Naar de grond kijkend liep een 15-jarige jongen rustig over de vochtige bosgrond. Het was gewoon overdag, maar in dit bos was het altijd iets donkerder dan normaal. Een klein, gitzwart katje lag spinnend over zijn schouder met zijn voorpootjes. Zijn twee staarten gingen nieuwschierig op en neer. Daichi was vandaag al vrij vroeg uit, en besloot maar eens een kijkje te nemen in dit bos. Eerlijk gezegd was hij hier nog nooit echt geweest. Misschien was het ook wel een mooie plek om te trainen met Kuro zijn kat, wie weet. Het bleek de ideale plek te zijn voor Dark magicans overgens. Niet dat hij dat was, integendeel. Zoals gewoonlijk bonkte zijn lange, dunne demon slayer zwaardje, Kurikara weer ritmisch tegen zijn rug aan. Hij was dat inmiddels al gewend, gelukkig. Even stond hij stil en keek om zich heen. Yeah, dit bos was redelijk groot. Gelukkig was verdwalen geen probleem, hij wist de weg op een bepaalde manier altijd wel terug te vinden. Zijn handen kriebelde. Hij reikte langzaam naar Kurikara zijn zwaard, en viste hem van zijn rug af. Kuro miauwde kort en sprong lichtgewigtig op de grond. Daichi nam het zwaard horizontaal voor zich en schoof langzaam de schede er vanaf. Blauwe vlammen sprongen van zijn lichaam af die hem een soort gloed gaven. Midden op zijn hoofd vormde zich twee vlammetjes die een soort vlammige hoorntjes vormden leek het wel. Meteen voelde hij zijn hoektanden scherpen worden en zijn gehoor en zicht werd scherper. Ook zijn zwaard stond in het vuur. In deze versie was hij meteen ook veel leniger, dat was wel iets handigs. De meeste mensen wisten dit wel van hem, dat boeide hem niks. Hij vond het een normale gave zoals iedereen er een had. 'Kom maar op, Kuro!,' Grijnsde hij. De hoektanden prikten zachtjes in zijn lip. De kleine twee-staartige kat miauwde enthousiast. Een witte wolk ontstond om hem heen, en in een mum van tijd was hij nog groter dan Daichi zelf. Hij bromde hem vriendelijk toe. Dit was natuurlijk geen serieus gevecht natuurlijk, enkel trainen samen. Normaal schrokken mensen zich te pletter als ze hem met de demon kat zagen trainen. Zijn zwaard opheffent rende de jongen naar voren, klaar om toe te slaan. Ze deden totaal niet zachtjes aan, voor zo ver vertouwden ze elkaar dat er niks heel ernstigs zou gaan gebeuren. De kat had hem zelfs eens een gebroken arm gemept hiermee. Kuro sprong lenig opzij en landde achter hem neer. Zijn klauw haalde vliegensvlug naar hem uit. Net op tijd sprong Daichi op een lage tak van een boom en klom snel omhoog. Vanaf een hoge tak sprong hij op en probeerde hij met zijn zwaard op Kuro te belanden, maar hij sprong ook dit keer weer weg. Hijgend grijnsde hij naar hem. Net op dat moment klonk er kleine geluidje op ongeveer 6 meter afstand van hen. Meteen keek de Fire magican om. Zou dat iemand kunnen zijn? Hij maakte een gebaar naar zijn 'huis'dier en stopte zijn zwaard weer terug in de schede. In één ogenblik verdwenen de vlammen en alles wat daarbij hoorde. 'Hallo?' Vroeg hij nieuwschierig. Als hij het goed had gehoord stond daar wel degelijk iemand.

[ Tári ]

Het duistere bos was minder mistig als normaal. De mist hing net zo laag als Tári gewend was. De donkerste plekken werden nog een beetje verlicht door het enkele straaltje licht dat door de bomen wist te komen. Zoals gewoonlijk was Tári direct na haar lessen hier hen gekomen. Ze spendeerde haar tijd in het begin hier altijd door gewoon te zitten en toe te kijken tot ze er genoeg van had. De laatste dagen was dat anders. Tári kwam steeds vaker met haar drie messen naar het bos en oefende. Heel veel meer kon ze zichzelf niet meer aanleren. Ze kende bijna alles wat ze moest weten en wat ze kon weten. Misschien zou iemand haar nog wat bij kunnen leren maar die kans was minimaal. Zelfs bijna onmogelijk te noemen. Met een laag gesis rende de kleine Tasmaanse duivel voor het meisje uit: 'Terra.' het diertje draaide zich om en keek haar baas vragend aan waarbij ze een zacht piepgeluidje gaf als teken dat ze luisterde: 'Wat denk jij.. Is dit een goede plek?' de Tasmaanse duivel draaide een vluchtig rondje en liep toen op haar bazin af. Ze klom via Tári's broek omhoog en nestelde zich op Tári's hoofd waarna Terra zacht met haar kopje tegen Tári's hoofd aanduwde. Tári grinnikte zacht: 'Dat zie ik al een ja..' ze had de woorden nog niet gezegd of de drie messen had ze al rustig tussen haar vingers liggen. Ze wenkte met haar hoofd dat Terra van haar hoofd af moest gaan. Zonder tegen stribbelen sprong de Tasmaanse duivel op de grond en rende ze naar een boom waar ze naast ging liggen. Tári en Terra waren al bijna hun hele leven samen. Ze hadden veel samen gedaan ondanks de preken van de mensen die Terra geen geschikt huisdier hadden gevonden. Die het arme beest het liefst bij het vuil wilde zetten. Maar Tári niet. Toen ze Terra gevonden had had ze het beestje iets beloofd, en belofte waar ze zich aan wilde houden. De enige belofte waar ze zich ooit aan zou houden! Tári sloot haar ogen even en probeerde te achterhalen waar de wind heen stond. Het was hier best lastig dat te doen, de mist leek te zorgen dat alles windstil was, wat het dus niet was.. Tári grijnsde toen ze de windrichting had gevonden en wierp de messen tegen de wind in. Alle drie raakte ze een andere boom, precies in het midden van de stam. Tári opende haar ogen en glimlachte. Een zeldzaam voorkomen. Meestal was het een grijns wat haar mond sierde, een glimlach kwam zelden voor. Tári liep naar de bomen en trok de messen er met gemak uit. Terra gromde zacht. Tári wende zich naar haar huisdier en keek het vragend aan: 'Terra?' de grom kwam bij Tári maar al te bekend over. Terra had altijd de nijging andere grommend weg te jagen. Er was hier dus iemand! Tári gooide de messen de lucht in en ving ze handig weer op. Een van de messen stopte ze terug in haar riem. De andere twee hield ze in haar hand. Terra rende weg. Tári rolde even met haar ogen en rende toen met gemak achter het diertje aan. Toen ze de zwarte vacht van Terra zag stopte ze en liep ze zo zacht als ze kon naar het diertje toe. Terra ging achter Tári staan en gromde zacht. Tári keek tussen een paar takken door naar voren. Dit was ook nieuw. Ze was dus niet de enige die op dit tijdstip het beste trainde. Een jongen samen met zijn "kat" sprongen vrolijk rond. Nou ja, ze deden het nou niet bepaald rustig aan, maar aan de manier waarop ze elkaar aanvielen zag Tári dat ze elkaar kende. Tári keek omhoog en zag dat de eerste tak van een van de bomen laag genoeg hing om erop te springen. Zonder ook maar enige moeite liet ze zich op de tak neerkomen. Ze keek naar de jongen. De jongen klom rij snel omhoog en liet zich vervolgens naar beneden vallen, op de kat af. Het dier sprong weg. Tári grijnsde. Een zachte vacht streelde langs haar wang. Terra was omhoog geklommen en wilde nu haar bazin steunen. Al wist het dier niet wat Tári van plan was. Tári pakte de twee messen strakker vast waardoor het metaal langs elkaar schoof en een zacht, schel geluid produceerde. De jongen had het blijkbaar gehoord want de jongend raaide zich om. De jongen maakte een gebaar naar de kat en vroeg nieuwsgierig: 'Hallo?' Tári's grijns was angstaanjagend. Nog voor er een seconde voorbij was vlogen de twee messen recht op de jongen af. Als het goed was, en de jongen zich niet zou verroeren, zouden ze in de boom achter hem belanden. Zo niet.. Tja, wat was er dan aan te doen? Niks! Tári's lach klonk schel toen haar vermoede werd bevestigd en de twee messen lans de jongen raasde en in de boom achter hem lande. Tári sprong behendig van de tak en lande voor de jongen op de grond. Terra wende haar kop naar de kat en siste gemeen. Tári hield haar blik strak op de jongen gericht en zei kalm, misschien iets te kalm: 'Hallo.' Tári grijnsde van or tot oor terwijl Terra van haar schouder afsprong en naar de jongen toe liep. Tári wist wat de Tasmaanse duivel wilde. Als Terra ergens niet van hield, waren dat wel nieuwsgierige mensen..

Langste post ooit ^^

Voordat Dacihi ook maar iets zag suisde er in bijna een seconde tijd twee messen langs zijn hoofd. Een harde 'tok' klonk achter hem. Hij verroerde zich niet en bleef alleen maar strak voor zich uit staren. Wie was dit? Een of ander berucht persoontje? Kuro, die net weer tot klein was getransformeerd gromde zachtjes en zette zijn vacht overeind. Zijn twee staarten gingen behoedzaam op en neer terwijl zijn grote gele ogen vuur spuwde zowat. Wie durfde dat ook maar te doen! 'Rustig, Kuro,' Sprak de jongen grijnzend naar de demon kat. Boven hen klonk een licht krakend geluid. Daichi spitste zijn puntige oren. Een schel gelach was even te horen. Opeens sprong er een meisje neer van de tak en belande recht voor hem. Op haar schouder zat een kleine tasmaanse duivel. Het meisje keek hem strak aan. 'Hallo,' Sprak ze ijzig kalm, wel heel erg kalm eigenlijk. Ze had een blede grijns opstaan. Het zwarte diertje sprong lichtgewichtig van haar schouder en liep langzaam naar hem toe. Kuro keek het wantrouwend aan en gromde zachtjes. Op een of andere manier konden hij en Daichi met elkaar communiceren. Er zat een soort iets tussen hen waardoor dat mogelijk was. Vluchtig keek de twee staartige kat hem aan. Een soort angst was in zijn ogen te lezen. Grijnzend keek de jongen terug naar hem. Er kon hen niets overkomen nu hij zijn zwaard bij hem had.. Als er tenminste iets zou gaan gebeuren. Ze leek vrij kwaadaardig op dit moment als hij dat goed had. Waarom had ze anders twee messen vlak langs zijn hoofd geworpen? Als ze mis waren had het hem zijn leven kunnen kosten. Ach, als ze echt recht op hem af waren gekomen had hij ze misschien nog kunnen terug kaatsen met zijn zwaard. Een bries wind waaide door zijn haren heen. Gek, het waaide hier normaal gesproken vrij weinig. Ook Daichi bleef kalm naar haar kijken. Als er nu iets zou gaan gebeuren was hij er klaar voor. 'Wat wil je van me,' Siste hij zachtjes. Met zijn duim schoof hij langzaam het zwaard een heel klein stukje uit de schede. Zelfs dat had effect, al was het maar een klein beetje. Kleine blauwe vlammen likte langzaam aan zijn lichaam omhoog tot hij ermee onderstond. Ze waren niet schadelijk voor hem, enkel voor degene die er te lang mee in aanraking stond. Hij noemde het vlammen uit de hel, zo stond hij tenminste bekend op zijn thuisplaneet, al was dat niet erg vriendelijk bedoeld dan. Daichi was geen kwaadaardig persoon ofzo, hij wilde alleen niet dat er iets zou gebeuren dat hem niet aanging. 'Nou?' Grijnsde hij vervolgens.

[ Meh, hoop dat je er wat mee kunt ;A; ]

De kat gromde zacht naar Terra. De Tasmaanse duivel trok zich er weinig van aan. Tári's blik ging naar de jongen die oogcontact met zijn kat had gevonden. Er speelde een grote grijns rond de mond van de jongen wat Tári een wenkbrauw liet optrekken. Een koude bries gleed door de bomen heen. Tári grijnsde toen de jongen vroeg: 'Wat wil je van me,' het was een zacht sissend gesproken vraag. De jongen schoof met zijn duim het zwaard eens tukje uit de schede. Kleine blauwe vlammen danste over het lichaam van de jongen. Tári was er niet echt verbaasd over. Ze had wel eens gehoord over dit soort.. Mensen. 'Nou?' grijnsde de jongen vervolgens. Tári grinnikte en liet haar hand naar het overige mes glijden. Terra bleef voor de jongen staan en gromde zacht. 'Dat kan ik net zo goed aan jou vragen. Ik ben niet gewend dat er andere rond dit tijdstip in dit bos trainen.' Tári wende haar blik naar de twee-staartige kat. Het was een mooi dier, al was het niet echt de smaak van het meisje. Tári wende zich weer tot de jongen en zei bits maar met een amusante klank in haar stem: 'Waar heb je zo goed leren vechten?' voordat ze helemaal uitgesproken was wenkte ze dat Terra terug moest komen. Zolang die jongen dat zwaard had vertrouwde ze hem niet. Ondanks dat ze geweldig was met messen. Twee van de drie messen die ze op het moment bij zich droeg zaten in de boom achter de jongen. En met een enkel mes zou ze het niet winnen tegen een zwaard. De Tasmaanse duivel kwam met een sissend geluid terug naar haar bazin. Terra klom via Tári's been omhoog. Anders dan normaal had ze een makkelijk trainingspak aan. Terra zetten haar klauwen in Tári's vest en kroop tegen het gezicht van het meisje aan. Tári fluisterde iets tegen het beestje waarna die een zacht geluidje maakte en zich schrap zetten. Tári vertrouwde de jongen in geen enkel opzicht. Niet zolang hij dat zwaard vast hield.

Flut!