This is not the right place, I think...//sasori//

Lutka was nog steeds onderweg ze moest de school vinden waar haar "vader" wilde dat ze heen ging. Lutka begon moe te worden niet echt zoals een mens natuurlijk nee gewoon om haar batterijen te laten opladen vroeger was dat minder noodzakelijk omdat haar "vader" haar vaak zelf bestuurde met zijn eigen gaven, de gaves die hij aan haar had doorgegeven. Maar hij had haar uitdrukkelijk gezegd en ook in zijn brieven stond dat ze nimand mocht vertellen wat ze echt was dat er anders misbruik van zou worden gemaakt. Ze moest zich voordoen als een normaal mens en zo leren. Dat was altijd het plan van haar "vader" geweest maar alles is veranderd sinds zijn pas geleden overlijden. Nu moest Lutka alles zelf ondervinden het enige wat ze had waren een paar brieven van haar vader met instructies in. Ze zat onder een grote boom haar ogen gesloten maar haar vingers tegen de aarde gedrukt zodat ze alles kon annalyseren en registreren ze moest mensen gaan observeren als ze niet wile opvallen. Maar waar vond ze die mensen? Ze zuchtte even haar groene ogen nog steeds gesloten...

Sasori zat op een boomstronk met een groot stuk hout op zijn schoot en een mes. Hij wou zijn vader en moeder als poppen maken die hij kon besturen. Het hout was groter als hijzelf maar hij stak er alle tijd in sinds hij zijn ouders nooit had gekend maar ze wel had gezien op foto's bij zijn oma. Hij wou dat Deidara hier was, hij wist altijd raad. Hij was ook de enigste die hem door en door kende. HIj bedwong zijn tranen toen hij terugdacht aan hoe ze terug herenigd waren. Hij snee verder aan zijn pop. Er zaten er nog een hoop in zijn tas, allemaal mensen die waren gestorven en die hij tot poppen had getransformeerd. Niemand wist dat natuurlijk. Hij keek dan op toen hij een meisje verderop zag lopen. Hij negeerde haar verder, ze liep nogal... raar. Hij deed verder aan zijn pop en hij geeuwde even, hij was moe, hij wou slapen maar hij moest nog zo spuiten voor zijn suikerziekte. Met zijn handen nam hij uit zijn tas zijn spuit en klikte hij exact 18 keer en spoot hij de vloeistof in zijn lichaam. Hij stopte de spuit weg en deed weer verder aan zijn pop.

(flut)

Ze hoorde wat en ze opende haar ogen al snel merkte ze de roodharige jongen op. Wat was hij aan het doen? Was dat iets typisch menselijk? Lutka stond op ze verplaatste zich geruisloos en ze ging in een boom achter hem zitten ze keek wat hij aan het doen was. Ze keek verwonderd toen ze zag dat hij poppen aan het maken was. hij creëerde ze net als haar vader. Hij maakte poppen...hij maakte haar soort. Ze sprong uit de boom net alsof er een blaadje was gevallen. Ze keek naar hem met een schuin hoofd ze analyseerde hem.
Type : mannelijk
bouw : gemiddeld
wapens : mes
dreiging : kleine dreiging.
Waarom doet u dat? Vroeg ze met een eerbiedige stem en een emotieloos gezicht. Haar handen langs haar lichaam ze stond onnatuurlijk stil maar daar was ze zichzelf niet bewust van haar haast lichtgevende gifgrone ogen keken naar zijn rug. Wachtend op een antwoord.

Het meisje had hem opgemerkt en Sasori deed gewoon rustig verder sinds ze nog niets had gedaan of gezegd. Hij maakte al poppen sinds hij vijf jaar was, zijn ouders waren blijkbaar vermoord en hij voelde zich alleen. Zeker sinds hij Rhine kwijt was, hij voelde zo'n gapend gat in zijn hart waardat een hoop miste. Hij zuchte en deed gewoon verder. Het meisje sprong uit een boom en Sasori keek haar aan, ze leek hem te analyseren of zoiets en dat vond hij best angstaanjagend. "Waarom doet u dat?" Vroeg ze met een eerbiedige stem en een emotieloos gezicht. Haar handen langs haar lichaam ze stond onnatuurlijk stil, net zoals een pop. Misschien was ze er zelfs eentje, hij had ooit eens een pop zien bewegen zonder een meester dus het was perfect mogelijk. Hij beantwoordde haar vraag net zo eerbiedig met een emotieloos gezicht. "Ik maak poppen." Het was misschien een simpel antwoord, maar zo had het meisje wel een antwoord. Ze keek naar zijn rug met haar gifgroene ogen en nu draaide hij zich helemaal om en hij hefte het blok hout op zodat het weer voor hem stond. Op een rustige manier deed hij gewoon verder. Als ze nog meer vragen had, kon ze die nog altijd stellen als ze wenstte.

Hij beantwoordde haar vraag net zo eerbiedig met een emotieloos gezicht. "Ik maak poppen." Sprak de roodharige mens. Hij maakte poppen ja dan moest hij toch een goed mens zijn? Maar hij zag er zo triest uit zo vreselijk triest. Ze vond het erg teminste dat dacht ze toch ze was nog niet echt goed met emoties pijlen en zeker niet die van haarzelf. Ze ging langzaam dichterbij haar kleine voetjes maakte bijna geen geluid als ze ze op de grond neerzette. Ze liep soms wat vreemd omdat het lastig was nu haar vader geen touwtjes meer gebruikte om haar te helpen. Waarom maakt u poppen? Vroeg ze op diezelfde toon terwijl ze steeds dichterbij kwam haar groene ogen op zijn handen gericht. Hij was goed in poppen maken dat was iets goeds langzaam kwam ze langs hem zittten ze dacht er ineens aan dat mensen ook constant vreemde bewegingen met hun borst maakte om adem te halen. Ze keeek naar hoe de jongen die bewegingen maakte en ze immiteerde het precies hetzelfde op dezelfde tijd als hij deed.

Sasori hield van zijn collectie, hij had er wel honderden, honderden poppen die hij al had gemaakt en nu werd het tijd dat hij er nog maakte. Een aantal maanden geleden was zijn laatste pop afgewerkt dus hij was bijna genoodzaakt door zichzelf om er nog eentje te maken. Het meisje ging langzaam dichterbij haar kleine voetjes maakte bijna geen geluid als ze ze op de grond neerzette. Sasori lette er ook niet echt op sinds hij te druk bezig was met zijn pop uit het hout te snijden. Ook was hij er helemaal met zijn gedachten niet bij, ze dwaalden haast constant af en dan zag je dat hij iets heftiger met zijn mes heen en weer ging om het gezicht op dat van een mens te laten lijken. "Waarom maakt u poppen?" Vroeg ze op diezelfde toon terwijl ze steeds dichterbij kwam haar groene ogen op zijn handen gericht. "Omdat dat mijn defensie is als ze mij aanvallen. En omdat ik dit al doe sinds mijn vijfde." Al zwijgend deed hij rustig verder. Hij had niet veel zin om te praten. Antwoorden zou hij alleen maar doen als ze vragen stelde of complimentjes gaf, of gewoon zelf begon te praten. HIj zou niets zeggen, hij was er ook totaal met zijn gedachten niet bij. Ze dwaalden constant af naar zijn verleden. Hij snapte het niet zo goed maar hij nam er vrede mee.

Hij lette niet echt op haar maar ze vond het niet erg ze dacht dat het normaal was. Ze zag hem met een mes een poppenhoofd bewerken hij deed het ruwer dan haar vader maar ze vod het wel mooi. Ze keek graag hoe iemand een pop maakte, dat maakte haar gelukkig. "Omdat dat mijn defensie is als ze mij aanvallen. En omdat ik dit al doe sinds mijn vijfde." Al zwijgend deed hij rustig verder. Ze snapte niets van mensen ze waren de meest vreemde wezens die ze al ooit had gezien. U laat hen voor u vechten? Dus u geeft niet om hen... merkte ze kalm op haar stem was even blijven vasthangen. Dat kwam natuurlijk omdat ze moest opladen maar ze vond ditveel te fascinerend om in slaap stand te gaan nee ze wilde blijven kijken. Maar hij liet de poppen dus voor hem vechten? Net zoals zij haar vader verdedigde? Nee dit was anders haar vader had haar nooit gedwongen om te vechten, niet zoals deze jongen blijkbaar deed. Maar toch hij zag er niet uit als een kwade geest. Of mischien was haar inschatting verkeerd? Nee dat was onmogelijk ze maakte nooit een fout. Maar zij had gefaald in haar missie, haar vader was dood omdat zij er niet was geweest. Hij was gestikt door de rook van de brand die huisgehouden had in hun huis. Ze had nu soms wat problemen met haar ledematen omdat sommige dingen verschroeid waren. Maar ze klaagde niet en ze wist niet wat ze er mee moest doen ze had niet genoeg kennis om zelf al die dingen te repraren. Mag ik helpen? Met uw poppen bedoel ik. Ik wil leren hoe ik ze moet maken. Vroeg ze weer op die emotieloze toon hem nog steeds observerend. Ja als ze wist hoe poppen in elkaar zaten kon ze zichzelf repareren dan zou ze binnenkort niet uit elkaar vallen als de batterij gemaakt van haar vaders energie het zou begeven.

Ook was hij er helemaal met zijn gedachten niet bij, ze dwaalden haast constant af en dan zag je dat hij iets heftiger met zijn mes heen en weer ging om het gezicht op dat van een mens te laten lijken. "Waarom maakt u poppen?" Vroeg ze op diezelfde toon terwijl ze steeds dichterbij kwam haar groene ogen op zijn handen gericht. "Omdat dat mijn defensie is als ze mij aanvallen. En omdat ik dit al doe sinds mijn vijfde." Al zwijgend deed hij rustig verder. Hij had niet veel zin om te praten. Antwoorden zou hij alleen maar doen als ze vragen stelde of complimentjes gaf, of gewoon zelf begon te praten. HIj zou niets zeggen, hij was er ook totaal met zijn gedachten niet bij. Ze dwaalden constant af naar zijn verleden. Hij snapte het niet zo goed maar hij nam er vrede mee. "U laat hen voor u vechten? Dus u geeft niet om hen..." merkte ze kalm op haar stem was even blijven vasthangen. Sasori keek geïrriteerd naar het meisje "Ik geef wel om hen, ik repareer ze als ze stuk gaan, keer op keer." Mag ik helpen? Met uw poppen bedoel ik. Ik wil leren hoe ik ze moet maken. Vroeg ze weer op die emotieloze toon hem nog steeds observerend. "Het is altijd zo dat als een ledemaat kapot gaat, dan moet ik die opnieuw uit hout uitsnijden." Hij zweeg weer eventjes "Ik bestuur mijn poppen heel simpel, niet met gewone draad, maar met chakradraden." Hij bewoog zijn vingers en een pop kroop uit zijn tas.

Sasori keek geïrriteerd naar het meisje. Lutka keek naar hem met een schuin hoofd. Ze bespeurde irritatie, dat was geen goede emotie dus ze had hem beledigd. "Ik geef wel om hen, ik repareer ze als ze stuk gaan, keer op keer." Ze knikte. Hij repareerde hen dus hij wist hoe hij haar soort moest repareren. "Het is altijd zo dat als een ledemaat kapot gaat, dan moet ik die opnieuw uit hout uitsnijden." Hij zweeg weer eventjes. Dat weet ik... Zei ze zacht terwijl ze even met spijt naar haar hand keek. je zag er door de namaakhuid nets aan maar als ze die verwijderde zou je de verschroeide hand zien die ze niet meer kon gebruiken. "Ik bestuur mijn poppen heel simpel, niet met gewone draad, maar met chakradraden." Hij bewoog zijn vingers en een pop kroop uit zijn tas. Ze keek er gefascineerd naar en ze voelde hoe die draden haar lokte. Maar ze bleef gewoon zitten. En wat als een deel van een pop verbrand is? Is deze dan waardeloos? Moet die pop dan vernietigd worden? Vroeg ze haar blik nu naar de grond richtend ze was in staat om emoties te voelen en nu op dit moment voelde ze schuld en verdriet om haar verloren vader. Ze wilde de jongen niet beledigen nee dat was niet netjess.

PROFILE MAGICIAN

» [open] A place with books, a place with story's full of adventure
» Sasori's art.
» Really?! [sasori]
» I will keep an eye on you. [Sasori]
» This can't be good... [Sasori]

This is not the right place, I think...//sasori//

This is not the right place, I think...//sasori//

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen