Mineko staarde geconcentreerd naar beneden. Verfrommelde papiertjes lagen overal om hem heen. De tafel was bezaaid met velletjes felgekleurd, flinterdun papier en verknipte snippers. Nu was hij dan eindelijk bijna klaar. Kritisch bekeek hij al zijn creatie’s. Het was belangerijk dat dit alles perfect was. Minder dan perfect verdiende zij niet. Hij wist dat ze zich kon irriteren aan de kleinste details, dus daarom deed hij extra zijn best. Wilde dolgraag dat ze er blij mee zou zijn. En al was het midden in de nacht en vielen zijn ogen bijna dicht, hij moest en zou dit afmaken. Morgenochtend zou Mizuki bij hem langskomen, waarna ze samen de dag door zouden brengen. Dus zijn deadline was over... 6 uur. Hij gaapte en pakte de lijm erbij. De bloemetjes, alleen de bestgelukte ervan, werden zorgvuldig samengeplakt. Een uitgedachte compositie van kleuren die prachtig bij haar intense bruine ogen zouden staan. Rood, een kleur die haar zo mooi stond, was de hoofdcomponent. Alles bij elkaar vormde één Kusudama Ball. En die hing hij aan een zilveren ketting, waar het als hanger diende. Mineko gaapte en nam een slok van zijn lauwwarme thee. Wreef slaperig door zijn warrige haar. ‘’Focus...’’ mompelde hij zachtjes. Lawaai zou de anderen, die allang sliepen, storen. En dat wilde hij natuurlijk niet. Ok, de hanger was nu klaar. Fleurige bloemen van origami-papier in een kunstig patroon aan elkaar bevestigd. Maar omdat het papier was, was het kwetsbaar voor regen en andere weersomstandigheden. Dus hij nam de bol behoedzaam in zijn handen en sloot kort zijn ogen. Hij verzamelde de windstromingen om hem heen en concentreerde zich. Dit zou een mooi cadeau worden voor zijn geweldige meisje. Hij vormde een subtiel laagje lucht om al het papier heen. Dit zou de vuiligheid en al het water afweren en zo een bescherming creeëren voor het sierraad. Vermoeid leunde hij met zijn hoofd op tafel. Met een gebaar van zijn hand werd ongeveer de helf van het afval in de prullenbak geblazen, al misten een paar snippers finaal. Maar hij had de energie niet meer om alles nu op te ruimen. Hij zou morgenochtend wel vroeg opstaan en dan alles netjes maken voordat Mizuki kwam. Ja.. Dat zou hij... Doen... Langzaam vielen zijn ogen dicht.

-x-

De volgende ochtend lag Mineko nog steeds in de kamer. Een vredige lach op zijn gezicht, hij had een heerlijke droom. Iets met Mizuki en een zonsondergang en twee paarden op het strand. De kamerdeur stond wagenwijd open en je kon zo naar binnen lopen. Zijn wekker ging af, maar de jongen sliep zo diep dat hij dat niet eens hoorde. In zijn hand hield hij een ketting geklemd, waaraan zijn kostbare kunstwerkje dus hing. Naast hem lag ook nog een papieren roos, gemaakt van de overblijfselen. Het groene takje zag er levensecht uit, dankzij een sprankje woudmagie. Ja, hij had heel veel moeite gedaan om iets moois te maken. Want deze dag was best bijzonder. Hij en Mizuki waren 4 maanden bij elkaar en daarom had hij haar middels een lief briefje uitgenodigd om naar hem toe te komen. 9 uur ’s ochtends had hij geschreven en zo laat was het al bijna. Maar hijzelf was nog in diepe slaap. Voor vandaag had hij een verassing gepland en hij hoopte maar dat alles goed zou gaan. In de koelkast stond al een mandje klaar met allerlei verse etenswaren, die ze mee konden nemen naar hun geheime bestemming. Ja, het was nu alleen nog een kwestie van wakker worden en op Mizuki wachten. Helaas werd hij niet wakker, zo moe was hij van het lange opblijven. Terwijl er nu toch echt voetstappen naderden...
[Mizuki only ]
Zijn cadeau's:
Ketting, maar dan met andere kleurtjes~~
Roosje :3

Het was ochtend, zes uur en 32 minuten en Mizuki had besloten om een hoop voedingswaren te bakken voor Mineko sinds ze al vier maanden samen waren. Een speciale gelegenheid en daar wilde ze dus optimaal gebruik van maken om hem eens goed te verwennen. Mineko had gevraagd via een briefje of ze om negen uur in de ochtend kon langskomen en daar had ze natuurlijk géén nee op kunnen zeggen. Ze was vroeg gaan slapen om dan nog op dit moment lekkere zoetigheden te bakken voor hem. Brownies en cupcakejes zouden het worden vandaag. De brownies waren al klaar en nu moest ze nog de cupcakes voorzien van een kleurrijk glazuur. Ziezo, rood, roze, groen en blauw waaren de kleurtjes waarvoor ze had gekozen en ze smeerde die op de cupcakejes. het was nu half negen en ze moest eigenlijk zich nog omkleden. Dus dan deed ze dat, ze nam een speciaal crèmewit kleurig jurkje en ze deed dit aan in combinatie met sandaaltjes. Haar haar deed ze in een paardenstaart, maar enkele lokken vielen er weer uit, maar daar besteedde ze voor de rest geen aandacht aan. Ze was zo blij dat ze eindelijk Mineko nog eens kon zien, de jongen die ze had leren kennen op het lanceringsplatform toen ze werd buitengesmeten door haar vader, hij had haar opgebeurt en ze was verliefd op hem geworden. Ze hadden samen zo veel meegemaakt dat het nog een wonder was dat ze samen waren, maar dat maakte haar er des te gelukkiger op. Ze nam het doosje vol met brownies en cupcakes beet en ze wandelde naar de woodetage, naar Mineko's kamer.
Eenmaal ze daar was aangekomen zag ze dat de deur wagenwijd open stond. Een zacht gegiechel kwam uit haar mond. Met kleine pasjes ging ze in de deuropening staan en zag ze hoe Mineko lag te slapen op zijn bureau met een ketting in zijn hand. Dat zag er gewoon te schattig uit. Het was nu exact 9 uur en langzaam wandelde ze richting Mineko en ze ging met haar vingertoppen over zijn zachte groene haar. "Goedemorgend" zei ze op een zachte toon terwijl haar amandelbruine ogen twinkelden van plezier. "Je ziet er echt zo schattig uit nu" mompelde ze al giechelend. Dit vond ze werkelijk fanastisch en ze keek naar het halskettingkje, wat was dat mooi! Met een gefascineerde blik bleef ze er naar kijken.

Een warme hand gleed door zijn haar en hij kreunde zachtjes. Bewoog zijn hoofd een beetje, maar hield zijn ogen nog dicht. Zo graag wilde hij de mooie droom vasthouden. Het magische gevoel van een onwerkelijke situatie. ''Mmm...'' Zachtjes verliet het geluidje zijn lippen. Dan klonk een bekende stem, die zijn hoofd meteen helder maakte. Ach, hoewel... Nog steeds was hij slaperig, maar de motivatie om de droom van zich af te schudden was nu tenminste aanwezig. Want zij was véél beter dan een droom, hoe suf dat ook mocht klinken. Zijn groene ogen schoten open en een lach brak door op zijn gezicht. ''Morning..'' zei hij, waarna hij onwillekeurig gaapte. Een ietwat dromerige blik in zijn ogen, dat kwam omdat hij pas net wakker was. Haar opmerking deed meteen een rode gloed over zijn wangen schieten. ''Oh... ehm..'' Hij kwam overeind te zitten, rode kop en al. Wreef onhandig door zijn warrige haar en keek haar schuldbewust aan. ''Sorry, ik heb me een beetje verslapen geloof ik.'' Hij stond op en omhelsde het meisje zachtjes. Ademde met een stomme grijns haar vertrouwde, zoete geur in en duwde zijn gezicht tussen haar bruine lokken. Blies dan plagerig in haar nek. ''En hoe gaat het met mijn mooie meisje?'' vroeg hij verlegen, nog steeds een beetje rood. God, hoe had hij zo stom kunnen zijn. Ok. Rustig blijven. Niet over gaan zitten stressen nu, Mizuki nam het hem vast niet kwalijk. Daar was zijn vriendin veel te lief voor. Hij drukte een zacht, liefdevol kusje op haar lippen, voordat ze antwoord had kunnen geven. Keek haar dan aan met een grote lach, blij dat ze weer eens een dagje helemaal samen hadden.

Mizuki gleed met haar vingers door zijn grasgroene haar en een grijns verscheen op haar gezicht. Wat lag hij hier toch enorm schattig te slapen. Ze bewoog met haar heupen en de crémekleurige jurk vloog lichtjes omhoog. Een licht gekreun ontstond uit Mineko's mond, hij had vast een superleuke droom waar hij niet uit wilde ontwaken, dat had zij ook vaak, maar dan moest ze de droom afronden en dat vond ze keer op keer zeer spijtig, want meestal gebeurde dat altijd op de spannende stukjes. "Goedemorgend" klonk er uit haar mond terwijl haar amandelkleurige ogen twinkelden van plezier. Ze stond nog steeds te wiebelen en ze giechelde zachtjes terwijl ze keek hoe Mineko zijn groene ogen opende, hij had toch echt prachtige ogen, ze kon er wel elke seconde van de dag naar kijken. En nu op dit moment keek ze er ook naar. ''Morning..'' zei Mineko terwijl hij daarna geeuwde. "Je bent zo schattig als je slaapt" zei ze met een licht gegiechel, net als een meisje dat net een mopje had uitgehaald met iemand. Die dromerige blik in zijn ogen had Mizuki natuurlijk opgemerkt en als ze een ijsje was, was ze zo gesmolten. Mineko begon dan ook dankzij haar opmerking te blozen, maar ze had wel de waarheid gesproken. Mizuki kon namelijk echt niet liegen en ze wilde dat natuurlijk ook geeneens doen, want het had geen nut. ''Oh... ehm..'' Door die opmerking begon Mizuki zachtjes te lachen, ze had een muizenlachje, ze piepte een beetje en dat kon je best schattig noemen. Maar die schuldbewuste blik liet Mizuki stoppen met giechelen en ze keek hem vragend aan. ''Sorry, ik heb me een beetje verslapen geloof ik.'' Hij stond op en omhelsde haar. "Goh, het is nog maar zo'n 5 minuten en 21 seconden geleden dat het negen uur was Mineko dus je zit nog in het academisch kwartiertje" zei ze met een grijns die speelde op haar lippen. Ook omhelsde ze hem innig, en gilde eventjes van schok toen hij in haar nek blies. ''En hoe gaat het met mijn mooie meisje?'' Mizuki wou net een antwoord geven, maar haar stem werd gesmoord door een korte kus die op haar lippen werd gedrukt. "Dus wat ik wou zeggen, het gaat nu fantastisch met me Mineko sinds ik je weer zie" ze grinnikte en porde hem zachtjes in zijn zij "En hoe gaat het met de liefste jongen van de wereld die ik de mijne mag noemen?" vroeg ze en voor hij kon antwoorden drukte zij op haar beurt een kusje op zijn lippen. Ietsjes langer dan Mineko dat had gedaan. "Ik heb trouwens een verrassing voor je bij omdat het vandaag een zeer speciale dag is" Een brede glimlach sierde haar lippen en ze begon weer hyperactief te springen in de armen van Mineko.

Mizuki's lieve lach tinkelde als belletjes in zijn oren. Hij was meteen al een stuk vrolijker, ondanks het feit dat hij nog steeds moe was en half slaperig. Ontwaken was lastig als je zo vast sliep, maar voor haar had hij het over. "Goh, het is nog maar zo'n 5 minuten en 21 seconden geleden dat het negen uur was Mineko dus je zit nog in het academisch kwartiertje" Hij grinnikte zachtjes, ze was zo geweldig. Zo uniek, deze opmerking bracht meteen weer een van de vele punten naar voren waarom hij zo van haar hield. Zo punctueel en schattig, zo lief en vergevingsgezind. ''Ah, maar ik wilde nog alles klaar maken en en...'' Zachtjes mompelde hij wat door, want hij had echt nog wat dingen willen regelen voordat zij kwam. Ik bedoel, het was niet de bedoeling geweest dat zij hem hier tussen de rotzooi aan zou treffen. Nee, het plan was geweest dat er al een thermoskan met thee zou staan en dat alles perfect geregeld was. Zijn gemopper op zichzelf stierf echter weg, het had toch geen zin. Hij had zich nu immers toch al verslapen. Het ging goed met haar, hoorde hij met een stralende lach. ''Ieh..'' kwam er verschrikt over zijn lippen toen ze hem precies op zijn zwakke plek porde. Hij grijnsde voldaan, zo blij met het feit dat ze bij hem was. Op de een of andere manier leek niets meer belangrijk, behalve zorgen dat zij zou blijven lachen. Gelukkig zou zijn. Want dat zou hem dan weer intens gelukkig maken. Was dat te positief en zoetsappig? Sorry, maar het was gewoon waar. Kon hij het helpen dat hij nog steeds tot over zijn oren verliefd was op haar. ''G-geweldig.'' zei hij zachtjes, vrolijk, maar toch ook licht verlegen. Want dat was een uitwerking die ze op hem had, wanneer ze... dát deed.. Niet dat hij het erg vond haar zachte lippen op de zijne te voelen, maar hij werd er wel lichtelijk verlegen door. Terwijl anderen hem kenden als misschien stil en kalm, maar zeker niet verlegen, was Mizuki een van de weinigen die hem soms sprakeloos kon maken met haar aanwezigheid. "Ik heb trouwens een verrassing voor je bij omdat het vandaag een zeer speciale dag is" Mineko lachte verbaasd. ''Ik óók!'' zei hij vol enthousiasme. ''Ok, ogen dicht, ik eerst.'' fluisterde hij in haar oor, waarna hij haar haar zorgzaam optilde, zodat de ketting daar niet in vast zou komen. Voorzichtig schoof hij het metalen kettinkje om haar hals, maakte het met trillende vingers vast. De hanger van gevouwen bloemen hing een beetje scheef dus met een zacht duwtje hing hij hem weer netjes in het midden. Dan deed hij haar haar weer goed en greep een spiegel. ''Klaar, je mag weer kijken...'' zei hij opgewonden, benieuwd naar haar reactie. Ergens zenuwachtig, wat als ze het niet vond? Hij hield haar de spiegel voor, zodat ze kon zien wat er nu om haar nek hing. ''En..?'' vroeg hij met zachte stem. Hopelijk vond ze het geen suf cadeau van een jongen.
[Laat, i'm sawry, ik vergat het steeds D:]

Mizuki lachtte en ook Mineko deed dat, maar hij leek nog half te slapen en dat vond ze nu echt schattig. Het was vooral ook leuk om naar te zien. Mineko had zich niet zo drastisch overslapen, dus dat vond ze nog niet zo erg. Hij zat nog in het academisch kwartier. "Goh, het is nog maar zo'n 5 minuten en 21 seconden geleden dat het negen uur was Mineko dus je zit nog in het academisch kwartiertje" Hij grinnikte zachtjes om haar opmerking en Mizuki glimlachte met haar ogen gesloten. Hij maakte haar gelukkig, heel gelukkig zelfs, maar dat wist hij wel. Vlindertjes vlogen rond in haar buik en ze giechelde zachtjes. ''Ah, maar ik wilde nog alles klaar maken en en...'' Zachtjes mompelde hij wat door. "Bedoel je de rommel hier? Dat is zo opgeruimd" zei ze zachtjes terwijl ze even met een vingerknip de grond schoonmaakte. Alles ging heel goed met haar en dat zei ze dan ook en ze glimlachte breed zodat hij het ook nog eens extra zag. ''Ieh..'' kwam er uit Mineko's mond terwijl Mizuki hem zachtjes in zijn zij had gepord. Ze grinnikte "Dat is echt zo schattig!" riep ze blij terwijl ze met een brede stralende glimlach naar hem keek. ''G-geweldig.'' zei hij toen ze een kus op zijn lippen had gedrukt. Ze maakte hem verlegen, maar dat had ze niet echt door, nog steeds had ze het lastig met de complexe gevoelens zoals jaloezie en verlegenheid. "Ik heb trouwens een verrassing voor je bij omdat het vandaag een zeer speciale dag is" Mineko lachte verbaasd. ''Ik óók!' Mizuki glimlachte en deed wat hij vroeg: ''Ok, ogen dicht, ik eerst.'' Dat werd gefluisterd in haar oor en ze sloot ook haast meteen haar ogen. Ze voelde hoe haar haar werd opgetild en er iets rond haar nek werd gedaan. Was het een ketting? Oh dat was zo lief! ''Klaar, je mag weer kijken...'' zei hij en ze opende haar ogen weer en ze keek naar de prachtige ketting die rond haar nek was gedaan. ''En..?'' vroeg hij met zachte stem. "Wauw, dit is zooo mooi!" riep ze blij en ze kuste hem nogmaals als bedankje. Ze nam dan haar tas en haalde er een doosje vol met cupcakes en brownies uit "Voor jou" zei ze met een glimlach. Op de cupcakejes lag een speciaal kleurrijk glazuur waarmee ze had geëxperimenteerd. "Hopelijk vind je ze lekker" zei ze zachtjes.

(laat sawrie)

Ze was er blij mee, ze was er blij mee. Dat betekende automatisch dat hij ook blij was, dolblij. Een gigantische blije grijns lag in combinatie met een rode blos over zijn gezicht. ''O, ik ben zo blij dat je het leuk vindt...'' zei hij opgelucht. ''Ik..ehh.. Het staat je prachtig.'' Hij gleed met een vinger langs haar kaak en glimlachte sereen. Ze was zo mooi en lief, dat hij haast dacht dat hij nog steeds droomde. Haar zachte mond op de zijne was als een warm bad, al klonk dat misschien een beetje vreemd, Hij bedoelde eigenlijk dat hij volkomen ontspande en relaxte bij haar. Op zijn verlegenheid na dan en natuurlijk het feit dat ze hem energie gaf. Maar dat was allemaal op een positieve manier drukte, geen stress of zorgen. Soms maakte hij zich wel zorgen om haar, maar als hij dan die lieve lach op haar gezicht zag smolten al zijn twijfels en overpeinzingen weg. Met een verbaasde lach nam hij het doosje aan. Opende de deksel en snoof met gesloten ogen de geur van de verse baksels op. ''Hmm...'' fluisterde hij genietend. Hij deed lachend zijn ogen weer open en keek haar diep in de ogen. ''Het ruikt alleen al heerlijk... En aangezien ik niet heb ontbeten...'' Hij krabde verlegen in zijn nek en legde dan de deksel op tafel en daarnaast het doosje zelf. ''Het is dan wel niet het beste ontbijt, maar wel onweerstaanbaar lekker.'' zei hij met een lach. Hij griste twee bordjes uit de kast en liep weer terug naar de tafel. Toen hij het gebak beter had bekeken merkte hij meteen het felle glazuur op. Hij was welbekend met Mizuki's kookkunsten, maar dit herkende hij niet. Wat betekende dat het waarschijnlijk een speciaal nieuw iets was. ''Ah, wat zijn ze schattig. Bijna zonde om op te eten.'' Hij legde zorgvuldig een van de perfect ronde meesterwerkjes op zijn bord en keek haar vragend aan. Hij wist niet goed of zij ook wilde hebben. ''Mies, wil je ook...?'' vroeg hij met een schuine blik in haar mooie bruine ogen, waarna hij voor haar een stoel naar achter trok, zodat ze in ieder geval kon gaan zitten. Dan liep hij naar de waterkoker toe en keek haar wederom aan. ''En thee?'' Hij wilde haar vanalles geven, maar wist niet goed wat ze wilde hebben, dus daarom vroeg hij het maar allemaal. ''Of iets anders?'' Hij zou het voor haar klaarmaken, wat ze ook wilde. Al verwachtte hij zelf dat thee haar voorkeur zou hebben of heel misschien koffie.