Tári zuchtte even en schudde haar hoofd. Het was een redelijk warme dag en het enige wat in haar ogen nog wat koelte bood was een heel erg zacht briesje, iets dat volgens Terra perfect was. Het dier genoot van het weer. Tári liet haar blik even naar de lucht glijden en grijnsde.
De wolken leken langzaam maar zeker voor de zon te schuiven, iets wat het al meteen een heel stuk koeler maakte. Ze liet haar blik weer naar de grond glijden. Terra liep tussen haar benen door en begon een beetje te rennen. Tári lachte even en zei kalm: 'Zorg dat je niet ergens het water in valt.' Alsof het dier geschokt was, bleef het stil staan en hief het langzaam haar kopje. Tári negeerde de reactie van de Tasmaanse duivel en liep langs het diertje.
Ze kon nog steeds niet alles, maar ze was in elk geval blij dat ze al een hele hoop kon met haar been. De gedachte alleen al aan het feit dat ze in het duistere bos had moeten vloeken om vooruit te komen, de pijn die ze had gevoeld, als ze eraan dacht liepen de rillingen alweer over haar rug. Ze was in elk geval blij dat die wraak sneller zou komen dan ze had verwacht.
Ze grinnikte even toen Terra achter haar aan kwam rennen en verbaasd naast haar bleef lopen. Ze wierp nog steeds niet echt een blik op het diertje en ontweek de blik van het dier door haar hoofd te heven en koppig naar de horizon te staren.
Het verbaasde haar niet dat ze naar de waterval was gegaan. Ze was behoorlijk goed gezind en de behoefte aan het geluid dat ervan af kwam had haar naar de waterval getrokken. Ze stopte even toen het eerste gekletter haar oren bereikte. Een kleine grijns sierde haar lippen. Ze sloot haar ogen even en concentreerde zich enkel op het geluid dat van het vallende water afkomstig was. Terra gromde zacht waardoor Tári haar ogen opende en het dier met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. 'Je gaat me nu toch niet vertellen dat je nu ineens genoeg hebt van de buitenlucht?' Terra wende haar kopje af, een actie die ervoor zorgde dat Tári in de lach schoot. 'Je bent vrij terug te gaan, ik hou je niet tegen.' Terra leek te schrikken van die woorden en keek verbaasd naar haar bazin. Tári haalde haar schouders op en grijnsde breed. Terra gromde wat, was ineens gedwongen mee te lopen. Of tenminste, ze dwong zichzelf ertoe. Sinds alles wat er was gebeurd had Terra blijkbaar besloten om nog beschermender te zijn..
Tári knikte even naar Terra waarna het dier voor haar uitliep. Terra zag er nog steeds uit alsof ze met tegenzin meeliep, maar ze liep mee.
Tári versnelde haar pas iets en het duurde niet lang voordat de waterval in zicht kwam. Ze grijnsde even toen ze zag dat Terra duidelijk op een afstand van het water bleef staan. 'Dat je me werkelijk geloofd als ik je iets vertel.. Je zou toch denken dat je ergens je twijfels hoort te hebben.' Ze had gemeend wat ze had gezegd, maar toch. Terra kende haar al zo lang dat je zou denken dat ze toch ergens haar twijfels moest hebben, niet?
Tári liep naar Terra toe en liet zich op de grond zakken. Ze kruiste haar benen waardoor ze in kleermakerszit kwam te zitten en zette haar handen achter zich neer. Ze sloot haar ogen, al was dat niet voor lange duur. Haar ogen vlogen open toen ze Terra zacht hoorde piepen. Het zwarte diertje rende vrolijk ergens heen. Tári trok haar wenkbrauw op. Het zou wel goed zijn.. Dat beest had vast weer iets of iemand gezien om te pesten. Ze schudde even haar hoofd en liet zichzelf languit op het gras vallen. Ze zette haar voeten plat op de grond en legde haar onderarm over haar ogen. Ook al was er niet heel erg veel zon, hij was fel genoeg om haar te verblinden als ze er in keek en dat was iets waar ze niet op zat te wachtte..

Mats was al een tijdje aan de waterval aan het rusten, van zijn wenkbrauw tot aan zijn wang liep nu een rood litteken, maar hij kon tenminste allebei zijn ogen open-en dichtdoen. Dat was toch al iets. Hij had ook niets meer van Hidan vernomen, wat vast wel een goed teken was. Maar van Tári ook niets, Mats had gewoon vastgesteld dat ze wat afstand wou nemen en daar nam hij genoegen mee, misschien was dat inderdaad eventjes goed. Je gaat me nu toch niet vertellen dat je nu ineens genoeg hebt van de buitenlucht?' hoorde hij een stem van in de verte die hij goed genoeg kende, dat was Tári. Hij bleef gewoon zitten waar hij zat, in de schaduw met zijn oplichtende ogen. Hij had een klein zwart draakje, volgroeid, bij zich, Neltharion genaamd. Die had hij gekregen van zijn tante toen hij terug naar Shadra was gekeerd voor een familiebezoek. "Hey kleintje, heb je zin om te zwemmen?" zei hij tegen het diertje dat heftig zijn kop schudde, dat was dus een 'nee'. Mats grijnsde lichtjes, hij had tot nu toe al veel plezier aan het diertje beleefd. 'Je bent vrij terug te gaan, ik hou je niet tegen.' zei Tári die tegen Terra bezig was. Neltharion hief geïnteresseerd zijn hoofd op. "Wil je toch gaan kijken?" Neltharion piepte en dat was voor Mats goed genoeg om op te staan. Neltharion vloog naar zijn schouder en ging daar zitten. Nu kwam Tári in zicht en Mats liep behoedzaam op haar af, hij verwachtte een preek, een hele tirade aan scheldwoorden, wat wel normaal was na zijn lange afwezigheid. Hij gaf zijn vinger aan Neltharion en die begon erop te sabbelen, dat was zijn favoriete bezigheid, op de vingers sabbelen van zijn baasje. 'Dat je me werkelijk geloofd als ik je iets vertel.. Je zou toch denken dat je ergens je twijfels hoort te hebben.' Mats ging voor Tári staan, misschien was een 'hallo' hier wel gepast of eventuele excuses, maar nee, hij zei voorlopig niets sinds ze vast zometeen aan haar preek zou beginnen of zo. Hij had natuurlijk geen idee, Tári was heel onvoorspelbaar en hij had totaal geen idee wat er in haar hoofd omging, misschien was dat maar beter zo ook. Mats zette een lichte glimlach op en ging even met zijn vinger over zijn litteken aan zijn oog. "Hoe gaat het met je been?" Zijn stem klonk rustig en beheerst, zoals het moest. Zo zou ze misschien al wat kalmer zijn.

Tári schrok even toen Mats voor haar stond. Haar blik ging meteen naar zijn oog. Maar nog geen seconde erna gleed die naar het diertje op zijn schouder. Ze keek het even met een wat vragende blik aan, maar besloot niks te vragen. Vreemd genoeg had ze daar nu niet de behoefte toe. Er ging teveel door haar hoofd. Vragen waar ze van wist dat niemand er een antwoord op zou hebben. Vragen die niet eens iets te maken hadden met haar of met Mats.
Mats glimlachte lichtjes en liet zijn vinger over het litteken aan zijn oog glijden. "Hoe gaat het met je been?" Tári liet haar blik naar haar been glijden en slikte even. Ze keek Mats weer aan.
'Ik loop..' Ze zei het met een lichte vorm van verbazing die door haar stem galmde. 'Ik kan nog niet alles, maar genoeg voor de tijd die ertussen zit..' Ze slikte en schudde haar hoofd. 'Hoe gaat het met je oog?' Haar blik was niet op Mats' oog gericht, meer op het dier op zijn schouder.
Ze vroeg zich ergens af waarom hij met een vraag was begonnen en niet met een begroeting. Ze kon enkel gokken, hopen dat ze een goed antwoord eruit viste, maar daar wilde ze nu eigenlijk nog niet naar vragen, het juiste antwoord..
Terra gromde even en klemde haar nagels in Tári's been waarna het dier snel omhoog klom. Het was haar duidelijk dat ze niet de enige was die benieuwd was naar het draakje dat Mats bij zich had. 'Ik vind het prima als je geen normale "hoi" uit kunt brengen, maar zou je op zijn minst zo lief willen zijn ons voor te stellen aan je metgezel?' Ze verbaasde zich over de kalmte in haar stem. Het was niet zo dat ze een reden had minder kalm te zijn, maar het was zo.. Rustig. Ze had op zijn minst verwacht dat ze een vleugje van die emotieloze stem had gehad.
Terra hield op met grommen en haar kraaloogjes vestigde zich op Mats. Nu pas leek ze te begrijpen wie ze eigenlijk voor zich had. Tári zuchtte even toen Terra een vrolijke piep liet horen. Ze vervloekte zichzelf om het feit dat zij niet net zo blij kon zijn. Of het kwam door de afstand die ze beide leken te nemen, nu al, of door het feit dat ze elkaar al een tijdje niet meer hadden gezien, wist ze niet. Ze wist alleen dat het haar niet beviel.
Tári liep langs Mats en ging op de grond zitten. Haar blik was strak op de grond gericht, haar blik wat bedenkelijk. Ze draaide zich om naar Mats. Haar blik boorde zich in die van hem terwijl ze zacht zei: 'Ik heb je amper tot niet gezien en al helemaal niet gesproken sinds die dag in het duistere bos. En dan kom ik je weer is tegen en dan kan je niet eens een simpele "hoi" over je lippen krijgen? Waarom in hemelsnaam?' Het onbegrip laf ik haar ogen terwijl ze de vraag stelde. Ze kon het gewoon niet begrijpen..

Mats glimlachte lichtjes en liet zijn vinger over het litteken aan zijn oog glijden. "Hoe gaat het met je been?" Tári liet haar blik naar haar been glijden en slikte even. Ze keek Mats weer aan.
'Ik loop..' Ze zei het met een lichte vorm van verbazing die door haar stem galmde. 'Ik kan nog niet alles, maar genoeg voor de tijd die ertussen zit..' Ze slikte en schudde haar hoofd. 'Hoe gaat het met je oog?' Haar blik was niet op Mats' oog gericht, meer op het dier op zijn schouder. "Het is genezen met alleen een litteken als herinnering." Zijn glimlach was niet echt overtuigend, maar goed genoeg naar zijn zin. Terra gromde even en klemde haar nagels in Tári's been waarna het dier snel omhoog klom. Mats wreef over het kopje van Neltharion, die tevreden piepte. 'Ik vind het prima als je geen normale "hoi" uit kunt brengen, maar zou je op zijn minst zo lief willen zijn ons voor te stellen aan je metgezel?' Ze verbaasde zich over de kalmte in haar stem. "Natuurlijk, dit is Neltharion" zei hij met een koele maar kalme stem. Hij was verbaasd dat Tari nog niet begonnen was met een hele raas aan vragen die ze vast zou hebben en ze die vast dan nog eens roepend zou gaan vragen ofzo. Mats negeerde het grommen van Terra. Terra hield op met grommen en haar kraaloogjes vestigde zich op Mats. Ze had hem herkend dus ze hield op, dat was mooi. Tári liep langs Mats en ging op de grond zitten. Haar blik was strak op de grond gericht, haar blik wat bedenkelijk. Ze draaide zich om naar Mats. Haar blik boorde zich in die van hem terwijl ze zacht zei: 'Ik heb je amper tot niet gezien en al helemaal niet gesproken sinds die dag in het duistere bos. En dan kom ik je weer is tegen en dan kan je niet eens een simpele "hoi" over je lippen krijgen? Waarom in hemelsnaam?' Het onbegrip laf ik haar ogen terwijl ze de vraag stelde. Mats ging naast haar zitten "Omdat ik dacht dat je dat niet wou, dat we ruzie hadden, dat je afstand wilde, ik zit net zoveel met twijfels als jij zit Tári.. Ik ben naar Shadra gegaan om mijn familie te bezoeken en dan heb ik dit kleintje gekregen." Hij ging weer met zijn vinger over het kopje van Neltharion, die vredig lag te slapen op zijn schouder.

"Het is genezen met alleen een litteken als herinnering." Mats' glimlach was niet echt overtuigend toen hij antwoord gaf op haar vraag, maar hij leek er weinig aan te willen veranderen. Terra gromde even en klemde haar nagels in Tári's been om vervolgens snel omhoog te klimmen en haar vaste plek op Tári's schouder in te nemen. Mats aaide over het kopje van het draakje dat tevreden piepte.
'Ik vind het prima als je geen normale "hoi" uit kunt brengen, maar zou je op zijn minst zo lief willen zijn ons voor te stellen aan je metgezel?' Ze had veel verwacht, maar de kalmte in haar stem had ze niet echt verwacht. Ach ja, eigenlijk was het ook niet zo vreemd. Ze was behoorlijk goed gezind en ze had dus eigenlijk ook geen reden om minder kalm te zijn. Zelfs al was ze weer is boos geweest, zelf dan had ze geen reden om dat af te reageren op Mats.
"Natuurlijk, dit is Neltharion" Mats' stem klonk koel, maar kalm. Tári glimlachte even. 'Je hebt hem tenminste een leuke naam gegeven.' Ze sloot haar ogen even. Had z dat woord nou moeten gebruiken? Waar was dat "tenminste" woord in hemelsnaam goed voor? Ze zuchtte even.
Terra hield pas op met grommen toen ze haar oogjes op Mats vestigde. O, het dier herkende hem dus toch.. Het was een wonder.. Tári liep langs Mats en ging op de grond zitten. Haar blik was strak op de grond gericht, haar blik was bedenkelijk. Er gingen vragen door haar hoofd die ze al langer had, vragen die eigenlijk niks te maken hadden met Mats of zichzelf.. Maar gewoon.. Vragen waar ze al een lange tijd mee zat. De afstand die ze beide leken te nemen hielp haar niet echt om die vragen aan de kant te schuiven, hield haar niet echt om ze te negeren.
Ze draaide zich om naar Mats. Haar blik boorde zich in die van hem terwijl ze zacht zei: 'Ik heb je amper tot niet gezien en al helemaal niet gesproken sinds die dag in het duistere bos. En dan kom ik je weer is tegen en dan kan je niet eens een simpele "hoi" over je lippen krijgen? Waarom in hemelsnaam?' Het onbegrip lag in haar ogen terwijl ze de vraag stelde.
Mats ging naast haar zitten en gaf antwoord op haar vraag: "Omdat ik dacht dat je dat niet wou, dat we ruzie hadden, dat je afstand wilde, ik zit net zoveel met twijfels als jij zit Tári.. Ik ben naar Shadra gegaan om mijn familie te bezoeken en dan heb ik dit kleintje gekregen." Mats ging weer met zijn vinger over het kopje van de draak, die vredig lag te slapen. Tári schudde haar hoofd. Ze had geen idee wat ze moest zeggen. Ze slikte even. 'Je dacht.. Je dacht dat ik het niet wilde? Dacht je echt dat ik..' Ze schudde even met haar hoofd en spreidde haar armen. Ze ging zijn woorden nog eens in haar hoofd na. 'Je dacht dat we ruzie hadden? Waarom?!' In haar stem klonk iets van angst. Ze wilde weten waarom hij dacht dat ze ruzie hadden.. 'Geef me eens een reden waarom we ruzie zouden kunnen hebben..' Ze was wel benieuwd naar de reden die Mats had bedacht.
'En..' Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem. Ze besloot de vraag die ze had willen stellen maar aan de kant te schuiven. Het deed er ook niet toe. Ze schudde haar hoofd en wende haar blik de andere kant op. Terra piepte net hard genoeg om het te horen en drukte haar snuitje tegen Tári's wang. Tári glimalchte even. Ze dacht even na over Mats' zin. Hij zat met twijfels.. Als ze eerlijk was.. Had hij gelijk, zelf zat ze ook met twijfels.. Al wist ze zelf nog niet precies waarover, wist ze het maar globaal..
Ze wende zich weer tot Mats. 'Heb jij nog iets van Hidan gehoord?' Ze grijnsde even bij de gedachte aan het wraakplan dat zich langzaam maar zeker uitpakte. Het zou vast nog wel even duren, maar ze had het geduld.. Haar blik richtte ze weer van Mats af. Iets zei haar dat het misschien beter was zo min mogelijk te denken aan wat hij zo juist had gezegd.. Voor nu tenminste..

'Ik vind het prima als je geen normale "hoi" uit kunt brengen, maar zou je op zijn minst zo lief willen zijn ons voor te stellen aan je metgezel?' haar stem klonk rustig dus Mats was een beetje geschrokken sinds hij wist dat ze nogal een korte lont kon hebben. "Natuurlijk, dit is Neltharion" Mats' stem klonk koel, maar kalm. Tári glimlachte even. 'Je hebt hem tenminste een leuke naam gegeven.' Ze sloot haar ogen even. "Hoezo tenminste?" Hij snapte waarom dat woord er tussen moest. Ze draaide zich om naar Mats. Haar blik boorde zich in die van hem terwijl ze zacht zei: 'Ik heb je amper tot niet gezien en al helemaal niet gesproken sinds die dag in het duistere bos. En dan kom ik je weer is tegen en dan kan je niet eens een simpele "hoi" over je lippen krijgen? Waarom in hemelsnaam?' Het onbegrip lag in haar ogen terwijl ze de vraag stelde.
Mats ging naast haar zitten en gaf antwoord op haar vraag: "Omdat ik dacht dat je dat niet wou, dat we ruzie hadden, dat je afstand wilde, ik zit net zoveel met twijfels als jij zit Tári.. Ik ben naar Shadra gegaan om mijn familie te bezoeken en dan heb ik dit kleintje gekregen." Mats ging weer met zijn vinger over het kopje van de draak, die vredig lag te slapen. Tári schudde haar hoofd. Hij keek haar vragend aan maar zei verder niets. Ze slikte even. 'Je dacht.. Je dacht dat ik het niet wilde? Dacht je echt dat ik..' Ze schudde even met haar hoofd en spreidde haar armen. Mats knikte en keek afwezig naar de verte, zonder haar nog aan te kijken. 'Je dacht dat we ruzie hadden? Waarom?!' In haar stem klonk iets van angst. 'Geef me eens een reden waarom we ruzie zouden kunnen hebben..'
Mats keek haar niet aan "Mensen hebben me gezegd dat je het prima deed zonder mij en dat je me nooit meer wou zien sinds ik zolang ben weggeweest. Ik heb alleen geen idee meer wie het was en hoe die persoon er uitzag.." zei hij met een rustige stem. Ze wende zich weer tot Mats. 'Heb jij nog iets van Hidan gehoord?' Ze grijnsde even. "Nee" zei hij rustig en hij keek haar weer aan en gaf haar een kus. Hij keek haar vol spijt aan "Het spijt me Tári, ik hou van je dat weet je..." Hij omhelsde haar en legde zijn hoofd op dat van haar "Ik laat je nooit meer alleen schat."

"Hoezo tenminste?" Tári zuchtte even. Ze had het kunnen verwachten.. Ze had kunnen weten dat hij die vraag zou stellen. Maar helaas had zij er niet eens een antwoord op. Ze wapperde even met haar hand en negeerde de vraag verder.
Ze liep langs Mats en ging op de grond zitten. Toen ze zich naar Mats omdraaide boorde haar blik in de zijne en zacht zei ze: 'Ik heb je amper tot niet gezien en al helemaal niet gesproken sinds die dag in het duistere bos. En dan kom ik je weer is tegen en dan kan je niet eens een simpele "hoi" over je lippen krijgen? Waarom in hemelsnaam?' Het onbegrip lag in haar ogen. Ze snapte het gewoon niet, ze kon niet begrijpen waarom hij niet eens een simpel woordje over zijn lippen kon krijgen..
Mats ging naast haar zitten en gaf antwoord op haar vraag: "Omdat ik dacht dat je dat niet wou, dat we ruzie hadden, dat je afstand wilde, ik zit net zoveel met twijfels als jij zit Tári.. Ik ben naar Shadra gegaan om mijn familie te bezoeken en dan heb ik dit kleintje gekregen." Mats ging weer met zijn vinger over het kopje van de draak, die vredig lag te slapen. Tári schudde haar hoofd. Mats keek haar vragend aan, maar zei verder niks. De woorden van Mats vulde haar hoofd en maakte het denken aan de andere vragen die haar dwars zaten, behoorlijk moeilijk. iets waar ze eigenlijk wel blij mee was.. maar waar ze ergens ook van baalde..
'Je dacht.. Je dacht dat ik het niet wilde? Dacht je echt dat ik..' Ze schudde haar hoofd en spreidde haar armen. Dat meende hij toch niet serieus, hè? Blijkbaar dus wel.. Mats knikte en keek afwezig naar de verte. Hij keek haar verder niet meer aan. 'Je dacht dat we ruzie hadden? Waarom?!' In haar stem klonk iets van angst door. Ze snapte niet waarom hij het dacht, ze kon zelf een enkele reden bedenken waarom ze ruzie zouden kunnen hebben.. 'Geef me eens een reden waarom we ruzie zouden kunnen hebben..' Ze vroeg zich af of hij een reden kon bedenken. Oke, ze moest toegeven, ze was onvoorspelbaar en zo vreemd zou het niet zijn als ze uit het niets boos zou worden, dat was waar.. Maar ruzie?
Mats keek haar niet aan toen hij antwoord gaf: "Mensen hebben me gezegd dat je het prima deed zonder mij en dat je me nooit meer wou zien sinds ik zolang ben weggeweest. Ik heb alleen geen idee meer wie het was en hoe die persoon er uitzag.." Tári's mond viel open en ze schudde niet begrijpend met haar hoofd. 'Mensen hebben je gezegd dat ik je nooit meer wou zien? En je gelooft dat zo maar? Je gelooft het zonder je af te vragen of dat wel echt zo is? Zou je me niet wat beter moeten kennen, Mats? Je zou toch moeten weten dat ik van je hou en dat het me echt niet uit maakt als je een tijdje weg bent. Oke, het is niet altijd even prettig, maar als ik je nooit meer zou willen zien..' Ze keek Mats met een kleine glimlach aan, al ontbrak de humor wel aan haar stem. 'En.. In godsnaam, hoe kun je niet meer weten wie het was?' Ze trok haar wenkbrauwen op en keek Mats met een vragende blik aan. Ze vroeg het zich wel af.. Het gebeurde nou niet echt elke dag dat iemand niet eens meer wist wie hem of haar iets had verteld..
'Heb jij nog iets van Hidan gehoord?' Ze grijnsde even bij de gedachte aan Hidan. "Nee" Zei Mats rustig. Hij wende zijn blik weer naar Tári en gaf haar een kus. Het kwam wat onverwacht, maar het was niet irritant onverwacht.
Mats keek haar vol spijt aan. "Het spijt me Tári, ik hou van je dat weet je..." Hij omhelsde haar en legde zijn hoofd op dat van haar. Ze hield haar mond. Ze hoefde hem niet te vertellen dat dat andersom ook zo was.. Hoopte ze tenminste..
"Ik laat je nooit meer alleen schat." Tári lachte even. 'Dat heb je volgens mij al eens eerder gezegd.' Ze sloot haar ogen even en vroeg zacht: 'Je zei net dat het je speet.. Maar wat spijt je? Ik bedoel..' Ze zuchtte even en opende haar ogen. Ze trok haar hoofd terug en keek Mats aan. 'Ik stel teveel vragen, niet?' Ze grijnsde even. 'Al ben ik wel nieuwsgierig naar hoe je familiebezoek was.' Ze keek Mats met een glimlach aan. Ze besloot maar gewoon even te vergeten hoe ze zojuist elkaar hadden begroet. Er was toch niks meer aan te veranderen..

'Ik heb je amper tot niet gezien en al helemaal niet gesproken sinds die dag in het duistere bos. En dan kom ik je weer is tegen en dan kan je niet eens een simpele "hoi" over je lippen krijgen? Waarom in hemelsnaam?' Het onbegrip lag in haar ogen. Mats keek haar schuldbewustig aan, hij werd bang, bang om haar te verliezen. Mats ging naast haar zitten en gaf antwoord op haar vraag: "Omdat ik dacht dat je dat niet wou, dat we ruzie hadden, dat je afstand wilde, ik zit net zoveel met twijfels als jij zit Tári.. Ik ben naar Shadra gegaan om mijn familie te bezoeken en dan heb ik dit kleintje gekregen." Mats ging weer met zijn vinger over het kopje van de draak, die vredig lag te slapen. Tári schudde haar hoofd. Mats keek haar vragend aan, maar zei verder niks. 'Je dacht.. Je dacht dat ik het niet wilde? Dacht je echt dat ik..' Ze schudde haar hoofd en spreidde haar armen. Mats knikte en keek afwezig naar de verte. Hij keek haar verder niet meer aan. 'Je dacht dat we ruzie hadden? Waarom?!' In haar stem klonk iets van angst door. 'Geef me eens een reden waarom we ruzie zouden kunnen hebben..'
Mats keek haar niet aan toen hij antwoord gaf: "Mensen hebben me gezegd dat je het prima deed zonder mij en dat je me nooit meer wou zien sinds ik zolang ben weggeweest. Ik heb alleen geen idee meer wie het was en hoe die persoon er uitzag.." Tári's mond viel open en ze schudde niet begrijpend met haar hoofd. 'Mensen hebben je gezegd dat ik je nooit meer wou zien? En je gelooft dat zo maar? Je gelooft het zonder je af te vragen of dat wel echt zo is? Zou je me niet wat beter moeten kennen, Mats? Je zou toch moeten weten dat ik van je hou en dat het me echt niet uit maakt als je een tijdje weg bent. Oke, het is niet altijd even prettig, maar als ik je nooit meer zou willen zien..' Ze keek Mats met een kleine glimlach aan, al ontbrak de humor wel aan haar stem. 'En.. In godsnaam, hoe kun je niet meer weten wie het was?' Ze trok haar wenkbrauwen op en keek Mats met een vragende blik aan. Mats reageerde: "Ik heb zijn of haar gezicht nooit gezien."
'Heb jij nog iets van Hidan gehoord?' Ze grijnsde even bij de gedachte aan Hidan. "Nee" Zei Mats rustig. Hij wende zijn blik weer naar Tári en gaf haar een kus. Mats keek haar vol spijt aan. "Het spijt me Tári, ik hou van je dat weet je..." Hij omhelsde haar en legde zijn hoofd op dat van haar. Ze hield haar mond. Ze hoefde hem niet te vertellen dat dat andersom ook zo was, dat wist hij, ook al toonde ze het helemaal niet. Hij wist het gewoon. "Ik laat je nooit meer alleen schat." Tári lachte even. 'Dat heb je volgens mij al eens eerder gezegd.' Ze sloot haar ogen even en vroeg zacht: 'Je zei net dat het je speet.. Maar wat spijt je? Ik bedoel..' Ze zuchtte even en opende haar ogen. Ze trok haar hoofd terug en keek Mats aan. 'Ik stel teveel vragen, niet?' Ze grijnsde even. 'Al ben ik wel nieuwsgierig naar hoe je familiebezoek was.' Ze keek Mats met een glimlach aan. "Jij gaat volgende keer mee Tári." zei hij zachtjes "Het familiebezoek was vrij saai, buiten dit kleine geschenk." Hij keek haar aan "Je stelt veel vragen, maar dat vind ik leuk aan je. Daarom heb ik nog een vraag voor je, waarom ben je verliefd op me geworden?" Dat was een vraag waar hij al een tijdje mee zat. Hij was nieuwsgierig om haar antwoord.

"Ik heb zijn of haar gezicht nooit gezien." Antwoordde Mats op haar vraag. Ze keek hem even niet begrijpend aan. Maar hoe? Als hij ze nooit had gezien.. Hoe kon hij zoiets idioots dan van ze hebben gehoord? 'Kan je me dan uitleggen hoe het je wijs gemaakt is? En waarom je het zo makkelijk geloofde.' Twee dingen die ze per se wilde weten en ook zou komen te weten. Al moest ze gaan zeuren, al moest ze het zelf uitzoeken. De laatste tijd begon ze zichzelf nieuwsgierig te vinden.. Te nieuwsgierig.
'Heb jij nog iets van Hidan gehoord?' Ze grijnsde even bij de gedachte aan Hidan. "Nee" Zei Mats rustig. Hij wende zijn blik weer naar Tári en gaf haar een kus. Mats keek haar vol spijt aan. "Het spijt me Tári, ik hou van je dat weet je..." Hij omhelsde haar en legde zijn hoofd op dat van haar. Tári hield haar mond. Ze hoopte dat ze Mats niet hoefde te vertellen dat dat andersom ook zo was.
"Ik laat je nooit meer alleen schat." Tári lachte even. 'Dat heb je volgens mij al eens eerder gezegd.' Het maakte haar niet zoveel uit dat hij zich er niet aan hield. Hij had toch ook een eigen leven? Natuurlijk, ze wilde bij hem zijn, ze wilde niet dat hij vaak of lang weg was, maar hij had ook een eigen leven en ook zijn eigen behoeftes. Als hij een tijdje weg wilde, accepteerde ze dat, misschien met enige tegen zin, maar goed.
Tári sloot haar ogen en vroeg zacht: 'Je zei net dat het je speet.. Maar wat spijt je? Ik bedoel..' Ze zuchtte en opende haar ogen. Ze trok haar hoofd terug en keek Mats aan. 'Ik stel teveel vragen, niet?' Ze grijnsde even. 'Al ben ik wel nieuwsgierig naar hoe je familiebezoek was.' Ze keek Mats met een glimlach aan. Zo bleek maar weer dat ze behoorlijk nieuwsgierig was, in elk geval een stuk nieuwsgieriger dan voor haar komst hier. Het was niet zo dat ze het verschrikkelijk vond, het hielp haar ergens ook. Soms was het wat lastig, maar alles was wel eens lastig.
"Jij gaat volgende keer mee Tári." Zei Mats zachtjes. Tári grinnikte even. 'Is dat een vraag of een mededeling?' Hoogstwaarschijnlijk zou ze toch wel "ja" zeggen als het een vraag was. Maar ze geloofde eigenlijk niet dat het een vraag was. Daarvoor zei Mats het te vastberaden.
"Het familiebezoek was vrij saai, buiten dit kleine geschenk." Mats keek haar aan. Tári's blik gleed even naar het kleine draakje. Een kleine glimlach sierde haar lippen bij het zien van het slapende diertje.
"Je stelt veel vragen, maar dat vind ik leuk aan je. Daarom heb ik nog een vraag voor je, waarom ben je verliefd op me geworden?" Tári's blik schoot naar Mats. Haar ogen waren iets groter geworden en ze keek hem wat verward aan. Had hij nou echt de vraag gesteld waarom ze verliefd op hem was geworden?! Ze wende haar blik van hem af en dacht na.
Mats had waarschijnlijk geen idee hoe onmogelijk het beantwoorden van die vraag was, hoe idioot het eigenlijk klonk.. Al kon ze het wel begrijpen, dat hij de vraag had gesteld. Ze beet even op haar lip. Ze ging alle redenen langs die ze kon bedenken, maar bij alle redenen vond ze niet de juiste. Ze sloot haar ogen even en leunde met haar hoofd iets naar rechts totdat ze met haar oor haar schouder raakte. Naast zich hoorde ze Terra zacht piepen. Haar gedachtes gingen terug naar de eerste keer dat ze Mats ontmoete, de eerste keer dat ze hem had gezien.. De eerste keer dat ze in twaalf jaar weer echt vrolijk was geweest. Ze opende haar ogen en keek Mats strak aan. Haar blik was iets serieuzer geworden, maar je zou het enkel kunnen zien als je haar kende, zoals bij Mats het geval was. Ze zuchtte even en ging met haar handen even over haar gezicht, waarna ze Mats weer aankeek en antwoord gaf op een vraag waar ze eigenlijk niet echt een antwoord op had: 'Bij onze eerste ontmoeting.. Jij bent de enige die Terra aan je kant kreeg, terwijl je haar opsloot, jij bent de enige die me na twaalf jaar alleen maar haat en nijd weer aan het lachen wist te krijgen. Jij, Mats, ben de enige die me vrolijk kreeg, die echte emoties bij me opwekte en nog steeds opwekt. Dat is waarom ik verliefd op je ben geworden, waarom ik van je hou.' Ze keek hem met een glimlach aan die een stukje van haar tanden ontbloot. 'Maar.. Waarom wil je dat weten? Waarom wil je weten waarom ik verliefd op je ben geworden?' Ze trok haar wenkbrauwen op en voegde eraan toe. 'Als je het woord "onzeker" ook maar in je mond durft te nemen!' Ze wees met haar wijsvinger plagend naar hem, als teken dat ze het niet meende.

"Jij gaat volgende keer mee Tári." Zei Mats zachtjes. Tári grinnikte even. 'Is dat een vraag of een mededeling?' Mats grijnsde en zei dan op serieuze toon:"Dat was een mededeling lieve schat." Zijn rode ogen keken haar aan. "Het familiebezoek was vrij saai, buiten dit kleine geschenk." Mats keek haar aan. Tári's blik gleed even naar het kleine draakje. Een kleine glimlach sierde haar lippen bij het zien van het slapende diertje.
"Je stelt veel vragen, maar dat vind ik leuk aan je. Daarom heb ik nog een vraag voor je, waarom ben je verliefd op me geworden?" Tári's blik schoot naar Mats. Haar ogen waren iets groter geworden en ze keek hem wat verward aan. "Natuurlijk als je het niet wilt vertellen dan moet je dat maar zeggen." Hij ging met zijn hand over haar haren, het zachte zilverwitte haar dat hij zo had gemist. Natuurlijk had hij Tári ook gemist. Ze wende haar blik van hem af, hij speurde haar gezicht af en zag dat ze op haar lip beet. Ze opende haar ogen en keek Mats strak aan. Haar blik was iets serieuzer geworden en mats keek haar wat twijfelend aan, waarom keek ze nu zo serieus? 'Bij onze eerste ontmoeting.. Jij bent de enige die Terra aan je kant kreeg, terwijl je haar opsloot, jij bent de enige die me na twaalf jaar alleen maar haat en nijd weer aan het lachen wist te krijgen. Jij, Mats, ben de enige die me vrolijk kreeg, die echte emoties bij me opwekte en nog steeds opwekt. Dat is waarom ik verliefd op je ben geworden, waarom ik van je hou.' Ze keek hem met een glimlach aan die een stukje van haar tanden ontbloot. 'Maar.. Waarom wil je dat weten? Waarom wil je weten waarom ik verliefd op je ben geworden?' Ze trok haar wenkbrauwen op en voegde eraan toe. 'Als je het woord "onzeker" ook maar in je mond durft te nemen!' Ze wees met haar wijsvinger plagend naar hem, als teken dat ze het niet meende. "Hmm... Ik ben zekerder van mezelf nu, nee ik vroeg het me gewoon af sinds je zo'n prachtig meisje bent en jij bij mij wilt blijven, ook al snap ik dat niet. Ik ben de gelukkigste jongen ter wereld omdat ik jou heb." Hij naderde met zijn hoofd het hare en bleef enkele millimeters met zijn lippen afstand houden van die van haar. "Tári... Ik wil voor altijd de jouwe blijven. Als dat mag natuurlijk." Hij keek haar glimlachend aan, nog altijd zo dicht bij haar hoofd.

"Jij gaat volgende keer mee Tári." Zei Mats zachtjes. Tári grinnikte even. 'Is dat een vraag of een mededeling?' Mats grijnsde en zei dan op serieuze toon:"Dat was een mededeling lieve schat." Ze grijnsde even. Ze had eigenlijk niks anders verwacht.
"Het familiebezoek was vrij saai, buiten dit kleine geschenk." Mats keek haar aan. Tári's blik gleed even naar het kleine draakje. Een kleine glimlach sierde haar lippen bij het zien van het slapende diertje.
"Je stelt veel vragen, maar dat vind ik leuk aan je. Daarom heb ik nog een vraag voor je, waarom ben je verliefd op me geworden?" Tári's blik schoot naar Mats. Haar ogen waren iets groter geworden en ze keek hem wat verward aan. "Natuurlijk als je het niet wilt vertellen dan moet je dat maar zeggen." Hij ging met zijn hand over haar haren. Tári schudde haar hoofd. Ze wilde hem wel een antwoord geven, ook al had ze geen idee waarom hij het wilde weten.. Tári wende haar blik van hem af en sloot haar ogen. Ze beet zacht op haar lip terwijl ze een antwoord probeerde te bedenken op een vraag waar ze eigenlijk geen antwoord op had. Hoe hard ze haar best ook deed, het koste haar meer moeite dan ze wilde. Ze hoopte hem een goed antwoord te kunnen geven, een antwoord waar hij iets aan had. Het antwoord waar hij op wachtte. Ook al was dat een stuk makkelijker gezegd dan gedaan.
Ze opende haar ogen en wende haar blik weer naar Mats. Ze keek hem strak aan, haar blik serieuzer dan net. 'Bij onze eerste ontmoeting.. Jij bent de enige die Terra aan je kant kreeg, terwijl je haar opsloot, jij bent de enige die me na twaalf jaar alleen maar haat en nijd weer aan het lachen wist te krijgen. Jij, Mats, ben de enige die me vrolijk kreeg, die echte emoties bij me opwekte en nog steeds opwekt. Dat is waarom ik verliefd op je ben geworden, waarom ik van je hou.' Het was niet helemaal het antwoord waar zijzelf op gehoopt had, maar iets beters kon ze niet bedenken, niet zo snel tenminste..
'Maar.. Waarom wil je dat weten? Waarom wil je weten waarom ik verliefd op je ben geworden?' Ze trok haar wenkbrauwen op en voegde eraan toe. 'Als je het woord "onzeker" ook maar in je mond durft te nemen!' Ze wees met haar wijsvinger plagend naar hem, als teken dat ze het niet meende.
"Hmm... Ik ben zekerder van mezelf nu, nee ik vroeg het me gewoon af sinds je zo'n prachtig meisje bent en jij bij mij wilt blijven, ook al snap ik dat niet. Ik ben de gelukkigste jongen ter wereld omdat ik jou heb." Ze was blij de zin te horen. Ze grijnsde even. 'En waarom snap je niet dat ik bij j wil blijven?'
Mats naderde met zijn hoofd het hare en bleef op enkele millimeters met zijn lippen afstand houden van die van haar. "Tári... Ik wil voor altijd de jouwe blijven. Als dat mag natuurlijk." Tári kon een glimlach niet onderdrukken. Ze had hier eigenlijk geen antwoord op in woorden. Ze overbrugde de laatste millimeters en drukte haar lippen tegen die van Mats. Ze snapte niet dat hij er ook maar aan twijfelde.
Naast zich hoorde ze Terra wat beledigd piepen. Ze keek Mats even aan en wende zich toen naar het beestje. 'Moet je leuke momenten altijd verstoren?' Ze keek de Tasmaanse duivel vragend aan, al lag er ook ergens een waarschuwing in haar blik. Ze zou willen dat Terra gewoon musjes ging vangen of zo iets dergelijks. Als de Tasmaanse duivel hun maar gewoon even alleen liet.. Terra ging op haar achterpoten staan en hief haar snuit wat spottend de lucht in. Tári zuchtte en liet haar hoofd hangen. 'Er zijn momenten dat ik zou willen dat Terra alleen rond wilde lopen..'

'Bij onze eerste ontmoeting.. Jij bent de enige die Terra aan je kant kreeg, terwijl je haar opsloot, jij bent de enige die me na twaalf jaar alleen maar haat en nijd weer aan het lachen wist te krijgen. Jij, Mats, ben de enige die me vrolijk kreeg, die echte emoties bij me opwekte en nog steeds opwekt. Dat is waarom ik verliefd op je ben geworden, waarom ik van je hou.' zei Tári en Mats glimlachte, dat antwoord volstond voor hem. 'Maar.. Waarom wil je dat weten? Waarom wil je weten waarom ik verliefd op je ben geworden?' Ze trok haar wenkbrauwen op en voegde eraan toe. 'Als je het woord "onzeker" ook maar in je mond durft te nemen!' Ze wees met haar wijsvinger plagend naar hem, als teken dat ze het niet meende.
"Hmm... Ik ben zekerder van mezelf nu, nee ik vroeg het me gewoon af sinds je zo'n prachtig meisje bent en jij bij mij wilt blijven, ook al snap ik dat niet. Ik ben de gelukkigste jongen ter wereld omdat ik jou heb." Tári grijnsde en zei: 'En waarom snap je niet dat ik bij j wil blijven?'
Mats naderde met zijn hoofd het hare en bleef op enkele millimeters met zijn lippen afstand houden van die van haar. "Tári... Ik wil voor altijd de jouwe blijven. Als dat mag natuurlijk." Tári kon een glimlach niet onderdrukken en dat deed hem ook glimlachen. Ze overbrugde de laatste millimeters en drukte haar lippen tegen die van Mats. Hij twijfelde niet, hij wou zien hoe lang ze het volhield als hij zo dicht kwam. Terra begon beledigend te piepen. Ze keek Mats even aan en wende zich toen naar het beestje. 'Moet je leuke momenten altijd verstoren?' Ze keek de Tasmaanse duivel vragend aan, al lag er ook ergens een waarschuwing in haar blik. "Wil jij ook een kus Terra?" Hij grijnsde en drukte zijn lippen zachtjes tegen het kopje van Terra. Neltharion werd wakker en piepte, hij had honger. Terra ging op haar achterpoten staan en hief haar snuit wat spottend de lucht in. Tári zuchtte en liet haar hoofd hangen. 'Er zijn momenten dat ik zou willen dat Terra alleen rond wilde lopen..'
"Terra, ik heb een idee, neem jij Neltharion mee op jacht of andersom?" Hij keek beide diertjes aan en Neltharion piepte enthousiast en vloog weg, piepend naar Terra dat ze mee moest. Mats grijnsde en ging dicht tegen Tári aan zitten. Mats kuste Tári passievol en legde zijn hand op haar kaak. Hij stopte even. "Ik moet bekennen, van de eerste keer dat ik je zag, was ik al verkocht. Ook al pakte ik het verkeerd aan, toch zit je hier, naast mij. Ik kan het nog altijd niet echt geloven." Hij bloosde even maar dat negeerde hij. Het enigste wat hij nu wilde, was haar gezelschap en haar liefde. Hij naderde weer haar lippen, maar deze keer overbrugde hij die kleine afstand gewoon en kuste hij haar opnieuw, zo wou hij laten zien hoeveel hij van haar hield.

'Moet je leuke momenten altijd verstoren?' Sprak Tári na de onderbreking van Terra. Ze keek de Tasmaanse duivel vragend aan, al lag er een waarschuwing in haar blik. "Wil jij ook een kus Terra?" Mats grijnsde en drukte zijn lippen zachtjes tegen het kopje van Terra. Tári glimlachte. Ze kon het amper geloven dat Terra het toe liet. Maar dat beest liet wel meer toe als het Mats betrof. Tári schrok op toen het kleine draakje piepte. Ze grijnsde even en wende haar blik weer naar Terra die op haar achterpoten ging staan en spottend haar snuit de lucht in gooide. Tári zuchtte en iet haar hoofd hangen. 'Er zijn momenten dat ik zou willen dat Terra alleen rond wilde lopen..' Soms werd ze er gek van dat het diertje non-stop in haar buurt was, ook al moest ze toegeven dat ze niet zonder de kleine kon.
"Terra, ik heb een idee, neem jij Neltharion mee op jacht of andersom?" Mats keek beide diertjes aan en Neltharion piepte enthousiast en vloog weg, piepend naar Terra dat ze mee moest. Terra volgde met haar hele kopje de bewegingen van het draakje. Terra wierp een vluchtige blik op Tári en rende vervolgens achter Neltharion aan. Mats grijnsde en ging dicht tegen Tári aan zitten. Tári lachte even en vroeg kalm: 'We weten hopelijk allebei dat we een van de twee kreupel aantreffen? Ik ben benieuwd hoelang die twee het met elkaar uit houden.' Ze had vertrouwen in Terra en ze wist dat Mats alle vertrouwen in Neltharion had, maar bij haar ontbrak ergens het vertrouwen voor de combinatie..
Mats kuste Tári passievol en legde zijn hand op haar kaak. Hij stopte even. "Ik moet bekennen, van de eerste keer dat ik je zag, was ik al verkocht. Ook al pakte ik het verkeerd aan, toch zit je hier, naast mij. Ik kan het nog altijd niet echt geloven." Tári lachte even. Ze zag amper dat Mats bloosde. 'Ik denk dat ik die mening met je deel.. Ik werd de eerste keer misselijk van je grijns, weet je nog? En je maakte me ook niet al te vrolijk door Terra op te sluiten. Als je me toen had verteld dat we nu zo zouden zitten, zou ik je voor krankzinnig uit hebben gemaakt.' Ze grinnikte even. Ze wist vrijwel zeker dat als hij dat toen had gezegd, ze het niet geloofd had. Maar ze was zich er ook van bewust dat hij haar die zelfde dag nog over had gehaald.
Mats naderde haar lippen weer, dit keer was hij de gene die de afstand geheel overbrugde en haar opnieuw kuste. Tári kuste hem zonder ook maar een enkele seconde te twijfelen terug. Ze stopte toen ze iets besefte. 'Mats? Wat eet Neltharion?' Ze wist het antwoord eigenlijk al, maar ze had een helder moment. Ze was zich ervan bewust dat het draakje vlees at, anders zou het niet op jacht hoeven.. tenzij je van besjes en blaadjes zoeken een jacht maakt.. Eerlijk.. Daar zou ze Mats eigenlijk nog wel voor aanzien ook..
Ze zuchtte even. Ze was eigenlijk bang voor Terra's koppigheid. Ze wist dat als het dier iets wilde, ze het vrijwel altijd kreeg. 'Kan hij makkelijk afstand doen van eten? Ik ben namelijk een beetje bang dat Terra vrijwel alles toe-eigent..' Ze keek Mats was afwachtend aan. Ze zou niet willen dat het draakje of Terra iets overkwam.. Ze wende haar blik even naar de waterval en grijnde. 'Ik geloof.. Dat dit de enige plek is waar we elkaar nog niet tegen zijn gekomen..' Mooi moment om niet te vergeten dus. Tári legde haar hoofd op Mats' schouder en zei zacht: 'Beloftes zijn er over het algemeen om te breken..' Ze glimlachte even en sloot haar ogen. 'Maar beloof me dat je bij me blijft.' Ze kon zich ergens vaag alle beloftes herinneren die Mats had gemaakt op de dag dat ze elkaar hadden ontmoet. Allemaal leken ze niet uit haar hoofd te willen, maar stuk voor stuk waren ze vervaagt tot iets wat je amper nog zag. Ze zuchtte even en ging weer rechtop zitten. 'Moet je vandaag nog iets doen?' Ze keek hem vragend aan, hopend dat zijn antwoord "nee" zou zijn..

"Terra, ik heb een idee, neem jij Neltharion mee op jacht of andersom?" Mats keek beide diertjes aan en Neltharion piepte enthousiast en vloog weg, piepend naar Terra dat ze mee moest. Terra volgde met haar hele kopje de bewegingen van het draakje. Terra wierp een vluchtige blik op Tári en rende vervolgens achter Neltharion aan. Mats grijnsde en ging dicht tegen Tári aan zitten. Tári lachte even en vroeg kalm: 'We weten hopelijk allebei dat we een van de twee kreupel aantreffen? Ik ben benieuwd hoelang die twee het met elkaar uit houden.' Mats begon te lachen: "Ik denk het niet, ze zullen het goed met elkaar vinden, hij eet dingen dat je niet zou verwachten." Mats kuste Tári passievol en legde zijn hand op haar kaak. Hij stopte even. "Ik moet bekennen, van de eerste keer dat ik je zag, was ik al verkocht. Ook al pakte ik het verkeerd aan, toch zit je hier, naast mij. Ik kan het nog altijd niet echt geloven." Tári lachte even. 'Ik denk dat ik die mening met je deel.. Ik werd de eerste keer misselijk van je grijns, weet je nog? En je maakte me ook niet al te vrolijk door Terra op te sluiten. Als je me toen had verteld dat we nu zo zouden zitten, zou ik je voor krankzinnig uit hebben gemaakt.' Ze grinnikte even. Mats naderde haar lippen weer, dit keer was hij de gene die de afstand geheel overbrugde en haar opnieuw kuste. Tári kuste hem zonder ook maar een enkele seconde te twijfelen terug. Ze stopte toen ze iets besefte. 'Mats? Wat eet Neltharion?' Mats begon te lachen "Hij eet schors van hout en insecten, spinnen zijn zijn favoriete maaltijd." Je kon Neltharion een vleeseter noemen sinds hij insecten at, maar hij at ook schors van hout omdat daar genoeg vocht in zat om zijn dorst te lessen. Ze zuchtte even, waarvoor was ze nu bang? Terra die koppig was, die at vast geen insecten. 'Kan hij makkelijk afstand doen van eten? Ik ben namelijk een beetje bang dat Terra vrijwel alles toe-eigent..' Ze keek Mats was afwachtend aan. "Als het op spinnen aankomt, nee. Maar voor de rest zou hij Terra wel wat sprinkhanen gunnen." Mats keek Tári geamuseerd aan. Ze wende haar blik even naar de waterval en grijnde. 'Ik geloof.. Dat dit de enige plek is waar we elkaar nog niet tegen zijn gekomen..' Mats keek haar met een brede glimlach aan, een beetje dromerig, "Ja dat is waar. Maar we hebben nog tijd." Tári legde haar hoofd op Mats' schouder en zei zacht: 'Beloftes zijn er over het algemeen om te breken..' Ze glimlachte even en sloot haar ogen. 'Maar beloof me dat je bij me blijft.' Mats kuste haar voorhoofd "Die ene belofte zou ik nooit willen verbreken." Ze zuchtte even en ging weer rechtop zitten. 'Moet je vandaag nog iets doen?' Ze keek hem vragend aan. Hij grijnsde "Ja..." Hij wachtte even op haar reactie en zei dan: "Bij jou zijn liefste" Hij omhelsde haar en drukte zijn lippen op de hare.

(wat een cliché vent is Mats toch ._.)

"Hij eet schors van hout en insecten, spinnen zijn zijn favoriete maaltijd." Antwoordde Mats op haar vraag. Tári zuchtte even. Spinnen en insecten.. Misschien konden ze toch nog ruzie krijgen.. 'Kan hij makkelijk afstand doen van eten? Ik ben namelijk een beetje bang dat Terra vrijwel alles toe-eigent..' Ze keek Mats wat afwachtend aan.
"Als het op spinnen aankomt, nee. Maar voor de rest zou hij Terra wel wat sprinkhanen gunnen." Hij keek haar geamuseerd aan. Ze glimlachte even. 'Misschien is het dan toch niet zo een punt..' Ze wende haar blik even naar de waterval en grijnsde. 'Ik geloof.. Dat dit de enige plek is waar we elkaar nog niet tegen zijn gekomen..' Ze merkte niet echt dat Mats haar met een brede glimlach aankeek. "Ja dat is waar. Maar we hebben nog tijd." Tári grinnikte even en wende zich tot Mats. 'Gelukkig wel, ja.'
Tári legde haar hoofd op Mats schouder en zei zacht: 'Beloftes zijn er over het algemeen om te breken..' Ze glimlachte even en sloot haar ogen. 'Maar beloof me dat je bij me blijft.' Mats kuste haar voorhoofd, wat enkel als resultaat had dat ze glimlachte. Ze hield haar ogen gesloten en was ook nog niet van plan ze te openen. Nog niet.
"Die ene belofte zou ik nooit willen verbreken." Tári zuchtte en ging rechtop zitten. 'Moet je vandaag nog iets doen?' Ze keek hem vragend aan. Hij grijnsde "Ja..." Tári keek even wat teleurgesteld, al vroeg ze zich af of hij het merkte. Ze wilde hem niet vragen wat, ze had zichzelf toen straks nog gezegd dat ze allebei nog een eigen leven hadden..
"Bij jou zijn liefste" Tári keek verbaasd op, maar had niet echt tijd om haar woorden te vormen voordat Mats haar omhelsde en een kus op haar lippen drukte. Ze grijnsde even. Ze keek Mats met een giftige blik aan en zei met een stem die te vrolijk was voor haar blik: 'Jij bent echt ongelooflijk irritant!' Haar blik bleef nog even het zelfde, maar werd al snel weer kalm. Ze legde haar voorhoofd tegen die van Mats en zei zacht. 'Maar wel een schat.' Ze drukte een kus op Mats neus en grijnsde even. Ze stond op om vervolgens op haar buik te gaan liggen. Ze rolde zich op haar zij en vroeg: 'Wat was je van plan te gaan doen de rest van de dag?' Haar lippen werden gesierd door een brede grijns en het haar dat links van haar hoofd hing viel iets voor haar ogen, waardoor ze eigenlijk maar met een oog goed kon zien. Haar blik werd even serieus en wat twijfelend vroeg ze: 'Heeft je familie iets gevraagd over je litteken? Over je verblijf hier en ga zo maar door..?' Haar blik was vragend, al speelde er nog steeds een brede grijns over haar lippen.

Maak het me niet zo moeilijk! XD

"Hij eet schors van hout en insecten, spinnen zijn zijn favoriete maaltijd." Antwoordde Mats op haar vraag. Tári zuchtte even. 'Kan hij makkelijk afstand doen van eten? Ik ben namelijk een beetje bang dat Terra vrijwel alles toe-eigent..' Ze keek Mats wat afwachtend aan.
"Als het op spinnen aankomt, nee. Maar voor de rest zou hij Terra wel wat sprinkhanen gunnen." Hij keek haar geamuseerd aan. Ze glimlachte even. 'Misschien is het dan toch niet zo een punt..' Ze wende haar blik even naar de waterval en grijnsde. 'Ik geloof.. Dat dit de enige plek is waar we elkaar nog niet tegen zijn gekomen..' Ze merkte niet echt dat Mats haar met een brede glimlach aankeek. "Ja dat is waar. Maar we hebben nog tijd." Tári grinnikte even en wende zich tot Mats. 'Gelukkig wel, ja.'
Tári legde haar hoofd op Mats schouder en zei zacht: 'Beloftes zijn er over het algemeen om te breken..' Ze glimlachte even en sloot haar ogen. 'Maar beloof me dat je bij me blijft.' Mats kuste haar voorhoofd, wat enkel als resultaat had dat ze glimlachte. Ze hield haar ogen gesloten en Mats keek naar haar, zijn hart ging nog altijd tekeer. "Die ene belofte zou ik nooit willen verbreken." Tári zuchtte en ging rechtop zitten. 'Moet je vandaag nog iets doen?' Ze keek hem vragend aan. Hij grijnsde "Ja..." Tári keek even wat teleurgesteld, de reactie die hij verwachtte was er en hij moest lachen. "Bij jou zijn liefste" Tári keek verbaasd op, maar had niet echt tijd om haar woorden te vormen voordat Mats haar omhelsde en een kus op haar lippen drukte. Ze grijnsde even. Ze keek Mats met een giftige blik aan en zei met een stem die te vrolijk was voor haar blik: 'Jij bent echt ongelooflijk irritant!' Haar blik bleef nog even het zelfde, maar werd al snel weer kalm. "Dat weet ik en ik ben er trots op" zei hij met een extreem trotse blik. Ze legde haar voorhoofd tegen die van Mats en zei zacht. 'Maar wel een schat.' Ze drukte een kus op Mats neus en grijnsde even. Ze stond op om vervolgens op haar buik te gaan liggen. Ze rolde zich op haar zij en vroeg: 'Wat was je van plan te gaan doen de rest van de dag?' Haar lippen werden gesierd door een brede grijns en het haar dat links van haar hoofd hing viel iets voor haar ogen. "Ik wil alleen bij jou zijn lieve schat." Hij legde zich voor haar op zijn buik en keek haar aan. Hij kroop wat dichter, als hij haar wou kussen, dan kon hij er tenminste aan. Haar blik werd even serieus en wat twijfelend vroeg ze: 'Heeft je familie iets gevraagd over je litteken? Over je verblijf hier en ga zo maar door..?' Haar blik was vragend, al speelde er nog steeds een brede grijns over haar lippen. Hij keek haar nu opeens serieus aan "ja spijtig genoeg wel, ze vinden het goed dat ik hier zit en ze weten over het incident met Hidan maar ze kennen Hidan goed genoeg en ze weten waartoe hij in staat is. Ja m'n familie kent Hidan maar kom, genoeg depressief gedoe." Hij wou absoluut niet vertellen dat Hidan familie was. Hij kwam weer dichter en kuste haar weer deze keer zou ze wel voelen hoe hard hij naar haar verlangde. Hij sloot zijn ogen en zijn gedachten werden alleen maar gevuld met Tári. Zijn hoofd werd helemaal rood en hij stopte en keek haar met een gelukzalige glimlach aan, hij zei met een fluisterende stem "Ik hou van je."

"Ja..." Gaf Mats antwoord op haar vraag. Tári's blik werd wat teleurgesteld, wat als resultaat had dat Mats lachte. "Bij jou zijn liefste" Tári keek verbaasd op, maar had niet echt tijd om haar woorden te vormen voordat Mats haar omhelsde en een kus op haar lippen drukte. Ze grijnsde even. Ze keek Mats met een giftige blik aan en zei met een stem die te vrolijk was voor haar blik: 'Jij bent echt ongelooflijk irritant!' Haar blik bleef nog even het zelfde, maar werd al snel weer kalm. "Dat weet ik en ik ben er trots op" Zei Mats met een extreem trotse blik. Tári grijnsde even. Ze legde haar voorhoofd tegen die van Mats en zei zacht: 'Maar wel een schat.' Ze drukte een kus op Mats neus en grijnsde even. Ze stond op om vervolgens op haar buik te gaan liggen. Ze rolde zich op haar zij en vroeg: 'Wat was je van plan te gaan doen de rest van de dag?' Haar lippen werden gesierd door een brede grijns en het haar dat links van haar hoofd hing viel iets voor haar ogen.
"Ik wil alleen bij jou zijn lieve schat." Mats ging voor haar op zijn buik liggen en keek haar aan. Hij kroop wat dichter bij.
Tári's blik werd wat serieuzer en wat twijfelend vroeg ze: 'Heeft je familie iets gevraagd over je litteken? Over je verblijf hier en ga zo maar door..?' Haar blik was vragend, al speelde er nog steeds een brede grijns over haar lippen. Hij keek haar nu opeens serieus aan, iets wat haar een beetje bang maakte voor zijn antwoord.
"ja spijtig genoeg wel, ze vinden het goed dat ik hier zit en ze weten over het incident met Hidan maar ze kennen Hidan goed genoeg en ze weten waartoe hij in staat is. Ja m'n familie kent Hidan maar kom, genoeg depressief gedoe." Tári schudde haar hoofd even en vroeg tegen beter weten in: 'Maar.. Wat zei je familie ervan?' Ze was zich ervan bewust dat de kans groot was dat ze geen antwoord zou krijgen, maar ze wilde het gewoon weten.
Mats kwam nog iets dichterbij en kuste haar weer. Haar lippen krulde iets op. Mats sloot zijn ogen en Tári volgde zijn voorbeeld nog voordat ze kon zien dat hij rood werd. Toen Mats stopte kwam er een wat geïrriteerd geluid uit Tári's mond. Ze opende haar ogen en zag dat Mats haar met een gelukzalige glimlach aankeek. "Ik hou van je." Sprak hij met een fluisterende stem. Tári glimlachte: 'Ik ook van jou.' Tári hevelde haar gewicht maar op een elleboog en tilde haar ander arm op. Ze liet haar vingers over Mats' wang gaan, amper de huid aanrakend. Ze glimlachte, wat al snel over ging in zacht lachen. Ze moest haar hand terug trekken om haar evenwicht te kunnen bewaren. Ze liet haar hoofd hangen en wachtte even tot ze uit gelachen was. Ze schudde haar hoofd en keek Mats met een brede glimlach aan. 'Ik geloof dat ik mezelf voor het eerst in mijn leven niet snap. Ik geloof dat je me net op een idee heb gebracht.'

Tári's blik werd wat serieuzer en wat twijfelend vroeg ze: 'Heeft je familie iets gevraagd over je litteken? Over je verblijf hier en ga zo maar door..?' Haar blik was vragend, al speelde er nog steeds een brede grijns over haar lippen. Hij keek haar nu opeens serieus aan, dit was nu niet bepaald een fijn onderwerp om over te praten. "ja spijtig genoeg wel, ze vinden het goed dat ik hier zit en ze weten over het incident met Hidan maar ze kennen Hidan goed genoeg en ze weten waartoe hij in staat is. Ja m'n familie kent Hidan maar kom, genoeg depressief gedoe." Tári schudde haar hoofd even en vroeg tegen beter weten in: 'Maar.. Wat zei je familie ervan?' Mats kwam nog iets dichterbij en kuste haar weer. Haar lippen krulde iets op. Mats sloot zijn ogen. Na de kus kwam er een geïrriteerd geluidje uit haar mond "Mijn familie haalden hun schouders op." zei hij met een glimlach. Ze opende haar ogen en zag dat Mats haar met een gelukzalige glimlach aankeek. "Ik hou van je." Sprak hij met een fluisterende stem. Tári glimlachte: 'Ik ook van jou.' Tári hevelde haar gewicht maar op een elleboog en tilde haar ander arm op. Ze liet haar vingers over Mats' wang gaan, amper de huid aanrakend. Ze glimlachte, wat al snel over ging in zacht lachen. Ze moest haar hand terug trekken om haar evenwicht te kunnen bewaren. Ze liet haar hoofd hangen en wachtte even tot ze uit gelachen was. Ze schudde haar hoofd en keek Mats met een brede glimlach aan. 'Ik geloof dat ik mezelf voor het eerst in mijn leven niet snap. Ik geloof dat je me net op een idee heb gebracht.' Mats duwde haar voorzichtig op haar rug en hij ging bijna op haar liggen. "Hmm... Nu maak je me wel benieuwd." Hij drukte zijn lippen zachtjes in haar nek en keek haar dan weer aan. "Wil je het vertellen lieve schat van me? Ik ben best benieuwd eigenlijk feitelijk." Hij grijnsde met nog steeds die dromerige blik. Hij keek haar met een uitdagende blik aan "Wat ben je van plan Tári? Please? Toe ik wil het weten."

"ja spijtig genoeg wel, ze vinden het goed dat ik hier zit en ze weten over het incident met Hidan maar ze kennen Hidan goed genoeg en ze weten waartoe hij in staat is. Ja m'n familie kent Hidan maar kom, genoeg depressief gedoe." Tári schudde haar hoofd even en vroeg tegen beter weten in: 'Maar.. Wat zei je familie ervan?' Mats kwam nog iets dichterbij en kuste haar weer. Haar lippen krulde iets op. Mats sloot zijn ogen. Na de kus kwam er een geïrriteerd geluidje uit haar mond "Mijn familie haalden hun schouders op." zei hij met een glimlach. Zo langzamerhand begon ze wurgneigingen voor zijn familie te krijgen. 'Waarom ga je er dan nog naartoe? Volgens mij zouden ze het niet eens erg vinden als Hidan je had vermoord.' Ze opende haar ogen en zag dat Mats haar met een gelukzalige glimlach aankeek. "Ik hou van je." Sprak hij met een fluisterende stem. Tári glimlachte: 'Ik ook van jou.' Tári hevelde haar gewicht maar op een elleboog en tilde haar ander arm op. Ze liet haar vingers over Mats' wang gaan, amper de huid aanrakend. Ze glimlachte, wat al snel over ging in zacht lachen. Door het lachen verloor ze bijna haar evenwicht en moest ze haar hand terug trekken om haar evenwicht te behouden. Ze liet haar hoofd hangen en wachtte even totdat ze uitgelachen was. Ze was zich ervan bewust dat het er vreemd uit moest zien. Iemand die uit het niets in het lachen uit barst, maar goed.. Er was nou eenmaal weinig aan te doen.
Ze schudde haar hoofd en keek Mats met een brede glimlach aan. 'Ik geloof dat ik mezelf voor het eerst in mijn leven niet snap. Ik geloof dat je me net op een idee heb gebracht.' Mats duwde haar voorzichtig op haar rug en hij ging bijna op haar liggen. "Hmm... Nu maak je me wel benieuwd." Hij drukte zijn lippen zachtjes in haar nek en keek haar dan weer aan. Tári hield haar mond koppig dicht, al moest ze moeite doen niet te lachen. "Wil je het vertellen lieve schat van me? Ik ben best benieuwd eigenlijk feitelijk." Mats blik liet haar weer lachen. Ze schudde haar hoofd als teken dat hij toch wel iets meer moest doen om het te weten te komen.
Mats keek haar met een uitdagende blik aan. "Wat ben je van plan Tári? Please? Toe ik wil het weten." Tári grinnikte even en stak haar linkerhand op. Ze maakte er een vuist van en stak haar wijsvinger op toen ze begon te praten: 'Ten eerste, klink je net als een klein kindje dat zijn zin niet krijgt.' Ze stak haar middelvinger ook op en liet haar blik er even naartoe glijden voordat ze verder ging: 'Ten tweede, vind ik dat heel erg schattig.' Ze grijnsde even en stak haar ringvinger op. 'Ten derde.. Zul je ietsje meer moeten doen om erachter te komen, lieve schat.' Ze grijnsde uitdagend. Ze was zich ervan bewust dat ze het toch niet lang meer vol ging houden..

'Waarom ga je er dan nog naartoe? Volgens mij zouden ze het niet eens erg vinden als Hidan je had vermoord.' Ze opende haar ogen en zag dat Mats haar met een gelukzalige glimlach aankeek. "Ik hou van je." Sprak hij met een fluisterende stem. Tári glimlachte: 'Ik ook van jou.' Tári hevelde haar gewicht maar op een elleboog en tilde haar ander arm op. Ze liet haar vingers over Mats' wang gaan, amper de huid aanrakend. Ze glimlachte, wat al snel over ging in zacht lachen. Door het lachen verloor ze bijna haar evenwicht en moest ze haar hand terug trekken om haar evenwicht te behouden. Ze liet haar hoofd hangen en wachtte even totdat ze uitgelachen was. Het zag er echt schattig uit voor hem en hij grinnikte zachtjes, het was een schattig zicht, het ene emotieloze meisje dat bij hem helemaal openbloeide. Hij werd er vanbinnen helemaal warm van. Ze schudde haar hoofd en keek Mats met een brede glimlach aan. 'Ik geloof dat ik mezelf voor het eerst in mijn leven niet snap. Ik geloof dat je me net op een idee heb gebracht.' Mats duwde haar voorzichtig op haar rug en hij ging bijna op haar liggen. "Hmm... Nu maak je me wel benieuwd." Hij drukte zijn lippen zachtjes in haar nek en keek haar dan weer aan. Tári hield haar mond koppig dicht, wat hij best spijtig vond. Hij wou en moest het weten, het moest gewoon. "Wil je het vertellen lieve schat van me? Ik ben best benieuwd eigenlijk feitelijk." Mats blik liet haar weer lachen. Ze schudde haar hoofd als teken dat hij toch wel iets meer moest doen om het te weten te komen.
Mats keek haar met een uitdagende blik aan. "Wat ben je van plan Tári? Please? Toe ik wil het weten." Tári grinnikte even en stak haar linkerhand op. Ze maakte er een vuist van en stak haar wijsvinger op toen ze begon te praten: 'Ten eerste, klink je net als een klein kindje dat zijn zin niet krijgt.' Ze stak haar middelvinger ook op en liet haar blik er even naartoe glijden voordat ze verder ging: 'Ten tweede, vind ik dat heel erg schattig.' Ze grijnsde even en stak haar ringvinger op. 'Ten derde.. Zul je ietsje meer moeten doen om erachter te komen, lieve schat.' Ze grijnsde uitdagend. "Meer van ... Dit?" Hij grijnsde en kuste haar weer zachtjes op haar lippen, dan daalde hij met elk kusje tot aan haar nek en hij stopte weer. "Mag ik het... Nu weten?" vroeg hij en hij had al een vaag vermoeden wat ze bedoelde. Hij kuste haar weer op haar lippen.

(flut)

'Ik geloof dat ik mezelf voor het eerst in mijn leven niet snap. Ik geloof dat je me net op een idee heb gebracht.' Het gebeurde niet echt snel dat ze zichzelf niet snapte, het gebeurde wel vaker dat andere haar op ideeën brachten. Mats duwde haar voorzichtig op haar rug en hij ging bijna op haar liggen. "Hmm... Nu maak je me wel benieuwd." Hij drukte zijn lippen zachtjes in haar nek en keek haar dan weer aan. Tári hield haar mond koppig dicht, ze was niet van plan zich zo makkelijk over te geven.
"Wil je het vertellen lieve schat van me? Ik ben best benieuwd eigenlijk feitelijk." Ze vroeg zich ergens af of hij het woord "best" wel had moeten gebruiken. In haar ogen was het woord geheel overbodig en kon hij het net zo goed weg laten. Want best benieuwd was misschien een beetje te weinig?
Mats blik liet haar opnieuw lachen. Ze schudde haar hoofd als teken dat hij toch wel iets meer moest doen om het te weten te komen.
Mats keek haar met een uitdagende blik aan. "Wat ben je van plan Tári? Please? Toe ik wil het weten." Tári grinnikte even en stak haar linkerhand op. Ze maakte er een vuist van en stak haar wijsvinger op toen ze begon te praten: 'Ten eerste, klink je net als een klein kindje dat zijn zin niet krijgt.' Ze genoot er ergens van dat Mats het nog niet wist, ze genoot er eigenlijk meer van dan ze toe wilde geven. Het gevoel van macht was er op de een of andere manier. Niet in grote maten, niet echt duidelijk, maar het was er. Een gevoel dat ze ondanks alles graag had, ook al wist ze dat het al een stuk minder was dan vroeger.
Ze stak haar middelvinger ook op en liet haar blik er even naartoe glijden voordat ze verder ging: 'Ten tweede, vind ik dat heel erg schattig.' Ze grijnsde even en stak haar ringvinger op. 'Ten derde.. Zul je ietsje meer moeten doen om erachter te komen, lieve schat.' Ze grijnsde uitdagend. Ze was zich er van bewust dat ze het niet heel erg lang vol zou houden, maar goed, daar was niks aan te doen. Ze kon enkel hopen dat ze het langer vol hield dan ze nu dacht.
"Meer van ... Dit?" Mats grijnsde en kuste haar weer zachtjes op haar lippen, waarna hij met elk kusje daalde tot aan haar nek en daar stopte. Tári grijnsde breed.
"Mag ik het... Nu weten?" Vroeg Mats. Tári dacht even na. Ze wist dat het er eerder uitzag alsof ze niet echt nadacht, maar dat deed ze wel. Niet of hij het nu mocht weten of niet, maar hoelang ze het nog vol zou kunnen houden. Ze keek Mats aan en grinnikte even. Haar ogen twinkelde even voordat ze antwoord gaf: 'Nee.' Ze slikte even. 'Nog niet.'

Beter dan dit XD

Mats keek haar met een uitdagende blik aan. "Wat ben je van plan Tári? Please? Toe ik wil het weten." Tári grinnikte even en stak haar linkerhand op. Ze maakte er een vuist van en stak haar wijsvinger op toen ze begon te praten: 'Ten eerste, klink je net als een klein kindje dat zijn zin niet krijgt.' Ze genoot er klaarblijkelijk van en dat irriteerde hem. Maar hij liet haar de baas spelen, voorlopig nog. Hij grijnsde en kreeg geweldige ideeën. Ze stak haar middelvinger ook op en liet haar blik er even naartoe glijden voordat ze verder ging: 'Ten tweede, vind ik dat heel erg schattig.' Ze grijnsde even en stak haar ringvinger op. 'Ten derde.. Zul je ietsje meer moeten doen om erachter te komen, lieve schat.' Ze grijnsde uitdagend. Hij zweeg en grijnsde uitdagender dan dat zij op dit moment deed. "Meer van ... Dit?" Mats grijnsde en kuste haar weer zachtjes op haar lippen, waarna hij met elk kusje daalde tot aan haar nek en daar stopte. Tári grijnsde breed.
"Mag ik het... Nu weten?" Vroeg Mats. Ze keek Mats aan en grinnikte even. Haar ogen twinkelde even voordat ze antwoord gaf: 'Nee.' Ze slikte even. 'Nog niet.' Mats gromde "Grrr... Laat me nou niet datgene doen... Oh well, let's do it anyway." Hij deed snel zijn t-shirt uit om zijn lichaam te tonen dat helaas onder de littekens zat en hij was vrij mager. Je kon net zijn ribben niet zien. Hij schaamde zich voor zijn lichaam maar hij probeerde moedig te zijn en hij begon haar verder kusjes te geven overal op haar gezicht en nek. Hij gaf zichzelf over. Hij ging naast haar op het gras liggen. Hij sloot zijn ogen en zweeg verder, ook al verlangde hij hard naar haar warme lippen. Hij moest het vol houden. Hij moest haar weerstaan sinds zij hem kon weerstaan. Hij moest ook koppig wezen en het ook volhouden, om haar misschien toch een beetje irriteren.

(inspiloos momentje mijn excuses)

'Ten eerste, klink je net als een klein kindje dat zijn zin niet krijgt.' Ze genoot ervan. Dat kleine beetje macht waar ze zo dol op was, was genoeg om haar te amuseren. Het zou haar op alle momenten kunnen amuseren, macht.
Ze zag dat Mats grijnsde, al besteedde ze er weinig tijd aan. Ze stak haar middelvinger ook op en liet haar blik er even naartoe glijden voordat ze verder ging: 'Ten tweede, vind ik dat heel erg schattig.' Ze grijnsde even en stak haar ringvinger op. 'Ten derde.. Zul je ietsje meer moeten doen om erachter te komen, lieve schat.' Ze grijnsde uitdagend. Hij zweeg en grijnsde uitdagender dan dat zij op dit moment deed. "Meer van ... Dit?" Mats grijnsde en kuste haar weer zachtjes op haar lippen, waarna hij met elk kusje daalde tot aan haar nek en daar stopte. Tári grijnsde breed.
"Mag ik het... Nu weten?" Vroeg Mats. Ze keek Mats aan en grinnikte even. Haar ogen twinkelde even voordat ze antwoord gaf: 'Nee.' Ze slikte even. 'Nog niet.' Hoe vaker ze "nee" zei, hoe leuker ze het begon te vinden.
Mats gromde "Grrr... Laat me nou niet datgene doen... Oh well, let's do it anyway." Tári's grijns werd onwillekeurig breder toen Mats zijn T-shirt snel uit deed en zijn lichaam toonde. Tári lette niet op de littekens, haar blik ging eigenlijk dwars door zijn hele romp heen.
Tári sloot haar ogen toen Mats haar kusjes begon te geven overal op haar gezicht en nek.
Tári gromde wat in zichzelf toen Mats stopte. Ze hoorde hoe hij naast haar in het gras ging liggen en stil bleef. Ze opende haar ogen en zette haar ellebogen onder haar lichaam. Ze grijnsde, maar maakte geen geluid. Ondanks dat ze wel een beetje geïrriteerd was dat Mats was gestopt. Ze draaide zich op haar zij en drukte een kus op Mats lippen waarna ze haar hoofd bij zijn oor liet hangen, wetend dat haar haar langs zijn wang streek. Zo zacht als ze kon fluisterde ze: 'Niet meer nieuwsgierig?' Ze ging weer rechtop zitten en liet haar blik over Mats' lichaam glijden. Bij zijn knieën bleven haar ogen hangen. Ze grijnsde breed en schoof iets dichterbij. Ze draaide zich zo stil mogelijk om en deed haar best om onopvallend dichter bij hem te komen zitten.
Als hij koppig was, dan was zij gemeen. Ze legde haar hand op het gras naast Mats knie. Ze liet haar blik even naar zijn gezicht glijden voordat ze haar hand onder zijn knie schoof en hem begon te kietelen.

Valt wel mee hoor ^^

Mats gromde "Grrr... Laat me nou niet datgene doen... Oh well, let's do it anyway." Tári's grijns werd onwillekeurig breder toen Mats zijn T-shirt snel uit deed en zijn lichaam toonde. Het magere lichaam waarvoor hij zich doodschaamde. Tári sloot haar ogen toen Mats haar kusjes begon te geven overal op haar gezicht en nek.
Tári gromde wat in zichzelf toen Mats stopte. Hij ging naast haar op het gras liggen. Hij sloot zijn ogen en zweeg verder, ook al verlangde hij hard naar haar warme lippen. Hij moest het vol houden. Hij moest haar weerstaan sinds zij hem kon weerstaan. Hij moest ook koppig wezen en het ook volhouden, om haar misschien toch een beetje irriteren. Hij opende zijn ogen. Ze draaide zich op haar zij en drukte een kus op Mats lippen waarna ze haar hoofd bij zijn oor liet hangen, wetend dat haar haar langs zijn wang streek. Zo zacht als ze kon fluisterde ze: 'Niet meer nieuwsgierig?' Ze ging weer rechtop zitten en liet haar blik over Mats' lichaam glijden. "Jawel maar als jij mij kan weerstaan, moet ik ook mijn best gaan doen hé lieverd." Hij grijnsde breed. Hij sloot zijn ogen en ze naderde hem, hij hoorde het maar reageerde er niet op. Ze legde haar hand op het gras naast Mats knie. Ze liet haar blik even naar zijn gezicht glijden voordat ze haar hand onder zijn knie schoof en hem begon te kietelen. Hij proestte het letterlijk uit van het lachen en schoot recht, en zijn ogen wijd open. Hij trok haar tegen zich aan, weg van zijn knie en kuste haar nogmaals, deze keer vol verlangen. Hij verlangde naar haar en dat wist ze vast goed genoeg. Hij keek naar haar toen hij eenmaal stopte met kusjes geven. "Ik wil het echt weten lieve schat" zei hij met een nep-zielige blik.

Ze draaide zich op haar zij en drukte een kus op Mats lippen waarna ze haar hoofd bij zijn oor liet hangen, wetend dat haar haar langs zijn wang streek. Zo zacht als ze kon fluisterde ze: 'Niet meer nieuwsgierig?' Ze ging weer rechtop zitten en liet haar blik over Mats' lichaam glijden. "Jawel maar als jij mij kan weerstaan, moet ik ook mijn best gaan doen hé lieverd." Hij grijnsde breed. Tári sloot haar ogen even en grinnikte. 'Hoe weet je zo zeker dat mij het wel lukt?' Ze had er zelf ook genoeg moeite mee, ook al zou het haar moeite kosten het ook echt op die manier te zeggen. Mats sloot zijn ogen.
Tári kwam dichter bij hem en legde voorzichtig en vrijwel onhoorbaar haar hand op het gras naast Mats knie. Ze grijnsde en liet haar blik even naar Mats gezicht glijden. Ze was heel erg blij dat ze zijn gevoelige plek gevonden had. Ook al had het haar moeite gekost het te vinden, het was haar gelukt en daar was ze eerlijk gezegd nog best trots op.
Ze liet haar hand onder zijn knie glijden en begon hem te kietelen. Mats proestte het letterlijk uit van het lachen en schoot overeind. Zijn ogen waren wijd open gesperd. Tári kon haar lach niet inhouden. Mats trok haar tegen zich aan, weg van zijn knie en kuste haar nogmaals. Tári wist donders goed dat hij naar haar verlangde en ook al was dat andersom ook zo, ze vond het nou eenmaal leuk hem te pesten, ook al had ze zichzelf er eigenlijk ook mee op dit moment.
Mats keek naar haar en zei met een nep-zielige blik: "Ik wil het echt weten lieve schat" Tári kon het niet laten te lachen. Ze sloot haar ogen even en beet op haar lip. Ze opende haar ogen en knikte: 'Weet ik. Dat heb je me nu al ongeveer vijf keer gezegd.' Ze grinnikte even. 'Beloof me eerst dat je mij niet de kietel dood geeft als ik het je vertel.' Ze keek Mats afwachtend aan. Ze wist dat haar idee meer een afspraak van lang geleden was, maar Mats had het haar herinnerd en ze had er nu gewoon haar idee van gemaakt. Ze wachtte nog even totdat Mats antwoord had gegeven voordat ze verder ging. 'Oke, je wilde toch bij me zijn vandaag?' Ook al was het onbewust, ze stelde het antwoord toch nog steeds iets uit, ook al zou hij het antwoord snel krijgen.
'Kan je je nog herinneren dat ik je zei dat ik piano speel? Of in elk geval, kan spelen.' Ze had het al een tijdje niet gespeeld, een behoorlijk tijdje niet..
'Ik vroeg je toch een keertje of je samen iets wilde spelen? Aangezien je vandaag toch niks te doen hebt, wordt het nu is tijd dat je die afspraak na komt, niet?' Ze drukte een kus op Mats lippen en hield haar hoofd vervolgens iets schuin. Ze glimlachte even en zei zacht: 'Dan is het aan jou om nog iets anders te verzinnen om te doen.'