waiting for the sun that disappears

Erza zuchtte, ze wist dat de zon straks binnen enkele uurtjes alweer zal verdwijnen achter de horizon dus het was tijd om naar het duistere bos te gaan, bijna niemand komt daar nog laat op de avond. Daarom had ze die plek ook gekozen, en deels ook doordat ze zich dan daar ook op haar gemak voelde en niemand juist tegen kwam dus ook geen excuus moest zoeken om weg te vluchten vanuit een gesprek zonder de echte reden verbogen te moeten houden. Erza haren had ze deze keer los gelaten, ze had niet meteen een elastiek kunnen vinden, en veel tijd wou ze er nu ook weer niet achter steken. Haar kamer had ze wel nog optijd wat kunnen opruimen na de zoektocht achter een rekker. Haar licht grijze ogen scande de omgeving, op zoek om er zeker van te zijn dat er dan ook werkelijk niemand in de buurt was. Ja oke nu was het nog neit zo erg de zon scheen nog half, maar meestal als ze iemand tegen kwam dan kon ze er neit tegen om een leugen te verzinnen. Ze mocht dan wel iemand zijn die zich niet van zich zou laten afbijten, maar ze was streng opgevoed en dus beleefheid was eentje van de dingen dat haar tegen kon worden gewerkt. Haar donker rode haren lagen sierlijk tegen haar rug, ze had die dan ook vluchtig wat gekamd. De hele tijd had ze boeken gelezen in haar kamer waardoor ze in verschillende houdingen was gaan zitten of liggen waardoor haar rode haren veel te verduren had moeten doorstaan. Maar goed. Met een opgeluchtte zucht keek ze nog even vlug rond merkte dat ze al diep het bos was ingestapt tijdens haar gedachten. Goed hier zou ze weinig kans hebben om iemand tegen het lijf te komen. Ze voelde hoe het bloed daar haar aders heen raasden, een teken dat de verandering niet lang meer verwijderd was.

-Alan-

Afgezien van het vele leerwerk dat hij eigenlijk moest doen -daar werd je op een gegeven moment echt zat van, zeker als het een lastige vervelende taal was- had Alan verder niks te doen. Sleutelen aan zijn nummer werkte niet omdat hij al weken vast zat op één punt en maar niet verder kwam wat hij ook deed en Naoko was er ook niet altijd om hem te amuseren met haar leuke karakter. Wat bleef er voor hem over als dat alles er niet was? Slechts een tripje naar The Jolly Jester, een avondje Kanda vervelen of toch verwoed proberen te slapen -wat er toch niet voor hem in zat. Naar The Jolly Jester zou hij niet gaan, hij had immers afgezworen om wéér dronken te worden en Kanda vervelen was ook een risico. Dan zou hij of aan zijn geliefde Mugen geregen worden of zou er iets gebeuren waar hij nog meer spijt van dan het dronkenschap zou hebben. Nee, daar had hij geen zin in. Absoluut niet. Het enige wat overbleef was deze avond leren geweest maar daar werd hij ook ziek van. De tekentjes van het Oud-Grens leken zich wel te vervormen, andere tekens te vormen. Alles begon op elkaar te lijken en op een gegeven moment wist hij niet eens meer de a en de b te onderscheiden. Hij was er te lang mee bezig geweest. Met frustratie sloeg hij het boek dicht en besloot hij een wandeling te maken want meer dan leren kon hij nu niet. Hij stond op van zijn bed, trok vlug zijn combat boots en handschoenen aan en liep kalmpjes door de deur van zijn kamer, door de leerlingenkamer, dan de trappen af en uiteindelijk het schoolterrein op. De zon stond nog aan de hemel, al kon hij aan de lucht zien dat de zon na een uur of twee onder zou gaan. De warme zomerbries sloeg tegen zijn lichaam en verwarde zijn witte lokken nog meer. Hij kon de wind goed voelen, hoorde het zelfs fluisteren. Onbegrijpelijke woorden, gesproken door een vrouwenstem. Hij wist niet of het zijn verbeelding was maar toch vond hij dat - naast al het levende in de natuur - zelfs de wind een stem had en een taal sprak die voor velen onbegrijpbaar waren. Alan snapte er zelf niks van maar dat hoefde ook niet... Heh, ik word zweveriger met de dag. Daar zag hij de resultaten van. In totaal had hij zeker wel 10 minuten gelopen terwijl hij zich op de wind had geconcentreerd - tijd ging veel te snel voorbij - en daardoor was hij aan de rand van het duistere bos beland. Hij kantelde zijn hoofd wat. Hier was hij nog nooit geweest, ergens omdat het hem zo luguber leek. Maar nu hij er een tweede keer naar keer, kon hij de duisternis accepteren. Er zat immers genoeg duisternis in zijn ziel. Er was alleen die vrolijke aura van een Puffoonse die het duister verlichtte. Zijn vrolijke karakter was zeer dominant over zijn duistere kant, die Kanda vaak genoeg had gezien wanneer hij hem weer eens kwaad maakte. Ietwat onderzoekend liep hij het bos in, nieuwsgierig naar wat zich in het bos verplaatste. Timcanpy, die de hele tijd in zijn zak had gezeten, werd er duidelijk niet goed van. Hij schoof dieper Alan's broekzak in, een beetje bang, in tegenstelling tot Alan. Alan liep gewoon rustig door maar kwam abrupt tot stilstand toen hij iemand in de buurt voelde, door de luchtstromen die tegen een bewegend voorwerp stootten. Het was een groot voorwerp dus het was of een mens of een beer, maar een beer zou pootafdrukken achter laten... Behoedzaam liep hij verder en spotte iets roods. Vanachter een takje met puntige bladeren, keek hij onderzoekend naar de persoon. Rood lang haar, grijze ogen, een ietwat duistere kracht die van haar af kwam. Ja, dit was een Shadraan. Dat wist hij gelijk al. Hij wou haar niet storen en wou net weglopen, tot Tim het weer eens verknalde. Tim schoot als een vuurpijl uit zijn zak en ging op het roodharige meisje af.

Erza zuchtte even. Het was niet haar eerste keer dat ze het meemaakte, maar het was gewoon de eerste keer dat ze ervoor moest zorgen dat ook echt werkelijk in de beurt was, vooral omdat Erza dat nog nooit heeft meegemaakt en weet dus ook niet hoe ze als een hellehond op bezoekers zou reageren, en ze had zo een gevoel dat bezoekers waarschijnlijk niet zou beginnen likken. Haar ouders die hadden het ontdekt toen ze nog jong was, nog maar kon veranderen in een hellehond pup. Die kon nog maar amper iemand bijten, sinds die dag ging ERza altijd naar het bos om niemand te kunnen aanvallen. Maar daar had ze ook nooit moeten kijken of er nog andere waren want ze woonden expres voor haar zo afgelegen. Even keek ze met haar licht grijze ogen naar de hemel die langzaam donkerder werd. Hhmmzz waarschijnlijk is ze wat te vroeg van haar kamer vertrokken als ze naar de hemel keek maar Erza wou geen risico oplopen. Lichtjes boog erza door haar knieën, was van plan om te gaan zitten toen ze inneens iets zachtjes tegen haar voelde opbotsen. Verbaasd draaide ze haar hoofd half om en zag een geel goud beestje? Het was zo cute dat Erza er meteen voor was verkocht."Wat ben je toch zo schattig" Glimlachte ze lief, nam het diertje voorzicht vast zodat ze het niet zou pletten ofzo, je weet maar nooit en keek er geamuseerd naar toe. Automatich keek ze toen rond om te zien van waar het vandaan kwam op dat moment sprong de jongen in het oog. Met een ruk stond ze kaarsrecht, liet het beestje zelfs perongelijk vallen."Wat doe jij hier" Sprak ze verontwaardigd en met een geschokte blik keek ze hem recht aan. Dit was niet goed, ze had hem moeten horen afkomen zodat ze nog de kans zou hebben gehad, om toch vlug uit zijn buurt te kunnen geraken.

Natuurlijk. Natuurlijk moest Tim weer eens enthousiast op een onbekend iemand afvliegen en daarmee zijn schuilplaats verraden. Hij had gewoon weg kunnen glippen en de roodharige niet hoeven te storen met zijn aanwezigheid maar natuurlijk was Tim weer eens zo nieuwsgierig. Eigenlijk was het zijn schuld niet. Hij was ook maar een dier, experiment, pingpongbal of wat dan ook -hij had nooit geweten hoe hij Tim moest omschrijven, zelfs nu niet- en die was ook gewoon nieuwsgierig naar dingen. Ze dachten alleen niet na bij wat ze deden. Oftewel, Tim deed dat niet. Sommige dieren waren wel heel erg slim maar Tim.. Niet bepaald. Hij was zeer zeker niet de snuggerste. Om alles nog wat erger te maken, knalde Tim tegen haar op. Nou was het niet zo'n heel grote impact sinds Tim zo licht als een veertje was maar toch was het wel te voelen geweest. Dat bleek uit de reactie van de roodharige, die verbaasd om keek en daarna Tim begon te vertroetelen. Oké, ze was afgeleid door Tim. Als hij nu nou eens stilletjes weg kon sluipen als een ninja, zou ze hem niet opmerken.
Te laat. Het meisje had hem al opgemerkt en was overeind gesprongen. Hij keek recht in haar donkergrijze ogen met zijn eigen lichter grijze ogen, die ietwat groot waren door schrik omdat hij nu eigenlijk betrapt was. Waarschijnlijk dacht ze nu dat hij haar bespioneerd had of zo iets. Iets wat natuurlijk niet klopte sinds hij hier nog maar een halve minuut was - de halve minuut die finaal verpest was door Tim - maar wat zij natuurlijk niet wist. Hij was eigenlijk ook wel heel goed met sluipacties. Niet wanneer er iets in zijn weg lag, zoals een boomstronk of zo want daar struikelde hij geheid over maar gelukkig voor hem had er niks aan hindernissen in zijn weg gelegen. Goed... Nu moest hij zich hier onderuit praten, bewijzen dat hij onschuldig was. 'S-Sorry! Ik was aan het lopen e-en ik kwam toevallig hier terecht en Tiiiim-' Hij keek even heel beschuldigend naar Tim. '- Moest je zonodig storen. Het spijt me heel - UWAAHH!' Terwijl hij druk aan het praten was geweest, was hij achter de takken vandaan gekomen en was hij naar voren gelopen, waar er helaas voor hem een uitstekende wortel van een boom lag die verborgen lag onder een bladerdek. Daar was hij overheen gestruikeld en nu suisde hij op de grond af, waar hij met een plof belandde. En daar lag hij dan, languit op de grond met zijn gezicht in de bladeren die langzaam rood werd. 'Au, au, au.' mompelde hij op een zeurderige toon en krabbelde overeind, zijn witte haren en zijn kleding onder de bladeren. Hij keek de roodharige even beschaamd aan en richtte zijn blik vlug op de grond. 'Eh... E-En sorry voor deze belachelijke v-vertoning...' zei hij nog vlug.

Het dingetje dat Erza in haar handen hielden, had ze nog nooit gezien. Ze was best nieuwsgierig wat het eigenlijk precies was, waren er nog meer zo'n schattige dingetjes. Nu ze eraan dacht, waar haar o zo lieve Lucifer was. Waarschijnlijk zou hij pas tevoorschijnt komen als het zo ver zou zijn. Of beter gezegt een kwartier voor het zo ver is-hij kon het op de een of andere manier voelen aankomen- om haar te waarschuwen. Toch keek ze even rond om er zeker van te zijn dat hij haar gewoon weg niet zat te bespieden, wat hij vaker deed om haar in de gaten te houden, was dan zijn stompzinnige excuus. Erza was nu niet iemand die haar dier streng toesprak, nee ze gaf hem zijn vrijheid en Lucifer mocht dus doen waar hij zin in had, vaak deed hij dan dingen die Erza konden irriteren. Vluchtig schudde ze haar gedachten van haar af en keek de jonge gast voor haar weer afwachtend aan. 'S-Sorry! Ik was aan het lopen e-en ik kwam toevallig hier terecht en Tiiiim-' Hij keek even heel beschuldigend naar Tim. '- Moest je zonodig storen. Het spijt me heel - UWAAHH!' Ze merkte dat hij naar haar toe kwam, zich zo concentreerde op het diertje-dat zo te zien Tim heette- dat hij niet meer om de grond lette en dus op de grond viel. Lichtjes geamuseerd trok Erza een wenkbrauw op, opende toen langzaam haar handen zodat Tim als hij wou terug naar de jongen kon gaan vliegen.'Au, au, au.' hoorde ze hem op een zeurige toon mompelen, waardoor Erza lichtjes begon te giechelen toen hij vlug weer recht krabbelde. 'Eh... E-En sorry voor deze belachelijke v-vertoning...' zei hij nog vlug. Veronschuldigde hij zich dan ook nog lichtjes verlegen. Een grote geruststellende glimlach sierde haar lippen."Maak je daar maar geen zorgen over joh. Overkomt anderen ook wel eens." Grinnikte ze nouja neit veel mensen maar toch enkele."Daarvoor hoef je echt neit te blozen hoor" Sprak ze liefjes en keek hem rustig aan waarbij haar ogen lichtjes begonnen te twinkelen. Hoe die jongen verlegen, dat maakte hem zo schattig. Maar goed dat ze dat voor zichzelf hield. Nu hij hier toch was, gaat ze hem nu niet meteen proberen weg te sturen, zo erg was ze nu ook weer niet."Ik ben trouwens Erza Scarlet" Stelde ze zich ontspannen voor en keek de wat slungelige jongen glimlachend aan.

Tim leek het prima te vinden om vastgehouden te worden door Erza. Hij bleef rustig in haar handen zitten, zelfs toen ze die opende om hem de vrijheid te schenken om naar zijn baasje te gaan. Dat deed hij echter niet. Niet dat Tim zijn baasje haatte. Tim was juist dol op Alan en ze waren vanaf dag 1 al onafscheidelijk. Toch had hij het naar zijn zin, zo in de handen van de roodharige schone. Hieruit kon Alan opmaken dat ze niet bij één of ander naar of luguber persoontje waren beland. Tim was misschien niet erg slim maar hij wist wel altijd wie hij kon vertrouwen en wie niet. Voor Kanda was hij bijvoorbeeld doodsbang... Maar wie was er nou niet bang voor Kanda? Oké, hijzelf misschien niet maar voor de rest vond iedereen hem angstaanjagend. Was ook best mogelijk met die blik van hem, die blik alsof hij op het punt stond iemand aan zijn geliefde Mugen te rijgen. Tim was al bang voor Kanda geweest toen hij hem voor het eerst zag. Alan niet. Die probeerde nog aardig te doen. Helaas werd zijn vriendelijkheid op ruwe wijze afgewezen en boem, toen was de oorlog tussen de twee tegenpolen begonnen en die ging tot op deze dag nog steeds verder.
Maar goed, het was nu niet een onderwerp om over na te denken. Hij stond hier nota bene voor een meisje, die het aanzicht van zijn val zeker amusant had gevonden en hem zo zou gaan uitlachen. Ja, hij had gelijk. Ze lachtte hem inderdaad uit. Nou ja, lachen was het niet, meer giechelen maar toch! Het was hetzelfde. Hij keek langzaam op, zijn gezicht nog rood uit schaamte en zag een brede glimlach op haar gezicht. "Maak je daar maar geen zorgen over joh. Overkomt anderen ook wel eens." hoorde hij haar zeggen, waardoor hij zelf ook moest glimlachen. Zijn lippen krulden zich omhoog en zijn gezicht vertoonde nu een opgeluchte uitdrukking, blij dat ze hem er niet om ging plagen of zo. Kanda zou dat wel doen, zeggen dat hij uit zijn doppen moest kijken. De eikel. "Daarvoor hoef je echt neit te blozen hoor" Oh, shit. Hij was waarschijnlijk zo rood als een tomaat nu! Hij hief zijn gehandschoende handen en wreef over zijn rode wangen. Ga weg, blos. dacht hij. 'Maar geef toe, het was behoorlijk sukkelig.' zei hij toen en stak zijn handen uit. Zonder ook maar iets te zeggen vloog Tim op hem af en ging op zijn geheven handen zitten, waarmee hij een soort kommetje had gevormd. Tim paste er precies in. Hij keek even naar Tim en zei hem woorden die hij al tienduizend keer had moeten zeggen waar hij gek genoeg niet moe van was geworden. 'Niet meer mensen zo verrassen, oké, Tim?' zei hij zachtjes voor hij weer op keek naar Erza, die liefjes naar hem keek. Ze had misschien duistere magie als kracht maar dat maakte haar niet minder lieflijk. Zo zag je maar dat Shadranen niet altijd kille en gemene mensen waren, zoals velen beweerden. "Ik ben trouwens Erza Scarlet" sprak het meisje rustig. Erza, dus. Aparte naam. Alan zette Tim op zijn schouder en stak zijn linkerhand naar Erza uit. 'Ik ben Alan Walker. Leuk je te ontmoeten, Erza.' zei hij en glimlachte vriendelijk naar haar.

Degen die haar kende, kenden haar natuurlijk als Erza, maar dat is haar tweede naam jammer genoeg. Maar ze noemde hier nooit haar eerste naam. Dat wou ze niet. En net als bij haar voornaam had ze ook twee achternamen, eentje ervan hield zo ook verborgen, die vooral omdat degene die op Shadra hebben gewoond haar ouders misschien zou kennen. Erza was geadopteerd, het enige dat de mensen wisten over haar echte ouders waren dat hun achternaam Farron was, maar meer niet. Niemand kon hen vinden. Het ging als een lopent vuurtje natuurlijk een kind haar ouders verdwijnen van de wereldbol, alsof ze nooit hadden bestaan. Heel haar familie was zo verdwenen, dus iedereen keek wel naar je als ze weten dat je de enige overlevende bent van de familie met de vloek natuurlijk. Even zuchtte ze. Ja iedereen daar kende de vloek van farron. Erza wist dat ze weer zou gaan zitten mokken als ze blijft over haar verdwenen familie zou denken dus duwde ze zoals ze altijd deed de herinneringen achter slot en grendel, om het zo een tijdje weer gesloten te houden. Nadat ze had gezegt dat hij niet zo moest blozen greep hij meteen naar zijn wangen en wreef erover om zo waarschijnlijk te proberen die blos er vanaf te krijgen. Erza begon eerst lichtjes te giechelen maar dat ging uiteindelijk toch naar een stil gelach. Ze vond hem grappig en mocht hem nu al dat moest ze toegeven. 'Maar geef toe, het was behoorlijk sukkelig.' zei hij toen en stak zijn handen uit. het beestje dat Tim heette vloog van haar hand terug naar die van zijn eigenaar. Ze liet haar handen weer naast haar zij hangen nu die weer vrij waren."Ja, dat moet ik toegeven,ja" sprak ze met haar melodieuze stem en keek hem grijnzend aan. 'Niet meer mensen zo verrassen, oké, Tim?' Hoorde ze de jonge gast zeggen."ah maakt niks uit" Grijnsde ze."Had toch niet veel beters te...." De laatste woorden waren nog maar amper te verstaan toen een luid waarschuwend gegrom door heel het bos leek te komen, maar Erza wist van wie die waarschuwing kom. Dus zuchtte ze geirriteerd en keek even met een duistere blik naar de ene richting waar het geluid vandaan kwam."Hou je erbuiten" Mopperde ze met een duistere ondertoon naar het beest dat nergens te zien viel. Opnieuw klonk er gegrom maar niet meer zo streng. Opgelucht haalde ze even adem."Sorry, Lucifer heeft zo zijn redenen om vijandig te zijn." Veronschuldigde ze zich in de plaats van haar o zo lieve dier. 'Ik ben Alan Walker. Leuk je te ontmoeten, Erza.' zei hij en glimlachte vriendelijk naar haar."aangenaam, en insgelijk, maar meende je echt dat je gewoon in het duistere bos kwam om te gaan lopen?" Sprak ze sceptich en keek Alan geamuseerd afwachtend aan.

Het bos zag er naar zijn mening heel anders uit. Hij wist al dat het een donker bos was, ook al scheen de zon nog zo fel maar dit was echt anders. De zon was aan het ondergaan dus vanzelfsprekend was de lucht langzaamaan roodrozig aan het kleuren. Het licht van de roodrozige lucht viel in het bos waardoor bladeren en de schaduwen van de bomen haast een rode gloed kregen. Het zag er op z'n zachtst gezegd indrukwekkend uit, al had hij een veel rodere tint in de lucht gezien. Hij herrinerde het zich nog. Die ene avond van jaren geleden, waarin hij samen met Mana naar de zonsondergang had gekeken nadat ze gevlucht waren van een boer van wie ze wat wortels hadden gestolen. Op die avond voor de zon onder zou gaan, was de lucht felrood gekleurd. Alsof er bloed uit de hemel zou regenen. Alan had het heel indrukwekkend maar ook doodeng gevonden. Alsof er bloed verspild zou gaan worden en dat gebeurde na enige tijd ook. Hij vergat het nooit meer. Hoe die lucht zo rood was geweest, hoe het incident erna zijn handen minstens net zo rood had gekleurd. Het was alsof de lucht hem had proberen te waarschuwen voor gevaar, voor de moord op Mana. Maar helaas had hij er toen niet bij stilgestaan.
Hij keek even naar de lucht die door het bladerdek boven hen nog wel een beetje te zien was. Roodroze... Dus weinig bloedvergieten vanavond... dacht hij bij zichzelf. Tim merkte op dat zijn baasje enigszins luguber aan het denken was en kroop zo op Alan's gezicht zodat hij afgeleid zou worden van de lucht. 'Meh, niet doen, Tim!' zei hij en plukte Timcanpy van zijn gezicht. Hij zette het beestje opnieuw op zijn schouder en richtte zich vervolgens op Erza. 'Ah, maakt niks uit. Had toch niet veel beters te...' Door haar volgende woorden heen klonk een luid gegrom. Niet van haar maar van een beest dat hier in de buurt school. Hij keek sceptisch om naar waar het geluid vandaan kwam - als luchtmagiër was zijn gehoor immers beter - maar zag niks. Het beest zat waarschijnlijk verscholen achter een boom of een bosje. Hij keek weer naar Erza, die het beest waarschuwde en zich veronschuldigde. Dat was dus haar beest? 'Geeft niet. Ik ken genoeg van zulke beesten.' Tsukinokage... Wat een rotbeest was dat. Hij snapte niet dat Kanda dat beest daadwerkelijk nog hield. Als het aan Alan had gelegen had hij dat beest allang afgemaakt. Dat beest liet zich niet aaien en als je het probeerde beet ie, en dat beest zijn chagrijnigheidsfactor was drie maal hoger dan die van Kanda en dat zegt een hoop! Stom ding.
'Aangenaam, en insgelijk, maar meende je echt dat je gewoon in het duistere bos kwam om te gaan lopen?' hoorde hij Erza zeggen. Hij knikte licht. 'Ja, nou, ik kwam hier per ongeluk. Ik was aan het lopen en ik dwaalde een beetje af terwijl ik liep. Dus toen kwam ik hier terecht.'

Lightning keek hem rustig en afwachtend aan. Lucifer was echt een brombeest en een hoe kun je het noemen, waakhond? Ookal zou de naam hond voor de jaguar een zware belediging zijn. En geduld was nu ook weer niet zijn sterkste kan, van Lightning was dat juist wel zo, maar goed niemand was perfect. Light had ook zo haar slechte kantjes, ook al had ze toch wel moeite om eentje te vinden. Nouja eentje sprong meteen in haar gedachten op, en dat was studeren. Maar zij was neit de enige die dat probleem had dus je kon het technies gezien het niet als een zwake punt zien. Maargoed...Lightning keek op haar gemakjes naar Alan, zijn diertje was schattig, en ze moest toegeven hij ook wel. Maar dat hield ze natuurlijk voor zichzelf. Misschien zou ze dat straks misschien wel eens zeggen, maar ze wacht op het juiste moment. 'Meh, niet doen, Tim Hoorde ze Alan tegen zijn diertje zeggen. Light grinnikte even lichtjes en keek geamuseerd toe, ja hij had even wat afwezig geleken. Maar het waren haar zaken niet van waarom hij zo eventjes met zijn gedachten weg was. 'Geeft niet. Ik ken genoeg van zulke beesten Ze begon nu luidop te lachen en streek even kort en behendig door haar roze haren. 'Ja, nou, ik kwam hier per ongeluk. Ik was aan het lopen en ik dwaalde een beetje af terwijl ik liep. Dus toen kwam ik hier terecht.' legde Alan uit. Lighting dacht even rustig na. Toen gleden haar ogen weer even naar de zon, die langzaam meer en meer verdween waardoor de stralen zwakker en zwakker werden. Nerveus beet ze op haar onderlip. Het zal snel komen. Ze kerfde haar nagels in haar handen."Misschien is het maar beter dat je weer vertrekt, Alan. Het is hier voor jou..Voor niemand veilig" Sprak ze op een fluisterende toon. Keek hem even kort aan waarbij je de angst en de nerveusheid in haar ogen kon lezen. Ze vond hem leuk en ze zou er niet tegen kunnen als ze hem iets zou aandoen."Ik....ik kom wel achter" Vervolgde ze na een lange stilte. Dat was een leugen natuurlijk en ze deed haar best er niet eens voor om dat te verbergen. Nee, hij moest hier gewoon zo snel mogenlijk weg. Een luid gegrom kwam weer van Lucifer. Met een ruk draaide ze haar hoofd."Ik doe mijn best! Jasses." Dat deed ze natuurlijk, ze probeerde haar transformatie te vertragen. Beet hard op haar tanden."alan, ga!" Sprak ze nu met haar melodieuze stem als een bevel. Botten kraakten, deze keer waren het de botten van Lightning. Het progres was begonnen.

Soms waren er van die momenten waarin hij zo erg afdwaalde dat hij geen idee meer had van wat hij eerder had zitten doen of waar hij van plan was heen te gaan. Zonder het ook maar te merken was hij zo ver afgedwaald, was hij zo ver gelopen dat hij uiteindelijk hier terecht was gekomen. Dat was onlangs in Oak's Field gebeurt, toen hij zo nodig zijn snoepvoorraad moest aanvullen. Hij was zo in gedachten geweest dat hij straal langs de snoepwinkel gelopen was en ergens bij een zaak waar ze tweedehands spullen verkochten eindigde, waar hij nog wel een heel mooi zakhorloge had gevonden maar dat deed er verder niet toe. Het was een vreemde ervaring geweest en dat was het nu ook weer. Maar kon de witharige jongen het helpen? Nee. Alles had zich zo erg opgestapeld dat het niet mogelijk was om níét te denken. Het was een wirwar van gevoelens en problemen geworden en hij had geen idee welke hij nou aan moest pakken, besloot ze daarom maar te negeren en ze te laten voor wat ze waren, zijn rug toe te keren naar de schaduwen. Maar vaker dan hij gewild had, hadden de schaduwen hem toch te pakken gekregen. Meer dan één keer had hij een uitbarsting gehad, zowel uit verdriet als uit woede en onbegrip. Een enkeling waren daar de dupe van geworden, inclusief Kanda, ook al had hij nooit de intentie om zich af te reageren op anderen. Toch barstte het er op een gegeven moment uit. Hij kon het niet voor eeuwig ophouden, ondanks de gedachten dat hij zich sterk moest houden. Sterk blijven was ook lastig wanneer alles als bakstenen op je schouders terecht kwam. Soms leek het alsof hij niet alleen de klappen die voor hem bestemd waren opving, maar ook de klappen voor Kanda. En dat kwam behoorlijk hard aan.
'Misschien is het maar beter dat je weer vertrekt, Alan. Het is hier voor jou..Voor niemand veilig.' Hij keek Erza met een gekanteld hoofd vragend aan en fronste licht. Waarom zei ze dat? Ging er iets gebeuren waarvan ze niet wou dat hij erbij was? Of was die wolf van plan om hem ter plekke te verscheuren? Oh god, wat ging er gebeuren? 'Waarom? Wat gaat er gebeuren?' vroeg hij en deed in plaats van een stap naar achteren een stap naar voren, absoluut niet bang, eerder ongerust door de rozeharige. 'Ik... Ik kom wel achter.' sprak Erza, wat overduidelijk een leugen was. Daar hoefde je niet heel oplettend voor te zijn. 'Erza...?' stamelde hij zachtjes, nog ietsje onrustiger dan eerst toen ze zich duidelijk bleek aan te spannen en tegen haar wolf snauwde. Wat? Waar deed ze haar best voor? Wat inhemelsnaam... ? 'Alan, ga!' beveelde ze hem maar dat was lang niet genoeg om Alan weg te jagen. Hij schudde zijn hoofd koppig en bleef staan, tot haar botten begonnen te kraken. Hij deinsde wat achteruit, keek met grote ogen naar Erza en naar wat er met haar gebeurde. Nu voelde hij pas de angst maar dat was meer uit bezorgdheid, bang dat Erza iets ergs ging overkomen. Hij kon niet weg, hij wou ook niet weg. Het ging overduidelijk niet goed met Erza en hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar zo achter te laten, dus zette hij zich maar over de schrik, angst en de onrust heen om zich voor te bereiden op wat er nog ging komen. 'Ik ga niet weg, Erza!'

Light zag altijd zo tegen het progres op, iedere avond wanneer de zon verdwenen was gebeurde het altijd. maar nog steeds deed het zoveel pijn om haar botten te voelen kraken, die uiteindelijk dan breken en een andere vorm aannamen. Van haar dierlijke vorm. Ze haatte het. Maar zichzelf doden lukte op een of andere manier niet, waarschijnlijk weerhield de vloek dat. Dus ze moest gedood worden, niet dat Lightning graag dood wou nee dat niet nee. Alan weigerde de hele tijd koppig om te gaan. Het was niet slim ze wist niet wat ze zou doen. Een rilling gleed door haar heen bij de gedachten. Botten kraakten opnieuw waardoor Lightning begon te schreeuwen van de pijn en automatich haar rug boog, zo om te pijn wat te verminderen. Waarom rende hij niet weg. Hoe kon ze daarvoor zorgen. Lightning zou er niet mee kunnen leven als ze hem zou aanvallen. Misschien dat ze zich zou kunnen beheersen? Nee waarschijnlijk niet, ze rook nu al zijn positieve energie. Weinig kans dat het haar dus zou lukken. 'Ik ga niet weg, Erza!' Hoorde ze hem zeggen. Verontwaardigd schudde ze haar hoofd. haar ogen werden bloedrood."Then you are a fool" Sprak ze als antwoord maar er zat een duistere toon waardoor haar melodieuze stem eng klonk. Opnieuw kraakten enkele botten waardoor ze gedwongen was zich te laten vallen en nu op knieën en handen te staan en zwaar begon te huigen."Maak je geen zorgen Alan, dit maak ik iedere nacht mee" De zin koste teveel energie waardoor ze nog meer huigde. Haar rechte rug begon te veranderen krom te worden als een hond. Haar mooie rechte tanden werden vlijmscherp en enkele tanden groeiden en kwamen uit haar mond dat nu ook wat verbreede."Ik...red...me..." De rest van haar zin werd verstompt door haar eigen gegrom van pijn.

PROFILE MAGICIAN

» Waiting.
» Waiting
» Waiting, to be with you!
» Just waiting..
» What to do when you're waiting?

waiting for the sun that disappears

waiting for the sun that disappears

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen