Voetstappen galmden door de lege gangen. Een jonge dame en een leerkracht waren de enige die in de gangen waren, beide waren ook gespannen. Maar Sheryl het meisje wist niet waarom ze gespannen was, waarschijnlijk doordat de hand van de leerkracht zo krampachtig op har schouder lag. Waarom? Het leek alsof hij haar moed probeerde in te spreken maar dan via zijn hand. Het hielp niet veel want daardoor werd ze automatich ook gespannen, alleen kon Sheryl dat met gemak verbergen, nu stond haar gezicht neutraal. Onleesbaar. Het maakte haar ongerust. het beeld van hoe de leerkracht haar uit d klas had gehaald. De deur had hij opgen gesmeten met een lijkbleek gezicht. Fluisterde vervolgens ites in de oor van de andere leerkracht die les aan haar gaf ook die werd oppeens lijkbleek, daarna werd Sheryl uit de klas gehaald en meteen richting het kantoor van de headmaster gebracht.
Maar ze had toch helemaal niks verkeerds gedaan? Toch niet dat ze zich kon herrineren... Wat zou het probleem dan wel zijn waardoor de leerkracht haar zo krampachtig vasthield en haar soort van manier trooste. Even kneep ze haar ogen half dicht En bekeek hem aandachtiger, niet naar hem natuurlijk maar naar zijn Aura, het was nooit simpel geweest en nu zeker niet doordat ze het al een tijdje had buitengesloten, ze wou normaal zijn niet dingen zien dat privezaken waren. Zwart!
Even zuchtte ze dit was helemaal geen goed nieuws, jammer genoeg blijkbaar juist het omgekeerde. Sheryl voelde hoe haar hart in haar keel begon te kloppen, alsof dat de andere leerkracht het zou kunnen horen als het nog iets luider zou worden. Terwijl ze verder door de gangen stapten sloot ze langzaam haar ogen en maakte haar geest leeg zoals het haar was aangeleerd meteen daarna kwam haar hart weer eindelijk tot rust. Haar vilet kleurige ogen keken serieus en stonden weer hard en kil. Wat de reden ook mag zijn dat ze naar het kantoor moet gaan van Master Savador, ze kan het wel aan. Haar rug kaarsrecht en kin lichtjes omhoog gestoken wandelde ze verder door de laatste lege gang voordat ze bij de edeur zou komen waar ze werd verwacht. Toch bleef ze kalm. Sneller dan ze wou doemde de deur voor haar op.
Meteen liet deleerkracht haar voor de deur achter. Sheryl keek hem nog even na, haalde vevolgens nog eens diep adem en klopte duidelijk hoorbaar op de deur van het kantoor. Wachtte toen, ze dacht dat ze Master Savador iets had horen zeggen wachtte nog enkele seconden voor de zekerheid en opende vervolgens langzaam de deur open.
Sheryl was nog maar jusit amper binnen en voelde meteen de duistere aura's hard tegen haar opbotsen die in de kamer waren. Bijna hapte ze naar adem, maar omdat die aura's die haar bekend voorkwamen beet ze daarvoor in de plaats op haar tanden waardoor haar kaken gespannen stonden. zo kan ze met gemak de pijn negeren, toch las je in haar ogen dat het werkelijk wel zeer deed."Jullie" Siste ze kil terwijl ze hun valse glimlachen negeerde. Hoe hadden ze haar kunnen vinden, het was onmogenlijk. Een andere persoon kwam in de kamer, maar alleen Sheryl kon hem zien en horen. Dat wist ze meteen want hij had geen aura. Het was de geest die haar had helpen ontsnappen uit het gebouw van de Suasame. Ze willen jou weer terug meenemen om je training verder te vervolgen. Legde hij haar uit.
Zijn woorden zorgde ervoor dat ze lijkbleek werd bij de gedachten terug te moeten keren.
Met moeite kon ze haar blik van de geest wegtrekken en keek toen naar de mannen. automatich zette ze een stap achteruit maar kwam tegen de deur terecht, blijkbaar kan ze zich al niet meer herrineren dat ze die dicht had gedaan."Ik ga niet met julllie mee terug" Sprak ze uiterst serieus en zonder enige emotie te laten blijk."Vergeet het maar" Maar het enige wat de mannen deden was vriendelijk glimlachen gewoon om zo de schijn op te houden dat ze 'het beste' voor haar hadden. Yeah Right, Even keek ze weer naar de geest, wist dat wanneer ze echt met hun terug moest naar dat oord, zou hij weer bij haar zijn, toch nog iets leuks als je het leuk vind om met geesten te praten natuurlijk. Maar ze mocht niet meer naar hem kijken als de mannen zouden ontdekken dat er hier een geest was en ze ermee praatte, zouden ze de Headmaster vertellen dat ze gek was, een gevaar voor andere leerlingen. En ze wou hier blijven. Pas nadat ze al haar moed weer bijeen had geraapt keek ze met een neutrale blik naar Master Savador, zo haar bezorgheid en angst weer verbergen zoals het haar was aangeleerd.

een zucht verliet haar keelgat, waarom was ze nog steeds bang van hen, het klopte niet. Sherul was hier naartoe gestuurd om sterker te worden zodat ze geen angst meer had. Hier zou ze zich wel doorheen slaan. Behalve dat ze nu niet op een goed blaadje zou staan bij de headmaster daar hadden deze mannen wel voorgezorgd. Sheryl bestudeerde de aura van de mannen, om zo te zien wat hun werkelijke bedoeling was om naar hier te komen.
Wat waren hun bedoelingen om zomaar in het openbaar te komen. Maar blijkbaar hielden ze dat goed verbrogen voor haar.. Ach wat maakte het uit ze zal er toch snel genoeg achter komen. Ondertussen hadden de 2 mannen nog geen enkele keer bewogen, best irritant.
Het maakte haar alleen maar nerveuser. hier had Sheryl trouwens geen zin in, ze wist maar al te goed hoe standvastig die mannen konden zijn. Zo koppig waren die mannen. Shery wist ook hoe geirriteerd de headmaster nu wel was. BLijkbaar moet ze de taak weer over nemen zodat Master Savador in alle rust weer kon verder doen met de taken waar hij daarstraks meebezig was geweest voor hij werd gestoord door hen.
Hier moest snel iets aan worden gedaan, maar wat? Alles kon blijkbaar in een simple minuut je hele dag oppeens verpest worden. Sheryl keek strak naar de headmaster, niet omdat ze op zijn antwoord wachtte maar omdat ze hem ook bestudeerde, of beter gezegt zijn aura leesde die blijkbaar trilde wat aanduide dat hij wel degenlijk geirriteerd was. Geen goed teken. 'Ken je deze.. mannen - wellicht?' Sheryl negeerde de manier waarop het haar gevraagt werd.
Maar wat moest ze erop zeggen het zou simpel zijn om nee te zeggen maar hoe ze daarstraks had gereageerd had het verraden dat ze hen wel degenlijk kende."Ja meneer" Zuchtte ze toen maar ndat het een tijdje still was gebleven.
Sheryl leek helemaal ontspannen, maar dat was ze helemaal niet. Beide mannen leken lief in die nette pakjes van hen, maar zij wist wel beter. een van de mannen draaide zicht van haar weg."We hebben de opdracht gekregen om..." even zweeg de man."Sheryl terug mee te nemen, dat ze onlangs weg is gelopen van haar...thuis" vervolgde hij terwijl de andere man haar doordringend bleef aan kijken een stap dichter naar haar toe zette.
Sheryl spande meteen haar kaakspieren op om niet meteen uit te vliegen, in plaats daarvan keek ze strak naar de mannen."Dit hoeft uw tijd niet te verspillen...Master Savador." Sprak ze rustig alsof ze nooit kil was geweest."Het is maar een klein probleempje." Niet dat ze graag alleen zou worden gelaten met hen, want dan zouder er natuurlijk gebruik van maken, haar dan verdoven of iets dergelijks en vervolgens met haar ervandoor gaan. Zo gingend ie mannen te werk.
Maar ze had geen andere keus, Sherul meende het toen ze zei dat dit hem niet hoefde te storen. Want op één of andere manier keek ze naar de headmaster op. Al heeft ze nog niet echt ontdekt waarom. Dat dit nu maar snel voorbij is zodat iedereen gelukkig was. Die mannen die haar konden meenemen, zij die weer die domme zware training moest ondergaan en de headmaster die weer de rust had. En als de mannen hun werk goed deden zou niemand weten dat er een leerling van school was verdwenen, behalve Master savador maar het was gewoon één leerling minder dus dat was geen probleem. Iedereen happy...not.

Sorry dat het ook zo lang heeft geduurd
school pakt mijn inspi weg