Lightning keek wat verveeld rond, ze had niet veel te doen, en naar de school te gaan en de hele tijd binnen te zitten had ze ook al helemaal geen zin in. Voor het moment was ze een beetje lui. Maar ah dat was dan ook haar probleem en niet die van iemand anders maar goed. Terwijl ze in haar licht grijze ogen wreef en daarna nog eens vluchtig door haar licht rode haren streek stapte ze verder weg. De jaguar lucifer liep niet naast haar maar was al voorop gegaan, schijnbaar had Lucifer gehoord van een of andere geheime tuin, wat dus betekend dat er daar maar heel zelden andere studenten kwamen, en dat was juist de perfecte plaats om wat uit te rusten en wat slaap in te halen die ze nog tekort had door de lange zware nachten waar ze maar neit in slaap kon vallen. Haar haren lagen sierlijk rond haar gezicht waarbij de wind er door gleed en het liet bewegen. Met lenige passens stapte ze verder volgde Lucifer die enkele meters voor haar liep met een wat nogal knorrige uitdrukking op zijn gezicht, wat gewoon was voor hem. Dat was de uitdrukking die hij altijd wel op zijn o zo lieve kop had staan. Zo hield hij natuurlijk wel de irritante leerlingen op een afstand dus was ze blij met haar knorrige huisdier, ook al zou ze het zo niet kunnen noemen want hij mocht gaan en staan waar hij maar zin in had. Wat verderop zag Lightning hem aan de ingang van de geheime tuin zitten. "Bedankt Lucifer" Sprak ze rustig, hij gromde even en verdween toen al trippelend tussen de bomen. Lightning zuchtte even maar ging toen de geheime tuin toch binnen. Ze keek even rond en ging al meteen gaan liggen. Daarbij was ze nog te moe om alles eerst te controleren. Met een zucht leunde ze tegen een grote steen aan en sloot haar ogen. Het lukte Lightning om eindelijk bijna in slaap te kunnen dommelen toen ze oppeens een anders persoon rook, zijn aura? Het maakte haar nieuwsgierig het was zo puur. Maar goed dat wilde niet zeggen dat die persoon ook zo puur was natuurlijk. Met een wat geirriteerde uitdrukking op haar gezicht opende ze haar ogen en scande met haar licht grijze ogen de omgeving."Mag ik al geen rust meer" Sprak ze wat kribbig naar de persoon dat dicht genoeg was om haar te horen.

Ah wat was ze toch weer vriendelijk? Niet dat ze het expres deed, Light had gewoon geen zin om vriendelijk te zijn, want ze was nog steeds doodop. En wanneer ze te moe is en nergens rust kan vinden, jah…dat kan ze nogal kribbig zijn. En de mensen om haar heen werden daar dan het slachtoffer van. Niet dat ze dan medelijden had en zich enkele dagen na wat rust zich zou verontschuldigen, nee Lightning was het type daar niet voor, excuses aanbieden. Daar moest ze niet echt aandenken. Alleen maar als het echt voor iets ergs was dan misschien ja.. maar voor haar botte gedrag nee daarvoor niet. Je moet toch kunnen zien wanneer iemand niet in de stemming is om gestoord te worden en wanneer wel. Vermoeid wreef Lightning in haar ogen. Het werd tijd dat ze eens een manier vond om haar gebrek aan slaap te verminderen. Een dagelijkse routine ofzo, maar dat zal dan waarschijnlijk te lastig voor zijn. Niet dat ze lui was, verre van want iedere dag ging ze wel enkele kilometers in het duistere bos gaan lopen. Uiteindelijk kwam de persoon tevoorschijn, zo te zien een jonge gast. Ze keek hem rustig aan, waardoor het niet meer te zien was dat ze wat vermoeid was. Nouja, een beetje was wat slecht, je word toch echt wel moe als al enkele dagen niet meer hebt kunnen slapen.
Hij kwam op haar af en nam een plukje haar en trok eraan waardoor ze het wel voelde. Met samen geknepen ogen keek ze hem strak aan. Wat dacht die wel zomaar aan haar, haar komen, niet dat het light’s haar heilig was. Maar je komt toch niet opeens aan iemand die je niet kent zijn haar? Maar goed, niet iedereen is normaal toch? “Maak niet vijanden voordat je ze eerst gezien hebt.” De jongeman stond weer op om vervolgens letterlijk op haar neer te kijk. Lichtjes geamuseerd trok ze een wenkbrauw op.“Bovendien ben jij hier degene die de rust van de ander verstoord. Als jij het niet nodig had gevonden om de stilte te doorbreken, was ik gewoon door gelopen alsof je nooit bestaan had. Dus ik ben niet verantwoordelijk voor het feit dat je, inderdaad, op dit moment geen rust meer hebt.” Eigenlijk had Light meteen zeggen dat hij zijn grote arrogantie van hem wat mag verminderen, maar ze was er te moe van en liet daarom zijn arrogantie gewoon neerstrijken. “sorry hoor, hoe moest ik nu weten dat jij het type bent dat…” Ah daar ging ze alweer” Nevermind.” Sprak ze koeltjes en voorkomt dat ze niet weer zou gaan geeuwde.”Vind jij dat trouwens eigenlijk wel normaal? Zomaar aan iemands haren zitten” Sprak ze rustig met haar melodieuze stem. Probeerde haar kribbige stemming onder controle te houden.

-toch een postje kunnen maken xd-

Lightning zuchtte, wat moest ze toch met deze gast. Ze snapte hem niet. Je kunt dus zien dat niet iedereen zo gezellig was om mee om te gaan. Hij was dus helemaal anders dan Alan...Maar Kanda was deze gast zeker ook niet. Ah wat moest ze ermee, ze wist maar al te goed dat ze misschien wat te snel geirriteerd was geraakt. En dat probeerde ze altijd te voorkomen, maar dat was nu niet altijd zo gemakkelijk als men zou denken. Terwijl ze zo geduldig mogenlijk wachtte op zijn antwoord zocht ze in haar zakken naar haar Ipod. Dat hij maar snel weg zou gaan zodat ze meer tijd voor zichzelf zou hebben om weer tot rust te komen. Niet dat het zo moeilijk was, want tegenwoordig had ze veel geduld moeten hebben met haar leven, dus hier nog een beetje meer geduld bijeen scharrelen was niet iets dat veel moeite zou kosten. Maar het irriteerde haar lichtjes dat hij niks te zeggen had. Even keek Lightning hem strak aan. Blijkbaar vond hij het niet de moeite om te reageren, dus haalde Light maar nonchalant haar schouders op en keek de gast niet meer aan, als hij het zo nodig vind om te zwijgen vind zij dat maar best. Zolang ze maar heir weer optijd weg kon om weer een plek te zoeken waar echt niemand was en waar Lucifer haar in het oog kon houden wanneer het zover was en ze helemaal niet te beheersen meer vielt. Het was dus echt niet simpel om te transformeren terwijl je vlak naast een school zit.... maar goed. In haar zakken voelde ze uiteindelijk toch haar Ipod en haalde die tevoorschijnt. Die moest nu niet denken dat ze kwaad zou worden als hij hier naast haar zou zitten niksen en zwijgen. Dat vond zij best, hij mocht doen wat hij wou maar Lightning was niet van plan om nog eens haar controle zomaar te verliezen voor iets simpels. "Als jij wilt zwijgen, mij best." Zei ze haar gedachten nuop een rustige kalme toon luidop keek toen even naar de zon, schatte hoeveel tijd ze nog over had. stak toen daarna haar oortjes in haar oren zette haar Ipod aan-de muziek staat niet op het hoogst zodat ze alles rond haar nog hoorde - En luisterde naar de muziek. Light was natuurlijk niet van plan om haar ogen te sluiten, het was niet omdat hij nu zweeg dat ze hem vertrouwde. Nee dat zeker niet. Ze hield hem via haar ooghoeken strak in de gaten.

Light zuchtte even. Terwijl ze de gast naast haar hier strak in de gaten hield dat ze dat ook met de zon die langzaam verdwijnde. Ze concentreerde zich daar zelf meer op dan de gast naast haar. Niet dat hij niet interesant was. Maar het was altijd moeilijker om oppeens onverwacht met een gesprek te stoppen en er vandoor te gaan klaar om weer die pijnlijk transformatie in het duistere bos te ondergaan. Ze begon het meer en meer onder controle te krijgen. Kon het pogres zelf wat vertragen, maar het kotse veel energie en dat werd moeilijker als er iemand in de buurt was. Dat proefde ze zijn geur. Zijn positiefheid. Dus best wel lastig. maar ze had nog tijd...Toch wist Lightning dat ze moest oppassen. De tijd kon sneller voorbij gaan dan ze soms zou verwachten. En die naast haar maakt het er nu ook wel niet beter op moest ze toegeven. Light liet even kort haar vingers door haar haren glijden, die toch weer sierlijk haar gezicht weer omlijste. Hij was er nog steeds. Moest die iets ofzo? Ze zag zijn lippen al bewegen dus zou ze al snel genoeg de antwoord op haar vraag weten. “En bovendien lig je ook nog eens op mijn plek.” Wat had die oppeens? Inneens van tactiek veranderd ofzo? Hij had pech, ze werd er alleen maar argwanend voor, maar omdat ze zichzelf wel kende en hij haar uitdaagde. Was het haar gewoonte om de uitdaging aan te gaan, toch blijft ze toch wel alert. hij leek te onvoorspelbaar."Oja" Sprak ze liefjes en keek hem koeltjes aan."Sorry hoor, maar ik zit hier nu zo lekker." Ging ze vervolgens op dezelfde o zo lieve toon verder."Mij krijg je hier nu niet meteen weg.Je moet wel met een hele goeie reden komen om mij hier nu weg te krijgen." Het was ook de waarheid ze zat hier zo goed, Light was niet van plan om meteen een andere plaats te gaan zoeken.