Getting my mind of things :: OPEN

Het was moeilijk geweest om het te aanvaarden, maar hij vond dat dit beter voor Four was. Thuis kwam hij nooit onder de mensen, de enigste die hij zag was de oude man, die zo goed voor hem gezorgd had. Ook al was het maar voor een jaartje, toch was het volgens Four een groot gebaar. Hij had in één jaar beter voor hem gezorgd dan zijn echte vader in zestien jaar. De oude man was ook streng geweest en Four had moeten werken voor wat hij kreeg, maar er waren toch genoeg momenten geweest dat hij zag dat de oude man echt om hem gaf. En het werken zag Four als vanzelfsprekend, de oude man moest hem namelijk niks geven, maar deed het wel. Met zijn boek op de verkeerde pagina opengeslagen en zin hoofd steunend op zijn kin zat hij daar. Hij merkte het pas op toen hij naar de klok keek dat bijna iedereen het lokaal al had verlaten. Zachtjes schudde hij zijn hoofd om zijn spullen vervolgens te pakken en ook het lokaal uit te lopen. Hij moest zijn aandacht er beter bij houden, niet steeds aan de oude man denken. De oude man, Four sprak hem altijd aan met ‘oude man’ en deze had er geen problemen mee. ‘Beter een wijze oude uil, dan een uilskuiken.’ Zei de man dan altijd met zijn gebruikelijke glimlach. Nu hij erover nadacht wist hij de naam van de oude man eigenlijk niet. Hij had hem gewoon altijd zo mogen noemen en het was nooit in hem opgekomen naar de man zijn naam te vragen. Ach, veel maakte het toch niet uit, de oude man was hier nu niet en hij moest ook niet meer aan hem denken. Hij werkte zich een weg door de hallen naar de slaapkamer, waar hij zijn spullen neergooide op zijn bed, dat zou hij vanavond wel netjes doen. Meteen hierna verdween hij weer uit de kamer, hij moest op zoek gaan naar wat afleiding.
Het duurde niet lang of hij had de perfecte afleiding gevonden. De gymzaal. Daar moest toch wel ergens een boksbak hangen. Maar het vinden van de gymzaal was iets moeilijker voor hem. Als hij nu dat plattegrondje niet had weggegooid was het misschien wel gelukt. Maar hij zou het wel vinden, zonder het aan iemand te vragen. Andermans hulp had hij niet nodig. Hij kon het perfect alleen vinden. En dat deed hij ook. Maar na een paar verkeerde gangen in te gaan kwam hij erachter dat de gymzaal niet zo ver weg was. Snel ging hij naar binnen hopen dat niemand gezien had dat hij zo aan het strugglen was om de gymzaal te vonden. Hij sloot de deur achter zich en keek even rond, zijn oog viel al snel op een boksbal. Het was voor hem een perfecte afleiding om nergens aan te denken. Niet om zijn agressie te uiten, die had hij nu namelijk niet, eerder om een beetje te trainen. Hoewel trainen niet erg noodzakelijk was, deed hij het toch. Hij deed het graag. Hij bracht zijn armen voor zijn gezicht, alsof de boksbal een echte persoon was, zette zijn benen een heel klein beetje uit elkaar en boog heel lichtjes door zijn knieën. Een linkse, een rechtse, een slag van zijn been, een kniestoot. Hij ging er zo op in dat het leek alsof hij aan het vechten was voor zijn leven. Zelf had hij het niet door, hij dacht gewoon; rechts links, knie, been,.. Hij hoorde de deur open en dicht gaan, maar hij stopte niet. Hij ging gewoon verder, iets minder intensief en uitputtend zodat hij vanuit zijn ooghoeken even naar de persoon kon kijken.

OOC :: Open.

En dan mocht je nergens meer een sigaret opsteken. Waar kon ze hier verdomme even een momentje van nicotine genieten?! Ravenna vloekte en schopte haar tas opzij. Ze stampte de leerlingenkamer uit en met grote stappen baande ze zich een weg door een groep krijsende eerstejaars. Toch kon ze het onderweg niet laten om te denken: Ik zweer je...ik zweer je dat ze elk jaar kleiner worden! Of zij werd elk jaar natuurlijk gewoon twee koppen groter. Stomme groeispurt, en dat op je zeventiende. Een paar leerlingen keken haar na, waarschijnlijk door haar leren jack en grote laarzen. 'Valt er wat te zien?!' beet ze hen toe. O god, ze had echt een rustig plekje nodig om iets op te steken. De leerlingen schudde geschrokken hun hoofd en keken een andere kant op. Ravenna gooide hooghartig haar haar naar achteren en beende verder.
Goed, ze moest nu echt effe dimmen. Een slecht humeur was geen excuus om de hele dag te gaan zitten chagrijnen. Nouja, kon zij er wat aan doen dat haar moeder voor de zoveelste keer iets beloofd had en het weer eens niet nakwam. En helaas kwam dat ook bij allezes haar kinderen terug. Ravenna en haar zussen en broers waren soms net zo. Of in ieder geval een van haar zussen, die stomme Rebecca zat altijd maar te slijmen en het heilige boontje te spelen.
Wacht eens...de gymzaal was nu niet in gebruik, wist ze. Zo snel als mogelijk was liep ze door de rijen leerlingen naar de etage waar haar een aangename rust wachtte. Yes, daar was-ie. Ze morrelde aan de deur en liep de grote ruimte in. Niemand te zien, snel griste ze een pakje sigaretten uit haar jack en drukte er eentje tussen haar lippen. Waarom werkte die aansteker nooit mee?! Ze vloekte zachtjes en klikte geïrriteerd met het apparaatje. Na vijf pogingen lukte het. Een diepe teug en Ravenna kwam weer tot rust. Geweldig, de uitvinder hiervan moest een prijs krijgen.
Toch was ze niet alleen, dat merkte ze pas toen ze eens goed om zich heen keek en luisterde. Er was nog iemand, een jongen die tegen een boksbal aan het slaan was. Dat had ze niet gehoord vanwege haar opgefoktheid.. Shit, als die haar maar niet ging verlinken.

Vanuit zijn ooghoeken bleef hij even naar het meisje kijken. Ze leek nogal gestrest, tja, je moest geen idioot zijn om dat te zien. Terwijl hij door bleef gaan met het trainen zag hij het meisje een sigaret opsteken, hij hoorde haar vloeken toen de aansteker niet meewerkte. Zelf rookte hij ook, maar niet vaak, het was een slechte gewoonte dat hij het deed als hij gefrustreerd was. Drinken als hij gefrustreerd was, was ook een slechte gewoonte van hem. De geur van rook vloog zijn neus binnen. Gelukkig was het niet een heel ernstige verslaving. Hij rookte niet zo vaak, heel af en toe maar. Meestal wou hij dan rust hebben en wou hij kunnen nadenken. Hij stopte en hield de boksbal tegen van verder te bewegen. Hierna richtte hij zich tot het meisje. Hij keek haar even aan met zijn gewoonlijke, nietszeggende blik. Zijn ogen waren donker en hadden een heel licht blauwe schijn erover. Dat hadden ze altijd. Bij veel mensen toonden de ogen de emotie, maar bij hem niet. Hij keek niet aanvallend, niet aardig, gewoon een beetje leeg. Iets wat je niet vaak zag, behalve bij hem dan. ‘Ik denk niet dat het zo verstandig is om hier te roken.’ Zei hij. Hij pakte het flesje water wat hij mee had genomen en nam er een slok van. ‘Buiten word je er minder snel op aangesproken, denk ik.’ Zei hij. Als hij rookte deed hij dat altijd ergens buiten. Op een plek waar niet veel mensen hem zouden kunnen storen, of beoordelen omdat hij rookte. Met drinken deed hij dat dan weer niet. Na een tijdje was hij toch dronken en als hij ergens buiten was met niemand in de buurt konden er wel eens minder leuke dingen gebeuren. ‘Het donkere bos bijvoorbeeld, of de ruïnes.’ Ze had hem niks gevraagd, maar hij zei het gewoon. Zijn stem klonk net aardig, maar ook niet hatelijk. Gewoon, koel, afstandelijk, een beetje bot. Zoals hij altijd klonk. Hij ging op een van de bankjes zitten en nam nog een slok water. Met de rug van zijn hand veegde hij wat zweet van zijn voorhoofd af. Als hij trainde was dat meestal wel erg intensief. Hij ging er meestal helemaal op in en als het meisje hem op zijn schouder had getikt of zo had hij haar misschien per ongeluk een rake klap gegeven. Maar het had wel geholpen, hij had even niet aan de oude man gedacht. Maar nu kwam deze weer naar boven drijven. Samen met de gedachte van zijn echte vader. De oude man zei vaak dat hij zijn echte vader een keer op moest zoeken, dat het hem goed zou doen. Dat het ook fijn zou zijn voor zijn moeder. op dat soort momenten werd Four altijd kwaad op de man. Volgens Four wist hij er niks van en was hij een oude bemoeial. Maar wel eentje die enorm vele om hem gaf. Dat was de oude man, een bemoeial die enorm veel om hem gaf. Als een soort vader. Een goede vader.

Niet dat het nu veel uitmaakte, maar in ieder geval kon even haar stress vergeten. De jongen was opgehouden met het slaan van de boksbal en keek haar nu aan. Ja, wat nou weer? ‘Ik denk niet dat het zo verstandig is om hier te roken.’ begon hij tegen haar, een vreemde, afstandelijke klank hoorde ze erin. Nou, als hij niet aardig ging doen hoefde zij dat ook niet. Maar niet uitbarsten, dat hoefde ook weer niet. ‘Buiten word je er minder snel op aangesproken, denk ik.’ Ravenna rolde met haar ogen en blies de rook naar buiten. Zo'n type; geen regelbreker tot een bepaald opzicht maar ook geen heilig boontje zoals haar zusje. ‘Het donkere bos bijvoorbeeld, of de ruïnes.’ ging hij verder. Ze nam nog een trek en keek bedenkelijk, oké, nu niet vervelend gaan doen. Wees gewoon weer even een kleine bitch. 'Bedankt voor je advies maar dit was het eerste wat ik kon vinden en echt, ik raak opgefokt als ik trek heb en ik kan geen rustig plekje vinden.' Ze blies weer rook naar buiten en sloeg haar ene arm over de arm die de sigaret vasthield. Haar toon was net zo koel als die van hem en liet blijken dat ze niet van plan was om zijn aandacht te vragen. 'En daarbij,' ze blies weer een rookwolk, 'zie ik eruit alsof me dat ook maar ene flikker kan schelen?' Zo, kletskabam, even een rotopmerking à la Ravenna. Goed, erg onbeleefd maar dat kreeg je als oudste van vijf broers en zussen. Sigaretje op....waar moest ze dat ding laten? Nouja, waarom niet? Ze liep naar de dichtbijzijndste prullenbak waar leerlingen gewoonlijk hun kauwgom in deden en drukte hem uit tegen de binnenrand ervan. Zo, weg, niemand die er nog last van had. Nu kon ze toch wel even hier blijven om toe te kijken hoe macho meneer was met zijn boksbal. Ze plofte neer op een bank aan de kant en sloeg haar benen over elkaar terwijl ze een pluk haar achter haar oor veegde.

De stem van het meisje zorgde ervoor dat hij weer uit zijn gedachtes werd gehaald. Maar goed ook want hij bleef alleen maar voor zich uit staren als hij nadacht en dat zou er na een tijdje heel dom uit gaan zien. ‘Ahzo.’ Mompelde hij, zacht en bijna onhoorbaar. Hij knikte hierbij alleen maar en deed niks anders. Ze was het type dat opgefokt raakte als ze niet rustig een sigaretje kon opsteken om de zoveel tijd. Ach , hij mocht er niet over oordelen. Zelf raakte hij misschien alleen opgefokt als hij zo nu en dan weer eens op de bodem van de put lag en geen drank of sigaretten tot zijn beschikking had. Maar hij raakte dan ook opgefokt, dat was niet veel beter dan het meisje. Dat was niks beter. ‘En daarbij,’ hoorde hij het meisje zeggen. Hij trok een wenkbrauw op en richtte zijn blik op haar, het zou hem niks verbazen als de volgende woorden aanvallend klonken, ook al was het maar een beetje. En hij had ook nog eens gelijk. Enorm aanvallend klonk het niet, maar het klonk nou ook niet bepaald aardig. Hij keek heel even weg. Hij wist dat het niet echt de bedoeling was dat hij hierop ging antwoorden, maar hij deed het toch. Zo was hij gewoon. ‘Nee, eigenlijk niet nee.’ Zei hij. Het maakte hem niks uit dat hij eigenlijk niet op deze vraag hoorde te antwoorden. Want hij wou erop antwoorden en dan deed hij dat ook. Hij keek nog eens naar het meisje en stond op. Zin om nu al te stoppen had hij eigenlijk niet, dus dat zou hij ook niet doen. Het meisje was klaar met haar sigaret dus hopelijk zou ze snel weg zijn zodat hij rustig in zijn eentje verder kon met zijn training. Hij ging weer in zijn houding staan en begon. Links rechts links links rechts knie.. enzovoorts. Hij ging er bijna helemaal op in. Het gaf hem namelijk het gevoel dat hij toch nog sterk was. En geen zwak persoon, zoals hij zich vroeger altijd voelde. Bij die gedachte werden zijn klappen tegen de boksbal harder. Er borrelde een lichte woede in hem op, hij dacht aan zijn vader. Zijn klappen werden steeds harder en harder naarmate de gedachte van zijn vader steeds meer naar boven kwam. Toen de boksbal, in zijn gedachtes, opeens veranderde in zijn vader stopte hij abrupt. Ook was het gezicht van zijn vader er maar heel kort geweest was hij toch gestopt. Hij schudde zijn hoofd en keek even rond zich. Nu pas merkte hij op dat het meisje er nog steeds was, ze zat daar op een bank met haar ene been over het andere geslagen. Hij trok een wenkbrauw op en keek haar aan. Nog steeds dezelfde ‘lege’ uitdrukking op zijn gezicht. ‘Wat doe ij hier nog?’ vroeg hij, het klonk ietwat bot, maar dat maakte hem niks uit nu. Hij hield er niet van als mensen naar hem keken als hij trainde. Hij hield er nooit van als mensen naar hem keken.

Tamelijk hatelijk zat ze daar als een bitchie girl. Antwoord op haar laatste vraag aan hem kwam er nu uit. ‘Nee, eigenlijk niet nee.’ Hij stond op en leek verder te willen gaan aangezien hij dacht dat ze op zou rotten. Een tikje geamuseerd, omdat ze dat nog niet van plan was, bleef ze zitten. Hij knalde zijn vuisten weer tegen de bal aan, Ravenna moest even aan Josef denken, de broer die na haar kwam. Josef deed aan boksen, dit gaf ook echt aan waarom hij op een bodybuilder leek. Achja, meneertje macho, de jongen hier leek sterk op hem. En dan was er ook nog Simon, dat was in vergelijking met zijn oudste broer een magere spaling. Ravenna legde haar hoofd even tegen de muur achter haar en luisterde naar het bonk-bonk.
Dat hield toch opeens op. Gauw ging ze weer wat rechter zitten. ‘Wat doe jij hier nog?’ vroeg hij bot. Ravenna keek hem een paar tellen aan. Dus hij dacht dat dit helemaal terrein voor hem was? Welnu, ze zou meneer even van antwoord dienen. 'Het spijt me zeer, ik wist niet dat dit privé terrein was.' zei ze een tikje hatelijk maar niet van haar stuk gebracht. 'Ik vind het hier wel gezellig, als je wilt dat ik oprot doe je je ogen maar dicht, dan zie je me niet.' Ze stond op van de bank en liep langzaam, haar benen kaarsrecht houdend, langs de grote lijn die door de hele zaal was geschilderd.
'Ga gerust verder, ik heb geen last van je.' Ze gooide haar haar naar achteren, niet uit ijdelheid maar omdat het gewoon in de weg zat. Simpelweg irritatie, als hij nog vervelender ging doen deed ze gewoon vervelend terug.

Hij was nu echt onredelijk, irritant en grof. Dat wist hij perfect, maar veel boeide het hem niet. Hij was hier naartoe gegaan in de hoop wat rust te krijgen, niet om bekeken te worden. Toch had hij niet het recht deze gymzaal te claimen. Er waren hier veel meer mensen dan hij gewend was, maar daar moest hij maar aan wennen. ‘Dat is het ook niet.’ Zei hij, het was een nutteloos antwoord, maar dat maakte niks uit. Een kort, sarcastisch lachje ontsnapte uit zijn keel bij haar woorden. Maar zijn mond vormde al snel weer een vlakke streep. ‘Naïef kind. Dat je iets niet kan zien betekent niet dat iets verdwijnt.’ Zei hij doodserieus. Het was gewoon zo. Als het wel zo was, dan leefde hij nu een leven met rust en zonder angst. Als het zo was dan had hij een perfect gelukkig leven. Maar het mocht niet baten. Hij zuchtte zachtjes terwijl zijn blik op het meisje gevestigd was. Hij zag haar opstaan en langs de geschilderde lijn lopen, richting hem. Ergens wou hij nu verder gaan met zijn opmerkingen, zijn domme, nietszeggende opmerkingen. Maar hij moest zich gedragen. En eigenlijk was hij hier toch om te leren hoe hij zich een beetje sociaal moest gedragen. Misschien moest hij zich dan toch maar eens wat aardiger gaan gedragen. Een zucht gleed over zijn lippen. ‘Oké, blijf maar als je wilt, ik kan je toch niet dwingen,’ Het was een toegeving, tenminste, zo leek het toch. Hij had toegegeven dat ze kon blijven als ze wou, dat hij niet kon zeggen wat ze moest doen. ‘Zou je dan misschien mee willen doen?’ de vraag kwam er luchtig uit, het was eigenlijk voor wijn eigen goed. Dan kon ze hem al niet bekijken, zoals ze eerst had gedaan. En hij zou haar heus niet knock-out slaan of zo. Zo was hij dan ook weer niet. ‘O, mijn naam is Four.’ Zei hij nog. Zo, poging een tot aardig zijn, gelukt. Voor zover hij dacht dan.

OOC :: Zou je misschien kunnen proberen iets meer inhoud te posten, zodat je me iets meer geeft om mee te rpge'en?

Stompzinnige gast, waarom verdeed ze haar tijd eigenlijk met hem? O ja, omdat ze het grappig vond...goed, ze moest zichzelf een nieuwe hobby aanleren. ‘Dat is het ook niet.’ Zei hij, nee natuurlijk niet! Alsof er voor een leerling ook maar één plek meer bestond dan de slaapzalen die privé waren. Wat haar vooral irriteerde was het sarcastische lachje wat eruit kwam. ‘Naïef kind. Dat je iets niet kan zien betekent niet dat iets verdwijnt.’ Achut, wat schattig. Meneer achtte haar jonger dan hem. Of hij wilde haar gewoon de grond in werken. Een van de de twee, maar in ieder geval hadden ze, tot haar ongenoegen, grote overeenkomsten. ‘Oké, blijf maar als je wilt, ik kan je toch niet dwingen,’ Nee, dat kon hij inderdaad niet. Hoewel ze dit niet echt als ''triomf'' beschouwde... ‘Zou je dan misschien mee willen doen?’ Huh, wat? Goed, ze was sterk maar haar ego was toch niet zó groot dat ze vond dat ze deze vent aankon. ‘O, mijn naam is Four.’ Zei hij nog. Ravenna kon het niet goed bevatten, ze trok één wenkbrauw omhoog en keek hem verbaasd aan waardoor ze even vergat om sarcastisch en kil te doen. Hierdoor kwam er helaas een wat zachtere uitdrukking op haar gezicht. Stik, niet doen. 'Four...' ze herhaalde het alsof ze volslagen idioot was. 'Interessante naam...' Nee, echt. Ze kende niemand die een cijfer als naam had. 'Ik heet Ravenna.' kwam er onwillekeurig zacht uit. Verdorie, daar ging ze weer. De beleefde kant kwam nu naar voren. En dat was dus echt niet de bedoeling, maar als deze kerel zich kon gedragen, kon zij dat ook wel. Enneh...nee bedankt. Ik sla als een zak pudding. What the....?! Waarom had ze dat nou weer eruit geflapt?! 'Of in ieder geval tegen exemplaren die harder zijn dan knulletjes van twaalf.' Oke, dat was net iets té waar. Haar handen waren nou eenmaal niet haar sterkste martelwerktuigen. Eerder haar manier van praten en de doeltreffendheid van haar voeten. 'En bovendien zou dat naast jou nogal belachelijk staan, nee echt...je lijkt me best wel...sterk...' Shizzle, wat een rotdag vandaag...

(maar natuurlijk, ik mijn best zullen doen ^^ Hopelijk kunt u hier wat mee)

PROFILE MAGICIAN

» Secrets are dangerous things [Open]
» Open your eyes to the things that surround you [RESERVED/CLOSED]
» Don't mind me - ✝
» How serene a mind could be [ + S H I N T A R O ]
» losing the mind

Getting my mind of things :: OPEN

Getting my mind of things :: OPEN

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen