Het was zo dat Flavio hier was omdat hij meer wilde weten over Starshine en de geschiedenis van Starshine. Hij had gehoord over een aantal ruïnes en omdat hij sowieso ontzettend van de geschiedenis was wilde hij de ruïnes graag in levende lijven zien, daarom was hij dus op stap gegaan. Hij had gehoord over een tweede gebouw van Starshine? Allemaal heel vaag naar zijn mening, de exacte woorden van zijn oude leraar Geschiedenis waren volgens hem, als hij het zich nog goed had herinnert: 'Lang geleden bestond de academie uit twee gebouwen. Zo'n honderd jaar geleden stortte een van de twee gebouwen in. Nu zijn het dichtbegroeide ruïnes geworden.' Zijn oude geschiedenis docent was echt een geweldige man, totaal anders dan zijn oude coach. Die vreselijke man. De man waarvan hij nog steeds de rillingen kreeg, vreselijk gewoon. Ondanks dat Flavio er een beetje overheen is, heeft hij nog steeds die vreselijke nachtmerries. Die nachtmerries waar hij de man weer voor hem ziet staan, die nachtmerries waarin die man zijn wangen streelde. De rillingen verschenen opnieuw over zijn gehele lichaam, alleen de gedachte alleen al maakte hem gek. Oké Flavio.. Niet aan denken. Be strong, dat ging er momenteel rond in zijn hoofd.
Met kleine stapjes liep hij door een soort van paadjes, maar zo voorzichtig als mogelijk en goed om zich heen kijkend. Want hey, je weet maar nooit waar je opstapt. Iets waardevols, een of ander giftig beest of misschien zelfs wel een pijnlijke uitstekende steen. Ah pijnlijk. Bij die gedachte alleen al was het ontzettend pijnlijk, hij voelde nu al de stekende pijn in zijn voet. De wind die door zijn haren streken, zorgde ervoor dat hij niet meer die stekende pijn in zijn voet voelde, of nou ja meer dacht te voelen. Want het echt voelen deed hij niet. Het was overheerlijk weer, de zon scheen en de wind streek door je eigen haren heen.
'Hmn. Heerlijke dag.' Tegen zichzelf praten was iets wat hij wel vaker deed. Misschien een beetje malloot, maar dat was Flavio. Zo was hij en er veel aan doen kon hij echt niet, het gebeurde gewoon als hij het naar zijn zin had. En ja, vandaag met dit weer op deze plek had hij het naar zijn zin en niet zo een beetje ook. Hij vond het gewoonweg geweldig hiero. Een plek om zeker vaker te bezoeken. Even stopte hij met lopen en zijn aandacht werd meteen getrokken door iemand die zat op een van de velen rotsen. Misschien kon deze persoon hem meer vertellen over deze plek? Het was altijd een wilde gok, maar beter vragen dan het antwoord nooit te weten komen. Met kleine stapjes liep de jongeman op de persoon op de rots af, 'Goedendag. Ben jij bekend met deze ruïnes?' Misschien een wat domme vraag, want eenmaal naast deze jongen te staan was het duidelijk dat deze jongen sowieso jonger dan hem was. Maar hey, onderschat nooit de brein van jongere mensen.

Hopelijk kan je er wat mee o3o

Het was een fijn iets om nieuwe dingen te ontdekken, de ene ontdekking na de andere. Het maakte zijn leven weer een beetje waardig, zijn wandelingen maakte de ontdekkingen waardig en zijn kennis die steeds uitgebreider werd door de ontdekkingen. Oké Flavio was meer gericht aan het ontdekken op dit moment, alleen ja. Hij wist het niet zo precies, op een of andere manier was er iets. Maar wat het precies was enzovoort? Geen idee. Nonchalant haalde hij zijn schouders op, want ach. Wat maakte het uit, niemand zou het zien want er was natuurlijk helemaal niemand hiero. Althans dat dacht hij, tot hij plots in de verte die knul zag zitten. Natuurlijk probeerde hij niet op te vallen en ergens wilde hij de jongen ook niet storen, maar hij wilde gewoonweg wat dingen te weten komen. Zoals, wat hield deze ruïne in? Zaten er nog bepaalde geheimen achter dat gehele verhaal van het tweede gebouw van Starshine? Waarom het tweede gebouw vervallen is? Waarom ze het niet heropbouwen? Zoveel vragen schoten door zijn hoofd heen, zoveel onbeantwoorde vragen.
Nadat hij op de jongen af was gelopen schraapte hij eerst kort zijn keel, 'Goedendag. Ben jij bekend met deze ruïnes?' Misschien was het een wat domme vraag, misschien was het een vraag die hij beter aan iemand anders had kunnen vragen. Misschien aan de hoofdmeester en niet aan een random jongetje die hier zat. Even keek Flavio weg van de jongen, maar uiteindelijk keek hij toch weer terug naar de jongen. Waardoor hij opmerkte dat de jongen glimlachte. 'Niet echt. Ik heb vaagjes wat gehoord over dat dit een tweede gebouw van SSA was, maar meer ook niet. Grappig, ik zat net allemaal theorieën te bedenken over hoe dit ingestort kan zijn,' sprak de jongen tegen hem waardoor hij meteen op zijn lip beet. Oké dat was balen, dacht hij in zichzelf en wiebelde kort wat met zijn voeten. 'Ja dat heb ik ook gehoord, van dat tweede gebouw. Maar ik dacht; Jij zit hier en misschien wist je er wel meer van. Maar ja, zeker weten deed ik natuurlijk niet en nu blijkt dat je het niet wist.' Wederom haalde hij nonchalant zijn schouders op en deze keer kon iemand het zien.
Een zucht verliet zijn mond waarna hij vervolgens ook weer even om zich heen keek, zal hij naast de jongen gaan zitten of was dat misschien een beetje raar? Flavio wist het niet, aan de ene kant wilde hij ook wel even gaan zitten maar aan de andere kant wilde hij niet raar worden gevonden door dit jochie. 'Ma-Mag ik erbij zitten?' Het kwam er wat stotterend uit, omdat hij nog steeds twijfelde over het; Zal ik er wel bij willen gaan zitten of wil ik dat toch niet? Het was een lastig iets, vooral omdat hij niet raar gevonden wilde worden. Echt niet.

Nu hij de man een tweede keer kon bekijken, leek de man niet heel erg oud maar ook niet ontzettend jong. Vanaf een afstandje had hij zijn gezicht niet heel goed kunnen zien, nu ging dat iets beter. Hij leek zo rond de 20, misschien ietsje jonger of ouder maar hij was vast en zeker geen 30. Of wel? Of misschien was het een leerling, een laatstejaars bijvoorbeeld? Al leek Kanda niet bepaald op een jongen van 19. Hij zou ook zo 21 ingeschat kunnen worden en zo kon dat ook bij deze jongen. Ach, het was best een goede gok. Het was tenminste beter dan wat de meesten bij hem deden, hem inschatten als 14! Godallemachtig, hij was toch zeker 16! Hij leek misschien erg jong door zijn lengte, zijn ronde gezicht en zijn vrolijke karakter maar dan hoefde hij niet gelijk een kind te zijn! Bah, mensen moesten eens beter kijken en denken. Dat zou heel erg gewaardeerd worden. Dadelijk zou hij Flavio meneer gaan noemen en hem met u aanspreken en dan bleek hij 18 te zijn! Dat zou gênant zijn en voor de blonde man/jongen nogal beledigend. Maar het zou ook onbeleefd zijn om hem met ''je'' aan te spreken. Misschien moest hij eerst even achter zijn naam komen en dan verder waren, zodat hij hem op de juiste manier kon aanspreken.
'Nee, sorry. Ik let nooit op bij geschiedenis. Voor de volgende les is dat misschien een idee.' zei hij met een glimlachje en wiebelde wat met zijn benen. De rots waar hij op zat was groot en zijn voeten raakten de grond net niet, dus kon hij met zijn korte benen wiebelen, iets wat hij automatisch altijd deed als hij op een hoger ding zat. Hij zette zijn gehandschoende handen achter zich neer en leunde op de twee terwijl hij zijn blik nog op Flavio hield, die licht zuchtte en zich blijkbaar verveelde, sinds hij om zich heen keek. Een paar seconden later stelde hij de vraag of hij erbij kon komen zitten. 'Natuurlijk. Neem plaats.' zei hij vrolijk, hoopte wat afgeleid te worden door een gezellige gesprekspartner. Hij schoof wat opzij op de rots, genoeg om een zitplek te creëren voor Flavio. 'Err... Wat is...' Ohgod, welk persoonlijk voornaamwoord moest hij nu gebruiken? Je of U? U of je? Kon hij niet gewoon ''het'' gebruiken? '... Uw naam?' plakte hij vlug achter zijn vorige zin aan, na het besluit genomen te hebben dat ''het'' belachelijk zou klinken en hem meer zou beledigen dan wanneer hij niet tutoyeerde. Hij keek Flavio aan en Timcanpy kon het niet laten om op de nieuweling af te vliegen en hem grondig te onderzoeken door rondjes om zijn hoofd te vliegen, zo scheel als hij was een keer tegen Flavio's achterhoofd aan te botsen en zich dan tegen zijn wang aan te drukken, als een soort knuffel en als een teken dat hij de jongen mocht. Of dat maakte Alan er van. Tim hield er over het algemeen gewoon van om te knuffelen met alles en iedereen. Zelfs een steen zou een knuffelmaatje van hem kunnen zijn. 'Oh, sorry. Dat is Tim, mijn diertje... Of nou ja, dier, het is een soort van... Ehh... Heel eerlijk gezegd weet ik niet wat het is, sorry!' Zijn wangen kleurden een lichte roze door het gestamel.


Y U NO BE BETTER, POST?
Snorreh voor de laatheid~