Ze wist niet goed wat hij kwam doen maar hij leek iets te zoeken. Anders zou hij zo niet zitten rondkijken. Zocht hij iemand misschien? Was hij nieuw en zocht hij hulp? Hmmm nee die kans was klein hij leek niet echt het type dat hulp zou zoeken. Hij zag er meer het type uit dat alles zelf op wilde lossen en nog het liefste op zijn eigen manier. Ja zoiets in die aard zou het zijn. Ze vertrouwde op haar eigen oordeel meestal had ze het aan het rechte eind over mensen hen lezen was niet al te moeilijk mensen waren nu eenmaal voorspelbaar, en je had altijd wel de stereotypetjes. Eens zien hij was het rebelse badboy type, ja dat was het zo kon je hem beschrijven. Bad met een randjes mysterie eraan om het geheel wat op te leuken. Rhine zuchtte en kantelde haar hoofd nog een laatste keer heen en weer voor ze met een zucht haar hoofd op haar handen liet rusten. Ze zat heel ontspannen en ze was tot het besluit gekomen om hem niet aan te spreken gewoon te genieten van haar rust nu dat eindelijk eens kon. Maar helaas haar plan werd al snel van koers veranderd want nu had hij haar dus wel opgemerkt en kwam hij in een nonchalante tred op haar af. Ze bleef een beetje voor zich uit staren keek naar zijn broekspijpen toen hij vlak voor haar stond. Aargh daar ging de rust dus. Ze keek niet naar hem nee ze bleef rustig voor zich uitkijken net alsof ze dwars door hem heen kon kijken. Ze hoorde een vreemd geluid een soort blaas geluid en toen kreeg ze dus een wal rook recht in haar gezicht. Ze richtte haar hoofd op en keek hem met een verveelde blik aan, nou eigenlijk keek ze naar zijn brilglazen aangezien ze zijn ogen niet kon zien door de geblindeerde glazen. Die grijns op zijn gezicht beviel haar niet. Maar ze liet het niet merken haar gezicht was doodkalm en rustig. Ze wou de kat even uit de boom kijken voor ze woorden uit haar mond zou laten rollen. Ja die rook in haar gezicht had haar niet echt goed gedaan, het grijntje respect dat ze voor hem had gehad omdat hij die gibberende trutjes had weggejaagd was verdwenen als sneeuw voor de zon. Nee nu borrelde er zelfs een lichte irritatie bij haar op. “Jij gaat mij een rondleiding door deze school geven.” Zei de gast met een koele stem die tegelijkertijd charmant als bedreigend klonk. Aargh fijn gingen we lekker bazig worden. Alsof ze zich liet bang maken of zelfs maar liet commanderen door een verwende gast met dure kleding en een motor. Nope ging niet gebeuren. Ze was trouwens nooit echt het type voor liefdadigheid geweest dus waarom zou ze hem rondleiden? En zeker nu hij zo verschrikkelijk onbeschoft was? Nee dat hielp zeker niet bij Rhine. Het enige wat ze deed was hem aankijken met een verveelde en zelfs tamelijk kille blik. Zo keek ze meestal naar mensen die haar ineens kwamen storen. “Geen gemaar en ook geen ‘en wat als dat nou eens niet doe of daar geen zin in heb’. Je gaat het gewoon doen.” De jongen plaatste de sigaret weer tussen zijn lippen en keek haar afwachtend aan.  Rhine trok even verbaasd een wenkbrauw op voor ze rechtstond en met licht samengeknepen ogen naar hem keek. “dat leek verdacht veel op een bevel…” Merkte ze droogjes op voor ze haar rugzak over haar ene schouder gooide. Ze liep langs hem heen en keek niet meer naar hem. “…En ik volg nooit bevelen op. Zeker niet van gasten denken dat iedereen naar hun pijpen moet dansen.” Zei ze met een grijns terwijl ze nog een laatste keer over haar schouder naar hem keek. Ze schudde haar hoofd met een ‘tsss’ geluidje en draaide het dan weer voor zich. Ze hielp al niet snel mensen en zeker niet als ze haar dachten te kunnen dwingen. Rhine luisterde enkel en alleen naar zichzelf en ze ging zeker niet als een kangaroe staan springen als één of andere goed uitziende vreemdeling  haar vroeg om met hem mee te gaan. Misschien werkte dat bij die gibberende trezebezen maar bij haar? Ja had nog meer kans om een varken te laten praten…..