Met mijn ogen naar de grond gericht loop ik door de gangen van Star Academy heen. Niet in gedachten, enkel uit verveling. Ik zoek gewoon een reden om tegen iemand aan te botsen en daarmee een gesprek te beginnen.. Waarom is iedereen vandaag zo ontzettend attent op waar ze hun voeten plaatsen? Egernis maakt snel plaats voor verveling en met mijn hoofd nu opgeheven stalk ik door de gangen heen. School is saaier dan verwacht, op een een of andere manier had ik er misschien meer van gehoopt, maar ik mag niet klagen, alles is beter dan weer terug moeten gaan naar waar ik vandaan kom. De blik op mijn broers gezicht zou waarschijnlijk wel de moeite waard zijn en heel misschien zou ik háár weer tegenkomen. Misschien zou ik eindelijk te weten komen of ik dan toch een moordenaar ben, of enkel iemand die een poging tot moord heeft gedaan, want zo steekt het in elkaar. Heel even gaan mijn gedachten terug naar dat moment, dat moment dat ik boven haar hing en haar nog gezoend had vol overgave. Ik zweer dat ik haar hartslag nog kon horen kloppen, maar dat kon net zo goed mijn eigen gefrustreerde hart zijn. Dood of niet dood, ik zal er nooit achter komen, aangezien ik nooit meer terug ga naar die plek. Mits ik mijn leven zat ben en er een einde aan wil maken, ja dan is het de juiste plek om naar toe te gaan. Ik schrik op uit mijn nog al depressieve gedachten door de schoolbel die gaat. Ik voel mensen rondom me heen trekken en duwen om maar niet te laat te komen voor de les. Zielig. Zielig dat ze zo veel waarde hechten aan iets waar ze toch niets aan hebben. We zullen nooit de legendarische magiers kunnen verslaan of uberhaubt op het zelfde niveau komen. Er zal altijd iemand sterker, machtiger en slimmer zijn als jezelf. Waarom zou je jezelf tot het uiterste drijven om uiteindelijk met lege handen naar huis te gaan. Nee, ik vind het de moeite niet meer waard. De lessen gaan te langzaam en er zijn altijd die stommeriken die er niets van begrijpen en daarom de hele les verstoren met hun irritante vragen. De meeste leraren krijgen dan ook nog medelijden met hen en maken juist díe leerlingen hun lievelingetje. Terwijl de leerlingen die alles al begrijpen worden aangewezen op het feit dat ze niet opletten in de zoveelste herhalings les. Mijn fascinatie voor magie en alles wat er mee te maken heeft zal nooit voorbij gaan, maar om die fascinatie staande te houden heb ik deze lessen niet nodig.

Vastbesloten richt ik mijn gele ogen op de uitgang van het kasteel. Ik zal later wel weer 20 blaadjes moeten pennen, vanwege mijn gespijbel maar dat heb ik er driedubbel voor over. Liever 20000 keer hetzelfde opschrijven dan het 20000 keer te moeten horen. Met een wrange glimlach op mijn gezicht loop ik de school uit, mijn handen in mijn broekzakken gestoken. Waar zullen we vandaag eens heen gaan? Lichtelijk afwezig tuur ik rond tot mijn ogen op de kassen vallen. De kassen, een plek waar ik niet bepaald veel kom, zeg maar niet. Woud magie is een van mijn minste punten en ook een van mijn allerminste interesses. Ik haat het om met de natuur te sodemieteren voor eigen doeleinden. Ik heb dan ook nooit begrepen waarom de woudmagiers de natuur omvormen zoals zij dat willen, zij zeggen zoveel te houden van de natuur, maar hem in zijn waarde laten kunnen ze niet. Stelletje hypocrieten. Ik stop met het denken over dit zinloze onderwerp en begeef me langzaam richting de kassen, mijn gele ogen onderzoekend over de contouren van de glazen huizen glijdend. Sommige mensen spreken wel eens over een geheime tuin in de kassen, een plek waar ik nog nooit geweest ben en die maar weinige mensen weten te vinden. Een grimas siert mijn lippen, en vastbesloten loop ik de kassen binnen. Planten van allerlei verschillende soorten omringen me zodra ik een voet in de kassen zet. Duizenden verschillende kleuren en geuren vullen mijn ogen en neus wanneer ik besluit verder te lopen. De kassen zijn leeg, op een heel aantal planten na. Voor een moment blijf ik stil staan bij rode rozen, de bloem van de liefde. Mijn gezicht betrekt eventjes voor ik weer afwezig verder loop. Bloem van de liefde zeggen ze, dan hebben ze de doorns nog niet gevoeld. Stil als een muis baan ik me een weg door de planten op zoek naar een of andere ingang. Natuurlijk is er nergens een simpele deur te vinden, of een bordje met 'volg voor geheime tuin'. Nee, ik moet het meer hebben van dingen die net even anders zijn in de kassen. Dingen die kloppen maar ook niet kloppen. Na een tijdje gezocht te hebben stop ik met lopen en zucht ik om mijn armen over elkaar te leggen. Dit kan nog uren duren op deze manier. Net wanneer ik het besluit op te geven en me om wil draaien vallen mijn felle ogen op een plant die bijna 3 a 4 meter van de zijkant in beslag neemt. Licht gefascineerd door de plant loop ik zijn kant op, om dan na de plant goed bestudeerd te hebben, kleine openingen tussen de blaadjes te vinden. Ik glimlach tevreden, en wring me nu opgewonden een weg tussen de blaadjes door.

Als je maar lang genoeg je best doet, dan kom je uiteindelijk wel waar je naar op zoek bent. Hn, in die woorden zit dus toch iets van waarheid. Misschien moet je eerst bereid zijn het op te geven voordat je het kunt vinden. Door het diepste dal om hoger op te klimmen. Ik zucht, en bestudeer dan de zo gehete geheime tuin. De tuin is groter dan ik gedacht had, compleet met wat water en enorme bomen. Als je er aandacht aan besteedde kon je zelfs de vogels horen fluiten. Het is zoals verwacht compleet uitgestorven, althans zo ver ik alles kan zien. Nieuwsgierig naar de rest van de tuin loop ik verder naar binnen, de geuren van de verschillende bloemen me tegen moet komend. De glimlach op mijn lippen word iets groter bij het horen van.. niets. Juist totaal helemaal niets, rust. Althans dat had ik gedacht. Al snel vallen mijn verlichtte gele ogen op een jongen niet ver van mij vandaan. De reden dat ik hem eerder niet opgemerkt had kwam door het feit dat hij ver onder mijn gezichtsveld zat. Zijn koude blik in mijn ogen zegt me niets, en zorgt er enkel voor dat er een korte rilling over mijn ruggengraat glijd. Waarom kan ik nooit geluk hebben en gewoon iemand tegen komen die niet zó naar me kijkt. Toch, zijn donker paarse ogen intrigeren me lichtjes. Diepe donkere poelen waar je in kunt wegdromen als je je geweten niet bij je houd. De glimlach vervaagd iets, maar houd nog net staande op mijn gezicht. Ik zie dat ik niet de enige ben die deze plek gevonden heeft. Jammer genoeg, denk ik er kort achter aan. Ik wil geen pas dichterbij zetten en de drang om naast hem te gaan zitten is er al evenmin. Mijn gele ogen glijden over zijn lichaam heen, slank en redelijk gespierd qua postuur. Aan zijn gezicht te zien zal het joch ongeveer even oud als mij zijn, enkel minder vriendelijk opgesteld naar anderen. Zijn paarse ogen branden in die van mij, en langzaam begint zijn koude staar me te irriteren. Zijn ogen vertellen me helemaal niets over zijn karakter en emoties, het is alsof ik in het diepe ben gegooid afwachtend van hoe de jongen gaat reageren. Het irriteert me. Met mijn handen nog altijd in mijn broekzakken passer ik de jongen, hem totaal negerend wanneer ik langs hem loop. Mijn gele ogen nemen de rest van de omgeving in me op, de kilte achter me proberend te vergeten.

-meh. De inhoud is trés terrible. Pardon~