what do you want sweetie

Lightning geeuwde even wat verveeld. Ze staarde de hele tijd naar het plafond in haar kamer. Bijna nooit had ze iets te doen wanneer ze vrije tijd had. Wat dus best vervelend is omdat Lightning nu iemand is die graag iets te doen had om zich bezig te houden. Het getik van de staar van haar Jaguar tokte de hele tijd tegen haar kast deur. Ook dat begon wat irritant te worden. Wat moest ze toch doen. Lightning ging rechtzitten op haar bed, stond toen recht en staarde wat door het raam. Gelukkig was het nog mooi weer, een sierlijke grijns sierde dan ook haar lippen toen ze van het raam weg ging en naar de jaguar draaide."Lucifer, ik ga maar eens naar buiten, dus je mag kiezen wat jij wilt doen want het kan mij voor het moment niks schelen." Verzuchtte ze. De jaguar was een koppig dier, die zou haar waarschijnlijk in het begin haar in de gaten houden gewoon om er voor te zorgen dat ze geen problemen zou hebben. Maar deze keer keek ze hem zo streng aan dat hij het nu niet zou durven. Opgelucht kamde ze nog even vluchtig haar haren die wat warrig hadden gelegen doordat ze de hele tijd wat had rondgedraaid in haar bed. Dat was al snel gedaan waardoor ze meteen haar kamer bijna letterlijk uitstormde en van de trappen rende. Ging toen op de leuning gaan zitten en gleed zo van naar de beneden verdiep, de trappen waren voor het moment veel te lastig. Vooral in dit warme weer zou ze neit teveel beweging nodig hebben omdat ze het dan ook veel te warm zou kunnen krijgen. Haar bruine haren lagen sierlijk rond haar gezicht. Ze was nog steeds boos voor de haren. Van Kanda had ze gehoord dat weer die creep Soh haar op een of andere manier had kunnen overhalen dat ze haar geverfde kleur rood weg moest doen, en weer haar naturel kleur bruin haar moest hebben. Waarschijnlijk was ze zo dronken geweest dat ze het nog verdorrie had gedaan ook. Lightning had expres haar haren rood gekleurd om mensen zoals soh uit haar buurt te houden ook al hield ze zelf niet zo van dat kleur. Maar nu. Ah ze moest toegeven dat ze haar eigen kleurhaar wel had gemist. Maar dat deed er nu niet toe. Ze bleef maar hollen door de gangen, kon haar niet schelen dat vele leeraren dat ze tegen kwamen haar hoofdschuddend nakeken. Het deerde haar niet. Al snel kwam ze op het grasveld terecht. Haar vertrouwde plek, hier kwam ze vaker gewoon om te genieten van het weer. Ze ging tegen de boom gaan zitten. wel achter de boom omdat ze niet echt veel zin had om de school de hele tijd te hoeven zien, ze had vrijaf dus geen school nu. Dat had ze nu dus echt niet nodig. Haar gitaar haalde ze tevoorschijnt van achter haar rug. De gouden gitaar glinsterde in de zon. Al snel begon Lightning gewoon wat te zingen terwijl ze haar gitaar bespeelde.

-de lieve night xd-

de gitaar

Met mijn gele ogen nog gesloten lig ik languit op mijn bed te slapen. Mijn ademhaling gaat nog rustig zover dat mogelijk is in deze hitte. Tot nu toe had ik er maar weinig problemen mee, de problemen beginnen pas wanneer een nachtmerrie zijn hoogtepunt bereikt waardoor ik geschrokken overeind schiet. Mijn felgele ogen zijn binnen een paar seconden open geflitst en staren nu licht verwijd naar de witte muur tegenover mijn bed. Heel even begin ik te rillen, maar niet alleen door het koude zweet dat langs mijn slapen naar beneden rolt. Het is alsof haar lippen nog steeds op de mijne na branden, alsof haar warme handen mijn wangen nog altijd strelen.. Het is pas wanneer ik de nieuwe wekker naast me zachtjes hoor afgaan dat ik uit mijn trance weet te ontsnappen. Alles leek zo echt, niet alleen net op het bed maar ook in mijn droom. Elke aanraking, elke emotie leek ik écht mee te maken voor een moment. Alsof ze nu tegenover me zat in plaats van onder de grond, of terug op Shadra. Waar ik voorheen geiriteerd raakte van mijn dromen, ben ik nu enkel nog gefascineerd door ze. De echtheid er van is onmiskenbaar, en dat het me achterna blijft zitten moet toch ook wat zeggen? Ik zucht en sla mijn benen over het bed heen. Het is al laat in de middag, en de meeste leerlingen zijn al klaar met school voor de dag. Persoonlijk heb ik me ziek gemeld, wegens griep heb ik gezegd, hoewel dat ook vertaald kan worden in een serieus te kort aan slaap. Ik loop naar de douche toe die ik aan zet, maar waar ik verder niet onder stap. Enkel het sollide geluid van de stralen die de grond van de douche raken is al voldoende om terug te komen op aarde en wakker te worden van mijn diepe slaap. Mijn gele ogen glijden naar de spiegel diens reflectie een verwaaide jongen aangeven. Mijn handen gaan vluchtig te werk met mijn haren diens plukken alle kanten op staan. Ik was mijn gezicht en kleed me om in mijn normale stijl om daarna de badkamer weer te verlaten voor de slaapkamer. Daar druk ik voorzichtig mijn wekker uit, om er voor te zorgen dat ik niet wéér een nieuw moet kopen. Nee, de vorige keer ging ik er toch net wat minder soepel mee om. Ik loop naar het venster toe om daar even mijn hoofd uit te steken op zoek naar iets van interesse of mogelijk iets wat ik kon gaan doen. Niets op het schoolterrein lijkt echt te bewegen, alles staat stil of waait mee met de zachte wind die waait. Peinzend haal ik mijn hoofd weer uit het venster en loop ik richting de keuken waar ik een glas water pak. Deze gooi ik in een keer achterover om vervolgens richting de slaapkamerdeur te lopen. Een smalle glimlach staat op mijn lippen en hoewel ik niet bepaald chagrijnig ben, ben ik ook niet bepaald vrolijk. Op dagen dat ik niet goed geslapen had was ik nooit vrolijk, voornamelijk omdat slecht slapen gepaard gaat met nachtmerries. Neutraal loop ik dus door het kasteel heen richting de uitgang, om daar via de tuinen naar de uitgang van het schoolterrein te lopen. Voorzichtig, en op mijn hoede loop ik langs de mensen die aan het controleren zijn. Met mijn gele ogen op de grond gericht en mijn ijsblauwe sjaal om mijn halve hoofd gewikkeld slaag ik er in om ongezien van het schoolterrein af te komen. Een smal tevreden glimlachje hangt om mijn lippen heen terwijl ik vrij en blij over alles wat groen is heen wandel.

Zonder echt weet te hebben van waar ik heen loop, wandel ik steevast in dezelfde richting. Mijn gele ogen heb ik gericht op de natuur om me heen, de ene bloem beter bestuderend als de ander. Natuur en alles wat er mee te maken heeft is altijd al een grote fascinatie geweest. Hmm, Soms vraag ik me af waarom ik nu persee op Shadra geboren moest worden, terwijl er zoveel andere meer interessante magie soorten zijn. Zoals de mensen van Puffoon die vleugels kunnen groeien en overal heen kunnen vliegen, of zoals de mensen van Gren die de natuur precies kunnen vertellen wat ze van hun verlangen. Niet dat er iets mis is met Shadra, maar toch.. Mijn fascinatie is toch altijd uit gegaan naar de andere magie soorten, misschien omdat ik mijn eigen soort al te goed ken, en de andere soorten nog niet zo goed als ik zou willen. Diep in gedachten over de verschillende magie soorten richt ik mijn ogen weer op de grassprietjes onder me. Uiteindelijk sta ik stil en snuif ik voor een moment de frisse lucht in mijn neusgaten op. Eindelijk vrij, hoewel niet helemaal veroorloofd vrij bedenk ik me grimmig. Als iemand hier achter komt ben ik dood vlees, ach de straf zal toch wel niet levens bedreiegnd zijn. Zolang het dat niet is, ben ik overal tegen bestand en maakt het je enkel sterker. Ik wil weer beginnen met lopen wanneer ik plots een windstoot van mijn linkerkant ontvang, met daarin klanken van muziek die zeker niet van de natuur afkomstig zijn. Ik spits mijn oren in die richting en na even geluisterd te hebben ben ik er zeker van dat er in ieder geval een gitaar te horen is. Een glimlach siert kort mijn lippen terwijl ik koers zet voor de verschillende muziek klanken die mijn oren bereiken. Ik kom steeds dichter en dichterbij de gitaarmuziek en herken plots ook een stuk zang in het muziekstuk. Mijn glimlach verbeed ietsjes terwijl ik vastbesloten die kant op loop, nieuwsgierig naar diegene die zo zorgeloos aan het zingen is in het bos. De stem is duidelijk afkomstig van een vrouw of meisje, een van de twee. Het duurt niet lang tot ik haar zie zitten, tegen een van de bomen aan haar gezicht in de tegengestelde richting van het kasteel gericht. Haar bruine lange haren deinzen lichtjes mee met de wind terwijl ze rustig blijft doorspelen en zingen. Stilletjes loop ik haar kant op om daar aan de andere kant van de boom te gaan zitten, zodat zij mij niet kan zien en andersom ook niet. Stilletjes geniet ik van de muziek die voortvloeit uit haar gitaar en haar mond. Nee ik wil haar niet onderbreken terwijl ze nog zo druk aan het spelen is. Een muziekstuk duurt niet voor eeuwig, wanneer haar stuk eindigt is er nog tijd genoeg voor woorden en vragen. Voor nu hoef ik enkel mijn ogen te sluiten en eventjes te genieten van dit zeldzame moment, goede muziek. Heel even dreig ik in slaap te vallen door de goed afgestemde muzieknoten, maar ik weet mezelf not net wakker te houden.. nét..
- Sowwy voor slechte inhoud en het wachten x'D

Ze genoot van de stilte, genoot van hoe ze de snaren bespeelde. Zacht, voorzichtig en langzaam. De wind die af en toe eens opstak zorgde ervoor dat er enkele bruine plukken haar voor haar gezicht kwam te liggen. maar ze negeerde dat. Wou nu niet meteen stoppen met haar muziek. Lightning had het nog niet zo lang geleden zelf schreven afgemaakt. Waarschijnlijk was het liedje nog geen twee dagen uit. De exacte tijd wist ze neit meer omdat ze nogal in een wat vage bui was geweest blijkbaar. Niet dat je het kon merken aan de muziek maar ze herrinerde zich niet zo goed meer wanneer ze het had geschreven. Ookal had ze zo het gevoel dat het heel vroeg in de ochtend zou moeten zijn geweest, vlak na die vervelende transformatie waar ze vaak genoeg al rennend door de gangen moeten zijn gegaan voor naar het donkere bos. Het was lastig om iedere avond laat ongezien naar het bos te kunnen gaan, maar ze moest wel. De hellehond dat in haar zat, een vloek dat vanaf haar geboorte bij haar hoorde zorgde ervoor dat wanneer ze in de dierlijke vorm zat, het verschil niet meer zag tussen vriend en vijand, en hellehonden vinden vlees heerlijk en mensen waren van vlees. Daarom vluchtte ze altijd snachts naar het bos waar niemand meer was dan alleen maar dieren die dood mochten. Pas na een tijdje besefte ze dat haar liedje bijna afgelopen was, best jammer want ze werd altijd kalm van de muziek. Maargoed aan alles komt natuurlijk een einde..jammer genoeg niet aan haar vloek maar daar heeft Light zich al lang overheen gezet. Op haar gemak speelde ze haar laatste akkoorden nog deftig af waardoor het nog even in het rond galmde maar toen toch ook uiteindelijk verdween. "Misschien nog neit helemaal af" Sprak ze mompelend tegen haar zelf, maar ze had de papieren niet bij dus zou ze dat maar later afkunnen maken. een gevoel zei haar dat het gewoon nog niet af was het liedje. Lightning zal wel zien later op de dag hoe het echt zou eindigen. Ondertussen legde ze de goude gitaar vlak naast haar.

-ik moest posten *.* en er is toch nog een beetje uit gekomen xd-

Met mijn gele ogen gesloten luister ik naar de stem van het meisje wat tegen de andere kant van de boomstam zit. Haar melodische stem bestaat uit honderd verschillende noten die samen een prachtige harmonie vormen. Heel even dwalen mijn gedachten af naar andere tijden, naar dagen waar het allemaal niet zo rustig was zoals dat nu zo is en even maakt haar muziek me lichtelijk droevig. Het is dan ook niet een al te vrolijk deuntje wat ze aan het spelen en aan het zingen is. Tijden van vroeger schieten door mijn hoofd heen, als een hele snelle diashow diens plaatjes een voor een langs mijn ogen komen flitsen. Plaatjes met mij en mijn broer, die ik ergens mis en plaatjes met mij en mijn 'vrienden' die me volgde alsof ik een stuk vlees was en hun allemaal hongerige beesten. Dat was ook de reden dat ik ze op een gegeven moment haatte, ze jatte alles wat te jatte viel aan me, en kopieerde mijn stijl exact, stelletje mensen die geen eigen fantasie of stijl hebben. Misschien dat dat de reden is dat ik van muziek houd, alle liedjes en composities verschillen van elkaar qua volgorde van de noten en het ritme. Ook al is het verschil soms maar klein als het een plagiaat is, muziek is altijd verschillend. Na een aantal minuten merk ik dat ze langzaam naar een einde toe is aan het werken en ik open mijn gele ogen in een flits. De diashow aan herrineringen eindigt en het is weer stil op het grasveld.. Naja buiten het huilen van de wind en het ritselen van de bladeren aan de bomen dan. Heel even staar ik vanuit mijn ooghoeken naar een stukje van haar gezicht, en hoewel ik het nauwelijks kan zien weet ik zeker dat ze niet veel ouder of jonger als mij moet zijn. Dan hoor ik plots haar stem waarvan ik even opschrik, even denk ik dat ze door heeft dat ik hier zit en ze het tegen mij heeft, maar al gauw merk ik dat dit niet het geval is en ze gewoon tegen zichzelf is aan het praten. Ik grimas breed voor ik zonder twijfel antwoord: Hn.. Ik denk dat het ver af is, ik zou er niets meer aan veranderen in ieder geval. Mijn stem is kalm en rustig, maar wel overtuigend. Wanneer ik in een opwelling muziek schrijf verander ik het daarna vrijwel nooit. De noten reflecteren op dat moment precies hoe ik me voel en waar ik mee bezig ben geweest. Een soort van herrinering die ik niet zomaar wil herschrijven om hem beter te maken, tenslotte kun je herrineringen ook niet uitgummen en opnieuw invullen. Ik zie dat ze haar gouden gitaar naast zich legt en ik glimlach bij het zien er van, ik laat mijn vingertoppen voor een seconden over de contouren van de klankkast glijden. Mooi ding, hoewel niets voor mij. Zeg ik met een brede grimas. Goud is gewoon te shiny en te opvallend om mee gezien te worden, dan had ik toch liever aarde tinten en misschien het allerliefst nog gewoon zwart. Bovendien is zo'n gouden gitaar veels te veel waard, en aangezien ik zo nu en dan nog wel eens de controle over mijn lichaam verlies.. Hm, nee dat is gewoon weg zonde.

Ik besluit overeind te komen en mezelf zichtbaar te maken voor haar, zodat ze tenminste weet dat het een persoon is die tegen haar aan het praten is en dat ze niet gek is aan het worden. Ik glimlach vriendelijk naar haar terwijl mijn ogen lichtjes mee glimmen. Haar lange bruine haren waaien mee met de wind wanneer ik haar gezicht onderzoekend aan staar. Ze heeft een vrij neutrale expressie op haar gezicht en haar ogen zeggen me al evenmin iets. Mijn grimas word iets breder wanneer ik haar complimenteer: Je bent goed, hoewel ik je gitaarspel misschien beter vind als je zangkunsten. Zeg ik compleet eerlijk tegen haar. Ergens hoop ik dat ze het niet te serieus op vat en zich beledigd voelt. Hn, eitherway het maakt niet veel verschil mijn mening zal niet zo snel veranderen daardoor, laat staan in toom gehouden worden. Om niet meteen ruzie te creeëren voeg ik er dan toch nog aan toe; Niet dat die slecht zijn. Ik mompel het maar, maar als ze het wil horen dan heeft ze het vast mee gekregen. Mijn felgele ogen druipen van haar gezicht af richting de rest van haar lichaam waardoor ik kan concluderen dat ze waarschijnlijk inderdaad net als mij een student is op Star Academy. Heb je geen school meer? Vraag ik haar vol desinteresse, ugh praten over school Rui, zeer volwassen van je en vooral boeiend. Ik zucht en haal een van mijn handen door mijn ebbenhout zwarte haren heen. Hierna steek ik mijn handen wat ongemakkelijk in mijn broekzakken haar afwachtend aankijkend. Zou ik nu nog wat zeggen? Of zal ik haar uit de tent lokken en haar wat laten zeggen? Ik leg mijn gele ogen in die van haar en houd ze daar vast afwachtend op.. naja iets. Langzaam word ik ongeduldig en weet ik dat de stilte steeds ongemakkelijker word. Ik zucht en zeg dan toch nog; Composeer je vaker muziek? Hm, het was niet moeilijk om te beseffen dat het liedje wat ze zojuist speelde van haar zelf was. Niet alleen merkte je het lichtjes aan de manier van schrijven maar ook aan haar eerdere woorden. Toch, als ik haar liedje niet gehoord had had ik nog kunnen denken dat ze een deviatie had gemaakt op een origineel, dit is echter niet het geval. Ik leg mijn hoofd schuin terwijl ik op haar antwoord wacht, mijn ogen gefocused op de duizenden grassprietjes die zich in de schaduw van mijn lichaam bevinden. Langzaam aan begin ik met het checken van mijn woorden en acties, misschien ben ik iets té open en eerlijk geweest voor een eerste ontmoeting. Daar moet ze dan maar tegenkunnen bedenk ik me grijnzend.. Een vriend of vriendin van mij moet tenslotte tegen een stootje kunnen en niet meteen opvliegen in vuur en vlam wanneer ook maar iets negatiefs gezegd word over het persoon. Hm, wat voor persoon zal dit meisje zijn? Een vriend of toch meer een vijand? Omdat ze muziek schrijft en speelt krijgt ze al een aantal pluspunten, nu de rest van haar leven en karakter nog onder de loep nemen. Met een licht opgewekte blik glijden mijn ogen nog een keer over haar lichaam heen, nieuwsgierig en geinteresseerd.

- Lekker laat. Maar ik geloof dat je toch op vakantie was, dus ik hoop dat het niet veel uitmaakt. ^^'

Lightning staarde naar de blauwe lucht. De wolken zweefden zoals alle andere dagen langzaam voorbij. Even begon Light vluchtig te geeuwen, niet omdat ze zich verveelde maar gewoon zomaar. Ja dat klonk niet logich maar Lightning was niet iemand die een saai iemand was en heel haar toekomst al had gepland. Nu moest ze genieten van het heten, het enige wat ze wist over haar toekomst was dat het allemaal onverwacht zou moeten komen.
Dingen ontdekken en vooral hopenlijk avontuurlijke dingen waar ze de adrenaline kick zou door krijgen. Maar goed, ze dacht er niet zo vaak overna omdat het nu nog niet echt belangrijk was voor het moment dan toch. is aan het praten. Hn.. Ik denk dat het ver af is, ik zou er niets meer aan veranderen in ieder geval Hoorde Lightning iemand zeggen, waardoor ze even verbaasd op Vanwaar de stem vandaan kwam, kon het kloppen van achter de boom? Ah ze zal wel snel zien. Je bent goed, hoewel ik je gitaarspel misschien beter vind als je zangkunsten. ging hij verder Niet meteen gaf ze antwoord op zijn verklaring, wat kon het haar schelen hoe hij dacht over haar stem en haar muziek, dat was zijn probleem en niet de hare. Zijn gedachten. Ieder heeft er een of je het nu tof zou vinden of niet. En wat had het voor zin om te proberen zijn gedachten te verdraaien?
Iedereen heeft een mening, jasses die gedachten klonken saai ze zou er bijna door in slaap vallen, daardoor duwde ze die dan ook meteen zo diep mogenlijk in haar hoofd en merkte pas toen dat de jongen ondertussen bij haar was komen staan. Lightning hief kort haar hoofd op om hem rechtaan te kijken met haar zilver kleurige ogen. Niet dat die slecht zijn Hoorde ze hem wat stilletjes mompelen. Nonchalant haalde ze even kort haar schouders op en glimlachte op een zoete manier."Dat zijn jou gedachten en niet de mijne" Verklaarde ze kort en op een liefelijke manier bondig.
Oke het leek misschien dat ze neit echt een prater was, maar dat was helemaal niet waar, ze praatte graag. Maar eerst bekeek ze de jonge gast voor haar wat aandachtiger, ze moest toegeven dat hij er helemaal niet verkeerd uitzag. dat hield ze natuurlijk voor zichzelf-toch voor nu dan. Heb je geen school meer? Ging hij vervolgens verder. Zo te zien was hij iemand die niet graag stilte heeft. Een sierlijke grijns sierde haar lippen."Heb voor het moment wat vrijaf" legde ze uit."Jij niet dan?" vroeg ze liefjes maar haar ogen twinkelden heel even kort uitdagend. Toch verdween de uitdaging al snel, alsof het er niet eens zou kunnen zijn geweest als je er niet zou hebben opgelet.
; Composeer je vaker muziek? Vroeg hij haar. Even haalde ze haar schouders op."Meestal wel ja, hangt er vanaf hoe sterk mijn...emotie's zijn" Sprak ze grinnikend. Ja vaak schreef ze liedjes wanneer haar emotie's sterker waren dan normaal. Bij woede is dat weer iets anders want dan moet ze naar het bos vluchten weeral voor dezelfde reden dat ze zowieso snachts naar het bos rend."Je weet toch wel dat staren niet echt beleefd is" Glimlachte ze met weer zo'n zoete stem en keek hem met twinkelende ogen aan. Ondertussen borg ze haar gitaar weer in haar tas op..

Stilletjes geniet ik van het zachte briesje dat door mijn haren waait en ze tevens alle kanten op laat vliegen, dat is dan ook meteen de mindere kant van het lekkere briesje. Meteen corrigeer ik de plukjes die het geheel hebben verlaten en zorg dat ze weer op hun plek liggen, om vervolgens het tafereel weer te herhalen wanneer de wind weer komt opzetten. Ik herhaal het een paar keer tot ik het met een moedeloos zuchtje op geef en ze gewoon maar alle kanten uit laat vliegen. Mijn gele ogen staan neutraal in die van het meisje tegenover me gericht, wat zou haar reactie zijn op mijn eerdere niet al te vriendelijke woorden. De smalle glimlach die eerder mijn lippen nog gesierd had verdwijnt langzaam wanneer een direct antwoord op mijn vraag uit blijft. Okay, dan niet, als je geen zin hebt om met me te praten kun je dat ook gewoon zeggen. Gefrustreerd haal ik een hand door mijn haren heen en net wanneer ik er iets van wil gaan zeggen hoor ik haar stem door mijn hoofd heen galmen. De kleine glimlach komt weer terug op mijn gezicht en met een geinterreseerd gezicht kijk ik haar kant op. Ik haal mijn schouders wat onverschillig op en antwoord dan kort: Ik gaf enkel mijn mening, wat je er mee doet moet je zelf weten. Ik grimas kort en besluit dat mijn lichaam te zwaar word voor alleen mijn benen, dus leun ik tegen de boom naast me aan, mijn armen over elkaar geslagen. Even verlaten mijn ogen de hare voor de blauwe lucht boven ons waar de witte wolken tergend langzaam voorbij glijden. Dat lijkt me pas relaxt, niets doen en een beetje hangen en wanneer je het zat bent een beetje op mensen neer regenen en onrust en irritatie verspreiden. Wat een heerlijk leventje moet dat wel niet zijn, bovendien heb je continu mensen die naar je opkijken, letterlijk. Langzaam begin ik mezelf te verliezen in mijn idiote gedachten en het pas wanneer het meisje begint te praten dat ik mijn ogen weer op haar richt. Ik knik op haar woorden en staar haar ietwat teleurgesteld aan wanneer ze dezelfde vraag terugkaatst. Ik schud mijn hoofd en antwoord simpel: Zie je niet aan me dat ik ziek ben dan? Vraag ik haar met een sarcastische stem mijn wenkbrauw ietsje omhoog trekkend. Ze zou nu toch wel doorkrijgen dat ik eigenlijk wel school heb maar dat ik dat liever verzuim dan er naar toe te gaan. Ik peil haar nog een keertje met mijn ogen en besluit dan voor mezelf dat zij vast trouw naar alle lessen moet gaan. Even betrek ik mijn gezicht en draai ik mijn hoofd weer van haar weg. Ik heb de pest aan stuudjes en over ijverige personen, gewoon omdat ze overal veels te hard hun best voor doen om vervolgens nog steeds te falen in wat ze ook doen. Intelligentie is tenslotte aangeboren, en het vermogen om te leren eveneens, sommige mensen hebben gewoon hun plafond bereikt en verder als dat moeten ze niet eens willen tasten. Dat eindigt alleen in depressiviteit en een besef van hoe dom ze eigenlijk wel niet zijn. Mijn gedachten worden gelukkig afgekapt door de stem van het meisje voor me en ik staar haar iets afwezig aan, in mijn achterhoofd nog steeds bezig met het denken over nutteloze dingen. Knap van je dat je je emoties weet om te zetten in noten. Er zijn er maar weinig die dat kunnen, maar nog minder die dat gevoel ook over kunnen brengen aan een publiek. Ik grimas, het veld open latend of dit voor haar nu wel of niet het geval is. Dat moet ze maar horen van iemand anders als mij, ik wil haar tenslotte niet te veel complimenteren of afkraken.

Bij haar volgende woorden grinnik ik zachtjes, een zachte Tsk hoorbaar onder in van mijn ademhalingen. Nee, nog nooit eerder van gehoord, maar nu jij zo lief bent geweest om het me duidelijk te maken, zal ik het niet meer doen. Zeg ik grimassend terwijl ik mijn ogen abrupt op de achtergrond richt, haar voorlopig geen blik meer waardig gunnend. Tenslotte vraagt ze er om. Natuurlijk heb ik de opmerking wel eens vaker gehoord, maar is oogcontact niet het meest belangrijke wat er is? Is het niet belangrijk om in de ogen van de ander te kijken om te weten wat diegene precies bedoelt of voelt? En als je naar iets anders bent aan het staren buiten de ogen om kun je dat enkel als compliment opvatten, althans dat zou ik doen. Vrouwen.. schijnen daar blijkbaar toch anders over te denken. Ik ben Night, aangenaam mevrouw, zeg ik dan meer plagend denkend dat ze ouder als mijzelf is. Ik doe geen poging om een hand uit te steken en kijk haar evenmin aan wanneer ik de woorden zeg, daar had ze immers om gevraagd toch? Jij zit ook op StarShine toch? Welk jaar? Vraag ik dan maar om stiltes te voorkomen, irritante stiltes en boven alles ongemakkelijke stiltes. Was ik maar nooit bij haar gaan zitten, dan had ik nu niet in deze situatie gezeten. Als ik met mijn stomme kop gewoon door was gelopen had ik ergens in m'n eentje kunnen genieten van de stilte, een fijne aangename stilte. Kom je hier vaker? Vraag ik haar dan nog extra terwijl ik afwezig aan het uit einde van mijn sjaal begin te plukken. Eigenlijk is het nog veels te warm om een sjaal te dragen, maar daar heb ik schijt aan. Het is altijd al een kleine obsessie van me geweest, tenslotte staat het ook niet verkeerd als je het juist weet te matchen met je andere kleren. Mijn lippen krullen weer in een kleine grimas terwijl ik ongeduldig af wacht op haar antwoord. Wat kan ik anders doen tenslotte, ik kan het moeilijk uit haar persen of dwingen of schreeuwen dat ze wat moet zeggen. Nee, dat zou pas onbeleefd zijn, en zo ben ik niet opgevoed.. of toch? De glimlach verdwijnt weer even snel als die gekomen is en de stilte word in mijn hoofd weer gevuld met allerlei onzinnige en in dit geval pijnlijke gedachten. Even denk ik terug aan de 'fijne' tijden die ik heb meegemaakt met mijn familie en met haar. Hoe we vaker in het gras lagen en zij langzaam mijn hand greep om me vervolgens naar haar toe te trekken en dan met verlegen maar ondeugende ogen snel een kusje op mijn lippen te drukken. Bah wat was ze toch onschuldig en lief. Zo'n soort meisjes zijn er maar weinig, en ook al waren er duizenden dan zat er nog niet eentje bij die precies zo is als zij. Zo perfect. Ik schud de gedachten als het ware mijn hoofd uit en richt me weer op de realiteit, en op het meisje voor me wat zich nog altijd moet voorstellen...
-Meh. Beetje flut denk ik x_x

Lighting zuchtte. NIet dat het oninteresant was, nee dat niet nee. Maar ze was lichtjes moe. Niet veel natuurlijk. Maar de laatste paar dagen had ze niet veel kunnen slapen, de reden waar.
Ach daar was er geen reden voor, best wel dom. Maar wat kon je er aan doen. Noppes nada niks. Enkele lokken lagen voor haar helder blauwe ogen. Maar ze ze had niet veel zin om die van voor haar ogen weg te vegen. Lastig was het niet, maar ze had er geen zin in, en dat was haar simpel excuus nu eenmaal. Knap van je dat je je emoties weet om te zetten in noten. Er zijn er maar weinig die dat kunnen, maar nog minder die dat gevoel ook over kunnen brengen aan een publiek." Hoorde lightning de jongen zeggen.
Nonchalant haalde ze even haar schouders op. Het is nu eenmaal niet iets waar ze de show steelt, ze hield het liever voor zichzelf. Als het iemand ontdekt zoals de jonge gast hier voor haar. Dan is het niet zo erg van haar part mocht iedereen het weten, maar toch hield ze het veel liever voor zichzelf."ah, het is niks bijzonder" Sprak ze weer met haar melodieuze stem. Het was de waarheid, veel bijzonders was er niet echt aan, nou ja dat vond Lightning dan toch he.
Hoe hij er over vond wist ze niet echt. Nee, nog nooit eerder van gehoord, maar nu jij zo lief bent geweest om het me duidelijk te maken, zal ik het niet meer doen." Antwoorde hij over het staren. Lightning kon het even niet laten en grinnikte lichtjes geamuseerd en hield haar hand even kort haar hand voor haar mond.
Met een lenige beweging stond ze sierlijk recht en met een enkele stap stond ze recht voor hem."Ik plaagde je alleen maar wat hoor" verkondigde ze op een zoete toon. Keek hem even onderzoekend aan, een glimlach gleed over haar lippen terwijl ze een stap achteruit zette, je hebt nu eenmaal van die soort mensen die erg op hun ruimte zijn gesteld ofzo Ik ben Night, aangenaam mevrouw," Stelde hij zich voor . Terwijl ze even naar de lucht keek zoals hij daarstraks had gedaan dacht ze even diep na. De lucht zag er nog redelijk goed uit... Ongeschonden. "aangenaam" Antwoorde ze meteen."Ik heet Erza" Stelde zij nu weer op die zoete verleiderlijke toon.
Ze had zo een gevoel dat hij niet erg van stilte hield, want hij ging opnieuw iets vragen."Jij zit ook op StarShine toch? Welk jaar?" Vroeg hij zoals ze had verwacht. Haar grijns werd groter." Jep, zesde jaar, en jij?" antwoorde ze en vroeg meteen ook. Om zo net als hij de stilte te weerhouden. Terwijl ze wachtte ging ze lichtjes tegen de boom gaan leunen. . Kom je hier vaker?" Hoorde ze hem vragen.
Geamuseerd keek ze hem aan."Af en toe" Beantwoorde ze zijn vraag schouder ophalend."Waarom wil je dat wel weten lieve Night" Grijnsde ze verlokkelijk en keek hem uitdagend aan, eens zien of het zo'n gast was die geen lol beleefde of juist wel. Altijd wel leuk om te weten vond Light..

PROFILE MAGICIAN

» so sweetie are you sure you are pure?

what do you want sweetie

what do you want sweetie

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen