Stil, heel stil. Ze bewoog niks, zelfs haar ogen niet. Alleen haar ademhaling ging snel en jachtig. Ze hield de brief nog steeds vast, die vervloekte nieuwsbrenger. Nu kon alles voor haar part naar de haaien gaan, de school, alle leerlingen..... In haar hoofd woede een hevig onweer, ze was boos en kon het verdriet niet eens voelen. Toen bewoog ze zich onbewust, ze pakte de brief en las hem voor de derde keer.

Enyana,

Al een tijd is het nu geleden sinds je laatste bezoek aan huis. Je moeder maakte het steeds slechter en gisteravond heeft ze ons verlaten. Binnenkort zal er een notaris langs komen om over jou leven te beslissen. Ik en Jona kunnen je helaas niet in huis nemen dus zal je waarschijnlijk een regeling moeten treffen met je school. Als je een voogd vind voordat de notaris een regeling treft, is dat oke. Ik kan niet vaak genoeg zeggen dat ik het verschrikkelijk voor je vind! Jij kende je moeder misschien nog beter dan ik. Ik hoop dat je zelf een voogd zult vinden want echt vertrouwen in die andere optie heb ik niet.

Hou je taai en veel troost,
je tante.

In feite zou Enya in tranen uitbarsten maar de korte tekst weerhield haar. Typisch kaar tante, die kon nooit goed brieven schrijven. Ze kon het toch nog niet goed bevatten, haar moeder....haar eigen moeder.... Even leek het zwart te worden. Toen zette ze haar knieën op het bed en verborg haar gezicht ertussen.

(Norwood)

Het was weekend en Norwood was druk bezig met het nakijkwerk. Hij had inmiddels al tweederde van zijn toetsen doorgenomen zonder enkele pauze en het werd inmiddels doodsaai. Norwood rekte zich uit vanachter zijn bureau en keek naar de klok. Als het zo door ging hield hij het niet langer meer uit. Zwijgzaam dronk hij zijn mok met een cappuccino verder leeg. Hij zuchtte, sinds het overlijden van Malaika dronk hij niet echt koffie meer, maar meer cappuccino's. Zwijgzaam haalde hij een hand door zijn haren. De leerlingen waren hoogstwaarschijnlijk buiten in het goede weer aan het relaxen dus het was misschien eens een goed moment om hoogte te nemen op de etage van de woudmagiërs. Norwood zweeg en stond op. Hij glimlachte naar Eyolf die zijn hoofd optilde en verliet zijn lokaal.

Langzaam klom hij de trap op en kwam even later op de etage van de woudmagiërs. Zonder enige twijfel liep hij de gang door naar de woonkamer. Een enkele leerlingen zaten er en keken kort op. Norwood knikte ze toe. Echter vond een verdrietige aura zijn aandacht. Norwood herkende het gevoel dat de aura met zich mee bracht. Zwijgzaam draaide hij zich naar de deur die naar de slaapzaal van de meisjes leidde. Zonder op de reactie van enkele dames te letten duwde hij de deur open en liep langzaam de trap op. Kwam langzaam de kamer binnen en zag op een van de bedden iemand in elkaar gekropen liggen. "Wat scheelt er..." sprak zijn stem kalm en vriendelijk tegen de persoon. Hij liep naar het bed en keek met een medelevende blik op haar neer.

Iemand kwam de kamer binnen. Enya opende haar ogen en luisterde naar het gekraak van de deur. "Wat scheelt er..." sprak een stem kalm en vriendelijk. het was een man. Het was niet master Savador, ook niet Rush. het was Norwood. Hij keek op haar neer, ze haalde haar hoofd tussen haar knieën vandaan en keek hem met betraande ogen aan. Van alle personen op de school kwam de zachtaardigste die ze kende naar haar toe. Even was het stil, toen veegde ze even met haar mouw langs haar ogen en reikte hem zwijgend de brief aan. Hij mocht het zelf lezen, Enya was te veel van streek om te praten. Versteend en nietsziend keek ze op de vloer neer. Nu was alleen haar toekomst een raar onderwerp, hoe kon ze ooit een voogd vinden? Elveria zou het haar niet aan doen. Met Rush sprak ze geen woord meer. Kon het nog erger? Haar leven maakte op dit moment zo'n diep dal dat het Enya niks had verbaasd als het zou instorten als een kaartenhuis.

(le flut, mijn inspi is op dit moment 0.00000001)

Norwood merkte de enorme sfeerverandering op in de verschillende ruimtes van de etage. In de woonkamer waren meerdere woudmagiërs leutig aan het kaarten of gezellig met elkaar aan het babbelen. In de slaapzaal was het een trieste bedoeling. De gordijnen waren nog open maar het zonlicht mocht de sfeer niet omhoog werken. Zwijgzaam verdween zijn glimlach en gleed zijn blik langs de bedden en bleef hangen bij een van de bedden waar een niet al te vrolijk meisje op zat. Zwijgzaam deed hij de deur dicht en met een enkele klik schoot die in het slot. Norwood liep langs het kacheltje dat langzaam brandde. Zwijgzaam liep hij verder en bleef bij het bed staan en stelde kalm zijn vraag. Hij kreeg geen reactie, ze keek amper op. Norwood's blik ging naar de brief die hij kreeg van Enyana. Hij pakte het voorzichtig aan en vouwde deze rustig open. Zijn ogen gleden langs de regels van het handschrift. Met zwarte inkt was geschreven wat er speelde en de rede van Enyana's verdriet werd al snel duidelijk. Norwood's ogen bleven hangen op het gebeuren van een voogd. En het feit dat de tante niet zo'n vertrouwen had in het alternatief liet Norwood sceptisch kijken naar de situatie. Zwijgzaam vouwde hij de brief dicht. De tante had het subtieler kunnen brengen, dit was wel heel erg met de deur in huis gevallen. Zonder enig woord te zeggen nam Norwood plaats op het bed naast Enyana en legde de brief weer naast haar neer. "Ik snap dat het moeilijk is..." sprak Norwood. "Ik heb het verlies van mijn vader ook moeten verwerken via een brief..." sprak hij kalm. Hij legde zijn hand op haar schouder en streek kort met zijn duim. "Heb je al een voogd die voor je kan zorgen?" sprak Norwood en keek naar Enyana met een medelevende blik. "Ik kan eventueel meehelpen met het zoeken, ik ken redelijk wat personen..." sprak hij kalm en keek naar Enyana. Al vond hij de manier waarop de tante het neerlegde niet de beste. Help op zijn minst zo'n kind, ze is hoe oud? Zestien? Op zijn minst kon je haar helpen met het zoeken, en als degene die de brief had geschreven niet deed. Dan hielp Norwood haar wel. Het gene wat ze nodig was was iemand die haar steunde in die zoektocht. In haar situatie kon ze onmogelijk fatsoenlijk nadenken wat ze het beste kon doen. En vandaag de dag was dit een perfect doelwit voor de verkeerde personen. Er kon zoveel gebeuren wanneer er niemand voor haar klaar stond en Norwood wilde haar voor die fouten behoeden.

Het was stil terwijl Norwood de brief las. Enya zette haar voeten weer op de grond maar bleef naar haar schoot staren. Hij leek er niet echt mee ingenomen dat haar tante zo iets had geschreven. Norwood sprak niet toen hij de brief weer dichtvouwde en naast haar ging zitten. "Ik snap dat het moeilijk is..." sprak Norwood. "Ik heb het verlies van mijn vader ook moeten verwerken via een brief..." sprak hij kalm. Hij legde zijn hand op haar schouder en streek kort met zijn duim. Dat gaf enige troost voor haar. "Heb je al een voogd die voor je kan zorgen?" sprak Norwood en keek naar Enya met een medelevende blik. "Ik kan eventueel meehelpen met het zoeken, ik ken redelijk wat personen..." sprak hij kalm en keek naar Enya. het was zo vriendelijk dat Enya bijna weer ging huilen, het feit dat er iemand liet merken dat hij zich er druk om maakte was even een verzachtende zalf voor de steken in haar buik. Ze keek hem aan, het zou helpen. 'Ik weet zo niemand, mijn vriendin waarschijnlijk niet. Die heeft problemen thuis...' Haar stem was tamelijk trillerig. Nu was dat een zorg, als er zelf geen vond, zou ze worden gedumpt bij een onbekende. Ze veeg weer over haar gezicht. Buiten de lessen had ze nooit echt met hem gesproken, hij leek vaak afstandelijk als het niet nodig was met anderen te praten. Ze wist wel dat hij en Savador mekaars bloed wel konden drinken, dat had ze vaak genoeg gezien en gehoord. Maar deze man leek zo met haar mee te leven en zorg voor haar te willen nemen, dat er een warm gevoel door haar heen trok die haar goed deed.

Norwood zijn houding werd wat losser, alsof hij haar niet meer zag als een leerlingen. Hij kreeg een medelevend gevoel. Hij wist verdorie goed hoe ze zich voelde. Ze was iemand kwijt geraakt, iemand waar je het hart van jezelf toe verdraagt. Hij was zijn partner kwijt geraakt, dat was erg, maar zij was een steunpilaar kwijt. Zwijgzaam leunde Norwood wat naar voren en sloot zijn ogen in een nadenkende blik. Hij luisterde zwijgzaam naar haar woorden en zuchtte even. "Ik weet niet of het op de eerste plek al verstandig is bij een goede vriendin in te trekken..." sprak hij. "Wanneer je elkaar op de lip hangt in deze situaties kan het verkeerde ruzies opleveren. En als zij het al moeilijk heeft thuis dan zou ik het al helemaal niet doen..." sprak hij kalm en vriendelijk. Hij opende zijn ogen en dacht na. Hij moest toch wel weten hoe hij op dit soort situaties moest reageren, maar het ontbrak hem even op het moment hoe hij haar kon helpen. Norwood stond op en keek rond. Hij kreeg ineens een ingeving. Hij beet op zijn duim waardoor er een klein druppeltje bloed tevoorschijn kwam. Hij maakte een zegel waardoor een rol papier tevoorschijn kwam. Hij rolde deze open en terwijl deze in de lucht nog op stond verschenen een paar Grense tekeningen. Hij veegde met zijn vinger over het midden van de rol en uit de rol kwam een kleine ontploffing. Maar niets kwam tevoorschijn. Zwijgzaam rolde Norwood deze weer op en knipte in zijn vingers terwijl de rol op magische wijze weer in bladeren veranderde en zijn weg naar buiten vond. Norwood knikte naar zijn schouder. Een kameleon kwam tevoorschijn op zijn schouder. Je maakt me wakker uit een grote slaap, je zult er een goede rede voor moeten hebben sprak een stem ergerlijk uit de mond van de kameleon. Zwijgzaam zuchtte Norwood zachtjes. Hij legde de situatie kort maar krachtig uit. "Met andere woorden, wil ik graag dat je al mijn contacten af gaat en zoekt naar iemand die mogelijk nog als een voogd kan dienen voor Enyana." sprak Norwood. De kameleon rolde met zijn ogen en klikte met zijn tong. Twee uur! sprak de kameleon de tijd die het nodig had om te checken. Zwijgzaam knikte Norwood en in een witte rookwolk verdween hij. Norwood zuchtte even. Hij was altijd in een slechte bui als Norwood hem riep. De kameleon was een oeroude geest die in zijn familie werd gebruik als snelle communicatie middelen tussen de planeten door. Zwijgzaam draaide Norwood zich weer naar Enyana toe en glimlachte. "Over twee uur zullen we weten of ik mogelijk iemand betrouwbaars voor je krijg gevonden..." sprak hij kalm. Norwood glimlachte en ging naast Enyana zitten. Zwijgzaam legde hij zijn arm om haar heen en trok haar lichtjes tegen zich aan. Hij wist wat iemand nodig had in dit soort situaties en dat was afleiding. "Als wij in die tijd eens iets gaan doen..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Norwood was op dit moment misschien wat losjes voor zijn doen, maar de situaties van hun kwamen zo overeen dat hij op zijn minst iets voor haar wilde betekenen. En beter dan met haar langs Savador gaan, die zou de boel niet oplossen.

Hij luisterde goed naar haar, zoals leraren horen te doen. "Ik weet niet of het op de eerste plek al verstandig is bij een goede vriendin in te trekken..." sprak hij. "Wanneer je elkaar op de lip hangt in deze situaties kan het verkeerde ruzies opleveren. En als zij het al moeilijk heeft thuis dan zou ik het al helemaal niet doen..." sprak hij kalm en vriendelijk. Enya knikte, dat had ze kunnen weten. Ze bedacht hoe dat zou gaan, een nieuwe ouder krijgen. Zou het eng zijn? Apart of opwindend? Ze hield niet van de gedachte lastige vragen te beantwoorden. Norwood stond op en keek rond. Hij beet op zijn duim waardoor er een klein druppeltje bloed tevoorschijn kwam. Hij maakte een zegel waardoor een rol papier tevoorschijn kwam. Hij rolde deze open en terwijl deze in de lucht nog op stond verschenen een paar Grense tekeningen. Hij veegde met zijn vinger over het midden van de rol en uit de rol kwam een kleine ontploffing. Maar niets kwam tevoorschijn. Zwijgzaam rolde Norwood deze weer op en knipte in zijn vingers terwijl de rol op magische wijze weer in bladeren veranderde en zijn weg naar buiten vond. Norwood knikte naar zijn schouder. Enya's ogen werden groot. Een kameleon kwam tevoorschijn op zijn schouder. ''Je maakt me wakker uit een grote slaap, je zult er een goede rede voor moeten hebben sprak een stem ergerlijk uit de mond van de kameleon.'' Zwijgzaam zuchtte Norwood zachtjes. Hij legde de situatie kort maar krachtig uit. "Met andere woorden, wil ik graag dat je al mijn contacten af gaat en zoekt naar iemand die mogelijk nog als een voogd kan dienen voor Enyana." sprak Norwood. De kameleon rolde met zijn ogen en klikte met zijn tong. ''Twee uur!'' sprak de kameleon de tijd die het nodig had om te checken. Zwijgzaam knikte Norwood en in een witte rookwolk verdween hij. Norwood zuchtte even. ''Ehm...wat...?'' Ze had het goed verstaan maar een kameleon uit iemands schouder zien klimmen was volslagen nieuw voor haar. "Over twee uur zullen we weten of ik mogelijk iemand betrouwbaars voor je krijg gevonden..." sprak hij kalm. Norwood glimlachte en ging naast Enyana zitten. Zwijgzaam legde hij zijn arm om haar heen en trok haar lichtjes tegen zich aan. Enya voelde zich even een klein kind, dit straalde zoveel troost uit dat ze een warm gevoel kreeg vanbinnen. Nog nooit was dat gebeurt, niet bij haar ouders of een vriendin. Alleen haar moeder had haar dat kunnen geven. "Als wij in die tijd eens iets gaan doen..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Ze zou niet weten wat maar ze knikte zachtjes. Afleiding zou helpen. ''Bedankt.'' Zei ze zacht.

Norwood zijn handelingen waren getimed en snel. Zwijgzaam ging zijn blik naar zijn schouder waar de kameleon tevoorschijn kwam door zijn kleuren aan te passen. Zonder moeite sprak Norwood er tegen en liet hem weer weg gaan. Zwijgzaam liep hij kalm naar Enyana en legde zijn arm troostend om haar heen. Hij streek met zijn hand kort over haar bovenarm. Norwood zuchtte, hij had momenteel lak aan al die mensen die dit zouden zien als fout. Zwijgzaam glimlachte hij. "Geen dank..." sprak hij kalm met een warme stem. Zwijgzaam stond Norwood op en klapte zijn handen tegen elkaar. "Een goede boswandeling zal je goed doen...." sprak hij glimlachend en knikte naar Enyana. Hij wenkte haar mee en liep toen samen met haar het terrein af naar het bos. Als ze niet precies wist wat ze moest doen zou ze ongetwijfeld goed hebben aan een frisse neus.

Zwijgzaam liep hij met een kalme pas het bos in. Hij wist precies wat hij deed, niet ver van hier hadden een hoop vlinders zich verzameld om te paren. Nu was de tijd daar dat ze op het punt stonden te vertrekken. Norwood glimlachte en maakte een gebaar naar Enyana dat ze verder moest komen. Hij glimlachte en keek naar de bomen, ze leken gewoon kaal maar Norwood wist beter. Hij klapte eenmaal kort in zijn handen. Als reactie hier op vlogen twee vlinders door de boom af. De twee werden al snel op de voet gevolgd door vier anderen. En al snel vlogen er tientallen vlinders van alle kanten weg. Norwood glimlachte, het was en prachtig gezicht en het was iets wat je niet vaak zou meemaken. Norwood's blik ging naar Enyana, hij zou haar de komende twee uur wel bezig houden. "Het is mooi, of niet?" sprak hij kalm en keek naar de voorbijvliegende vlinders die oneindig leken te komen. De vlinders zouden een lange reis gaan maken en over een paar maanden zouden de rupsen al weer een volgroeide vlinder zijn. Norwood keek naar het prachtige beeld, dit was nou wat lente inhield. Het seizoen waarin de natuur pas echt tot leven kwam.

Troost was nu het enige, wellicht zou het haar pijn niet verlichten maar het zou haar helpen zichzelf iets minder rampzalig te voelen. Norwood had dus iets weten te regelen, zo snel al leek haar haast onmogelijk. Zwijgzaam glimlachte hij. "Geen dank..." sprak hij kalm met een warme stem. Zwijgzaam stond Norwood op en klapte zijn handen tegen elkaar. "Een goede boswandeling zal je goed doen...." sprak hij glimlachend en knikte naar Enya. Ze wist bij zichzelf een waterig glimlachje terug te geven. Ze wierp even een blik op het raam, toen schoot ze zichzelf in haar gymschoenen. Hij wenkte haar mee en liep toen samen met haar het terrein af naar het bos. Enya volgde, niet zeker wat er van zou worden.

Licht viel door en bescheen haar bleke gezicht. Ze keek omhoog, de bomen ruisten een beetje. Norwood bekeek twee vlinders die mekaar achterna zaten. "Het is mooi, of niet?" vroeg hij kalm. Dat hij dat kon aanhouden was bijzonder voor Enya. Ze knikte en keek ze na. Kringloop in de natuur, het was voor altijd. Ze haalde een teug lucht naar binnen. Dat deed haar goed.

(sorry, le flut, mijn inspi is smorgen niet zo erg goed)

Norwood stond op en sprak kalm een oppering. De glimlach op Enyana's gezicht deed hem lichtelijk glimlachen naar haar. "Geen zorgen, het gaat prachtig worden..." sprak hij nog kalm er achter aan en wenkte haar mee. Na het terrein overgelopen te zijn. Waardoor ze langs het stille meer waren gelopen dat zoals altijd weer rustig er bij lag. En het grasveld dat zo af en toe een groep bloemen had. Hij glimlachte toen ze bij het bos aankwamen. Hij liep rustig het bos in en ging Enyana wat voor om haar de weg te laten zien die ze liepen. Zwijgzaam liep hij het pad af en ging naar een wat dichter stuk bos. Op een van die plekken scheen de zon op een plek waar een boom was uitgevallen het bos in. Norwood bleef op die plek staan en knipte in zijn vingers. Twee vlinders vlogen langs hun heen en werden al snel gevolgd door een hoop anderen. De vlinders vlogen langs hun heen omhoog. Norwood glimlachte als dit niet mooi was dan wist hij het niet meer. Zwijgzaam ging zijn blik naar Enyana. "Naast je tante, zijn er nog meer familieleden die je kent..." sprak Norwood kalm om wat meer van haar te weten te komen. Misschien had ze nog een aantal andere familieleden die mogelijk als voogd konden dienen. Zwijgzaam ging zijn blik naar de achtergrond. Het was een prachtig stuk. Een omgevallen boom begroeit met mos. Prachtig hoe de val van de een voor kansen voor de andere zorgde. Zo ook de uitgevallen boom die licht ontnam voor het kruidachtige beplanting zorgde er voor dat er meer licht kwam en dat er daardoor weer verschillende bloemen en gras konden groeien. Norwood glimlachte en zag de laatste vlinders nog wegvliegen, klaar voor hun gigantische vliegtocht naar warmere streken op deze planeet. Zwijgzaam ging de blik van Norwood weer naar Enyana om te wachten op een mogelijke reactie.

[Enyana, ik zit met een voorstel. Zo te zien heb je moeite met het maken van posts. Misschien is het handig als je langs het subforum 'RPG-Training' gaat, vlak boven het RPG-gedeelte. Ik denk dat wat tips over je post ongetwijfeld goed zal doen aan je berichten. Het is namelijk nu wat lastig om echt een post te typen voor je tegenspeler.]

(ik heb eens gekeken, heb er wel wat uit kunnen halen Hopelijk lukt het nu beter)

De geur van de bomen, het zonlicht dat af en toe door de bladeren scheen en het continu gekwetter van vogels brachten Enya in een soort verdoving. Het ebde haar zorgen even weg. De bescheiden glimlach die nog steeds op haar gezicht stond leek een beetje van steen te zijn geworden. Ze liep met haar handen in de zakken van haar tuinbroek en luisterde naar het slof-slof-slof van haar schoenen. Norwood leek haar in een bepaalde richting te willen laten lopen, Enya volgde zonder er eigenlijk bij na te denken. Een pad op en ze kwamen aan op een plek die wat dichter begroeid was maar waar een omgevallen boom toch voor zonlicht zorgde. Ze bleven staan, Enya's blauwe ogen keken schuin opzij naar Norwood. Wat was hij van plan? het antwoord volgde gauw; twee vlinders dartelde voorbij, gevolgd door een zwerm van vlinders. Enya's mond viel een klein stukje open en haar ogen werden groot. Ze liep tussen de dansende wezentjes door met een lach op haar gezicht die onbetaalbaar was. Ze spreidde haar armen en draaide even in het rond, terwijl de vlinders om haar heen dansten. Ze leken haar op te tillen, haar te willen meenemen naar een plek zonder kennis van pijn en verdriet. Heel even duurde het maar, maar voor haar leek het een heerlijke eeuwigheid. Ze draaide zich lachend om naar Norwood. ''Geweldig!'' riep ze uit. Hij had daar gestaan en haar iets laten zien wat haar alles even deed vergeten. Nu kwamen ze helaas weer terug bij het onderwerp van daarnet. "Naast je tante, zijn er nog meer familieleden die je kent..." sprak Norwood kalm. Enya boog even haar hoofd naar de grond, een torretje beklom haar gymschoen. Toen keek ze hem weer aan en schudde haar hoofd. ''Geen directe tenminste, ik heb nog een stel achterneven en oudtantes maar die wonen allemaal op Shadra en ik heb ze nog nooit ontmoet.'' haar moeder had niet van de Shadraanse kant gehouden, voornamelijk omdat Enya dan het verkeerde voorbeeld had kunnen krijgen. Daarom had ze er altijd voor gezorgd dat haar tante, neef en oma de enige waren die ze had gezien aan familie.

Norwood zijn ogen gingen naar de zwerm vlinders en hij stopte zijn handen in de zaken van zijn jas en leunde tegen een van de bomen aan die er stonden. Hij glimlachte en zag Enyana voor een moment weer even helemaal vrolijk zijn. Norwood voelde goed dat hij haar voor een moment af kon leidden en hij glimlachte kalm naar Enyana die inmiddels ronddraaide en genoot van het moment. Norwood glimlachte, hij had hetzelfde gedaan bij Aageth. Athans hij had een kudde herten voorbij laten rennen. Het jongetje dat zo kapot was van het verlies van zijn moeder had een tijd lang met een glimlach op zijn gezicht gelopen. Het was een prachtig gezicht dat de natuur een mens zo goed kan doen. Norwood zijn ogen waren vriendelijk maar hij moest het onderwerp toch aansnijden. Hij sprak kalm en keek naar Enyana. Haar hoofd boog naar beneden. Norwood zijn glimlach werd wat minder, hij wist dat het nog steeds gevoelig was maar op een andere manier kon hij er nu niet achter komen. Hij keek naar zijn schouder voor een kort moment en daarna weer naar Enyana. Hij twijfelde aan de achterneven en die oudtantes toen hij hoorde dat deze van Shadra kwamen. Het was niet echt de beste planeet om iemand naar toe te sturen die net een dierbare was verleden. Dan was de somberheid die er al lichtelijk heerste nog overweldigender dan hij al was. Zwijgzaam sloot Norwood zijn ogen en dacht even na. Hij liep naar Enyana en legde zijn hand op zijn schouder. "Kom, laten we wat verder lopen..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Norwood begon te lopen, hij kende de weg op zijn duimpje hier en liep gewoon een willekeurige route, om de tijd de doden en Enyana af te leiden. Halverwege kwam Eyolf, de spierwitte wolf van Norwood, aangelopen. De witte wolf dat af en toe gewoon een forsgebouwde hond was dat zo tam was als een pasgeboren lammetje snuffelde wat aan de been van Enyana. Norwood glimlachte. Eyolf ging rustig zitten en Norwood gaf een korte aai over zijn kop. Eyolf keek naar Enyana en duwde daarna zijn kop troostend tegen de been van Enyana. Alsof de wolf aanvoelde dat Enyana het moeilijk had. Norwood vond het prachtig om te zien hoe Eyolf zo medelevend was. Hoe wolf hij er uit zag zo menselijke trekken had hij.

Allemaal leuk en aardig, het veranderde niet het feit dat ze nu een wees was. Een wees, wat klonk dat vreemd. Hol en onuitgesproken leek het, iets wat niemand wilde horen. Norwood had tegen een boom aangeleund maar kwam nu naar haar toe. Hij legde zijn handen op haar schouders, ze keek op. "Kom, laten we wat verder lopen..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Enya knikte, de vlinders hadden haar afgeleid van waarom ze hier was maar nu moest ze er weer aan denken. Ze volgde Norwood automatisch, hopend dat hij een manier wist haar wat minder leeg te laten lopen. Ze liepen, dat was al iets. De geluiden en de geuren leidde haar enigszins af. Een paar eekhoorns keken vanuit de bomen toe. Plotseling hoorde ze iets anders, het was geen dierengeluid maar ook geen mensengeluid. Ze keek op, twee roodborstjes zaten op een tak. Enya begreep het, ze kon zelf in een roodborstje veranderen dus hoorde ze het gefluit en tegelijkertijd wat ze tegen elkaar zeiden. ''Droevig meisje, waarom heeft rood meisje verdriet?'' Kon ze onderscheiden. Verderop het pad verscheen een enorme, witte wolf. Enya stond er even van te kijken maar begreep toen dat het dier bij Norwood hoorde. De wolf besnuffelde haar been, Norwood moest erom lachen. Hij knielde naast hem neer en aaide hem over zijn kop. De wolf, tam als een lammetje, duwde zijn kop tegen Enya's been. Ze krabde hen even achter zijn oren en glimlachte. ''Hoe heet hij?'' vroeg ze aan Norwood die naast haar stond.

Norwood liep met een kalme pas langs Enyana, hij past zijn snelheid aan aan die van haar. Stond ze stil om ergens te kijken dan zou hij zelf ook stoppen en glimlachend toekijken. Zo vulde ze even de tijd en Norwood keek op toen hij een paar roodborstjes hevig hoorde praten over Enyana. Ze vroegen zich af waarom ze zo verdrietig was. Norwood leek wel niet zo, maar hij kon verschillende dierentaal feilloos vertalen naar zijn eigen woorden. Zwijgzaam liep hij mee, hoe leuk het ook was en hoe goed het kennelijk Enyana af deed leidden, Norwood moest een oplossing vinden voor het feit dat ze nu een wees was. Hij keek opnieuw naar zijn schouder maar weer geen reactie. Hij was vast nog hevig bezig met het communiceren met verschillende contacten die Norwood had. Maar hoe langer het duurde des te angstiger Norwood werd dat hij ook niet veel meer dan dit zou kunnen betekenen. Of..kon hij toch nog wat voor haar betekenen...? Norwood keek naar Eyolf die aan kwam gelopen en zijn medeleven toonde tegenover Enyana. Hij kreeg al gelijk een vraag. "Eyolf..." sprak Norwood kalm. Alsof de wolf werd geroepen hief het zijn hoofd en keek naar Norwood. "Dat is zijn naam.." glimlachte Norwood. Eyolf was geen verkeerde wolf en zo speels als hij was ging hij naast Enyana zitten. Norwood grinnikte en gaf nog een aai over de kop van de wolf.
Norwood Rosa Vermella Vavyendor... sprak een geïrriteerde stem ineens tussen de twee door. Norwood keek naar zijn schouder waar de kameleon weer langzaam zichtbaar werd. "Vertel..." sprak Norwood al net zo kort terug. Ik denk dat ik je hevig moet teleurstellen.... ging de kameleon verder. Norwood zuchtte. "Dus geen gegadigde?" sprak hij nog ter bevestiging. Tsja, anders had ik je niet teleurgesteld... sprak de stem bod. "Toch bedankt..." sprak Norwood en maakte een zegel waardoor de kameleon weer verdween naar zijn eigen dimensie. Zwijgzaam zuchtte Norwood. "We kennen beide niemand, en om je nu naar de alternatieve optie te sturen..." sprak Norwood. "Hoe..." sprak Norwood. Eyolf blafte wat. Norwood keek hem aan. "Maar Eyolf...." sprak hij om een rede te vinden dat het absoluut niet zou kunnen. Maar Eyolf had een punt. Norwood liep naar Enyana en legde zijn hand op haar schouder. "Wat...." sprak hij kalm. "Als ik als jou voogd dien..." stelde hij het kalm voor. "Het komt misschien wat vreemd over van je docent, maar ik wil voor nu wel als je voogd dienen.." sprak Norwood. Het liep lekker met zijn loopbaan als zowel docent als solo artiest, hij kon haar voor nu wel ondersteunen als voogd.

Niet dat er nu veel was om blij over te zijn, maar goed; ze zou zich beheersen. Gelukkig was de zon af en toe verborgen, anders had ze het niet uitgehouden. "Eyolf..." sprak Norwood kalm. Alsof de wolf werd geroepen hief het zijn hoofd en keek naar Norwood. "Dat is zijn naam.." glimlachte Norwood. Enya keek van Norwood naar de wolf. ''Eyolf...'' zei ze zacht en krabte het beest nog eens achter zijn oren. Norwood ging nu naast haar zitten. Hij glimlachte en gaf Eyolf een aai. Norwood Rosa Vermella Vavyendor... klonk opeens een geirriteerde stem. Enya keek naar Norwoods schouder en ja hoor; daar zat de kameleon weer. Enya hield haar adem in, zou het gelukt zijn? "Vertel..." sprak Norwood al net zo kort terug. Enya bleef Eyolf aaien maar bleed naar de chagerijnige kameleon kijken. Ik denk dat ik je hevig moet teleurstellen.... ging de kameleon verder. Enya liet onmerkbaar haar adem ontsnappen, daar was ze al bang voor geweest. "Dus geen gegadigde?" sprak hij nog ter bevestiging. Tsja, anders had ik je niet teleurgesteld... sprak de stem bod. "Toch bedankt..." Als Enya de kameleon niet dankbaar was geweest, had ze hem een trap verkocht voor zijn bodheid. "We kennen beide niemand, en om je nu naar de alternatieve optie te sturen..." sprak Norwood. Enya begon hevig met haar hoofd te schudden, geen weeshuis, asjeblieft! "Hoe..." sprak Norwood. Eyolf blafte. Norwood keek hem aan. "Maar Eyolf...." Enya keek een tikje verbaasd op. Wat had de wolf gezegd? Enya kende alleen de taal van de vogels. Norwood liep naar Enyana en legde zijn hand op haar schouder. "Wat...." sprak hij kalm. "Als ik als jou voogd dien..." Enya had niet verbaasder kunnen zijn dan wanneer er een giraf de tango was gaan dansen. "Het komt misschien wat vreemd over van je docent, maar ik wil voor nu wel als je voogd dienen.." Hij bleef haar aankijken, Enya had nog nooit zoiets meegemaakt. Door het gedrag van haar eigen vader had ze dat nooit geleerd. Is dat dan...ik bedoel, wilt u.... kwam niet verder, ze zou niets liever willen. Een man die zoveel van natuur en muziek wist... Ze kon het even niet bevatten.

Norwood keek naar Enyana die Eyolf's naam herhaalde. Eyolf reageerde er op en kwispelde kalm. Norwood glimlachte enkel. Norwood luisterde met kalme houding naar kameleon. Altijd al een botte persoonlijkheid gehad en dat was in de jaren alleen maar erger geworden. Norwood was het gewend. Hij zuchtte en dacht hardop na. Hij keek even naar Enyana. Hij legde zijn hand op haar hoofd toen ze haar hoofd schudde. Hij zakte door zijn knieën na dat Eyolf wat had geblaft. "Waarom zou ik niet als jou voogd dienen?" sprak hij kalm en glimlachte kalm. Hij glimlachte om haar stammelende woorden. "Het is mogelijk, ik ben al vader van een kind. Ik heb een redelijk inkomen. Ik hoef me geen zorgen te maken als ik tijdelijk als jou voogd dien. En indien er echt geen gegadigde zijn kan ik eventueel dat wel helemaal op nemen..." sprak hij kalm. "Maar ik heb niet zo veel ervaring als het om dochters gaat..." sprak hij en grinnikte even. "Dus het wordt even leren..." sprak hij glimlachend en knipoogde naar Enyana. Hij legde zijn hand op haar schouder en trok haar tegen zijn schouder. "Wanneer het nodig is staat de deur van mijn kamer open voor je..." sprak hij vriendelijk. Hij zou morgen kijken of hij iets kon vinden over wat hij precies moest doen in deze situatie. Er was vast wel iets over te vinden bij de gemeente van het dorpje Oak's Field. Hij glimlachte enkel en ademde kalm. Eyolf kwispelde kalm en keek op. Hij rende toen het bos weer in om met Norwood en Enyana alleen te laten.

-sorry voor de late reactie-

Dingen die waren, dingen die zijn en dingen die nog moesten komen. Alles leek nu opeens bergopwaards te gaan. "Het is mogelijk, ik ben al vader van een kind. Ik heb een redelijk inkomen. Ik hoef me geen zorgen te maken als ik tijdelijk als jou voogd dien. En indien er echt geen gegadigde zijn kan ik eventueel dat wel helemaal op nemen..." sprak hij kalm. Enya bedacht dat zij altijd enig kind was gweest, nu had ze opeens meer familie dan eerst. "Maar ik heb niet zo veel ervaring als het om dochters gaat..." sprak hij en grinnikte even. Daar maakte ze zich niet druk over, ervaring was geen probleem. "Dus het wordt even leren..." sprak hij glimlachend en knipoogde naar Enya. Ze lachte even, geen probleem voor haar. Hij trok haar even tegen zich aan. "Wanneer het nodig is staat de deur van mijn kamer open voor je..." sprak hij vriendelijk. Nog half versuft van de klap van daarnet en de geruststelling, kon Enya even weer lachen. Eyolf rende kwispelend weer het bos in, Enya keek hem na. 'Ik kan u niet genoeg bedanken.' Zei ze zacht.