Wel, over dat kotsen gesproken… Meteen toen ze de blik kruiste van de persoon tegenover haar, voelde ze het gal naar boven gekomen. Dit werd dan ook gemengd met de pijn die ze in haar hand voelde. Het deed zo’n pijn, maar het voelde ergens ook weer zo goed om de pijn te hebben, dat ze het kotsgedeelte even kon vergeten. Deze kwam echter snel weer terug toen ze zag hoe een jonge verpleegster met haar tengels aan Kid kwam. ‘Bakje,’ zei ze geschrokken, terwijl ze naar haar zwarte hand keek. De verpleegster voor haar – Alexis vermoedde dat het een stagiaire was – keek haar echter nogal duf aan. Op goed geluk duwde Alexis de jonge vrouw opzij, mompelde een excuus en greep vervolgens naar het kartonnen bakje. Het volgende moment leek het net alsof ze heel haar maag zou gaan overgeven, maar dat was niet wat gebeurde. Even snel als het gevoel opgekomen was, zakte het ook alweer. Geschrokken legde ze het bakje weg en keek daarna weer naar de jongen die daar in liggende positie lag. Alles, alles had ze geprobeerd om hem terug te halen. Ze had geschreeuwd naar de watervallen, diep vanbinnen gehoopt dat ze hem daarmee terug zou krijgen. Ze had haar hand verschillende keren opgehaald, ze had alles opgegeven voor hem. Maar dat was uiteindelijk een grote fout. Maar toch, nu ze hem daar zo zag liggen, voelde het niet aan als een grote fout. Ze zuchtte even. Ze wist niet wat ze moest doen. Aan de ene kant wilde ze opstaan en van hem weglopen, maar aan de andere kant wilde ze ook naar hem toegaan. Haar hele hand was zwart en moest eigenlijk verzorgd worden, maar gaf ze daar eigenlijk wat om? Ze wist het niet. Wat vond ze nou belangrijker? De jongen die daar lag en die, voor haar gevoel, haar hart nog steeds had veroverd, of haar stomme hand die de volgende dag bij een tegenslag toch weer open zou liggen? Ze wist het echt niet. Vanaf toen nam haar impulsiviteit het over. Ze stond op, duwde de verpleegster die haar wilde helpen weg en prevelde nog een excuus, waarna ze naar Kid begon te lopen. Het bed waar hij op lag, zag er comfortabel uit, maar Alexis wist wel hoe anders ze waren als je er uiteindelijk op lag. Het waren oncomfortabele bedden, die bij het minste of geringste wat je deed al begonnen te piepen. Qua kwaliteit waren ze dus niet in orde. Alexis kon wel begrijpen dat Kid er op geduwd moest worden. De verpleegster bij Kid keek haar raar aan, maar had een briefje in haar handen. Zou hij nog steeds van die pillen moet slikken om symmetrie en asymmetrie te onderscheiden? Alexis had er wat over opgezocht in de bibliotheek – nadat ze ruzie met Dominic had gehad – en had uiteindelijk opgemerkt wat Kids probleem nou eindelijk was. Ze wist dat hij misschien onrustig van haar zou worden, maar eerlijk gezegd kon het haar niet meer schelen of hij haar nou weg zou gaan duwen of niet. Ze wilde niet terug op haar oude karakter vallen, ze wilde hem omhelzen en liefkozen. Toch deed ze dit nog steeds op haar eigen manier zoals hij het van haar gewend was. Ze was immers nog steeds Alexis. Toen ze zijn bed eindelijk bereikt had, keek ze recht in zijn goudgele ogen. ‘Kid,’ fluisterde ze zachtjes. Daarna schudde ze haar hoofd en liet zich in een moment van zwakte naast hem vallen. Nou ja , niet echt vallen. Ze steunde met haar hand tegen zijn bed en legde haar hoofd tussen zijn schouder en zijn nekholte. Ze voelde hoe haar ademhaling sneller ging, hoe haar hartslag versnelde toen ze zijn geur rook – zo vertrouwd – en hoe haar andere arm zich krampachtig rond zijn borstkas en armen heen sloeg. Daarna voelde ze hoe vochtigheid over haar wangen naar beneden straalde, recht in Kids nek. Ze huilde.

Eigenlijk verwachtte Alexis elk moment om weggeduwd te worden en om een klap tegen haar gezicht te krijgen. Zij was immers diegene die ooit stom tegen hem had gedaan, ook al lag het probleem nu niet bij haar. Nee, het probleem lag bij hun allebei. Ze hadden allebei fouten gemaakt. Toch voelde ze zichzelf beter, nu ze zo tegen hem aanlag. Ze had één arm rond hem heengeslagen, alsof ze daarmee wilde bewijzen dat ze hem nooit meer wilde laten gaan. En weet je, ergens diep vanbinnen, had ze ook het gevoel dat ze hem nooit meer wilde laten gaan. Ze miste hem, heel diep vanbinnen. Ze wist dat ze niet meer zonder hem kon. Toen hij wegwas, had haar hart naar hem verlangd. Een knagende pijn had zich in haar binnenste voortgezet toen hij er niet was. Een hoop verlangen, die nooit waargemaakt werden, had zich in haar binnenste geplant als ze aan hem dacht. Haar hartslag versnelde als ze aan hem dacht, haar hoofd ging een geheel andere kant op dan dat het moest gaan en haar gedachten dreven tijdens elke lessen weg. Dat had haar trouwens flink wat strafwerk van Savador opgeleverd. De man had een inval voor een andere leerkracht en lette sterk op het gedrag van zijn leerlingen. Volgens hem was het dan ook totaal onbeschoft als leerlingen niet met hun aandacht bij zijn les waren, alsof hij de belangrijkste persoon van heel de planeet was of zo. Alexis voelde alleen maar meer pijn toen ze twee sterke armen rond haar heen voelde. Ondanks dat ze zich nu zo ongelooflijk veilig voelde, zo schuilend in zijn armen, was ze maar mooi gebroken bij de persoon bij wie ze dat juist niet wilde laten merken. Haar ogen richtten zich naar hem toen ze zich een klein beetje overeind drukte. Haar ogen vulden zich met tranen terwijl ze bedacht hoe erg ze hem gemist had. ‘Kid,’ zei ze opnieuw, maar dankzij de brok in haar keel, klonk het meer als piepen dan dat ze de woorden echt uitsprak. Ze keek hem verdrietig aan, maar voelde ook weer de liefde voor hem terugkomen die ze al die tijd al voor hem gehad had. En stiekem, diep vanbinnen, wist ze ook dat ze die liefde voor hem had. Maar er openlijk voor uitkomen? Nee, zo was zij niet. Ze moest er nu vast als een hoopje ellende uitzien, maar dat interesseerde haar niet. Het interesseerde haar geen ene fuck hoe mensen haar nu zagen, hoe gebroken ze nu was tegenover al die klootzakken die haar de laatste weken uitgedaagd hadden, ze lag nu in Kids armen en dat was al dat telde. Ze wist niet wat ze moest doen. Een impuls in haar wilde hem zoenen, maar een gedachte in haar vond dat het dan te snel zou gaan. Ze zou hem te snel vergeven hebben en het zou lijken alsof ze zijn gedrag goed gekeurd had, terwijl dat absoluut niet waar was. Haar gezicht kwam dichterbij, maar in plaats van hem te zoenen, bleven haar ogen in de zijne haken. Haar voorhoofd leunde daarom tegen de zijne aan. ‘Ben je nou blij, klootzak? Je hebt me eindelijk zien janken,’ fluisterde ze zwak, maar een kleine glimlach verspreidde zich rond haar lippen. ‘I hate that I love you boy.’

Een brede grijns sierde Alexis’ mond. Ze leunde met haar ellebogen aan weerszijden van zijn lichaam. Haar voeten stonden nog steeds plat op de grond, maar haar lichaam had zich over hem heen gebogen. Eigenlijk was ze blij dat ze op dit moment geen rok droeg. Dan zouden er vast pottenkijkers geweest zijn, zou ze daar weer boos op hebben gereageerd en dat zou niet goed geweest zijn voor de situaties waarin zij zich nu bevonden. Hoogstwaarschijnlijk had Kid de wonden op haar hand wel gezien. Hoopvol dacht ze dat hij de zwarte plek echter nog niet gezien had. Verroet en verrot vlees hing daar. Gelukkig kwamen er geen afzichtelijke geuren vanaf, maar dat zou vast niet lang meer duren. Ze kon wel raden waarom het daar verschroeid was. Iemand had doorgekregen dat de spiegel steeds gebroken werd en had het gedrenkt in duister- en vuurmagie. Alexis’ vuist was die volgende dag natuurlijk, in een ellendige bui, keihard tegen de spiegel geklapt. De zwarte magie had vat in haar hand genomen en het vuur had zich verspreid en had het vlees verschroeid. Verschrikt had Alexis het uitgegild. Ze had de bitch die het gedaan had trouwens wel nog gevonden. Ze had het natuurlijk niet ongestraft gelaten. Ze had een scherpe glasrand op het kussen gelegd. Vervolgens, die avond, had Alexis stil zitten te luisteren tot iedereen sliep. De duisternis had de glasscherf ongezien gelaten blijkbaar, want het volgende moment had het mens heel de zaal wakker gegild. Toen ze het licht aangedaan hadden om te zien welk zwijn het nou in haar hoofd haalde om zo te gillen, had Alexis smalend gezien hoe een diepe snede de wang van het meisje ontsierd had. Echter, voordat deze zich bewust maakte dat Alexis het gedaan had, had het blauwharige meisje zich omgedraaid en was in slaap gevallen. ’s Morgens was ze er niet beloond voor geweest, wat het teken was dat het meisje het niet doorgehad had. Ze schudde haar gedachten even weg en voelde zich verwarmen door Kids woorden. ‘You either,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze trillerig glimlachte. Ze keek hem even aan. ‘Je kent me toch, zo gauw verander ik nou ook weer niet. Ik ben zelfs een enorme, asociale bitch geweest, een wrak en heb een beetje wraak genomen hier en daar.’ Ze grijnsde even gemeen. Die bitch had het verdiend, die wat op haar slaapzaal sliep. Opmerkelijk was dat ze nu niet meer zo opvallend deed voordat ze gingen slapen. Op de plek waar het glasscherf haar geraakt had, zat een litteken. Net goed. Die stomme bitch zou er altijd aan herinnerd worden hoe ze Alexis’ hand met duistere magie had doordrenkt. Nu moest ze het weer in het gips dragen, of ze moest een nachtje hier blijven. Of ze zou Kid, die ook duistere magie beheerste, kunnen vragen of hij het er weer uithaalde. Straks, als de tijd minder heftig was. ‘God, Kid, ik heb je zo gemist,’ verzuchtte ze zachtjes. ‘Ik ben blij dat je terugbent. Ik was gewoon geschrokken van de laatste keer toen ik je zag.’ Met tranen in haar ogen dacht ze weer aan die keer op het lanceringsplatform, waar hij haar afgeblaft had. Een verdwaalde traan viel op Kids borstkas, maar Alexis verdrong haar verdriet en ruilde het in voor een dappere glimlach. Haar donkerblauwe ogen bleven angstvallig haken in de goudgele ogen van Kid, bang zijnd om deze ogen ooit nog uit haar zicht te verliezen.

Eigenlijk had Alexis nu verwacht dat Kid zich niks zou aantrekken van haar reactie. Ook al was ze nu aan het huilen in zijn buurt, het maakte haar niet zo veel uit. Zelfs al zou Kid haar opmerking negeren, ze was al dolblij dat ze zo de kans kreeg om bij hem te zijn. Ze liet haar blik met de zijne kruisen en glimlachte heel even. Zijn woorden verwarmden haar, lieten haar even overgaan naar een andere wereld waar haat en arrogantie niet bestond en waar zij een heel ander karakter had, eentje waarvan Kid wel kon dromen. Eentje die zij makkelijker kon respecteren en eentje die zich makkelijk kon aanpassen op iedereen. Natuurlijk was ze dat niet. Ze was niet perfect, zou dat ook nooit worden en de realiteit was zelfs harder: ze bleef altijd arrogant, had altijd dat pittige in haar en was nooit om zonder handschoenen aan te pakken. De pijn zou altijd voort blijven gaan in haar lichaam als het even niet met haar ging of als ze een tegenslag kreeg. Ze zou altijd wraak blijven nemen op personen die dat ook bij haar deden en zou zichzelf nooit kunnen wennen aan het feit dat andere mensen ook gevoelens hadden. Ze zou ze altijd blijven kwetsen. Ze zou eigenlijk alleen maar haar best willen doen voor Kid en voor niemand anders. Geschrokken opende ze haar ogen toen ze een paar lippen op zich voelde. Haar eerste reactie was de persoon onmiddellijk wegduwen. Haar tweede reactie was blij zijn dat ze haar eerste reactie niet had uitgevoerd. De zachte lippen die ze zo gemist had, waren weer terug met de hare herenigd. Een zwaar, zweverig gevoel plantte zich in haar hoofd, terwijl haar hart alleen maar sneller kon gaan slaan. Haar armen hadden zich instinctief rond zijn nek gesloten en haar lippen bewogen op de maat van de zijne mee, alsof ze precies goed voor elkaar gemaakt waren. Dat er mensen rondom hun heen waren die momenteel van heel hun conversatie konden genieten, interesseerde zich niet. Momenteel had ze niet eens de intentie en op te staan om boos te worden. Ze kon alleen maar aan Kid denken, aan zijn lippen die nu de hare beroerden en aan de liefde die ze afgelopen maand voor hem gevoeld had. Tegelijk wist ze ook dat ze zichzelf nooit meer helemaal ging openstellen. Misschien wel voor Kid, maar niet voor anderen. Ze wist niet of ze ooit nog echt vrolijk kon zijn, of ze grapjes kon maken en stuff. Daar hadden de mannen van vroeger haar te hard voor mishandeld. Haar lichaam was een speeltje geweest, haar ziel was iets wat onbelangrijk was geweest en diep vanbinnen voelde Alexis zich nog zo. Nooit zou ze één stap wagen op haar eigen planeet, bang zijnd om het kwetsbare weer te voelen. Bang zijnd om iemand weer in haar lichaam te voelen. Ze werd er al benauwd van als ze eraan dacht. Ze probeerde haar handen op een andere plek dan op Kids schouders te plaatsen, anders zou hij het merken. Alhoewel… Zou hij de druk al niet voelen? Zou hij al niet merken hoe erg ze met zichzelf kampte, met haar verleden? Ze legde haar handen achter hem neer en duwde hem een beetje meer naar beneden, waarna ze haar lippen van hem loste. Ze hield haar ogen gesloten, bang zijnd dat Kid alsnog de angst zou zien. Het verstikte gevoel had haar naar de keel gegrepen, de angst van vroeger was weer teruggekeerd, wat gepaard ging met de veiligheid die ze voelde nu ze zo dichtbij Kid was. Geschrokken hapte ze naar adem, waarna ze haar ogen weer opende en hoopte dat haar blik niet al te hartverscheurend was. Een lieftallige glimlach gleed rond haar lippen. ‘Dat heb ik gemist,’ zei ze zachtjes, zorgend dat haar stem niet zou breken. Had ze het Kid maar verteld bij hun ontmoeting. Had ze die muur maar eerder laten zakken en had ze zichzelf maar helemaal blootgegeven, nu zou het te pijnlijk zijn. Eigenlijk verlangde ze nu meer naar een eigen plek met Kid, niet met allemaal mensen rondom hun heen in een ziekenzaal. Ze keek hem aan en leunde tegen hem aan met haar schouder. ‘Ga maar slapen als je wilt,’ fluisterde ze, terwijl ze vaag de wallen onder Kids ogen zag. Ze probeerde het wazige beeld te verdringen, de tranen terug te duwen. Zachtjes en liefdevol streek ze langs zijn wang en beet nerveus op haar onderlip. Het deed haar ontzettend pijn dat ze zichzelf nooit meer op haar eigen planeet zou kunnen vertonen. Het deed haar pijn dat Kid het op een gegeven moment in haar ogen moest lezen. Alles deed haar pijn, maar haar hart werd verwarmd door Kid. Ze voelde zich veilig bij hem in de buurt, niks kon haar nu gebeuren. Zou hij weten dat ze zijn bescherming nodig had? Zou ze weten hoe erg ze het veilige gevoel benijdde die ze bij hem had? Zou hij weten dat hij haar moest beschermen voor haar eigen goed? Zou hij het lezen in haar ogen? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ze kon alleen maar hopend in zijn prachtige, goudgele ogen kijken.

Ze schrok toen ze merkte dat Kid het wel gemerkt had. De bezorgdheid in zijn ogen deed haar goed, liet zich terug een veilig gevoel geven. Ze wist dat ze bij hem veilig was, dat het gedoe niet opnieuw zou gebeuren. Als iemand haar lastig zou vallen, zou Kid haar sowieso beschermen. Hetzelfde gold voor haar als iemand Kid uit zou schakelen. Dan zou ze hem te hulp schieten. Tenslotte had ze het een tijdje geleden tegen Sasori en Mineko opgenomen, wat haar ook nog redelijk goed was afgegaan. Natuurlijk was ze wel verloren omdat ze in haar eentje was en ook nog een wrak was. Ze schaamde zich diep dat ze Mineko toen in zich had gelaten, haar hart voor hem had geopend. Sasori was hetzelfde overkomen, maar beide jongens had ze niet meer gezien. Ze wist echter wel niet wat ze zou moeten doen als ze hun weer tegenkwam. Op dit moment draaide het haar allemaal rond Kid. Ze zou op dat moment ook vast in de wolken zijn van Kid. Ze snapte echter niet hoe het kon dat zo’n geweldige jongen als Kid haar accepteerde. Ze had een rot persoonlijkheid. Oké, ze verbeterde wel beetje bij beetje, maar toch. Ze was nou niet bepaald aardig tegen hem geweest. Ze troostte zich lichtelijk met de gedachte dat Kid dat ook niet tegen haar was geweest bij het lanceringsplatform, maar dat ze hier nu wel mooi in zijn armen lag. Toch, deze keer moest zij zich als de beschermende engel gedragen, want ze merkte dat Kid het niet aan zou kunnen als ze nog een keertje zou verdwijnen. Zij trouwens ook niet. Ze zou hem weer zo hard missen. Ze sloeg haar armen rond hem heen, in een soort beschermende houding en leunde met haar wang tegen zijn achterhoofd. ‘Ik beloof dat ik bij je blijf,’ zei ze zachtjes, waarna ze een kus op zijn achterhoofd drukte. ‘Ik laat je niet meer gaan. Dat zou gek zijn.’ Ze grinnikte even, waarna ze heel overdreven zong: ‘If I was your girlfriend I never let you go.’ Ze grinnikte opnieuw, rolde zich op haar rug en trok Kid tegen haar aan, waarna ze zich een beetje onderuit liet zakken, zodat Kid naar onderen kon leunen als hij wilde. Hij zou zelf maar een lekkere slaaphouding voor zichzelf moeten vinden, want ze kon hem natuurlijk niet als een baby naar de juiste positie leiden. Dat zou haar een beetje raar lijken. Ze keek kalm naar de verpleegster die hun ietwat verbaasd aanstaarde. Die haalde haar schouders op en draaide zich weg. De jonge verpleegster kwam wel echter naar haar toegelopen. ‘Je wond moet nog verzorgd worden,’ meldde ze. ‘Ik blijf hier. Kunt u het hier gauw verbinden?’ Met standvastigheid en lichtelijk smekend keek Alexis de jonge verpleegster aan. Die knipoogde naar haar. ‘Goed dan,’ zei ze, waarna ze wegliep. Alexis kreeg een smirk op haar gezicht. Je kon die verpleegsters hier – vooral de jongeren – zo goed om de tuin leiden, dat het gewoon haar favoriete sport werd. Lichtelijk geamuseerd keek ze naar Kid, drukte hem beschermend dichter tegen zich aan en mompelde een vaag deuntje dat ze kende. Misschien zou het wel een effect op hem hebben en zou hij in slaap vallen. Sowieso, in Kids positie, zou ze wel denken dat het zou werken. Ze merkte de verpleegster op en hield haar zwart geworden hand omhoog. Snel en vakkundig begon de verpleegster het te verbinden. Alexis moest moeite doen om het niet te schreeuwen van de pijn, hield haar hand krampachtig aan het bedrand vast. ‘Doet het pijn?’ vroeg ze. Ja, natuurlijk doet het pijn, mens! ‘Nee, het valt wel mee,’ zei ze glimlachend, deze proberend om forcerend te behouden. Na een vijf minuten was het klaar. ‘Ik geef je verband mee. Deze is doordrenkt met helende magie. Je mag niks doen met je hand tot het niet meer zwart ziet, maar de normale kleur krijgt. De hand is doordrenkt met zwarte magie. Ik weet niet wie je te pakken heeft gehad, maar diegene verdient toch een vreselijke straf.’ De verpleegster liep hoofdschuddend weg. ‘Ik krijg haar nog wel, dat beloof ik je plechtig,’ zei ze naar de verpleegster, die haar al niet meer hoorde. Ze grinnikte even en keek nu een beetje doelloos rond zich heen. Ze legde haar wang tegen het achterhoofd van Kid en merkte hoe ze zelf ook een beetje wegzakte, maar was wel nog alert voor als hij wakker zou worden. Haar spieren spanden zich aan toen ze in een enge gedachte wegzakte, maar er was nu momenteel niets waarmee ze het kon verdrijven, dus liet ze zich maar leiden in de gedachte. Ze merkte vaag dat haar ademhaling lichtelijk sneller ging, op het randje van hyperventilatie stond, maar dit was nog redelijk stil. Gelukkig voor haar. Ze sloot haar ogen en beleefde de gedachte, dat lichtelijk overging naar een droom, steeds intenser.

Toen ze haar ogen opende, verdween het gehijg langzaam. Haar ogen waren nu geopend en voorlopig probeerde zij dat ook om zo te houden. Ze wist niet wat ze moest doen als ze het nog eens zou beleven. Ze had er plagende dromen over gehad, dromen die haar de hele nacht teisterden, maar nooit had ze een verklaring gekregen waarom ze haar bleven plagen. Angst was wel aanwezig als ze er weer aan dacht. Om zo min mogelijk dingen van haar echte zelf te weergeven, sloot ze zich af van de rest. Ze schrok zich dan ook kapot toen Kid opeens begon te schreeuwen. Geschrokken keken ze naar de jongen naast haar. ‘Kid,’ zei ze zachtjes, waarna ze zachtjes aan zijn schouder trok. Hij moest een verschrikkelijke droom hebben, wat misschien ook verklaarde waarom hij zo slecht sliep. Met haar magie maakte ze een doorzichtige koepel rond hun heen, die een beetje van het geluid dat Kid produceerde verdreef. Toch, hij was nog altijd goed hoorbaar. Verpleegster keken hun bezorgd aan, maar Alexis deed een teken dat ze het zelf wel kon afhandelen. Ze keek naar Kid, voelde zich lichtelijk paniekerig omdat hij zo leed onder zijn droom. ‘Kid,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze zachtjes over zijn achterhoofd streelde. Het was raar. Eerst was hij zo rustig en kalm geweest, nu was hij zo anders. Toen hij overeind schoot, zakte Alexis juist geschrokken naar achteren. Ze kwam ook voor een deel overeind en liet haar schouder tegen zijn rug rusten. Ze keek vals naar een paar verpleegsters die hun bezorgd aankeken, zodat zij de andere kant op zouden kijken. Het kon haar even niet schelen hoe ze nu weer bestempeld zou worden, al waar het haar nu om ging, was dat Kid in orde zou zijn. Ze sloeg haar armen rond hem heen, voorzichtig natuurlijk en keek hem aan. ‘Kid,’ fluisterde ze zachtjes in zijn oor. ‘Het is goed nu. Het was maar een droom. Je bent veilig.’ Ze keek hem rustig aan, probeerde de paniek die zijzelf voelde om te slaan in kalmte. Ze tilde zijn hoofd op, zodat hij haar aankeek. ‘Het is goed nu,’ zei ze nogmaals, voor de duidelijkheid. ‘Het was maar een nare droom.’ Ze keek hem zo kalm mogelijk aan, zodat haar panikerende gedrag van daarnet niet echt te was. Hij mocht geen verkeerde gevoelens van haar interpreteren op dit moment, anders zou hij zichzelf nogmaals zo voelen. Als hij al merkte dat ze gepanikeerd had, zou hij zichzelf misschien minder op zijn gemak voelen, dat gevoel wilde ze voorkomen. Ze liet de koepel lichtelijk zakken, maar hield het nog wel zo dat ze niet al te hoorbaar waren. Ze kon goed genoeg begrijpen dat Kid het absoluut niet fijn zou vinden als de verpleegsters haar nogal zorgelijke woorden tegen hem zouden horen. Ze wilde niet dat hij zich ongemakkelijk voelde, maar eerder dat hij zich nu veilig gesteld voelde. Ze draaide hem half om, zodat ze tegenover elkaar zaten en keek hem diep in zijn goudgele ogen aan. ‘Ik ben hier, niemand doet je kwaad, oké? Die droom was niet echt,’ fluisterde ze zachtjes. ‘Je hoeft je geen zorgen te maken, want niets van die droom zal jou ooit overkomen.’ Ze keek hem aan en drukte een kus op zijn voorhoofd. ‘Begrepen?’ Ze keek hem vragend aan. Het kon haar momenteel even niet schelen waar de droom over was gegaan, ze zou het hem straks wel vragen als hij zich weer iets meer op zijn gemak voelde, wat nu niet echt het geval leek te zijn. Ze haalde diep adem om zelf ook rustig te blijven en liet haar handen op zijn schouders steunen, waarna ze hem bemoedigend toe glimlachte.