Ongemakkelijk hobbelde uit de ziekenzaal. Tweede keer deze week, maar dit keer was het een controle geweest. Eerste keer deze week, vijf dagen eerder, was ze binnen gehinkeld. Uit haar bed gevallen, vermoedde ze, maar ze wist het niet zeker. Het zou ook kunnen zijn dat ze was gestruikeld, of had geslaapwandeld. In ieder geval; ze kon niet meer lopen, dus was ze naar de ziekenzaal gehinkt. Positief als ze was had ze eigenlijk verwacht dat het een verstuikte enkel was, maar bij nader onderzoek bleek er een scheur in het bot van haar enkel te zitten. Aan het eind van het verhaal zat Ana's voet in het gips en moest ze zich op krukken zien voort te bewegen- een moeilijke taak voor een meisje wat normaal huppelde, omdat ze een heel been niet mocht gebruiken. Het was een beetje wennen dus, maar na twee dagen kon ze met de krukken omgaan en kon ze weer op een normaal tempo lopen. Een soort van. De controle was niet erg verrassend geweest; haar bot stond weer recht, maar het zou zeker zes weken duren voordat ze weer kon denken aan normaal lopen.
Haar enkel had best wel veel invloed op haar manier van doen. Zo kon ze geen panty's of kniekousen aan en dus ook geen jurken; ze moest ineens de broeken die ze nooit droeg, gaan dragen. Dat betekende ook dat ze er ineens een stuk normaler uitzag. In plaats van haar bijna deftige, elegante jurkjes en rokken, droeg ze nu gewoon een comfortabele spijkerbroek, een wit hemd en een roze vestje. Haar haren zaten in een hoge staart, omdat ze anders in de weg zaten met haar krukken. Conclusie; Anastasia herkende zichzelf amper in de spiegel. Het was zo anders dan ze gewend was, de spijkerstof voelde zo vreemd aan op haar huid. Het was gewoon oncomfortabel geweest de eerste dag, alsof ze in haar blootje door de school liep. Het was niet Ana. Helemaal niet Ana. Maar ze zou er het beste van maken. Dat deed ze altijd.
Het geluid van haar krukken galmde door de bijna lege gangen, waar af en toe een leerling opkeek van het geluid. Op één gloednieuwe allstar en een gigantische roze sok om haar gips heen krukte ze naar de uitgang, naar buiten. Ze kon dan wel niet van de paden af met haar klompje voet, maar ze hield nog steeds van de buitenlucht. Plus, ze had twee tussenuren in totaal, was niet van plan om die binnen door te brengen. De deuren werden voor haar opengehouden door een toevallig passerende leerling en nadat ze hem bedankt had, hipte ze naar buiten. De zon scheen fel over het wat verkilde landschap; hoewel het nog warm was, kon je zeggen dat de echte zomer wel voorbij was. Alleen Shadranen en Cassianen van het ijselijke halfrond konden dit echt warm noemen. Ana vond het warm noch koud; maar daar had ze nooit echt gevoel voor ontwikkeld omdat ze een bijna permanente temperatuur van eenentwintig graden gewend was. Glimlachend hobbelde ze het pad over, naar het stille meer.
Daar aangekomen had ze haar aandacht gevestigd op een bankje vinden; daar stonden er een paar van rond het meer en dat is waar ze van plan was om haar middag door te brengen. Er zat een boek in haar tas wat ze kon lezen, net zoals een paar sneden brood voor als ze echt honger kreeg. Niet helemaal haar standaard drukke, gezellige middag, maar ook een leuk vooruitzicht, toch? Haar ogen zochten het dichtstbijzijnde bankje op en haar mondhoeken krulden om in een vrolijke glimlach. Er zat al iemand op het bankje, maar ze kende de persoon. Of eerder, ze herkende de persoon, want echt kennen, nee, dat kon je niet zeggen. Anastasia had een les naast Lie gezeten, dat was alles, maar ze had hem toen wel alles ontfutseld. Hij zat in de zesde, was achttien en kwam net als zij van Shadra. Al met al was hij best aardig, maar dat dacht ze over iedereen. Met de glimlach op haar gezicht hupte ze op het bankje af, waarna ze ging zitten en haar krukken teen de bank zette. 'Goedemiddag, mister Lie~' groette ze hem vrolijk, niet wetend waarom ze hem mister noemde. Gewoonte, waarschijnlijk. Iedereen ouder dan achttien was voor haar miss of mister. Simple as that.

L I E

Liefjes glimlachte ze, vanbinnen en vanbuiten. Ze had het toch maar mooi getroffen. Het was een herfstdag en ze zat buiten, in het zonnetje, op een bankje met iemand die ze niet vier jaar lang, achter elkaar, iedere dag had gezien. Kennelijk kwamen wensen toch uit, want hoe vaak had ze hier niet om gewenst? Nou ja, niet direct om deze specifieke situatie, maar wel dit soort dingen. Het maakte haar blij dat het ook echt gebeurde, zoals ze al die jaren had volgehouden. Nanna had haar steeds verteld dat het nooit waarheid kon worden, ontsnappen uit het huis wat in het verloop van jaren haar gevangenis was geworden, maar ze had het tegendeel bewezen en daar was ze niet alleen trots op, maar ook nog eens dolblij mee. Misschien kon ze met kerst zelfs kadootjes gaan geven, aan vrienden die ze ging maken. Sterker nog; dat ging ze doen. Maar dan moest ze wel weten wat ze iedereen ging geven. Dat werd nog lastig, want Ana was erg kieskeurig als het cadeautjes betrof.
De pijnstillers werkten en dat was goed merkbaar, want ze had totaal geen last van haar enkel. Ze voelde hem eigenlijk amper, het enige wat er was was een soort van jeuk op haar wreef, maar daar kon ze niet bij en dat zou vast wel ophouden, als ze het maar lang genoeg volhield. Dat was altijd haar filosofie; als je er maar lang genoeg voor werkte, kwam het uiteindelijk allemaal wel goed. Tenminste, als je niet gediagnosticeerd was met een of andere dodelijke en ongeneesbare ziekte, want in dat geval was het meisje van mening dat je beter de rest van je leven lol kon hebben dan steeds maar te proberen om een ander, pijnlijk medicijn te proberen. Nee, als er dan toch een einde aan je leven zat, maak het dan een mooi einde, waarin je je dromen hebt uitgeleefd.
De zon was warm, maar de bries die met de wereld speelde maakte het fris genoeg voor kippenvel, wat nu over Anastasia’s armen liep. Lie antwoordde dat hij niets beters kon bedenken dan haar uitleg – of zo vatte zij het op – en ze grijnsde een beetje. ‘Waarschijnlijk zal het altijd een mysterie blijven, denk je niet? Of ik zou een detective moeten huren. Dat kan ik eigenlijk wel doen, ja, een Sherlock Holmes. Maar dan wil ik wel meehelpen. Dan ga ik Watson spelen. Oh, dat waren zulke leuke boeken.’ Ze ging heel even op in haar fantasie over hoe het zou zijn om Sherlock Holmes te mogen helpen, maar Lie’s opmerking over het weer haalde haar weer terug naar de werkelijkheid. ‘Oh, het is zeker een mooie dag. Warm ook. Veel warmer dan de herfst en winter op Shadra. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen hoe koud het nu moet zijn op Cassia, waar het ijs is. Jij wel? Ben je ooit op Cassia geweest?’ Zelf wilde Anastasia graag nog eens iedere planeet bezoeken, om te kunnen zeggen dat ze op iedere planeet een vriend had gemaakt. Dat kon in principe op deze school ook, maar als het echt op de planeet was, klonk het in haar oren mooier. ‘Ik zou wel willen weten hoe warm – of koud – het is op Razen in de winter. Is dat heel koud, denk je? Razianen vinden het koud, maar zij zijn al die warmte gewend, toch? Zouden Razianen dit koud vinden, wat wij voor een weer hebben?’ Ze ratelde maar door, babbelde vrolijk in de stilte. Dat deed ze altijd; de stilte vullen met woorden. Al hadden ze geen betekenis. Ze hield niet van de stilte. Het maakte het gevoel van alleen zijn zoveel erger dan het al was.