Dominic stapte met een sierlijke lach het gebouw uit. Hij trok zijn overhemd recht en controleerde of de juiste hoeveelheid knoopjes gesloten was. Netjes en vriendelijk, maar ook uitdagend en met in zijn ijsblauwe ogen een verleidelijk geheim verborgen waarvoor al vele speeltjes weerloos waren gevallen. De wind speelde met zijn zwarte haren, maar zijn kapsel viel telkens weer goed in vorm. Twee meisjes die hij van gezicht kende blokkeerden de weg. De linker was redelijk knap, maar de ander was een saai teruggetrokken musje. Hoe haar vriendin de grijze muis zo ver had gekregen om met haar voor zijn neus te staan was hem een raadsel. Maar hij had geen zin in een simpel wichtje. De knappe blonde zou hij zonder al te veel moeite kunnen verleiden, hij zag het in haar fletse bruine ogen. Ogen die geen kracht, maar meegaandheid en slapheid uitstraalden. "Wil je bij ons komen zitten?" vroeg het onopvallende kind, terwijl de blonde hem ademloos aanstaarde. Dit was niet waarvoor hij gekomen was, dit gezelschap was hem te min op deze dag. Hij wuifde met zijn hand. "Sorry, maar ik heb haast. Een vriendin van me wacht op het platform." Een vriendelijke glimlach en hij liep verder. Wetend dat de twee dadelijk met hun vriendinnen zouden speculeren of hij een afspraakje had. En zo ja, met wie dan. Hij wandelde nu inderdaad naar het lanceringsplatform. Hij kende de vluchtschema's en zou waarschijnlijk net op tijd zijn voor de shuttle. Eens zien of er nog leuke, hopeloos verdwaalde leerlingen aan zouden komen. Nieuw hier op school en vast wel op zoek naar een vriendelijke jongeman om hen te helpen. Hij zag de shuttle in de verte landen en versnelde zijn pas.  Een eenpersoons ontvangstcomité voor de nietsvermoedende vreemdeling die hij uit zou kiezen. Dat was het plan, tot in de puntjes uitgedacht. Hij was net op tijd en zag de eerste passagiers al uit het voertuig stromen. Een charmante grijns gleed over zijn gezicht, de vriendelijke uitdrukking was als een tweede natuur voor hem. Een bedrieglijke, neppe natuur weliswaar, maar het zag er perfect echt uit. Een meisje met groen haar stapte uit, was even geconcentreerd op haar koffer, maar merkte hem toen op. Dat kon ook niet anders, ze stond op kleine afstand vlak voor zijn neus. Als hij zijn arm uitstak zou hij zo haar koffer kunnen pakken. Hij lachte vol charme en warmte. De lach versteende echter bij de woorden die hij hoorde. Algauw herstelde hij zich en keek haar verbaasd aan. "Ga weg" was er naar hem gesist. Hij? Ongewenst? Daar zou ze spijt van krijgen, al was dat aan zijn gezichtsuitdrukking niet te merken. Dan een vraag over wat hij in godsnaam van haar wilde. Ze leek bijna bang te zijn, aan haar stijve lichaamshouding te zien. "Ik? Ik wilde je mijn hulp aanbieden. Sorry. Aan je koffer te zien ben je hier nieuw en het kan best lastig zijn om alles te vinden. En jij? Wat moet jij, dat je me zo graag weg wil hebben voor je ook maar mijn naam kent?" Het was zoetjes uitgesproken, geruststellend en vriendelijk. Maar hij voelde nu al dat dit kind hem kil maakte. Haat, haat, haat. Een vertrouwd gevoel bij naïeve trutjes. "Dus, voor je weer een poging doet me weg te jagen, lieverd, ik ben Dominic." Geen achternaam, om vertrouwen te insinueren. "En jij, hoe heet je en waarom ben je zo gespannen?" Als je zelf toneel speelde, haast elke seconde van de dag, leerde je vanzelf om anderen te lezen aan hun beweging of het gebrek daaraan. Hij vroeg het een beetje zielig, alsof het een belediging was dat ze hem weg wilde. En dat was het voor hem ook. Ze was verstijfd toen ze hem in de ogen had gekeken. Waarom? Dit kon nog interessant worden.

Het meisje was werkelijk doodsbang voor iets wat ze in hem zag. Ze keek hem aan alsof hij een afgrijselijk monster was. Hij bleef onbewogen staan, maar dacht diep na welke reden deze angst kon hebben. Hij keek haar aan, zag de typische kenmerken van angst en paniek. Ze hield het goed verborgen, een voorbijganger zou enkel de woede opmerken. Maar daaronder zat angst, die de haat en woede katalyseerde. Hij zag het aan haar. De spanning op haar gelaat, de stijve, alerte houding. De opengesperde ogen, twee grote pupillen in haar felgroene irissen.
 ‘Ik heb jou hulp niet nodig!’ Nee, dat ze geen hulp wilde was ook wel duidelijk. Dit meisje wilde hem zo ver van haar vandaan houden als mogelijk. ‘Het gaat je niks aan hoe ik heet! En het gaat je al helemaal niks aan waarom ik me zo voel.’ Ze gaf dus wel toe dat ze bang was. Deze woede over zijn vragen had hij makkelijk aan zien komen. Maar de volgende gebeurtenis was een onaangename verrassing. Een harde klap, recht op zijn wang. Hij had nog geprobeerd haar te ontwijken of de klap af te weren, maar zijn reactie was door de medicijnen te langzaam om deze onverwachtse aanval te pareren. Dominic glimlachte liefjes en wreef over zijn wang. Er vormde zich een rode plek, maar de pijn was niet zo zeer hinderlijk. Het was een oppervlakkig gebons, maar meer ook niet. Vooral het idee achter de handeling maakte hem kwaad. "Denk je nou echt..." fluisterde hij kil en hij doorboorde haar met twee ijskoude ogen. "Doe dat nooit meer. Nooit. Het was echt niet lastig hoor. Jij raakte mij niet aan, ik deed hetzelfde." Hij stak zijn handen kort omhoog, om zijn onschuld te bevestigen. Als er iets zou gebeuren waar zij spijt van kreeg was dat niet zijn schuld. Mensen uit het niets slaan was op eigen risico. En ze had het niet bepaald getroffen met haar doelwit. 'Ik wil dat je weggaat,’ Woede, haat en verborgen angst. Dat maakte hij blijkbaar bij haar los. En hij was benieuwd waarom. Wat was haar verhaal? Dat hij weg moest van haar. Nee, not gonna happen. Hij kantelde zijn hoofd een klein beetje en schudde teleurgesteld zijn hoofd. dacht ze nou echt dat hij zo makkelijk af zou druipen? Ze onderschatte hem, maar hij vermoedde dat hij hetzelfde had gedaan. ‘Je hebt hier niks te zoeken. Ik zei toch dat ik mijn plek zelf wel zou vinden? Ik heb geen hulp nodig van…' Ze keek hem minachtend aan. ‘die types zoals jij!’ Hij was door haar als een bepaald type bestempeld en blijkbaark was dat geen goed type. En dat terwijl hij enkel vriendelijk had gedaan, totdat zij hém sloeg. "Types als ik slaan tenminste geen mensen die enkel willen helpen...klinkt bekend, nietwaar?" Hij sprak zoet, maar met een ijzige ondertoon. Ze moest oppassen. En nu wilde ze vluchten. Ze deed zo stoer, maar was bang, hij merkte het. Het nog steeds naamloze meisje wilde simpelweg langs hem lopen. Hij liet haar even begaan, wachtte op het juiste moment. Hij legde zijn hand op haar bovenarm en trok haar krachtig, maar voorzichtig tegen zich aan. Wilde haar niet al teveel pijn doen, al had ze hem geslagen. Nee, haar pijn hoefde niet fysiek te zijn. Dat ze niet van hem weg mocht, wat ze zo zeer wilde, was al een straf. Zijn hand klemde zich om haar warme arm, hij lette zorgvuldig op dat ze geen kans zou krijgen hem weer aan te vallen of te ontsnappen voor hij klaar was. Hij hield haar stevig vast en boog zich naar voren. Van achteren fluisterde kil in haar oor. "Don't blame me, you broke the rule, honey... And I'm just returning the favour." Zijn lippen waren dicht bij haar huid, zijn mond streelde op het laatst lichtjes haar oorschelp. Hij liet haar achteloos los. Keek onbewogen hoe ze zou reageren. Hun lichamen hadden voor de tweede keer contact gemaakt, deze keer niet op haar initiatief. Dit was om te zien of ze hier ook om zou panikeren en om het interessante speeltje hier te houden. Had ze nou echt durven hopen dat hij haar ongeschonden weg zou laten lopen? Zo werkte het niet. Je ging pas weg als hij er genoeg van had, genoeg van jou had. "En....Moet ik echt nog een keer om je naam vragen, sweetheart?" De engelachtige glimlach en vriendelijke toon waren weer terug. Maar de kille blauwe ogen gaven aan dat ze beter niet met hem kon spotten. Hij gebruikte de neerbuigende koosnaampjes die hij ook voor Yazuki had gebruikt. Het was interessant om te zien hoe dit meisje ook pittig was, maar dan op een zeer andere manier. Zijn blauwe oven speurden het lichaam van het meisje af, bekeken haar vluchtig, maar aandachtig. Met de lieve lach op zijn gezicht. Hij veegde zijn zwarte haar uit zijn gezicht en glimlachte vriendelijk naar een leerling die langs kwam lopen. "Ben je altijd zo lief?" vroeg hij spottend, terwijl hij zijn hand op zijn wang legde. Als hij het zoiet werd het misschien een blauwe plek, dus hij straalde er wat lichtmagie op. Zijn hand hield het meeste licht tegen, maar de spleetjes tussen zijn vingers lieten helwit licht door. Dit hield hij voor een minuut zo, om daarna als vanouds te glimlachen. De rode plek was nu onopvallend en grotendeels genezen.

Een pijnlijke angst sneed steeds dieper in Mazes hart. De pijn dat ze meteen al iemand tegenkwam die haar wil niet accepteerde, die haar alsnog aanraakte. Ze was als de dood dat hij haar vast zou pakken en terug zou trekken, dan zou ze zichzelf echt niet meer kunnen houden. Ze was nu al bang voor hem, ook al kon ze haar vinger niet goed op die angst plaatsen. Het was iets dat ze onder hem door zag. Zijn masker, die liefheid uitstraalde, leek in haar ogen alleen maar nep te zijn. Het leek wel alsof hij niet zei wie hij was, alsof hij een heel ander persoon liet blijken dan hij werkelijk was. Ze had de grimas op zijn gezicht heus wel gezien toen ze hem sloeg. Ze vroeg zich af wat er in zijn hoofd zou omgaan. In elk geval verontwaardiging dat ze zo tegen hem deed. Haar ademhaling versnelde toen haar bovenarm beetgepakt werd. Haar ademhaling werd sneller, kreeg geen vat meer. Ze wist dat als hij zijn daden voort zou zetten, zij elk moment kon gaan hyperventileren. Ze kon alleen maar denken aan zijn hand op haar bovenarm. Dat was precies de plek waar Sleisz haar had vastgehouden toen hij haar de kamer in dwong. Het donkere kamertje. Zandivs kamer. Geschrokken haalde Maze adem toen ze Dominics lippen tegen haar oorschelp voelde. Een misselijk gevoel verspreidde zich in heel haar lichaam. Terwijl ze haar hand tegen haar mond hield, probeerde ze hem aan te kijken. Heel haar leven had ze nog niet gehuild, had hier zelfs niks tot toe gevoeld. Ze wist dat als ze zou huilen, het game over voor haar zou zijn. Want, ze geloofde nou niet bepaald dat Dominic iemand was wie het kon schelen als iemand tegenover hem zou huilen. Nee, zeker niet. De misselijkheid werd alsmaar erger bij zijn vraag. ‘Klootzak,’ siste ze hem toe, waarna ze voelde hoe zwaar haar hoofd werd. Ze haalde snel adem. Dominic had het voor elkaar gekregen om haar doodsbang te krijgen. Woedend deed ze een stap naar voren, waarna ze nijdig haar vuist balde. Ze kon het echter niet opbrengen om hem te slaan, was bang voor het lichamelijk contact wat ze ermee zou veroorzaken. Ze stond machteloos. Ze kon hem wel slaan, maar was als de dood voor het lichamelijk contact dat ze daarmee zou maken. Zuchtend deed ze een paar stappen naar achteren en voelde opluchting in zich opkomen. Ze vroeg zich eigenlijk af waarom ze hem niet meteen begon te slaan en te stampen, zoals ze al die andere jongens die lollig wilden doen op haar planeet wel afgewimpeld had. Dit was, van al die jongens, de meest foute type die ze was tegengekomen, maar toch had ze hem niet geslagen. Ze schudde het van zich af, draaide zich toen een kwart naar Dominic en zei: ‘Raak me niet meer aan.’ Ze probeerde het kil te zeggen, maar de pijn in haar hart was zo overweldigend dat er wel gewoon een glimp van angst in haar ogen moest te zien zijn. Ze schudde haar hoofd even. Oké, hij kon zijn zin krijgen. ‘Laat je me dan met rust, als ik mijn naam geef?’ beet ze hem kwaad toe. Ze wilde haar naam niet geven, maar wat kon het ook kwaad. Misschien liet de jongen haar daarna wel vertrekken. Alsof hij nog zo iemand als haar wilde helpen. Nou ja, het was zijn eigen schuld. Hij had haar maar niet zo moeten vastpakken. Hij had eigenlijk in eerste instantie niet eens op haar moeten wachten, of op haar shuttle. Plotseling schrok ze. Met grote ogen keek ze hem aan. Zou het een vriend van Sleisz zijn? Zou het iemand zijn die haar… Ze wist het niet. Ze geloofde haar eigen theorie niet goed. Als het werkelijk een vriend van Sleisz was geweest, zou hij nog steeds zo goed mogelijk op haar vertrouwen ingespeeld hebben. Maze wist dat Sleisz nu naar haar opzoek was. Hij wist niet waar ze was en moest iemand hebben om zich op af te reageren. De laatste keer afreageren was te pijnlijk geweest, ze kon er met niemand over praten, over wat er met haar gebeurd was. ‘Goed dan,’ mompelde ze zachtjes. ‘Mijn naam is Maze.’ Ze voelde zich kotsmisselijk door die naam. Heel haar familie kon naar de hel lopen. Ze wilde dat ze nooit alleen was gebleven bij Sleisz. Ze wilde dat Zandiv op die dag nooit op een missie vertrokken was. Anders had ze hier nu niet gezeten, met een of andere freak die het nodig vond om haar aan te raken. Ze voelde zich zwaar geïntimideerd door hem. ‘Was het dat?’ snauwde ze hem boos toe. ‘Kan ik nu echt gaan?’ Toen gebeurde er iets waar ze zelf geen vat op had. Haar ogen, haar felgroene ogen, gleden diep in zijn blauwe ogen. In plaats van angst, voelde ze nu iets heel anders. Iets waarvan ze licht zweverig werd. Het was niet zo’n korte lustaanval, eerder… Voordat ze er verder over na kon denken, schudde ze gauw haar hoofd. Wat deed ze nou? Die jongens was fout. Elke jongen was fout. Ze kon het nu niet opbrengen om… Verliefd te worden. Want alle jongens waren hetzelfde. Hadden ze je eenmaal in het macht, dan gebruikten ze je. Hadden ze je vertrouwen eenmaal, dan gebruikten ze je. Ze schudde haar hoofd en greep haar koffer angstvallig vast, waarna ze een tweede poging deed om weg te lopen van hem.

- Hij leek korter in Word xD

Al toen enkel zijn hand haar blote arm had geraakt was het begonnen. Want het meisje ademde snel, te snel in en uit. Deed hij haar nou werkelijk met één aanraking hyperventileren? Hij was verbaasd, ze moest wel erg slechte ervaringen hebben. Die verstopte ze achter woede, maar nu, nu hun lichamen contact maakten kon ze het nauwelijks verbergen. Hij werd uitgescholden, met een van de knulligste en onbenullige scheldwoordjes die hij kende. Klootzak, het klonk als iets wat een gefrustreerd tienjarig kind zou gillen als hij geen snoep kreeg. Hij had haar losgelaten en even leek het erop dat ze hem weer aan zou vallen. Hij grijnsde uitdagend, eens zien hoe snel hij dit grietje volkomen af kon breken. Als een hand op haar schouder, haar even vasthouden al zo'n groot effect had zou het niet erg lastig worden.  Ze had haar vuist gebald, de woede hing voelbaar tussen hen in. Maar het deed hem niets. Ze mocht boos worden als ze dat wilde, hij zou enkel met haar woede spotten. Zij kon hem niet raken, onbewogen wachtte hij de klap af. Hij bleef grijnzen, kom maar, kom en je zal merken met wie je te maken hebt leek zijn lach te willen zeggen.  Maar ze ontspande haar hand, stapte van hem weg. De grote afstand deed haar duidelijk goed, ze ontspande een fractie. Dominic wist niet goed wat hij van haar moest denken. Het ene moment stond ze op het punt hem op volle kracht te meppen, Een seconde later nam ze afstand en probeerde kil over te komen. Een poging die niet slecht was, maar toch net niet overtuigend genoeg. Dat hij haar niet aan mocht raken. Tja, zij was begonnen. Dus om hem nou de schuld te geven... Maar hij knikte lichtjes en glimlachte tot zijn verbazing haast verontschuldigend. Terwijl hij dit stomme kind het liefste de grond in wilde boren, met zijn woorden af wilde branden. Waarom deed hij nog zijn best om een beetje aardig te lijken? Want dat moest het wel zijn. Hij was niet aardig, dus als hij zo deed was het nep. Punt uit. Geen discussie over mogelijk. 'Laat je me dan met rust, als ik mijn naam geef?’ beet ze hem kwaad toe. Weer een scheef knikje, ietwat verveeld. Geen echte belofte, maar eerder een aansporing om door te gaan. Genoeg zielige onzin, eerst je naam, dan zien we wel verder. Dat was wat hij dacht, aan de buitenkant in een onverschillige, koele uitdrukking verstopt. 'Goed dan,’ mompelde ze zachtjes. ‘Mijn naam is Maze.’ Hij stak zijn hand uit, als reflex wanneer hij iemand leerde kennen. Maar hij bedacht zich en de beweging stopte even vlug als hij was begonnen. Dominic glimlachte beschaamd, keek kort weg. Was nu weer bezig met spelen, maar een heel andere rol dan de charmante jongeman van daarstraks. Lastiger, een simpele, vriendelijke jongen spelen, maar niet onmogelijk. En als het lukte vaak erg effectief. "Aangenaam kennis te maken, Maze." zei hij vriendelijk. "Ik... " De opmerking viel al na een woord stil. Onzeker. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Zijn hoofd was warrig, was dit nou iets was hij deed om haar subtiel te beïnvloeden of was het echt... Oprecht... Bah, dat kon niet. Mocht niet. Onmogelijk. Zin. Hart was van ijs. Ze snauwde hem toe; of ze weg mocht nu. Ze was zeker bang dat hij haar weer zou dwingen te blijven. Hij beet op zijn lip, sloot zijn linkerhand. Twee tics voor als hij zich moest focussen. Voor als de medicijnen bijwerkingen veroorzaakten die hem suf maakten. Voor als het lastig was. Dan bracht de pijn hem weer bij zinnen. Zijn nagels boorden zich in zijn handpalm. Hard, in een krachtige beweging stootte hij de maanvormige wondjes in zijn hand. Geen slappe afdrukjes, die weer wegtrokken zonder pijn. Nee, zijn vel werd opengehaald met een vlijmend vonkje pijn. De pijn en het warme bloed dat uit de wondjes opwelde. Hij kwam weer bij zinnen en het twijfelachtige oprechte uit zijn lach verdween, voor zover het ooit merkbaar geweest was. Hij zag hoe ze weer begon aan haar aarzelende tocht langs hem. Hij zou haar deze keer niet vastgrijpen. Hij deed zelfs een stapje opzij, zodat ze ongeschonden en moeiteloos langs hem kon lopen. Hij liep echter na een kort moment van stilte wel achter haar aan. Hij haalde haar in en kwam met een ruime afstand naast haar. "Hè, luister... Het spijt me van daarstraks. Heb je echt geen hulp nodig?" Wereldwonder alarm; Hij, Dominic Gabriël Fedelmid had zijn excuses aangeboden, zonder dwang. "Ik bedoel, als je wil kan ik je best op weg helpen hoor." Hij glimlachte speels. Na een ogenblik sprak hij weer. "Accepteer nou maar dat ik blijf, Maze, en zo erg monsterlijk ben ik ook weer niet....Hoop ik?" Dominic grinnikte verlegen. Hij was weer terug in zijn rol, het vreemde verwarrende gevoel van daarstraks vergeten. De lieve lach was minder opdringerig nu, maar als je erg zorgvuldig keek nog steeds fake. Maar hij zou blijven, daar kon ze niets aan veranderen. Behalve misschien... Gillen, huilen, wegrennen, om hulp roepen. Maar dat zou hem niet voor eeuwig uit haar buurt houden en ooit, zo niet nu, dan later zou hij uitvinden wat haar geheim was.

I know how you feel x'D Mazie+Mini is gwn inspiring ;3

Even was haar ademhaling gespannen, alsof ze daarmee iets had gecreëerd wat haar zou helpen. Haar ademhaling was eigenlijk al sinds het moment dat hij zijn hand rond haar bovenarm gelegd had gespannen. Ze wist zeker dat als Zandiv nog zou leven, hij de hand ruw van haar afgehaald zou hebben en Dominic een trap in zijn kruis gegeven had. Maar Zandiv was dood. En als hij niet dood was geweest, had ze hier niet eens gezeten. Dan was ze een vriendelijk grietje geweest die meteen in Dominics gepraat was getrapt. Want zo’n jongen kon je gewoon niet veranderen. Hoe mooier het meisje, hoe beter hij zijn best deed om het meisje te beïnvloeden. Ze kende zijn type, omdat haar broer Sleisz ook een vriend had die zoiets deed. Hij had zich echter nog nooit naar haar gekeerd omdat Zandiv en Sleisz hem dat verboden hadden. En zelfs na Zandivs dood was het onbegonnen werk voor de jongen om in haar buurt te komen. Sleisz deed alsof ze zijn eigendom was. De anderen zagen het als broederliefde voor zijn zus, maar zij wist wel beter. Als een jongen uit zijn vriendenkring erachter zou komen wat er gebeurde met haar, dan zou Sleisz ook niet meer lang leven. Ze had zich redelijk populair gemaakt bij de jongens, maar had nooit aan een relatie gedacht. Ze waren even beschermend voor haar geworden als dat haar twee broers vroeger voor haar waren. Sleisz’ vrienden hadden trouwens ook wel opgemerkt dat hun vriend anders was. Daarom hadden ze hem ook een beetje in de steek gelaten. Maar toch, als ze wisten wat de klootzak elke nacht met zijn zusje deed, dan zouden ze niet aarzelen om haar weg te halen daar. Het was maar één nacht te ver gegaan, maar dat was al genoeg voor haar. Ze schrok toen ze opeens een stem hoorde. Geschrokken keek ze opzij, maar haalde opgelucht adem toen ze zag dat hij genoeg afstand tussen hun behield. Maze liet haar blik even naar de jongen glijden. Bedoelde hij het nou goed of was het weer een of ander grapje? Ze schudde haar hoofd. Het was te gevaarlijk om hem te vertrouwen. Dadelijk was hij net zo’n type als haar broer, dan kon ze het wel vergeten. Ze was het andere nog niet vergeten, was er zelfs niet eens overheen, maar ze vond van zichzelf dat ze ook niet haar hele leven voor jongens kon blijven vluchten. Want ooit zou dat moment komen dat ze een jongen leuk zou vinden. Ooit zou dat moment komen dat ze die zou vertrouwen en hem met liefde zou koesteren. En dan kwamen die gevoelens weer naar boven. Toch… Ze wilde dat ze sterk genoeg was om naar haar broer te gaan. Om hem te vermoorden. Het maakte haar niet uit dat ze dan in de gevangenis gestoken zou worden. ‘Ik wil niet dat je me op weg helpt,’ fluisterde ze, waarna ze hem boos aankeek. ‘Snap dat dan! Ik ben niet meer te helpen, dat zie je toch?’ Met een klap kwam haar koffer tegen haar hiel aan. Maze verbeet de pijn en keek Dominic even inschattend aan. Ze kon niet geloven dat hij in die korte tijd veranderd was. Maar wat ze wel kon geloven, was dat hij niet weg zou gaan. Fijn toch? Ze schudde haar gedachten weg. Nee. Niet dat. Ophouden ermee. Nu. Ze keek hem even aan. ‘Vraag dat maar eens aan jezelf. Als je het gedrag van jezelf daarnet gezien had, dan zou je het misschien beter kunnen beoordelen,’ zei ze kwaad. Ze trok haar koffer dichter naar zich toe. Lichtelijk twijfelde Maze. Zou ze hulp aan hem vragen? Ze kende de weg inderdaad niet. Haar oriëntatiegevoel zat wel goed, maar dit was wel een onbekend gebied voor haar. Ze keek Dominic nogmaals inschattend aan. Ze vertrouwde hem niet. Hoe goed hij zijn kwaadheid ook mocht verbergen, ze vertrouwde hem niet. Vanaf het begin af aan had hij al geen geduld met haar, raakte haar aan wanneer zij dit absoluut niet fijn vond en zelfs verachtte. Nee, ze wilde niet in zijn buurt zijn. Ze keek hem even afstandelijk aan. ‘Ik denk dat ik het in mijn eentje wel kan,’ zei ze daarna zuchtend. Het zou toch niet helpen. Bovendien, haar ogen smeekten al bijna dat hij zou blijven. Waarom dat? Geen idee. Onder al dit gedoe had ze het gevoel dat hij zichzelf niet was. Of dat hij in elk geval niet wist wie hij was. Of hij moest echt een verwend nest zijn die dacht te krijgen wat hij wilde, elk moment van de dag. In dat geval, zou ze hem beter een schop in zijn kruis kunnen verkopen en daarna weg kunnen rennen. Want, ook al zou ze ooit misschien meer voor hem gaan voelen – de kans was heel klein – ze hield niet van dit soort types. Ze begon sneller te lopen, maar besefte dat dit niet genoeg was om hem af te wimpelen. ‘Moet je je niet op een ander speeltje van je focussen?’ Ze werd helemaal zenuwachtig van hem. Ze wilde helemaal geen jongen in haar buurt hebben en zeker niet iemand die zo bij haar bleef hangen. Ze keek hem geagiteerd aan, waarna ze een bepaalde trap op begon te lopen. Ze merkte nu pas dat het een trap van haar etage was. Mooi zo. Haar koffer de trap op slepen was een ander verhaal.

- Idd.

Zoals ze steeds schrikachtig opkeek wanneer er iets onverwachts gebeurde deed ze hem denken aan een konijntje. Maar ze ontspande toen ze de ruime afstand opmerkte die hij bewust tussen hen liet. Hij zou haar makkelijk aankunnen fysiek gezien, maar ergens had hij absoluut geen zin om haar vast te grijpen en opnieuw in paniek te brengen. Hij zuchte moedeloos toen ze voor de zoveelste keer zijn hulp keihard en woedend afwees. "Jawel, Maze, kom op. Iedereen is te helpen." Hij glimlachte moedeloos, wist haar reactie hierop al. Iedereen is te helpen, bah. Iedereen, behalve hij. Maar hij wilde niet geholpen worden en dat was ook nergens voor nodig. Hij had geen probleem, enkel omdat hij niet zo'n misselijkmakend oprecht vriendelijk figuur was. Hij was niet gek, had geen woedeaanvallen. Hij was enkel kil en beter dan de afschuwelijke leerlingen hier. Ja, zo zat het en daar hield hij zich standvastig aan. Geen twijfels waren welkom in zijn stijfkoppige hoofd. Nee, nee, hij speelde enkel met de ander. Gevoelloos en giftig, dat was hij en niets anders. Ze had wel door dat hij zou blijven, aan haar slappe laatste poging om hem af te schudden. Hij glimlachte verlegen. Nog een keer sorry zeggen zat er niet in, hij was weer terug in zijn onbewogen toestand. Hopend dat ze niet had gemerkt dat hij zwak was geweest, dat hij even zijn masker had zien verdwijnen en vol twijfels als puur zijn oude ik voor haar had gestaan. Hij had de herinneringen nog. Warme, lange dagen waarop hij en zijn zusje vredig hadden gespeeld. Een kleine, onbedorven versie van hem, die vol vreugde door het dorpje rende, op zoek naar avontuur. Maar dat was verleden tijd, met zijn familie had hij zijn goedheid vermoordt.  Hij merkte wel dat de koffer zwaar en onhandig was, maar hem van haar overnemen zou niet gaan. Ze zou hem enkel meer haten. Ze had nog iets venijnigs opgemerkt over zijn gedrag, wat wel afschuwelijk was geweest, dat hij wel afschuwelijk was. Hij ging er maar niet op in, dat had toch geen zin. Hij kon haar vertellen dat dat niet was wie hij echt was. Maar geloven zou Maze hem niet. Het was waar. De charmante gladde jongen was niet hem. Maar dit, hoe hij nu was evenmin. Dat hield hij vol, hij was van binnen bevroren en emotieloos. Geen vriendelijke behulpzame jongen, tenzij het hem uitkwam. Haar pas versnelde zich en moeiteloos liep ook hij sneller. Dominic was in het voordeel, zonder reusachtige koffer die hem afremde. 'Moet je je niet op een ander speeltje van je focussen?’ vroeg ze. Verbaasd hoe goed ze hem doorhad, zonder het misschien zelf te beseffen. Dominic liet niets merken van zijn schok, hoopte hij dan. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar bleef eerst sprakeloos. Na een korte stilte keek hij haar aan, pijn in zijn ogen. "Waarom?" Hij schudde zijn hoofd en haalde zenuwachtig een hand door zijn haar. "Maze, waarom haat je me zo? Al vanaf de eerste seconde dat je me zag was er haat. Zonder dat je ook maar een reden had. Wat is de reden om mij te haten, wat heb ik misdaan, wat is er mis?" Hij glimlachte treurig. "Je hebt me geen kans gegeven om zelf te laten zien hoe ik ben. Ik heb misschien verkeerd en stom tegen je gehandeld, maar jij net zo zeer." Hij hield even stil, beet zachtjes op zijn lip om alle twijfel weg te nemen en weer koel en berekenend te worden. "En nu... Ik wil je alleen maar helpen en het goedmaken, maar dan moet jij me wel een kans geven." Hij praatte zachtjes, een kwetsbare, onzekere lach op zijn gezicht. Als ze hem nu weer uit zou schelden wist hij niet of hij vol zou houden. En evenmin of hij in dat geval intense haat of verdriet zou voelen, of hij weg zou gaan of kil aan zou vallen. Hij nam maar aan dat deze rare gevoelens en gedachten door de nieuwe medicijnen kwamen. Dat was de enige logische verklaring, een of andere stof die met zijn neuronen klootte. Hem gek maakte. Ze was ondertussen op goed geluk een trap opgelopen, hij volgde haar en keek verbaasd toe. Dark magic, Shadra. Zijn etage, maar daar hoorde zij met haar groene haren toch niet bij? Groen, groen, groen. Gren, was zijn eerste associatie, al was ze niet bepaald een lieve bomenknuffelaar. En ze had duidelijk moeite met haar koffer. "En ik mag zeker ook niet aanbieden om je te helpen met tillen..?" Zijn laatste poging om hulp aan te bieden. Echt waar. Daarna kon ze erin stikken, de bitch. Hij keek haar vol gemengde gevoelens aan. Als je goed oplette was er twijfel, kwetsbaarheid, pijn. Emotie's die voor deze ijskoude jongen niet bepaald alledaags waren. De medicatie, hij had een nieuwe soort gekregen, had dit met hem gedaan, hield hij wederom met een haast opgelucht gevoel vol. Dit was enkel tijdelijk, hij zou de blauwe pillen niet meer innemen en alles zou goed komen. En voor nu, hij kon zijn woorden niet meer terug nemen en moest maar gewoon zien waar het schip strandde.

[hehe volgens mij een beetje een vage post geworden, vol met Mini's pogingen om zichzelf te overtuigen... als je het niet snapt/er niets mee kan zeg je het maar De hitte is niet goed voor mijn post-vaagheid...]

Even meende ze om schrok in zijn ogen te zien. Dat wilde dus zeggen dat ze het bij het rechte eind had gehad. Hij was echt zo’n jongen die meisjes voor hem liet opdraaien, hun helemaal gek maakte en hun daarna liet zitten. Mocht ze ooit meer vertrouwen in een jongen krijgen, dan was het in geval een vriendschappelijke band, al zeker met deze jongen. Als de kans ooit daar was dat hij zijn masker liet vallen – kom op, hij had nu al zeker drie verschillende emoties aangenomen en proberen aan te houden, dat kon niks anders dan een masker zijn - dan zou ze hem misschien te vriend houden. Maar ze wist niet of ze ooit nog geholpen kon worden. Ze wist niet of ze ooit nog gevoelens voor hem zou krijgen. Ze draaide zich een beetje naar hem om bij het horen van zijn woorden. Deze keer leken zijn gevoelens… oprecht te zijn. Meende hij het nu of was het weer een of ander stom spelletje waarin zij hoorde te trappen? Toch, deze keer merkte ze in zijn ogen ook een hele andere trek op. Pijn, vooral. Ze keek hem even aan en zuchtte toen. ‘Ik leg het je dadelijk wel uit,’ wuifde ze het weg, met een brok in haar keel. Ze keek hem aan. Zei hij nou werkelijk dat hij het goed wilde maken? Wat als dit weer een of ander spelletje was? Ze overwoog haar kansen. Ze zou hem eventueel te vriend kunnen houden, kijkend hoe het zou gaan tussen hun. Misschien zou hij wel veranderen en hield hij deze oprechtheid aan bij haar, maar misschien werd hij weer hetzelfde als daarnet. Ze voelde een verstikte angst opkomen bij dat idee. Ze was echter verbaasd toen hij iets vroeg over tillen. Ze moest het overwegen. ‘Ja, misschien wel,’ mompelde ze, waarna hem een beetje onzeker aankeek. De angst verscheen weer in haar ogen toen ze wat dichterbij kwam, maar ze liet zich deze keer niet door haar eigen angsten tegenhouden. Ze gaf hem een deel van haar koffer – voorzichtig natuurlijk – en trok aan het andere deel het ding de trap op. Na een hoop gedoe was het ding eindelijk de trap op en keek ze hem twijfelend aan. Ze nam de koffer weer helemaal van hem over, maakte daar per ongeluk een beetje contact met zijn lichaam mee omdat ze tegen hem aan boog. Geschrokken sprong ze achteruit en voelde zij zich weer licht in het hoofd, maar toch trok ze de koffer voorzichtig voort. ‘Bedankt.’ Ze wist niet eens of hij het goed gehoord had. Hij deed oprecht. Zou zij dan ook niet oprecht kunnen zijn? ‘Ik weet niet of ik je kan vertrouwen,’ begon ze zacht, waarna ze begon te lopen. Ze trapte een deur open en merkte aan de smerige geur van deodorant dat het de slaapzaal voor haar was. Ze haalde diep adem en ging toen de zaal binnen. Jeetje. Spoten ze dat spul niet in de badkamer of zo? Het leek net alsof iemand hier ’s nachts zat te ruften en de anderen die geur ’s morgens probeerden te verdrijven. Ze zakte op een leegstaand bed neer en keek hem even aan. ‘Het is niet alleen jou dat ik… veracht.’ Ze keek de andere kant op, waarna ze haar armen over elkaar deed. ‘Ook al was je niet zo tegen me geweest, die verachtig was er toch geweest. Ik…’ Ze keek hem onzeker in de ogen aan, wist niet zeker of ze het hem wel moest vertellen. Hij was net, onder zijn sterke gedrag, ook oprecht geweest. Waarom zij niet? Ze twijfelde even voordat ze weer verder zou spreken. Ze wist ook niet goed wat ze moest zeggen. Ze wilde niet te veel over de situatie verraden, maar wilde hem ook niet de hele tijd verachten terwijl hij misschien best oké kon zijn. Waarom had ze deze twijfels eigenlijk? Ze zou hem toch ook makkelijk van zich weg kunnen duwen? ‘Ik had vroeger twee broers…’ Ze slikte even en keek naar de grond. ‘Ze waren allebei heel beschermend voor me.’ Ze keek hem even aan, beet op haar lip en keek de andere kant op. De pijn was wel te zien in haar ogen, dat moest wel. ‘Alleen… Een van de twee ging op missie.’ Ze haalde diep adem. ‘Hij werd doodgeschoten. Maar dat wisten mijn andere broer en ik toen nog niet.’ Ze zuchtte even, blij zijnd dat het eerste deel al gedaan was. ‘Mijn broer ging opzoek naar hem. Hij kwam terug met een rare blik, ik kan het niet precies plaatsen, maar het was heel eng om hem zo te zien.’ Opnieuw haalde ze diep adem, om het verstikkende gevoel te negeren. ‘Ik ging zelf ook kijken en zag mijn andere broer daar liggen op de grond, dood. Ik ging naar huis en sloot me op in mijn kamer.’ Plotseling zag ze die heldere avond weer voor zich. ‘Plotseling klopte er iemand op mijn deur. Mijn broer vroeg of hij binnen mocht komen. Omdat we het altijd zo goed konden vinden, deed ik open. Alleen…’ Ze keek Dominic aan. ‘Het was niet mijn broer die daar stond. Het was een andere jongen. Een beest.’ Ze moest moeite doen om niet te hyperventileren. ‘Hij kwam binnen, sloot de deur achter zich en duwde me op mijn bed. Ik wist niet wat me overkwam, maar…’ Ze schudde haar hoofd. ‘De rest kun je wel raden. Hij ver…’ Ze durfde het woord niet uit te spreken. ‘En sindsdien kan ik geen jongen meer vertrouwen. Sterker nog, ik ben doodsbang voor ze. Dat is waarom ik daarstraks ook zo op je reageerde toen je me vastpakte. S-Sorry daarvoor.’ Ze keek hem met veel pijn in haar ogen aan. Zou hij het zien? Zou hij er zelfs iets om geven? Of had ze daarnet weer haar vertrouwen in iemand verpest? Ze wist het niet.

- Post beetje uitgelekt, moest korter zijn xD
en ik kon 'm prima begrijpen. Komt wss omdat ik ook zo'n verwarrend persoontje ben xD

Een scherpe schrok ging door Maze heen toen ze een hand op haar been voelde, maar ze probeerde om zich deze keer niet tot haar angst te laten leiden. Ze kon Dominic alleen maar hulpeloos aankijken, niet goed wetend wat ze met zichzelf aanmoest. De pijn die haar broer een paar jaar geleden met zich mee had bracht, boorde ze elke dag weer diep in haar binnenste. Elke dag was het weer een gevecht om over straat te lopen, aangezien er wel overal jongens waren. Met een bange blik keek ze naar Dominic, wilde zich eigenlijk het liefst mogelijk in haar schulp kruipen en dan wegwezen, maar wist dat ze het nu niet kon maken om dat te doen. Ze keek Dominic geschrokken aan en schudde haar hoofd even, waarna ze verlegen naar de grond keek. ‘Mijn ouders zijn overleden. Mijn vader is tijdens een missie doodgeschoten en mijn moeder heeft ons verlaten.’ Ze keek hem even aan. ‘Mijn broers zorgden voor mij. Tot mijn ene broer werd doodgeschoten, zorgde mijn andere broer ook nog goed voor mij. Ze beschermden mij altijd en kwamen altijd voor me op als er iemand vervelend deed. Ik kon altijd op ze rekenen.’ Ze keek gepijnigd naar Dominic, waarna ze haar hoofd even schudde. ‘Nu is de ene dood en de andere een beest.’ Ze zuchtte even en keek de andere kant op, nadenkend over wat hij allemaal gezegd had. Ze keek opzij naar Dominic. Ze kon hem vertrouwen. Zijn blauwe blik leek wel door haar heen te boren. Ze kon hem vertrouwen, niet waar? Of zou hij dit tegen haar gebruiken? Zou hij haar hiermee heel hard kunnen breken als ze het hem zou vertellen? Waarschijnlijk wel. Ze haalde diep adem en zuchtte heel even, waarna ze diep ademhaalde en de knoop doorhakte. ‘Het was meestal op de momenten nadat hij een biertje had gedronken en zijn vrienden langs waren geweest.’ Ze keek Dominic gepijnigd aan, alsof ze hem zo smeekte dat hij niks zou vertellen aan iemand. ‘Altijd als ik in zijn ogen even iets niet goed deed, sloeg hij me. Soms waren er zelfs momenten dat ik een heel menu voor ons moest koken, alleen maar omdat hij honger had.’ Maze keek beschaamd de andere kant op. ‘Hij was zo veranderd sinds hij zijn broer gevonden had. Hij sloeg me, daagde me vaker uit, liet me dingen doen die ik helemaal niet wilde en waar ik nog niet klaar voor was, maar die nacht in dat kamertje was het ergste. Hij kon me niet veel meer breken.’ Ze haalde diep adem en zuchtte even. ‘Hij zei ook dingen tegen me. Dat ik niet mooi was, ik het niet waard was om te leven en dat het mijn schuld was dat onze grote broer doodgeschoten was. Ik zou zogenaamd volgens hem contact hebben gehad met de bende en opgedragen hebben om mijn grote broer dood te schieten. Dat is niet waar. Ik heb mezelf kapot proberen te snijden toen mijn broer overleed. Het is alleen niet gelukt en het is met magie weer genezen.’ Ze keek even naar haar pols. ‘Maar mijn andere broer was onvermurwbaar. Ik zou en moest lijden onder Zandivs dood.’ Ze zuchtte even. ‘En vanaf toen was mijn leven eigenlijk een hel geworden. Sleisz zag steeds meer dingen als een reden om mij te meppen. Hij wilde dat ik littekens overhield aan wat ik volgens hem gedaan had. Ik meen het, Dominic, hij is een maniak. Vroeger was hij echt een schatje, nu is hij iemand waarvoor je beter kunt oppassen. Vanbuiten lijkt hij zo lief, maar hij gaat…’ Ze stopte heel even en haalde diep adem. ‘Juist ja. Dan kom ik nu bij de reden waarom ik naar Starshine gekomen ben.’ Ze voelde gelukkig geen tranen opkomen, maar ze wist zeker dat deze ooit nog wel eens over haar wangen zouden glijden. Als iemand haar al kon laten huilen, dan zou dat knap zijn, aangezien ze al een paar jaar niet meer gehuild had. Ze had haar tranen sinds Zandivs dood niet meer laten zien. ‘Ik ben naar Starshine gekomen omdat…’ Haar gifgroene ogen drongen zich diep in de blauwe ogen van Dominic, terwijl ze een spoortje van vertrouwen probeerde te zoeken waaraan ze kon herkennen dat hij haar echt niet zou verraden als ze het hem zou vertellen. ‘Omdat mijn broer me bedreigt met de dood. Hij is op de dag voor ik vertrok met een mes achter me aangerend over straat. Ik ben toen ontkomen, heb ’s avonds toen hij sliep mijn spullen gepakt en ben naar hier gekomen.’ Ze keek even naar Dominic om zijn reactie te peilen. ‘Als ik terugga, vermoordt hij me. Maar hij komt er ooit wel achter waar ik ben. En ik zou er niet aan twijfelen dat hij me hier komt opzoeken. En als hij weet waar ik ben, vermoordt hij me. Dat weet ik zeker. Hij is echt zo maniakaal.’ Ze keek Dominic gepijnigd aan, de angst was duidelijk in haar ogen te lezen en de paniek ook. ‘Ik ben radeloos,’ gaf ze toen uiteindelijk toe. ‘Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan natuurlijk weer vluchten, maar ik denk dat ik me hier misschien wel veilig kan gaan voelen. Ik weet het niet. Sleisz vindt me ooit sowieso toch wel. Ooit ga ik wel een keertje dood dankzij hem.’ Ze kon alleen maar bang kijken naar Dominic. Een aarzeling gleed door haar heen toen ze een bepaalde drang voelde opkomen. Dominic was te vertrouwen. Ze had net heel haar verhaal aan hem verteld, ze had de grootste reden waarom ze naar hier kwam verteld, dus waarom zou ze hem nu niet knuffelen? Ze wist het niet. Hij had haar immers geholpen, had naar haar geluisterd en goede raad gegeven. Waarom kon ze hem dan niet als een… vriend beschouwen? Ze slikte heel even, wist nu niet meer zeker wat ze moest doen. Ze wachtte de situatie heel even af, maar besloot toen wel om zich naar hem toe te bewegen. Voorzichtig schoof ze een beetje opzij, terwijl ze met haar ogen een soort smeekbede deed naar Dominic dat hij stil zou blijven zitten. Ze had net wel de geschrokte blik gezien toen Dominic zijn hand teruggetrokken had van haar been. Ze keek hem even aan en stond toen voorzichtig op. Ze wist niet of het normaal was wat ze nu ging doen, maar ze moest hem toch op een manier bedanken? Voorzichtig ging ze voor hem staan, keek hem ietwat verlegen aan en besloot toen dat haar positie te hoog was om haar armen rond zijn nek te slaan. Ze boog zich een beetje, maar dat werkte ook niet. De enige optie was om… Ze verdrong haar gedachten, twijfelende gevoelens en plantte zichzelf voorzichtig op zijn schoot. Haar eigen armen sloeg ze toen rond zijn nek, waarna ze haar neus tegen de achterkant van zijn nek plaatste. Ze rook zijn geur en even leek het vertrouwde gevoel weer terug te komen. Haar neus werd gevuld met zijn aftershave, met zijn geur. Even leek het alsof ze niet Dominic omhelsde, maar Zandiv. Even leek het alsof ze op zijn schoot zat en weer het vertrouwde gevoel had. Zachtjes en voorzichtig liet ze haar armen wat zeggen. ‘Bedankt,’ mompelde ze toen zachtjes, waarna ze blozend weer langs hem ging zitten, maar deze keer niet asociaal een eind verderop ging zitten, maar fatsoenlijk naast hem. Ze keek hem even in zijn ogen aan, glimlachte zwakjes en keek naar de grond. ‘Waarom doe je zo?’ mompelde ze uiteindelijk. ‘Eerst deed je heel anders dan nu. Het lijkt net wel alsof je haatvol doet, terwijl je eigenlijk aardig wilt doen.’ Ze keek hem vragend aan, maar voelde zich veel te bang om nog nader tot hem vragen te stellen. Dadelijk zou hij weer zoals straks doen, greep hij haar weer zo vast en zou hij weer zijn lippen naar haar oor laten gaan. Een lichte rilling – alhoewel ze niet wist of deze echt van afschuw was of iets anders – gleed over haar rug en ze huiverde even. Ze keek hem daarna vragend aan, waarna ze verlegen naar de grond keek. Haar ogen waren neergeslagen, maar algauw probeerde ze hem weer aan te kijken. Ze probeerde de paniek en de angst even te vergeten. Ze vond het van zichzelf al een hele prestatie dat ze hem net omhelsd had, ook al had het haar een goed gevoel gegeven en geen slechte. Ze keek hem even aan, waarna ze zich een beetje naar hem toe leunde en haar hoofd zich vermoeid op zijn schouder liet zakken. Het interesseerde haar even niet dat de angst weer in haar maag terugkwam. Ze wilde er alles aan doen om het veilige gevoel wat ze bij hem had vast te houden. ‘Ik weet niet hoe je het doet…’ Ze twijfelde even of ze het wel zou zeggen. ‘Maar je geeft me een veilig, vertrouwd gevoel, die ik al jarenlang niet meer heb gehad.’ Haar stem was steeds zachter geworden. Plots gleed er een klein ding van haar oog naar beneden. Toen ze haar vinger bij haar wang zette, merkte ze op dat het een traan was. Nu voelde ze zich geschrokken. Ze had toch gezworen dat ze niet meer zou huilen? Ze voelde hoe meerdere tranen volgden en hun weg naar beneden maakten. Ze was al meer dan vijf minuten in deze positie, met haar hoofd tegen zijn schouder, blijven liggen, dus hij kon haar gezicht niet zien. De tranen gleden steeds sneller over haar wangen naar beneden, maakten zijn broek hoogstwaarschijnlijk nat, of zouden uiteenspatten op de grond. Geschrokken legde ze haar andere hand tegen zijn borstkas, waarna ze haar gezicht bang verborg tegen zijn borst. Ze voelde hoe haar ademhaling versnelde, hoe de geluidloze tranen overging in snikken en hoe ze zichzelf meer en meer beschaamd voelde. Ze wist dat ze zijn shirt ook nat zou maken en wist dat hij haar nu vast ongelooflijk stom zou vinden. Haar tranen werden alsmaar erger, vonden alsmaar sneller een weg naar beneden. Haar ene hand had zijn arm vastgepakt, terwijl haar andere zijn shirt vastgreep en haar gezicht drukte zich dichter tegen hem aan, opzoek gaand naar het vertrouwde en veilige gevoel dat ze wel moest hebben bij hem. Anders zou ze dit toch niet doen? Ze had al jarenlang niet meer gehuild, maar voelde zich verschrikkelijk beschaamd dat het nu wel gebeurd was. Ze hoopte maar dat Dominic ermee overweg kon en haar nu niet zou haten. ‘Sorry,’ zei ze zachtjes, haar stem niet meer dan pieperig. Ze kneep haar ogen bang dicht toen ze nog meer van die rampzalige beelden in haar hoofd kreeg en piepend zocht ze een weg naar vertrouwen en veiligheid: Dominic.

- Drie pagina's in Word. Hell yeah XD

Dominic merkte haar geschrokken blik op toen hij naar haar ouders vroeg en kreeg onmiddellijk spijt van zijn vraag. Super, weer een domme tactloze actie, terwijl hij enkel wilde helpen. Maar hij had nou eenmaal geen enkele ervaring met mensen troosten. Meestal was juist hij de oorzaak van her verdriet en de pijn, en absoluut niet de vriendelijke trooster. Dominic glimlachte lichtjes, dit was eigenlijk wel een goede ervaring. Zou zorgen dat hij overtuigender kon zijn als iemand gesteund moest worden. Ja, zo zou hij het maar zien. Hij deed dit enkel als oefening, echt vriendelijk was hij niet, kon hij niet zijn. Ze schudde haar hoofd en vertelde kalm hoe haar beide ouders afwezig waren geweest. Ze had dus zowel haar vader als haar broer aan de zinloze conflicten op Shadra verloren. En indirect ook haar tweede broer. Diens oude persoonlijkheid was gestorven en een beest was ervoor in de plaats gekomen. Ze kerk hem vertwijfeld in zijn blauwe ogen en blijkbaar doorstond hij de test. Maze vertrouwde hem, besefte hij. Ze geloofde oprecht dat hij haar niet zou laten vallen. Dat hij haar zou troosten. Normaal gesproken was dit volkomen vertrouwen zijn doel, waarna hij een manier zocht om de ander te breken. Maar hij zou het niet kunnen nu, hij kon dit meisje met haar angstige groene ogen niet vernietigen. Nee, hij kon het heus wel. Hij koos enkel zelfs om haar vandaag te sparen. Medicijnen- slaapgebrek- hitte. Die woorden bleven als een mantra door zijn hoofd zweven. De enige, énige redenen waarom ze gespaard werd. En hij zou haar heus nog wel een keer tegen komen. En dan zou ze spijt krijgen van elk los woord dat ze tegen hem had gesproken. "Ik meen het, Dominic, hij is een maniak. Vroeger was hij echt een schatje, nu is hij iemand waarvoor je beter kunt oppassen. Vanbuiten lijkt hij zo lief, maar hij gaat…" Goh, dat klonk bekend. Lief van buiten, giftig vanbinnen. Poisoned trap, een vleesetende plant. Het leek een prachtige, lieflijke bloem, maar als je eenmaal in zijn bereik was was je verloren. Hij was stil, wist niet goed hoe hij moest reageren op haar levensverhaal. Welke bemoedigende woorden kon hij spreken? De beslissing werd voor hem genomen en Maze sprak verder. Als hij haar vond... Zou Sleisz haar vermoorden. Zijn blik verdonkerde voor een moment. Deze woorden schoten hem terug naar die ene dag. Naar het bloed van zijn moeder, het gegil van zijn zusje. Hun pijn en de zijne, toen ze hem een monster noemde. Hoe hij het mes dieper in haar zijn duwde, zonder medelijden. Hij was een monster en Maze zou hem niet moeten vertrouwen, bedacht hij vermoeid. Een medelevende lach op zijn gezicht, hij moest haar steunen. Waarom? Geen fucking idee. Hij was helemaal niet... zo. En toch deed hij zo. Ze vertelde hoe ze was gevlucht en hij haalde gefrustreerd een hand door zijn warrige zwarte haren. Gefrustreerd omdat hij niet wist hoe hij haar zich een beetje minder bang en rot kon laten voelen. 'Ooit ga ik wel een keertje dood dankzij hem.’ zei ze, het einde van haar gepraat. Nu moest hij wel iets zeggen. Maar wat, wat was passend? "Ik.. Ehm... Sorry dat ik zo stil ben, ik zoek gewoon de beste woorden, die jou laten merken wat ik duidelijk wil maken. Maar het is lastig, ik ben niet zo'n goede trooster..." zei hij, zwakjes lachend. "Maze, je broer is een leugenaar. Je bent prachtig en het is niet, absoluut niet jouw schuld wat er met Zandiv is gebeurd. En hij... Hij zal je niet meer aanraken. Als hij hier ziet te komen... Dan, nee. Hij gaat je niet vinden. En anders zullen er meer dan genoeg mensen klaar staan om je te helpen. Dus niet bang zijn voor hem, heb liever medelijden met het beest dat hij is geworden. Vergeet hem." Hij beet krachtig op zijn lip, waarna hij de roestige smaak van bloed proefde. Zijn lip bloedde zachtjes. "Sorry, dat was vast niet goed wat je nu wil horen. Maar.. Je bent te mooi om steeds bang te zijn, Maze." Hij grijnsde verlegen en keek weg. Verbeet zijn neiging zichzelf te slaan voor de domme woorden. Zo klonk  het bijna alsof hij met haar liep te flirten ofzo en dat was absoluut niet zijn bedoeling. Hij keek verbaasd op toen zij in beweging kwam. Liep ze weg van hem? Hij kon het best begrijpen, misschien was het ook maar beter. En nee, weer verraste Maze hem. Ze stond voor hem. Door het licht vanachter helder uitgelicht. Ze zag er zo kwetsbaar en lief uit. En hij besefte dat wat ze nu deed een veel dieper teken van vertrouwen dan haar verhaal. Ze omhelsde hem. En hij, geschokt maar ook blij, sloeg zijn arm voorzichtig om haar heen. Wreef troostend over haar gekromde rug en lette zorgzaam op of ze in paniek raakte. Klaar om elk moment los te laten genoot hij van haar adem in zijn nek, haar warmte tegen hem aan. Ze mompelde bedankt toen ze naast hem kwam zitten. Dichterbij nu, het ijs leek gebroken. Bah, nee, ijs om zijn hart. Bleef bevroren. "G-geen probleem denk ik.." zei hij vertwijfeld. Waarvoor bedankt? Ach, dat maakte ook niet uit. Hij legde zijn hand kort in zijn nek, koesterde de plek waar haar adem zijn huid had beroerd.  ‘Waarom doe je zo?’ mompelde ze uiteindelijk. ‘Eerst deed je heel anders dan nu. Het lijkt net wel alsof je haatvol doet, terwijl je eigenlijk aardig wilt doen.’ Hij was even stil, liet de woorden tot hem doordringen. "Waarom... Ik weet het niet zo goed. Het is net als jij. Eerst zo woedend en nu zo kwetsbaar en aardig. Ik denk... Dat je gewoon geluk hebt met mijn bui. Ofzo." Hij glimlachte ongemakkelijk en haalde zijn schouders op. "Ik snap het zelf nauwelijks. Laten we het er niet over hebben." Dat laatste kwam er onbedoeld scherp uit. Hij wilde er niet over nadenken. Niet over zijn verleden praten, noch de werkelijkheid noch een verzonnen jankverhaal. Hij schudde met zijn hoofd, als om de vraag van hem af te schudden. De vraag die al de hele tijd door zijn hoofd had gespookt en waarop hij nauwelijks een bevredigend antwoord kon vormen. En zij merkte het dus ook.  Het meisje liet haar hoofd tegen zijn schouder vallen. Op zoek naar veiligheid en een geborgen gevoel, vermoedde hij. Met zijn vingers streek hij een keer lichtjes over haar groene haren.  ‘Ik weet niet hoe je het doet…’ sprak Maze zachtjes. Hij trok vragend een wenkbrauw op. "Wat...?" vroeg hij fluisterzacht. Hij beet op zijn lip, zijn hersenen raasden rondjes in een poging te bedenken wat hij had gedaan dat het vermelden waard was. ‘Maar je geeft me een veilig, vertrouwd gevoel, die ik al jarenlang niet meer heb gehad.' Hij grijnsde opgelucht. En voelde ergens ook wel een sprankje triomf, de ijskoude versie van hem zou nu een deel van de overwinning binnen hebben. En dan zou het beste deel komen, waar al het aardig doen zich afbetaalde, het totaal en compleet vernietigen van zijn weerloze slachtoffer. Maar toch kon hij zich er niet toe aanzetten om zijn vingers in haar nek te boren en kille woorden te spreken. Nee, er was iets heel vreemds met hem gaande en zodra hij hier weg was zou hij er een oplossing voor vinden. "Je bent veilig bij me." zei hij, al was hij daar zelf niet van overtuigd. Hoe graag hij ook wilde dat het waar was soms, dat was het niet. Hij was niet te vertrouwen. Te onvoorspelbaar en emotieloos. Ze drukte haar hoofd tegen zijn borstkas aan, hij voelde haar zachtjes trillen. Kalmerend legde hij een hand op haar schouder. Dominic streelde met zijn vingers over de stof van haar shirt, haar lichaam was zo dichtbij nu. Hij hijgde lichtjes, nee. Hij mocht niet zo denken. Ze was het meest kwetsbare meisje dat hij in tijden in een omhelzing had gehad en hij kon er geen andere ideeën bij krijgen. Hoe aantrekkelijk het ook leek, zo'n actie ondernemen nu zou haar enkel van hem weg jagen. Hij streek weer zachtjes door haar haren, deze keer enkel een puur troostende beweging. Hij zou het haar niet aandoen. En wilde niet dat zij zo dichtbij hem kwam, was bang voor wat ze met hem deed. Ze fluisterde weer een excuus. Hij zuchte en draaide een plukje zacht groen haar om zijn vinger. "Zeg nou niet steeds sorry. Waarom zou ik het vervelend vinden om jou bij me in de buurt te hebben? Kom op, Maze, anders was ik hier allang niet meer. Geloof me, met zulke dingen heb ik normaal niet echt... Geduld." Hij sprak zacht en vriendelijk, maar zijn laatste zin bevatte haast een soort scherpe spijt. "En ik weet niet zeker of het wel goed is dat ik nog bij je ben..." sprak hij. Straks deed hij weer iets fout. Deed hij haar pijn. Deze twijfel en zelfhaat liet hij echter niet toe in zijn stem. Die was koel en emotieloos. "Misschien kan ik... Kan ik beter gaan. Zoals je vanaf het begin ook al wilde." Hij schoof iets van haar weg en haalde met een rustige beweging haar hoofd van zijn lichaam. Keek haar dan indringend aan. Wist dat hij zelf niet weg zou kunnen lopen. Tenzij zij het eiste. En dat zou beter zijn voor hen allebei. Hij werd heen en weer geslingerd tussen een verlangen om te blijven en het gevoel dat hij hier gauw weg moest.

[Miep, hoop dat dit drama er een beetje aan kan tippen~!]

Hij stond daar koel te wachten op haar instemming. Niet dat hij die nodig had, natuurlijk niet. Hij kon weglopen van haar en haar zielige problemen wanneer hij dat wilde. Maar ergens hoopte hij dat ze hem zou smeken om te blijven. Maze wist niet wat ze zichzelf aandeed door zo bij hem te blijven, werkelijk. Nu was hij nog kalm, maar elk moment kon zijn stemming omslaan. Dat voelde hij zelf ook, hij was zo instabiel als wat momenteel. Dat deed zij met hem, hoe of waarom wist hij niet. Maar ze bracht hem uit balans, nu ook weer. Met die warme hand op zijn gezicht. Haar grote ogen die hem smeekten om te blijven. Zijn blik was gevangen in haar ogen zoals een vlieg in een pot stroop. Hij kon zich niet afwenden van die prachtige ogen. Als hij aandachtig keek kon hij de verschillende tinten groen in haar irissen bewonderen. De spikkeltjes donkerder groen en het licht glimmende effect dat het gedempte licht had. Hij nam het allemaal in zich op terwijl ze praatte. Wat ze zei? Geen idee. Normaal nam hij elk woord dat een speeltje zei aandachtig in zich op, scannend voor een zwakke plek. Maar nu vlogen de precieze formuleringen langs hem heen. Ze zou kunnen vertellen over haar meest onbenullige ideeën en hij zou hier verdwaasd blijven staan. Hij voelde zich moe. Zo moe. Wilde niet meer weglopen, wilde niet meer doen alsof. Maar hij moest. Kon hier niet blijven, nee echt. Het was beter zo. Hij draaide zich half om, maar haar handen trokken hem terug in een halve omhelzing. Hij onderging het, opeens dodelijk vermoeid. Te moe om te blijven vechten. Een hand plaatste hij zwakjes op haar schouder, deed een halfhartige poging om haar weg te duwen. Waarom liet ze hem niet gewoon los? Hij was geïrriteerd maar had de energie niet om te protesteren. Ze sprak zoete woorden, aanlokkelijke woorden. Dat ze hem vertrouwde, dat hij moest blijven. Gehypnotiseerd staarde hij haar kort aan om dan met een ferme ruk zijn blik los te trekken. Hij grimaste geërgerd. Dit kind was zó wisselvallig en met haar veranderden ook zijn buien. Eerst hatelijk, dan vol angst, vriendelijk en vol vertrouwen. En nu, o omgekeerde wereld. Zij wilde dat hij bleef, dat was alles wat hij echt uit haar woorden had kunnen opmaken. "Goed, goed..." mompelde hij binnensmonds, zacht en dus lastig te verstaan voor haar. "Ik blijf nog wel even." Hij slikte moeizaam en forceerde een lachje. "Ik blijf wel... Even." Goh, wat klonk hij weer intelligent zoals hij bijna letterlijk zijn zin herhaalde, deze keer wat harder, maar nog steeds twijfelend. Twijfel, weer zo'n emotie waar hij nauwelijks mee bekend was. Hij herkende het duidelijk, zo deden leerlingen wel vaker als ze niet zeker wisten of hij oprecht was. En dan, met een simpele lach of lieve opmerking, overtuigde hij ze gemakkelijk. En nu was hij degene die overtuigd moest worden, waarvan de twijfels weggenomen moesten worden. Hij keek toe hoe ze haar koffer uit begon te pakken. Haar simpele bewegingen, ze leek zich haast niet bewust van zijn starende blik. Het was intrigerend om te zien. Maar hij wendde zijn blik af, staarde ongeïnteresseerd naar een hoek. Het gekraak van de kast en haar opmerking daarop brachten een kleine grijns op zijn bleke gezicht. Hij legde zijn handen op de rand van een bed en wachtte tot ze klaar was met uitpakken. Ze bleef doorgaan over het feit dat hij moest blijven. Had waarschijnlijk wel door dat hij nog steeds op het punt van vertrekken stond. Enkel haar woorden hielden hem tijdelijk hier, als een ragfijne vislijn. Een dunne draad die hem met deze kamer verbond. Maar bij elk zuchtje wind onder spanning kwam staan of zou knappen. ‘Blijf alsjeblieft. Helpt het als ik zeg dat ik je graag hier wil houden? Ik, het meisje dat jongens zou moeten verachten?' Hij zuchte en draaide zich naar haar toe. Glimlachte zwak. Wist ze het echt zeker? Dan de bijnaam, die hem als een klap in zijn gezicht trof. Mini. Yazuki. Haat flitste kort in zijn ogen. De meest hatelijke vrouw in history. Maar hij ontspande weer. Zij wist hier niet van, het was niet haar schuld. ‘Ik bedoel Dominic,’ verbeterde ze zichzelf al. "Het is al goed, echt. Ik ben alleen niet gewend dat iemand me zo noemt, op een persoon na..." hij glimlachte verontschuldigend. Ze was blozend verder gegaan met haar uitpakwerk. Hij stond stijfjes te wachten tot ze weer wat zou zeggen. Dominic vermoedde dat hij wel zou blijven. Hij voelde nu al dat weglopen niet ging als zij hem met touwen van smekende woorden vastzette. Maar het moment van echte oprechtheid voor haar was voorbij, dacht hij. Hij was weer terug naar zijn onkwetsbare stand, zijn emotieloze je-kan-me-niet-raken-mode waarmee hij het grootste deel van de tijd doorbracht. Hij was kalm op een onopgemaakt bed gaan zitten en volgde haar bewegingen met zijn ogen. Het. Was. Beter. Zo. Hij moest weg.  Ze liep naar hem toe, legde jaar handen op zijn schouders. Keek hem weer indringend aan. Maar hij wendde zijn blik vlug af, bang dat ze de kou in zijn ogen zou zien en van gedachten zou veranderen. Toch zou beslissen dat hij een monster was. Het kon ook niet zo doorgaan, hij bleef niet altijd zo aardig. Dat wist hij zelf ook wel. En aan de ene kant luchtte dat op, kalmeerde hem. En aan de andere kant.... Nee, hij vond het niet spijtig of jammer. Nee. Absoluut niet. Waarom zou hij? De ijskoude haat was zo veel makkelijker, paste zo veel beter bij hem. Als een tweede natuur. Vriendelijk zijn bracht enkel moeilijkheden met zich mee.  Ze sprak weer, waarom wilde ze nou zo graag dat hij bleef? Het was haast alsof ze niet meer zonder hem wilde. ‘Dus blijf gewoon hier, oké?’ Hij keek haar in haar groene ogen en hief verslagen zijn handen op. Hij grijnsde plagerig. "Okay, jij wint. Ik ga nergens heen." Hij legde zijn hand kort op de hare en gaf er een kort kneepje in. Ze zette zich weer op zijn schoot en hij kamde met zijn hand door haar golvende groene haren. Waar haar handen contact maakten met zijn shirt leek zijn huid te branden. Ze keek hem aan, hij staarde terug. Gevangen in haar blik. En dan onverwacht, nee meer dan dat. Het onmogelijke gebeurde. Maze kuste hem. Haar lippen leken wel elektrisch geladen. In dat korte contact sprongen er tintelende vonkjes door zijn lichaam. Hij keek haar geschokt aan, duwde haar met een hand weg. Hij snapte het niet. En zij blijkbaar ook niet. Ze draaide zich weg, maar kwam weer terug. Hij sloeg zijn arm om haar heen en verloor zich in de tweede kus. "Wat.. Nee. Maze, niet doen..." Hij keek haar smekend aan, verscheurd tussen de neiging opnieuw haar lippen te zoeken of haar weg te duwen. Ze kwam te dichtbij. Niet lichamelijk, maar geestelijk veroverde ze te gemakkelijk zijn haat. "Dit is niet goed. Ik- En jij... Nee." Hij zuchte en omhelsde haar. Groef zijn gezicht even in haar zachte haren. Hij kalmeerde en keek haar koel aan. "Ik ben niet geschikt als degene waarmee jij een nieuwe start maakt, meisje." Hij maakte zich los uit de omhelzing. Zette haar naast zich op het bed en draaide zich naar haar toe. Hij probeerde haar ijskoud aan te kijken, zodat ze het zelf ook in zou zien. Maar een sprankje verlangen en vuur bleef achter in het ijzige blauw, enkel zichtbaar voor wie er goed naar zocht. "Ik... Ik wil jou niet." zei hij kwaad. Waarom was het zo moeilijk om die woorden te zeggen? Waarom klonken ze niet koel en overtuigend, maar vertwijfeld en nep. En waarom kon hij de kille woorden die hij erop had willen laten volgen niet zeggen? Hij wist precies welke drie woorden nodig waren. Om haar te vernietigen, te breken en door de grond te boren. Niemand wil jou... Drie woorden, een zin. Meer was het niet. En toch zo onmogelijk over zijn lippen te krijgen. "Niemand..." siste hij. Het eerste woord. Met moeite. Maar verder kwam hij niet, hij schudde gefrustreerd zijn hoofd. Hij glimlachte zwakjes, voor hij het goed besefte. Trok zijn gelaat dan gauw weer in de emotieloze stand. Ze moest weg, weg! Het zou enkel meer pijn opleveren. Het wad beter zo, echt. Hij keek de andere kant op. "Snap dat nou.. Jij en ik. Het kan niet." sprak hij verbitterd. Hij liet zijn hoofd op zijn handen rusten. Verborg zijn gezicht voor haar, verborg de verlangende blik in zijn ogen. Moeizaam ademde hij in en uit. "Dus doe jezelf niet nog meer pijn." fluisterde hij gesmoord tussen zijn ademteugen door. Hij had zichzelf ervan overtuigd dat het niet mogelijk was. Nu zij nog. Als ze maar gewoon zou accepteren wat hij zei. Zou begrijpen dat hij niet meer te redden viel. Niet gered wilde worden ook. Beter voor beide partijen, heus.

Ze was verbaasd dat hij haar wegduwde. Natuurlijk was ze verbaasd. Hij had zich immers niet echt gedragen als iemand die een kus zou onderbreken. En had zich zo ontzettend dom, zo troostend gedragen. En nu dacht dit kind dat hij echt vriendelijk was geweest. Dat het misschien zo was geweest wilde hij niet eens overwegen. Die mogelijkheid bestond gewoonweg niet. Hij was als een cyborg, het gedeelte warm en aardig was helaas vergeten. Of vervangen door zijn koele, charmante gedrag. Waarmee hij weliswaar mensen moeiteloos om zijn vingers wond om ze daarna stuk te gooien op de grond. Ook Maze was als een delicaat glazen beeldje. Hoe het normaal zou zijn gegaan? Hij had haar vertrouwen gewonnen, ongeveer op deze manier. Had het prachtige kunstwerkje van alle kanten bekeken. Had alle geheimen eruit gehaald. Had haar terug gekust. En dan keihard en met geamuseerde lach losgelaten. Op de grond gesmeten, vernietigd. In kleine scherven achtergelaten. Aan iemand anders de taak haar te helpen de brokstukken weer te lijmen. Daar had hij het geduld niet voor en het was te ingewikkeld om iemand te helpen. Tenzij je er zelf iets mee zou kunnen. En waarom zou hij dat veranderen? Het was prima, perfect zoals het was. Geen enkele reden voor verandering. Hij stond daar stoïcijns voor zich uit te kijken toen een warme reddingsboei om zijn hand werd geworpen. Haar zachte huid weerhield hem op een vreemde manier om tegen te werken en hij liet toe dat ze haar greep verstevigde. Ze noemde zijn naam, hij staarde enkel vertwijfeld. Probeerde uit alle macht de angst voor de onbekende gevoelens weg te duwen. Het samen met alle twijfel en vriendelijkheid op een grote berg te smijten en het dan in het diepst van zijn ziel te bewaren. Zoals hij altijd al deed. De kou eroverheen laten spoelen, daaromheen weer een laagje geveinsde vriendelijkheid en charmante lachjes. Dat moest hij doen. Terug naar zijn oude staat. Zijn gevoel als een bunker afgeschermd. Duizenden soldaten met kille gezichten eromheen. Prikkeldraad, mijnen. De hele zooi die bij een beveiligd fort hoorde. En dan in de vorm van zijn haat en kilte. Dat was zijn bescherming. Zijn schild. En hij kon zijn verdedigingsmechanisme toch niet zomaar laten neerhalen door zo'n klein meisje. Hij was sterker dan zij. In alles haar meerdere. Dat hield hij zichzelf voor. Ze kón hem niet raken. Niemand, zij al helemaal niet, kon tot zijn kern doordringen. De warme kant van hem, waaraan hij zelf al jaren niet meer had gedacht. En zij. Zij kwam uit de shuttle stappen en moest perse meteen alles verpesten. Waarom had hij haar nog geen pijn gedaan? Ze omhelsde hem en met een zucht legde hij zijn hand lichtjes op haar onderrug. Ze schoof haar hoofd tegen zijn borst aan. En hij kon zweren dat hij elk los haartje door zijn kleding kon voelen branden. Haar warmte was overweldigend in zijn beleving. Ze had haar oor op zijn shirt gelegd, luisterde ze ergens naar? Hij kon zich absoluut niet concentreren op kil blijven nu haar warme oor tegen zijn lichaam gedrukt was. Gelukkig kon Maze zijn gezicht momenteel niet zien. Hij verhardde zichzelf, hief het masker weer op toen ze in zijn oven speurde naar gevoel. Nee, hij mocht geen emotie in zijn blik door laten sijpelen. ‘Je zit flink in de knoop met jezelf, hè?’ Hij likte zenuwachtig met zijn tong over zijn lippen. De vraag bleef onbeantwoord, maar spookte door in zijn hoofd. In de knoop met zichzelf? Nee, met haar in de knoop was passender. Aangezien zíj zoiets raars met hem deed. Even werden zijn ogen groot van schrik. Had ze iets met hem gedaan? Gif, spreuk? God, hij werd echt paranoïde. Straks kregen de doktoren toch nog gelijk en draaide hij door. Door haar. Maze, doolhof. Doolhof van gevoelens die hij niet wilde en kon hebben. En toch had, goddamnit. Ze sprak zo veel zekerder dan hij. Zacht, maar toch vastbesloten. En ze had besloten hem niet te geloven, hem hier te houden. Kom op nou. Zag ze het niet? De haat. De onvoorspelbare gekte die soms door zijn hoofd spookte. Zo veel mensen hadden het -te laat weliswaar- beseft. Zijn ware aard gezien. Maar zij weigerde het op te geven, bleef maar menen dat hij een of ander zielig jochie was. Gekwetst in zijn verleden, maar onder het harde bolster een zuivere ziel. Tuuurlijk. Een sprookje wat hij anderen dolgraag liet geloven. Normaal gesproken dan. En nu werd hij op het bed geduwd. Willoos, als een mak lammetje liet hij het gebeuren. Waarom maakte ze hem zo afschuwelijk zwak? Waarom en vooral hoe? En daar sprak ze weer. Zo betoverend. Hij sloot zijn ogen vermoeid en pikte het verhaal slechts deels op. Genoeg woorden om te begrijpen wat zij dacht te weten. Instabiel. Niet echt boos. Ongemeende woorden. Goh. Nu het haar uitkwam werd wel erg gauw besloten dat zijn woorden nog geen cent waard waren hè? Haar hand op zijn been. Hoe ze langzaam naar voren boog. Anders dan de woorden merkte zijn lichaam elke kleine verandering in haar houding op. Zelfs met zijn ogen ontspannen gesloten voelde hij hoe ze doms iets verschoof. En hij zou zweren dat hij haar zachtjes voelde ademen. In en uit. In. Uit. Ze was even stil, bewoog zich. Ze kwam dichterbij, het matras kraakte lichtjes door de beweging. En hij hield zijn adem in als de hare langs zijn oorschelp zweefde. Haar stem vulde zijn oren, haar warmte streek langs zijn huid. ‘Kom op, Dominic,’ Haar fluisterzachte stem. Fluweelzacht. ‘Ik weet dat jij niet bent wie je jezelf probeert voor te doen.’ Hij opende zijn beide ogen. Knipperde een paar keer en ving haar rustige blik. ‘Show me gewoon wie je echt bent. Daar hebben we allebei meer aan.’ Dominic keek vertwijfeld. Schudde zachtjes zijn hoofd. Onmogelijk. Wanhoop flitste kort in zich op, weer zo'n irritante onbekende emotie. Die hij normaal veroorzaakte, niet ervaarde. Wie hij écht was? Hoe verwachtte ze dat hij dat ging doen, als hij het zelf niet eens wist. Want hij had het grote deel van zijn leven doorgebracht in de overtuiging zo te zijn als zij zei dat hij niet was. Kil. Of niet kil? Een toneelstukje, een masker. Dat was toch wat hij was? Een gladde, charmante jongen. Iemand die misbruik maakte van zwakheden. Die nooit medelijden had. Die genoot van pijn. En dan kwam zij en met haar grote ogen gooide ze alles door de war. Maar dat zou niet verder gaan, hij liet het niet toe. Gewoon een kwestie van nu onbewogen blijven. En dan vervolgens proberen haar nooit meer tegen te komen. Nooit meer in haar ogen kijken, bang voor de effecten die ze hadden op zijn gedrag. Hij nam haar goed in zich op. De laatste keer. Bekeek haar onopvallend, maar aandachtig. Al wist hij dat haar groene ogen door zijn dromen zouden spoken en hem wakker zouden houden, hij bleef kijken. En nu voelde hij zich naar achter hellen. Ze had hem geduwd, zodat hij nu zachtjes op het bed viel. De matras omsloot zijn contouren, hij ontspande iets. Totdat zij zich niet alleen naast hem neervlijde, maar ook dicht tegen hem aanschoof. Hij verstijfde toen haar hele lichaam contact maakte met het zijne. Hij huiverde, al wist hij niet zeker of het van afschuw of genot was. contact maakte met de zijne. ‘Ontspan gewoon,’ was haar advies, haar bevel. Hij ademde schokkerig in, deed zijn uiterste best zijn gespannen spieren los te laten. Haar been schuurde over de zijne. Hij was nu dichtbij genoeg om elke oneffenheid te kunnen waarnemen. Niet dat dat er veel waren. Even hoopte hij dat ze gewoon zo konden blijven liggen. Geen vragen, geen uitleg. Enkel hun gedeelde warmte en vredig zwijgen. Maar nee, dat was valse hoop, natuurlijk. Ze was er nog niet klaar mee, wilde een antwoord. Hier zou hij niet mee wegkomen. Alles wat hij wist was dat hij geen leugenachtig verhaal over zijn familiedrama op zou hangen. En nee, hij zou haar nu niet ijskoud vertellen dat hij de oorzaak van hun laatste adem was geweest. Ze was nu zo dichtbij, hij wilde haar niet nu overtuigen van het feit dat hij een monster was, niets beter dan haar broer. Nee, ze mocht het niet weten. ‘Waarom verbrak je de kus? Ik had het gevoel dat we het allebei wilden,’ fluisterde ze zachtjes. De waaromvragen. Dat was te verwachten. Ze wilde uitleg. Een bevredigende verklaring voor zijn gedrag. Iets wat haar zou vertellen dat hij ook hetzelfde voelde voor haar, dat hij enkel dacht dat het beter was zo. Dat hij, kortom, een badboy met zachte kern was. En dat zij die kern kom raken. Maar nee. Die kern. Die liefde. Die was er niet. Hoe lang kon hij dat nog blijven geloven? Lang. Met zijn koppigheid voor altijd. ‘Waarom negeer je wat je echt wilt en doe je dingen die je niet wilt in de plaats? Waarom, Dominic?’ Ze bewoog haar hoofd omhoog. Draaide, liet haar zachte haren over zijn blote huid strijken zonder dat zelf te beseffen. Zo verplaatst dat ze hem nu aankeek. Haar ogen vragend en dwingend. ‘Is het om je valse attitude te boven te houden? Is dat het? Wil je mensen laten denken dat je alleen maar gemaakt bent om ze te breken?' Hij grinnikte, al zat er een bitter kantje aan zijn lach. Ze had hem door. Grotendeels dan. Hetgeen waarvan zij zo overtuigd was klopte niet. Hij was echt zoals ze hem nu omschreef, echt die hartenbreker, de ijskoude poppenspeler. 'Luister... Je wilt weten waarom. Je eist een antwoord. Denkt dat je me doorziet. Je denkt alles zo goed te weten... Nou, newsflash: we kennen elkaar minder dan een dag en jij weet niets van mij.' Hij haalde scherp adem. 'Om een of andere onbegrijpelijke reden heb je besloten me te vertrouwen en zo te horen besloten dat ik stiekem een zacht knuffelig joch ie ben. Maar je vergist je, sorry. Als je iemand anders was zou ik je nu huilend in brokstukken hebben liggen. Het lot is je blijkbaar goedgezind. Ik kan je geen pijn doen, god mag weten waarom. Maar ik blijf niet altijd zo. Wisselvallig als de oceaan en koud als ijs. De volgende keer zal je er niet met troostende woorden vanaf komen. Geloof me, ik ken mezelf. En wil je ertegen beschermen, hoe zeer die neiging me ook bevreemd en verafschuwt.' Hij lachte zwakjes en streelde haar hand. Vlocht zijn vingers door de hare, gaf een zacht kneepje. Een simpel, instinctief gebaar. Hij was verbaasd hoe natuurlijk dit aanvoelde. Hoe goed hun handen in elkaar pasten en hun warmte deelden. Al had hij zichzelf voorgenomen geen contact te veroorzaken. Maar gebeurd is gebeurd, gedane zaken nemen geen keer, dat kon hij niet meer veranderen. 'En ja..' Hij zuchtte, keel haar dan vastberaden aan. Zette haar vast in een blik van ijs. 'Ik geef toe dat ik mezelf dwong de kus te onderbreken. Wat uitzonderlijk is,bij de meeste meisjes is het doel juist om die kus te bereiken... Dát en meer...' Heel even mijmerde hij over andere speeltjes. Expres, natuurlijk. Misschien een kans om haar te laten zien dat hij het vertrouwen niet waard was. 'See? Ik ben niet de nieuwe start die jij hier moet maken- god mijn eigen woorden maken me misselijk.' Zijn blik verharde even. 'Je speelt een gevaarlijk spel als je dichtbij blijft. Hoe je mijn medeleven ook hebt opgewekt, ik ken geen genade. Ik zal je pijn doen.' Zijn vingers omsloten haar gezicht en hij draaide zich tot hij boven haar hing. Hij drukte een ruwe kus op haar lippen en grauwde. 'Ik ga nu weg. En als je weet wat goed voor je is blijf je uit mijn buurt.' Maakte zich los en stond op. Nog een keer haar blik vasthouden in een intens moment van stilte. 'Sorry, maar ik kan je niets vertellen over wie ik ben. Omdat je dat niet wíl weten. Ik weet zeker dat het wel goed komt met je, Maze, er is iets speciaals aan je, iets wat ik vervloek momenteel... Blijf maar gewoon uit. mijn. buurt. Afgesproken?' Ze moest het zeggen. Beloven dat hij haar nooit meer hoefde te zien. Want die confrontatie kon op alle mogelijke manieren eindigen. Alles behalve goed en vrolijk dan. Hij streek zenuwachtig een lok haar weg uit zijn gezicht. Keek haar dan met alle overtuiging die hij nog in zich had kil aan. Als hij nu lachte zou hij breken en niet meer wegkomen. Dan zou ze hem hier houden en alles van hem te horen krijgen. Hij wist dat zij had gedacht dat hij zou blijven, enkel omdat hij telkens een halfslachtige poging om weg te gaan deed. Ze dacht waarschijnlijk dat hij het had opgegeven. Maar mee. Tijdens al haar gepraat had hij zijn ijzeren muur weer opgebouwd, zijn koele ongeïnteresseerdheid weer hervonden. En nu stond hij op het punt weg te gaan. Als zij hem dat ene ding maar beloofde.

[geen idee of je er wat mee kan, bleh...]

Hij had verwacht nu eindelijk wel tot haar stompzinnige brein door te kunnen dringen. Hij vertelde haar dat ze hem met rust moest laten. Als een jongen je met zulke koude ogen vertelde dat hij weg wilde, dan begreep toch iedere idioot dat hij je niet zag zitten? Kom op zeg. Maar nee, zelfs daar was ze blijkbaar te dom en naïef voor. Ze zag hem nog steeds als een soort knuffelkonijntje. Raakte hem aan. Zijn kille blik schoot haast bliksem af. Van woede. Niet alleen tegen haar, maar ook tegen zichzelf. Omdat hij de onbeheersbare drang voelde om haar op een bed te smijten en te geven wat ze blijkbaar wilde. Was ze gek ofzo? Dat ze dacht dat ze hem zo kon aanraken, zo kon verleiden. En daar veilig mee wegkomen. Nee, dat zou niet gaan. Om de een of andere rare reden wilde hij haar geen pijn doen. Maar zij lokte hem uit zijn rustige trance. Hij moest zich beheersen. Blijf koel. Blijf kalm. God, doordat hij zo geconcentreerd was op het niet stukscheuren van haar kleding was hij niet allert geweest. Zijn sowieso al zwakkere evenwicht faalde hem jammerlijk. Hij wankelde, zette een stap achteruit in een poging overeind te blijven. Nog een stap en nog een. Tot hij niet verder kon. Achter hem was een muur. Ze had hem serieus tegen een muur aan gepind. Zij, het zwakke huilende meisje, had hém als een soort flirt opgesloten. Hoe werd van hem verwacht dat hij haar heel liet. Als ze hem zo uitdaagde. Zo uitnodigend. Zo irritant. Zo knap. ‘Snap je het dan niet?’ siste ze. ‘Snap je dan niet dat jij ook iets met mij doet? Dat jij niet de enigste bent die het gevoel momenteel vervloekt?’ Hij schudde zijn hoofd. Grimmige grijns op zijn gezicht. Als hij nu iets zou zeggen zouden er héél verkeerde woorden uitkomen. Verleidelijke woorden. Aanmoedigingen. En dan zou hij zichzelf ook lichamelijk niet meer in de hand kunnen houden. Ook nu had hij moeite met zijn handen. Hij liet ze kalm langs zijn lichaam naar de grond hangen. Maar de neiging om haar vast te grijpen. Was en bleef groot. En dan die ruwe, felle blik. Die gaf haar een extra scherp kantje. Nog zoiets wat hij altijd amusant, interessant vond. Nee, nee. Ze mocht niet winnen. Waarom hij het als een wedstrijd zag? Dat deed hij altijd. Als iemand iets wilde, dan mocht het niet. Tenzij het zijn eigen wens was, die hij zorgvuldig had gemanipuleerd. En al was dit iets wat hij wel wilde. Hij moest het stoppen. ''Stay away from me...'' gromde hij, moeilijke woorden. Zo zacht en laag dat ze het waarschijnlijk niet eens volledig had verstaan. Ze streek over zijn rug. Haar warme benen omklemden hem. Hij wilde dit niet voelen. Wat een wrede stap van het lot. Om hem eerst, voor het eerst sinds jaren weer een klein vonkje vriendelijkheid te laten bemerken. Dat was op zich al erg genoeg. En vervolgens wierp het meisje zich letterlijk op hem. Smeekte erom dat hij haar pijn deed. Al besefte ze het niet, maar wat ze nu deed was gevaarlijk. Met hem spelen was niet echt wat een normaal verstandig mens deed. Als je de kans had, nou dan rende je zo snel je benen je konden dragen. Zodra je achter zijn haat was gekomen dan. En zij dacht met haar vage hoofd dat er achter het masker, achter de kilte daar weer achter wat anders zat. Een lieve jongen. Ja, vast. Zeg dat straks nog maar een keer, als je op dat bed ligt te janken. Aaah hij werd gek van haar. Waarom moest ze hem zo uitdagen?! De warme hand op zijn gezicht. En dan haar zachte lippen. Hij trilde. Zijn hand zweefde omhoog. Wilde haar schouder of rug vastpakken. Zijn handen in haar huid klauwen. Nee, dit gevoel kon hij niet meer opsluiten. Zelfs hij niet. Met zijn ijzeren wil, zo zag hij het zelf graag. Toch moest hij het proberen. Dominic rukte zijn hoofd ruw opzij. Nee. Zijn laatste poging om te verzetten, haar laatste kans op veiligheid. Ze vielen op het bed, als door magie. Al vermoedde hij dat Maze de oorzaak was. In een automatisme verzette hij zich toen zij zich bovenop plaatste. Hij greep haar arm vast, wilde haar wegduwen. Zijn scherpe nagels duwden in haar huid. Maar toen hij haar shirt, of liever gezegd het gebrek daaraan opmerkte viel dat protest algauw stil. Gretige ogen, een veelbetekenende grijns. Charmant, maar ook ongeduldig. Ze had er zelf om gevraagd. stom. Maar niet zijn schuld. Ze had het niet eens door. Zou ze nou weer gaan janken? Jezus, dat kind... Ze irriteerde hem. Okay, dat nam hij terug, de kus was wild en onbezonnen. Zijn hand kwam omhoog en lande zachtjes op haar rug. Streek met geoefende vingers rondjes over haar schouder. De andere hand omklemde haar hoofd en duwde haar dichter op hem. Hij drong haar mond binnen, ruw en vol energie. ''Waarom luister je niet? Ik heb je gewaarschuwd...'' Hij grijnsde, een hint van gevaar en amusement erin. ''Is this what you want?'' vroeg hij in het Shadraans. En een nieuwe sterkere kus werd op haar mond geplaatst. Hij had het fysieke overwicht, spieren wonnen immers van kleine meisjes. Dus hij greep haar pols beet, kwam overeind en streelde haar kaak. Met een vlugge beweging lag zij echter op de matras. Hij torende boven haar uit nu hij op zijn knieën op het bed zat. Streelde de haren die voor haar gezicht hingen. ''What you really want? You asked for it...Darling, je bent prachtig.'' Ja, hij was nu weer veranderd. Stormachtig en veranderlijk, get used to it. Maar als een meisje hem zo uitdaagde, zich aanbood. Wat moest hij anders? een kus in haar nek, vaardig gleden zijn lippen langs haar huid. Achter haar oor, bij de meeste meisjes was dit een zwakke plek. Dan met snelle blik controleren of ze nog steeds meewerkte. Of misschien besefte ze nu, op het foute moment, wat ze had ontketend.

[Weeeirdheid o.o'']

Haar hart sloeg een paar slagen over toen ze zag hoe hij zich – figuurlijk dan – aan haar voeten worp. Ze wist dat dit de enige manier was om hem bij haar te houden, misschien ook wel een manier waarop hij inzag hoe fout hij bezig was. Alhoewel, dat laatste betwijfelde ze. Aan de blik in zijn ogen op te merken, leek hij slechts nauwelijks te beseffen waarmee hij bezig was. Haar hart klopte echter sneller toen ze zijn diepe, hemelse stem hoorde. Zelf ging er ook een klik in haar hoofd om. De klik gaf niet meer aan dat er gevaar dreigde, liet alles gewoon begaan. Een lichte kreun ontsnapte haar mond toen ze zijn lippen op de hare voelde. Ze wilde antwoorden op zijn woorden, een passend antwoord vinden waarmee zij hem schaakmat kon zetten, maar op dit moment kwam ze niet op veel. Ze besloot uiteindelijk om niet te antwoorden op zijn woorden; hij zou er zelf wel achterkomen of ze het zou willen of niet. Ze wist dat ze nu een makkelijke prooi was, dat ze zich vreselijk makkelijk aan hem overgaf. Ze wist hoe een makkelijk speeltje ze nu was, maar het hemelse gevoel dat haar geschonken werd, was te hemels om te negeren. Ze kon nu niet ophouden, moest doorgaan met de verleiding die haast onweerstaanbaar leek. Ook Dominic leek zich bij dit feit te hebben neergelegd, want ze voelde hem niet meer tegenstribbelen. Ze sloot haar ogen. Het zou pijn doen, misschien zou het haar nare ervaringen juist vergeten, maar ze wilde hem bij zich houden. Ze had een bekneld gevoel van veiligheid dat over haar uitgesproken werd als hij in haar buurt was, probeerde deze gevoelens te behouden. Toch, het was niet makkelijk om zich hier meteen voor verantwoordelijk te stellen, maar waarom ging het dan zo simpel? ‘Ik… Dominic, oh,’ kreunde ze, toen ze haar hoofd achterover liet hangen omdat zijn lippen langs haar oor waren gegleden. Even hadden zijn lippen dezelfde plek beroerd waar hij eerst nog een flinke slag voor in zijn gezicht had gekregen toen zijn lippen contact maakten met dat deeltje huid, maar opnieuw hervond ze de evenwicht tussen wat ze wel kon laten en wat ze niet kon laten. Ze hief haar hoofd weer een beetje op en keek hem aan, maar lang niet met de blik die ze hem eigenlijk wilde geven. Nee, deze blik was vol lust. Het was alsof die klik die zich verspreid had in haar, ook een deel van haar angst voor het mannelijke geslacht had weggenomen. Ze was weer terug verliefd geworden op de verleidingen die geschonken konden worden door de kracht van de mannelijkheid als die in de buurt was, probeerde dit niet langer tegen te gaan. En dat was allemaal dankzij de jongen die nu boven haar hing. Ze had niet eens zin meer om zich bang voor te doen, wilde dat gedoe achter zich laten. Ook al zou ze als een slet bestempeld worden omdat ze meteen de eerste dag zich al overgaf aan de verleidingen die deze jongen met zich meebracht, ze kon er niks aan doen. De verleiding was te groot, te lustvol om te weerstaan. Elk spiertje in haar lichaam vertikte het om te stoppen met de handelingen die zij nog wilde uitvoeren bij hem, van de handelingen waar ze nog wilde genieten van hem. Ze kon het nu niet opbrengen om daarmee te stoppen. Elke vezel in haar lichaam schreeuwde immers om meer, dreiging was te groot om te stoppen. Ze keek hem met haar groenige ogen redelijk ondeugend aan, met een verleidend tintje. Lichtelijk gefrustreerd door het aantal wilheden in haar, keek ze hem aan. ‘Of course I want it,’ mompelde ze terug in het Shadraans, als uiteindelijke antwoord op zijn eerder gestelde vraag. Was het wel een vraag, of eerder een constatering? Ze wist het niet meer. Haar gevoelens brachten haar in de war. Haar handen gleden langzaam naar zijn taille. Langzaam gleed ze onder zijn shirt. Lichte donshaartjes maakten haar duidelijk dat hij nog niet aan zijn beharing begonnen was, of dat misschien ook niet zou doen. Nee, want deze jongen was van zichzelf al zo goddelijk. Beharing zou vast nog niet van pas komen bij hem. ‘Dominic,’ zei ze hees. Zonder pardon deed ze zijn shirt omhoog, waar ze zijn borstkas even bewonderde. Ze begon kusjes te drukken van beneden naar boven, voelde bij elke kus die ze drukte een ongelooflijke, haast pijnlijke drang van lust. Haar lippen beroerden even een plekje daarboven, waarna ze zich weer terugtrok. Haar handen klauwden zich in zijn haar, maar zorgden er ook voor dat het op een liefelijke manier was. Haar lippen gleden naar zijn hals, waar zij ze drukte. Ze trok haar hoofd terug en gleed pesterig met haar handen onder haar eigen shirtje, begon uiteindelijk de lol in te zien van dit. Lichtelijk pestend trok ze haar shirt omhoog, waardoor net niet haar beha zichtbaar was. Ze liet het stukje stof weer vallen en kuste hem zachtjes op zijn lippen, op een minder ruwe manier dan hij daarnet deed. ‘Sure you want me?’ fluisterde ze hees in zijn oor.

- It's official: Ik snap Maze niet meer ;p Het laatste restje dat ik nog van haar snapte, is gone ;p

Haar handen op zijn huid. Ze beroerde zijn borstkas. Het was fijn, maar irriteerde hem tegelijk. Ze kuste hem, hij gromde wat onverstaanbaars. Zijn handen deden dingen op haar lichaam zonder dat hij het besefte. Alles ging op de automatische piloot. Dat ging prima, zij zou waarschijnlijk niets merken. Hij had te veel ervaring, kon dit kind met zijn ogen dicht nog bezig houden. Hoewel haar actie's fel en ruw waren, waren ze niet onverwacht. Hij was in een halve trance, een vage staat van bewustzijn en toch geen controle hebben. Dominic hijgde zachtjes in haar nek. Ze irriteerde hem, hij wilde haar pijn doen. Maar dat kon niet. Het lukte niet. Hij gleed met één hand langs haar lichaam, met de andere beroerde hij onopvallend even zijn achterzak. Daarin zat een vlijmscherp zilverwit zakmes. De vertrouwde contouren van het wapen. De neiging om het mes te trekken, haar keel rood te kleuren. Ze had een schakel in zijn wil gebroken, waardoor hij nu officieel door het lint ging. Bloed, bloed, bloed. het woord golfde in sierlijke rode letters door zijn hoofd. De zachte stem van zijn zusje. Monster. Haar laatste woord. Tegen hem gericht. Want hij was degene die haar had doen sterven. Had vermoord. Ze had het verdiend. Maar dat laatste woord kwam telkens terug als hij zijn beheersing verloor. Monster, beest. Moordenaar. Die stem vol schok en pijn. De pijn had hij nog vele malen daarna veroorzaakt bij verschillende mensen. Maar de schok, de breekbaarheid in haar zachte zeeblauwe ogen. Het bleef hem achtervolgen. Nee, weg. Focus op de zachte huid. De aantrekkelijke ogen vol kracht. Lust. Je wil dit. Dominic slikte. Normaal had hij absoluut geen moeite met zulke dingen. Maar iets in haar bracht problemen met zich mee. Nam hem terug naar zijn oude huis. Wat deed ze met hem? Waarom? Hatelijke, o hatelijke Maze. Ze moest voor altijd uit de weg worden geruimd. Ze maakte hem gek. Weg. Maze moest weg. Uit zijn geheugen gewist worden, zoals hij de moord uit zijn geheugen had verbannen. Tot het weer terug kwam en zijn zusjes stem in zijn hoofd spookte. Ze zei zijn naam, Maze was degene die sprak. Maar hij hoorde Sophia. Ze trok haar shirt plagerig omhoog, kort had ze zijn volledige aandacht. Maar haar woorden zweefden langs hem heen. ‘Sure you want me?’ Hij knikte, grimaste. ''Yes. But. Just for fun... I warned you...'' Hij besefte zelf niet dat hij ook maar hardop sprak. Rauwe stem, dierlijk, beangstigend. Hij beet haar weer zachtjes in haar nek, gleed met zijn handen over haar rug, haar zachte, strakke buik. Krabde haar schouder, haalde waarschijnlijk drie strepen open op haar rug zo. Maar hij merkte het nauwelijks. ''Tell me.. I... am I a monster?'' Had hij het tegen haar? Nee, hij had het tegen Sophia. Hij had geen spijt, spijt was een emotie die hem onbekend was. Maar hij moest het weten. Hij was normaal. Geen monster. De rest. Het was hun schuld. Hun eigen verdiende loon als ze hem vertrouwden en in zijn val trapten. Hij kneep zijn ogen krampachtig dicht. Opende ze weer, staarde nietsziend vooruit. Hij zag de werkelijkheid nauwelijks meer. Enkel die ene dag. Hij voelde alles weer opnieuw. Woede, de eerste kilte. De triomf. Een vreemde lach ontsnapte aan zijn mond. Snoepjespot. Prachtig glanzend. Hij zag het zo voor zich, elk klein detail. O wat wilde hij graag een felrode, mierzoete kers. Het mocht niet. Elke dag mocht hij één keer wat lekkers. En die had hij al gepakt. Dat wist de kleine jongen heel goed. Maar hij wilde nu nog meer. Meestal was dat geen probleem, hij kreeg alles wat hij wilde, wat de officiele regels ook waren. Dus ook nu. Maar het mocht niet. En toen ging alles heel snel. Een mes in zijn hand. Een keel. Het mes. Ze maakten contact. Een korte weerstand. Bloed. Wat spastische bewegingen. Onverstaanbaar gemompel. Een rochelende laatste ademhaling. Hij herinnerde zich de absolute stilte. Het gerinkel van het metaal, toen het mes uit zijn handen kletterde. En dan de zoete smaak van overwinning en kersen in zijn mond. Maniakale lach. Zo veel snoep als hij wilde... De eerste moord. En dan zijn zusje, die het ongeluk had hem in deze toestand tegen te werken. Een flits. Hij zag Maze boven zich hangen. Flits. Rode handafdrukken op een witte muur. Een keukenmes. Zacht gedrup. Dat was bloed. Voetstappen achter zich. Was dat Sophia? Hij zweerde dat hij wat hoorde. Iemand hoorde. Iemand kwam eraan. Zij kwam terug voor hem. ''Monster...'' fluisterde hij zachtjes. Zijn ogen schoten panisch heen en weer. Op zoek naar de lieve lach van zijn zusje. ''I'm not crazy. I'm no monster.'' Hij kwam overeind en keek om. De stappen kwamen dichterbij, een deur ging krakend open. Een felle lichtbundel viel door de deur heen. Iemand was binnen gekomen. Een leerling die in deze zaal sliep. En nu op een ongelukkig moment binnen kwam vallen. De trance doorbrak. Hij duwde Maze ruw aan de kant met een felle kracht van angst. Keek niet eens waar zij terecht kwam. Een paniekaanval. Dat had hij nu. Ergens in een klein plekje achterin zijn hoofd was hij nog kalm en beheerst. Maar niet in staat de controle over te nemen. Hij was nu niet voor rede vatbaar, niet in staat zichzel in de hand te houden. Zijn handen waren omgeven door bloedrood licht, dat van zijn vingers af leek te druipen. Hij schoot vooruit, duwde de vreemdeling opzij, vol tegen een muur. Toen zijn handen contact maakten met de ander schreeuwde die. Het had waarschijnlijk gebrand. Wat maakte het ook uit. Eigen schuld. Met een gil en een doffe bons zakte diegene tegen de witte muur ineen. Hij draaide zich om, zijn silhouet afgetekend tegen het licht van de gang. De kamer was ongelijkmatig, spookachtig rood verlicht door zijn zacht glanzende handen. ''Blijf daar.. Ik waarschuw je niet meer. Ik heb het eerder gedaan.'' zei hij tegen zowel Maze, de bewusteloze verstoorder als het spookbeeld van zijn zusje. Het eerder gedaan. Mensen vermoorden. Pijnigen. Met een grauw draaide hij zich om en stapte de kamer uit. Op zoek naar een plek om te kalmeren.

[Whiee weirdheid #2.... Ik snap Dominic ook nog maar half x'D Ze maakt hem gek was hij al o.o Maargoed, als je uitleg nodig hebt zeg je het maar ^^'''']

Maze voelde paniek in zichzelf opkomen toen ze merkte dat ze zichzelf verloor in de kus. Diep vanbinnen wist ze wat voor type Dominic was, maar wilde zij zichzelf er nog steeds niet naar richten. Ze schudde haar hoofd, was lichtelijk verward over wat er allemaal in haar hoofd omging. Toch wilde het meisje eerst dit afmaken, schuldgevoelens kwamen later wel. Ze wist niet wat ze moest doen, maar het voelde ergens wel goed dat Dominics vingers haar huid beroerden. Ze legde haar hoofd achteruit en probeerde met gesloten ogen te genieten van de bewegingen, maar plots voelde het opeens niet meer zo veilig als eerst. Iets in Dominics blik leek te zijn veranderd, maar ze wist alleen niet wat. Nog voordat Maze overeind kon schieten om zichzelf te verweren en te zeggen dat het allemaal een grote vergissing was, werd ze opzij geduwd. Ze voelde hoe de muur hard tegen haar kwam, maar haar blik was gefocust op Dominic. Ze had de verandering eerder moeten opmerken, er eerder vraagtekens achter moeten zetten, dan was dit misschien helemaal niet gebeurd. Maze schudde haar hoofd en keek alleen maar verward naar Dominic. Ze had geen idee hoe ze hem moest noemen, maar in elk geval verre van normaal. Ze wist dan ook niet hoe ze met de situatie om moest gaan. Normaal was ze een assertieve bitch, maar dat zou nu niet helpen. Bovendien, ze had zich net voorgedaan als wie ze dacht dat ze was, maar blijkbaar was de angst voor jongens weggetrokken. Of was deze er nooit geweest en was alles gewoon gespeeld? Ze wist het niet. Het was ook zo’n verwarring in haar hoofd. Maze haalde diep adem, waarna ze opstond en weg wilde gaan, maar iets in haar hield haar tegen. De stem van Dominic hield haar tegen. Als een soort overgave hief ze haar handen op, waarna ze haar hoofd even schudde. Ze ging niet achter hem aan, ze besefte zelf niet eens goed wat er net gebeurde. Dominic was in elk geval de kluts kwijt en naar haar gevoel was niet alleen Dominic dit. De jongen die opzij was geduwd tegen de muur, stond versuft naar de plaats te kijken waar Dominic net nog stond. Maze haalde diep adem, waarna ze zich verontschuldigde naar de jongens toe – ze was niet eens echt bang voor jongens, het was een opvlieging geweest of wat het ook was – en keek geërgerd naar Dominic die zich steeds verder af leek te zonderen. Ze had het gevoel alsof ze in een achtbaan terechtgekomen was. Ze was veel te verward om iets te ondernemen, maar kon dit naar haar gevoel dan ook niet. Ze draaide zich hoofdschuddend op, liep naar haar bed en zakte daar neer, waar ze met raadsels in haar hoofd en de vage geur van Dominic in een onrustige slaap viel.

-Srry, ik heb niet overal op je post op geantwoord ;p

Topic uit.