Gaël wist niet precies hoe lang hij hier al zat. Niet dat hij echt de tijd had bijgehouden. Zijn gedachten en concentratie waren elders. Maar hij zat er al zeker een flink aantal uur. De reden dat hij zich dit nu pas besefte was omdat zijn concentratie werd verstoord door geluiden die afkomstig waren van de overkant van het meer. Het waren een groep jongens en meiden die in dit warme weer hadden besloten te gaan zwemmen. Zwemmen, voor iemand die veel op zee doorbracht was dat iets wat hij sinds zijn eerste ongeluk al niet meer kon doen. Het was niet goed voor zijn arm. Het zou gaan oxideren en roesten en dan kon hij direct een nieuwe maken. En als hij daar maar één goede arm voor had zou dat een ondragelijk lange klus woorden. Dus meer dan pootje baden zat er voor hem niet meer in. Of hij moest zijn arm loskoppelen. Iets wat hij eigenlijk alleen 's nachts deed, voor hij ging slapen. Gaël had zelfs een speciale houten kist gebouwd om zijn arm in te bewaren. Met een speciaal zij vakje voor zijn oog.
Maar goed, zelfs nu op deze warme dag was hij gedwongen zichzelf te hullen in kleding met lange mouwen, al zorgde hij er wel voor dat het een wit overhemd was van niet al te dikke stof. Iets wat lekker ruim en losjes zat. Toch, als je goed keek, kon je de leren riempjes onder zijn kleding zien zitten. Deze gingen horizontaal over zijn borst en rug. Eentje werd om zijn schouder vastgemaakt en de ander er net onder zodat zijn mechanische arm keurig op zijn plek bleef zitten. Omdat de riempjes donker van kleur waren kon je ze door de witte stof heen vaag zien. En natuurlijk had hij om zijn linkerhand ook zijn zwarte handschoen aan. Niet dat hij er aan die kant veel van voelde, maar voor de rest van zijn lichaam was het zo warm op dagen als deze.

Gaëls blik ging terug met waar hij mee bezig was. Naar de zwevende bol water die op een paar centimeter voor hem in de lucht hing. De bol was van binnen leeg zodat de vlinder die erin opgesloten zat niet zou verdrinken. Het arme dier fladderde rond, wanhopig op zoek naar een uitweg uit zijn vloeibare gevangenis. Maar Gaël kon hem nog niet vrijlaten. Hij had zijn anatomie immers nodig. Voor hem, verspreid over de grond en op de map die hij bij zich had lagen allemaal tekeningen van de vlinder. Natuurgetrouw maar ook een blauwdruk van een mechanische versie. Dat was waar Gaël mee bezig was. Hij wilde van de vlinder een mechanische versie maken. Niet zo ingewikkeld als Acrai. Deze kreeg een opwind functie waardoor hij nooit zo zelfdenkend als Acrai zou worden. Maar al met al een leuk project om te doen. Gaël was bezig met het maken van berekeningen en was de verschillende posities aan het bepalen van waar de onderdelen het beste konden komen. Na een tijdje legde hij zijn houtskool potlood, waar hij alles mee had getekend en opgeschreven, naast zich neer in het gras. Hij bekeek even zijn vingertoppen. Die waren helemaal zwart waar hij het houtskool had vastgehouden. Zo meteen maar even spoelen in het meer. Gaël zuchtte even zachtjes en streek met zijn goede hand langs de dikke lok kastanje bruin haar om te controleren of die nog steeds goed voor zijn slechte oog zat. Toen hij tevreden was met wat hij voelde legde Gaël zijn arm naast zich neer en leunde tegen de boom waar hij onder zat. Hij was zich er niet echt van bewust dat hij met zijn zwarte vingers een paar vegen houtskool op zijn gezicht en in zijn haar had achter gelaten. Het maakte hem nu ook niks uit. Hij zou een paar minuten rusten, daarna zou hij weer verder gaan. Want die vlinder smachtte ondertussen ook naar zijn vrijheid.