Elly wandelde naar de waterval, ze kon nog niet erg goed overweg met haar vleugels en wilde graag wat meer oefenen. Aan de waterval ging ze op een hoge rots staan. Ze sloot haar oegn en concentreerde zich goed. Even later kwamen haar vleugels tevoorschijn, het deed verschrikkelijk veel pijn en ze had moeite met haar gezicht in de plooi te houden. Ze was blij als ze later van de pijn af zou zijn. Na een tijd gaat het wel weg, of dat was toch wat haar vader zei. Ze had een erg normaal en rustig leventje gehad zonder problemen. Af en toe wel eens een discussie ofzo maar niets ergs. Haar vleugels waren hagelwit en door de zon haast verblindend. Elly slikte eens, dit keer zou het haar lukken. Ookal was het een hoge rots. In haar hoofd telde ze tot drie, nam een aanloop en spreidde haar vleugels. ze sloot haar ogen, wat zalig, ze kon vliegen. Ze opende haar ogen weer en keek naar beneden. Wat als ze zou vallen? Het was zo hoog? Ze had geen hoogtevrees, integendeel zelfs. Ze hield van vliegen en had geen bang in de lucht. Maar wat als ze zou vallen? De gedachte liet haar stoppen met vliegen en opeens besefte ze dat ze aan het vallen was. Met een klap kwam ze in het water terecht. Fijn, net nu ze een wit topje aanhad en een korte jeansshort. Het eerste probleem was, wit word doorzichtig als het nat is en jeans droogt verschrikkelijk slecht. Ze hapte naar adem en zwom naar de kant. Haar vleugels waren best zwaar en niet handig om te zwemmen, maar z ehad niet geoeg concentratie om ze te laten verdwijnen. Als een zeehond kroop ze op het gras. Ze liet zich op haar rug vallen en hoestte nog even na. Fijn, nu was ze kleddernat. Ze hield wel van water, maar niet als ze er in valt zonder dat ze het wilt. Elly besloot om even te pauzeren zodat ze kon drogen. Ze lag in de zon te genieten terwijl haar vleugels en kleding opdroogde.

-open voor iedereen-

Kirara rende vrolijk richting de waterval. Het bracht goede herinneringen bij haar op. Vlak bij die waterval was ze geboren en opgegroeid. Daar had ze een mooi leven samen met haar moeder en haar 5 broertjes en zusjes. Maar ze had ook minder leuke herinneringen zoals, haar moeder en een van haar broertjes waren hier overleden. Kirara schudde haar kopje wild heen en weer, ze wilde niet aan zielige dingen denken. En bovendien was het normaal voor hun om rond hun 45 te overlijden want het leven in het bos is lastig zonder ouders. Kirara besloot weer aan een mooie gedachten te denken. Kirara miauwde vrolijk want ze dacht aan een mooie tijd, Het was de tijd dat ze voor het eerst een aardige mens tegen was gekomen. Een man, rond de 50 jaar. Hij was er toen elke dag en keek zielig naar de waterval. Eerst durfte Kirara niet naar hem toe maar de man bleef elke dag komen en hij keek elke dag zielig naar de waterval. Kirara kreeg medelijde en wilde weten wat er aan de hand was. Ze keek iedere dag of de man er was maar durfte maar niet naar de man toe maar later wel. Ze was blij dat ze naar de man toe was gegaan, hij had haar geholpen om op haar broertjes en zusjes te passen. Want Kirara kon dat niet alleen, haar vader had ze nooit gekend en haar moeder was overleden. Kirara had het altijd gezellig bij de man, de man was altijd vriendelijk tegen haar, maar op een dag was de man er niet meer. Kirara had toen besloten om hem te zoeken maar kon hem nooit vinden. Kirara heeft nog steeds niet door dat hij jaren lang geleden overleden was, want Kirara kan veel langer dan mensen leven en de man was al behoorlijk oud. Rustig kroop Kirara onder een bosje door en keek hoe een paar vogels voor haar vluchte. Niet dat ze er geintreseerd was, want toen ze naar de waterval keek zag ze dat iemand in het water lag. Eerst dag Kirara dat het de man was van vroeger maar toen zag ze dat het een meisje was. Snel verstopte Kirara zich in het bosje, want ze vertrouwde mensen niet meer zo snel als vroeger. Het meisje klom weer op de kant, Kirara zag dat ze mooie witte vleugels had. Ze leek net op een witte duif met die vleugels vond Kirara. Maar het was toch geen duif, Kirara raakte in de war en wilde het meisje van dicht bij bekijken. Haast zonder geluid kroop Kirara naar het meisje toe. Het meisje hoeste nog even en liet zich op haar rug in het gras vallen. Ze leek te genieten van de warme zonne stralen die haar opdroogde. Kirara stond nu zowat op haar en keek naar haar gezicht. ''Dat is duidelijk een mensen gezicht, Miauw'' Mompelde Kirara en knikte met haar kopje. Niet dat het daardoor duidelijk was want het meisje had nog steeds vleugels. Kirara wist het niet zeker maar besloot maar te denken dat het meisje een duif was. ''Je kan niet zo heel goed vliegen voor een duif, miauw'' Mompelde Kirara en bekeek de vleugels van het meisje goed. Kirara vond dat ze prachtige vleugels had, want de meeste duiven hebben ook vaak nog grijze kleuren in hun vleugels maar het meisje had prachtige witte vleugels die haast veblindend waren door het zonlicht dat er op scheen.

-sorry dat ik je een duif noem ^^