Gelukkig stribbelde Rhae niet tegen, want anders was er waarschijnlijk weer dat dames-gezeik van gekomen. En dat gezeik is zo irritant, dat gaat meestal zo: 'Ja maar dan zit mijn make-up straks niet meer goed.' Of: 'Ja maar dan ben ik bang dat ik een wimper breek.' Of iets in die trance. Al dat gezeik van al die vrouwen. Om gek van te worden als je het hem vroeg. Daar had hij dus echt geen zin in en gelukkig, waarschijnlijk was ze ook wel gewoon niet zoals alle andere dames die hij kende, had Rhae dat gezeik van haar achterwege gelaten. Thank god. Toen hij eenmaal de blinddoek haar had voorgedaan waren de eerste stappen blijkbaar nog wat onwennig voor haar want ze struikelde bijna, maar gelukkig was hij er en kon ze zichzelf staande houden door zich aan zijn arm vast te klemmen. Deed het pijn? Nee. 'Oh excuses!'
Terwijl dat Flavio Rhae begeleidde hoorde hij plots een lach uit de mond van de jongedame ontsnappen. Vaag keek hij haar aan en hoorde toen hoe ze ‘Flavio, je weet me altijd weer te verbazen. En nee, ik zal niet spieken.’ tegen hem zei. En juist doordat hij dat hoorde kon ook hij het niet laten om niet te lachen, 'Goed zo.' Want nee, deze jongedame mocht echt niet spieken wat hem betreft. Dan was de hele verrassing er van af en dan was alles in duigen gevallen. Dan was het gewoonweg niet meer leuk in zijn ogen - naar zijn mening. Het moest gewoon een verrassing blijven, anders was het toch niet leuk? Of was dat gewoon puur zijn eigen mening? ‘Het gaat prima, eigenlijk. Een beetje eenzaam doordat ik jou niet heb gezien, maar het komt wel weer goed.’ sprak ze uiteindelijk tegen hem waardoor er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Het voelde goed om te horen dat ook zij hem had gemist en niet alleen hij haar, want dat zou een beetje stom klinken. Dat jij iemand mist, maar die persoon jou niet mist. Dat zou echt een falend moment zijn en dan niet alleen voor hem. 'Ik heb jou ook gemist hoor, Rhae,' zei hij glimlachend tegen haar en knikte kort met zijn hoofd. Een aai ging over de bol van deze jongedame heen en vervolgens begeleidde hij haar weer door naar het restaurant waar hij alles had klaarstaan.
‘Wat aardig dat je me mee neemt, klonk er ineens uit de mond van Rhae te komen, wederom ontstond er een brede glimlach op zijn gezicht. Kort wreef hij haar over haar ruggetje. Zo voelde je alleen maar beter dat deze jongedame een erg tengere dame was, niet echt wat je zou verwachten van een drieëntwintig jaar oude vrouw. Maar goed, zo verschilde elk persoon. Godzijdank. 'Ik wilde je weer zien, dus tsja. En dit leek me wel een leuk gebaar,' zei hij glimlachend tegen haar, ook al kon de dame het niet zien ze kon het hoogstwaarschijnlijk wel horen aan zijn stemklanken die hij gebruikte bij de desbetreffende zin die hij net uit sprak. ‘Zo langzamerhand word ik wel nieuwsgierig hoor,’ hoorde hij Rhae tenslotte zeggen waardoor er een lachje uit Flavio' zijn mond ontsnapte. Die nieuwsgierigheid toch ook van sommige mensen, niet dat hij dat niet was hoor. Maar toch, ergens was het toch lachwekkend hoe andere mensen ook de nieuwsgierigheid niet konden laten. ‘Mag ik een hint?’ vroeg Rhae toen en met een betrokken gezicht keek hij haar aan, alhoewel zij dat toch niet kon zien. Maar goed, wat maakte het eigenlijk ook uit? 'Nee nee. En trouwens we zijn er bijna joh. Nog even geduld dus,' sprak hij vervolgens tegen haar en gaf haar weer een aai over haar bolletje.
Ja hij moest toegeven, ze waren er bijna en gelukkig maar ook. Van al dat gewandel en gesta wordt je ook moe. Echt waar. Ergens zou je verwachten dat het nog wel mee viel, maar als je de hele dag zowat heen en weer aan het wandelen was - was dat echt frustrerend en vermoeiend. Nog één steegje binnen lopen en dan zijn zij vervolgens op de plek waar Flavio Rhae mee uit eten zou nemen. Nog steeds zo zorgvuldig mogelijk, zodat Rhae niet zou vallen. Gelukkig niet. Want als ze zou vallen kon alles niet doorgaan dan moesten ze hoogstwaarschijnlijk naar het ziekenhuis gaan, als die hier überhaupt in de buurt was - dat wist hij niet eens - maar goed. Dan zou alles in duigen vallen en dat was gewoonweg echt jammer. Uiteindelijk stopte hij met lopen en keerde hij zijn rug naar de voorkant van het restaurant, 'We zijn er! Doe de blinddoek maar af.'