Examen.

''Ergens ben ik wel blij dat je er bent'' zei Deshas kalm. Hij keek nu wel even naar Savador. ''Ik moest jou toch nog spreken en nu hoef ik het niet uit te stellen'' zei hij. Deshas keek even naar de zandloper en schudde bijna onmerkbaar zijn hoofd. ''Te lang geaarzeld'' mompelde hij zacht terwijl hij zag hoe Diva geblindoekt werd. Hij liep weer achter Savador langs naar Kale. Deshas deed net alsof hij Kale's uniform bij zijn schouder recht streek. ''Jij wist hiervan hè?'' vroeg hij zacht maar dreigend. Hij doelde op dat Savador mee was.

Savador trok lichtelijk een wenkbrauw op toen hij Deshas hoorde zeggen dat hij hem nog moest spreken, maar het was door de kap over zijn hoofd nauwelijks te zien. Hij vroeg zich af waarover zoal, maar stelde geen vragen. In plaats daarvan gluurde hij vanuit zijn ooghoeken zwijgend naar hoe Deshas Kale benaderde en iets zachts tegen hem zei dat hij niet hoorde. Hij scheurde zijn blik van de twee af en richtte zich weer tot de zandloper. Een moment later maakte Savador zich onzichtbaar door zich te verstoppen tussen de menigte en zocht een donker plekje op langs de muur van de zaal, waar hij Deshas en Kale stiekem nog in het oog kon houden; vooral voor zijn eigen veiligheid voor het geval zijn ware identiteit werd ontmaskerd.

Kale's handen balde zich tot vuisten en trilde lichtjes van de krachtinspanning die erop zat toen hij zag dat Diva de loopplank geblindoekt over moest. Hij wist als een van de weinige van haar angst voor hoogtes. Hij schrok daarom ook van Deshas toen hij zijn hand voelde en zijn zachte dreigende stem. ''Diva wou hem meehebben. Maar ja, ik wist hiervan'' zei hij zacht tegen Deshas maar durfde het niet hem aan te kijken. Kale was niet echt bang maar wel voorzichtig. Met iemand als Deshas wist je nooit precies wat je van hem verwachten kon.

Diva was ondertussen op de smalle plank een gevecht begonnen. Ze trilde lichtjes omdat ze wist hoe hoog ze stond en dat als ze zou vallen, niemand haar meer kon redden. Maar ja, zo was het in het dagelijks leven van een Suasama ook. Als je sterft, zal niemand je meer helpen. Uit alle macht probeerde Diva haar evenwicht te bewaren, de aanvallen van de onzichtbare persoon tegenover haar te blokeren en een gat in zijn of haar verdediging te vinden om zelf toe te slaan. Ze wist uiteindelijk haar stok achter de benen van haar vijand te zetten en die onderuit te halen. Daarna trok Diva de blindoek af en sprong over de aanvaller heen om verder te rennen.

Savador had nu alleen nog maar oog op de grote zandloper midden in de zaal. Iedereen en alles eromheen leek te zijn verdwenen toen hij zich realiseerde hoe gevaarlijk de situatie was waarin Diva belandde. Hij werkte zich een weg door de menigte zonder te beseffen dat hij een paar enkele Suasama zo ruw wegduwde dat ze bijna struikelden. Die mensen keken hem vuil na maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij stond nu vlak voor de zandloper en zag hoe Diva zich weer in veiligheid bracht door over haar belager heen te springen. Maar of ze in veiligheid was kon nog niet gezegd worden; ze stond immers nog steeds op een smalle plank op grote hoogte. Savador balde zijn vuisten en keek even schichtig om zich heen. Niemand leek op hem te letten; de andere Suasama die nog in de zaal waren keken net als hij naar de zandloper of stonden in kleine kluitjes in de hoeken van de zaal te praten. Hij vroeg zich af of hij iets kon doen om het makkelijker en minder gevaarlijker voor Diva te maken.

Toen Kale Savador ineens niet meer kon vinden liet hij zijn blik zoekend langsgaan. Nu was het wel vervelend dat iedereen hetzelfde aanhad. Kale keek goed naar iedereens ogen. Ineens zag hij de ogen kleurige ogen die onmisbaar van Savador moesten zijn. Kale bewoog zich onopvallend tussen de andere mensen door. In tegenstelling tot Savador duwde hij niemand daarmee aan de kant. Hij raakte ze zelfs amper aan. Hij legde een hand op de schouder van Savador. Hij kon wel raden wat hij dacht. ''Iedere Suasama heeft dit moeten doormaken Savador. Je kunt haar niet helpen'' zei hij zacht. Kale wende zijn blik even af en zuchtte daarna. Hier zou hij vast spijt van krijgen. ''Maar als je dichter bij haar in de buurt wilt zijn om te helpen als het fout gaat... Daarachter is een rode deur. Die is voor leden die helpen bij het examen. Als je die ingaat blijf dan in de schaduwen en dicht tegen de muur. Vergeet niet dat deze zaal nu mee kan kijken'' zei Kale. Hij knikte Savador nog even bemoedigend toe en verdween toen weer tussen de menigte.

Savador draaide zich met een ruk om toen er opeens een hand op zijn schouder werd gelegd en keek de eigenaar van de hand kil aan. Zijn blik verzachtte een klein beetje wanneer hij in Kale's gezicht keek. Hij trok een wenkbrauw op toen hij Kale hoorde zeggen dat hij niets kon doen. Savador veegde kalm de hand van zijn schouder en haalde glimlachend zijn schouders op. Hij had nooit verwacht dat iemand als Kale hem tips zou geven, vooral niet als het tegen de regels was. 'Dat weet ik, Kale,' loog hij grijnzend. 'Dacht je nu echt dat ik, in de tijd dat het examen al van start is gegaan, geen plannen in mijn hoofd heb uitgewerkt? Die deur was me al vanaf het begin opgevallen.' Savador keek Kale na tot hij in de menigte was verdwenen en streek zich volwaardig over zijn borst; het gaf hem een zelfvoldaan gevoel om te antwoorden met nonchalante leugens, ook al waren ze niet allemaal even geloofwaardig. Hij werkte zich opnieuw een weg door de menigte maar stootte deze keer niet op groffe wijze de mensen die in zijn weg stonden weg. Savador keek nog even snel om zich heen en verdween toen als een listige slang door de rode deur.

Het was Deshas niet ontgaan wat Kale aan het doen was. Deshas was terug gelopen naar zijn zetel en plofte erop neer. Hij staarde met een verhardde blik naar de zandloper. Savador nam het kennelijk niet zo nauw met de Suasama regels. Dat hij hier uberhaupt aanwezig was mocht hij al als een wonder beschouwen. Deshas wou hem dolgraag laten merken dat met de Suasama niet te spotten valt maar wist zich goed onder controle te houden. Ineens borrelde er een plan op in zijn gedachten. Hij grijnsde even kort, maar die grijns was al snel weer verdwenen. Tevreden ging Deshas achterover in zijn stoel zitten.

Diva stond op om verder te lopen maar werd ineens onderuit gehaald zodat ze languit voorover op de plank viel. Haar belanger had haar bij haar enkel vastgegrepen. Diva wist zich los te krijgen maar toen ze wou opstaan gleed ze van de plank af. Ze hing nu aan twee handen aan de plank. Even keek ze naar beneden. De grote afstand tussen haar en de begaande grond duizelde voor haar ogen. Met een hand gleed ze weg. Diva kon zich zo niet optrekken. Ze moest een soort steuntje hebben om zich af te zetten. Maar ja, waar vind je zoiets op ongeveer veertig meter hoogte?

Zodra Savador door de deur was gelopen moest hij zich aan de muur vastgrijpen om niet in de afgrond voor zijn voeten te tuimelen. Hij had niet verwacht dat hij meteen terecht zou komen op de plaats waar Diva's examen momenteel bezig was. Hij trok de kap verder over zijn hoofd in de hoop dat, als hij afgebeeld werd op de zandloper, Deshas hem niet zou herkennen, en schuifelde stapje voor stapje over de smalle richel verder. Hij probeerde niet in de diepte onder hem te kijken, maar hield zijn blik strak gericht op de plank verderop. Savador schrok zich wild toen hij Diva aan één arm zag hangen, en hij moest zijn nagels haast in de stenen van de muur zetten om een misstap te voorkomen. Hij staarde even bedenkelijk naar haar situatie om uit te pluizen wat hij nu het beste kon doen. Zichtbaar zijn voor iedereen in de zaal was misschien wat te riskant. Hij legde een hand tegen de muur en siste zacht een spreuk. Onder zijn hand vormde zich langzaam een schaduw, en het duurde niet lang of er schoot pijlsnel een schaduwslang onder zijn handpalm vandaan. Het schoot als de bliksem over de muren en had zich in een oogwenk om de smalle plank gewikkeld. De slang hield zich met het uiteinde van zijn lichaam vast aan de plank en kronkelde boven de hoogte een stuk de diepte in. Nu hij zich opeens zo langzaam voortbewoog leek het wezen meer uit zwarte rook dan uit schaduwen te bestaan. De slang duwde Diva met zijn kop en lijf terug de plank op en verdween net zo snel als hij gekomen was in een zwarte dunne mist. Savador slaakte een opgeluchte zucht en schuifelde met trillende benen een klein stuk verder.

Diva was bijna weggeglipt als iets haar niet had geholpen. Ze keek nog even verward rond maar kon niet thuisbrengen wat haar nou precies geholpen had. Ze voelde wel een andere aanwezigheid, maar veel langer wou ze er niet over nadenken. Dit deel had ze afgerond. Ze ging over het laatste stuk van de loopplank naar het volgende onderdeel.

Aangekomen in een andere kamer waren er veel dingen waar ze zich achter kon verbergen. Voor Diva lag een boog en een pijl met zilveren punt. Ze had maar een pijl gekregen. Meer zou een Suasama ook niet nodig hebben. Diva greep de pijl en boog en bewoog zich als een schaduw tussen de wachten door die opgestelt stonden. Het duurde niet lang voor ze haar doel zag. Diva bevestigde het uiteinde van de pijl aan de pees en keek nog even om zich heen. Daarna richtte ze haar boog, trok de pees naar achteren, wachtte twee tellen en liet toen los. De pijl was in een klap raak maar zo gauw de wachten om keken, was Diva alweer in de schaduwen verdwenen.

Savador bleef doodstil in de schaduwen wachten terwijl hij zijn evenwicht op de richel probeerde te bewaren. Hij bleef strak naar Diva kijken toen ze verward om zich heen keek en wachtte geduldig tot ze de plank over was. Toen kwam hij langzaam in beweging en liep hij stapje voor stapje verder. Hij voelde zo nu en dan wat stukken van de richel onder zijn schoenzolen afbrokkelen, maar dat haalde hem toch niet over om te stoppen. Hij stapte over op een wat breder deel waar hij gemakkelijk kon staan en vanaf daar zonder moeilijkheden de plank kon bereiken. De smalle plank zelf overlopen was een stuk moeilijker dan hij had gedacht. Hij was geen Suasama en was dus niet zo lenig dat hij in één ruk de plank over kon. Savador hield zijn handen voor zich uit om evenwicht te behouden en schuifelde voorzichtig verder. Hij had opeens veel meer respect voor Diva dan hij ooit had gehad. Het verbaasde hem dat ze dit examen aannam alsof het kinderspel was. Toen Savador eindelijk de loopplank over was, moest hij even bijkomen van de spanning die door zijn lijf werd gejaagd. Hij liep met nog natrillende benen verder en volgde Diva geruisloos de volgende kamer in. Hij beet zich geërgerd op zijn tong toen hij de vele obstakels zag om je achter te verbergen. Zo raakte hij Diva alleen maar kwijt. Hij probeerde haar te volgen en haar bewegingen na te bootsen, maar hij bleef abrupt stilstaan toen hij de wachten zag. Daar kon hij niet ongezien langs, niet zonder magie te gebruiken. Savador nam de gedaante aan van een dunne witte slang en gleed zo dicht mogelijk bij de schaduwen langs de wachten langs. In een duistere schaduw nam hij zijn menselijke gedaante weer aan en hield zich vlak in de buurt van Diva schuil.

Diva had wel al opgemerkt dat ze achtervolgt werd, maar ze wist dat hert onmogelijk de volgende examen kandidaat kon zijn. Ze leek wel samen te smelten met de schaduw en greep daarna haar achtervolger in de kraag. Diva hield hem in een stevige houdgreep maar keek verbaasd op toen ze de goud kleurige ogen van Savador herkende. Ze liet hem los en gebaarde hem stil te blijven. ''Wat doet U hier? Als ze U zien....'' De rest bleef onuitgesproken. Het klonk gesmoord vanwege de paarse doek voor haar mond. ''Bedankt dat U me op die plank hielp. Ik moet nog een kamer. Dan heb ik dit deel van mijn examen voltooid'' zei ze zachtjes tegen hem daarna. Vervolgens was Diva even snel weer even snel verdwenen als dat ze achter Savador was verschenen.

Diva was naar de volgende kamer toe gegaan. De laatste. Hier waren veel minder obstakels en veel meer wachten. Het was de bedoeling dat Diva ongezien aan de andere kant van de kamer zou komen. Snel, geluidloos maar vooral sluw en listig werd Diva een met haar omgeving. Ze volgde de natuurlijk schaduwen en wist zich erin te verstoppen. Na een tijdje was ze aan het einde van de kamer. Daar kwam ze pas weer tevoorschijn en klopte driemaal op de deur naast haar die open vloog. Meteen werd ze door iedereen gefeliciteerd dat ze het gehaald had. Diva probeerde tussen al die mensen te zoeken of ze ergens de gouden ogen van Savador herkende.

Savador hield zich wat voorovergebogen stil in de schaduwen van een obstakel waar hij zich achter verschuilde. Toen hij om het hoekje gluurde moest hij ontzettend veel moeite doen om zijn geschreeuw te onderdrukken door hard op zijn tong te bijten. Op de plek waar Diva net nog gestaan had, waren nu alleen nog maar schaduwen te zien. Hij had al wel verwacht dat hij haar tussen de vele obstakels en in de duisternis kwijt zou raken. Savador schrok toen hij plotseling in zijn kraag gegrepen werd en draaide zich al met opgeheven vuist naar zijn belager om, zover dat kon in de greep waarin hij vastgehouden werd. Hij voelde een hoop agressie van zijn schouders afglijden toen hij zag dat Diva de belager was. Savador glimlachte zwakjes terwijl hij op haar neerkeek. In het duister kon hij de verbazing in Diva's ogen zien. Hij haalde lichtelijk zijn schouders op toen ze vroeg wat hij hier deed. Het leek wel een fractie van een seconde te zijn toen Diva opeens niet meer voor zijn neus stond. 'Succes,' riep Savador haar nog zachtjes na.

In de laatste kamer aangekomen zag Savador meteen dat hij deze kamer niet door zou kunnen komen. Hij nam de gedaante weer aan van een kleine witte slang en hoopte in de schaduwen van de weinige obstakels niet op te vallen door zijn bleke kleur. Hij gleed van schaduw naar schaduw, kronkelde over de obstakels zelf en maakte af en toe zelfs gebruik van de muren. Toen hij bij een deur aankwam, nam hij zijn menselijke gedaante weer aan en bleef er peinzend voor staan. Hij zag dat er aan deze kant geen knop of klink aan de deur zat. Savador hield de pols van zijn andere arm beet en richtte zijn elleboog op de deur. Snel en vluchtig om zo min mogelijk de aandacht van de aanwezige wachters in de kamer te trekken, beukte hij ongeduldig tegen de deur. Bij de derde keer vloog de deur open en struikelde hij haast naar binnen. Hij wreef even over zijn elleboog terwijl hij de menigte die hem in ontvangst nam straal negeerde en voorbij liep. Hij mengde zich onopvallend weer tussen de andere Suasama's en zocht een donker plekje tegen de muur op, waar hij met over elkaar geslagen armen wachtte tot Diva's laatste examenonderdeel van start zou gaan.

Kale had alles gevolgd op de zandloper. Hij hield zijn hart vast sinds Savador naar binnen was gegaan maar gelukkig was alles goed gegaan. Hij was op de zandloper niet te zien geweest. Hij begaf zich als een van de eerste naar de deur toen Diva er weer uitkwam. Hij legde bemoedigend een hand op haar schouder. ''Ik wist dat je het kon'' zei hij en deed niet eens de moeite de trots in zijn stem te verbergen. ''Ga maar even uitrusten. Wij staan als eerste zometeen voor het gevecht'' meldde hij nog daarna.

Ineens verscheen Deshas naast Savador. ''Kan ik je even spreken?'' vroeg hij kalm. ''Maak je maar geen zorgen dat je iets mist. De gevechten komen zometeen pas'' vervolgde hij daarna. Deshas liep zonder op antwoord te wachten de kamer uit en bleef buiten even staan wachten. Omdat iedereen in de zaal was, was de hal zo goed als verlaten. Deshas wachtte daar kalm op Savador.

Savador schrok lichtelijk op toen hij Deshas' stem plotseling vlak naast zich hoorde. Hij had gedacht dat hij uit het zicht stond van hem, en vrijwel onzichtbaar was tussen al die anderen. Zonder op zijn antwoord te wachten, wurmde hij zich een weg door de menigte en probeerde hem op de voet te volgen. Op de gang rukte hij de kap van zijn hoofd en keek hij Deshas met een bezweet gezicht aan. Hij stikte nog in dat ding. 'Als het maar niet te lang duurt,' zuchtte Savador op een klagelijke toon.

Deshas grijnsde even licht. ''Oh ik denk dat je hier wel voor gestoort wil worden'' zei hij kalm. Uit zijn jaszak haalde hij een ring tevoorschijn. Het was een gouden met een enkele steen. Een zwarte onyx. ''Weet je wat dit is?'' vroeg Deshas kalm terwijl hij de ring over zijn handpalm liet rollen. Hij gaf zelf antwoord op zijn vraag. ''Dit is de ring die alle legendarisch magican's aan hun opvolgers geven. Elk hun eigen kleur natuurlijk. Wat ik je wou vragen is of jij mijn opvolger wilt zijn Savador. Deze ring werkt als een soort contract. Eenmaal aangenomen kan hij maar moeilijk terug gegeven worden'' zei Deshas kalm. Hij liet de ring stil op zijn hand liggen. ''De keuze is geheel aan jou'' zei hij daarna tegen Savador.

Savador veegde met de mouw van zijn uniform het zweet van zijn gezicht en staarde peinzend naar de gouden ring op Deshas' handpalm. Enkel gestoord voor een nutteloos sierraad of zat er meer achter deze ring? Als vanzelf speelde er een kleine grijns om zijn lippen bij het horen van Deshas' verdere woorden. Het duurde een tijdje voordat hij antwoordde op zijn aanbod. In die kleine stille minuten kon hij Deshas alleen maar zwijgend aanstaren. 'Ben jij gek?' vroeg Savador uiteindelijk breed grijnzend. 'Natuurlijk wil ik dat. Je dacht toch zeker niet dat ik een verzoek als dat zou weigeren of wel dan?' Zijn gouden ogen priemden begerig in de pikzwarte onyx van de ring. Hij, Legendarische Magican van het Duister. In zijn ogen was dat bijna als een soort God. Savador zou zichzelf een krankzinnige idioot hebben gevonden als hij dit enigzins geweigerd had.

Deshas grijnsde breed. ''Pak maar. Dan is hij van jou'' zei hij simpel. ''En over een tijdje als je voleerd bent. Dan krijg je deze'' zei Deshas. Met zijn vrije hand trok hij een koordje onder zijn kleding vandaan. Daaraan zat ook een gouden ring met zwarte steen al was deze veel mooier en rijker versierd dan die Savador nu had. Het was het symbool dat aantoonde dat je een legendarische magican was. Deshas stopte zijn ring weer onder zijn kleding en maakte met zijn hand een uitnodigend gebaar naar de zaal waar de rest was. ''Zullen we maar eens kijken hoe Kale het eraf brengt tegenover Diva?'' vroeg hij.

Dat liet Savador zich geen tweede keer zeggen. Snel, maar met beleid, griste hij de ring van Deshas' handpalm en schoof die om een middelvinger naast de vinger met de ring met Diva's familiewapen erop. Zijn ogen schoten naar de veel fraaiere ring die Deshas aan een koordje onder zijn kleding vandaan trok. Ergens voelde hij de drang ook die ring te grijpen, maar hij hield zijn gierigheid in bedwang. Spoedig zou hij ook dat sierraad om zijn hals dragen. Savador keek Deshas met een onschuldige glimlach aan, zodat er nergens een spoor te bekennen was van zijn ernstige hebzucht. 'Ik weet het resultaat al, maar het zal toch de moeite zijn om te zien hoe Kale verslagen wordt,' antwoordde Savador nonchalant terwijl hij al voorop liep, terug naar de zaal.

Diva was ondertussen naar een andere zaal gegaan. Op de grond was een grote ring getekend. Het was de bedoeling dat ze in die ring zou blijven staan en proberen haar tegenstander eruit te krijgen. In dit geval dus Kale. Ze klemde haar hand stevig om het gevest van Esiath. Gelukkig mocht ze nu wel magie gebruiken. Voor de zoveelste keer liep Diva even haar uniform na. Of alle wapens wel op de goede plek zaten en de ze ze er makkelijk uit kon trekken. Alleen daaraan al was te zien dat ze nerveus was. Aan haar gezichtsuitdrukking was het immers niet meer te zien met de doek die voor haar gezicht geknoopt was.

Kale liep naar Diva toe en legde een hand op haar schouder. Hij keek haar even aan. ''Het komt goed. Dat zul je zien'' zei hij tegen haar. Hij haalde zijn hand weer van haar schouder af en wachtte kalm af. Het wachten was nu op Deshas. Die moest namelijk het startsein geven zodat Kale en Diva mochten beginnen met hun gevecht. Hij voelde dat Diva nerveus was. Als hij eerlijk was, was hij dat zelf ook. Had hij Diva wel genoeg geleerd? Maar van houding bleef Kale de kalmte zelf al woeide binnen in hem een gigantische orkaan aan spanning en emoties.

Savador was al terug naar de zaal gegaan en werkte zich nu, de Suasama's zacht wegduwend die hem in de weg stonden, een weg naar het midden van de ruimte. Hij nam zijn plaats pal voor de zandloper in en zag dat Diva en Kale er al klaar voor stonden. Hij hoopte vurig dat Kale zich wat in zou houden en dat Diva het uiterste gaf. Bij de vorige uitdaging had hij met behulp van Kale haar nog een handje kunnen helpen, maar deze keer kon hij niets voor haar betekenen. Het was nu helemaal aan Diva zelf. Savador wierp over zijn schouder onrustig een blik op Deshas. Al bevond hij zich niet in de ring waar het laatste onderdeel aan bod zou komen, de snijdende spanning kon hij zelfs hier voelen.

Deshas nam kalm de tijd om terug te lopen. Op zijn gemak liep hij terug naar zijn stoel en ging kalm zitten. Zijn blik gleed even langs alle aanwezigen. Hij knikte even kort en haast onmerkbaar naar de Suasama naast hem. Die riep de erste twee namen af. ''Het eerste gevecht zal plaats vinden tussen Vrouwe Diva Lenore. Rang: studente. En Heer Kale Dimitri Jiro Mochizuki. Rang: Mentor en Lid van het genootschap van de Zwarte Maan'' weergalmde het door de doodstille ruimte. Nu stond Deshas op en keek zowel Diva als Kale even aan. ''De regels zijn simpel. Wie het eerst de ander de ring uitkrijgt wint. Magie mag gebruikt worden. Verwonden mag, doden niet'' zei hij. Een andere Suasama pakte een pijl en boog. Hij zette de pijl op de boog en richtte die recht naar voren. Zodra de pijl langs de ogen van Kale en Diva zou schieten zouden ze mogen beginnen. Deshas gaf het teken enb de pijl werd afgeschoten. Trillend kwam hij in de muur tegenover hem tot stilstand.

PROFILE MAGICIAN

» ~VvF examen~ (Ike)
» ~VvF examen~ (Nathan)
» ~VvF examen~ (Kevan)
» ~VvF examen~ (Adrian)
» ~VvF examen~ (Elias)

Examen.

Examen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen