met een grijns die niet veel goeds voorspelde. Haar ogen kleurde nu haast pikzwart, een teken dat ze dus echt heel kwaad begon te worden. het lf dat die jongen had. Hij kwam echt steeds dichter bij het klap punt. En zijn woorden. Wat een zelf ingenomen kwal. Alsof ze ooit om iemand zoals hém zou schreeuwen, het idee alleen al bezorgde haat braakneigingen. Hij was gelukkig slim genoeg om net op tijd bij haar weg te gaan anders had hij een flinke voltreffer van haar knie kunnen voelen. Hij liet haar pols los en klopte zijn handen uit. Zijn woorden maakte haar toch zo verschrikkelijk kwaad maar het was niet te zien aan de buitenkant. En gelukkig maar want dan zou ze nu aan het schuimbekken zijn. Ze klopte haar jurk af n ze keek met haar giftige zwarte ogen naar zijn rug. "jouw ego is echt ongeloofelijk. Dat je denkt dat ik om zoiets als jouw zou staan schreeuwen. Wat een grap. Zei ze met een grijns en een hoofd dat zachtjes heen en weer schudde. Als ik om iemand schreeuw heeft diegene wal wat meer...euh klasse en flair Zei ze terwijl ze verveelt naar zijn rug staarde. En weet je wat ik zal je wat geven voor die fles whisky... Zei ze met een zoete stem. Ze lostte op en kwam voor hem weer tevoorschijn. Ze ging nog wat dichter naar hem toe haar lippen in een kleine glimlach gevormd. Voor ze hem een klap met haar vlakke hand op zijn kaak gaf. Zo dat is voor je whisky en je ooh zo lieve woorden schatje Zei ze met een zoete stem voordat ze langs hem door liep en op een kleinere rots ging zitten. Ja ze had veel kracht achter die mep gezet en haar ogen kleurde weer blauw. Dat was soms toch zo'n opluchting etters een mep vrkopen. Ze zuchtte even van opluchting.

'Tsk...' kwam er enkel uit toen ze nog verder ging op zijn woorden over het verklikken. Ze bleef veel te veel hangen in oude woorden die hij had gezegd. Hij negeerde het ondermaatse jongensbrein gebrabbel en wuifde het weg met een simpel handgebaar. Een handgebaar die zei: jaja, wat jij wilt. Haar woorden deden hem grinniken, opnieuw. 'Dat zorgt voor mij dus voor een hoop plezier' sprak hij opnieuw met gespreide armen. Wat was dit een dom wicht, ze dacht dat ze beter was dan hem. Hij was binnen enkele uren achttien jaar geworden. Had binnen enkele maanden zijn magie zo ontwikkeld dat hij op dit punt stond. Hij wist dat zij het amper had kunnen doen in dat tempo, daar was ze te nietig voor. Hij grijnsde lichtjes toen ze sprak over de walm alcohol. 'Ik snap niet waar je het over hebt, ik heb nergens last van.' sprak hij kalm en met een onschuldige ondertoon dat het zowat geloofwaardig leek. 'I wonder' kwam er in het Shadraans uit. 'Verouderen?' kwam er kalm uit. 'Je verouderd dingen? Oh man oh man...' sprak hij zuchtend. 'Pas maar op dat je geen rimpeltjes krijgt op je perfecte gezichtje.' kwam er spottend uit. Hij had een vermakelijke grijns op zijn gezicht, oh wat hield hij hier van. Ze was gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment en spotte met de verkeerde persoon. Hij hoorde haar woorden en keek ineens anders, een hatelijke blik. 'Mijn moeder heeft hier niks mee te maken..' siste hij laag en woest tussen zijn tanden door. Hij liet haar los en liep wat van haar weg met gebalde vuisten. De zwarte ogen deden hem niets, absoluut niets. Het domme wicht daagde hem uit, niet andersom. Haar woorden wuifde hij opnieuw weg met een handje. 'Fase uno: de ontkennigsfase' terwijl een wijsvinger omhoog kwam die de eerste fase moest representeren. Hij keek op toen ze ineens voor hem stond en hij grijnsde. Hij ontving de klap op zijn wang die nu een rode vlek had en nabrandde. Zijn gezicht sloeg half opzij en hij keek vanuit zijn ooghoeken strak naar haar. Hij hield de zelfde grijns. 'Dit wordt saai' sprak hij mompelend. 'Ik heb er zoveel gehad dat ik het amper voel' sprak hij en grijnsde. Hij haalde zijn schouders op en grinnikte. 'Ach, je noemt me tenminste schatje.' en spreidde zijn armen. 'Dat is al een begin of niet?' sprak hij alsof hij het van de positieve kant zag. Hij zag haar op de rots zitten en staarde even een paar seconden. 'Man oh man, wat ben jij een lastig iemand..' sprak hij en haalde zijn schouder op. Hij pakte zijn camera van zijn heup en zakte door zijn knieën. 'Eens tijd om dit prachtige moment vast te leggen...' sprak hij en knipte een tweetal foto's van het kwade meisje. 'Sooooo.' kwam er toen opgewekt uit. 'Dan zal ik me maar eens gaan samenvoegen met mijn modelleke.' sprak hij alsof hij half bezopen was. Hij zuchtte toen hij besefte dat hij dat dus nog niet kon. Hij draaide zich naar Rhine en liep naar haar toe. Hij ging pal naast haar zitten en liet zich achterover vallen en keek naar de lucht. 'Dus....' sprak hij toen. 'Wat doen we in de tussentijd...' sprak hij en keek naar de voorbijdrijvende wolken net alsof er niets was gebeurd.

Hij wuifde haar woorden weg en daar werd ze alleen nog maar opgefokter van. Vervelend klein ventje. Bij zijn gegrinnik draaide ze met haar ogen maar kreeg ze ook een duister grijnsje. "Nu mischien nog wel ja..." Zei ze op een geheimzinnig toontje waar de dreiging duidelijk in te horen was. Ze vond hem uitermate irritant en ze vroeg zich af wat voor een leven dat gastje had om zo vreselijk te worden. ze kon er makkelijk achterkomen maar wilde ze dat eigenlijk wel echt weten? Wie weet waar ze achter kwam? En ja ze had al gemerkt dat sommige mensen nogal overdreven konden reageren op de ontmaskering van hun verleden. Niet dat het haar echt afschrikte, nee dat niet. rhine was niet echt bepaald een persoon dat angst voelde. Hij grijnsde lichtjes toen ze sprak over de walm alcohol. Natuurlijk dat vond die boer weer grappig hoor. "natuurlijk heb jij er geen last van jouw reukorgaan is al compleet naar de knoppen door dat vergif. Zei ze met een spottend ondertoontje. Ze grijnsde lichtjes. "Ja ik verouder dingen ik steel hun levensjaren om precies te zijn. Dus rimpeltjes ga je niet snel bij mij aantreffen. Maar toch bedankt voor de bezorgdheid" Zei ze poeslief. Wat hij kon kon zij ook. En ja als hij haar gezicht zonodig perfect moest noemen waarom zou ze het dan beledigend opvatten? Een bredere grijns groeide op haar gelaat toen ze zijn hatelijke reactie zag op haar commentaar van zijn moeder. Dus dat was een gevoelige snaar hmm? Goed om te weten. "Ow sorry heb ik je mammie beledigd? Moederskindje van me? Zei ze spottend met een onschuldige glimlach. Ooh fijn kwam hij nu af met het fase smoesje? Hoe oud was dat al wel niet? 40? Misschien50 jaar? Kon hij nu echt niets beters bedenken dan dat? Best zielig eigenlijk. Zijn gezicht sloeg half opzij en hij keek vanuit zijn ooghoeken strak naar haar. Hij hield de zelfde grijns. Die grijns leek wel vastgesmolten op zijn zelf ingenomen smoel. Uitermate vervelend. "Ik kan je natuurlijk ook nog op andere plaatsen raken als je dat liever hebt. Stelde ze voor met haar handen op haar heupen. Ze gaf zichzelf een face palm van ergenis. Die jongen wist echt niet van ophouden. Hij zag haar op de rots zitten en staarde even een paar seconden. "Ik ben helemaal geen lastig mens. Als ik goed gezelschap heb in ieder geval Kaatste ze terug. Zíj was lastig?! Hij had zeker nog nooit in de spiegel gekeken? Hij pakte zijn camera van zijn heup en zakte door zijn knieën. Ze werd gefotograeerd, ook dat nog. Die foto's gaan je dus mooi wel geld kosten Melde ze terwijl ze haar hand uitstak en met haar vingers bewoog. Ze keek hem even aan vanuit haar ooghoeken. "doe dat vooral dan be ik teminste van je af." Maar ze had te vroeg gejuichd het ventje kwam terug en plofte langs haar neer ze zuchtte en ze keek hem aan. Wé? Denk je nu serieus dat er een wij is? En waarom zou ik iets met iemand zoals jij doen? Vroeg ze terwijl ze haar armen kruistte en voor zich uit staarde. Na een tijdje sloot ze haar ogen en luisterde ze naar de geuiden van de natuur. Het kalmeerde haar, haar ademhaling werd rustiger en haar spieren onspande.

Hij lachte even kort. 'mijn reukorgaan is nog steeds in orde, het is niet dat ik dagelijks een fles leegzuip....' sprak hij kalm. Hij gaf zijn lichaam voldoende tijd om af te kicken en te herstellen en zo vaak was hij niet pissig op Noëla dat hij zich weer eens vol zoop. Hij snoof en keek haar toen weer strak aan. 'Levensjaren stelen?' kwam er sceptisch uit. 'De legendarische magicians leven voor eeuwig door middel van een bevroren leeftijd, maar levensjaren stelen. Is dat wel mogelijk voor een dame zoals jou.' sprak hij spotten en keek haar nog steeds aan met een lichte grijns. Hij gaf zichzelf niet zomaar gewonnen. 'Laat maar, reageer er maar niet op' sprak hij en sloeg zijn armen over elkaar en had opnieuw de ergerlijke trek in zijn gezicht. Misschien was het voor Rhine niet goed te weten dat hij een gevoelige snaar had, en al helemaal niet wat je er van kreeg als je hem aansloeg. Zijn ogen sloten zich en hij opende ze bij haar woorden. Hij liep kalm op haar af en duwde haar opnieuw tegen een van de afgebrokkelde rotsblokken. Zijn hand lag om haar keel en hij kneep er lichtjes in. 'Je speelt een gevaarlijk spel, dame. Een zwaar gevaarlijk spel. Je weet niets van mijn verleden, noch van wie of wat ik ben. Je onderschat waar ik toe in staat ben geloof me...' sprak hij toen ijzig kalm en keek haar recht in haar ogen. Hij liet haar toen los en liep toen weer van haar af. Hij begon aardig kwaad te raken hier. Als ze niet oppaste zou hij haar nog daadwerkelijk wat aandoen. 'I wonder' kwam er opnieuw sceptisch uit in zijn moedertaal. Hij klopte zijn handen uit aan zijn broek. Dat ik mijn handen vuil maak aan zo'n klein kind sprak hij. Hij zweeg en liep toen wat van haar af en maakte vervolgens een stel foto's terwijl hij haar woorden over goed gezelschap straal negeerde. Ineens schoot hij in lachen uit. 'Harhar, ik jou betalen? Ik werk als professionele fotograaf voor een blad, degene die moet betalen voor het feit dat ik foto's maak is degene die er op staan. Maar geen zorgen, je mag ze gratis hebben...' sprak hij zachtjes en draaide zich om. En toen het moment van de ommekeer. Zijn humeur kon zijn als het weer in Holland; zwaar instabiel. Hij was momenteel net een week aan hevig zomers weer, en er kwam hetzelfde achteraan. Onweersbuien met een hoop regen. Hij zuchtte. 'Ik wordt er moe van...' mompelde hij onhoorbaar voor Rhine. Hij ging naast haar op de rots zitten en liet zich achterover vallen. 'Omdat je mijn ware ik niet ken...' sprak hij met een droog stemmetje en gaf haar niet eens een blik opzij. 'Life is a masqarade...' sprak hij kalm. Het was inderdaad niet zijn echte ik. Hij was misschien wel arrogant en voelde zich beter dan andere. Hij was kwaad, en dat deed gekke dingen met mensen. Hij zuchtte en kwam weer overeind en keek voor zich. Vechten? Was dat zijn lot, oneindig in gevecht zijn met zichzelf. Hij beet zijn kaken op elkaar en keek naar de grond. Ineens schoot er iets in zijn blikveld. Een kikker, een groene kikker met aparte poten. Poten als in de vorm van een tribal. 'Is dat...' stamelde hij. Hij wist dat grims niet gezien werden door doorsnee magicians het was als een spel onder de fotograven; een verzameling. Maar deze leek anders, deze leek....gegroeid. Hij slikte toen het regelrecht op Rhine afsprong. Hij spreidde zijn arm voor haar toen hij opstond en ving de klap met deze arm op. De trabil stak heftig in zijn arm. Hij beet zijn kaken op elkaar. 'Noëla, waar ben je wanneer ik je nodig heb..' sprak hij. Hij keek naar Rhine. Grims vielen nooit mensen aan, waren deze dan toch in staat kwaad te doen. Nee, dit was niet langer ene grim meer, die zagen er niet uit als dieren. In de verte kwamen er nog drie aangewandeld en allemaal stonden ze klaar om de twee te lijf te gaan. Fwinn stond met gespreide armen voor Rhine alsof hij haar zou beschermen. In zijn andere arm die voor zijn borstkas zat stond de kikker die in zijn arm stak met een drietal vlijmscherpe punten. Hij beet zijn kaken op elkaar en dacht na. 'Oi, blonde...' sprak hij niet wetend hoe ze heette. 'Raak hier maar niet aan gewend. Ik ben alleen benieuwd wat dit geval is. Denk maar niet dat ik het doe voor jou...' sprak hij. Desondanks het feit dat normale grims niet gezien konden worden waren deze voor Rhine wel zichtbaar. Fwinn sloot zijn ogen. 'No-ëla...' sprak hij met een zachte stem en opende ze toen weer. Hij grijnsde. 'Je kunt kiezen, je blijft en bent in gevaar, of je rent weg en brengt je in veiligheid. Aan jou de keuze...' sprak hij en grijnsde terwijl hij zich klaar maakte voor een mogelijke aanval van de grims. Een ding wist Fwinn al van te voren. Grims kon je niet kapot maken met simpel magie. Je moest ze opsluiten en de enige manier om dat te doen was door middel van Noëla. Hij beet zijn kaken op elkaar, hopend dat Rhine geen stomme dingen zou doen.

Grim (kikker):

Ze keek hem aan met een opgetrokken wenkbrauw. Dus blijkbaar zit er niet alleen maar lucht in dat grote hoofd van je. Zei ze droogjes. Het was dus geen alcoholieker. mooi zo, daar had ze namelijk een hekel aan. Ze keek hem verveeld aan bij zijn opmerkingen. Het is mogelijk want ik kan het maar ik ga je niet vertellen hoe dat gekomen is. Zei ze bits. Ze had geen zin om hem alles uit te leggen. Daar was hij de moeite niet waard voor. En al snel was zijn blik weer geërgerd en zijn armen gekruist. Rhine zuchtte alleen maar. was hij van plan om nog lang haar tijd te verdoen? Zijn ogen sloten zich en hij opende ze bij haar woorden. Hij liep kalm op haar af en duwde haar opnieuw tegen een van de afgebrokkelde rotsblokken. Zijn hand lag om haar keel en hij kneep er lichtjes in. Waarom grepen gasten toch altijd meteen naar haar hals? Dat werd zo vervelend na een tijd. Ze staaarde hem doodkalm aan met een lichte verveling in haar blik. Ze grinnikte lichtjes. Wie weet speel jij een nog wel veel gevaarlijker spel. Ik ben bijzonder goed in mensen hun geschiedenis ontrafelen, dus ik maak me geen zorgen. Zei ze op een mysterieuze toon. Ze zou hem nog niet verklappen dat een simpele aanraking van haar handpalm of vingertoppen genoef was om alle duistere dingen over zijn verleden te weten. Gelukkig liet het gastje haar los voor ze had moeten ingrijpen. dat kon anders zo vervelend uitpakken. Met die lastige bloedvlekken die niet uit je kleren wilde. En ijselijke gillen die aandacht trokken. Allemaal zo'n gedoe. Ze draaide met haar ogen toen hij begon te lachen om zijn foto's. Aha dus jij vind het kunnen dat je iemand zomaar fotografeerd en er dan geld voor vraagt? Door wat ben je opgevoed? Een bende wolven? Vroeg ze spottend. Ze luisterde naar zijn woorden toen hij bij haar kwam zitten. Ja hij had een punt. Maar wilde ze zijn ware ik wel leren kennen? Ik ken jouw ware aard net zo min als jij mijn ware ik kent Zei ze rustig. Voor het eerst zonder spot erin. Hij ging rechter zitten en ze keek hem even aan vanuit haar ooghoeken toen hij wat mompelde. Ze snapte ht niet wat wilde hij zeggen? Ze volgde zijn blik en ze zag iets dat op een kikker leek. Maar zijn poten, die klopte niet. Rhine keek er onderzoekend naar. haar spieren spande zich op toen het ding op haar af kwam springen. Ze was niet bang maar ze schrok wel even. Wat was dat in gods naam?! Hij spreidde zijn arm voor haar toen hij opstond en ving de klap met deze arm op. Het ding stak heftig in zijn arm. Hij beet zijn kaken op elkaar. Kijk daar keek ze nog het meeste van op. Dat hij haar beschermde op één of andere manier. Maar waarom in godsnaam? En wat was dat ding? Noëla? Wie was dat nu weer? En had hij dan vaker met die dingen te maken? de drang om hem aan te raken werd steeds groter en groter, om dingen over hem te weten. In de verte kwamen er nog drie aangewandeld en allemaal stonden ze klaar om de twee te lijf te gaan. Fwinn stond met gespreide armen voor Rhine alsof hij haar zou beschermen. Ze staarde ongelovig naar zijn rug. Vanwaar kwam dit gedrag ineens? In zijn andere arm die voor zijn borstkas zat stond de kikker die in zijn arm stak met een drietal vlijmscherpe punten. Het zag er best pijnlijk uit en ze had de drang om hem te helpen iets te doen voor hem. Bij zijn woorden gaf ze voor één keer eens geen spottende opmerking. Oké mischien deed hij het niet voor haar maar hij had haar toch mooi gered van dat ding. Ze stond op en ging vlak achter hem staan. Ze keek naar het beest op zijn arm en de drie wat verder op. Hij zei weer die naam. maar rhine had geen idee wat ze er mee moest. Ze liet haar knokels even kraken. Ik heb het je al eerder gezegd ik ren nooit weg. En ik wil je helpen tegen die creepy dingetjes daar. Zei ze nu ook met een grijns. Ze keek even naar het ding op zijn arm en ze raakte het voorzichtig aan. gevruikte haar dodelijke magie maar veel effect leek het niet te hebben. Ze sloot haar ogen concentreerde zich harder en het begon effect te hebben het ding vertoonde al wat ouderdoms verschijnselen. Maar het was niet normaal normaal ging het op 3 seconden en dan werd het as maar deze, dit ding was slechts licht verouderd na al haar moeite. et ding hapte even naar haar en ze trok haar hand terug. Man dat was pijnlijk! Magie werkt niet echt goed op die dingen hè? oncludeerde ze eerder dan dat ze het vroeg. En zij maar denken dat dit een rustige middag ging worden, yeah right...Wanneer was er nu eens iets normaals in haar leven? Ze wachtte braaf langs hem, ze had zo het gevoel dat hij wist hoe hij met die ventjes moest afrekenen en als ze daarbij kon helpen zou ze dat doen.

'Ho ho, ik fotografeer je. Maar ik vraag er geen geld voor...' sprak hij kalm en grijnsde. 'Nee, ik ben niet opgevoed door een bende wolven.' sprak hij zuchtend er achter. Hij liep niet huilend rond op vier poten en gromde op alles en iedereen. Misschien dat laatste wel, maar daarvoor zeker niet. Hij ging naast haar zitten op de rots en zuchtte. 'Dat maakt ons quitte...' sprak hij kalm en zuchtte. Ineens hoorde hij een bekend geluid. 'Grims...' sprak hij toen hij overeind kwam. Hij keek vreemd naar de kikkerachtige figuren en zag er een van op Rhine af schieten. Hij zette zich af en bracht een arm voor zijn borstkas. De achterpoot van de kikker boorde moeiteloos door het vlees van zijn arm en Fwinn beet zijn kaken op elkaar terwijl er een zweetdruppel over zijn wang stroomde. 'Wat zijn dit...' vroeg hij zichzelf hardop af. Hij zuchtte en hield nog even zijn pleidooi dat ze hier niet aan gewend moest raken en gaf haar de keuze. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. 'Als ik het niet dacht...' sprak hij toen ze zei dat ze bleef. De laatste woorden deden hem even vreemd over zijn schouder kijken. 'Jij wilt mij helpen?' sprak hij sarcastisch en keek toen weer naar de dieren. Fwinn zag dat ze het ding probeerde te verouderen, ach ze zou er zelf snel genoeg achter komen. Hij merkte dat het ding richting haar beet en sloeg zijn arm opzij. De messcherpe achterpoten lieten los en Fwinn's arm viel half naar beneden. 'Niet bepaald...' sprak hij kalm en keek even rond. Hij pakte de pols van Rhine en trok haar wat meer naar de muur. Ditmaal ging hij voor haar staan en mompelde wat oud-Shadraanse woorden. Langzaam kroop er een halve cirkel voor hun langs als een barrière. 'Dit schild houdt ze niet lang...' sprak hij kalm. 'Daarbij geeft het me de tijd om wat uit te leggen.' vertelde hij. 'Onder de fotograven van ons blad heerst er een competitie.' sprak hij kalm. 'We jagen op Grims....' legde hij uit en haalde twee polaroidfoto's tevoorschijn. Het leek overduidelijk een diepte te hebben in de vorm van een vierkant als je er recht op keek. In het midden zweefde een tribal die lichtjes groen opgloeide. 'Dit is een grim, ze zijn in alle soorten en maten te vinden. Het is de materialisatie van slechte emoties, gedachten of herinneringen. Dat verklaart het feit dat magie niet werkt, ze vullen zich opnieuw aan...' sprak hij en wees op de wat verouderde kikker die langzaam weer jonger werd. Hij borg de foto's op. 'Grims zijn in staat zich te binden aan een bepaald persoon om ze voor een tijdje nog ellendiger te laten voelen. Verder dan dat kunnen ze mensen geen lichamelijke pijn doen.' legde hij verder uit. 'Deze jongens hier daarentegen lijken wel van grims afkomstig. Daarbij ben jij in staat ze te zien en zijn zij in staat om mensen pijn te doen. Ze hebben je zinnen gezet op jou...' sprak hij en keek haar aan. 'Je woede door mijn irritante gedrag heeft ze gevoed en ze willen er meer van. Pijn, een van de negatieve gevoelens geeft ze meer kracht en daarom willen ze jou aanvallen...' sprak hij en keek op toen het schild een witte golf over zich kreeg. De kikkers hadden zich in het zwarte doorzichtige scherm geboord en het vertoonde langzaam scheuren. 'We moeten nog even uithouden....' sprak hij kalm tegen Rhine om haar gerust te stellen. Het schild brokkelde langzaam als glas af en de kikkers hadden weer vrij spel. Een van de twee sprong op zij en wilde met een omweg Rhine raken. Fwinn gaf haar een subtiel duwtje en pakte de kikker op de juiste plek vast waardoor de achterpoten hem mistte. Hij wierp hem weg van Rhine. 'Het feit dat ik een speler ben van het spel geeft me de plicht om jou buiten gevaar te houden' sprak hij kalm ter uitleg. 'Grims verzamelen zit niet zonder regels. Wanneer een grim daadwerkelijk lastig wordt moet hij direct gevangen genomen worden..' sprak hij kalm. 'Maar zonder Noëla is dat onmogelijk...' sprak hij en grijnsde. Opnieuw schoot er een kikker op hun af. Fwinn duwde opnieuw Rhine opzij en blokkerde de baan met zijn rug. Een paar scherpe steken schoten door zijn rug heen. Hij kneep zijn ogen dicht toen de kikker weer van hem afsprong. Hij kuchtte en keek naar Rhine. Een straaltje bloed liep langs zijn lip. Tevens op zijn arm en rug had zijn kleding een aantal donkere vlekken. Hij bleef echter vastberaden, hij zou Rhine beschermen, al kostte het zijn leven. Een onschuldig persoon mocht niet de dupe worden van een spel. Hij keek op toen er nog een kikker in actie kwam. Hij wilde opnieuw voor Rhine springen. Echter kwam er vanuit de lucht een persoon naar beneden die hem opzij duwde en de kikker met haar voet wegtrapte van Rhine. Het blonde meisje met het ooglapje ging recht staan. 'Noise...' sprak haar stem kalm. 'De geëvolueerde variant van de grim..' sprak ze. 'Fwinn, we kunnen hiermee scoren als we ze weten te vangen.' sprak ze positief en grinnikte opgewekt. Fwinn glimlachte lichtjes en knikte. Hij kwam overeind en liep naar het meisje. Hij pakte haar hand vast en de twee gingen recht tegen over elkaar staan. Alsof ze een krachtmeting gingen doen door armpje te drukken hielden ze elkaars hand vast. Fwinn had een vermakelijke grijns op zijn gezicht. 'Let's go' sprak hij in het Shadraans. 'Never giving up' sprak Noëla met een mierenzoet stemmetje. Ze gaf een wit licht uit en veranderde in een polaroid camera. Fwinn keek over zijn schouder en knikte naar Rhine. 'Tijd om die monsters eens een les je te leren...' sprak hij en hield de polaroid in een hand en strekte zijn arm. Met zijn andere greep hij naar zijn pols en richtte op een van de kikkers. Een witte schokgolf schoot er uit maar de kikker wist hem te missen. Van opzij schoot een kikker richting Rhine. 'Not on my watch...' kwam er uit en knipte een foto. De witte schokgolf schoot als een snijdende windvlaag door de kikker heen die in pixels uiteen viel. Uit de camera kwam nu een polaroid foto waarop de kikker in eenzelfde blok zat opgesloten. Hij wierp de foto naar Rhine. 'Zo doen we dat...' sprak hij en knipoogde naar haar. Een neer nog drie te gaan.

Ze grinnikte lichtjes. "je zou anders verwachten van wel met die houding van je." Zei ze sceptisch. Ze knikte zachtjes bij zijn volgende woorden. Ja ze stonden quitte ze wisten beide even veel...niets dus. ze keek hem vragend aan toen hij grims zei Wat waren grims nu weer? En waar had hij het over? Maar al gauw zag ze de freaky kikker gevallen. Hij beschermde haar en ze zag hoe het ding zich in zijn huid boorde. dat moest echt pijn doen. Maar waarom beschermde hij haar? Hij mocht haar toch niet? Dit sloeg echt nergens op. Het verbaasde haar eigenlijk dat hij niet ging gillen nee het enige wat hij deed was zijn kaken op elkaar klemmen, ze moest toegeven dat dat toch best stoer van hem was. Ze moest ook even grinniken. Wel wel wel blijkbaar ben ik dus voorspelbaar? merkte ze op met een grijns. Door zijn sarcasme voeldeze zich toch een beetje beledigd. Wel ja daar komt het wel op neer. Is dat dan zo verbazingwekkend? Vroeg ze nu weer met een geamuzeerde grijns. Hij merkte dat het ding richting haar beet en sloeg zijn arm opzij. De messcherpe achterpoten lieten los en Fwinn's arm viel half naar beneden. Die wond zag er niet echt gezond uit. Ze werd weer bij haar pols gegrepen, ging dit een gewoonte worden ofzo? En bam daar stonden ze weer tegen de muur. Ze hoorde hem wat mompelen en ze keek even vreemd op naar het schild dat hij had gevormd. Ze keek hem recht aan en ze knikte. ja uitleg zou heel welkom zijn. Ze luisterde geduldig naar hem en ze keek naar de foto's die hij haar toonde. Haar ogen onderzoekend en nieuwsgierig. Dus dat waren grims hè. Ze keek naar de kikker die ze geraakt had. Ja hij werd al weer jonger. dat gebeurde normaal nooit. Ineens voelde Rhine zich zo hulpeloos ze kon de dingen niet slaan en ook niet doden met magie. Dit was echt dikke sh*t. Ze keek hem even geschrokken aan toen hij zei dat die dingen op haar uit waren. Fijn. Eerst demonen, dan slangen en nu grims, kon er nu nooit eens iets normaals gebeuren? Ze voedde zich dus met negatieve dingen. Heel fijn Rhine was een wandelende bol van negativiteit. Ja...euh dan hebben we dus wel een probleempje. Ik ben zeg maar praktisch volledig opgebouwd uit negativiteit Zei ze met een schaapachtige grijns en een hand die even over haar achterhoofd wreef. Het schild begon al te barsten door de opspringende kikkers en Rhine keek er zuchtend naar. Waarom ben ik toch altijd degene die creepy dingen aantrekt? Zei ze terwijl ze zichzelf een face palm gaf. Wat was deze wereld toch oneerlijk. Hij probeerde haar gerust te stellen en dat vond ze best schattig eigenlijk. Ze legde haar hand op zijn schouder. Luister maak je geen zorgen, ik moet echt niet gerust gesteld worden. Ik ben zeg maar nooit bang, daarvoor heb ik al teveel engs gezien. Zei ze met een geruststellende glimlach voor ze haar hand weer liet zakken. Het schild brokkelde langzaam als glas af en de kikkers hadden weer vrij spel. Een van de twee sprong op zij en wilde met een omweg Rhine raken. Maar Fwinn verijdelde het door haar een zachte duw te geven. Ze voelde zich net een porseleine poppetje dat niet omgestoten mocht worden. Wat haatte ze het om zo verschrikkelijk nutteloos te zijn. En nog erger zich te moeten laten beschermen. Maar ze moest toegeven hij had best goede skills hoe hij die beesten, of grimms zag aankomen en ze afweerde. Ze luisterde weer naar zijn woorden en ze schudde licht grijnzend haar hoofd. En laat me raden die Noëla persoon is hier niet omdat jullie hebben zitten bekvechten of zoiets dergelijks? Vandaar ook dat je zo knorrig was? Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ja als je snel informatie van mensen kon ontvangen door hun smpelweg aan te raken met je vingers werd het na een tijd ook kinderspel om dingen goed te analiseren zoder zelfs haar gaven maar toe te passen. mensen waren zo voorspelbaar en dat zou van alles verklaren. Opnieuw schoot er een kikker op hun af. Fwinn duwde opnieuw Rhine opzij en blokkerde de baan met zijn rug. Ze kreeg steeds meer respect voor de fotograferende, rokende, whisky drinkende fladderende gast. Mischien was hij toch niet zo verschrikkelijk als ze eerst had gedacht. Hij kneep zijn ogen dicht toen de kikker weer van hem afsprong. Hij kuchtte en keek naar Rhine. Een straaltje bloed liep langs zijn lip. Tevens op zijn arm en rug had zijn kleding een aantal donkere vlekken. Even was er bezorgdheid in haar ogen te zien. Als dit zo door ging werd het er echt niet beter op voor hem. Je hoeft niet alle klappen op te vangen hoor, je hangt al helemaal onder het bloed Zei ze terwijl ze voorzichtig het bloed van zijn gezicht veegde met haar hand. Ze voelde zich nu eigenlijk best schuldig. Het was haar fout dat hij er zo aan toe was. Er kwamen nog meer kikkers en hij wilde weer in actie schieten maar iemand was hem voor. Rhine keek naar het meisje met het ooglapje op haar oog dat een kikker met haar voet raakte. ze had zo een vermoeden dat dat die Noëla moest zijn. Rhine keek nieuwsgierig naar het hele gebeuren ze volgde het niet helemaal. Dat kind kwam uit het niets zei vanaalles waar ze maar de helft van verstond en nu nu stonden ze daar beide met elkaars hand vast. ja uitermate eigenaardig. Rhine ging zitten en sloot haar ogen. Schaduw vormde zich om haar als een soort natuurlijke bescherming. Het zou niet veel helpen maar ja alle beetjes helpen zullen we maar zeggen zeker? Rhine opende haar ogen weer en keek naar het meisje dat in een camera veranderde. Zelfs met Fwinns knikje bleef haar blik vragend en lichtelijk verbaasd. Er schoot een kikker naar haar toe en haar magie haalde echt niets uit. Schaduwen trokken zich terug naar haar en ze staarde naar het beest. Haar blik nog steeds doodkalm. En ineens lostte het ding op in pixels. Rhines wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog. Wat was het toch weer uitgedraait tot een vreemde dag. Uit de camera kwam nu een polaroid foto waarop de kikker in eenzelfde blok zat opgesloten. Hij wierp de foto naar Rhine. Ze ving de foto en ze keer er grijnzend naar. Ze zag ook zijn knipoog en ze glimlachte even. Als je ze binnen 5 minuten te pakken krijgt geef ik je een nieuwe fles whisky Grapte ze terwijl ze relaxt toekeek naar het hele gebeuren. ja bij nader inzien viel hij toch nog mee.

Zijn sarcastische woorden waren niet gemeen bedoeld, het kwam er gewoon uit als een verbaasde reactie. Al wist Fwinn dat Rhine tevens weinig kon doen dan die beesten af weren met magie. Hij moest het gewoon uithouden tot Noëla hier was, tot ze iets tegen die dingen kon doen. 'Geen zorgen. In een jaar lang op die dingen jagen is dit de eerste keer dat ik ze zo tegen kom. En eenmaal opgesloten doen ze niets meer..' sprak hij kalm. 'Je negatieve omstandigheden kunnen ze wel aantrekken, maar zoals dit komen ze zelden voor...' sprak hij uiterst serieus alsof hij wist waar hij het over had. Eerlijk gezegd wist hij dat ook, alleen was dit een nieuwe situatie voor hem. Hij grinnikte om haar woorden. 'Daar kan ik je geen antwoord op geven..' sprak hij met een grijns en hij draaide zich weer naar de vervelende kikkers. Hij voelde een hand en er schoot een rilling over zijn rug. Even dacht hij terug aan de ranke hand van zijn moeder. Hij keek over zijn schouder en knikte op haar woorden. Hij weerde er weer een af om Rhine te beschermen. Haar woorden deden hem even met verwijdde ogen naar haar. 'Je inschattingsvermogen is iets wat niet te onderschatten valt...' sprak hij en draaide zijn rug naar de baan van de kikker. Hij kuchtte en voelde zijn rug een hevig brandende pijn hebben. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. 'Het is niets...' loog hij zo hard als hij kon. Het feit dat iemand nog overeind kon staan met deze wonden was al iets. Vele zouden het allang opgegeven hebben. Hij sloot zijn ogen en ving de polaroid op en wierp die naar Rhine. Haar grap deed hem even slikken. Weer lopen zuipen! kwam er ineens een strenge stem uit de camera. Fwinn haalde zijn schouders op 'wat zal ik zeggen? En Rhine, geef me een minuutje of twee uiterlijk...' sprak hij terwijl hij zijn hand op stak. Hij wist dat de dingen uit was op Rhine door de negatieve gedachten of emoties wat ze mocht hebben. Hij grijnsde en ging recht staan terwijl hij zijn ogen sloot. De kikkers zagen hun kans schoon en gingen met zijn drieën al richting Rhine. 'Fwinn? Fwinn! Focus!' riep Noëla nog. Fwinn's gezicht vertrok en hij zag een stel oude herinneringen voor zich. Hij kreeg een lichte woede over zich heen. Vlak voor Rhine voelde de kikkers dat aan en keken richting Fwinn. Ze zagen een grotere en betere prooi en waren er van plan op af te gaan. 'Oh op die manier' kwam er uit de camera. Hij grinnikte en draaide zich in een ruk om. De drie kikkers zette zich af en brachten hun achterpoten in de aanslag. Met een drietal klikken op de camera spatte ook deze noise uit een in pixels. Hij grijnsde en ving de drie foto's die uit de camera kwamen op. 'En dat waren ze...' sprak hij terwijl Noëla weer terug veranderde. Zo snel als ze was gekomen wist ze ook weer te vertrekken. Ze was immers nog steeds kwaad op Fwinn. Fwinn wilde nog iets zeggen tegen Noëla maar hield zich in. Hij zou alleen maar de wind van voren krijgen. Hij borg drie van de vier foto's op. 'Hou hem maar...' sprak hij tegen Rhine. 'Als aandenken van deze vreemde dag....' grinnikte hij. 'Goed, over mijn fles whisky...' sprak hij en keek haar toen aan alsof hij doodserieus was. 'Hou die maar zelf...' vertelde hij en grinnikte. Hij stond nog bij haar en beet ineens zijn kaken op elkaar en zakte door zijn knieën. De wonden die hij had opgelopen waren diep en heftig en het begon nu toch redelijk zijn tol te eisen.

- Ik reageer vanavond niet, ik ga oefenen bij een danspartner even alles weer ophalen voor we weer beginnen xD Tot morguuh.-

Ze luisterde naar zijn woorden en knikte. Hij deed dit dus al een tijdje, mooi zo dus hij wist waar hij mee bezig was. Tot hij zijn zin vervolgde. dus met zulke wezens had hij nog niet te maken gehad? Fijn...heel fijn. "Zij komen zelden voor en mensen zoals ik komen zelden voor, volgens mij zit daar ergens een link in." Zei ze met een kleine grijns. Maar eigenlijk was het niet zo grappig. het was zelfs heel vervelend. irritant leven ook altijd met al zijn obstakels. nee alles moest altijd ingewikkeld en moeilijk gaan, nooit eens wat normaals. Altijd de meest absurde gebeurtenissen. Wat haatte ze dat toch. Ze voelde hem trillen toen ze haar hand op zijn schouder legde, dus ze haalde hem maar gouw weer weg. Ze wist niet goed wat er aan de hand was, waarom hij zo reageerde op haar aanraking maar ze besloot maar dat het slimmer was om niet uit zijn concentratie te halen. dat zou voor hen beide slecht kunnen aflopen. Haar woorden deden hem even met verwijdde ogen naar haar. Ze grijnsde breed. ach ja laten we het erop houden dat mensen mensen niet moeilijk te "lezen" zijn voor mij... Zei ze op een geheimzinnig toontje. Ze zou hem misschien ooit nog wel eens vertellen wat ze bedoelde maar nu had hij wel wat belangrijkere dingen aan zijn hoofd. Zoals die kikkerdingen die in hordes bleven aanvallen. Ze schudde lichtjes haar hoofd toen hij zei dat het niets was, dat was zo iets typisch mannelijks. Nooit willen toegeven dat ze pijn hadden, want dat had hij dat kon ze gewoon zien. Maar ze sprak hem niet tegen hij was de enige die die enge gevallen kon opsluiten. Toen ze een weddenschap wilde maken voor de whisky hoorde ze hem slikken en de camera -wat dus echt heel freaky was- berispte hem erover. Dus ze had beter niks kunnen zeggen over alcohol hè? Soms liet haar inschattingsvermogen haar dus toch in de steek. Ze grinnikte lichtjes bij zijn antwoord. Wel oké dan ik zal wel timen Zei ze met een grijns terwijl ze rustig in kleermakers zit naar het hele gebeuren zat te kijken. Eigenlijk was dit best nog wel vermakelijk op een soort vreemde manier. Hij grijnsde en ging recht staan terwijl hij zijn ogen sloot. De kikkers kwamen dichter naar haar toe en ze vroeg zich af wat zijn plan was. Hij zag er niet uit als een opgever dus er moest wel iets achter zitten. En Rhine vond het niet zo erg om in spanning te zitten ze was niet bang voor de vreemde wezens. ja de meeste meisjes zouden nu hysterisch aan het gillen zijn. Maar zij? Zij bleef rustig zitten en keek recht in de kraaloogjes van de naderende beesten. De kikkers stonden vlak voor haar toen ze zich ineens omdraaide en op Fwinn afvlogen. Dus dat was zijn plan. Ze wist niet precies wat hij gedaan had maar het werkte wel. de kikkers vielen aan maar werden verrast door zijn camera met een paar simpele klikken waren ze net als de vorige veranderd in foto's. En dat binnen de 2 minuten, ja die jongen had stijl. De camera werd weer het vreemde meisje en verdween als sneeuw voor de zon. waarschijnlijk nog steeds kwaad op hem om één of andere reden. ze mocht de foto van hem houden en ze glimlachte. Bedankt ik zal hem aan mijn muur hangene stond op en ze ging wat dichter naar hem toe. ze knikte bij zijn woorden over de whisky. Mooi zo want ik ben blut Bekende ze met een schaapachtige grijns. Ja ze had eigenlijk nooit gedacht dat hij het zo snel opgelost zou krijgen. Hij stond nog bij haar en beet ineens zijn kaken op elkaar en zakte door zijn knieën. Rhine schrok wel even en knielde langs hem neer ze herlegde hem wat en ondersteunde zijn hoofd met haar hand. Ze keek hem even recht aan. Oké nu ga jij precies doen wat ik zeg. Lig stil en laat me even doen ja. zei ze kalm maar streng. Hij had haar geholpen nu was het haar beurd om voor hem hetzelfde te doen. je zag geen greintje van de irritatie en woede van straks meer. nee nu maakte hij kennis met de oude Rhine, de Rhine die ze als kind was geweest. Ze keek eerst naar de wond op zijn arm, ze kon het eigenlijk niet echt goed zien door zijn shirt dat in de baan zat. Ik zal je shirt even moeten uittrekken. Zei ze kalm voor ze heel serieus en voorzichtig zijn shirt uittrok en zijn arm vastnam. wat een gedoe die wond was echt diep. rhine zuchtte en beet op haar lip. Verdomme... mompelde ze. Ja hij had echt wel pech hij zat opgescheept met de enige novaan die haar krachten zo goed als kwijt was. Ze zuchtte en sloot haar ogen ze legde haar hand op de wond en concentreerde zich op het kleine lichtpuntje dat nog ergens in haar duistere ziel moest zitten. Haar hand gaf een zwak licht terwijl ze de zwakke helende magie toepastte waar ze met veel moeite en concentratie nog over beschikte. Het lukte haar om de wond te genezen tot het een schaafwond was. ze zuctte even van opluchting en keek naar het resultaat. Oké het was niet volledig genezen maar het zag er wel al beter uit. Ze keek even naar de halflange mouw van ahar jurk voor ze nog eens zuchtte en de naad ervan liet verouderen waardoor de mouw loskwam van de jurk. Ze gebruikte de afgevallen mouw om zijn arm te verbinden. ja ze moest improviseren en eigenlijk werkte het nog aardig goed ook. Ze keek hem even aan met een scheve grijns. Niet schrikken maar ik ga je even omrollen. Zei ze droogjes voor ze hem op zijn buik legde zodat ze naar zijn rug kon kijken. Verdomme dat ding was nog 2 keer zo diep als de vorige wond. Ze moest iets vinden om het bloeden te stoppen. er verscheen een denkrimpel op haar hoofd terugdenkend aan haar les overleven in het bos. Mos! ja mos absorbeerde het bloed! En in deze brokstukken vond je voldoende mos. Rhine kroop even een eindje verder en kwam al gauw weer terug met een handvol mos dat ze strategisch op de wond plaatste. Ja dit kon nog best goed uitdraaien. Ze nam zijn shirt dat toch al verpest was door boedvlekken en scheuren. ze bond het met een paar strakke knopen om de wond op zijn rug als een soort druk verband. Ze rolde hem daarna op zijn zij en keek hem met een schuin hoofd aan. Voorlopig red je het wel... Zei ze zachtjes. Ze richtte haar blik naar haar voeten. Ik wou dat ik meer voor je kon doen maar ik vrees dat je opgescheept zit met de enige novaan die niet in staat is om mensen fatsoenlijk te helen Zei ze met een zucht en een trieste glimlach.

-sorry dat het zo lang duurde, had gisteren geen tijd.-

Fwinn vocht tegen de beesten alsof het niets was. Hij liet de beesten langs hem heen gaan met een simpele grijns en keek niet op of om. De ellendige emotie die hij kreeg wisten die van Rhine te overtreffen en het trok de wezens aan. Hij nam de gelegenheid om ze tijdens hun zwakste moment, de sprong, neer te halen. De drie fotos pakte hij op en borg hij op in zijn jack. Al snel veranderde Noëla terug en ging weer weg, nog steeds kwaad op hem. 'Ik hoop dat hij er goed zal staan. Zorg wel goed voor hem...' sprak hij plagend alsof het een huisdier was dat eten nodig had. In de foto stond tijd voor een persoon stil en eten en drinken was dus absoluut niet nodig. 'Dus je beloofde iets wat je niet kon waar maken, geen slimme zet dame..' sprak hij grinnikend. Ineens zakte hij door zijn knieën en ving hem op door met zijn armen zijn bovenlichaam omhoog te houden. Hij kuchte een paar keer heftig waardoor er bloed het gras donkerrood kleurde. Hij veegde langs zijn mond waardoor er een rode veeg langs zijn pols stond. Hij grijnsde lichtjes toen hij merkte dat hij iets te dapper was geweest. Hij kon echt geen risico inschatten door zijn verleden, zijn tekort aan jeugd om dit te ontwikkelen. Hij liep dus regelmatig wonden op door roekeloos gedrag als dit. Hij keek haar aan met een lege blik in zijn ogen en hoorde haar woorden aan. Hij kreeg gelijk een wat strakkere blik en zuchtte moeizaam. Hij had geen keus, maar hij liet zich niet graag commanderen. 'Vooruit...' kwam er kuchend uit. Ze moest zijn shirt uittrekken? Tuurlijk waarom niet, het ding was toch gescheurd door de stekende achterpoten. Hij hief zijn arm moeizaam mee zodat het voor haar makkelijker was om het uit te trekken. Fwinn zijn lichaam werd al snel zichtbaar en onthulde een redelijk gespierd lichaam. Zijn lichaam bevatte enkele donkere vlekken die er vanaf zijn achttiende al opzaten. Het was een zijeffect van de spreuk die zijn moeder op hem had afgeroepen. Al wist hij niet beter dan dat ze al vanaf het moment dat hij wakker werd in het ziekenhuis er op zaten. Hij zag ze eerder als een litteken die hem maakte wie hij was. Hij zag ze als zijn littekens die hij had overgehouden aan het gevecht dat hij nog steeds met zichzelf voerde. Het was juist de rede dat hij zo snel opgefokt was om alles. Hij was met zichzelf in gevecht doordat hij geen jeugd had gehad. Gaf zichzelf de schuld van het feit dat hij er nooit iets aan had gedaan. Hij keek met een neutrale blik richting Rhine die haar magie begon uit te oefenen op hem. Hij voelde zijn arm tintelen bij het genezen. Hij keek haar aan. 'Waarom?' sprak hij vragend. 'Waarom help je me terwijl ik zo ruw met je omging?' verduidelijkte hij zijn vraag. Hij hoorde haar woorden en nam genoegen om geen antwoord er op te krijgen. Hij werkte mee en bleef liggen terwijl hij kalm keek wat ze deed. 'Ho wacht, wat ge je met dat mos doen?' wilde hij protesteren en omhoog komen door zich omhoog te duwen maar een pijnscheut liet hem al snel weer naar beneden gaan. Hij sloot zijn ogen bij het prikkend gevoel dat de mos met zich mee bracht en keek toe hoe ze het mosbrokken op hun plek hield door zijn shirt handig om hem heen te binden. Hij kwam moeizaam overeind en kuchte nogmaals en veegde het straaltje bloed weg. 'Geen zorgen' kwam er uit terwijl hij met een enkele vinger haar hoofd hief. 'Het feit dat je dit doet bewijst dat je een goed karakter hebt..' kwam er bemoedigend uit. Hij was slecht in dit, mensen bemoedigen dus hij zei maar wat in de hoop dat het werkte. Hij glimlachte en kneep een oog even pijnlijk dicht toen zijn wond even een stekende pijn afgaf en het door zijn rug liet schieten. 'Misschien is het handig als ik binnenkort toch even langs de ziekenzaal ga..' sprak hij en keek haar even aan toen zijn mond lichtjes omhoogkrulde. 'Je hebt je best gedaan....euh hoe ik je ook mag noemen...' sprak hij en grinnikte zachtjes om zijn woorden.

------
- Serieus het eerste topic waarin het 15 posts moest duren voor er uberhaupt maar een voorstelling kwam xD Geen zorgen btw, ik heb geduld..hij was lang niet laat -

De donkere vlekken op zijn bovenlichaam:

'Haarkleur zegt niets' zei Fwinn nog en zakte ongemakkelijk door zijn knieën, hij had een hekel aan om in dit soort situaties te komen. Hoe vaak hij er ook wel niet in terecht kwam, het bleef ronduit vervelend voor hem. Hij kuchte wat bloed op, vaak ook geen goed teken wist Fwinn nog te bedenken. Hij keek naar Rhine toen ze hem ondersteunde en omdraaide. Hij liet haar handelingen gewoon doorgaan en besloot toch maar mee te werken, hoeveel tegenzin het ook teweeg bracht bij hem. Hij kreeg een lichte grijns op zijn gezicht toen ze haar uitleg gaf waarom ze hem hielp. 'Tsk, en ik heb je nog wel zo ruw behandeld...' sprak hij en zuchtte even. Inderdaad, misschien was ze dan toch niet zo'n verkeerd persoon. Maar toch, het ongemakkelijke gevoel alsof ze hem doordringend aankeek bij iedere aanraking deed hem ergens op afstand houden. 'Wat maakt het verschil of het in een stuk groen word opgezogen of dat het over me heen stroomt...' sprak hij koppig. Fwinn wilde overeind komen toen hij haar woorden hoorde. Hij voelde een pijnscheut en liet zich weer zakken. 'Zolang je het hebt is voldoende, niemand is door en door slecht...' klonk zijn stem wijs en hij probeerde het opnieuw. Nu wat moeizaam maar het lukte enigszins. Haar bedankje deed hem licht grinnikend grijnzen. 'Raak er niet aan gewend, dame...' sprak hij en kuchte nogmaals. Hij kwam wat overeind en zat wat moeilijk op zijn knieën. 'Aangenaam Rhine...' kwam er als reactie en hij wilde op staan maar schoot gelijk weer op zijn knieën door de pijnscheut die volgde. Dan niet... schoot het door zijn gedachten. 'Fwinncendh....maar je mag Fwinn zeggen..' sprak hij kalm tegen haar. Het was wat makkelijker en het had een lekkere klank. Hij keek haar aan toen ze haar vraag stelde. Hij keek naar een van de vlekken op zijn borstkas en haalde even zijn schouders op. 'Ik weet niet...' kwam er uit met een barse stem. Hij had een hekel aan het feit dat hij niet wist waar ze vandaan kwam dat was duidelijk. 'Ik heb mijn moeder amper gezien en wanneer ik eindelijk de kans had om met haar te praten ben ik na een uur ineengezakt...' kwam er wat zachter uit en hij keek naar de lucht. 'Ik werd wakker met deze vlekken op mijn lichaam in het ziekenhuis. Mijn moeder, was er toen niet meer...' kwam er uit met een zucht. Hij keek naar Rhine en wendde zijn blik toen af naar een van de rotsblokken. Niet dat het interessanter was maar hij vertelde zijn verleden amper aan mensen, het bleef een lastig verhaal. Hij zweeg meestal over de achttien jaar aan opsluiting die hij door is gegaan. Althans zo waren zijn ervaringen, hij wist nog steeds niet dat het maar twee uur was en dat hij in feite nog niet eens één jaar in leven was. Want zo simpel als het was had Fwinn zijn achttien jaar doorstaan in twee enkele uren. Heeft een uur met zijn moeder weten te praten om daarna in het ziekenhuis wakker te worden en een half jaar op straat te zwerven voor hij de kans kreeg om te gaan studeren. Het was voor hem allemaal vaag en hoe hij die achttien jaar zonder drinken of eten door heeft gebracht was tevens voor hem een raadsel.

- Een teleurstelling >.> Niet zo super. Excuses. -

Ze grinnikte lichtjes. “Hmmm misschien. Maar die uitdrukking moet toch van ergens komen?” Zei ze met een lichte grijns. Eigenlijk was het eigenaardig dat er alleen zulke woordgrappen bestonden over haar haarkleur. Waar zouden ze dat vandaan hebben gehaald? Ja je hoorde toch nooit iemand zeggen ‘een domme brunette’ Nee dat werd niet gezegd. Rhine dacht er even over na maar kwam al snel weer bij de realiteit. Ze mocht haar gedachten nu niet laten afdwalen ze moest hem in de gaten houden. Ze haalde haar schouders op bij zijn woorden. “Ik ben erger gewend, dus zit er maar niet over in.” Sprak ze rustig. Ach ja ze was vervelend gedrag gewend dus ze probeerde het meestal te negeren of ze verkocht een klap. Ja vervelend gedrag deerde haar niet meer zo het kon haar niet meer echt raken vanbinnen. Het was ergens vreemd om ineens met hem te praten en ze zag wel dat hij haar nog niet echt vertrouwde. Ze begreep het wel dat effect had ze vaak op mensen. Net alsof ze zo uit een horror film was gestapt voor hen. Misschien was dat ergens ook wel zo Rhines gaves en leven was voor sommige, nee de meeste mensen best eng. Ach ja hun probleem als zij niet tegen een beetje freakyheid konden moesten ze maar uit haar buurt blijven,ver,ver uit haar buurt. Ze draaide met haar ogen bij zijn opmerking over het mos. “Omdat er nu al geen vuil meer in kan komen, je anders helemaal onder het bloed zou zitten en als het mos volgezogen is houd het het bloed tegen…denk ik” Zei ze terwijl ze even bedachtzaam naar boven keek. “ja zal vast wel…” Zei ze nu schouderophalend. Wat kon er mis gaan? Het was niet dat dat mos giftig was ofzo. Dat hoopte ze teminste. Ja mischien had ze er toch wat beter over moeten nadenken. Hij wilde opstaan maar zijn pijn liet het niet toe. Hij was echt een springkonijn zeg. Kon die jongen niet gewoon even blijven stilzitten en zijn lichaam de tijd geven om zichzelf te herstellen? Mannen altijd hetzelfde liedje. Rhine grinnikte lichtjes bij zijn woorden. “Geloof me er zijn wezens die door en door slecht zijn in deze wereld.” Zei ze op een doodserieuze toon en een blik die iets beangstigends had. “maak je geen zorgen doe ik niet.” Zei ze met een scheve grijns. Nee Rhine liet goede dingen ook nooit tot zich doordringen ze liet het zichzelf niet toe het was te gevaarlijk om iemand te vertrouwen en goede dingen toe te laten. Het kon van je afgepakt worden en dan bleef er alleen maar pijn en eenzaamheid over. Hij kwam overeind en ze keek hem hoofdschuddend aan. “Je moet echt leren stilzitten als je hier vandaag nog zelfstandig wilt wegwandelen.” Merkte ze droog op. Ja en ze ging hem echt niet optillen en dragen, dat kon ze niet eens. Misschien een brankard of een stevig touw dan kon ze hem over de grond meeslepen. Haar hoofd hing een beetje schuin terwijl ze nadacht. Hmmm nee toch niet zo’n goed plan. Dan zou hij infecties kunnen krijgen en dat was ook weer niet de bedoeling. Ze knipperde even met haar ogen en verbrak haar gedachten gang. Ze moest haar hoofd erbij houden maar dat kon soms toch zo lastig zijn. Ze hoorde zijn naam. Fwinn dus. Hmmm een aparte naam maar het had wel iets. “Fwinn…” Herhaalde ze hem. Jep die naam rolde lekker over je tong. Ze zag hem naar de vlekken kijken en ze trok verbaasd een wenkbrauw op. Hij wist het niet? Zo’n dingen daar zou je toch wel van moeten weten hoe je er aan kwam? Ze werd stil van zijn uitleg en ze knikte. Ze kreeg even een krop in haar keel zijn moeder was dus ook dood. Ze wendde haar blik even naar de grond. Ze dacht erover na ze kon hem wel helpen met de leegtes uit zijn verleden te onthullen. Maar dat zou niet juist zijn hij zou het ooit zelf moeten ontdekken zo zat het leven nu eenmaal in elkaar. Je mocht dingen niet overhaasten alles moest op zijn eigen weg en eigen tempo gebeuren. “En je vader?” [color=black]Vroeg ze zachtjes. Hij had het niet over zijn vader gehad. Leefde die nog? Ja zijn verhaal was best vreemd en ergens wilde ze het uitpluizen maar ze besloot het niet te doen nee ze mocht zijn priveci niet schenden. Ze keek hem niet meer aan. Familie ja het bleef toch zo’n lastig onderwerp.

Je post was prima hoor ^^

Fwinn hoorde haar reactie en rolde met zijn ogen. 'Hmpf, vast een of andere malloot die besloot dat blonde dames dommer zijn dan welk haarkleur dan ook. Je gaat me niet wijs maken dat het wetenschappelijk bewezen is...' sprak hij en keek toen weg van haar met een grijns. 'Erger? Je hebt me nog niet op mijn ergst meegemaakt..' sprak hij laconiek wetend dat hij veel erger kon zijn. Wanneer hij zijn zin wilde kon hevig geweld soms nog eens aan de pas komen. Hij keek haar aan met een wantrouwende blik die onbewust op zijn gezicht stond en het had niet met Rhine in kwestie te maken. Het feit dat ze hem had geholpen is een teken dat ze redelijk te vertrouwen moest zijn. Maar Fwinn voelde zich ongemakkelijk bij elke aanraking die ze maakte en normaal had hij dat nooit bij iemand. Hij wilde er niet naar vragen, misschien was het wel iets dat gevoelig lag en zou ze weer uit haar slof kunnen schieten. 'Misschien een punt...' sprak hij sceptisch maar toen de onzekere denk ik achter de zin aan kwam keek hij ineens opzij naar Rhine. 'Je weet het niet zeker?' kwam er wat fel uit. 'Dus als ik dadelijk een infectie oploop door een of ander stofje in dat mos en in het ziekenhuis beland is het niet jou fout?' kwam er al snel achter aan. Hij zuchtte even. Haar zekere "Ja vast wel" deed hem wat kalmeren. 'Laten we het hopen...' sprak hij en keek toen weer weg. 'Maar dat zijn gedachtenloze moordmachines zonder hart...' kaatste hij haar woorden terug met een simpele zin. 'Ik weet zeker dat zelfs de slechtste magiër ergens een goede eigenschap schuil houdt...' sprak hij met zekere stem. Een tweede poging overeind te komen maar opnieuw faalde hij. Hij keek haar aan met een ontevreden blik bij haar woorden. 'Ik kom er wel door heen, hoe veel pijn het ook doet. 'Hmm...' kwam er uit toen ze zijn naam zei verwachtend dat ze iets wilde zeggen maar er kwam niets. Zijn gelaat vertoonde een kleine glimlachje toen ze kennelijk zijn naam testte of zo. Echter verdween het glimlachje al snel weer toen ze vroeg over de vlekken. Hij bekende dat hij niet wist waar ze vandaan kwamen. God mag het weten, het waren net donkere tatoeages of onuitwisbare vlekken. Hij vertelde met een lege blik over zijn herinneringen. Ze vroeg naar zijn vader en hij beet zijn kaken op elkaar. 'Alles wat me bijstaat is een krimpende cel waar ik achttien jaar lang in heb gezeten. Een witte omgeving was het en zo af en toe kwam er een zwarte vage silhouet die tegen me sprak. Mijn moeder...' sprak hij. 'Na achttien jaar bleek de cel zo klein zijn geworden dat er geen plafond in zat, ik trachtte er uit te klimmen en het lukte. Eenmaal uit de cel scherpte mijn beeld en was ik in een ziekenhuiskamer. Mijn moeder lag in een bed. Na een uur gepraat te hebben, wat praten te noemen was. Ze leidde aan hevig geheugenverlies dus ze kon enkel een paar zinnetjes zeggen en ze gaf me enkel wat opdrachten en adviezen...' sprak hij en sloot zijn ogen in een ergerlijke trek. 'Na een uur schoot er een pijnscheut in mijn hoofd en viel ik flauw om niet veel later wakker te worden met de vlekken op mijn lichaam in een andere kamer voor mezelf. Ik heb mijn vader nooit gezien. Hij was er niet voor me toen en niet voor me nu..' sprak hij en bij zijn laatste woorden leek er een ongekende woede omhoog te komen. 'Maar goed, ik vind hem nog wel....ooit..' sprak hij en keek opzij naar Rhine. 'En zo niet, ik heb een half jaar op straat gezworven voor ik hier kwam. Zonder hém kan ik ook wel rondkomen..' sprak hij met een vastberaden stem en keek toen weer voor zich. Het was een gevoelig onderwerp voor Fwinn, zijn verleden. En dat was te horen aan zijn stem, en duidelijk te zien aan zijn houding.

Ze grinnikte om zijn woorden. Hij was verrassend genoeg best grappig als hij wilde. "Hmmm misschien of het kan natuurlijk ook komen door een bekende idiote vrouw die echt nog dommer was dan het achterste van een rund..." Ja dat zou ook een verklaring kunnen zijn. De grijns op haar gezicht bleef staan toen hij zei dat ze zijn ergste kant nog niet gezien had. aha dus hij had zich ingehouden. "maar jij hebt mijn ergste kant ook niet gezien...anders was jij degene die nu een hoopje as was en niet je fles whisky." Zei ze al grijnzend maar haar ogen stonden wel serieus. Het was al eerder gebeurd dat mensen door haar aanraking gestorven waren in een vlaag van woede. Ja soms had ze er nog spijt van al hoe wel sommige mensen niet beter hadden verdiend. Ja het leven kon hard zijn. Dat wist Rhine als geen ander. Ze zag de wantrouwende blik op zijn gelaat en eigenlijk kon ze het hem niet kwalijk nemen. Mensen vertrouwde haar niet snel en eigenlijk was dat hun volste recht. En hij had zeker dat recht. Hij had haar ontmoet doordat ze geheimzinnig op een rots had gelegen en zijn drank tot as had laten vergaan en dan had je natuurlijk nog die hele grimm kwestie. Bij normale mensen kwamen die beesten niet ooh nee hoor ze kwamen naar mensen met haat en pijn. Ja hij had wel degelijk genoeg redenen om dit vreemde meisje niet te vertrouwen. Rhine vertrouwde hem trouwens ook niet volledig maar vertrouwde ze ooit eigenlijk iemand wel voor 100 %? de laatste keer dat ze mensen volledig vertrouwde had dat tot dood en pijn geleid. Ze keek hem lichtelijk verbaasd aan bij zijn reactie op het mos. "Dus wacht je bent niet bang voor die beesten, je weigert om stil te blijven zitten ookal doet het je pijn. Maar een infectie jaagt je de stuipen op het lijf? dat is best eigenaardig. Dat laatse zei ze met een geamuseerde grijns. "Maar maak je maar geen zorgen mijn beste vriend was een expert in survival dus ik heb wel wat van hem opgestoken, en volgens mij hoorde dit mos niet tot de giftige soort." Zei ze op een best relaxte toon. Typisch Rhine ze bleef heel vaak doodkalm bij situaties waar leven en dood mee te kampen ging. Ze schudde haar hoofd met een licht tss geluidje. "Misschien...Misschien hebben ze inderdaad iets goeds in zich. " Ja dat moest wel toch? Zelfs de duistere zijden van het yin yang teken had een klein lichtpuntje, een klein stipje goed in zich. Zo zat dat bij mensen toch ook? Weer probeerde hij rechter te gaan zitten en ze schudde afkeurend haar hoofd. "Als je toch zo graag recht wilt laat me je dan helpen in plaats van koppig alles zelf proberen op te lossen. Neem het van mij aan je kan niet alles alleen." Zei ze met een kalme uitstraling en een onderzoekende blik. Ze keek hem even aan en glimlachte ook zachtjes toen ze diezelfde glimlach op zijn gezicht aantrof. Maar dit kleine beetje vertrouwen, zoals zij het zag duurde uiteraard niet lang het moment was meteen voorbij toen ze naar de vlekken informeerde. Stom van haar ze had er niet mogen naar vragen het was vast een gevoelig iets voor hem. Ai en bij onderwerp vader verstrakte zijn kaak. dat moest dus een heel pijnlijk iets zijn. Ja daar begreep ze hem dus volledig in familei was het pijnlijkste onderwerp aller tijden voor haar en blijkbaar was het voor hem dus ook niet simpel Ze luisterde met ingehouden adem naar wat hij te zeggen had. Hij had in een cel gezeten? Zijn hele leven? En hij had zijn moeder maar heel, maar dan ook echt héél kort gekend. Ze vond het vreselijk voor hem en ze wist even niet wat te zeggen het was zo veel om over na te denken. Vreemd genoeg voelde ze ook ineens een woede jegens zijn vader ze wist niet waarom of hoe maar die woede was er wel ineens. Haar vuisten balde zich. "Hij is het niet waard om jouw vader te zijn...Jij verdient beter Fwinn..." Zei ze haar blik serieus op hem gericht. Haar ogen die licht zwart kleurde voor ze ze sloot en diep adem haalde om weer kalm te worden het was gevaarlijk als Rhine kwaad werd, dodelijk zelfs. Ze knikte uiteindelijk. "Een mens heeft geen ouders nodig. Het enige wat ze doen is je beliegen en dan doodgaan zodat je met verdriet achter blijft." Zei ze met een kille stem terwijl ze haar blik afweerde. Het gras om haar heen was verdord door de woede die ze zonet had gevoeld en ze keek er even naar met een mistroostige blik. "Een mens is beter alleen af...Zolang je niets liefhebt kan er ook niets worden afgenomen...dan kan je geen pijn meer voelen." Zei ze met een stem zo scherp als kristal. Ja het hele familie onderwerp had haar aan het denken gezet en dat deed ze liever niet ze dacht niet graag over familie na. "Het spijt me dat ik ernaar vroeg.." Voegde ze er uiteindelijk zacht aan toe.

'Mja dat zal het wel zijn' maakt hij het onderwerp over domme blondjes af. Hij vond het nog steeds onzin dat blonde vrouwen dommer waren dan bijvoorbeeld een brunette. Nee, Rhine zag er nou niet zo dom uit moest hij bekennen. Hetzelfde als dat gingers geen ziel hadden, vond hij net zo onzin. Zwijgzaam keek hij haar aan met een ongeloofwaardige blik. 'Oh...' sprak hij verbaasd en kreeg een grijns op zijn gezicht die zei dat hij het graag had uitgeprobeerd. Echter stonden ze nu gezellig te babbelen dus veel zou hij er niet van zien. 'Aangenaam, ik ben Fwinn...' hij stak zijn hand naar haar uit toen ze zei dat ze het eigenaardig vond. Hij was regelmatig niet te volgen. En om te zeggen dat die infectie hem nu de stuipen op het lijf jaagde was nou ook weer overdreven. Als het zo was dan gebeurde het nu eenmaal, niets aan te doen. 'Was?' sprak hij en keek haar even beduusd aan. 'Zo'n survivallaar bleek het dus ook niet...' sprak hij grappend en keek naar de lucht. 'Ik weet het in ieder geval zeker...' sprak hij en keek schuin opzij naar Rhine om zijn blik toen weer naar de wolken te richten. 'Ik heb een half jaar alleen op straat geleefd met zijn nodige wonden. Als er iets is wat ik kan is het alleen overleven..' sprak hij met een kalme stem. Ja daar was hij zeker van, dat hij alleen in deze wereld nog veel kon bereiken. 'Ik weet het niet...' sprak hij op haar woorden. 'Ik heb het gevoel dat er een rede is waarom hij niet in mijn leven is geweest. Alsof hij ergens anders is zonder weet van mijn bestaan..' sprak hij en keek naar de lucht. 'Dat neemt de pijn echter niet weg.' vervolgde hij zijn zin. Haar woorden deden hem even kuchen maar dat ging al vluchtig over in lachen. Ze sprak zo hatelijk over banden, maar dat was niet het lachewekkende. Hij gaf met zijn wijs en middelvinger een tikje tegen haar voorhoofd. 'Je spreekt jezelf tegen, Rhine...' sprak hij met een grinnikende stem. 'Ik herhaal: Neem van mij aan, je kunt niets alleen..' sprak hij met een kalme stem. 'En nu wil je beweren dat je niemand nodig hebt...' vervolgde zijn woorden wat kalmer en keek haar serieus aan. 'Misschien, maar ik weet hoe het is om geen ouders te hebben. Het heeft waarschijnlijk zijn voordelen wanneer je toch een beschermend persoon in het begin van je jeugd te hebben...' sprak hij en keek toen weer naar een van de rotsen in de omgeving. 'Geen zorgen, als ik het erg vond had ik niet geantwoord...' sprak hij en legde zijn hand kort op haar schouder. Hij liet zich rustig achterover vallen zodat hij op het gras kwam te liggen. Hij keek naar de lucht, veel te doen had hij niet dan hier met Rhine praten en wat aansterken voordat hij verder kon gaan naar de ziekenzaal.

Ze knikte alleen maar bij zijn slotopmerking over het hele domme blondjes onderwerp. best een vreemd iets eigenlijk om over te gaan discussiëren dit onderwerp. Toch nog een bewijs dat zij hier niet de enige was wiens gedachten gang wat anders functioneerde dan bij de meeste mensen. Ze keek hem grinnikend aan toen ze zijn grijns zag. Ja ze wist wel wat hij dacht. "Geloof me je wilt me niet op mijn ergst zien" Zei ze grijnzend maar wel met een waarschuwing in haar stem. Ja haar zo kwaad maken dat ze al haar stekels opzette (figuurlijk bedoelt natuurlijk) was niet echt iets dat je moest dan als je de huidige staat van je gezicht of je leven niet beu was. Maar gelukkig voor hem was die kans nu nog klein. Ja eens als ze een beetje vertrouwen in iemand kreeg gebeurde het niet zo vaak dat haar stoppen doorsloegen. De grijns verdween meteen van haar gezicht toen hij een grapje maakte over haar beste vriend. Haar blik verkilde en er was pijn in te zien. "Hij is vermoord." Was haar kille weerwoord. Ja over dat soort zaken kon ze echt niet lachen daarvoor had het haar teveel pijn gekost. Rhine keek hem na een tijdje weer wat rustiger aan maar haar mondhoeken bleven neutraal staan. Oké oké ik geloof je. Je kan het alleen aan....ookal zie je er nu niet uit. Mompelde ze erachteraan. Ze dacht na over zijn woorden. ja dat zou best kunnen mischien wist zijn vader inderdaad niet van zijn bestaan. Wie weet? Misschien was hij een ongelukje geweest en had zijn moeder zijn vader nooit wat gezegd? Er waren zoveel opties in deze tijd. Ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan toen hij eerste kuchtte en daarna lachte. Wat was er zo grappig? Ze had niet door dat ze zichzelf zonet had tegengesproken. Ze keek hem lichtelijk verbaasd aan toen hij haar een tik tegen haar voorhoofd gaf. Ze had niet verwacht dat hij zo iets zou doen. Maar vreemd genoeg was ze er niet kwaad om. ze voelde zich dus ook heel dom toen hij zijn lachbui verklaarde. 'God dammit hij heeft gelijk' Dacht ze terwijl ze zichzelf mentaal voor de kop sloeg. Heel slim gedaan Rhine iemand tegenstrijdige praat verkopen. Zo bracht je je geloofwaardigheid echt ten goede hoor. Ze dacht na hoe ze het kon verklaren. "Hmmm...OKé ik zal het zo zeggen. ík heb niemand nodig. Maar de meeste mensen, waar jij dus bij hoort kunnen beter wel hulp van anderen aanvaarden en gebruiken." Zei ze rustig. Ja zo klopte het ongeveer niet? Aargh ze was vreselijk met goede raad geven ze was beter in mensen het bloed van onder de nagels halen. Ze dacht weer na over zijn woorden, man hij liet haar echt veel dingen overdenken. "Ergens heb je gelijk. Ergens is het goed om in het begin een beschermend persoon te hebben..." ze slikte. "Maar ergens is het ook goed om dat niet te hebben. Als je die liefde niet hebt gekend voel je je ook niet zo verscheurd wanneer ze uit je leven worden gerukt." Zei ze rustig haar blik naar de wolken gericht. Haar blik schoot meteen naar hem toen ze zijn hand op haar schouder voelde. Ze was het niet gewend om aangeraakt te worden. nee eigenlijk was er maar één persoon die haar mocht aanraken de rest bande ze en hield ze op afstand. Mensen op afstand houden was eigenlijk verassend makkelijk. Gewoon wat bot, eng en dreigend doen en ze liepen vanzelf weg. Ja mensen waren simpel bang te maken.Best triest de helft van hen wist nog niet eens wat écht eng was. De helft had de dood nog niet in de ogen gekeken. Nee zij schrokken al van een spinnetje in de badkamer. Hij liet zich rustig achterover vallen zodat hij op het gras kwam te liggen. Hij keek naar de lucht. rhine bleef nog een tijdje zitten en denken over vanalles voor ze zich ook neerlegde in het gras en met gesloten ogen gennoot van de geluiden van de natuur. "Wie of wat is die Noëla eigenlijk? Ik bedoel als je zo lang opgesloten hebt gezeten...Van waar ken je haar dan? Vroeg ze rustig. Ja ze was nieuwsgierig. Zijn leven was zo gecompliceerd dat het haar interesseerde. ja ze kon alles met een simpele aanraking weten, maar dan zou ze ook dingen zien die hij nog niet hoorde te weten en waarschijnlijk was ze hem dan een verklaring schuldig. Allemaal dingen die ze het liefst vermeed.

'Hetzelfde geld voor mij' sprak hij terug op haar woorden met een lichte grijns. Hij kon gevaarlijk snel reageren wanneer hij woedend was en hij kon vervaarlijk onvoorspelbaar worden in dat soort situaties. Zijn blik werd echter anders, een sprankje medeleven, toen ze een kil weerwoord gaf. 'I'm sorry' bracht hij zijn medeleven in het Shadraans en knikte kort. Hij zweeg een tijdje en keek haar aan met een neutrale blik toen ze zei dat ze hem geloofde. Misschien kon hij het niet alleen af in bepaalde situaties, dat wist hij maar wat goed. Maar het toegeven was hetzelfde als een zwakke punt toegeven en dat vond Fwinn niet zo makkelijk. 'Zo is het leven Rhine...' sprak hij op haar lange rits aan woorden. 'We voelen eens een vorm van 'compassion'...' sprak hij in het Shadraans. Het woord ontschoot hem even. 'Dat zal ooit omschieten in verdriet voor een van de verschillende personen...' sprak hij kalmpjes. 'Ooit zal ik ook aan een vorm van liefde komen....spijtig genoeg...' sprak hij en keek naar de lucht. 'Ik vertelde al dat ik wakker werd in het ziekenhuis. Helaas konden ze mij niet aan onderdak helpen en ik kwam op straat terecht. Al stelend en vluchtend overleefde ik met steeds mijn zelfde zoektocht.' sprak hij en dacht even aan de laatste woorden van zijn moeder. Nee dat hoefde Rhine dus niet te weten. 'Na een half jaar stuitte ik op een fotograaf. Hij had een opdracht en ik gaf hem het advies het anders aan te pakken. Met mijn aparte kijk op de wereld bleek het voor hem een groot succes te worden. Woord ging al snel over mijn daad en na nog een paar maanden wist de huidige redacteur van een modeblad en catalogus mij te vinden met het aanbod dat ik werk kon vinden bij hem...' sprak hij kalm. 'Ik moest er echter wel voor studeren, zodoende kwam ik hier terecht..' vertelde hij. 'Terwijl ik kleine opdrachten afhandel hier op school, betaald hij mijn studie en een redelijk loon..' legde hij. 'Noëla werd aan mij toegewezen als model en ging met me mee. Later bleek ze een soort wapen te zijn...' vertelde hij kalm alsof het niets was. Hij sloot zijn ogen en zuchtte even. 'Eigenlijk is het allemaal best saai, achttien jaar niets. Halfjaar overleven op straat en dan een major aanbod die je niet kan missen.' sprak hij kalm en keek opzij naar Rhine die haar ogen had gesloten. 'En jou leven, vertel daar eens over. We kunnen wel over mij hebben maar het maakt me niet minder nieuwschierig naar uw leventje...' sprak hij en keek toen weer naar de lucht.

- Nee, nee, nee, nee. Ik heb helemaal geen motivatie door de k*tsituatie thuis. Om je toch niet te laten wachten heb ik mijn best gedaan op dit postje. Hopelijk kun je er iets mee. Maar dit is echt een failure. Sorry als mijn situatie ten kostte gaat van dit topic-