De eindbestemming was bereikt. De rit was korter geweest dan ze had gedacht. Voordat ze het echt had beseft waren ze al bij de juiste planeet. En op die planeet stond een school. En op die school zou zij haar lessen gaan volgen, als alles volgens plan ging. Met een luid geraas kwamen ze neer. Een kleine schok schoot door haar lichaam, maar daarna stond alles onverwacht stil. Ze schoot iets naar voren, omdat ze niet aan het opletten was geweest had ze zich niet op de klap voorbereid. Maar gelukkig botste ze niet tegen de rij stoelen voor haar. Waarom niet? Ze had haar riem om, precies zoals haar verteld was. 'Houd voor onze en uw veiligheid de riem om tot we geland zijn.' Deze prachtige mededeling had luid door de ruimte geschald. Moyra had gezucht en zich er bij neergelegd. Ze kon toch niets anders doen. En al had ze medepassagiers zien lopen, Moyra was blijven zitten. Niet omdat ze een panische veiligheidsfreak was, die niets durfde. Nee, geheel onvrijwillig had Moyra gehoorzaamd. Lang verhaal. Maar gelukkig zat ze aan een raampje en had ze van het uitzicht kunnen genieten. Dit was voor haar allemaal nieuw en onbekend. Vrolijk nam ze alles in zich op. De sterren, die schitterden en fonkelden. Alle andere passagiers. Mensen van andere planeten. Ze had wel eerder met een shuttle gereisd, maar nooit alleen en nooit zo ver. En ze genoot ervan. Nieuwsgierigheid was haar eigen, alles wilde ze ontdekken en verkennen. Dat zou ze dus op de nieuwe school ook zeker gaan doen. Maar nu eerst maar eens haar koffers verzamelen en op zoek naar de plek waar ze die kon dumpen. En dit metalen ding uit natuurlijk.

En nu klikte ze tevreden de riem los. Ze stond op en begon als laatste het voertuig uit te lopen. Vlak voor haar liep een andere passagier, maar die verdween voor zij ook bij de uitgang was. De deur viel voor haar neus dicht. Moyra glimlachte en duwde tegen de deur. De shuttle ging echter niet open en ze trok verbaasd een wenkbrauw op. Keek onderzoekend naar het mechanisme, tot ze de sticker zag. Ze las de tekst, in hoofdletters en erg streng bevelend. Haar mond in een klein lachje, al was het een bevel. Echt weer iets voor haar om zich zo te vergissen in de manier waarop een deur opent. Een kleine bonzende hoofdpijn. Die kon maar op een manier worden verdreven. Het meisje slikte en sloot haar hand opnieuw om de deurklink. Deze keer om te trekken, want zo moest het blijkbaar. Snel opende ze de deur en haar hoofdpijn verdween. Ze wandelde met koffer en al over het plein. Lanceringsplatform, las ze op een groot bord. Ze ritste haar rugzakje open en haalde er een kaart uit. Ze sloot de tas weer en hees het ding op haar schouders. Ze vouwde de kaart open en tuurde naar de lijntjes. Op de plattegrond zag ze het hoofdgebouw staan en ze begon in haar hoofd een route uit te stippelen. Moyra begon in de juiste richting te lopen, terwijl ze nog steeds naar haar kaart keek. Ja, ze had vermoedelijk de juiste route gevonden. Nog even controleren, gefocust op het vel papier in haar handen wandelde ze verder. Langzaam, maar volkomen in het terrein dat op het papier stond opgegaan. Om dan half tegen iemand op te botsen, waarbij de kaart de grootste klap opving. Waarschijnlijk iemands schouder of elleboog, die de dunne laag papier had gescheurd. Van de schok had ze haar handen van de kaart gelaten. De plattegrond dwarrelde naar beneden en bleef op het pad liggen. Ze rende er zonder de ander een blik waardig te keuren heen, de paar meters waren zo overbrugd. Ze bukte en streek over het vel. Moyra greep de kaart weer vast, maar zag dat er een scheur in zat en vegen modder de tekening hadden bevuild. Ze bestudeerde de verminkingen van het papier iets zorgvuldiger en kantelde haar hoofd dan fel omhoog. "Hè, je hebt hem stuk gemaakt!" riep ze verontwaardigd en keek de ander met haar rode ogen fel aan. Ze kalmeerde iets. Ietsjes. "Die had ik nodig voor de weg, stommerd." zei ze, zachter, maar wel boos. Indrukwekkend scheldwoord, maar van Helen mocht ze niet vloeken. Maar haar toon was wat duidelijk maakte dat ze een excuus wilde horen. Het meisje stond opstandig naar de ander te kijken, haar rode staartjes door de wind en de val in de war gebracht. Ze had de kaart tegen zich aan geklemd, voorzichtig om hem niet nog meer te beschadigen. Ze maakte zich zorgen, hoe zou ze nu verder gaan? Liep ze wel in de juiste richting? In haar ogen was dit terrein groot en onbekend, dus had ze echt een kaart nodig om de weg te kunnen vinden naar de hoofdmeester. En daar moest ze zich aanmelden. Belangrijk dus. En nu had iemand al in de eerste minuut haar kaart gesloopt. Met de felle, plotselinge woede die haar eigen was wachtte ze op een verklaring. Ze zou dadelijk wel weer kalmeren, maar op dit moment was al haar onzekerheid en zenuwachtigheid over de nieuwe school in woede omgeslagen.
[Open, wie o wie heet Moyra welkom ^^]

(If I may...)

Met een verveelde uitdrukking op zijn gezicht staarde Gaël uit het raam van de shuttle. Het was niet heel veel bijzonders en ook niet de richting waar zijn interesse lag. Op zijn schoot lag een opgerolde metalen bal. Hij was goudkleurig met witte accenten aan de zijkanten. Acrai. Hij lag rustig op Gaëls schoot te slapen al was dat moeilijk te zien als je het feit er even bij nam dat het een machine was en die eigenlijk niet behoorde te slapen.
Ze waren sneller bij de academie dan verwacht. Gaël rekte zich op zijn stoel uit en wreef de vermoeidheid uit zijn ogen. Daarna controleerde hij de mouw van zijn linkerarm die vakkundig over het mechanisme wat eronder verborgen zat was geschoven. Ook had hij een zwarte handschoen die speciaal gemaakt was om makkelijk over het metaal heen geschoven te worden. Voor zijn mechanische oog had hij een dikke lok kastanjebruin haar gekamd zodat het onzichtbaar was voor de buitenwereld. Gaël had zich nooit geschaamd voor zijn uiterlijk noch was hij er trots op. Hij had niet veel mazzel gehad de laatste jaren en aangezien menselijke lichaamsdelen niet uit zichzelf weer aangroeide zoals een hagedissenstaart had hij er een ander alternatief op moeten vinden. Toch had Eran, de kapitein van de Air Serpent hem gezegd dat, als hij naar school ging, hij beter zijn handicaps kon verbergen. Het joeg de mensen angst aan en hoewel dat op een piratenschip een groot voordeel was, kon het hem hier nog wel eens tegen werken. Dus met tegenzin had Gaël zorgvuldig al het metaal, ijzer en koper verborgen onder kleding en haar.
Hij stond op, slingerde met zijn goede arm zijn tas over zijn schouder en pakte met de andere de bol op. Hij lette erop niet al teveel kracht te zetten met de metalen hand die nu verborgen was in de handschoen. Hij zou Acrai nog pijn doen anders.

Het felle licht op het platform verblindde Gaël voor een moment. Hij besefte zich nu pas dat de shuttle vrij donker was geweest. Hij had van de vermoeidheid ook half liggen slapen.
Met zelfverzekerde tred stapte hij in de richting van een deuropening. Hij had in de shuttle de kaart al bestudeerd en wist nu dus ongeveer waar hij heen moest. Ineens voelde hij iets hards tegen hem aan bonken. Iemand was tegen hem aangelopen. Hij draaide zich half om en zijn lichtblauwe oog keek kil neer op degene die tegen hem sprak. Hij trok zijn wenkbrauw lichtelijk op toen hij naar beneden moest kijken, naar het meisje die kennelijk met haar neus in haar eigen kaart had gezeten en tegen hem was op gebotst. Hij keek haar even na toen ze achter haar kaart aanrende en hem weer oppakte. Hij gromde zacht een kleine verwensing. 'Jij bent degene die tegen mij opliep. Kijk dan ook waar je loopt,' sprak hij met rustige stem. Haar andere woorden waren zachter. Zo zacht dat Gaël het bijna niet gehoord had. Hij had zich eigenlijk alweer omgedraaid toen ze tot hem doordrongen. Hij rolde met zijn oog en zuchtte zachtjes waarna hij zich weer naar het meisje keerde. Hij opende zijn tas, haalde zijn eigen kaart eruit en drukte die in haar handen. 'Hier, neem deze maar. Ik vind de weg wel,' sprak hij. Het klonk nog steeds nors maar het was aan hem te zien dat het niet kwaad bedoeld was. Gaël draaide zich voor een tweede keer om en wilde zijn weg vervolgen nu dit was afgehandeld.

De jongen trok een wenkbrauw op toen hij haar aankeek. 'Jij bent degene die tegen mij opliep. Kijk dan ook waar je loopt.' Zijn rustige stem kalmeerde ook haar wat meer. Maar nog steeds; Haar káárt! De jongen draaide nog van haar weg ook. Zou hij zomaar weglopen? Nee, dat kon toch niet? Hij moest haar helpen. En sorry zeggen. Niets te haar schuld. Híj liep in de weg. Hij moest maar oppassen waar hij liep. Had hij maar... aan de kant moeten gaan ofzo. Haar aan moeten zijn komen. Rustig blijven, Moyra... hield ze zichzelf voor. Ze haalde diep adem en haar volgende woorden waren al een stuk zachter. En de jongen, die al weg was gelopen, draaide zich weer om. Ze bekeek hem nieuwsgierig. Een blauw oog staarde helder de wereld in. Hij had een grappig kapsel, zo met zijn haar voor zijn oog. Ze glimlachte kleintjes. Mischien had hij wel gelijk. Misschien was het ook wel een beetje haar schuld geweest. Hij haalde een nieuwe kaart tevoorschijn en haar lach groeide. De problemen van het botsen waren alweer grotendeels vergeten. Ze liet het vodje voor wat het was, propte het in een zijvakje van haar tas. De kraakheldere plattegrond die hij haar gaf nam ze dankbaar aan. En ze mocht hem hebben. Maar... Hij zei dat hij de weg ook moest vinden. En ze zag een tas aan zijn schouder hangen. Dat kon maar een ding betekenen. Tenminste, ze kon momenteel maar één mogelijkheid bedenken. Hij was ook nieuw en op weg naar het kasteel. Haar geep om de rugzak verstevigde ze en ze begon te lopen. Hij was langer en ouder, liep daardoor ook sneller. Maar ze haalde hem in. Keek opzij en glimlachte beschaamd. ''Sorry... Dat we botsten. Ik was ook niet aan het opletten. En bedankt voor de kaart.'' Opstandig als ze was vond ze nog steeds dat hij ook deels schuldig was. Ze duwde een verwarde pluk rood haar uit haar gezicht en keek naar hem op met grote vragende ogen. Ondertussen fatsoeneerde een hand in een automatisme haar staartje. De krullende haren vielen weer in hun oorspronkelijke plek, al bleven er een aantal rebelse plukjes omhoog floepen. ''Weet jij de weg dan al? Het ziet er best wel groot uit...'' Ja, voor een klein meisje was dit best indrukwekkend. En overweldigend. Anderen zouden hier zo doorheen stormen, zonder al te veel aandacht te besteden aan al het nieuwe. Maar Moyra bekeek alle details met glimmende ogen. In de verte een rozenstruik. Het was hier zo groen en levendig in het felle zonlicht. Moyra wilde alles wel bekijken en ontdekken. ''Waar ga jij eigenlijk heen? Ik ben net aangekomen en... dus...'' Aarzelend viel ze stil. Ze wist eigenlijk niet zeker of deze jongen wel wilde dat ze hem volgde. Aangezien hij al twee keer was omgedraaid. Maar als hij dezelfde kant op moest had ze niet veel keus, nietwaar? Dan konden ze net zo goed gezellig samen lopen. Had ze die heel kaart ook niet nodig. In haar ogen was hij groter, ouder en dus betrouwbaar. En hij had haar zijn eigen plattegrond gegeven. Al had hij geen sorry gezegd. Ze wreef nadenkend over haar elleboog. Ze was wel tegen iets hards aangebotst zeg. Zat er soms een baksteen in die tas van hem? Of iets anders puntigs. Dat zou een prachtige blauwe plek worden. Keek dan weer naar de jongen en probeerde hem te overtuigen dat ze samen de weg zouden kunnen volgen. Voor een lichtelijk onzeker veertienjarig kind was dit ook niet niets. Zomaar weg van je oude school, je oude vrienden. En de angst dat iemand achter haar zogenoemde 'zwakte' zou komen. Dat iemand misbruik van haar zou maken. Aan de ene kant ad ze behoefte aan iemand die ze kon vertrouwen, maar eigenlijk durfde ze dat echt niet meer. Voor nu was het echter wel fijn als ze met deze onbekende jongen mee kon lopen.

Gaël trok zich niks aan van de driftige houding die het meisje in zijn ogen aannam. Zij had met haar neus in de kaart gezeten en niet opgelet. Hij had geen ogen in zijn achterhoofd en had haar dus met geen mogelijkheid aan zien komen lopen. Voor een kort moment waren zijn gedachten daar gestopt. Ogen in je achterhoofd. Dat klonk wel als iets wat bijzonder handig kon zijn. Maar dan zou hij pas echt een enorme freak worden. Alsof hij dat nu al niet was. Gelukkig hoefde hij hier maar twee jaar te zitten, maar daarna zou hij een beroep moeten leren. Hij begreep het wel van Eran en de anderen. Ze gaven om hem, zagen hem als familie. Natuurlijk wil je dat familie niks overkomt. Dat was dan ook de enige reden dat Gaël had toegestemd met het hele naar school gaan gebeuren. Zodat de rest zich niet zo'n zorgen om hem zou maken.
Om maar van het gezeur af te zijn had Gaël zijn eigen kaart aan het meisje gegeven. Hij zou de weg wel vinden. Hij had naar alle waarschijnlijkheid meer ervaring met kaarten en een beter richtingsgevoel dan het meisje voor zijn neus. Dat leek te helpen aangezien ze hem dankbaar aannam. Mooi! Dan kon hij weer rustig verder lopen. Hij had zijn benen weer in beweging gezet toen hij plotseling opnieuw de stem van het meisje naast zich hoorde. Hij had haar zijn kaart toch gegeven, wat moest ze nu dan nog van hem? 'Het is al goed,' sprak Gaël op zachte toon toen het meisje hem bedankte. Hij had verwacht dat ze verder zou hollen maar ze bleef naast hem lopen. Voor Gaël was dat geen reden om zijn pas te verlangzamen en liep met dezelfde strakke grote passen door. Toch, moest hij toegeven, kon ze hem aardig bijhouden. Hij keek haar aan met haar vragende ogen zo groot als schoteltjes. Hij probeerde haar een beetje in te schatten. Ze was niet zo lang, maar dat kon aan hem liggen omdat hij achterlijk lang was. Verder zou hij haar een jaar of veertien schatten. Misschien iets ouder maar zeker niet jonger. Ze had rode staartjes die krulde en rode ogen. Doordat zijn gedachten opnieuw met hem aan de haal gingen had hij bijna haar andere woorden gemist. Het was dat hij zag dat haar lippen bewogen.
'Laten we zeggen dat ik goed ben met kaarten. Ik weet ongeveer waar ik heen moet en de rest vind ik later wel uit,' antwoordde hij haar. Tja, op een schip of je nou op volle zee of ergens in de lucht bent dan zijn je kaarten je leven. Zonder die dingen raakte je verdwaald en kwam je god weet waar terecht. Opnieuw begon het meisje met praten maar ineens viel ze stil. Alsof iemand de volumeknop had zacht gezet. Ze scheen eindelijk door te hebben dat hij haar gezelschap niet op prijs stelde. Hij bleef een tijdje stil. Dit meisje was een enorme klets, maar niettemin irriteerde Gaël zich daar niet aan. Het waren haar eindeloze vragen die hij na deze eerste paar minuten al kon missen als kiespijn. 'Ik ga als eerst naar de etage, mijn spullen weg leggen. Misschien handig als jij dat ook gaat doen,' zei hij uiteindelijk waarmee hij aangaf dat hij het tolereerde dat ze achter hem aan hobbelde.
Plotseling voelde hij bij zijn gehandschoende hand iets bewegen. Voorzichtig opende hij zijn hand en de kleine metalen bol stuiterde over de grond. Hij rolde even door en bleef toen liggen. De witte accenten spreidde zich uit tot vleugels en Acrai rolde zich uit. Hij strekte zijn vleugels en staart en vloog toen richting Gaël. De kleine draak ging op zijn schouder zitten en blies wat stoom door zijn neusgaten. 'Jij bent zo te zien toe aan een water verversing,' sprak Gaël zacht tegen de machine. Acrai hoorde hem niet. Zijn radertjes ogen waren nieuwsgierig gericht op het meisje dat naast zijn maker liep.

Hij was wel snel afgeleid zeg. Aan zijn blik te zien volgde hij soms de helft van haar woorden niet. Ze was wel benieuwd waaraan hij dan zo veel dacht. Het moest vast iets interessants zijn, iets wat hem volledig opnam. De jongen liep wel snel, maar met wat moeite kon ze het best bijhouden. En ze zou niet vragen of hij langzamer kon, noch zou ze zelf langzamer gaan. Daarvoor was ze te veel bezig met haar omgeving en alle dingen die ze wilde zeggen en weten. Zijn haar intrigeerde haar wel. Zelf had ze ook een niet echt normaal kapsel. Je zag immers niet elke dag mensen met gedraaide staartjes. Maar zijn hele oog werd bedekt onder een dikke lok glanzend bruin haar. Ze vroeg zich af waarom hij het zo had zitten. Dat was toch niet handig? Want -voor zover haar gebrekkige kennis reikte- zag je met twee ogen veel beter diepte. Zou de jongen niet tegen vanalles aanbotsen? Of zag hij gewoon door de sluier van haren heen? Ze wist het niet, maar hjet mysterie was leuk om over te fantaseren. Misschien kon hij wel lazerstralen schieten met zijn oog en deed hij zo om hen te beschermen. Of.. of. De mogelijkheden waren eindeloos. Het was stil, wat haar ruim de gelegenheid bood om allerlei vage dingen te bedenken. Sprookjes hadden haar altijd gefascineerd. Een lieve prinses. Een ramp. Meestal door een gemeen figuur, door en door slecht. Een dappere prins. Bijna zoals haar leven was verlopen. Behalve dat er wat nuances in zaten. Zij was helemaal niet altijd lief, dat wist ze best. En Heleen was dan wel haar stiefmoeder, maar echt slecht? Nee, dat dacht ze van niet. Al was dat heel moeilijk om toe te geven. Het was makkelijker om gewoon boos te zijn op diegene die haar zo had getekend. En die prins dan. Ze zuchtte zachtjes. Die jongen waarvan ze dacht dat ze hem kon vertrouwen had haar juist indirect hierheen gejaagd. Misschien was het ook wel een juiste stap. Moyra hoopte maar dat alles beter werd. Want iets anders denken hielp niet. Optimistisch blijven. Lachen. En proberen die jongen nu niet al te veel te irriteren met haar vrolijke gedoe. Ze merkte wel dat hij niet zo'n prater was. Maar als hij iets zei, was het vriendelijk en geduldig. Dat was waarom ze nog niet weg was gefladderd, op zoek naar een andere weg, een ander persoon. Als hij haar nou af zat te snauwen zou ze snel weg zijn. Maar hij was aardig, dus ze bleef. Al zou ze echt haar best doen om wat rustiger te zijn. Na te denken over wat ze zei. Want ze wilde hem niet afschrikken of boos maken.
Naar de etage toe. Dat was wel een goed idee, bedacht ze. Kalm knikte ze. Blij dat hij indirect had gezegd dat ze samen konden lopen. Een metalen bol viel voor hun voeten op de grond. Moyra stopte onmiddelijk met lopen en keek direct naar het ding. Was het nou uit zijn spullen komen vallen? Waarom had hij een metalen bol bij zich? Of was het uit de lucht komen vallen? Moyra speurde snel de lucht en directe omgeving af. En zag niets wat echt bijzonder was of de oorsprong van dit geval kon zijn. Op een stukje afstand lag het metaal in de zon te glimmen. Er kwam beweging in en Moyra deinsde onbewust een beetje achteruit. Het was onverwacht geweest dat het balletje metaal opeens iets anders bleek te zijn. En het vloog nog ook. Ze opende verbaasd haar mond om iets te zeggen, maar kon alleen maar toekijken hoe het mechanische wezentje naar de jongen zweefde. 'Jij bent zo te zien toe aan een water verversing.' De jongen sprak alsof de machine leefde. Misschien was dat ook wel zo. Ze staarde verrukt naar het apparaat. Het zag er zo soepel uit. Door zijn woorden had ze geconcludeerd dat het bij hem hoorde en eigenlijk verbaasde dat haar niets. Met een grote lach op haar gezicht keek ze hen beiden aan. ''Wauw... Wat is het? Hij is prachtig.'' mompelde ze. ''Kan ik... Mag ik het, ehm, aanraken?'' Ze bloosde verlegen en glimlachte kleintjes. ''Sorry. Dat wil je waarschijnlijk niet en ik moet niet zo veel praten. Maar ik word zenuwachtig en dan..'' Ze gebaarde verontschuldigend, meer was niet nodig om het te illustreren. Zenuwachtig, want ze wilde dat hij haar aardig vond. Dus ze bloosde lichtjes en lachte schuldbewust. En keek nog steeds geconcentreerd naar het gevleugelde wezen.

Gaël was, net zoals het meisje, verzonken in zijn eigen gedachten. Over haar, over andere dingen. Over Eran en Godelieve, de vrouw die hem min of meer had opgevoed. Een geweldige kokkin dat wel. Soms alleen wel streng. Maar dat had Gaël niks uitgemaakt, hij bleef van haar houden als de moeder die hij nooit echt had gekend.
Hij had het gevoeld, dat Acrai wakker werd. Maar had er niet echt op gereageerd. Uiteindelijk had de mechanische draak tegen zijn gehandschoende hand geduwd en had hij hem maar los gelaten. Die beweging liet hem ook meteen merken dat er iets rammelde. Het zat iets los in de verbinding met zijn pols. Was waarschijnlijk gebeurd toen het meisje tegen hem aanbotste. Vast een moertje wat los zat. Iets wat hij makkelijk weer kon aandraaien als hij eenmaal weer alleen was. Hij had een kleine glimlach niet kunnen onderdrukken toen hij de reactie zag die op het gezicht van het meisje verscheen toen ze Acrai zag. Hij voelde zich op dat moment net een beetje een trotse vader. Een gevoel wat hem even vanbinnen liet gloeien.
Hij keerde zich tot het meisje toen ze wederom weer begon te spreken. 'Zijn naam is Acrai. Hij is een draak, geen echte maar een mechanische. Ik heb hem zelf gemaakt. Het heeft me drie jaar gekost om hem te krijgen tot wat hij nu is. Acrai bestaat uit wel 354 verschillende onderdelen. En wel 287 van deze onderdelen bewegen. Hij loopt op stoom dus ik moet regelmatig zijn water verversen,' vertelde hij aan het meisje. De trots was duidelijk te horen in zijn stem. Acrai was zijn beste creatie tot nu toe en Gaël hield van hem. Toen ze haar verontschuldigingen naar hem maakte zweeg hij even. 'Tja, je bent wel een ontzettende kletskous,' gaf hij toe, maar zijn glimlach verried dat hij haar aan het pesten was. Hij tilde Acrai van zijn schouder en zette hem voorzichtig neer op de schouder van het meisje. 'Hij wordt trouwens niet graag met het aangesproken. Het klinkt gek maar Acrai leeft. Of je het echt leven mag noemen weet ik niet, hij ademt immers niet. Maar hij denkt en begrijpt dingen. Hij heeft de vrije wil om zelf keuzes te maken,' vertelde Gaël. Acrai keek ondertussen nieuwsgierig naar het meisje. De radertjes in zijn ogen draaide waardoor het leek alsof hij met zijn ogen knipperde en hij hield zijn kop een beetje schuin. Hij kroop door de nek van het meisje om op haar andere schouder te zitten en haar van die kant te bekijken. Hij nieste een beetje warme stoom in haar nek toen een paar kleine haartjes zijn neus kriebelde waar de stoom uitlaat zat. Met zijn klauwtje duwde hij de haartjes opzij. Toen ging hij op zijn gemak in haar nek liggen. Kennelijk vond hij het allemaal wel best.
Nadat Gaël Acrai op de schouder van het meisje had gezet had hij zichzelf weer in beweging gezet al liep hij iets langzamer totdat het meisje weer met hem mee zou lopen. Het lanceringsplatform hadden ze onderhand achter hen gelaten en de gangen werden hier wat rustiger. Gaël liep een trap op die, als hij het zich goed herinnerde, naar de etages zou leiden. Daar zou hij moeten zoeken, maar hij ging er vanuit dat de Shadra etage wel met een bordje of iets dergelijks was aangegeven. Nu hij daar zou over nadacht, hij wist niet eens of het meisje wel dezelfde kant als hij op moest. Hij wist niet van welke planeet ze kwam, wel dat ze in een andere shuttle had gezeten want hij had haar niet gezien voordat hij was uitgestapt. Waarschijnlijk kwam ze dan ook bij een andere planeet vandaan.

Hij glimlachte toen het prachtige mechaniek zich ontvouwde. Ze lette echter nauwelijks nog op hem, in tegenstelling tot een paar minuten geleden. Toen was ze aan het opletten geweest wat hij deed, had geprobeerd te raden waaraan hij dacht. maar nu was er iets nog interessanters aanwezig. Een draak. Een mechanische draak. Een toestel van wel.. Welk cijfer had hij nou genoemd? Ze wist het niet meer. Hij had een precies aantal genoemd, maar als ze zo naar Acrai keek vermoedde ze dat het veel was. Echt heel veel, zo te zien. Misschien wel duizend, bedacht ze met een verbaasde lach. Voor haar was het nauwelijks voorstelbaar dat iemand zoiets maakte. En hij had het helemaal zelf gedaan. Nauwelijks verborgen bewondering in haar rode ogen. Het was knap werk. De draak leek zo echt. Zou hij ook vuur kunnen spuwen, zoals de draken in de sprookjes die ze zo goed kende. In Moyra's gedachten was vanalles mogelijk. En een schat, een draak had natuurlijk een hele berg glimmend goud. Tot er een of andere grote held langskwam, die de draak versloeg. Zijn kop op een staaf zette en het goud en de prinses mee terug bracht. Normaal had ze altijd gedacht dat dat terecht was. Maar nu ze Acrai zag twijfelde ze daaraan. En ze bloosde bij de gedachten die ze had gehad over gemene draken. Onzin natuurlijk, want het waren maar verhalen geweest. Maar misschien kon de draak wel gedachten lezen. Wauw, ze wilde vanalles vragen. Maar dat zou de jongen misschien weer geirriteerd raken of heel hard weglopen. Dan zou de draak ook meegaan en zou ze hem niet kunnen bewonderen. Hij noemde haar een kletskous. Even trok ze beledigd een gezicht, ze was gewoon nieuwsgierig. Maar ze zag zijn lach en begreep dat hij niet serieus boos was. Al was het wel waar natuurlijk, als Moyra op haar gemak was praatte ze soms iets te veel. Ze grinnikte vrolijk, maar werd stil van verbazing toen de jongen de draak optilde. En op haar schouder zette. Het koele metaal was door haar kleding heen voelbaar en het warme gewicht van de draak voelde onwerkelijk. Ademloos luisterde ze naar zijn verhaal. Hij leefde, natuurlijk leefde hij. ''Begrepen.'' zei ze en ze knikte vastberaden, draaide dan haar hoofd iets opzij om de draak aan te kijken. ''Ik zal het niet meer doen, Acrai.'' Het dier bewoog zich sierlijk over haar nek heen, ze was bang om te bewegen. Straks viel hij nog! Ze stond klaar om hem op te vangen, gespannen en nog absoluut niet gewend aan het idee van een wandelende, metalen draak. Ze was best zenuwachtig, dadelijk deed ze iets verkeerd. Maar toen er een wolkje warm water tegen haar aan werd geblazen giechelde ze en ontspande een beetje. Een klein, metalen pootje duwde wat loshangend haar weg. De beweging was zo voorzichtig en precies. Het verbaasde haar hoe de jongen het zo perfect had kunnen maken. Ondertussen was het volgens hem alweer tijd om verder te gaan zo te zien. Moyra legde een vinger op een metalen onderdeel van Acrai, gewoon heel erg benieuwd hoe het zou voelen. Ze keek recht in de mechanische ogen van de draak, vol enthousiasme. ''Laten we maar snel gaan, voor hij weg is...'' fluisterde ze lachend. Ze liep weer verder, gelukkig gingen ze deze keer ietwat zachter. Om de zoveel seconden keek ze opzij, om te controleren dat de draak nog wel veilig zat. Straks gebeurde er iets. Dan zou de jongen vast heel boos worden, hij had wel drie jaar aan het mechaniek gewerkt. ''Je bent echt heel goed in dingen bouwen. Het is net of Acrai uit een sprookje is komen vliegen. Kan hij...vuur spuwen?'' Dat laatste vroeg ze een beetje bezorgd, want hij zat toch wel in haar nek. Dus dadelijk ging er iets mis en werd zij tot kooltjes geblazen. Ironisch, aangezien zij zelf een vuurmagiër was. Maar daarom vroeg ze het ook, vuur fascineerde haar al sinds kinds af aan. Ze liepen een trap op en Moyra streek met haar hand langs de muur, trok een lijn. Stelde zich voor dat het een lint was dat ze achterliet voor als ze de weg kwijt zou raken in het labyrint. Het was niet alleen een klein, onbeduidend spelletje, maar zou haar ook helpen om de juiste weg terug te vinden. Ze moest zich inhouden om niet meteen overal rond te gaan neuzen, eerst maar rustig de spullen wegzetten. Dus de weg naar buiten moest ze wel onthouden. ''Waar gaan we nu heen?'' Ja, in haar ogen was hij de leider en wist dus ook waar zij heen moest. Dat hij niets van haar wist, haar nauwelijks kende? Dat kwam niet in haar drukke gedachten voor.

Gaël had een tijdje met een afwezige glimlach naar het meisje staan kijken terwijl ze Acrai aan het bewonderen was. De mechanische draak deed bij haar precies hetzelfde. Het deed hem terug denken aan toen hij er nog maar net was. Acrai had elke beweging die Gaël had uitgevoerd precies na gedaan. Hij leerde ervan. Al had Gaël hem natuurlijk niet kunnen leren hoe hij moest vliegen. Dat had hij zelf moeten doen. Waarschijnlijk was dat nog wel het moeilijkste geweest voor Acrai, omdat hij niemand had die het hem voor kon doen.
Het was grappig om te zien hoe het meisje helemaal op ging in de draak. Als Acrai kon praten dan had ze hem nu waarschijnlijk honderduit gevraagd. Maar aangezien hij dat niet kon, dacht Gaël een beetje moedeloos, zou hij die vragen waarschijnlijk moeten beantwoorden. Niet dat hij dat in dit geval erg vond. Als hij over Acrai mocht vertellen dan was zijn barse houding compleet verdwenen. Hij kon uren praten over het draakje.
Het meisje antwoordde op zijn mededeling dat Acrai niet graag als een ''het'' gezien werd. Dat was iets waar Gaël nog steeds niet uit was. Hoe Acrai het voor elkaar gekregen had om zo'n zelfstandig denkend wezen te worden. Gaël legde de oorzaak bij de duistere magie die hij had gebruikt om Acrai tot leven te wekken. Maar echt bewijs had hij hier niet voor. Nog niet althans.
Toen had Gaël er genoeg gekregen van het stilstaan en was weer gaan lopen. Zodra hij merkte dat het meisje weer meeliep zette hij zijn gebruikelijke stevige pas er weer in. 'Nee, en ik denk ook niet dat Acrai ooit vuur zal spuwen. Zijn binnenste, zijn hart zo je wilt, is weliswaar van een vuurbol gemaakt. Dat is zijn energiebron. Maar omdat hij van metaal is zou hij anders smelten. Zijn ontwerp is erop gemaakt om op stoom te lopen, dus ook als hij vuur wilde spuwen zou dat niet mogelijk zijn door zijn koeling systeem, ofwel het water wat door de hitte van de vuurbol in stoom veranderd,' legde Gaël uit. 'Het enige wat Acrai kan spuwen is stoom en water,' voegde hij daaraan toe. Als demonstratie bij die woorden opende Acrai even zijn bek en spuwde een klein beetje warme stoom tegen de wang van het meisje. Als je niet beter wist zou je bijna zeggen dat hij als een ondeugend jongetje gniffelde.
Gaël had ondertussen halt gehouden en hoorde het meisje naast hem vragen waar ze heen moesten. 'Nou, ik moet die kant op. Daar is de etage van Shadra. Maar jij komt daar niet vandaan of wel? Ik denk dat jij een andere etage moet zoeken. Als je even wacht, dan leg ik mijn spullen weg, dan help ik je zoeken,' sprak hij terwijl hij weg holde, de richting op waar hij eerder naar had gewezen. Het liefst zou hij op zijn bed ploffen en even uitrusten van de reis. Maar hij was nu met dit meisje op pad gegaan en zou haar dan ook tot het eind blijven vergezellen. Dat was wel zo netjes. Daarbij, had Eran gezegd dat hij zich moest gedragen op school. Wat was een betere manier om iedereen te misleiden van zijn ware wezen dan zoiets?
Nadat Gaël zijn spullen op een leeg bed op de Shadra etage had gelegd holde hij terug naar de plek waar hij het meisje en Acrai had achtergelaten. Toen hij daar aankwam hield hij halt en controleerde in een vluchtige beweging of de lok haar zijn oog nog bedekte. Toen hij voelde dat dat inderdaad het geval was richtte hij zich op het meisje. 'Goed, van welke planeet kom je? Dan weten we meteen welke etage we zoeken,' sprak hij kalmpjes.

Toen Gaël weer aan was komen lopen zag hij dat het meisje met haar rug naar hem toe stond. Ze had de deur voor zich op een kiertje en keek even naar binnen. Om te laten merken dat hij er weer was begon hij tegen haar te spreken. Maar ze leek te schrikken en draaide zich om met een blik op haar gezicht alsof ze op iets was betrapt. Gaël had zijn vraag al gesteld toen hij het kleine vlammetje op haar vingertoppen zag wat zijn vraag meteen overbodig had gemaakt. Toen ze het vuurtje eindelijk uit had gekregen gaf ze antwoord op zijn vraag. 'Tja, dat was wel een beetje duidelijk,' zei Gaël met een flauwe glimlach op zijn gezicht. Hij had gezien dat ze een korte reverence terwijl ze zichzelf had voorgesteld als Moyra. Een actie waar Gaël niet echt goed op kon reageren. In tegenstelling tot Moyra waarschijnlijk, was hij niet opgegroeid met mensen die hem leerde wat wel en wat niet netjes was. Natuurlijk had Godelieve hem wel iets bijgebracht over fatsoen. Maar het was niet alsof je daar als piraat iets mee deed. Gaël gebruikte het alleen als ze ergens in de haven lagen en hij proviand in moest slaan. Markt kooplui kon je maar beter te vriend houden dus een paar beleefde woorden in zijn vocabulaire waren niet verkeerd. Al bestond zijn woordenschat voornamelijk uit scheldwoorden in andere talen die gebruikelijk waren op andere planeten.
Gaël hoorde dat Moyra hem naar zijn naam vroeg. In de kringen waar hij vandaan kwam stond hij bekend als Sionnach, ofwel vos. Maar het leek hem beter om zichzelf hier met zijn eigen naam voor te stellen. 'Ik heet Gaëllarn. Zeg maar Gaël,' stelde hij zichzelf aan haar voor. Verder geen voormeel gebabbel. Gewoon recht voor z'n raap. Moyra scheen daarna haar enthousiasme van eerder die dag terug gekregen te hebben terwijl ze als een dolle rond wees en hem vroeg waar ze heen moesten. Acrai, die nog steeds op Moyra's schouder zat, werd er misselijk van. Hij spreidde zijn vleugels en vloog naar de schouder van zijn maker die gelukkig wat rustiger voortbewoog. Gaël keek ondertussen kalm rond. Uiteindelijk ontdekte hij een bordje met de tekst 'Razen etage' en een pijl die de desbetreffende kant op wees. 'Daarheen,' sprak hij tegen Moyra en wees in dezelfde richting als het bord. Met een rustige pas begon hij in die richting te lopen. De etage zou vast niet ver weg zijn.