Haar wangen waren lichtrood geworden van de inspanning die het haar had gekost om Tim te vangen, haar ademhaling ging licht gejaagd. Maar ze had het beest te pakken gekregen en daar ging het om. Grijnzend drukte ze het gouden bolletje tegen zich aan, wetend dat zodra ze losliet hij waarschijnlijk naar Alan zou vluchten. Misschien knuffelde ze wel iets te stevig, kwam het in haar op, maar die gedachte werd overheerst door het feit dat Tim nog steeds zo zacht was als ze zich herinnerde. Hij was het enige soort dier wat ze ooit had gekend naast straatkatten en honden en ze was er nog steeds van overtuigd dat het beest doodnormaal was. Dat de helft van de tijd niemand haar begreep als ze het had over een gouden golem, had ze totaal niet door.
Tim probeerde naar zijn baasje te komen, uit haar armen, maar ze hield hem stevig vast. 'Aaah~' reageerde Naoko op Alan's schrik. Het was niet eens een kreetje, gewoon een aaah-klank. Zo ging het. Boe, schrik, aah. Of boe, schrik, dood, wat je wilt. Naoko speelde het altijd met aah. Ze liet Tim los - hij was duidelijk blij met zijn bevrijding - en ze grijnsde naar Alan. 'Waar ben je al die tijd geweest~?' vroeg ze op haar gebruikelijke nieuwsgierige toon. Ze had hem al tijden niet gezien, te lang niet. Ze miste de jongen veel, gewoon omdat hij haar allereerste vriend was. Sorry Tim, maar Alan was toch net iets belangrijker. Het speet haar zeer, maar de gouden golem was nummer twee op haar lijstje.
Haar bevlekte handen hadden intussen ook haar witte jurkje verpest; het mengsel van frambozen- en bramensap zorgden voor een ietwat bloederig effect op haar vingers, maar op jaar jurk was duidelijk te zien dat ze niet onder het bloed zat. Als dat wel zo was, had ze waarschijnlijk heel anders gedaan. Ook Timcampy was de dans niet ontsprongen. Een paar vlekken op zijn vleugels markeerden zijn verlies in het pakspelletje. Haar blik ging van de fladderende pingpongbal - anders beschrijven ging niet - naar Alan. 'En oh ja, hoe gaaaat het?' Ze rekte de a langer uit, wat de zin een ietwat komisch effect gaf. Maar dat was Naoko nu eenmaal. Ze had er zelf geen last van, dus waarom veranderen?

Je vervelen was nooit leuk. Nu verveelde Naoko zich bijna nooit met haar eindeloze fantasie, maar als ze zich verveelde, dan vond ze dat zeker niet leuk. Je kon niets doen en wilde toch iets doen, of je kon dingen doen maar wilde die dingen niet doen of je was gewoon te lui om iets te doen maar niet lui genoeg om niets te doen. Maar om eerlijk te zijn snapte Naoko niet hoe Alan zich in deze kas kon vervelen. Er was fruit, een heleboel fruit en zoveel soorten planten dat ze amper wist waar ze zou moeten beginnen als ze ze wilde onderzoeken. Nu was haar onderzoeken meer de naam leren kennen en de blaadjes bekijken of bloemen plukken, maar ze had er lol in en daar ging het haar vooral om.
Oh, knuffel~ Ze was geen tegenstander van knuffels, zeker niet als ze van Alan kwamen. Waarschijnlijk gewoon omdat her zo vertrouwd aanvoelde, omdat hij wist wat ze had doorgemaakt. Ze hoefde niets uit te leggen. Nu legde je tijdens knuffelen niet veel uit, maar kennelijk was het gewoon om iemand beter te leren kennen voordat je hem of haar knuffelde. Ook weer een nieuwe ervaring voor Naoko. Nadat de witharige jongen haar los had gelaten grijnsde ze, ging ze wat makkelijker zitten. Niet tegen de boom zoals Alan, maar wel naast hem. Benen langs een kant, als een zeemeermin. Niet dat ze wist wat dát was.
Alan's antwoord op waar hij geweest was was bijna hetzelfde als haar reden dat ze hem niet meer zoveel zag. Proefwerken. Verdoemde, vreselijke toetsen die je dwongen om uren te lezen. Ze was al geen fan van lezen, maar dit was ook nog eens saai. Bovendien was Naoko ervan overtuigd dat ze meer dan de helft van de dingen die ze leerde nooit zou gaan gebruiken in het normale leven, dus wat was het nut? Toetsen waren niet leuk en nutteloos en ze pakten haar tijd af om leuke dingen te doen. Maar gelukkig had zij geen last van slapeloosheid of chagrijnigheid. Alan helaas wel. 'Maar dan vrolijk ik je toch op? Volgende keer moet je gewoon komen als je niet vrolijk bent, oké?' Ze zei het zo doodvrolijk als het maar kon, omdat het in haar oren heel logisch klonk dat als je chagrijnig was je dan niet chagrijnig wilde zijn, dus een oplossing nodig had.
Ze draaide haar hoofd schuin, kneep haar ogen tot spleetjes en staarde Alan wat bedenkelijk aan na zijn verklaring dat alles goed was. Er was iets in haar - intuïtie, maar daar had ze nog nooit van gehoord - dat zei dat ze die woorden niet moest geloven, maar al snel verdween die houding. 'AARDBEIEN~' riep ze uit, helemaal gelukkig. Haar hoofd schoot weer recht en ze klapte in haar handen voordat ze er eentje pakte en in haar mond stak. De zoete smaak van het sap verspreide zich vlot in haar mond en binnen een paar seconden was de hele aardbei - op het kroontje na - weg. 'Maar,' Serieuze blik à la Naoko, 'Wat ben je aan het leren? Is het leuk, interessant? Waar gaat het over?' Ze stopte nog een aardbei in haar mond en wachtte op een antwoord.

Hoewel Alan akkoord ging met het opzoeken, was er die stem weer die haar vertelde dat ze er zelf ook wat aan zou moeten doen, wilde ze echt dat hij naar haar toe kwam. Ze moest hem dus vaker gaan opzoeken. Niet dat dat een moeilijke opdracht was, gezien ze haar tijd het meest doorbracht met huiswerk waar ze het grootste deel van de tijd niets van begreep en een beetje rondhangen. Goed, ze had ook wel andere vrienden, maar dat waren niet echt vrienden als Alan. Alan wist dat ze van aardbeien hield maar niet van ananas en dat wolken écht marshmallows waren in haar ogen. Anderen kwamen daar pas veel later achter. Misschien was het omdat ze beiden nogal jong waren vanbinnen, in plaats van die te volwassene baka. Geen wonder dat ze niet met hem kon opschieten.
De aardbeien waren zoet, veel zoeter dan de bramen. Die waren zelfs nog wat zuur geweest en hoewel Naoko nooit iets echt zuurs zou eten had ze die wel naarbinnen gewerkt. Als zij iets zuur vond dan was het meestal net rijp en deze aardbeien waren dus al wat langer rijp, maar niet minder lekker. Er was niets aan aardbeien wat niet lekker was – op de pitjes die tussen je tanden bleven zitten na. Timcampy vond dat kennelijk ook, want hij ging als gestoken op de rode vruchten af. Helaas voor hem hield Alan hem tegen, waarna het beestje op haar af kwam. Ze aaide hem even over zijn – wat was het eigenlijk, een hoofd? Nou ja, ze aaide hem kort en pakte nog een aardbei. Ook een kleintje voor Tim, waar hij kennelijk helemaal blij mee was.
Ze stak de aardbei in haar mond toen Alan antwoord gaf op haar vraag, maar ze stak hem er niet helemaal in. Het kroontje en de bovenkant waren nog zichtbaar. Ze liet de aardbei los, maar hij bleef zitten. Oud-Grens, huh? Nee, dat sprak ze niet. Ze sprak Shadraans en de mengtaal en een aardig woordje Japans. Koreaans ook, maar dat sprak niemand hier. Ze pakte het kroontje vast, trok het eraf en at de rest van de aardbei op, waarna ze hem nieuwsgierig een vraag stelde. ‘Zijn dat letters? Ik dacht dat het tekeningetjes waren. Kijk, dat lijkt op een hert,’ Ze wees naar de pagina, voorzichtig zodat ze het boek niet bevuilde met haar fruitsapvingers. ‘En dat is net een boom.’ Ander tekentje. ‘Maar als je er niet goed in bent, waarom laat je me dan de snoepwinkel niet zien? Ik kan hem niet vinden~’ Dat was veel belangrijker dan Oud-Grens en haar blik klaarde een stuk op. Snoep~

Haha, dat hele boek stond vol met kleine tekeningetjes. Naoko kon Koreaans, Japans en gewoon westers lezen, maar deze tekentjes gingen zelfs voor haar te ver. Waren het nu klanken of woorden? Of allebei? En hoe zat het met de grammatica, was die erg- Ze had de aandachtsspanne van een eekhoorn met ADHD soms, want haar ogen waren alweer op Alan's aardbei-eetmanier gericht. Daar had zij eigenlijk nog nooit aan gedacht, om de aardbei gewoon uit te zuigen. Het was handig, want dan zat niet meteen je hele mond vol. Maar aan de andere kant; daarna had je wel een soort van flutaardbeitje over, niet echt meer iets lekkers. Afhappen was dan nog het beste, maar ja. Daar kwamen vlekken van, vlekken als die op haar mooie witte jurkje. Ja, dat waren het soort problemen waar Naoko last van had. Vlekken in kleding en de manier om een aardbei goed te eten.
Jee, ze gingen naar de snoepwinkel~ Maar goed dat er altijd wel wat geld rondzwierf in de vakjes van haar tas, want anders zou ze van Alan moeten lenen en dan- Wacht, ze had geen tas bij zich. Oh-oh. Nou ja, dat zou ze zo wel even zeggen. Ze was nu veel te blij dat er A een snoepwinkel was en B ze naar desbetreffende winkel toe gingen. Er was niets leukers dan snoepwinkels omdat ze altijd roken naar suikerspin en chocolade en ze gevuld waren met de meest ongelooflijk heerlijke dingen. Naoko hield van snoepen, maar had nooit veel variatie gekend. De eerste keer dat ze een snoepwinkel binnenliep had ze het liefst alles willen meenemen en zelfs nu had ze nog niet alles geproefd. Dat was eigenlijk wel haar levensdoel, alle soorten snoep proeven. Or die trying. De een wilde dokter worden, de ander droomde van een filmrol en Naoko, Naoko die moest en zou iedere soort snoep ooit gemaakt proeven. 'Ik houd van lolly's. Hebben ze karamelappels? Heb ik altijd al willen proberen sinds ik ze op Shadra zag in dat kleine winkeltje naast-' Ze brak haar verhaal maar af, wilde eigenlijk niet aan Shadra terugdenken. Soepel stond ze op - of je het nu wilde of niet, de Suasamatraining had haar met ongelooflijke lenigheid achtergelaten - en grijnsde naar Alan. 'Laten we gaan. Snoep wacht niet~' Ze trok hem aan zijn mouw, twinkelende roze ogen. Dit was echt Naoko; lief, klein en altijd vrolijk.

Zullen we dan maar topicje openen in Oak's Field?