22-07-2012

Nee. Ik doe niet aan dagboektitels. En al helemaal niet aan 'lief dagboek'-gezeik: alsof je ooit terug gaat praten. Jammer dan. En niemand gaat dit lezen - of kan het nog navertellen - dus het maakt niet uit. Ik doe geen aanhef. Ik weiger.

Goed. Met andere woorden, ik ga vertellen over mijn dag want ja, dagboek, je bent erin geïnteresseerd en anders heb je een probleem. Zo simpel is het. Probeer er nu nog maar eens onderuit te komen. Ik ben echt blij dat ik even kan schrijven, ook al haat ik schrijven want het is saai, maar het betekent dat ik tenminste even rust heb. Luca is er nu niet en dat is maar goed ook, want hij zou misschien nog proberen ook mijn dagboek te lezen. Om te kijken of ik dan stiekem wél aardig kan zijn.
Ja, oké! Ik had hem niet bijna uit het raam moeten duwen! Dat was niet goed, maar kom op, wist ik veel. Dan had hij maar niet op mijn bed in slaap moeten vallen. Ik snap nog steeds niet hoe die perv dat voor elkaar gekregen heeft, ik kan me helemaal niets herinneren! Maar dat hij niet kan vliegen is wel een beetje jammer. Misschien moet ik het hem nog eens leren.. Nee. Gewoon nee. Als hij in de buurt is weet ik nooit wat ik moet zeggen. Want óf ik klink te aardig en dat is niet goed voor hem, dan wordt hij te aanhankelijk, óf ik maak dat hij bijna gaat janken. Ik weet het gewoon niet.

Hij zit gelukkig niet bij me in de klas, dan zou hij alle propjes die ik rondgooi aantrekken. Zoiets straalt hij gewoon uit; je kan propjes naar zijn hoofd gooien zonder dat hij boos wordt. Wel schattig, hoe hij dan achterom zou kijken enzo. Pff, leraren zouden ook schattig moeten kijken als ik wat gooide! Nu zeuren ze alleen maar. Ja, vandaag ook weer. Wat is er nu mis mee dat ik een beetje door de klas zwalk en dingen op het bord kalk en door hen heen praat? Ze staan volgens mij allemaal op het randje van nervous breakdown. Tot zover mijn geweldige dag, met lessen dan. Verder heb ik vrij weinig gedaan, even Oak's Field in gegaan en mensen uitgelachen die een poging doen stylish rond te lopen in zomerkleding; wat dingen naar vogels gegooid in het park; een ijsje gegeten; weet ik veel wat ik nog meer gedaan heb. Gelukkig ben ik geen klasgenoten tegen gekomen.

Oké. Damnit. Ik stop ermee. Dagboeken schrijven past niet bij me. Ik moet het een andere naam geven. Of het nooit meer doen.
Dat tweede dan maar.


Dag.