Gefronste wenkbrauwen, lippen die uiteen weken maar amper geluid produceerde. Gaël lag diep te slapen, maar het was een oh zo onrustige slaap. Toch lag hij heel stil. Hij draaide niet, bewoog amper wat.
Zijn dromen waren gevuld met water en lucht. En natuurlijk met de Air Serpent. Zijn thuis al voor zoveel jaren. Het vreemde was, dat Gaël zich anders voelde. Zijn blik ging naar beneden, naar zijn handen die op de reling lagen. Witte huid, vingertoppen ietwat gerimpeld door het water dat op spatte. Dat was het vreemde. Gaël zag twee witte handen. Zijn blik volgde zijn linkerarm omhoog. Niks, geen enkel stukje mechaniek te ontdekken. Met diezelfde linkerhand voelde hij aan zijn rechteroog. Die was aanwezig. Hij was weer compleet. Toch voelde hij zich niet zo. Dit was hij niet. Niet meer. Toch zag hij het nu. Voorzichtig probeerde Gaël zijn hand uit. Het was levensecht. Alles wat hij wilde dat deed de hand. Geen piepende scharnieren die geolied moesten worden. Geen schroeven die aangedraaid moesten worden. Het was beangstigend hoe echt het allemaal voelde. Toen hoorde Gaël voetstappen achter zich en hij draaide zich om. Achter hem stond een volledige mechanische versie van hemzelf. Met grote ogen keek Gaël toe hoe het mechaniek al zijn bewegingen volgde. Daarna kwam het ineens dreigend op hem af, greep hem bij zijn kleding en smeet hem over de reling. Gaël opende zijn mond maar voelde enkel een hap zoutig water en hij werd meegesleurd. Hij werd de diepte ingetrokken terwijl de mechanische hij over de reling naar hem keek met een duivelse uitdrukking op zijn gezicht. Gaël voelde zich misselijk worden hij werd.....hij werd....gepookt.

Zijn oog schoot open en uit reactie hapte Gaël direct naar adem om te ontdekken dat hij in bed lag op de Shadra etage. Het was een vage nachtmerrie. Eén die hij vaker had. Maar ditmaal was er iets anders geweest. Wie had hem gepookt? Loom draaide hij zich om en keek recht in het gezicht van een vreemde jongeman. Met een schreeuw van schrik schoot Gaël naar achteren waardoor hij het bed uitviel en met een harde klap op de grond terecht kwam. Hij wreef pijnlijk over zijn onderrug waar hij hard op was geland en keek op naar de persoon in zijn bed. De jongen zat te gniffelen. Waarschijnlijk om zijn eigen woorden van daarnet. 'Fijn dat jij erom kan lachen,' zei Gaël een beetje schor omdat hij net wakker was. Hij stond op en greep naar zijn broek die over de rugleuning van een stoel hing en kreeg hem met zichtbaar wat moeite aan. Het was ook niet makkelijk als je maar één arm had. Zijn nutteloze stompje aan de linkerkant van zijn lichaam hing er een beetje nutteloos bij. Toen Gaël zijn broek aan had gekregen pakte hij van onder het bed vandaan een houten kist. Hij opende het ding en haalde zijn arm eruit. Met wat hulp van zijn rechterarm en zijn tanden lukte het hem de riempjes horizontaal over zijn borst vast te maken. Zodra zijn lichaam contact maakte met het koude metaal ging er een schok door hem heen die maar al te bekend voelde. Hij kon zijn arm nu gebruiken. Hij verkrampte en strekte zijn mechanische vingers om ze te testen. Toen alles het naar behoeve deed maakte Gaël wat licht om de jongen te zien die hem had wakker gepookt. Hij keek hem met zijn goede oog recht aan terwijl op de plek waar zijn rechteroog zich hoorde te bevinden nu een lege holte zichtbaar was. Een niet al te fijn aanzicht met dit weinige licht. Maar dat was niet hetgeen waar Gaël zich nu zorgen over maakte. 'Je bent niet de enige met vragen. Wie ben jij en waarom lag je in mijn bed?' vroeg hij kalm terwijl hij naar de jongen bleef kijken.

Gaël had gehoord dat het gniffelen van de jongen op zijn bed was gestopt. Hij had een beetje een verbouwereerde blik in zijn ogen waarvan Gaël op dit moment de kleur nog niet goed van kon onderscheiden. Hij was geschrokken van hem, om het feit wat hij had. Of liever gezegd niet had. Je zou denken dat Gaël er inmiddels aan gewend was, maar het verafschuwde zichzelf nog steeds als mensen op zo'n manier naar hem keken. Alsof hij een bloeddorstig monster was dat je elk moment kon verslinden. Gaël had het nooit erg gevonden dat hij mechanische ledematen had. Bij de Cassiaanse piraten was het een perfect afschrik middel. Maar hij hield er niet van als iemand hem zonder die zelfgemaakte ledematen zag. Hij wist dat hij verminkt was en hij haatte elke seconde ervan. Nooit, zelfs niet op de Air Serpent, had iemand Gaël ooit zonder zijn mechanische arm en oog gezien. Hij wilde het niet. Hij sloot zich op in zijn kamer als hij ging slapen. De enige reden dat hij dat hier niet had gedaan was omdat hij niet verwacht had met iemand anders in bed te belanden. In elk geval niet zo heel snel.
Ondanks dat zijn ergste nachtmerrie op het moment was uitgekomen probeerde Gaël er koeltjes onder te blijven door rustig zijn broek aan te sjorren en vervolgens zijn arm om te doen. Hij maakte wat licht en stelde zijn vragen aan de jongen. Toen hij weg keek was het Gaëls buurt om hem te bekijken. Nu er iets meer licht was, was het eerste wat hem opviel de bontgekleurde lokken haar. Het was een explosie aan kleuren. Bijzonder, maar het stond hem erg goed. Toen de jongen zijn haar achter een oor streek werd een hele rij ringetjes in zijn oor zichtbaar. Excentriek was Gaëls conclusie. De jongen keek uiteindelijk weer terug om antwoord te geven en leek zowaar iets meer op zijn gemak te zijn. Gaël streek even met een hand door zijn haar. Toen voelde hij zijn missende oog. Hij was nog niet helemaal wakker dat het hem er niet eens aan gestoord had dat hij aan één oog blind was. Onmiddellijk streek hij een dikke lok kastanjebruin haar voor de rechterkant van zijn gezicht zodat het gat aan het zicht verdween. Tijdens die beweging rook Gaël een bekende lucht. Het was een licht aroma van de ziltige zeelucht van Cassia. Ondanks dat hij hier nu al een klein tijdje was droeg hij die geur nog steeds lichtelijk haar. 'Sorry, dat was waarschijnlijk geen prettige aanblik,' sprak hij doelend op zijn ontbrekende oog. Toen de jongen opnieuw sprak keek Gaël hem aan, zijn armen over elkaar geslagen. Hij had enkel zijn broek weer aangetrokken. Zijn blik was toen even naar zijn witte overhemd gegaan maar dat had geen zin gehad. Deze jongen had hem nu toch als freak gezien. Dus nu stond hij daar in zijn blote bast. Zijn normaal gesproken witte Shadraanse huid was lichtelijk gebruind door de Cassiaanse zomerzon. En zijn spieren waren nu goed te zien. Meestal zat dat verborgen onder zijn wijde kleding. Maar tien jaar lang hard werken op een schip deed wel iets met je lichaam.
De jongen stelde zichzelf voor als Noise. Geen alledaagse naam, maar het paste eigenlijk perfect bij zijn hele doen en laten. 'Zeg maar Gaël,' gaf hij ook zijn naam prijs. Goed, nu dat was opgehelderd moesten ze zien uit te vinden hoe ze in deze rare situatie terecht waren gekomen. Het zou heel goed mogelijk zijn dat Gaël een weddenschap met deze jongen had afgesloten en geprobeerd hem onder de tafel te drinken. Maar echt dronken kon hij niet zijn geweest aangezien hij nog wel helder genoeg was geweest om zich te ontdoen van zijn mechanische arm en oog. 'Als ik heel eerlijk ben, Noise, heb ik geen idee hoe we in deze situatie terecht zijn gekomen. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik wel een fikse hoofdpijn. Dus dit is mijn gok. Ik denk dat in elk geval ik ben gaan drinken en jou toen tegen kwam. Waarschijnlijk waren we allebei niet al te helder meer en heeft een van ons de ander mee terug gesleept naar, per toeval, mijn kamer. Hoe klinkt dat verhaal?' vroeg hij kalm. Met zijn goede lichtblauwe oog bleef Gaël Noise aankijken, wachtend op zijn reactie.