Toen Mats klaar was grijnsde ze even: 'Honger?' Ze liet haar blik vluchtig over de kamer een gaan voordat ze nog een hap nam. Ze wende haar blik weer naar Mats en vroeg zacht: 'Ten eerste.. Hoe laat is het? Ten tweede..' Ze keek de kamer nog eens rond: 'Hoe is het mogelijk dat Terra nog niet terug is?' Ze nam de laatste hap en schoof het bord toen iets naar voren. Ze keek Mats vragend aan.
"Ten eerste: ongeveer zes uur in de avond en ten tweede: ze is wel terug, ze ligt te slapen in de badkamer." Tári schudde haar hoofd even en vroeg met een sarcastische toon in haar stem: 'En je oren zitten er nog steeds aan? Het is een wonder.' Mats glimlachte "Ik heb het Terra uitgelegd en ze begreep het. Ik heb mijn excuses aangeboden." Zijn stem klonk opgewekt en vrolijk. Mats ruimde de borden op.
Toen hij terug kwam tilde hij haar op en kuste haar weer. Hij zette haar dan op de grond en die eeuwige glimlach ging maar niet van zijn gezicht af. Tári lachte even. Het was normaal dat hij bleef glimlachen, het was de beste dag in zijn leven namelijk. Ze keek Mats even aan en grijnsde toen. 'Ben zo terug.' Ze pakte haar kleren van de grond en liet ermee naar de badkamer. "Dat is goed." Hij zette zich neer op het bed. Ze liep ze terug naar Mats. Ze ging naast hem zitten en keek hem even strak aan. Ze schudde haar hoofd even en vroeg zacht: 'Je kijkt alsof de kamer nieuw voor je is.' Ze liet haar blik over Terra glijden. "Vorige keer heb ik het nu niet bepaald goed kunnen bekijken, ik was moe en ik had rugpijn." Hij grijnsde even. Ze zuchtte even en zei wat afwezig: 'Ik heb werkelijk heel wat goed te maken met haar, niet?' Ze wende zich weer tot Mats: 'Zou ze het begrijpen? Ik heb haar volgens mij best wel gekwetst..' Mats kuste haar op haar lippen "Ik heb het haar helemaal uitgelegd en ze begreep het, ik heb haar mijn excuses aangeboden en ik denk wel dat ze even vergevingsgezind zal zijn bij jou liefste schat." Hij nam Terra uit haar handen en legde ze naast hem. Hij legde zijn hoofd op Tári's schouders. Hij kuste haar nek lichtjes en zei "Je moet je geen zorgen maken lieve schat, laat haar nu maar slapen, ze is moe."

'En je oren zitten er nog steeds aan? Het is een wonder.' Mats glimlachte "Ik heb het Terra uitgelegd en ze begreep het. Ik heb mijn excuses aangeboden." Zijn stem klonk opgewekt en vrolijk. Tári trok haar wenkbrauwen heel iets op. Ze zuchtte even, maar zei niks. Mats ruimde de borden op.
Toen hij terug kwam tilde hij haar op en kuste haar weer. Hij zette haar dan op de grond en die eeuwige glimlach ging maar niet van zijn gezicht af. Tári lachte even. Ze vroeg zich af of deze dag tot een van zijn mooiste dagen behoorde. Aan de eeuwige glimlach te zien.. Zou ze het wel denken.
Ze keek Mats even aan en grijnsde toen. 'Ben zo terug.' Ze pakte haar kleren van de grond en liet ermee naar de badkamer. "Dat is goed." Hij zette zich neer op het bed.
Zoals Mats had gezegd lag Terra vredig te slapen in de badkamer. Niks wees erop dat het diertje beledigd was, al wist ze gewoon zeker dat het dier gekwetst was. Het gebeurde zelden dat Tári haar weg stuurde en als ze het deed, was het zeker niet op zo een kille toon als toen straks.
Zodra ze haar kleren aan had hurkte ze neer en tilde Terra op alsof het een baby was. Ze grijnsde even en drukte een kus op Terra's buik. Ze liep ze terug naar Mats. Ze ging naast hem zitten en keek hem even strak aan. Ze schudde haar hoofd even en vroeg zacht: 'Je kijkt alsof de kamer nieuw voor je is.' Ze liet haar blik over Terra glijden. "Vorige keer heb ik het nu niet bepaald goed kunnen bekijken, ik was moe en ik had rugpijn." Hij grijnsde even. Tári grinnikte even en zei toen zacht: 'Het was je eigen keus om op de grond te slapen, schat, dat was niet mijn keus.'
Ze zuchtte even en zei wat afwezig: 'Ik heb werkelijk heel wat goed te maken met haar, niet?' Ze wende zich weer tot Mats: 'Zou ze het begrijpen? Ik heb haar volgens mij best wel gekwetst..' Mats kuste haar op haar lippen "Ik heb het haar helemaal uitgelegd en ze begreep het, ik heb haar mijn excuses aangeboden en ik denk wel dat ze even vergevingsgezind zal zijn bij jou liefste schat." Hij nam Terra uit haar handen en legde ze naast hem. Tári zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Ik heb haar op zich wel vaker weg gestuurd.. Maar ik ben nooit zo kil tegen haar geweest..' Misschien kon ze zichzelf beter de vraag stellen of zij zichzelf wel zou vergeven in plaats van of Terra haar zou vergeven.
Hij legde zijn hoofd op Tári's schouders. Hij kuste haar nek lichtjes en zei "Je moet je geen zorgen maken lieve schat, laat haar nu maar slapen, ze is moe." Tári zuchtte even en glimlachte. 'Ik vraag me af wat ze in die tussentijd heeft gedaan.. Ik kan me niet voorstellen dat ze moe is geworden van het pesten van andere.' Terra was normaal gesproken nog niet moe rond deze tijd. Tári was eigenlijk wel nieuwsgierig wat het dier gedaan had, al zou ze daar waarschijnlijk nooit een antwoord op krijgen.
Tári grijnsde even en vroeg wat geamuseerd: 'Hoe kan het eigenlijk dat jij werkelijk altijd eerder wakker bent als ik als je hier bent?' Het was eigenlijk niet echt een vraag die per se gesteld moest worden, niet meteen een vraag waar ze per se een antwoord op wilde. Ze wilde zichzelf nu gewoon even afleiden, even niet meer denken aan Terra's reactie.
Tári grijnsde even en zei: 'Ik heb nog wat voor je.' Ze kroop over het bed heen naar de andere kant van het bed. Ze liet zich op haar buik vallen en keek onder het bed. Ze grijnsde even. Ze kon zich nog herinneren waar zij en Mats het over gehad hadden bij hun eerste ontmoeting. Ze pakte een bruine zak onder het bed vandaan. Ze had er al gaten in gemaakt voor de ogen en de mond. Ze lachte even draaide zich om. 'Deze heb je nog van me tegoed, niet?' Ze kroop weer over het bed en ging op haar knieën zitten toen ze weer bij Mats was. Ze zette hem de zak op en zei lachend: 'Nu hebben we een oplossing voor het eerste probleem wat je zag.' Ze kon zich nog als de dag van gister herinneren hoe hij een heel lijstje opgenoemd had met dingen die hij van zichzelf vond, op een negatieve manier. 'Zo hebben we geen van beide meer last van je lelijkheid, zoals jij het noemde, en je hebt alvast een masker voor carnaval.' Ze lachte even geamuseerd.

Hoop dat je er wat mee kan..

Mats legde zijn hoofd op Tári's schouders. Hij kuste haar nek lichtjes en zei "Je moet je geen zorgen maken lieve schat, laat haar nu maar slapen, ze is moe." Tári zuchtte even en glimlachte. 'Ik vraag me af wat ze in die tussentijd heeft gedaan.. Ik kan me niet voorstellen dat ze moe is geworden van het pesten van andere.' Hij dacht er niet al te veel over na want Terra had veel gedaan vast en dat was haar volste recht. Ze mocht ook lol hebben, net zoals hij en Tári lol hadden gehad. Tári grijnsde even en vroeg wat geamuseerd: 'Hoe kan het eigenlijk dat jij werkelijk altijd eerder wakker bent als ik als je hier bent?' Mats begon te lachen "Je ziet toch ook dat ik dubbel zo actief ben als jij lieve schat? Ik heb minder slaap nodig" Hij sloot zijn ogen even, ja hij was wakker genoeg, maar toch baarde het hem zorgen waarom ze zich zo ongerust maakte. Tári grijnsde even en zei: 'Ik heb nog wat voor je.' Ze kroop over het bed heen naar de andere kant van het bed. Ze liet zich op haar buik vallen en keek onder het bed. Ze grijnsde even. Ze pakte een bruine zak onder het bed vandaan. Ze had er al gaten in gemaakt voor de ogen en de mond. Ze lachte even draaide zich om. 'Deze heb je nog van me tegoed, niet?' Ze kroop weer over het bed en ging op haar knieën zitten toen ze weer bij Mats was. Ze zette hem de zak op en zei lachend: 'Nu hebben we een oplossing voor het eerste probleem wat je zag.'
'Zo hebben we geen van beide meer last van je lelijkheid, zoals jij het noemde, en je hebt alvast een masker voor carnaval.' Ze lachte even geamuseerd. Mats grinnikte "Ja daar heb je gelijk in lieve schat." Hij duwde haar op bed en hij zette de zak af en legde die neer op de grond. Hij gaf haar een aantal kusjes en hij stond op. "Maar ik denk nu niet echt dat je me lelijk vind, of heb ik daarin ongelijk? Want ik kan moeilijk geloven dat je me lelijk vind hoor schatje." Hij zette zich neer op de stoel aan de piano en hij keek haar aan "Waar heb jij nog allemaal zin in trouwens?" Een lichte grijns ontstond op zijn gezicht.

'Ik vraag me af wat ze in die tussentijd heeft gedaan.. Ik kan me niet voorstellen dat ze moe is geworden van het pesten van andere.' Terra was normaal gesproken nog niet moe rond deze tijd. Tári was eigenlijk wel nieuwsgierig wat het dier gedaan had, al zou ze daar waarschijnlijk nooit een antwoord op krijgen.
Tári grijnsde even en vroeg wat geamuseerd: 'Hoe kan het eigenlijk dat jij werkelijk altijd eerder wakker bent als ik als je hier bent?' Het was eigenlijk niet echt een vraag die per se gesteld moest worden, niet meteen een vraag waar ze per se een antwoord op wilde. Ze wilde zichzelf nu gewoon even afleiden, even niet meer denken aan Terra's reactie.
Mats begon te lachen "Je ziet toch ook dat ik dubbel zo actief ben als jij lieve schat? Ik heb minder slaap nodig" Tári glimlachte even. Dat was in elk geval zeker, dat hij een stuk actiever was. Ze was nog niet helemaal overtuigd van het laatste, maar goed, als hij genoeg had aan de uren dat hij sliep, moest hij dat zelf weten. Ze zou hem waarschijnlijk niet kunnen verbieden die tijd te slapen.
Tári grijnsde even en zei: 'Ik heb nog wat voor je.' Ze kroop over het bed heen naar de andere kant van het bed. Ze liet zich op haar buik vallen en keek onder het bed. Ze grijnsde even. Ze kon zich nog herinneren waar zij en Mats het over gehad hadden bij hun eerste ontmoeting. Ze pakte een bruine zak onder het bed vandaan. Ze had er al gaten in gemaakt voor de ogen en de mond. Ze lachte even draaide zich om. 'Deze heb je nog van me tegoed, niet?' Ze kroop weer over het bed en ging op haar knieën zitten toen ze weer bij Mats was. Ze zette hem de zak op en zei lachend: 'Nu hebben we een oplossing voor het eerste probleem wat je zag.' Ze kon zich nog als de dag van gister herinneren hoe hij een heel lijstje opgenoemd had met dingen die hij van zichzelf vond, op een negatieve manier. 'Zo hebben we geen van beide meer last van je lelijkheid, zoals jij het noemde, en je hebt alvast een masker voor carnaval.' Ze lachte even geamuseerd. Mats grinnikte "Ja daar heb je gelijk in lieve schat." Hij duwde haar op bed en hij zette de zak af en legde die neer op de grond. Hij gaf haar een aantal kusjes en hij stond op. "Maar ik denk nu niet echt dat je me lelijk vind, of heb ik daarin ongelijk? Want ik kan moeilijk geloven dat je me lelijk vind hoor schatje." Tári dacht even na en schudde haar hoofd. 'Nee, daar heb je geen ongelijk in.'
Hij zette zich neer op de stoel aan de piano en hij keek haar aan "Waar heb jij nog allemaal zin in trouwens?" Een lichte grijns ontstond op zijn gezicht. Tári ging rechtop zitten en dacht even na. 'Om te beginnen.. Kan je me de borstel die daar ligt even aan geven?' De losse plukjes haar maakte haar gewoonweg krankzinnig. De plukjes hingen de hele tijd voor haar ogen en trokken een groot deel van haar aandacht. De vlechtjes die ze normaal in had waren er nog maar voor de helft, iets wat eigenlijk altijd gebeurde als ze had geslapen.
Zodra ze de borstel had haalde ze de vlechtjes er helemaal uit en stond ze op. De borstel gleed redelijk gemakkelijk door haar haren heen, al bleef het af en toe hangen door een klit in haar haren. Ze was zich ervan bewust dat het er vreemd uit moest zien. Er waren eigenlijk maar weinig mensen die haar ooit met los haar hadden gezien. Helemaal los haar. En dat waren de mensen die haar dachten te kennen. Haar ouders en Wendy, verder was er niemand. Oke, vast wel iemand hier. Ze had wel eens met los haar rond gelopen, maar dat was al een behoorlijk tijdje terug. Als ze zich niet vergiste was dat zelfs nog voordat ze Mats kende. Ze legde de borstel op bed en besloot geen nieuwe vlechtjes te maken. Ze was gewoon te lui om ze weer te maken.
Ze ging weer op het bed zitten, in kleermakerszit. Ze dacht even na. 'Eigenlijk.. Is dat een hele goede vraag..' Eigenlijk had ze geen idee wat ze wilde doen. Haar blik gleed even over de lakens heen en bleef hangen op Terra. Ze glimlachte even. Ze keek Mats weer aan en haalde haar schouders op: 'Eigenlijk heb ik geen idee.. Weet jij nog iets?' Ze dacht nog heel even na, maar besloot toen te wachten op Mats' antwoord. Ze zou vast wel een idee krijgen.. Wanneer was alleen de vraag.. Ze zuchtte even en liet haar hand onbewust over Terra's vacht glijden. Het diertje was warm en haar ademhaling was rustiger dan ze gewond was. Af en toe trilde haar snuit iets om vervolgens weer doodstil te blijven liggen. Tári wende haar blik even af en beet zacht op haar lip. Een vraag speelde langzaam bij haar op en ze wilde de vraag wel stellen.. Ze wende haar blik weer naar Mats en vroeg dusdanig zacht dat het duidelijk was dat ze bang was de vraag te stellen: 'Hoe komt het eigenlijk dat je familie zo weinig om je geeft?' Ze wist dat ze al een soort antwoord had, maar ze had het idee dat ze iets miste.. Ze wist dat het onderwerp gevoelig lag, ze wist dat ze zijn humeur kon verpesten, maar de vraag was er sneller uit dan verwacht. Gewild of ongewild, de vraag was gesteld..

Ze is gemeen >D

'Zo hebben we geen van beide meer last van je lelijkheid, zoals jij het noemde, en je hebt alvast een masker voor carnaval.' Ze lachte even geamuseerd. Mats grinnikte "Ja daar heb je gelijk in lieve schat." Hij duwde haar op bed en hij zette de zak af en legde die neer op de grond. Hij gaf haar een aantal kusjes en hij stond op. "Maar ik denk nu niet echt dat je me lelijk vind, of heb ik daarin ongelijk? Want ik kan moeilijk geloven dat je me lelijk vind hoor schatje." Tári dacht even na en schudde haar hoofd. 'Nee, daar heb je geen ongelijk in.'
Hij zette zich neer op de stoel aan de piano en hij keek haar aan "Waar heb jij nog allemaal zin in trouwens?" Een lichte grijns ontstond op zijn gezicht. Tári ging rechtop zitten en dacht even na. 'Om te beginnen.. Kan je me de borstel die daar ligt even aan geven?' Hij nam de borstel en gooide die mooi op Tári's schoot "Alstjeblieft." zei hij met een glimlach. Tári begon haar haren te borstelen. Hij glimlachte "Ik kan je natuurlijk altijd helpen. Je bent mooi met los haar trouwens." Maar ze legde er geen vlechtjes in, dus zijn hulp was overbodig. Ze ging weer op het bed zitten, in kleermakerszit. Ze dacht even na. 'Eigenlijk.. Is dat een hele goede vraag..' Dus hij had toch eens een goede vraag gesteld. Hij glimlachte en keek dan even naar de raam. Ze keek Mats weer aan en haalde haar schouders op: 'Eigenlijk heb ik geen idee.. Weet jij nog iets?' Hij zweeg even en dan hoorde hij de vraag die Tári stelde. Ze wende haar blik weer naar Mats en vroeg dusdanig zacht dat het duidelijk was dat ze bang was de vraag te stellen: 'Hoe komt het eigenlijk dat je familie zo weinig om je geeft?' Hij zweeg en stond op. Hij wandelde richting de raam en bleef daaruit kijken "Je weet het antwoord al, ik heb het ooit al eens gegeven. Ze vonden me een lastpak omdat ik het leven van mijn ouders zuur maakte. Daarom geven ze geen ene barst om me. Maar nu vraag ik je wel om te antwoorden op mijn vraag. Kan je me meer vertellen over Damian?" Hij keek haar serieus aan, de glimlach was verdwenen. Hij zette zich naast Tári op het bed neer en wachtte op haaar antwoord.

"Ja daar heb je gelijk in lieve schat." Hij duwde haar op bed en hij zette de zak af en legde die neer op de grond. Hij gaf haar een aantal kusjes en hij stond op. "Maar ik denk nu niet echt dat je me lelijk vind, of heb ik daarin ongelijk? Want ik kan moeilijk geloven dat je me lelijk vind hoor schatje." Tári dacht even na en schudde haar hoofd. 'Nee, daar heb je geen ongelijk in.'
Hij zette zich neer op de stoel aan de piano en hij keek haar aan "Waar heb jij nog allemaal zin in trouwens?" Een lichte grijns ontstond op zijn gezicht. Tári ging rechtop zitten en dacht even na. 'Om te beginnen.. Kan je me de borstel die daar ligt even aan geven?' Hij nam de borstel en gooide die mooi op Tári's schoot "Alstjeblieft." Zei Mats met een glimlach. 'Dankje.' Ze was niet verbaasd over zijn gooi kunsten, maar toch was ze wel verrast dat zijn worp vrijwel perfect was geweest. Nee, de worp was perfect geweest.
Zodra ze de borstel had haalde ze de vlechtjes er helemaal uit en stond ze op. De borstel gleed redelijk gemakkelijk door haar haren heen, al bleef het af en toe hangen door een klit in haar haren. Ze was zich ervan bewust dat het er vreemd uit moest zien. Er waren eigenlijk maar weinig mensen die haar ooit met los haar hadden gezien. Helemaal los haar. En dat waren de mensen die haar dachten te kennen. Haar ouders en Wendy, verder was er niemand. Oke, vast wel iemand hier. Ze had wel eens met los haar rond gelopen, maar dat was al een behoorlijk tijdje terug. Als ze zich niet vergiste was dat zelfs nog voordat ze Mats kende. "Ik kan je natuurlijk altijd helpen. Je bent mooi met los haar trouwens." Tári glimlachte even en legde de borstel weg. 'Waarbij wilde je helpen?' Ze lachte even: 'En dankje trouwens.' Ze ging weer op het bed zitten, in kleermakerszit. Ze dacht even na. 'Eigenlijk.. Is dat een hele goede vraag..' Eigenlijk had ze geen idee wat ze wilde doen. Haar blik gleed even over de lakens heen en bleef hangen op Terra. Ze glimlachte even. Ze keek Mats weer aan en haalde haar schouders op: 'Eigenlijk heb ik geen idee.. Weet jij nog iets?' Ze dacht nog heel even na, maar besloot toen te wachten op Mats' antwoord. Ze zou vast wel een idee krijgen.. Wanneer was alleen de vraag.. Ze zuchtte even en liet haar hand onbewust over Terra's vacht glijden. Het diertje was warm en haar ademhaling was rustiger dan ze gewond was. Af en toe trilde haar snuit iets om vervolgens weer doodstil te blijven liggen. Tári wende haar blik even af en beet zacht op haar lip. Een vraag speelde langzaam bij haar op en ze wilde de vraag wel stellen.. Ze wende haar blik weer naar Mats en vroeg dusdanig zacht dat het duidelijk was dat ze bang was de vraag te stellen: 'Hoe komt het eigenlijk dat je familie zo weinig om je geeft?' Ze wist dat ze al een soort antwoord had, maar ze had het idee dat ze iets miste.. Ze wist dat het onderwerp gevoelig lag, ze wist dat ze zijn humeur kon verpesten, maar de vraag was er sneller uit dan verwacht.
Hij zweeg en stond op. Hij wandelde richting de raam en bleef daaruit kijken "Je weet het antwoord al, ik heb het ooit al eens gegeven. Ze vonden me een lastpak omdat ik het leven van mijn ouders zuur maakte. Daarom geven ze geen ene barst om me. Maar nu vraag ik je wel om te antwoorden op mijn vraag. Kan je me meer vertellen over Damian?" Hij keek haar serieus aan, de glimlach was verdwenen, iets waar ze zich schuldig over voelde. Mats zette zich naast Tári op het bed neer en wachtte op haar antwoord.
Tári slikte even voordat ze zei: 'Je weet al dat Damian gewoon weg gestoord is. Op zowel de positieve als de negatieve manier. Je weet dat hij.. Je weet dat hij mensen mishandelde, en waarschijnlijk nog steeds doet.. Je weet dat hij in de gevangenis zit, je weet vrijwel alles over hem. Nee, je weet alles over hem. Je weet dat hij mijn beste vriend is en dat ook altijd is geweest. Wat is er dat je nog wilt weten?' In haar stem klonk iets van schuld door. Ze had de vraag sowieso niet aan Mats moeten stellen, ze had het voor zich moeten houden.
'Zeg het me, dan vertel ik het je.' Zelf had ze werkelijk geen idee wat ze nog kon vertellen. Bij haar weten wist hij alles.. Maar als Mats nog iets wist en dat wilde weten, dan zou ze hem daar antwoord op geven. Ook al voelde het ergens niet goed, ook al had ze ooit gezegd dat ze haar mond zou houden over bepaalde dingen, ze wilde geen geheimen hebben voor Mats. En een stomme eed kon daar niks aan veranderen.
Tári wende wat beschaamd haar blik af. Ze slikte even en sloot haar ogen. Waarom had ze de vraag dan ook moeten stellen?! Een vraag waar ze eigenlijk al een antwoord op had..
'Het.. Sorry dat ik je de vraag stelde. Het was er gewoon eerder uit dan ik doorhad.' Ze keek Mats niet aan, ze was als de dood dat hij boos was. Wat eigenlijk wel terecht zou zijn..

Ze wende haar blik weer naar Mats en vroeg dusdanig zacht dat het duidelijk was dat ze bang was de vraag te stellen: 'Hoe komt het eigenlijk dat je familie zo weinig om je geeft?' Hij zweeg en stond op. Hij wandelde richting de raam en bleef daaruit kijken "Je weet het antwoord al, ik heb het ooit al eens gegeven. Ze vonden me een lastpak omdat ik het leven van mijn ouders zuur maakte. Daarom geven ze geen ene barst om me. Maar nu vraag ik je wel om te antwoorden op mijn vraag. Kan je me meer vertellen over Damian?" Hij keek haar serieus aan, de glimlach was verdwenen. Tári slikte even voordat ze zei: 'Je weet al dat Damian gewoon weg gestoord is. Op zowel de positieve als de negatieve manier. Je weet dat hij.. Je weet dat hij mensen mishandelde, en waarschijnlijk nog steeds doet.. Je weet dat hij in de gevangenis zit, je weet vrijwel alles over hem. Nee, je weet alles over hem. Je weet dat hij mijn beste vriend is en dat ook altijd is geweest. Wat is er dat je nog wilt weten?' In haar stem klonk iets van schuld door. Mats keek haar met een geïrriteerde blik aan. Ze vertelde hem niet alles, ze hield iets achter, dat hoorde hij aan haar stem. 'Zeg het me, dan vertel ik het je.' Tári wende wat beschaamd haar blik af. Ze slikte even en sloot haar ogen. Hij zweeg nog steeds, hij wachtte op nog meer verontschuldigingen, ze wou het onderwerp vermijden. 'Het.. Sorry dat ik je de vraag stelde. Het was er gewoon eerder uit dan ik doorhad.' Ze keek Mats niet aan. "Ik heb het vermoeden... Nee ik ben er zeker van dat jij dingen achterhoudt over Damian." Hij stond op en nam zijn zak vast. "En als jij niet bereid bent om mij alles te vertellen, dan heeft het geen nut dat ik blijf... Tári." Hij floot Neltharion bij zich. Meteen werd het zwarte draakje met de geeloranje ogen wakker en hij vloog naar Mats en landde op zijn schouder. "Jij beslist Tári, je verteld alles, of ik ga."

"Je weet het antwoord al, ik heb het ooit al eens gegeven. Ze vonden me een lastpak omdat ik het leven van mijn ouders zuur maakte. Daarom geven ze geen ene barst om me. Maar nu vraag ik je wel om te antwoorden op mijn vraag. Kan je me meer vertellen over Damian?" Hij keek haar serieus aan, de glimlach was verdwenen. Tári slikte even voordat ze zei: 'Je weet al dat Damian gewoon weg gestoord is. Op zowel de positieve als de negatieve manier. Je weet dat hij.. Je weet dat hij mensen mishandelde, en waarschijnlijk nog steeds doet.. Je weet dat hij in de gevangenis zit, je weet vrijwel alles over hem. Nee, je weet alles over hem. Je weet dat hij mijn beste vriend is en dat ook altijd is geweest. Wat is er dat je nog wilt weten?' In haar stem klonk iets van schuld door. Ze had de vraag sowieso niet aan Mats moeten stellen, ze had het voor zich moeten houden.
Mats keek haar met een geïrriteerde blik aan, iets wat haar helemaal niet beviel, wat haar misschien zelfs ergens bang maakte. 'Zeg het me, dan vertel ik het je.' Zelf had ze werkelijk geen idee wat ze nog kon vertellen. Bij haar weten wist hij alles.. Maar als Mats nog iets wist en dat wilde weten, dan zou ze hem daar antwoord op geven. Ook al voelde het ergens niet goed, ook al had ze ooit gezegd dat ze haar mond zou houden over bepaalde dingen, ze wilde geen geheimen hebben voor Mats. En een stomme eed kon daar niks aan veranderen. Tári wende wat beschaamd haar blik af. Ze slikte even en sloot haar ogen. Waarom had ze de vraag dan ook moeten stellen?! Een vraag waar ze eigenlijk al een antwoord op had..
Mats zweeg nog steeds. 'Het.. Sorry dat ik je de vraag stelde. Het was er gewoon eerder uit dan ik doorhad.' Ze keek Mats niet aan, ze was als de dood dat hij boos was. Wat eigenlijk wel terecht zou zijn.. "Ik heb het vermoeden... Nee ik ben er zeker van dat jij dingen achterhoudt over Damian." Hij stond op en nam zijn zak vast. Tári keek hem wat geschrokken aan. Iets wat twee redenen had. Het feit dat hij gelijk had.. En.. Ze was als de dood dat hij weg wilde, iets wat hij bevestigde toen hij zei: "En als jij niet bereid bent om mij alles te vertellen, dan heeft het geen nut dat ik blijf... Tári." Hij floot Neltharion bij zich. Meteen werd het zwarte draakje met de geeloranje ogen wakker en hij vloog naar Mats en landde op zijn schouder. "Jij beslist Tári, je verteld alles, of ik ga." Tári's adem stokte en ze wende haar blik af. Mats gaf haar een onmogelijke keuze. Ook al wilde ze hem alles vertellen, wilde ze zelfde de eed ervoor breken.. Er waren dingen die ze hem gewoon niet kon vertellen.. Dingen die hem konden kwetsen. Hij was duidelijk, al was de keuze onmogelijk in haar ogen. Ze haalde diep adem en hield haar blik op de grond gericht. 'Je.. Als je het zou weten zou je toch wel weggaan..' Ze beet op haar lip. Een mengeling van angst en woede gierde door haar lichaam. Bang dat hij weg zou gaan, boos dat ze het hem niet gewoon kon vertellen. Ze slikte wat krampachtig en klemde haar kiezen strak op elkaar. Ze hief haar hoofd en zei zacht: 'Als je het zou weten zou je er niet eens over na denken om hier nog te blijven.. Waarom.. Waarom zou ik het je dan vertellen? Als het uiteindelijk het zelfde effect heeft?' Haar stem klonk wat wanhopig. Ze stond op en liep naar de andere kant van het bed. Ze wist dat ze het hem echt zou moeten vertellen.. Ze zou zichzelf waarschijnlijk eeuwig haten als ze dat niet nu deed, maar de gedachte dat hij weg zou gaan omdat ze de waarheid had gesproken, deed nog net iets meer pijn. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en schudde haar hoofd. Dit keer kwamen er geen vlechtjes tegen haar handen aan, kwamen er enkel losse plukken zacht haar tegen haar handen aan. Ze haalde haar handen weg.
'Ik.. Damian is mijn beste vriend, dat weet je..' Ze wilde het hem vertellen, moest het hem vertellen. Ook al klopte haar hart ergens in haar keel en voelde ze de tranen achter haar ogen branden. 'Ooit.. Niet lang nadat ik hem leerde kennen, was er meer.. Meer dan alleen vriendschap..' Ze beet op haar lip en kneep haar ogen strak dicht. Ze wende haar blik af en haalde diep adem. Toen ze verder ging opende ze haar ogen niet. Ze liet haar lip los, al beet ze na elk woord even zacht op haar tong: 'Ik.. Ik hield van hem en hij van mij..' Ze opende haar ogen en keek Mats met betraande ogen aan. 'We deden werkelijk alles samen, maar op de een of andere manier konden we het niet. We konden niet van elkaar houden.. Vraag me niet waarom niet, want daar heb ik geen antwoord op.' Een eenzame traan rolde over haar wang. Ze liet haar blik naar de deur glijden en vroeg zacht: 'Nu tevreden?! Heb je nu je zin?' Ze liet zich op het bed zakken met haar rug naar Mats toe. Ze zou hem volkomen begrijpen als hij nu boos was, als hij haar niet meer wilde zien...

"Ik heb het vermoeden... Nee ik ben er zeker van dat jij dingen achterhoudt over Damian." Hij stond op en nam zijn zak vast. Tári keek hem wat geschrokken aan, hij zag dat, haar blik bevestigde dat hij gelijk had. Ze haalde diep adem en hield haar blik op de grond gericht. 'Je.. Als je het zou weten zou je toch wel weggaan..' Ze beet op haar lip. Ze hief haar hoofd en zei zacht: 'Als je het zou weten zou je er niet eens over na denken om hier nog te blijven.. Waarom.. Waarom zou ik het je dan vertellen? Als het uiteindelijk het zelfde effect heeft?' Haar stem klonk wat wanhopig. Ze stond op en liep naar de andere kant van het bed. Mats volgde elke beweging van haar. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en schudde haar hoofd. Hij zweeg en leunde tegen de deur en zette de zak neer. Hij kruiste zijn armen voor zijn borst en keek haar afwachtend aan. Ze haalde haar handen weg. 'Ik.. Damian is mijn beste vriend, dat weet je.. Ooit.. Niet lang nadat ik hem leerde kennen, was er meer.. Meer dan alleen vriendschap..' Ze beet op haar lip en kneep haar ogen strak dicht. Ze wende haar blik af en haalde diep adem. Toen ze verder ging opende ze haar ogen niet: 'Ik.. Ik hield van hem en hij van mij..' Ze opende haar ogen en keek Mats met betraande ogen aan. 'We deden werkelijk alles samen, maar op de een of andere manier konden we het niet. We konden niet van elkaar houden.. Vraag me niet waarom niet, want daar heb ik geen antwoord op.' Een eenzame traan rolde over haar wang. Ze liet haar blik naar de deur glijden en vroeg zacht: 'Nu tevreden?! Heb je nu je zin?' Ze liet zich op het bed zakken met haar rug naar Mats toe. Hij raapte zijn zak rustig op en zette deze op de tafel. Hij ging achter Tári zitten. "Hou je nog van hem en heb je dus geen gevoelens meer voor me? Of is hij nu gewoon als een vriend voor je? Of hou je van ons allebei? Bij het derde geval zal je moeten kiezen Tári" Zijn stem klonk rustig en hij draaide Tári om en omhelsde haar "Ik zal je beslissing respecteren, ook al doet ze pijn." Hij sloot zijn ogen en hij haalde diep adem: "Ik ben blij dat je me alles hebt verteld liefste." Hij keek haar glimlachend aan.

'Je.. Als je het zou weten zou je toch wel weggaan..' Ze beet op haar lip. Een mengeling van angst en woede gierde door haar lichaam. Bang dat hij weg zou gaan, boos dat ze het hem niet gewoon kon vertellen. Ze slikte wat krampachtig en klemde haar kiezen strak op elkaar. Ze hief haar hoofd en zei zacht: 'Als je het zou weten zou je er niet eens over na denken om hier nog te blijven.. Waarom.. Waarom zou ik het je dan vertellen? Als het uiteindelijk het zelfde effect heeft?' Haar stem klonk wat wanhopig. Ze stond op en liep naar de andere kant van het bed. Mats volgde elke beweging die ze maakte. Ze wist dat ze het hem echt zou moeten vertellen.. Ze zou zichzelf waarschijnlijk eeuwig haten als ze dat niet nu deed, maar de gedachte dat hij weg zou gaan omdat ze de waarheid had gesproken, deed nog net iets meer pijn. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en schudde haar hoofd. Dit keer kwamen er geen vlechtjes tegen haar handen aan, kwamen er enkel losse plukken zacht haar tegen haar handen aan. Hij zweeg en leunde tegen de deur en zette de zak neer. Hij kruiste zijn armen voor zijn borst en keek haar afwachtend aan. Ze haalde haar handen weg.
'Ik.. Damian is mijn beste vriend, dat weet je..' Ze wilde het hem vertellen, moest het hem vertellen. Ook al klopte haar hart ergens in haar keel en voelde ze de tranen achter haar ogen branden. 'Ooit.. Niet lang nadat ik hem leerde kennen, was er meer.. Meer dan alleen vriendschap..' Ze beet op haar lip en kneep haar ogen strak dicht. Ze wende haar blik af en haalde diep adem. Toen ze verder ging opende ze haar ogen niet. Ze liet haar lip los, al beet ze na elk woord even zacht op haar tong: 'Ik.. Ik hield van hem en hij van mij..' Ze opende haar ogen en keek Mats met betraande ogen aan. 'We deden werkelijk alles samen, maar op de een of andere manier konden we het niet. We konden niet van elkaar houden.. Vraag me niet waarom niet, want daar heb ik geen antwoord op.' Een eenzame traan rolde over haar wang. Ze liet haar blik naar de deur glijden en vroeg zacht: 'Nu tevreden?! Heb je nu je zin?' Ze liet zich op het bed zakken met haar rug naar Mats toe. Hij raapte zijn zak rustig op en zette deze op de tafel. Hij ging achter Tári zitten. "Hou je nog van hem en heb je dus geen gevoelens meer voor me? Of is hij nu gewoon als een vriend voor je? Of hou je van ons allebei? Bij het derde geval zal je moeten kiezen Tári" Tári verbaasde zich over de rust in Mats' stem, al schrok ze een beetje van zijn vraag. Hij draaide haar om en omhelsde haar. "Ik zal je beslissing respecteren, ook al doet ze pijn." Hij sloot zijn ogen en hij haalde diep adem: "Ik ben blij dat je me alles hebt verteld liefste." Hij keek haar glimlachend aan. Tári's blik was nog steeds wat wanhopig. Ze haalde even diep adem en schudde haar hoofd: 'Ik.. Ik hou niet van hem, niet meer tenminste.' Ze veegde haar wang droog en slikte even voordat ze vroeg: 'Maar waarom twijfel je eraan?' Ze lachte even, al klonk het wat vreemd doordat er nog wat van verdriet doorheen galmde: 'Als ik niet meer van je zou houden, zou je hier dan de dag door hebben gebracht?' Tári glimlachte even en schudde haar hoofd. 'Maar.. Waarom ben je niet boos?' Ze voelde zich net een klein kind terwijl ze de vraag stelde. Een klein kind dat een simpele, maar naïeve vraag stelt. 'Ik bedoel.. Ik verzweeg iets voor je wat je wel had moeten weten.' Haar stem was zacht genoeg om het niet te kunnen hoen, maar vreemd genoeg was ze er zeker van dat hij haar hoorde.
Haar blik gleed even naar Terra, die nog steeds lag te slapen. Ze vroeg zich af of Terra echt sliep of dat het diertje maar alsof deed, puur om alles te weten te komen zonder er op gewezen te worden. Ze zou Terra het laatste nog zien doen ook..