---

Werk, werk overal. Het was weer eens een normale doordeweekse dag, en dat betekende dat zijn bureau volstond met papierwerk, mappen, dossiers, lege wijnglazen en overige nutteloze rommel. Voor nu had hij echter de tijd kunnen vinden om het allemaal netjes weg te werken in de lades van zijn bureau en de tot haast het plafond reikende boekenkasten langs de wanden. En maar beter ook, want vanmiddag verwachtte hij nog een aantal gasten die bij hem langs zouden komen. Het enige wat hij nu nog behoorde te doen, was de laatste dingetjes opruimen. Achter alles een beetje vaart zetten, de kinderen van de opvang in Oak's Field halen, en hij had een hele avond voor zichzelf. Ontspannen, met een glas wijn en een stapel boeken - misschien haalde hij de grammofoon ook nog wel tevoorschijn, want dat vond Elwin zo leuk. Uda, de vrouw waar hij na Diva's dood mee was getrouwd - en die hij overigens niet kon uitstaan - draaide nachtdiensten in de Bokkenburcht. Dus ja; afgezien van het feit dat hij doodop was als hij eindelijk kon neerploffen op de sofa in zijn persoonlijke vertrek en even van de hele sleur verlost was, waren de avonden wel iets om naar uit te kijken. Eigenlijk nog het enige waarin hij echt zijn rust kon vinden. Zijn verdere leven bestond uit uren verspillen voor de klas in een tevergeefse poging de jeugd iets bij te brengen, achter zijn bureau in dit kantoor, mentorgesprekken, oudergesprekken, sociaal doen bij de hoge zakenmannetjes, administratieve zaken betreft de school en zijn plichten als opvolger. Zoveel was hij niet veranderd. Zijn lange zwarte mantels hadden het moeten ontgelden voor nette pakken en gilets over overhemden, zijn haar was een stuk korter en hij zag er verzorgder uit - maar buiten dat was hij nog steeds één en dezelfde persoon. Vloekend op leerlingen en lachend in zichzelf als hij te diep in het glaasje gekeken had. Dat eerste kon hij ook nu niet onderdrukken, al was het in dit geval zacht gescheld in zijn Noord-Shadraanse accent terwijl hij tussen een paar nog rondslingerende papieren op zijn bureau rotzooide, het half verfrommelde en het vervolgens in een ragequit van zijn desk veegde. Ephony of iemand anders die hem door en door kende zou het waarschijnlijk komisch hebben gevonden en de grootste moeite hebben gehad om hun proesten binnen te houden, waarop hij dan op zijn beurt in zijn ik-ben-niet-te-genieten-stemming degene lang en roerloos aan zou staren. Niet te genieten, zo was hij nu ook. Hij werd overladen met de ene na de andere taak, en had hij de eerste nog maar net af, kon hij al aan de tweede beginnen. Multitasken, dat liet hij liever aan vrouwen over. En daarom wenste hij zich ook graag een secretaresse. Een jong ding met haar welgevormde lichaam in een te strak mantelpakje gestoken, uiteraard, want zijn obsessie voor meisjes en vrouwen van een veel te jonge doelgroep was nog steeds aanwezig. Bij Medusa. Hij hoorde de dwazige leerling of stagiaire of collega die hem zo nodig moest komen storen heus wel binnenkomen - maar hij had geen tijd, verdomme. Met die grote stapel aan papierwerk in zijn armen die haast tot zijn neus reikte kon hij ook amper zien wie het was. En die brutale begroetingswijze deed zijn toch al gezonken humeur ook geen deugd - werkelijk, overduidelijk een leerling. ''Hey?'' herhaalde hij de begroeting op een verontwaardigde toon terwijl hij met stapels in zijn armen van de ene naar de andere kant van zij kantoor zeulde. ''Hey?!' - really now?' Het zweet liet zijn gelaat glanzen en hadden zijn kortere zwarte lokken die in zijn gezicht hingen bevochtigd, en ondertussen begaf hij zich naar een leeg bijzettafeltje in de hoek. ''Hey' zeg je onderling tegen je walgelijke vriendjes waarmee je drieste fratsen jegens mij zit te bekokstoven, tegen je toch al half dove buurman, de postbode en de vrouw van de bakker - MAAR. NIET. TEGEN. MIJ!' Met een doffe nadrukkelijke klap liet hij het papierwerk neerkomen op het tafeltje, en draaide zijn hoofd met een nijdige blik in de richting van de deur. Om vervolgens ter plekke te verstijven bij het zien van de persoon in de deuropening, zijn mond halfopen gezakt en zijn hand nog tegen zijn heup geplaatst. Verbijsterd bij het zien van het okerbruine haar, de lange rode jas, de blauwe moed uitstralende ogen, en het veel te bekende gezicht. Alles refereerde naar een enkel persoon als een woord voor al die uiterlijke kenmerken: Ace. Langzaam kwam Savador weer tot bezinning, zette zichzelf uit zijn verbouwereerde positie weer in beweging. 'Zo, zo,' sprak hij op een zachte sinistere toon terwijl hij naderde, bij zijn bureau even stopte om zijn schrijfveer vast klaar te leggen voor de afspraken die hij vanmiddag had staan, en Ace vervolgens weer aankeek. Geen glimlach die op zijn bleke bezweette gelaat te bekennen viel. Zijn gezicht bleef strak en niet bepaald al te vriendelijk. Waarom zou hij ook? Het joch had hem meerdere keren dwars gezeten. En daarbij was hij niet al te vrolijk geweest toen hij erachter was gekomen dat één van zijn leerlingen gewoon de school voorgoed leek te hebben verlaten om zijn eigen weg te gaan. Zonder educatie beging je het slechte pad, zo luidde de zeden. 'Wat een denderende verrassing.' Het sarcasme droop van zijn woorden, met een overdreven nadruk op één daarvan. 'Wat dacht jij? Laat ik toch maar even terugkomen, want zonder diploma's is mijn uitzonderlijke niveau van geweldigheid bij nader inzien toch nét niet goed genoeg voor een fatsoenlijke plaats in de maatschappij? Valt je zwaarder tegen dan verwacht hè, jongen? Spijtig hoor.' Zeer spijtig. Wie weet met hoeveel criminele bendes hij al was omgegaan, hoeveel crack en sigaretten en bierflessen er aan onder door waren gegaan, hoeveel onacceptabele daden er al op zijn strafblad stonden. Alles behalve gesteld bij de gedachten alleen al, nam Savador zich een bevallige houding aan terwijl hij in een trage handeling zijn overhemd in zijn broek propte, Ace vanuit zijn bovenste ooghoeken ondertussen ijzig aanstarend. Doordringend en afwachtend met wat voor ondoordacht verhaaltje hij mee trachtte te komen.

~ Surry, ik zag uw PB later pas.
Maar tuurlijk, Rajiv. Geen probleem
Mooie postsheet, btw.

---

Oprechte haat, dat was alles wat bezit van hem nam als het om die eeuwige naïviteit betreft de jeugd ging. En maar een brutale mond tegen hem opzetten en achter zijn rug om op hem schelden, hem uitmaken voor alles en nog wat - terwijl hij afgezien van zijn harde manier van handelen voor de volle honderd procent achter de toekomst van zijn leerlingen stond. Niet zozeer merkbaar, maar hij haatte de generatie van nu, streefde naar een betere waarin discipline en verantwoordelijkheid een rol speelden. Dus moest hij wel. Maar gooiden ze er echter met de pet naar, dan had hij ook niet veel zin meer om te blijven proberen. Ongelofelijk. Hij was toch niet gek? Ik heb genoeg geleerd, kan binnen een kleine tijd heus wel aan een goedbetaald baantje komen, dus laten we van school afgaan. Zo simpel ging dat niet. Het was maar weer eens een bewijs, de keiharde waarheid hoe verschrikkelijk kinds ze nog waren. Stuk voor stuk nog half levend in sprookjes en strevend naar onrealistische idealen. Wie was het laatst die lachte? Hij, bleek maar weer. Dat kwam ervan als je niet luisterde. En de gebrande blaren werden gedeeld wanneer ze weer bij hem terugkwamen, for God's sake, moest hij er ook weer onder lijden. Het was nog wel waar hij het meest gepikeerd door raakte. Het was te vergelijken met een kind dat met alle geweld naar de snoeppot op de bovenste plank reikte. Blijf van de pot af voordat deze op je hoofd valt - en natuurlijk viel de verleiding niet te weerstaan, zat het kind huilend met een grote buil op de grond, en kon hij als ouder in die zin zijn nek weer uitsteken. Hij verachtte het.
Met minachting in zijn ogen keek Savador fronsend toe hoe Ace de deur achter zich dichttrok en zijn intrede afmaakte door neer te vallen op één knie, zijn hoofd gebogen en zijn ogen neergeslagen. Lichtjes trok hij zijn wenkbrauwen even op bij deze onverwachte handeling. 'Het spijt me, Master Savador,' begon Ace plechtig. 'Voor het disrespect dat ik u door de jaren heen heb getoond, en het verlaten van de school zonder bericht. Mijn familie had me hier gevonden, en ik moest ze dus ontsnappen. Zo snel mogelijk. Cerberus is gevangen genomen en mee terug genomen naar het Shadraanse paleis. Hij heeft zichzelf opgeofferd om mij mijn vrijheid te laten behouden. Dat kan ik niet voor niets laten zijn.' Terwijl de jongeman verder vertelde, liet Savador zich langzaam zakken op zijn stoel zonder zijn aandachtig luisterende blik van Ace af te scheuren. Misschien kwam het doordat hij in negen van de tien gevallen meestal wel een kille strenge uitstraling had, de minachting bleef echter aanwezig in zijn slangachtige ogen. Alsof het hele verhaaltje hem niet deerde, al zo leek het. Voor hij het zelf goed en wel doorhad, werd Ace overspoeld door zijn emoties en kon hij alleen maar zwijgend toekijken hoe de tranen hem over de wangen stroomden. Hij huilde, notabene! Als er nog iets was waar hij een afkeer tegen had, dan was het sentimenteel en zielig gedoe dat zonder enige schroom aan de buitenwereld werd getoond. Het kwam verdorie op hetzelfde neer als het blootleggen van al je zwakke plekken. En toch kon hij er niet louter verachtend over zijn. Sterker nog; voor een fractie van een seconde flitste er een aantoning van medeleven over zijn gelaat, alsof de wanhoop van de jongen hem maar wat bekend in de oren klonk. Voor heel even maar, want zodra Ace zijn opgerichtte blik weer neersloeg na zijn smeekbede, was de blik in zijn eigen ogen weer frigide en koud en hard. 'Je dacht me werkelijk te kunnen overtuigen door bij me te komen janken?' vroeg hij op een zachte toon, de spot half aanwezig. 'Haal die tranen weg, sentimentele zielepoot.' De minachting en ontevredenheid die over zijn bleke gezicht waren uitgestreken, spraken boekdelen terwijl Savador zich uit zijn fauteuil omhoog werkte en langzaam richting Ace liep. 'Zo kun je niet aan een nieuw schooljaar beginnen.' Zijn handeling hoe hij Ace aan een arm omhoog trok was nog ruw, evenals hoe hij met een tweetal vingers onder zijn kin zijn hoofd naar hem oprichtte en hem dwong hem recht aan te blijven kijken. Met een kilte in zijn ogen alsof hij in staat was hem een flinke klap in zijn gezicht te geven voor alles wat hij had geflikt, terwijl hij in werkelijkheid alleen Ace's hand oprichtte. Zodra hij de jongen recht aankeek waren zijn mondhoeken omgekruld tot een bijna vaderlijke glimlach. Om hem te laten weten dat het allemaal niet gemeend was. En om hem het gevoel te geven dat hij zijn toevluchtsoord voor zolang hij hier nog mocht blijven niet van hem afnam, terwijl hij zijn hand broederlijk ineen sloeg met de zijne. 'Welkom terug.' Want hoe hij het ook wendde of keerde; ondanks alle ondankbare streken was er altijd een vreemd soort respect van de jongen naar hem toe aanwezig geweest dat hij niet kon negeren, en andersom.

---

Sympathieke woorden, milde handelingen. Met hoeveel leerlingen kon hij nu zo open en eerlijk zijn? Zeker met niet meer dan vijf, zoals het hier binnen de vier schoolmuren aan toeging. Nee - Master Savador was dit, Master Savador was dat. Brutale opmerking hier, papierpropje daar. Niet in Ace's ogen, hij meende het zelfs te geloven. Voor hem moest hij de Hoofdmeester zijn, zijn leraar vuurmagie, de opvolger van één van de Legendarische Magiërs, de ware Master Savador, en niet de 'Saffie' - zoals hij wist dat hij genoemd werd onder de haatdragende leerlingen - die op jonge meisjes geilde en aan één stuk door aan de wijn zat. Het respect dat hij altijd van de jongen kon verwachten, zelfs na een onacceptabele daad, vormde voor hem reden genoeg om een band met Ace te vormen die beter was dan met menig leerling. Hoelang was het nu al? Hij wist het niet precies, durfde het ook niet met zekerheid te zeggen - maar wat hij wel wist, was dat ze elkaar al lang genoeg kenden om te weten wat ze van elkaar konden verwachten.
'En goed om je terug te hebben,' antwoordde Savador zacht op Ace's woorden. 'Het zou eeuwig zonde zijn als een getalenteerde jongeman als jijzelf zijn leven op zo'n achteloze manier verwierp.' Spijtig voor de maatschappij en dus ook spijtig voor de volgende generatie, maar het mocht gelukkig niet zo zijn. Vergeet alle onenigheden door zomaar van school te gaan, die waren hem vergeven. Ace was teruggekomen, en dat was het belangrijkste. Savador liet de jongen zijn gang gaan toen hij door zijn kantoor dwaalde, gaf hem de kans om weer even te wennen aan alle ruimtes van het kasteel. Het was immers een tijdje geleden. Intussen wendde hij zich opnieuw tot het papierwerk, die hij in stilte doorkeek en sorteerde. 'Master, ik zou u nog iets willen verzoeken, als dat mag.' Zijn mondhoeken krulden zich om tot een mild glimlachje, maar hij keek Ace niet aan. 'Loop je niet een beetje te hard van stapel - jezelf eerst na lange tijd weer laten zien en me vervolgens meteen erna rekestreren?' Hij onderbrak zijn werk echter om Ace de loutere monterheid op zijn gelaat te laten zien, zodat hij wist dat hij ook achter die woorden niets verwijtend of verachtend zocht. Ongemeende benaderingen die het ijs alleen maar verder zouden breken, de sfeer wie weet wel zou verheerlijken. Zijn blik dwaalden weer af naar de stapels papieren, en de glimlach op zijn smalle lippen vervaagde toen Ace hem inlichtte over Akabane en hoe die voor de controle over zijn magie zorgde. Terwijl de jongen vertelde, kapte hij langzaam zijn zoekwerk af - en toen hij uiteindelijk uitgesproken was, stond Savador in gerechtte positie en staarde met een hand in zijn zij schuin en bedenkelijk naar de vloer. 'Als ik mijn magie nu probeer te gebruiken als voorheen brand ik zo door mijn voorraad. Zou u me misschien kunnen leren om mijn eigen magie te gebruiken en uit te breiden?'
'Ik..' Hij schudde met een hand even door zijn kortere haar, richtte zijn blik peinzend naar buiten. 'Ik geloof dat ik je wel kan helpen. Maar - want er zit een 'maar' aan vast..' Hij borg een helft van het papierwerk met een demonstratieve klap van zijn bureaulade op en keerde zich vervolgens volledig tot Ace. 'Ik heb het drukker dan normaal. De lessen, het administratieve kantoorwerk, mentorgesprekken buiten schooldagen om, mijn kinderen, niet te vergeten. Zo vaak in de week kan ik je dus niet in mijn agenda plaatsen, dus je zult zo nu en dan geduld moeten hebben.' Bij de verklaring trok de typisch strenge trek over Savadors bleke gezicht, de ernstige en zakelijke expressie die acceptatie en begrip eiste.

---

Hij stond nog steeds in zijn strenge houding, Ace vanuit zijn ooghoeken aanstarend. Blijkbaar leek de jongen er wel enig begrip voor te hebben. En terecht, vond hij, want zo ontspannend waren de doordeweekse dagen voor hem ook niet. Vierentwintig zeven doodgegooid worden met werk, binnen zijn klaslokaal of het kantoor, boodschappen inslaan in Oak's Field, optreden als mannelijke huisvrouw nu er geen vrouw in het gezin meer was die de moederrol op zich kon nemen. Op Uda na, maar of hij haar nu een vrouw wilde noemen..
Ace was echter niet de enige. De leerlingen die bijles van hem hadden moesten er ook aan onder door, met de naschoolse lessen die zo nu en dan verzet moesten worden naar een willekeurige dag in de week, met al het gezeur over onduidelijkheid van dien. Hij kon zelf amper toekomen aan vrije tijd, kon er niet veel aan doen, en daar kwam het op neer.
Er gleed een minuscuul glimlachje over Savadors gelaat bij Ace's woorden, bedacht zich dat als hij al iets nodig had, Ace niet de eerste persoon zou zijn wie hij zou benaderen. Maar hij waardeerde het, zeker wel. Tevreden over de meevaller van de comeback van Asuyataru - die veel minder rebels was dan hij in het eerste geval had gedacht - wilde hij zich weer tot zijn werk keren, toen de jongen zonder pardon het raam opende en gehurkt in het kozijn ging zitten. Een lichte frons vormde zich geleidelijk aan tussen zijn wenkbrauwen terwijl hij hem over zijn schouder aankeek, de voorheen nog zo hartelijke expressie op zijn bleke gelaat vervaagd. Ietwat sceptisch gingen zijn wenkbrauwen omhoog. Image hooghouden? Niet voor hem, en al zeker niet op zo'n manier. Rebellie, wat klonk dat woord agressief in zijn oren. Juist datgene wat hij dagelijks voor de klas en achter zijn bureau trachtte te willen bestrijden, als een virus dat zich razendsnel door de school verspreidde. Ace's handen lieten de marmeren rand van de vensterbank los, de wind sloeg in zijn haren en het volgende moment was hij uit het zicht verdwenen, enkel een bries achterlatend die de laatste papieren op het bureau zacht liet ritselen. Bij Medusa! Savadors ogen verwijdden zich, - zwak, het was alleen zichtbaar als je er toevallig op lette - en hij snelde zich naar het openstaande raam om zich met zijn handpalmen tegen de vensterbank tegen te houden en een blik naar buiten te werpen. Kwellerig rotjoch. Met een verbeten trek keek hij het gevleugelde gedaante na tot het uit zijn volledige zicht was verdwenen, en sloeg het raam ten slotte met een klap dicht. Trouw zijn, een rebelse streek hier en daar, de eigenzinnige tiener in hem loslaten, om vervolgens weer net zo loyaal als zijn eigen slang te zijn die als zijn rechterhand diende. Hij kende Ace inmiddels wel, en beoogde zich vast de voorbereiding om er het gehele schooljaar mee te maken te krijgen. Want dat kreeg hij, onbetwist.