Mijn ogen zijn nog gesloten wanneer de wekker afgaat in mijn kamer. Ik spring iets geschrokken overeind, mijn fel gele ogen wijd open gesperd. Langs mijn slapen lopen zweetdruppeltjes en ook de rest van mijn lichaam is klam van het zweet. Nachtmerries, niet mijn aller beste vriend, maar toch iets wat tegenwoordig vaker op bezoek komt 's nachts. Mijn ogen zijn ietwat vochtig, wat voor mij al genoeg is om te weten dat ik vannacht weer gehuild heb in m'n slaap. Ik kom half overeind, mijn lichaam nog op een hand steunend terwijl de andere door mijn haar heen kroelt. De wekker gaat nog steeds loeihard af naast me, maar ik weet het geluid te negeren. Continu dezelfde droom keer op keer opnieuw, verschrikkelijk. Plots chagrijnig gooi ik mijn benen over de rand van het bed heen en loop ik richting de badkamer. Ik spring in een ijskoude douche. De koude stralen water doen mijn lichaam sidderen van de kou, maar maken tevens mijn hoofd leeg van gedachten. Wilde ik nog op tijd komen voor de les, dan was het duidelijk dat dit heerlijke moment niet al te lang kon duren. Nukkiger als voorheen stap ik de douche uit, me sloompjes aankledend in mijn gebruikelijke stijl. Voor een kleine seconde kijk ik naar buiten. Naar de azuurblauwe lucht die alleen maar hitte kan gaan voorspellen. Hitte, iets waar ik absoluut niet tegen kan, en tevens iets waar ik weinig tot niets aan kan veranderen waardoor ik het alleen maar meer haat. Zonder er bij na te denken kies ik een ijsblauw gekleurde sjaal uit en bind hem om m'n nek heen. Een kenmerk van mij, iets unieks, iets wat mijzelf mijzelf maakt. Ik zoek snel de boeken die ik vandaag nodig zal hebben en prop ze in mijn te kleine tas. Heel even word mijn stemming nog slechter wanneer ik een van mijn boeken met geen mogelijkheid kan vinden. Na een paar minuten gezocht te hebben geef ik het op en stalk ik richting de wekker die nog altijd af gaat. Met een flinke ram van mijn vuist sla ik het ding aan diggelen. Mijn gele ogen staan nog steeds groot, net als mijn neusgaten die luid zuurstof naar binnen snuiven. Onbewust heb ik mijn handen tot vuisten gebald en moet ik er moeite voor doen om ze weer te ontspannen. Mijn felgele ogen traceren de deeltjes die vroeger een geheel vormden, maar nu niets meer zijn als losse stukjes zonder enige waarde. Vroeger behoorde ík ook tot een geheel.. Nu trek ik me op aan losse deeltjes. Elke dag weer wanhopig zoekend naar de stukjes die kwijt zijn geraakt. Shit! Vluchtig draai ik me om en loop ik de deur van mijn kamer uit, mijn ogen weer relaxt maar met duidelijke irritatie.

Halverwege de gangen hoor ik de schoolbel gaan en word mijn gezicht vol irritatie nog ernstiger. Op een iets harder tempo loop ik nu door de gangen heen, iedereen in mijn weg een kwade blik gunnend. Eenmaal aangekomen bij de deur van mijn desbetreffende les, zie ik dat deze al gesloten is. Zonder enige hoop probeer ik de deur te openen, maar besef ik eigenlijk al dat het geen zin meer heeft. Zoals verwacht opent de deur niet en zuchtend laat ik deze dus weer los. Voor een moment verschijnt het geamuseerde gezicht van de leraar in mijn gedachten en voel ik de woede langzaam weer opborrelen. Met een gebalde vuist ram ik op de houten deur voor mijn gezicht om vervolgens weg te lopen van het klaslokaal. Zweetdruppels vormen zich weer langs mijn slapen en bij mijn haarlijn. Zweet, klam, hitte. Kutdagmompel ik, mijn stem trillend van woede. Ik storm door de gangen heen, mijn voortanden op mijn lippen gedrukt zodat ik het niet uitschreeuw van frustratie. Beetje bij beetje kom ik dichterbij de plek waar ik hoop iets van verkoeling te vinden. Het is onder schooltijd, maar meestal vinden de gym lessen in dit weer toch buiten plaats. Licht bezweet en gedesoriënteerd loop ik door de deuren van de gymzaal heen. Zodra ik de koele zaal in stap voel ik iets van de eerdere woede van me afzweven hoewel de grootste irritatie aan blijft houden. Met mijn haast oplichtende ogen staar ik de gymzaal door. Op zoek naar enig teken van leven, om dan te hopen dat het weer snel uit mijn zicht verdwijnt. Wanneer ik er zeker van ben dat er zelfs geen muis te horen of te zien is zucht ik opgelucht. Ik smijt mijn schoudertas op de grond, en staar hem na wanneer deze enkele meters over de vloer heen glijd. Of de boeken die er in zitten het overleefd hebben weet ik niet, en eerlijk gezegd kunnen ze me ook gestolen worden. Met een knal laat ik mezelf gespreid op de koele vloer vallen. Ik probeer uit alle macht niet over m'n nachtmerrie na te denken, maar dit blijkt op deze rotdag natuurlijk onmogelijk. Het enige wat door mijn al wazige gedachten tolt zijn fragmenten van de nachtmerrie die ik keer op keer weer opnieuw zie. Nachtmerrie én realiteit. Het is meer alsof ik terug kijk naar wat gebeurd is, maar met einden waarvan mijn nek haren overeind gaan staan. De meest voorkomende nachtmerries zijn die waar ik mijn broer vermoord en waar ik háár vermoord. Mijn broer is niet dood zover ik weet, anders had ik het wel gehoord. Nee het is het meisje waarover ik twijfel.. Heb ik haar dan echt vermoord? Heb ik haar dood op mijn geweten staan of loopt die trut toch nog ergens gelukkig en blij rond?

Ik sla mijn gebalde vuist op de betonnen vloer en vloer de dreun door mijn arm heen vibreren. Het liefst zou ik teruggaan naar mijn thuis planeet om er achter te komen, om te weten te komen wat er nu precies gebeurd is en of ze nu wel of niet leeft. Misschien is ze dood gegaan op de plek waar ik haar keel heb gegrepen, of misschien heeft ze mijn broer weer teruggevonden en is ze onlangs met hem getrouwd de slet. Nee, liever dood dan. Mijn felgele ogen vernauwen zich op een van de instrumenten die boven in de gymzaal hangen wanneer ik tot die conclusie kom. Normaal zou ik er van moeten schrikken, maar dit gebeurd niet. Met die insteek heb ik haar namelijk al eerder proberen te vermoorden.. of toch echt vermoord. Gefrustreerd kom ik overeind maar mijn gedachten volgen me elke stap die ik zet. Argh! slaak ik een kreet uit, mijn gele ogen weer wijd staand. Wanhopig zoek ik iets in de gymzaal waarop ik me kan uitleven. Uiteindelijk vind ik een oude boks zak en ren ik er naar toe meteen mijn volle gewicht op het ding stortend. Het ding kraakt luid maar breekt niet, noch valt hij om. Met volle kracht begin ik me uit te leven op het ding wat op zijn beurt steund en kreunt van de rake klappen die ik er aan uitdeel. Zweet vormt zich onder mijn haren en op mijn onderrug, maar dat houd me dit keer niet tegen om vastbesloten door te meppen. Mijn gele ogen gaan van wijd naar steeds smaller tot ze weer ontspannen staan en ik mezelf nog maar net overeind kan houden. Alle kracht lijkt uit mijn lichaam te zijn gezogen, enkel de magische energie voel ik nog kloppen in mijn bloedbanen. Maar nee, ik heb bewust niet gekozen om me uit te leven met magie, omdat ik dan nog steeds energie genoeg heb om over andere dingen na te denken. Nee.. als ik echt vermoeid wil zijn gaat er niets boven fysieke vermoeidheid. Ik slof uitgeput naar het midden van de gymzaal om daar weer gespreid neer te ploffen. Ik zucht en adem op het begin nog snel in en uit, dit word naarmate de tijd verstrijkt steeds langzamer tot het bijna compleet stil is. Ik sluit mijn gele ogen en wis alle vergiftigde gedachten uit mijn hoofd, alle negatieve gedachten verdwijnen beetje voor beetje tot ik weer helder kan nadenken en ik niet meer bang ben dat ik weer terugval in mijn negatieve spiraal.

Voor zeker een halfuur lig ik daar op de grond, te genieten van mijn koele omgeving en de stilte die er heerst. Op deze rotdag kan niets voor eeuwig zijn, dus is het ook maar een mum van tijd dat ik voetstappen door de gymzaal hoor galmen. Eerst denk ik nog dat het iemand is die niet door heeft dat de lessen buiten zijn, maar wanneer ik ze dichterbij hoor komen besef ik dat het waarschijnlijk iemand is met een ander doel. Mijn gele ogen flitsen open, maar ik blijf wel liggen hoewel ik mijn pose iets verander. Een van mijn knieen steekt nu omhoog terwijl ik een van mijn armen achter m'n hoofd leg. Rustig wacht ik af tot diegene iets tegen me zegt, aangezien ik er ergens vanuit ga dat hij of zij met dat doel deze kant opgekomen is. De irritatie die voor zo lang weg is gebleven komt weer langzaam terug, hoewel in mindere mate aangezien ik geen energie meer heb om ook maar íets meer geirriteerd te zijn.

Voor: Serena.
- Sowwy voor slechte inhoud en het wachten x'D

Met mijn hoofd nog altijd licht in de wolken luister ik naar het getik van de hakken op de betonnen gymzaal. De gymzaal die ik zojuist nog als een heilig oord zag is nu alweer een stuk minder waard door een zeker persoon wat persee moest komen binnenlopen. Ik houd haar passen goed in de gaten, ja het was een meisje dat is overduidelijk aan haar hakken te horen. Ze is nog een paar meter van me verwijderd, nog maar 1 meter en dan zie ik lang blond haar naar beneden dwarrelen. Mijn felgele ogen richt ik in die van haar, mijn blik niet bepaald vrolijk maar ook niet een twee drie negatief. Ze heeft gewoon puur ongeluk dat ze me in een slechte bui heeft getroffen meer niet. Zonder mijn pose te veranderen staar ik haar aan, mijn ogen langs haar gezicht een glijdend. Ze heeft een klein gezichtje dat een en al meisje uit straalt. De make up die ze op haar gezicht heeft gesmeerd vind ik onnodig. Ik heb nooit zo van meisjes gehouden die hun huid vol make-up doen, laat staan iemand die het niet nodig heeft. Het maakt je mooier zeggen ze, maar ik vind dat de grootste onzin, het verdoezelt je schoonheid door in feite een masker te creeeren. En waarom? Als het innerlijk niet deugt kom je al helemaal niet ver met alleen een nep uiterlijk. Een smalle grimas siert mijn lippen wanneer ik haar toepasselijke zoete stem hoor. Haar ogen staan nieuwsgierig in de mijne, maar ik beantwoord ze niet hetzelfde. Lichte irritatie uit zich in mijn gezicht en ogen, wat heeft het blonde meisje hier te zoeken? Wat voor reden heeft zij om zich in de gymzaal te bevinden? Mocht deze reden niet voldoende zijn, zou ze dan aub weer de gymzaal willen verlaten? Hn. Deze woorden had ik eigenlijk tegen haar willen zeggen in plaats van ze te bedenken, maar voor nu krijg ik het niet over m'n hart om dat nieuwsgierige poppetje pijn te doen.

Ik merk dat ik het antwoord op haar vraag ben uit aan het stellen, enkel en alleen om haar gezicht nogmaals goed in me op te nemen. Haar lange blonde krullen deinzen nog op een 40 cm boven mijn neus en complimenteren haar hazelnoot bruine ogen op een positieve manier. Ik kijk weer weg van haar wanneer ik een antwoord ben aan het vormen; Als ik daadwerkelijk wilde gaan slapen, had ik me wel een plek uitgezocht waarvan ik zeker was dat ik niet gestoord werd door klakkende hakken. Zeg ik cynisch mijn wenkbrauw omhoog trekkend bij mijn woorden. Nee, tot nu toe heeft ze mijn aardigheid nog niet verdiend, en of ze dat ging verdienen is helemaal aan haar. Als ze echt zo'n poppetje is waar op ze lijkt dan zal het nog wel even duren voordat ze m'n respect gewonnen heeft, als dat dan al ooit gaat gebeuren. Voor een klein moment staar ik naar haar hagelwitte tanden en haar mond die ze in een grijns heeft gekruld. Hn, blijkbaar vind ze zichzelf ook nog leuk ook. Ik kom overeind, mijn bovenlichaam nu met beide handen ondersteunend.. Het meisje voor me lijkt niet tot nauwelijks last te hebben van de hitte, en dat terwijl ze zo'n jurk aan heeft. Ik leg mijn hoofd even nieuwsgierig schuin, en deze ' pop' zit bij ons op school? Ik grinnik wanneer ik me bedenk hoe raar ze er uit moet zien wanneer ze in de schoolbanken zit tussen alle naja normale mensen. Mijn ogen glijden over de paarse jurk heen die ze had gematcht met haar paarse hakken, te paars voor mijn doen, maar ach wie ben ik omdat te denken. Normaal had ik nu al lang iets tegen haar gezegd, maar omdat het zij is die mij komt opzoeken houd ik nog even plagend mijn mond, haar met nietszeggende ogen aanstarend. Met een verveelde expressie haal ik een hand door mijn zwarte haar heen, de achterkant waar ik zojuist op gelegen had weer fatsoenerend. Het zweet wat eerder klam tegen mijn voorhoofd aanplakte is opgedroogd, enkel de natte haren bij mijn haarlijn zijn nog te zien. Ik weet de stilte voor circa 7 minuten omhoog te houden tot ik het niet meer volhoud en geiriteerd vraag; Dus je besluit hier even binnen te waltzen iemand zijn rust te verstoren en vervolgens niets meer te zeggen? De wenkbrauw van eerder schiet weer omhoog, mijn felgele ogen nu doordringend in de hare. Wat een raar kind. Heb je niets beters te doen? Lessen te volgen bijvoorbeeld? Je op te maken? Gaat er door mijn gedachten heen terwijl ik zacht grinnik. Uiteindelijk besluit ik maar helemaal overeind te komen, mijn lange lichaam rekkend en strekkend. Hierna duw ik mijn handen in mijn broekzakken en staar ik haar iets lax aan. Ze is beduidend kleiner als mij, waardoor ik serieus omlaag moet kijken wil ik de emotie in haar ogen zien. Hn, misschien word ze kwaad of beledigd, ergens hoopte ik het zodat ik mijn woede en frustratie ergens op kan uitleven.. In de vorm van woorden natuurlijk, meisjes slaan staat niet meer in mijn woordenboek. Daar ben ik lang geleden wel achter gekomen.

- Hnn. Naja als je meer weet te schrijven of kunt schrijven dan vind ik dat altijd leuk ;] Ik weet nog niet of Nighty haar leuk gaat vinden haha, dus we'll see wat voor naam ie gebruikt. Beetje korter als de vorige excusez moi.