those days of weariness // open

_{Ze was eigenlijk net te klein om elegant te zijn zonder moeite. Ze miste misschien maar een centimeter of twee, maar het was duidelijk te zien. Ze bewoog zich sierlijk door het woud, niet elegant. Ze was eerder een stille dryade dan een ingetogen elf. Als ze zich als mens voortbewoog, weken takken, lianen, zelfs hele bomen voor haar, om na haar hun originele plaats weer in te nemen. Dieren vluchtten niet voor haar, stonden slechts stil te kijken naar haar gestalte. Ze hoorde hun geroezemoes, maar deed nooit de moeite het te verstaan. Met dieren praten was een vaardigheid die ze al langere tijd niet meer gebruikt had; ze was niet van plan om daar verandering in te brengen.
Maar ze was geen mens; ze was verre van dat. En niets week voor haar. Haar rennende hoeven moesten afremmen, bochten maken, sneller gaan, springen, afzwakken, stilstaan, alles. Maar het voelde vrij en dat wilde ze. Ze had zich in geen tijden vrij, echt vrij gevoeld. Natuurlijk, ze behield haar menselijke gedachten, maar kreeg er dierlijke instincten bij. En er was niets heerlijker dan die instincten de overhand te laten nemen, de wind in haar korte witte vacht te voelen en helemaal op te gaan in haar eigen tempo, te rennen om het rennen. Niets meer dan dat. Nergens naartoe, nergens vandaan, gewoon haar ene hoef voor haar andere hoef zetten, het geluid van haar passen, soms achterom kijken naar het spoor wat ze achterliet. Zorgeloos. Gedachteloos. Zwevend. Vrij.
Niets verplichtingen, in deze vorm. Geen vragen, geen kritiek. Gewoon dartelen door het bos, niemand die je daarop beoordeelt. Niemand die zich bedenkt dat het helemaal niet gepast is voor een legendarische magiër om maar een beetje rond te huppelen, want niemand kende haar. Hier in ieder geval nog niet. Meestal gebruikte ze deze gedaante namelijk niet als ze transformeerde. Vaak was het een valk, of een vos, of een ander onopvallend dier wat haar dan tebinnen viel. Maar dat was een transformatie die totaal los stond van haar dierlijke vorm, haar aangeboren wezen. Vandaag had ze daar namelijk voor gekozen; echt vrij zijn betekende dat ze zichzelf mocht zijn en zichzelf kon ze eigenlijk alleen zijn in deze vorm.
Ze was egaal wit, zonder enige tekening, haar benen lang en dun, maar gespierd. Haar kop was wat slanker dan gemiddeld en ze hield het trots omhoog. Een gigantisch gewei sproot uit haar schedel, hoewel het niet het standaard witte bot was. Het was lang, ging op een gegeven moment over in licht. En dat had allerlei verschillende kleuren, die het bos om haar heen bijna een Wonderland maakten. Haar ogen – donkerrood, bijna bordeaux – stonden kalm en toch ook levendig, hoewel niet het vuur wat normaal in haar groene ogen glinsterde. Het was een natuurlijke levendigheid, die hoorde bij het dier wat ze nu was. De zomer, bijna herfst, de tijd dat herten actief waren. Het was bijna bronsttijd en dat was dan ook de reden dat ze nu had gekozen voor haar tocht; van september tot oktober werd het nogal gevaarlijk als hinde zonder groep. Ook met groep, want hertenmannetjes pakten wat ze pakken konden. Daar had ze dan wel geen ervaring mee, maar ze kende de gewoontes van het dier.
Haar snelle gang zwakte af toen ze een ven bereikte; het lag niet erg diep in het bos, dus de kans dat er iemand kwam die haar kon zien, was groter. Het was een risico – ze had liever niet dat iemand haar zo zag – maar dat risico nam ze gewoon. Ze was roekelozer op deze manier, dacht minder na over de gevolgen. Natuurlijk, iemand zou haar dan kunnen zien en misschien herkennen, maar wat daarna kwam en waar ze zich zo’n zorgen over maakte, dat wist ze niet helemaal precies. Zonder ook maar na te denken liep ze dan ook naar de waterplas, stak automatisch haar kop naar beneden en bekeek zichzelf. Het bleef een vreemd gezicht, niet jezelf zien, maar een dier. Ze had half om half nog steeds de bruine haren en de groene ogen verwacht, haar fragiele gezicht en de doordringende, bezorgde blik in haar ogen. Maar die waren er niet. Er waren alleen witte vacht, glanzende ogen. Levendige ogen.
Een tijdje bleef ze zo staan; besef van tijd was ze verloren. Dat had ze sowieso niet heel veel, vooral omdat ze alle tijd van de wereld had. Ze stierf niet van ouderdom, dus waarom alles haasten? Goed, werk moest gedaan worden, maar daarna had ze alle tijd van de wereld voor wat ze ook maar wilde doen. Ze had dus alle tijd om haar spiegelbeeld te bestuderen; deed dat schaamteloos. Het pulserende licht van haar gewei en de slierten eraan gaven haar ieder moment dat ze keek een ander beeld. Ze vond zichzelf fascinerend, hoe ijdel dat ook klonk. Pas toen ze iets hoorde kraken – haar gehoor was aanzienlijk scherper – keek ze op, op een manier die alleen herten kunnen. Snel, maar toch sierlijk. Aan de overkant van het ven stond een gestalte – of het een leerling, een leraar, of een mede-LM was kon ze niet zien – en het was bijna onmogelijk om haar te missen. Was ze dan toch betrapt. Zo voelde het in ieder geval. Maar omdat er niet veel meer te doen was dan blijven staan en de ander afwachten, deed ze dat. Met tegenzin. Maar misschien dacht de ander wel dat ze gewoon een huisdier van iemand was, of een magisch dier en werd ze met rust gelaten.

She looks something like this~
// OPEN VOOR ALLES. ECHT ALLES}

Rustig, langzaam, voorzichtig. Het bos was zijn terrein niet, kon hem makkelijk op verschillende manieren verrassen. Zijn blauwe ogen gleden over elk struikje en elke boom die hij tegenkwam terwijl hij zijn voeten op zorgvuldig gekozen plaatsen neerzette. De taken van de bomen wierpen griezelige schaduwen op de bosgrond en het geritsel van de dieren die zich her en der schuilhielden, maakte het plaatje helemaal af. Ieder ander die het niet gewoon was om in een bos rond te lopen, zou waarschijnlijk al lang het hazenpad gekozen hebben omdat die persoon alleen meer op de enge dingen lette. Als je goed rondkeek en een oog voor detail had, zag je hoe mooi het bos eigenlijk was. De zon die in een bepaalde hoek op het bladerdek viel en zo een bijna magisch licht verspreidde. Al die details waren hier misschien iets minder betoverend dan op Gren, maar het was nog altijd best mooi om te zien. Erd was iets geheel anders, alleen meer steen en kale oppervlaktes en toch hield hij erg veel van die planeet. Erdsen waren koppig en bot, wilden altijd gelijk hebben en toch kenden ze op sommige momenten best vriendelijk zijn. Flynn was door het levende bewijs van. Natuurlijk was hij koppig en zou altijd blijven doordrammen totdat hij gelijk kreeg of totdat iemand echt bewezen had dat hij het fout had, maar hij was vriendelijk en hielp mensen graag als ze hulp nodig hadden. Soms ook als ze dachten dat ze het niet nodig hadden en hij dacht van wel. Daar kwam het koppige deel weer.
Eigenlijk was het best wel goed dat hij soms wat tijd op Gren had doorgebracht zodat hij tenminste niet als een of ander mietje gillend uit het bos rende door de wezens die er leefden. Natuurlijk leefden er hier een ander soort wezens dan op Gren, maar de principes waren ongeveer hetzelfde. Het enige verschil was dat er in Gren meestal iemand bij hem geweest was zoals Fennon, Lesaiah, Samantha. Die laatste zorgde ervoor dat zijn adem even in zijn keel stokte en hij zijn handen even tot vuisten balde. Die dagen waren gewoon geweldig geweest, zonder zorgen of probleem. Gewoon zij tweeën en een heleboel dieren en planten. Even had er iets van pijn op zijn gezicht gestaan, maar al snel had hij de pijn naar de achtergrond verbannen en zette een glimlach op zijn gezicht. Dit was niet echt het moment of de plaats om over zijn verloren geliefde te gaan piekeren, dus dacht hij maar aan andere dingen. Dingen zoals de wind die zachtjes met zijn haren speelden en het geluid van de bladeren die zachtjes heen en weer bewogen. Op dit moment had Flynn echt zin om gewoon random wat beginnen te rennen, maar dan wel in zijn dierlijke vorm. Onder het lopen trok de man zijn jasje al uit, maar voordat hij aan zijn schoenen kon beginnen, trok beweging links van hem zijn aandacht. Met een kleine frons op zijn voorhoofd, liep hij die kant uit en zijn mond viel bijna open toen hij het hert opmerkte. Herten had hij al genoeg gezien in de driehonderd jaar dat hij leefde, maar zo eentje als die voor hem kwam je toch niet zo heel vaak tegen. Toch kwam het witte dier hem wel bekend voor, maar op dit moment kon hij er zijn vinger niet opleggen. Misschien had hij het hert hier al eens zien rondlopen ofzo. Zonder zijn ogen van het dier af te halen, liep hij langzaam dichterbij, zorgde er wel voor dat hij niet te veel geluid maakte. OP een paar meter afstand bleef hij staan en bleef gewoon kijken. Ze was echt gewoon prachtig, iets dat je waarschijnlijk ergens anders niet kan vinden. Voorzichtig stak Flynn zijn hand uit om rustig over haar snuit te aaien. Ergens in het midden bleef zijn hand hangen en twijfelend beet hij even op zijn lip. Misschien vond ze het niet leuk als iemand aan haar kwam, dus liet hij zijn hand al snel weer langs zijn lichaam vallen en keek hij gewoon.

Derp D=
Ik hoop dat je er wat mee kan

_{Ze voelde iedere vezel van haar lichaam, terwijl ze daar zo stilstond. Het lichte briesje wat door de korte witte haren blies, de rilling die daardoor door haar heen schoot, de haren die rechtop gingen staan om haar vacht warmer te maken. Haar kloppende hart, wat haar bloed op een hoog tempo rondpompte om de lichaamstemperatuur die ze nu had te behouden en haar hersenen van zuurstof te voorzien. Ze voelde haar ribbenkast op en neer gaan, iedere keer dat ze ademhaalde, de lucht die haar longen vulde. Het was een vreemd soort extase, de staat waarin ze verkeerde. Nadenken bijna uitgeschakeld, alles gericht op het voelen. Dat zou je met een hoofdletter moeten schrijven, als het aan haar lag. Het Voelen. Je lichaam laten spreken, in plaats van je gedachten. Het maakte je hoofd veel stiller, minder belangrijk dan wanneer je niet Voelde.
Misschien was het wel gewoon instinct, dierlijk gedrag wat haar deed vergeten. Vergeten waarom ze hier was, wat ze hier deed, haar gedachten en doelen reduceerde naar twee dingen; rennen en niet gezien worden. Ze wist niet waarom ze rende en net zo min wist ze waarom niemand haar mocht zien. Het was gewoon logisch dat niemand haar zien mocht, het was logisch dat ze bleef rennen. Als ze niet was onderbroken door haar plotselinge gezelschap, had ze dit misschien wel dagen volgehouden, tot haar magie haar teveel energie zou gaan kosten en ze terug zou veranderen; ja, zelfs zij had haar limieten. Ze had er zelfs een heleboel, als je er lang over na zou denken. Maar dat was ze niet echt van plan, haar gedachteloosheid was vele malen aangenamer dan diepzinnige overdenkingen over hoeveel beperkingen de machtigste woudmagiër van haar tijd wel niet had.
Ze besloot dat het tijd was om haar gezelschap beter te bekijken; niet dat het haar wat zou helpen, want terugveranderen kon ze niet zonder dan te eindigen zonder kleding en praten was praktisch onmogelijk; of eigenlijk kon het wel, maar was het altijd Italiaans wat er uit haar hertenmond vloeide. Niet iedereen sprak die taal. Nog minder spraken het accent van haar jeugd, een bijna aristocratische vorm, die zich langzaam maar zeker had gemengd met de platte boerentaal, wat had geresulteerd in haar gemengde woordgebruik en grammatica. Daarnaast zou ze de vreemdeling eigenlijk niet eens prettig vinden. Ze hoorde niet gezien te worden, dat was haar doel hier. Nu was ze toch ontdekt; een deel van haar zei haar eigenlijk te vluchten, maar dan zou de ander misschien als een soort roofdier achter haar aankomen. Nee, ze moest de situatie eerst analyseren, dan kwam ze vanzelf wel met een oplossing.
Elegant draaide ze haar hoofd naar de mens, haar blik die ieder detail in zich opnam. De rode ogen van het hert gleden over de man. Blauw haar, blauwe ogen, de gestalte, de manier van staan- ze kende hem. Heel goed zelfs. En als ze zich niet vergiste dan kende hij haar ook. Flynn was als een broer voor haar, de oudere broer die ze nooit had gehad en altijd had gewild. Hij was er wanneer ze hem nodig had gehad, die jaren op Gren. Om de stilte te doorbreken, de eindeloze trainingen. Dat waren de dagen, weken, nachten dat ze jong waren, hun geld verspilden aan drank en zonder twijfel hadden de mannen ooit ook wel eens wat aan vrouwen verspild. De avonden dat Ferost haar - al aangeschoten, anders zou het hem nooit zijn gelukt - bars binnensleepte om haar dan te horen zingen, de rokerige kroegen soms vernield achterlatend. Hij was haar vriend, haar broer, het enige stukje verleden wat ook nog heden was. De rest was dood. Gestorven. Weg. Ze was niet erg sociaal ingesteld, maar met Flynn kon ze altijd wel praten. Al ging het over niets.
Ze kon niet glimlachen en hem om de hals vliegen, maar ze kon hem wel begroeten en reageren op zijn acties. Hij leek haar niet te herkennen - goed, zo vaak was ze dan ook niet getransformeerd in zijn bijzijn - dus ze kon hem beter rustig benaderen. Voorzichtig maakte ze een paar pasjes in zijn richting, maar stopte toen hij zijn hand uitstak. Ging hij haar nu echt proberen te... Aaien? Ze zou willen fronsen, maar kon dat niet. Als hij dat probeerde kon ze dat zien als beledigend, of tenminste vernederend. Maar hij leek zich te bedenken, want zijn hand viel weer langs zijn zij. Opluchting alom; ze werd niet vernederd en hij hoefde daar later geen excuses voor te maken, plus dat ze geen fan was van aanrakingen als hert. Maar dat was iets instinctiefs, iets heel natuurlijks.
Ze keek hem recht in de ogen, kwam nog een paar elegante passen dichterbij, tot ze hem bijna aanraakte met haar neus. Haar hoofd kwam ongeveer bij zijn schouder - ja, ze was een behoorlijk grote hinde - dus ze moest een beetje omhoog kijken om hem recht aan te staren. Om haar heen begon de klimop te groeien, kwamen er kleine lelietjes van dalen de grond uit, die hun witte bloemetjes lieten geuren. Het was haar manier van hallo zeggen, van begroeten. Uiteindelijk wist ze woorden te vormen met haar mond, hoewel ze dieper, heser klonken dan normaal. 'Flynn,' bracht ze uit, overduidelijk enthousiast. 'Che ci fai qui?' Hij sprak dan wel geen Italiaans, wel Frans. Dit moest hij wel verstaan, de vraag wat hij hier deed.}

De man wist dat er dingen waren die echt prachtig waren en dan prachtig in betoverend. Er waren mensen die alles prachtig vonden, zelfs een steen en uren naar zo'n ding konden kijken terwijl hun leven gewoon voorbij vloog. Hij zelf had voor eeuwig de tijd en hield zich niet bezig met zo'n idiote dingen. Natuurlijk deed hij soms ook wel dingen die tot de categorie idioot behoorden, maar dat was iets anders. Hij kon nog alles doen wat hij wilde, had bijna alle planeten alle planeten al bezocht in de driehonderd jaar dat hij leefde. Met die driehonderd jaar was hij ook nog eens de oudste van alle LM's die zich op starshine bevonden. De laatste keer dat hij het checkte was het toch zo. Tenzij er iemand nieuw bijgekomen was of eigenlijk uit de toekomst kwam, was het nu nog altijd zo. Ergens voelde hij zich vreselijk oud tussen al die leerlingen die in het kasteel rondliepen, maar die gedachte vervloog altijd als hij een of andere leraar voorbij zag komen die er veel ouder uitzag als hem, sukkelend met zijn of haar gezondheid. Op die momenten was hij wel gelukkig met het feit dat hij zijn leeftijd stop had kunnen zetten en qua gezondheid dus niet echt achteruit ging. Fysiek ging hij dus niet achteruit, op mentaal gebied was het iets anders. Hoe langer je leefde, hoe meer je gezien had en hij moest eerlijk toegeven dat hij sommige dingen liever niet gezien had. Flynn had gezien hoe mensen bezweken aan ziektes zoals de pest, kanker en nog een paar andere ziektes die vroeger niet te genezen waren. Hij had gezien hoe anderen mensen vermoorden en had zelf ook soms iemand laten streven. Voor de keren dat hij eigenhandig iemand van kant had gemaakt, had hij altijd een heel goede reden gehad. Je kon hem zegmaar vergelijken met een rechter en strafuitvoerder ineen. Ergens best wel ironisch als je zijn verleden kende. Vroeger had hij echt de pest aan rechters, gewoon omdat ze in zijn ogen gewoon niet juist handelden. Zijn ouders hadden een geheel andere mening gehad, vonden het niet eens erg dat hun zoon op tien jarige leeftijd een brandijzer in zijn nek geduwd kreeg. Bij de gedachte aan zijn ouders beet Flynn even op zijn lip en richtte zijn blauwe ogen even op zijn voeten. Hij had ze zien sterven, had hen zijn bezwijken van ouderdom. Zijn vader was eerst dood gegaan, daarna zijn moeder. De vrouw had veel verdriet gehad toen ze helemaal alleen was. Tijdens zijn training met Fennon had de man geen contact meer gehad met zijn ouders waardoor ze hun zoon zegmaar kwijt waren. Pas jaren later had hij spijt dat hij ze niet meer was gaan opzoeken na de training, maar ze hadden hem gewoon veel te hard gekwetst. Weinig mensen weten dat hij op sommige momenten gewoon een masker van vrolijkheid opzette, konden zien aan zijn ogen als hij zich rot voelde. Soms best wel irritant als hij alleen wilde zijn en als er zo’n persoon bij was, maar het grootste deel van de tijd waardeerde hij hun aanwezigheid, het feit dat ze met hem om wilden gaan en hem nooit echt zouden laten vallen. Toch zeker niet zoals zijn ouders gedaan hadden.

De glinstering die in zijn ogen te vinden was op het moment dat hij de hinde van gewei tot poten bekeek, was echt. Dat was echt gewoon het mooiste dier dat hij ooit gezien had en toch knaagde het gevoel dat hij het dier kende, ooit nog eens gezien had. Flynn trok even een grimas toen hij diep in zijn geheugen graafde, maar niets vond. Misschien schoot het straks wel binnen, nu keek hij enkel in de bordeauxkleurige ogen van het dier. Even hield hij zijn adem in toen ze ineens wel heel dichtbij kwam en haar hoofd bijna tegen zijn schouder aankwam. Een van de gedachtes die op dat moment door zijn hoofd schoten, was dat de hinde eigenlijk onnatuurlijk groot was. De meeste herten kwamen toch iets lager, daar was hij heel zeker van. Flynns ogen schoten even naar rechts toen hij daar iets zag bewegen en zijn mond zakte open van verbazing toen hij merkte dat er overal bloemen en klimop groeide. Na een paar seconden had hij de link al gelegd met de hinde en de bloemen, nog voor ze zijn naam zei. Lesaiah, hij had het kunnen weten. Toen ze een vraag stelde, moest hij even wat nadenken om te weten wat ze juist bedoelde. Italiaans leek wel wat op Frans, ja, maar toch moest hij moeite doen om het te verstaan. Vanaf het moment dat hij het wat vertaald had, verscheen er een grijns om zijn lippen en haalde hij nonchalant zijn schouders op. “Ik wilde gewoon wat rust en aangezien iedereen op het zelfde moment pauze lijkt te hebben kwam ik maar naar hier, aangezien er weinig leerlingen zijn die zich in het bos wagen.” Voorzichtig liet Flynn zich vallen en kwam mooi met zijn kont op de bosgrond terecht. Hij had al veel te lang geen fatsoenlijk lichaamsbeweging gehad om lang recht te blijven staan. Hij zou er eigenlijk aan moeten werken, maar dat kwam later wel.

PROFILE MAGICIAN

» Seven Whole Days...
» 20 Days
» Some days [&DASH]
» :: Summer Days ::
» [Ryan] First days are always fun

those days of weariness // open

those days of weariness // open

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen