Ja het werd eens tijd dat Rhines duistere zijden nog eens wat kon uitblussen en hoe kon dat beter door wat kattenkwaad uitvoeren hmm? Ja gewapend met eeen kwast en een pot roze verf liep Rhine door hun etage naar de deur van de leerlingenkamer van de shadranen. Een soort mensen waar zij ongewilt is aan toegevoegd. Ach ja het leven kon hard zijn niet waar? Rhine had het perfecte plan allse was hier altijd zo zwart en duister dus een roze deur zou toch wel op zijn plaats zijn? Het was rond de middag en praktisch iedereen was naar de les. Maar Rhine natuurlijk niet ooh nee als ze vuurmagie les had spijbelde ze eigenlijk altijd. Nee nu ze erover nadacht spijbelde ze bij praktisch iedere les. Maar wat hadden al die saaie vakken ook voor zin? Z had al bewezen dat ze op haar eentje prima kon overleven dus al die dingen leren vond ze nogal saai en overbodig. Ze keek met grote ogen naar de grote zwarte eiken houte deur die niet lang meer zwart zou blijven. Ze doopte haar kwast in de felroze verf en ze smeerde een dikke laag op de deur. Zo ging ze een tijdje door tot de deur helemaal roze was. Ze keek naar de emmer en kwast die ze liet opgaan in rook. Bewijsmateriaal vernietigen was slimmer moest iemand haar hier toevallig zien. Ja alles was geregeld nu moest ze alleen de roze spatters nog van haar handen gaan wassen en maken dat ze hier weg kwam.....

Tári liet haar hand een keertje kort over Terra's rug glijden. het diertje zat rustig op haar schouder en maakte een wat grommend geluid, al was het toch vrolijk te noemen. Tári's humeur kwam in geen enkel opzicht in de buurt van dat van de Tasmaanse duivel. Echt niet. Terra was vrolijk in alle opzichten en Tári wilde het liefst het lemmet van een van haar messen door iemands huid heen boren. Gewoon, puur en alleen omdat ze alles behalve vrolijk was. Eigenlijk wist ze niet precies welke emotie er op dit moment bij haar paste. Alles wat in de buurt van vrolijk kwam, kon ze al van haar lijstje krassen. Maar boos of verdrietig was ze ook zeker niet. Geïrriteerd kwam er waarschijnlijk nog het dichts bij in de buurt. Ze zuchtte even en liet haar hand weer naast haar lichaam vallen. Haar blik was strak op de grond gericht en haar gedachte leek ook eerder bij de stofdeeltjes op de grond te zijn dan ergens anders. Als ze eerlijk was dacht ze helemaal nergens aan. Ze was er eigenlijk van overtuigd dat ze die ochtend zelfs vergeten was te eten..
Haar voeten begonnen langzaam uit zichzelf te bewegen en de beweging schudde haar langzaam wakker. Ze hief haar hoofd iets en keek de gang door. Ze beet even op haar lip en vrijwel meteen verdween ze weer in gedachte. Haar blik dwaalde opnieuw af naar de grond en haar voeten begonnen langzamer te gaan. Een zacht piepje in haar oor liet haar iets opkijken, al wees niks erop dat ze het echt had gehoord. Terra bewoog wat en ging uiteindelijk op haar achterpoten staan. Tári vroeg zich nog steeds af hoe het dier op die manier in evenwicht wist te blijven, maar het beest flikte het elke keer weer. Terra gromde nu vrij luid. Tári stopte en schreeuwde bijna tegen het beest: 'Wat?!' Nu ze opkeek en haar ogen niet meer op de vloer had gericht zag ze pas dat ze naar de etage van de shadranen was gelopen. Ze gromde even wat en keek Terra aan. 'Dankje voor het waarschuwen. Beetje laat wel.' Terra gromde even en sprong van Tári's schouder af. Tári rolde even met haar ogen. Meteen was haar gehele aandacht bij de plek waar ze was. Ze slikte even en fronste haar wenkbrauwen iets. Ze keek even rond en schudde haar hoofd. Ze had eigenlijk niet echt hierheen willen lopen, maar ze kon er nu toch weinig aan doen. Ja, terug lopen en net doen of ze hier nooit "per ongeluk" naar binnen was gelopen.. Dat zou leuk worden, niet dus,
Ze liep verder, maar naar een paar passen bleef ze stil staan. Haar blik gleed naar Terra. Haar blik was wat vragend. Zacht vroeg ze aan het diertje: 'Ligt het aan mij of.. Ruik jij ook iets?' Terra ging weer op haar achterpoten staan en snoof duidelijk de geur op. Het diertje gromde wat en ging weer normaal staan. Een grijns sierde zich rond Tári's lippen. Ze hield haar hoofd iets schuin en knikte kort naar het diertje. Terra liep vrij rustig, duidelijk de geur volgend. Tári wachtte even voordat ze het dier volgde, maar al snel liep ze achter het dier aan. Terra stopte niet echt heel veel laten, haar snuit nog steeds naar de grond gericht. Tári grijnsde even, al verdween de grijns ook meteen. Ze trok haar wenkbrauw op. Haar blik was strak op de deur gericht, ging pal langs het meisje af. 'Roze?' Ze sloeg haar armen over elkaar.
Terra hief haar kopje en keek het meisje aan. Tári wende haar blik naar het meisje en schudde ongelovig met haar hoofd. Haar blik gleed opnieuw naar de deur. Het zag er nog niet echt.. Oud uit. Nee, het was pas net geverfd. Haar blik gleed vluchtig over de grond. Geen pot verf en ook geen kwast. Haar blik gleed opnieuw naar het meisje en vestigde zich op haar handen. Langzaam verscheen er een grijns rond Tári's lippen. Ze grinnikte even en keek het meisje toen recht aan. Ze schudde haar hoofd en zei met een duidelijk wat arrogante ondertoon: 'Prima dat je die deur een andere kleur geeft.. maar was roze nodig? Roze..' Het was gewoon een kleur waar ze een hekel aan had. Ze had eigenlijk een hekel aan alle vrolijke kleuren. Tári's grijns werd breder. Ze knikte kort naar de handen van het meisje. 'Handschoenen.' Meer zei ze niet. Meer wilde ze ook niet zeggen. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek het meisje strak aan.

Alles ging perfect ja alles liep op rolletjes tot het noodlot natuurlijk weer moest toeslaan. Dit maal had het noodlot de vorm van een meisje Rhine schatte haar van haar leeftijdscategorie. Het meisje leek niet echt in een goed humeur te zijn. Rhine kruistte haar armen en steunde op haar linkerbeen. Ze mocht die griet nu al niet. Waarom? Geen idee maar ze mocht dat kind gewoon niet er was iets met haar houding dat rhine gewoon kwaad maakte. Ze bleef maar naar die deur staren en soms gleden haar ogen weer naar Rhine. Rhine kreeg stress van die zwijgende blik, en Rhine stress bezorgen was niet zo'n goed plan. Ze volgde de blik van het meisje die zich niet meer op haar gezicht maar op haar handen had gevestigd. Langzaam verscheen er een grijns rond haar lippen. Rhine spande haar spieren lichtjes op. Ze grinnikte even en keek haar toen recht aan. Ze schudde haar hoofd en zei met een duidelijk wat arrogante ondertoon: 'Prima dat je die deur een andere kleur geeft.. maar was roze nodig? Roze..' Rhine haalde haar schouders op. Ja als ik grijs had genomen zou het niet zo'n schok zijn geweest denk je niet? Vroeg Rhine met een grijns en nu ook een nogal arrogante toon. Haar grijns werd breder en het meisje knikte naar Rhine's roze gespikkelde handen. 'Handschoenen.' Meer zei ze niet. Rhine haalde nonchalant haar schouders op. Daarvoor bestaat er iets zoals zeep, zou je wel eens kunnen gebruiken. Zei ze droogjes terwijl ze haar minachtende ogen over het meisje liet glijden haar blik bleef hangen bij een dier dat ze bij zich had het leek wel een soort rat. Maar dat was het niet helemaal nee het was iets bijzonders...iets bijzonder walgelijk eigenlijk. En natuurlijk hoort niemand wie de dader is... Zei Rhine met een duistere, dreigende blik op Tári gericht. Rhines wil was onbuigzaam en ze was voor niets bang zeker niet voor één of andere meid die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is....

Ja, ze was in een slechte bui en nee, dan was het een heel slecht plan om mensen tegen te komen. Eigenlijk. Het was gewoon stom als mensen haar aanspraken als ze al zagen dat ze humeurig was, maar dit keer was zij de gene geweest die haar mond had losgetrokken, dus ze kon enkel zichzelf voor het hoofd slaan als dit fout afliep. Het maakte haar eigenlijk helemaal niks uit ook.. Wat kon haar het eigenlijk schelen of het fout ging of niet?
Ze grinnikte even en keek haar toen recht aan. Ze schudde haar hoofd en zei met een duidelijk wat arrogante ondertoon: 'Prima dat je die deur een andere kleur geeft.. maar was roze nodig? Roze..' Het meisje haalde haar schouders op. 'Ja als ik grijs had genomen zou het niet zo'n schok zijn geweest denk je niet?' Vroeg het meisje met een grijns en een wat arrogante toon. Tári haalde haar schouders op. Ergens had het meisje gelijk, echt alleen maar gelijk, maar ze had gewoon een hekel aan die kleur. 'Klopt, maar ik weet niet of je door hebt met wat voor een afzichtelijke kleur je die deur hebt geverfd..' Ze trok haar wenkbrauwen op.
Tári's grijns werd breder en ze knikte naar de roze gespikkelde handen van het meisje: 'Handschoenen.' Meer zei ze niet. Meer wilde ze ook niet zeggen. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek het meisje strak aan. Het meisje voor haar haalde nonchalant haar schouders op. 'Daarvoor bestaat er iets zoals zeep, zou je wel eens kunnen gebruiken.' Tári negeerde de woorden, maar Terra daarin tegen begon luid te grommen. Tári grijnsde even en wierp het dier een korte blik toe, meteen werd Terra weer stil en stak ze haar snuit ijdel de lucht in.
De minachtende ogen van het meisje gleden over haar heen en bleven hangen bij de Tasmaanse duivel. Tári sloot haar ogen even. Ze haalde haar armen van elkaar af en opende haar ogen weer bij de woorden van het meisje voor haar: 'En natuurlijk hoort niemand wie de dader is... ' Zei het meisje met een duistere, dreigende blik op Tári gericht. Tári's ogen straalde heel even razernij uit, maar dat verdween voordat iemand het had kunnen zien en ervoor in de plaats kwam een grijns en pretlichtjes in haar ogen. Ze sloot haar ogen even en grinnikte geamuseerd. Terra liep naar haar bazin toe, zette haar nagels in Tári's broek en kroop omhoog tot ze op de schouder van haar bazin zat. Tári glimlachte even en opende haar ogen. Haar blik was op het meisje gericht, maar ging dwars door haar heen. 'Luister, ik laat me door helemaal niemand commanderen en zeker niet door jou.' Ze lachte even zacht. Ze had al vaak genoeg een mes tegen haar keel gedrukt gekregen en de keren dat ze zichzelf in de problemen had gewerkt waren niet meer te tellen. Ze was heel wat gewend, wat wilde je eigenlijk ook? Ze was bevriend met een psychopaat.. Onder andere..
Ze deed een stap naar voren, haar geamuseerde blik verdween en maakte plaats voor de razernij die net voor die enkele seconde zichtbaar was geweest. 'Luister goed, ik zeg dit maar een keer, ik waarschuw je maar een keer.' Haar blik ging niet meer door het meisje heen, maar boorde zich nu in haar ogen. 'Ik raad je aan me niet nog eens te commanderen. Het is helemaal aan jou of iemand hier achter komt. Als jij je aan mijn waarschuwing houd, komt niemand het te weten, maar als ik ook maar het idee heb dat je je er niet aan houd.. Kan het misschien nog al snel gebeuren dat de hele school het weet.. En dan bedoel ik ook echt de hele school.' Een sluwe grijns sierde haar lippen terwijl ze haar waarschuwing af maakte: 'En probeer me verder niet uit te dagen. Heb geen zin om echt boos te worden.' Ze sloeg haar armen over elkaar, haar blik nog steeds strak op het kind voor haar gericht.
Niemand commandeerde haar, echt niemand.

'Klopt, maar ik weet niet of je door hebt met wat voor een afzichtelijke kleur je die deur hebt geverfd..' Ze trok haar wenkbrauwen op. Rhine keek nog eens naar de deur. Ja het was echt wel een afschuwelijke kleur zo van dat prinsesjes roze. Rhine draaide haar hoofd weer naar het meisje met een grijns op haar gezicht.
Ja die kleur is afzichtelijk maar dat is eigenlijk een pluspunt. Zorgt voor een extra shock. Zei ze met een grijns die maar bleef groeien. Toen Rhine haar begon te bedreigen zag ze even een vleugje razernij in haar ogen. Rhine kon er alleen maar door grijnzen.Oe ze had dus een kort lontje. Helaas duurde die woede niet lang nee maar een fractie van een seconde daarna kwam er weer een grijns op haar gezicht . Haar aandacht werd getrokken door het rattenbeest dat zich een weg zocht naar Tári's schouder en daar even naar haar gromde. Hmmm dat beestje was dus evn temperamentvol als zijn baasje. 'Luister, ik laat me door helemaal niemand commanderen en zeker niet door jou.' Ze lachte even zacht. Als antwoord begon Rhine zacht te grinniken. Man wat leek dat meisje veel op haar, uitermate vervelend was dat zeg. Ze deed een stap naar voren, haar geamuseerde blik verdween en maakte plaats voor de razernij die net voor die enkele seconde zichtbaar was geweest. Rhine keek haar aan met een blik die haast verveling uitstraalde. 'Luister goed, ik zeg dit maar een keer, ik waarschuw je maar een keer.' Haar blik boorde zich nu in Rhines ogen. 'Ik raad je aan me niet nog eens te commanderen. Het is helemaal aan jou of iemand hier achter komt. Als jij je aan mijn waarschuwing houd, komt niemand het te weten, maar als ik ook maar het idee heb dat je je er niet aan houd.. Kan het misschien nog al snel gebeuren dat de hele school het weet.. En dan bedoel ik ook echt de hele school.' Een sluwe grijns sierde haar lippen terwijl ze haar waarschuwing af maakte: 'En probeer me verder niet uit te dagen. Heb geen zin om echt boos te worden.' Ze sloeg haar armen over elkaar, haar blik nog steeds strak op haar gericht. Rhine barstte in lachen uit een lach die wel even duurde en waardoor haar ogen zelfs lichtjes vochtig waren. Serieus? Moet ik daar bang van worden? Wat zielig zeg. Zei ze op een spottend toontje. Maar als je me nu wilt excuseren ik ga even de verf van mijn lijf schrobben. Ze keek haar recht aan. Ja ze wilde geen woorden meer aan dit zielige kind vuilmaken haar ogen straalde een en al minachting uit.

'Ja die kleur is afzichtelijk maar dat is eigenlijk een pluspunt. Zorgt voor een extra shock.' Zei het meisje met een steeds groter wordende grijns. Tári zuchtte even. Ze moest het meisje gelijk geven, al deed ze het niet graag.
Toen het kind haar begon te bedreigen werd ze boos. Een vleugje razernij was voor een fractie van een seconde te zien en het meisje leek er enkel om te kunnen grijnzen. Tári's razende blik duurde niet langer dan een fractie van een seconde, voordat het veranderde in een grijns. Ze sloot haar ogen even en grinnikte geamuseerd. Terra liep naar haar bazin toe, zette haar nagels in Tári's broek en kroop omhoog tot ze op de schouder van haar bazin zat. Tári glimlachte even en opende haar ogen. Haar blik was op het meisje gericht, maar ging dwars door haar heen. 'Luister, ik laat me door helemaal niemand commanderen en zeker niet door jou.' Ze lachte even zacht. Als antwoord begon het meisje zacht te grinniken.
Ze deed een stap naar voren, haar geamuseerde blik verdween en maakte plaats voor de razernij die net voor die enkele seconde zichtbaar was geweest. Ze had er absoluut geen behoefte aan om de woede te verbergen. Waarom zou ze? Dat kind verdiende het niet, bovendien had ze het zichzelf aan gedaan..
Het meisje keer haast met een verveelde blik terug. 'Luister goed, ik zeg dit maar een keer, ik waarschuw je maar een keer.' Haar blik ging niet meer door het meisje heen, maar boorde zich nu in haar ogen. 'Ik raad je aan me niet nog eens te commanderen. Het is helemaal aan jou of iemand hier achter komt. Als jij je aan mijn waarschuwing houd, komt niemand het te weten, maar als ik ook maar het idee heb dat je je er niet aan houd.. Kan het misschien nog al snel gebeuren dat de hele school het weet.. En dan bedoel ik ook echt de hele school.' Een sluwe grijns sierde haar lippen terwijl ze haar waarschuwing af maakte: 'En probeer me verder niet uit te dagen. Heb geen zin om echt boos te worden.' Ze sloeg haar armen over elkaar, haar blik nog steeds strak op het kind voor haar gericht.
Het meisje barstte in lachten uit, wat enkel als resultaat had dat Terra luid begon te grommen. Het dier was duidelijk aan het trillen. Tári hield haar hoofd iets schuin, tot haar lokken over het dier vielen. Toen het meisje eindelijk uitgelachen was en Terra opgehouden was met grommen, zei het meisje: 'Serieus? Moet ik daar bang van worden? Wat zielig zeg.' Tári glimlachte enkel, een glimlach die dichter bij een grijns in de buurt kwam dan bij een glimlach, maar het was een glimlach. De spottende toon van het kind maakte haar boos, de houding van het meisje maakte haar simpelweg misselijk.
'Maar als je me nu wilt excuseren ik ga even de verf van mijn lijf schrobben.' Ze keek haar recht aan. De ogen van het meisje straalde een en al minachting uit. Tári knikte kort. Ze schudde haar hoofd en vroeg kalm: 'Onderschat je wel meer mensen of heb ik gewoon de pech vandaag?' Tári grinnikte even en keek het meisje met een emotieloze blik aan. 'Want het is niet heel slim, mensen onderschatten. Geloof me, het kan tot nogal vervelende wendingen leiden.' Ze was niet bang voor het meisje. Als het kind haar zo ontzettend graag boos wilde hebben, moest ze het maar proberen. Was het niet haar plan om Tári boos te krijgen, dan was dat plan behoorlijk mislukt.. Het meisje zou niet de eerste zijn die haar onbedoeld boos kreeg.. Zeker niet..

Hoop dat je er wat mee kan, anders moet je het maar even zeggen ^^

Tári knikte kort. Ze schudde haar hoofd en vroeg kalm: 'Onderschat je wel meer mensen of heb ik gewoon de pech vandaag?' Tári grinnikte even en keek haar met een emotieloze blik aan. Rhine haalde slechts haar schouders op ze vond het kind al lang niet meer de moeite waard om tegen te praten dit was pure tijdsverspilling. 'Want het is niet heel slim, mensen onderschatten. Geloof me, het kan tot nogal vervelende wendingen leiden.' Nu stopte Rhine even en begon ze zacht te lachen. Waarom zou ik jouw raad opvolgen als je dat zelf niet doet hmm? Vroeg ze terwijl ze haar over haar schouder aankeek. Trouwens ik onderschat je niet ik wéét gewoon dat je geen bedreiging voor mij vormt, mischien kan je een kleuter bang maken met je dreigementjes maar mij? schat echt waar ik schrik erger van je mascara. Zei ze voor ze zich weer omdraaide en wilde wegwandelen. Als de meid slim was hield ze haar mond toe maar eigenlijk verwachtte rhine wel een wederwoord van haar ,, het was nu niet dat ze er echt intelligent uitzag.

(sorry dat het zolang duurde)

'Onderschat je wel meer mensen of heb ik gewoon de pech vandaag?' Het zou zeker niet de eerste keer zijn dat ze onderschat werd. Misschien was ze er ergens wel blij mee.. Mensen die haar onderschatte waren meestal niet de slimste. Het meisje voor haar zag er ook niet echt slim uit. Niet dom, dat zeker niet, maar slim? Nee, echt niet. Zeker niet nu Tári het idee had dat het kind haar onderschatte.
Tári grinnikte even en keek met een emotieloze blik naar het meisje. Het meisje haalde slechts haar schouders op. Tári grijnsde even. Ineens leek deze dag leuker dan ze had verwacht. Terra gromde heel even kort en ging op haar achterpoten staan, waarbij ze haar nagels even in Tári's schouders moest zetten om evenwicht te bewaren. Tári was het gewend, het was zeker niet de eerste keer dat de Tasmaanse duivel haar als een levend speeltje gebruikte.
'Want het is niet heel slim, mensen onderschatten. Geloof me, het kan tot nogal vervelende wendingen leiden.' Nu stopte het meisje even en begon ze zacht te lachen. Een kleine glimlach ontstond rond Tári's lippen toen het meisje zei: 'Waarom zou ik jouw raad opvolgen als je dat zelf niet doet hmm?' Vroeg ze terwijl ze haar over haar schouder aankeek. Tári lachte even zacht en schudde haar hoofd. 'Blind? Of gewoon dom?' Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Ik onderschat niemand, het enige wat ik doe is mijn mening geven. Ik geloof niet dat je helemaal snapt wat het betekend als ik iemand onderschat.' Ja, ook zei was wel eens zo stom iemand anders te onderschatten. Ze kon 's avonds de pijn nog voelen in haar been van de laatste keer dat ze zo een stomme fout maakte. Maar dit keer was dat niet zo. Ze geloofde best dat het kind voor haar wat in haar mars had, maar ze wilde gewoon even duidelijk maken dat het ontzettend stom was haar te onderschatten, haar uit te dagen.
'Trouwens ik onderschat je niet ik wéét gewoon dat je geen bedreiging voor mij vormt, mischien kan je een kleuter bang maken met je dreigementjes maar mij? schat echt waar ik schrik erger van je mascara.' Zei het meisje voor ze zich weer omdraaide en weg wilde lopen. Tári lachte even en keek Terra kort aan. Ze vond het meisje echt.. Stom, een ander woord wist ze er zo niet echt voor.
'O, echt waar?' Vroeg ze nadat ze haar blik weer naar het meisje had gewend. 'Waarom blijf je dan niet gewoon staan? Of ben je bang voor die paar spetters op je handen?' Ze grijnsde breed en zette haar handen in haar zij. 'Bewijs maar is dat je gelijk hebt en dat je - zoals jij zo mooi zei - banger wordt van mijn mascara.' Oke, misschien was dat net iets te veel van het goede? Het was onderhand gebruikelijk dat ze zichzelf in de problemen bracht. Ze hield haar hoofd iets schuin en liet haar armen weer naast haar lichaam vallen. Ze wilde nu wel eens weten of haar irritatie geuit zou kunnen worden om het mens voor haar.

'Blind? Of gewoon dom?' Bij die woorden hield Rhine weer halt. Dat kind wilde haar echt gewoon kwaad maken hmm? Heel dom mensen die haar eerder boos hadden gemaakt waren in het beste geval in de ziekenboeg. ja, ja in het béste geval. De meeste waren mysterieus verdwenen. 'Ik onderschat niemand, het enige wat ik doe is mijn mening geven. Ik geloof niet dat je helemaal snapt wat het betekend als ik iemand onderschat.' Rhine draaide alleen maar met haar ogen en ze wilde weer verder gaan wat was dit toch een vreselijke tijdverspilling. Waarom moest ze dat kind zijn tegengekomen? Had ze niet vlug die deur roze kunnen verven en wegwandelen? Maar nee hoor dit kind kwam weer op het verkeerde moment. Maar nee hoor wegwandelen ging niet want het kind moest weer eens kunnen reageren op haar opmerking. - zucht, diepe, diepe zucht- Hield dit dan nooit op? 'O, echt waar?' Vroeg ze Rhine had zich maar omgedraaid hier wegwandelen zou toch niet lukken het komende kwartier. 'Waarom blijf je dan niet gewoon staan? Of ben je bang voor die paar spetters op je handen?' Ze grijnsde breed en zette haar handen in haar zij. 'Bewijs maar is dat je gelijk hebt en dat je - zoals jij zo mooi zei - banger wordt van mijn mascara.' Rhine zuchtte en plaatste haar vingers tegen haar slapen. De enige redenen dat ik wil wegwandelen zijn: Je verveelt me dood, en terwijl ik hier mijn tijd aan jouw sta te verspillen had ik al lang in beter gezelschap kunnen vertoeven met een koel drankje in mijn hand. Zei ze met een zucht. Dit kind ergerde haar mateloos. Kom op zeg kon ze niet gewoon die rat pakken en ophoepelen? Rhine zou haar even een lesje leren een voorproefje geven van wat ze kon doen als ze wilde. En ze zag al een perfect atribuut een vergeten handtas. Hoe zielig. Rhine pakte de tas op en na een minuutje bleef er alleen as over. Rhine liet verveeld het as uit haar hand glijden en ze lostte op in rook* ze kwam achter het kind weer tevoorschijn. Ik zeg het je nog eens ik ben niet bang voor je, zal ik ook nooit worden en je begint me zo gelijdelijk aan echt mateloos te irriteren. Dus als je de huidige staat van je gezicht wilt behouden dan loop je nu gewoon rustig weg en heeft deze hele vervelende ontmoeting. fluisterde ze met een dreigende ondertoon.

* klik maar op de link bij voice dan zie je ook een beetje hoe dat oplossen in rook eruit ziet

Nee, het was eigenlijk ongebruikelijk dat ze eens iemand met rust liet. Als ze iemand tegen kwam, bekend of niet, moest ze altijd wel iets zeggen. Dit keer was het alleen.. Leuker dan ze dacht. 'Blind? Of gewoon dom?' Bij die woorden hield het meisje weer halt. Mooi zo. Tári grijnsde even kort. Dit werd met de seconde leuker. Ja, ze bracht zichzelf wel eens behoorlijk in de problemen, maar ze was vaak genoeg bedreigd geweest, vaak genoeg had ze een mes tegen haar keel gedrukt gekregen. Ze was niet meer bang om haar mening te geven, ze was niet meer bang om iemand boos te maken. Sterker nog, ze genoot ervan.
'Ik onderschat niemand, het enige wat ik doe is mijn mening geven. Ik geloof niet dat je helemaal snapt wat het betekend als ik iemand onderschat.' Het was haar duidelijk dat ze het kind irriteerde, en dat besef maakte het alleen maar leuker. Veel leuker. Het meisje wilde weer verder lopen, maar door Tári's woorden bleef ze toch maar weer staan, wat tot veel plezier bij Tári zorgde. 'O, echt waar?' Het meisje had zich omgedraaid. 'Waarom blijf je dan niet gewoon staan? Of ben je bang voor die paar spetters op je handen?' Ze grijnsde breed en zette haar handen in haar zij. 'Bewijs maar is dat je gelijk hebt en dat je - zoals jij zo mooi zei - banger wordt van mijn mascara.' Ze hield haar hoofd iets schuin en liet haar armen weer naast haar lichaam vallen. Ze voelde er niks voor om het meisje voor aar gewoon weg te laten lopen. Ze voelde er niks voor om door het kind onderschat te worden. Normaal gesproken zou ze het zeker geen punt vinden, maar nu ergerde ze zich eraan dat het meisje niet eens leek te beseffen dat ze een enorme fout maakte. Oke, ze moest toegeven dat zij er ook aardig wat van kon..
Het meisje zuchtte en plaatste haar vingers tegen haar slapen. 'De enige redenen dat ik wil wegwandelen zijn: Je verveelt me dood, en terwijl ik hier mijn tijd aan jouw sta te verspillen had ik al lang in beter gezelschap kunnen vertoeven met een koel drankje in mijn hand.' Tári grijnsde even en knikte. 'Oke, waarom loop je dan niet weg? Wil je toch bewijzen dat je gelijk hebt?' De zin kwam er arrogant uit, misschien iets te en zeker meer dan ze wilde, eigenlijk. Al bleef het leuk om andere te irriteren, zeker als ze exact het zelfde bij haar deden. Het meisje pakte een handtas op. Tári trok haar wenkbrauwen op, maar na een minuutje grijnsde ze even. De tas was tot as vergaan en het meisje liet het as verveeld uit haar handen glijden, waarna ze in rook opging. Tári's grijns verdween en ze sloot haar ogen. Toen de stem van het meisje achter haar klonk opende ze haar ogen en keek ze strak voor zich uit. 'Ik zeg het je nog eens ik ben niet bang voor je, zal ik ook nooit worden en je begint me zo gelijdelijk aan echt mateloos te irriteren. Dus als je de huidige staat van je gezicht wilt behouden dan loop je nu gewoon rustig weg en heeft deze hele vervelende ontmoeting.' Fluisterde het meisje met een dreigende ondertoon. Tári grijnsde even en schudde haar hoofd. Ze maakte even een afkeurend geluid en stopte met schudde. 'Weer die dreigende toon.. Bevalt me niet echt.' Ze lachte even. 'Ik kan doen wat je me vraagt, maar dan weet de hele school vandaag nog wie die deur roze heeft geverfd. Je kan het ook op een wat aardigere toon vragen en heel misschien zal ik er dan over nadenken om weg te gaan en het niemand te vertellen. Het is aan jou.' Ze draaide zich om en keek het meisje met een brede grijns aan. 'En het zou ontzettend stom van je zijn me iets aan te doen. En je ziet er nou niet bepaald uit als een idioot, al kan ik dat zo onderhand wel terug nemen.' Ze meende wat ze zei, al daagde ze het meisje ook behoorlijk uit. Maar ze was niet bang voor het kind. Als het meisje haar iets aandeed, zou ze er zeker niet ongestraft mee weg komen.

Tári grijnsde even en knikte. 'Oke, waarom loop je dan niet weg? Wil je toch bewijzen dat je gelijk hebt?' De zin kwam er arrogant uit. Rhines blik werd geîrriteerder en een lichte frons vormde zich op haar voorhoofd. "Ik loop nooit ergens van weg, en je irriteert me veel te veel om alles onbestraft te laten." Beet ze bits terug. Ze vond het geweldig hoe de grijns van haar gezicht ging toen rhine oploste. ja die reactie kreeg ze zo vaak maar het ging echt nooit vervelen. mensen wat waren ze toch voorspelbaar. Tári grijnsde even en schudde haar hoofd. Ze maakte even een afkeurend geluid en stopte met schudde. 'Weer die dreigende toon.. Bevalt me niet echt.' Ze lachte even. Rhine grijnsde. "Welke bedreigende toon?" Vroeg ze poeslief, ja ze deed alsof haar neus bloedde. Dat was toch zo leuk met mensen spelen en hun mini breintjes kraken. Ze lachte even. 'Ik kan doen wat je me vraagt, maar dan weet de hele school vandaag nog wie die deur roze heeft geverfd. Je kan het ook op een wat aardigere toon vragen en heel misschien zal ik er dan over nadenken om weg te gaan en het niemand te vertellen. Het is aan jou.' Ze draaide zich om en keek het meisje met een brede grijns aan. 'En het zou ontzettend stom van je zijn me iets aan te doen. En je ziet er nou niet bepaald uit als een idioot, al kan ik dat zo onderhand wel terug nemen.' Ze kon horen dat het meisje het meende en rhine keek haar even bedenkelijk aan. Ineens kreeg ze een idee ze keek naar haar armen en ze gaf Tári een knuffel. Ze liet haar al gauw weer los en grijnsde. Nu hing tari dus ook onder de natte verfspatters. "Ik kan natuurlijk ook zeggen dat jij het was..." Zei ze met een triomfantelijke grijns. "Dus...Als je slim bent loop je gewoon weg en vergeet je deze hele ontmoeting." Zei Rhine doodkalm, nja eigenlijk herhaalde ze haar eerdere woorden nog eens. Ja ze had al een heel plan uitgedoktert voor als het kind toch besloot moeilijk te gaan doen.

-sorry voor de laatheid was de topic vergeten T.T-

Het was niet ongebruikelijk dat ze mensen als dit kind hier tegen kwam. Eigenlijk was het ongewoon als het niet gebeurde. Misschien trok ze gewoon de hele verkeerde mensen aan, nee, ze wist zeker dat ze dat deed. Al was dat ook niet altijd waar. Ergens was het ook wel amusant te noemen.
'Oke, waarom loop je dan niet weg? Wil je toch bewijzen dat je gelijk hebt?' De zin kwam er arrogant uit. Rhines blik werd geïrriteerder en een lichte frons vormde zich op haar voorhoofd. "Ik loop nooit ergens van weg, en je irriteert me veel te veel om alles onbestraft te laten." Beet ze bits terug. Het maakte haar niet veel uit dat het meisje zo een toon aan sloeg.
Het meisje pakte een handtas op. Tári trok haar wenkbrauwen op, maar na een minuutje grijnsde ze even. De tas was tot as vergaan en het meisje liet het as verveeld uit haar handen glijden, waarna ze in rook opging. Tári's grijns verdween en ze sloot haar ogen. Toen de stem van het meisje achter haar klonk opende ze haar ogen en keek ze strak voor zich uit. 'Ik zeg het je nog eens ik ben niet bang voor je, zal ik ook nooit worden en je begint me zo gelijdelijk aan echt mateloos te irriteren. Dus als je de huidige staat van je gezicht wilt behouden dan loop je nu gewoon rustig weg en heeft deze hele vervelende ontmoeting.' Fluisterde het meisje met een dreigende ondertoon. Tári grijnsde even en schudde haar hoofd. Ze maakte even een afkeurend geluid en stopte met schudde. 'Weer die dreigende toon.. Bevalt me niet echt.' Tári lachte even. Het meisje grijnsde en vroeg poeslief: "Welke bedreigende toon?" Tári negeerde het. Het maakte haar niet zoveel uit wat het meisje zei. Met woorden zou ze haar niet weg krijgen, dat was zeker.
'Ik kan doen wat je me vraagt, maar dan weet de hele school vandaag nog wie die deur roze heeft geverfd. Je kan het ook op een wat aardigere toon vragen en heel misschien zal ik er dan over nadenken om weg te gaan en het niemand te vertellen. Het is aan jou.' Ze draaide zich om en keek het meisje met een brede grijns aan. 'En het zou ontzettend stom van je zijn me iets aan te doen. En je ziet er nou niet bepaald uit als een idioot, al kan ik dat zo onderhand wel terug nemen.' Ze meende elk woord wat ze zei.
Het meisje keek haar even bedenkelijk aan. Nog voordat Tári echt kon reageren gaf het meisje haar een knuffel. Terra gromde luid, maar stopte ook meteen weer toen het meisje haar bazin los liet. Tári's blik was giftig en haar hand gleed automatisch naar haar riem toe. Misschien een beetje laat, maar het was een oude reflex.. Of eigenlijk kon ze dat "oude" wel weglaten. "Ik kan natuurlijk ook zeggen dat jij het was..." Zei ze met een triomfantelijke grijns. "Dus...Als je slim bent loop je gewoon weg en vergeet je deze hele ontmoeting." Tári grinnikte even en schudde haar hoofd. 'Dom ben je inderdaad niet, maar je zult toch net iets slimmer moeten zijn om me weg te krijgen.' Ja, nu zij onder de verfspatten zat schoot het weinig op om naar Savador te gaan, maar toch. Als het meisje haar nog eens zou bedreigen, op elke manier dan ook, dan zou het zeker niet lang duren voordat de hele school wist wie het had gedaan. Haar part zei ze dat ze er medeplichtig aan was, dan moest ze maar een deel van de schuld op zich nemen, maar tegen de tijd dat die straf dan voorbij was, had ze al lang een wraak plan bedacht. Het meisje moest het heel slim spelen wilde ze echt niet dat de school wist wie die deur in die afzichtelijke kleur had geverfd.

Geeft niet, kan gebeuren ^^