Een lichtelijk opgewonden glimlach omdat het eindelijk tijd was om te vertrekken verscheen rond Spells gezicht. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze te laat zou zijn, maar het afscheid nemen van haar familie had dan ook zo lang geduurd. Eerst had ze een hoop verwijten moeten horen van haar moeder omdat ze haar bed niet goed opgemaakt had, dat ze dat in Starshine wel moest kunnen en dat ze dat zeker niet moest vergeten. Daarna had haar grote broer haar nog geplaagd omdat haar haren zo perfect lagen dat zelfs een storm het niet in de war zou kunnen brengen en daarna het dramatische afscheid waarbij haar broer struikelde over zijn eigen schoenen, haar ma huilend in haar armen viel en de stilte van vaders kant haar nogal overviel. Haar vader was drie jaar geleden overleden dankzij een hartaanval. Het was heel onverwachts gebeurd en het zou goed kunnen dat het erfelijk was voor Spell en haar broer. Ze schudde haar hoofd even. Ze moest nu aan leuke dingen denken. Ze lachte even en stapte uiteindelijk de shuttle binnen die haar naar Starshine zou brengen. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze de verkeerde shuttle zou nemen naar een verkeerde bestemming. Ze was eigenlijk best wel gek, voornamelijk ook hyperactief, maar zat vol positieve en vrolijke energie. Als iemand het haar te bont maakte kon ze reageren als een bitch, maar ze gaf mensen meestal wel tweede kansen en probeerde zelf ook het goede van anderen in te zien, behalve als het echt niet anders ging natuurlijk. Maar dat duistere trekje zou ze misschien wel hebben omdat haar vader Shadraans geweest was en zij een deel van zijn kracht overgenomen had. Naast Puffoons had ze namelijk ook de kracht om Shadraans te beheersen, maar dit lukte maar gedeeltelijk. Ook aan haar uiterlijk zou je haar eerder als een Shadraan herinneren dan als een Puffoon: ze had zwarte, lange haren en helblauwe ogen. Ze had een rechtgeknipte pony, die altijd perfect viel. Haar broer lachte haar daardoor altijd uit, maar dat vond ze niet zo heel erg. Eigenlijk was haar officiële naam Measure, maar ze vond haar tweede naam Spell veel mooier. Wel vermeldde ze haar eerste naam altijd bij een ontmoeting, voor als mensen haar toch liever Measure wilden noemen dan Spell. Dat kon ze wel begrijpen. Het waren beiden geen veelvoorkomende namen, maar Measure lag misschien iets lekkerder op de tong dan Spell. Ze wist niet waarom ze Spell had verkozen als haar officiële naam. Misschien omdat ze het een mooie naam vond. Haar broer noemde haar altijd Spell, maar haar moeder noemde haar liever Measure. Haar vader gebruikte altijd een mengeling: Meall. Dat klonk altijd heel raar, waardoor haar broer automatisch in de lach schoot en zij haar vader een por gaf. De herinneringen aan hem liet haar een brok in haar keel krijgen, maar gaven haar ook weer de adrenaline om verder te gaan met haar leven en niet te veel stil te staan bij de mislukte dingen in het leven. Ook al zou je het van haar uiterlijk niet zeggen; ze was heel lief en sociaal om mee om te gaan. Ze schrok op van een geluid. ‘Ben ik er al?’ mompelde ze. Soms kon ze zich ook zo in haar gedachten laten meeslepen. Ze had niet eens gemerkt dat ze er al was! Haar gedachten konden haar makkelijk een uur bezighouden. Geduldig ging Spell zitten, waarna ze naar buiten keek en de schemerige lucht opmerkte. Ze kuchte heel even zenuwachtig, nam haar koffer dichterbij de hand en stond toen op, waarna ze met haar hand tegen de deur tegenover haar leunde. Natuurlijk moest het nu weer net zo zijn dat haar andere hand tegen de knop botste waardoor de deur open zou gaan en zij naar buiten zou struikelen. Dit was – gelukkig – echter niet het geval en veilig en wel kwam ze naar buiten. Ze keek zenuwachtig rond zich heen; waar moest ze naartoe? Ze schrok op van een geluid en keek vragend naar voren, om vervolgens recht in twee ogen te kijken.