---

Het was te druk in de zaal geworden om nog langer een fatsoenlijk gesprek te kunnen voeren, dus reageerde hij op Eir's inlichting met een dankbaar glimlachje. Gemeend, niet enkel op gezet om maar een achteloze toning van attentheid terug te tonen. De massages zouden voor hem geregeld worden - ze zou erachter aan gang, althans - en alleen dat vond hij al meer dan voldoende. Fijn. Echt fijn. Dat verwachtte hij niet snel bij een arts: eentje die direct voor je klaarstond en zoveel mogelijk zou proberen te doen wat in zijn kunnen lag. Die hooghartige apothekers en goedkope chirurgijnen in de vroegere Shadraanse achterwijken waren een heel ander verhaal geweest. In vergelijking met dat waren de vele mogelijkheden die de patiënten hier aangeboden werden kleine stukjes hemel op zich. Hij sloeg zijn peinzende blik neer op zijn ineen geslagen handen nu Norwood als eerste op de weegschaal ging en zich liet meten, hoefde niet echt te zien of te horen hoe het er met zijn gezondheid voor stond. Alsof het ook maar iets uitmaakte. Zwak was de dwaas toch wel.
Binnen een mum van tijd was de zaal gevuld met een groot deel van de leraren en stagiaires die langs de muren plaats hadden genomen of al geduldig achter hun voorgangers wachtten om het meetgerei te kunnen gebruiken. Jongere mensen, oudere mensen, mensen die hun intree wilden benadrukken door ook even een flinke smak over de deurdrempel te maken - lekker deftig weer -, mensen die hij nog niet kende. Alle gekkigheden op een stokje, en wat een behoorlijke wanorde voor volwassen lui, zeg. Of het kwam gewoon door de drukte zelf. De meeste kende hij niet eens persoonlijk, en degene die hij wel kende mocht hij meestal niet. Op Niah en Ghirahim na. Het was ook niet nodig, want zijn aandacht ging enkel naar één en dezelfde persoon uit. Klamme handen, ongemakkelijke houdingen, keelgeschraap en voetengeschuif. Dat kon alleen zij voor elkaar krijgen, en bij Medusa, hij was er zoals gewoonlijk weer totaal weerloos tegen. Wat was dat toch met emoties waarvan hij dacht dat hij ze al tijden geleden had weggestopt, puur omdat ze niet meer werden geprikkeld. Diva weg, geluk weg, zin voor het leven weg. Alleen zijn kinderen en Kathy waren tegenwoordig zijn enige motiveringspunten, waarbij bij dat laatste de gevoelens soms iets té hoog opliepen. Moest hij daar soms ook een medicijn voor gaan vragen? Gewend was hij het in ieder geval niet. Een opwellende vlam leek door zijn borst te schieten op het moment dat hij de lat hoger durfde te leggen door iets verder opzij te kijken, en ze elkaar in een fractie van een seconde recht aankeken. Zijn trillerige onwennigheid gleed gedeeltelijk van zijn schouders toen hij er met een geslaakte zucht en een brede glimlach op reageerde, en erna geluidloos in de lach schoot des te langer en vaker ze het overdeden. Hij kon het niet helpen. Stiekeme onderlinge blikken uitwisselen en vervolgens zenuwachtig lachen, ook weer zoiets. Hij voelde zich net een klein nerveus schooljongetje dat recht naast zijn grootste jeugdliefde zat. Inclusief zichtbare verkleuringen op zijn normaal zo bleke wangen. Zwakkeling. Waar was die ijzeren vuist gebleven, de sinistere uitdrukking en zijn typische houdingen die van zichzelf al gezag en gratie afstraalden? Onvoldaan pakte hij zijn glas op, nam een slok thee om zijn zenuwen te maskeren - om zich vervolgens haast direct weer te verslikken. Geen goed idee dus. Dromerig volgde hij Kathy vanover de rand van zijn theeglas met zijn blik, keek zwijgend toe hoe ze op blote voeten de weegschaal opstapte, hoe haar rode lokken langs haar schouder gleden terwijl ze haar hoofd boog om haar gewicht na te gaan. Hij bleef nog een tijdje afwezig zitten staren tot hij langzaam ontwaakte. O right; meten, wegen, gezondheidsprobleemdingetjes. Hij moest nog. De hand met het glas draaide naar rechts, vervolgens terug naar links bij het besef dat het tafeltje aan de andere kant van zijn stoel stond, en uiteindelijk stond hij op. Eén van de verscheidende weegschalen kwam zojuist vrij voor gebruik. Mooi; kon hij meteen doorlopen. Hij probeerde niet naar Kathy te kijken in het voorbijgaan, maar stapte met een kleine genomen ademteug op de weegschaal. Achtentachtig kilo, een lengte van in de één meter negentig. Tussen éénennegentig á drieënnegentig, om precies te zijn. Hij was één van de langste mannen op school en ook niet bepaald ongespierd. Het moest precies goed zijn. Savador kwam van de weegschaal af en liep zo beheerst mogelijk naar Eir. Opzij durfde hij nu niet te kijken; Kathy was te dichtbij. 'Eh..' Hij steunde met zijn vuisten op het bureau, zijn gelaat nog steeds iets rood uitgeslagen, en moest een moment voor zichzelf nemen waarom hij überhaupt aan haar desk gekomen was. Jezus, voor de nodige kwaaltjes die ze behoorde te weten natuurlijk. 'Onstabiele rug, exact één jaar geleden een inwendige bloeding, twee jaar geleden een ingeklapte long..,' probeerde hij met een zo gedempt mogelijke stem mede te delen. Anders nog iets? Hij noemde gewoon maar de meest recente verwondingen, blessures en dergelijke. Zijn drankprobleem liet hij maar achterwege, alsook het verhaaltje over het handje pilletjes dat hij op depressieve avonden dreigde in te nemen. 'Slaapproblemen, enkele problemen aan de prostaat - blaas,' verbeterde hij zichzelf gauw. Hij kreeg het nog benauwder dan hij het al had. 'Enkele problemen aan de blaas, dus,' herhaalde hij op een schuchter, maar ook ietwat verwijtend toontje om zijn eerdere woorden maar snel weg te wuiven. Verstrooid schoot zijn blik enkele richtingen op, behalve naar Eirs gezicht. Klonk niet bepaald geslaagd. God, hij zat nu ook heel ergens anders met zijn hoofd. Nog even bleef Savador bij het bureau staan, zichzelf in gedachten vervloekend en vurig hopend opdat zijn eerdere woorden niet goed waren aangekomen. Hij besloot zich na enige tijd om te draaien en met het kille zweet over zijn rug maar gewoon weg te lopen, te benauwd als de situatie hem werd. Vanzelfsprekend ook diep beschaamd. Het was nog een klein geluk dat hij zacht genoeg gesproken had, zodat niet de hele zaal het gehoord kon hebben. Savador nam stilletjes plaats op zijn stoel om geteisterd door invloeden van trillende handen, verliefde hartkloppingen en een misselijk, wee gevoel in zijn maag zijn geruite sokken in zijn schoenen te steken.