Try liep door het bos. Het begon al langzaam donker te worden en de lucht was oranje en somge randen begonnen al paars donker blauw te worden een teken tot de nacht nu snel ging naderen. De nacht ooh wat heild try daar toch veel van. Zo diep en duister als het was. En dan de sterren die als kleine lichtpuntjes aan de hemel verschijnen. Als een soort kleine talismannetjes voor de maan. En jah de maan. Haar vond hij het mooiste van de nacht. Ze verandert elke nacht van vorm en van kleur ook wel. Al was het soms toc wat voorspelbaar. Maar toch bleef alles zo mooi. Try komt dan bij een aangenaam plekje en hij kijkt rond en ziet een omgevallen boom. perfect, denkt hij en hij loopt er doel bewust heen en hij klimt er op en gaat dan met zijn rug er op liggen. Zo kon hij dadelijk door de bladeren van de bomen heen. Staren naar de donkere lucht die ging komen en zien. Hoe een voor een de sterren zouden verschijnen.

Grijnzend liep Converse naar de deur van haar slaapzaal, opende die en sprong vervolgens lachend en huppelend naar buiten. Ze had een nieuw geruit rokje aangetrokken, met daarboven een wit topje. Ze had niet echt zin gehad om naar zinvolle kleding te zoeken en had daarom maar gewoon iets uit de kast genomen. Bovendien had ze vandaag geen school, het was weekend, dus ze kon gewoon rustig rondlopen. Ze had vandaag haar zinnen gezet op het Duistere Bos. Het leek haar wel spannend om rond te dwalen in een bos waar je van alle soorten dingen kon vinden. Bovendien was het eng om in haar eentje te gaan en dat was juist het leuke eraan. Naarmate ze meer dagen spendeerde in Starshine, werd ze steeds meer avontuurlijker. Ze werd steeds meer die Converse waar zelf naar opkeek. Natuurlijk had de ontmoeting met Allen daar wel mee te maken, omdat hij naar zijn weten dus een goede vriend bleek te zijn van haar. Nou ja, als hij dat zei, was het dan ook niet gewoon zo? Bovendien had ze niet echt zin om in een discussie te gaan met iemand die geen geheugenverlies leed en dus meer wist dan haar. Toch was het best wel raar dat ze die vriend dan juist op deze manier zou tegenkomen. Ze had verwacht dat ze hem dan nooit meer terug zou zien, als hij de waarheid sprak tenminste. Ze zuchtte even. Nou, hier had ze ’s nachts al over liggen te piekeren, het had een zin om dat hier ook nog eens te gaan doen. Ze glimlachte even tegen niemand in het bijzonder en liep daarna gewoon door, waarna ze even om zich heen keek om te zien of niemand haar toevallig volgde. Ze haalde haar schouders op toen ze merkte dat dit niet zo was en vervolgde haar tocht vrolijk.
Pas toen ze al even onderweg was, merkte ze dat het niet ochtend was zoals zij dacht dat het was, maar avond. Ze schrok. Was er gewoon een hele dag voorbij gevlogen zonder dat zij er echt weet van had? Ze kon zich niet herinneren wat ze vandaag allemaal gedaan had. Meteen was haar vrolijke humeur voorbij. Dus het was nu bijna nacht en zij ging op weg naar Duistere Bos? Nou ja, ergens was het ook wel een avontuur om zomaar naar dat bos te gaan en dan eventueel te verdwalen, maar aan de andere kant leek het haar ook gewoon verschrikkelijk stom als ze dat zou doen. Ze kende de weg hier immers niet en de kans dat ze weer de weg zou vinden zonder hulp, was klein. Tegen haar eigen verwachtingen in, liep ze echter gewoon stug door. Ze merkte een paar geluiden op, maar dat was normaal bij zo’n bos. Toch waren de geluiden niet afkomstig van dieren, die zich eventueel in bomen bevonden. Nee, die zouden zich wel zorgvuldig voor haar verschuilen. Nee, het was een ander geluid dat haar aandacht trok. Haar blik gleed opzij en ze schrok zich te pletter toen ze een jongen opmerkte. Hij lag op een omgevallen boom. Converse besloot om haar geschrokken zelf te kalmeren en liep stoer op de jongen af. ‘Hé, ik had je niet gezien!’ zei ze vrolijk, terwijl haar hart in haar keel klopte.

- Niet mijn efficiëntste post ;D -