Praten met de planten.
Of babbelen met een stek.
Want ook een plantje heeft behoefte.
Aan een goed gesprek. ~ Pater Moeskroen.

Leya heeft eigenlijk altijd al wel gehouden van onderzoeken doen. Bijvoorbeeld onderzoeken doen naar planten, mensen, dieren en natuurlijk vienden.. Alhoewel ze die niet had, enkel een aantal kennissen, zoals; Tári, Pancho, Sasuke en natuurlijk niet te vergeten Jake. Die had ze trouwens ook al een hele tijd niet meer gezien, na ja. Ze zal hem vast en zeker wel weer tegenkomen als hij haar nodig had. En anders zal hij wel naar haar opzoek gaan lijkt haar? Leya vond wel dat hij slim genoeg was om dat ook te kunnen bedenken. Als zij zo slim was, zou hij dat ook wel zijn niet waar? In haar ogen tenminste wel. Jake leek haar wel zo een slimme jongen, bovendien op hun eerste ontmoeting oogde hij ook niet als een domme jongen .. nee absoluut niet, ze vond hem juist uitermate slim en dan vooral in vergelijking tot haar.
Ze stond hier in haar uppie in de kassen, wat ze eigenlijk wel heerlijk vond. De stilte, de rust en natuurlijk niemand die over je schouder mee kijkt. Heerlijk gewoon. Even keek ze om haarzelf heen zodat ze zeker wist dat ze alleen was, tenslotte opende ze haar schooltas en haalde ze haar bril eruit. Die zette ze op haar gezicht en pakte een schrift met een pen. Handig voor als ze iets ondervond wat misschien noodzakelijk was voor haar Woud magie lessen. Altijd handig om gewoon zelf wat dingen voor school te doen en al had ze het niet nodig. Het maakte haar echt helemaal niets uit, des te slimmer zij zich waarschijnlijk zou gaan voelen. Ze legde haar tas even weg en liep de rijen met verschillende soorten planten door. Maar toen trok een plant haar aandacht.. Ja hij trok werkelijk haar aandacht, het nam een lok van haar haren in zich? Het klonk heel vreemd maar de plant leek wel een soort van mond te hebben. Ze stopte met lopen en trok haar lok letterlijk uit de mond van de plant. Gelukkig was er helemaal niets vanaf, ze zette haar bril wat meer op haar neus en bekeek de plant goed. Een gevaarlijke plant leek het haar niet echt, meer een plant die aandacht wilde. Wacht.. Een plant die aandacht wilde? Ze begon steeds gekker te worden, maar ze kon het niet helpen. Zo was ze nou eenmaal. 'Hey daar plantje,' zei ze zachtjes en twijfelend stak ze haar hand uit naar de plant. 'Doe me alsjeblieft niets,' sprak ze wederom zachtjes tegen de plant. Bijtend op haar lip keek ze naar de plant, het leek haar niets te doen. Langzaam aan begon ze de kop van de plant ze aaien. Het was zachter dan je daadwerkelijk zou verwachten. Hopelijk zou er nu helemaal niemand naar binnen komen, want dan zou ze zich ergens wel schamen maar het laten zien dat ze zich er dan ook echt voor schaamde? Nee dat zal ze nooit. Leya zal nimmer toegeven aan iets wat ze niet wilde. Benieuwd wat de plant nou precies van haar wilde streelde ze de plant rustig. Sommige zouden haar nu echt voor gek verklaren, maar ergens vond ze het wel fijn om de plant zo te aaien en het gaf haar wel een rustgevend gevoel. Alsof ze alles aan die plant kon vertellen, precies hoe ze zich voelde en wat ze zo erg miste.

|| Jake.
Deze is wel wat flutter hoor ahaha.

(geeft helemaal niets hoor )
Het was een zonnige dag. Echt van die dagen waarvan je liever in schaduw wou zitten en gewoon helemaal niets wou doen. Toch was Jake aan het lopen in de zon. Er waren kleine zweetdruppels op zijn hoofd te zien. Maar hij zelf leek echter niet zo'n last ervan te hebben. Eigenlijk had hij ook geen keuze. Het was namelijk alweer een week geleden sinds het incidentje in het bos. Hij had ook al gezien dat zijn ogen weer donkerder dan gewoonlijk waren. Hij wist vanaf dat moment dat de spreuk ververst moest worden. Eerlijk gezegd had hij er zelf ook niet zo'n zin in, maar anders zou hij misschien voor de dood van anderen zorgen, zoals al bijna was gebeurd met Leya. Leya..de enige die hem kon helpen..en ook de enige binnen Starshine die hij echt vertrouwde. Sure, hij had al wat andere mensen ontmoet, maar toch. Hij stopte even en dacht na. Hij kon moeilijk gewoon doelloos rondlopen op zoek naar haar. Starshine was een grote school. Waar zou ze uithangen..Hmmn..ze was een Greniaan...Iemand die veel van planten hield. Dan zou de kans groot zijn dat ze bij de kassen was. Het was weliswaar een gok, maar hij was er zeer zeker van. Over de kassen gesproken..Daar waren ze. Het was een klein rijtje glazen huizen. Hij liep ernaar toe. Hij probeerde of hij door de ruiten iets kon zien, maar het was geribbeld glas, dus was er doorheen kijken lastig. Daarom liep hij om der kassen heen totdat hij een deur zag. Hij deed deze open. Toen hij de kassen betrad was het gelijk al een stuk warmer. Niet dat hij er last van had..oke hij had er wel een beetje last van. Niet zo zeer van de zon..eerder van de hitte. Als Leya hier niet was, wou hij dan ook weer zo snel mogelijk weg zijn. Hij keek even om zich heen. Hij zag alleen maar planten. Verschillende soorten. Sommige herkende hij van Shadra. Hij liep verder de kassen in. Het waren stenen paadjes die bijna overwoekert werden door de planten. Hij keek al lopend om zich heen. Af en toe bukkend voor een tak, of een tak wegduwend. Toen zag hij een meisje zitten. Deze was een plant aan het studeren. Ze leek met haar olijfgroene haren vast te zitten in de begroeiing..Wacht..olijfgroene haren? Zou dit misschien Leya zijn? Hij stopte even en bekeek het meisje goed. Dit was inderdaad Leya, daar was geen twijfel aan. Hij zag dat ze haar haarlok trok uit de begroeiing. Ze zei iets, maar dat kon Jake niet horen. Was het een betovering ofzo..Ze zei weer iets, en stak haar hand uit naar de plant en begon deze tenslotte te aaien. Een plant..aaien? Alsof het een dier was? Ach ze kwam van Gren, dus was ze veel closer met planten dan de normale mens. Wat duisternis voor Jake was, was natuur zeker voor Leya. Hij liep naar haar toe. "Hallo Leya." Jake wist niet zeker of zij hem zou herkennen. De enige keer dat ze elkaar hadden ontmoet was immers in een donker bos zonder enige vorm van licht.

(Holy crap O_o ik ga lekker xD)

Niemand had Leya binnen horen komen, geen enkele voetstap had ze gehoord want anders had ze meteen deze foeilelijke bril van haar hoofd afgetrokken. Deze bril droeg ze niet graag in het gezelschap van iemand, puur vanwege het feit dat ze de bril echt lelijk vond. Maar de bril zorgde er wel voor dat ze de planten in de kassen beter kon bestuderen. Nog steeds aaide ze rustig de plant en het leek wel alsof hij het fijn vond, 'Jij wilde gewoon wat aandacht hè kereltje.' Geen idee of het überhaupt een geslacht had, maar zij vond dat het een kereltje was. Dat lag veel meer voor de hand dan 'wijfie' te zeggen. Dat klonk zo vreemd vanuit haar mond. "Hallo Leya." Die stem.. Ze herkende die stem wel degelijk. Geschrokken keek ze om en keek toen precies in die paarse ogen van hem, meteen zag ze toen dat het Jake was. Ergens had ze hem al wel verwacht, want ja, ook zij had zich verdiept in de Maangekte sinds hun ontmoeting. Ze moest en zou er gewoon meer van over te weten komen, ze was dus rustig in de bibliotheek gaan zitten en daar had ze een boek gelezen van de Maangekte bij Shadranen. Even ging haar hand naar haar gezicht en meteen voelde ze haar bril nog op haar hoofd zitten, ah nee kut. Snel deed ze die af en verdween die in haar broekzak. Altijd als ze zich hier bevond droeg ze een broek, deze keer een short door de warmte. Het was immers behoorlijk warm geworden in zo een korte tijd. Op haar shortje droeg ze een zwart spaghettitopje, altijd beter dan die verdomd warme kleding die ze vorige week nog aan had tijdens hun ontmoeting. 'Oh .. hey Jake,' sprak ze met een glimlach op haar gezicht en keek hem rustig aan. Ergens hoopte ze zo erg dat hij helemaal niets had gezien van dat aaien van de plant en het praten tegen de plant, maar als hij het wel had gezien..? Dat was dan maar zo. 'Je ziet er toch wel wat anders uit dan in het donker, maar ik herkende je aan die ogen van je.' Kort giechelde ze en knikte toen te bevestiging met haar hoofd, zijn ogen waren echt de kenmerken waar ze hem aan zou herkennen. Die paarsige ogen van hem. Tijdens de eerste ontmoeting viel het haar al op en ze moest eerlijk wezen, Leya vond zijn ogen nog steeds bijzonder en echt mooi.

Go you, Melle.
Ik typ echt flut nu, hoofdpijn ><

Leya draaide zich om. Ze voelde aan haar gezicht. Snel deed ze de bril aan haar zak. Hij moest even glimlachen hierom.'Oh .. hey Jake,' Goed ze herkende hem in ieder geval. Waarschijnlijk zat het in zijn ogen. Er zijn immers niet veel personen met paarse ogen. 'Je ziet er toch wel wat anders uit dan in het donker, maar ik herkende je aan die ogen van je.' Zie je, hij had gelijk. Zoals meestal het geval was in dit soort situaties. Mensenkennis was dan ook heel nuttig. Leya giechelde even snel erachteraan. Ergens was het wel schattig..Maar goed, hoofd erbij houden Jake. Hij besloot nog niet het onderwerp aan te snijden. Dat zou onbeleefd overkomen en als hij ergens een hekel aan had dan was dat het wel. Hij besloot eerst maar een beetje te babbelen, haar beter te leren kennen. Nu Jake er zo over nadacht, vond hij de situatie waarin hij was beland eigenlijk best stom. Zijn leven hing nu af van een bomenknuffelaar..Nee hij wist dat Leya meer dan dat was. Maar toch, ze bleef een Greniaan en dus een bomenknuffelaar. Hij kon dat steroetype beeld gewoon simpelweg niet van zich af zetten. Zo was Jake nou eenmaal. Als hij een mening over iets had, was het moeilijk hem nog van mening over datzelfde te laten veranderen. "Hoe gaat het?"

(Geeft niets hoor Beterschap en forceer het vooral niet )
(Meh, kon beter, maar vermoeidheid begint een beetje toe te slaan xD )

'Oh .. hey Jake,' begroette Leya hem met een glimlach op haar gezicht. Hem echt herkennen qua gezicht lukte haar niet, maar het kwam door zijn paarse ogen. Ze vond het gewoon een hele mooie kleur en die kleur zou haar vast en zeker nog lang bij blijven staan. 'Je ziet er toch wel wat anders uit dan in het donker, maar ik herkende je aan die ogen van je.' Dat was een oprechte zin en al gauw kwam er wat gegiechel uit haar mond. Oeps. Dat moest niet uit haar mond komen, maar goed. Het was haar lippen nou al ontglipt. "Hoe gaat het?" Even moest ze nadenken, op zich ging het wel goed? Dus deze vraag kon ze gemakkelijk beantwoorden. 'Het gaat goed, gelukkig ken ik al wat meer mensen dus daar ben ik al blij mee. Helaas nog geen echte vrienden met iemand, maar dat komt wel.' Met een glimlach op haar gezicht keek ze hem aan en knikte ze opnieuw met haar hoofd. 'Oh .. excuses, helemaal vergeten te vragen. En hoe gaat het met jou?' Plots voelde ze weer wat getrek aan haar haren, meteen keek ze om naar die plant. Ah die plant schreeuwde echt om aandacht, misschien moest ze maar eens op het bordje kijken wat voor een plant het was. 'Excuseer me even.' Wendde zich weer tot de plant en trok haar haren weer uit de mond van de plant. Wat boos keek ze de plant aan en bukte toen wat, gehurkt zat ze bij het bordje en daar las ze het al. "Athygli álversins," met als beschrijving: "Deze plant leeft graag tussen een aantal mede planten, want als ie daar niet tussen groeit gaat hij bij iedere voorbijkomer om aandacht zeuren." Dat verklaarde een hele hoop, tenslotte stond ze weer op en pakte ze Jake even bij zijn hand. 'Oké ik wil even weg van deze plant, want die smeekt iedereen om aandacht.' Voorzichtig trok ze hem mee wat van de plant af, zo had ze tenminste geen last er meer van dat die plant telkens weer opnieuw aan haar haren zat te trekken. Tenslotte liet ze zijn hand los en pakte ze uit haar broekzak een elastiekje. Altijd handig. Tenslotte deed ze een staart in haar haren wat al een stuk luchtiger gevoel gaf. 'Ah dat scheelt een hoop qua hitte,' zei ze weer tegen hem en opnieuw floepte er een kort gegiechel uit. Wat had ze nou toch weer? Kwam het door de hitte? Of gewoon omdat ze wederom in de kassen was.

'Het gaat goed, gelukkig ken ik al wat meer mensen dus daar ben ik al blij mee. Helaas nog geen echte vrienden met iemand, maar dat komt wel.' Precies. Hij ad namelijk ook nog geen echte vrienden. Eerlijk gezegd had hij er ook niet echt behoeft aan. 'Oh .. excuses, helemaal vergeten te vragen. En hoe gaat het met jou?' Jake wou net antwoord geven, maar zag toen dat Leya weer ergens naar keek. Het was dezelfde plant die ze zo aan heet aaien was geweest. Het leek wel alsof deze trok aan haar haar. 'Excuseer me even.' Ze trok haar haar weer uit de plant en ging toen de beschrijving lezen. Daarna stond ze weer op en pakte Jake bij zijn hand. Jake keek even vreemd. Het was altijd al een raar gevoel geweest als andere mensen behalve zijn familie aan hem zaten. 'Oké ik wil even weg van deze plant, want die smeekt iedereen om aandacht.' "Uhm..oke?" zei Jake terwijl hij naar de plant keek terwijl Leya hem zachtjes wegtrok. Toen deed ze haar haar in een staart. 'Ah dat scheelt een hoop qua hitte,' zei ze. Jake lachte. Zelf had hij nooit lang haar gehad, en dat zou hij ook nooit willen hebben. Lang haar bij een jongen stond zo slordig vind hij. "Maar goed, om even op je vraag terug te komen, het gaat wel goed. Ik ben wel minder snel buiten nu s'nachts." Hij stopte even met praten, knikte even en ging daarna weer verder. "Maar desalniettemin probeer ik mijn leven gewoon zo normaal mogelijk weer op te pakken."

'Oké ik wil even weg van deze plant, want die smeekt iedereen om aandacht.' Leya vond de plant nu toch wel een beetje irritant worden, maar misschien komt het gewoon omdat de plant telkens aan haar haren trok. Iets waar ze dus echt niet tegen kon, behalve er gewoon aan zitten. Als Katherine altijd staartjes in haar haren deed vond ze dat heerlijk, al dat gefrunnik aan haar haren. Heerlijk gewoon. "Uhm..oke?" hoorde ze Jake nog wat vragend zeggen en trok hem voorzichtig mee, toen ze eenmaal een stukje verwijderd waren van de plant en die niet meer bij haar om aandacht kon vragen liet ze zijn hand los. 'Sorry dat ik je hand vast pakte.. Maar je duwen leek me niet zo vriendelijk,' verontschuldigde ze haarzelf toen en haalde haar schouders op. Tenslotte pakte ze een elastiekje uit haar broekzak en deed die tenslotte in haar haren. Ah heerlijk, dat scheelde meteen een hele hoop. 'Ah dat scheelt een hoop qua hitte,' sprak ze en glimlachte toen weer naar hem. Plots hoorde ze hem lachen.. Was het dan echt zo grappig? Of was het gewoon .. jongenshumor? Ach wat maakte het eigenlijk ook uit? "Maar goed, om even op je vraag terug te komen, het gaat wel goed. Ik ben wel minder snel buiten nu s'nachts." Kort stopte Jake met praten en knikte toen met zijn hoofd, tenslotte vervolgde hij zijn zin: "Maar desalniettemin probeer ik mijn leven gewoon zo normaal mogelijk weer op te pakken." Nou dan was dat goed toch? Je moet je altijd aan je eigen leventje vast blijven houden en niet laten veranderen door een sullig iets. 'Fijn om te horen,' zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ergens was ze toch wel benieuwd wanneer hij er nou over zou beginnen, dat was waarschijnlijk de reden waarom hij hier zou komen toch? 'Oh trouwens.. Wat ik me afvroeg hè. Heb je nog wat gemerkt van mijn magie?' Vooral geïnteresseerd of hij misschien vriendelijker was geworden dan normaal, maar hij was dus sowieso al minder vets waaak 's nachts buiten. Was dat misschien ook iets wat door haar kwam? Na ja.. door haar magie meer.

'Fijn om te horen,' Jake knikte instemmend. Hij was echt niet zo'n persoon die zijn levensstijl om zoiets zou gaan veranderen. 'Oh trouwens.. Wat ik me afvroeg hè. Heb je nog wat gemerkt van mijn magie?' Jake wist even niet wat hij op deze vraag zou moeten antwoorden. Eigenlijk had hij er wel degelijk iets van gemerkt, maar was het wel verstandig om de bijeffecten tegen haar te vertellen? Ach, waarom niet, Leya had per slot van rekening zijn leven ermee gered. "Ja, ik voel namelijk dat ik veel..hoe zou ik het zeggen.. toleranter ben geworden tegenover mensen. Ik voel minder snel negatieve emoties, en ik ben nu ook steeds vaker buiten als de zon schijnt en voel ik dat ik..geniet van alles om mij heen." Hij haatte wat de magie met hem deed. Maar zonder deze magie, zou hij nu vrijwel zeker helemaal gek zijn geworden en dood zijn geweest. "Maar deze gevoelens zijn niet blijvend..ze komen in vlagen. Ze verdwijnen net zo snel als ze weer gekomen zijn." Hij stopte even en dacht verder na. O ja, hoe kon hij dat nou vergeten zijn. "En mijn ogen worden steeds donkerder als de magie zwakker word." Als goed keek kon je dat inderdaad zien: "Zoals je ziet is er ook een soort van teken in mijn linkeroog gekomen. Ik weet echter niet wat dit teken betekend, maar het zou vast iets met Greniaanse magie te maken hebben. Het enige wat ik weet is dat het oplicht als ik Duistere magie gebruik." Hij vond het eerlijk gezegd wel een leuk effect geven als hij duistere magie gebruikte. Hij liet duistere magie knetteren tussen zijn vingers. Het teken lichtte op:

Spoiler:

Terwijl Leya naar hem keek zag ze dat Jake instemmend knikte met zijn hoofd. Wachtend op een antwoord keek ze hem rustig met een glimlach aan. "Ja, ik voel namelijk dat ik veel..hoe zou ik het zeggen.. toleranter ben geworden tegenover mensen. Ik voel minder snel negatieve emoties, en ik ben nu ook steeds vaker buiten als de zon schijnt en voel ik dat ik..geniet van alles om mij heen." antwoorde hij en stopte toen even. "Maar deze gevoelens zijn niet blijvend..ze komen in vlagen. Ze verdwijnen net zo snel als ze weer gekomen zijn." vervolgde hij zichzelf weer. "En mijn ogen worden steeds donkerder als de magie zwakker word." Ook een leuk feitje om te weten. "Zoals je ziet is er ook een soort van teken in mijn linkeroog gekomen. Ik weet echter niet wat dit teken betekend, maar het zou vast iets met Greniaanse magie te maken hebben. Het enige wat ik weet is dat het oplicht als ik Duistere magie gebruik." Oeh dat maakte haar nieuwsgierig naar het tekentje in zijn oog, benieuwd of hij het haar zou laten zien. 'Aha dat heeft je dus wel een beetje veranderd. Interessant.. dat ga ik zo meteen opschrijven in mijn schriften,' sprak ze toen tegen hem en glimlachte kort naar hem. Even keek ze weg van hem en keek de kassen rond. Verschillende soorten planten zag ze overal waar ze keek. Tenslotte keek ze weer naar Jake en zag toen in zijn oog iets tevoorschijn komen. Ze deed een stap dichterbij en keek geïnteresseerd naar zijn oog. 'Oh wat gaaf zeg,' sprak Leya toen tegen hem terwijl ze echt geboeid in zijn ogen keek. Het teken leek wel een soort van getekende vogel te zijn. Dat liet haar meteen denken aan Kian, haar duifje. Waar was die eigenlijk? Ze had hem echt al veelte lang niet meer gezien.. Doordat ze zo geboeid naar zijn ogen keek had ze niet door dat hun neuzen elkaar bijna raakte. Het boeide haar echt helemaal niets, ze vond het echt interessant om te zien hoe er een teken in zijn oog verscheen. Met een glimlach op haar gezicht keek ze nog steeds naar zijn ogen. Dit vond ze echt geweldig.

'Oh wat gaaf zeg,' Jake grijnsde. Dat vond hij nou ook. Toen kwam Leya opeens dichterbij zijn gezicht. Vast omdat ze zo geboeid was door dat teken. Jake had er eerlijk gezegd geen moeite mee, maar deed toch zijn hoofd een beetje naar achteren. Toen liet hij de duistere magie weer stoppen met knetteren en verdween het teken weer. Misschien wist Leya wel wat het teken was? Ze was per slot van rekening degene die hem aan Greniaanse magie had blootgesteld. Misschien was dit wel een soort van reactie van zijn donkere magie op de Greniaanse? Zelf had hij namelijk nog nooit bloot gestaan aan andere magiëen. Een soort van teken van bescherming tegen de bijeffecten van duistere magie? Hij besloot het maar gewoon eerst te vragen voordat hij verder erover ging anticiperen. "Kun je mij vertellen wat jij weet van het teken?" Hij wou de blootstelling aan Greniaanse magie zolang mogelijk uitstellen. Dus probeerde hij maar eerst even over een ander onderwerp te beginnen. Maar het was niet alleen omdat hij een excuus nodig had. Hij was echt benieuwd. Maar nogmaals, hij wou er niet vanaf. Het stond cool. Cool? Nooit gedacht dat hij dat woord ooit zou gebruiken, laat staan in hem op zou komen. Was dit weer een Greniaanse invloed? Hij voelde de duistere magie weer ver weg. De Greniaanse magie was nu vast wat sterker omdat het in een omgeving was met veel planten en zonlicht.

Nadat Leya 'Oh wat gaaf zeg,' zei tegen hem zag ze dat Jake grijnsde. Pas toen hij zijn hoofd naar achteren deed merkte ze op dat ze uiterst dichtbij was gekomen met haar eigen gezicht. 'Oh. Oh! Sorry ik lette totaal niet op,' verontschuldigde ze zich meteen en beet ze wat op haar lip. Ergens schaamde ze zich nu kapot. Ze had helemaal niet de bedoeling gehad om zo dichtbij te komen maar dat kwam gewoon doordat ze het werkelijk waar fascinerend vond wat er nou precies met zijn oog aan de hand was. Uiteindelijk verdween het weer en deed ze wederom een stap achteruit. Vervolgens wachtte ze of Jake wat zou gaan zeggen, want ergens had ze het gevoel dat hij dat ging doen. "Kun je mij vertellen wat jij weet van het teken?" Nou daar vroeg hij haar wat zeg, maar toch dacht ze even na. Je kon overduidelijk aan haar zien dat ze nadacht. 'Hm het leek wat op een getekende vogel, maar ik zou even in mijn boeken moeten kijken wat het precies betekend en of het wel vaker is voorgekomen.' Je kon horen dat ze het niet precies wist en dus gewoon maar zei wat ze dacht. Nog steeds begon de jongen niet over hetgeen waarvoor ze dacht dat hij kwam, vreemd. Misschien wilde hij het niet? Dat kon natuurlijk ook ..? Misschien had hij wel iemand gevraagd van Nova, want die stonden bekend om hun genezende krachten. Althans bij Gren stonden ze daar bekend om, geen idee of dat ook voor Shadra en hier gold.

Flut.

'Hm het leek wat op een getekende vogel, maar ik zou even in mijn boeken moeten kijken wat het precies betekend en of het wel vaker is voorgekomen.' Jake kon aan haar stem horen dat ze maar wat zei, toch knikte hij ja, omdat hij wist dat hij toch niet veel aan het antwoord zou hebben als hij zij dat hij d'r niet geloofde. Hij keek om zich heen. Er waren verschillende planten te zien. Het was ook zo warm hier..ugh. Hij dacht na. Waar kon hij het nou nog meer met haar over hebben.. Zijn gedachten wouden niet mee werekn door de hitte. Hij keek naar Leya. Ze keek ietwat afwachtend naar hem. Alsof zij wist waarvoor hij was gekomen naar haar. Het kon ook eigenlijk haast niet anders. De week was om en dus moest de magie ververst worden. Jake zuchtte. Oke dan..echt hij haatte het om iemand om hulp te vragen. Anderen gaan dan denken dat je afhankelijk bent. Een zwakkeling..iemand die magie niet waardig is. Oke dat laatste was een beetje overdreven maar toch... "Maar goed, laat ik nou maar eindelijk zeggen waarom ik hier ben gekomen." Hij zuchtte even. "Misschien kon je het al raden. Maar de Greniaanse magie die je op mij hebt gedaan raakt uitgewerkt. Mijn vraag is dus, kun je het weer verversen?" Hij keek naar Leya. Ze zou dit zeker wel willen doen. Grenianen zijn immer heel zorgzaam en moedigde het leven aan. Met anem de groene vorm dat wel, maar toch.

Nog steeds keek Leya hem afwachtend aan en al gauw hoorde ze een zucht uit de mond van Jake komen. Hallo?! Dat was toch hetgeen waar hij voor kwam of verzon ze dit nou gewoon ter plekken? "Maar goed, laat ik nou maar eindelijk zeggen waarom ik hier ben gekomen." Hehe.. Daar kwam het dan eindelijk. Althans dat hoopte ze dan maar want dan was ze meteen van dat gedoe af en kon ze haar gedachten dáár tenminste vanaf zetten. Dat scheelde al wel meteen een hele hoop. Weer hoorde ze hem zuchtte en tenslotte ging hij verder met zijn zinnen: "Misschien kon je het al raden. Maar de Greniaanse magie die je op mij hebt gedaan raakt uitgewerkt. Mijn vraag is dus, kun je het weer verversen?" Daar was de vraag die ze wilde horen, want dan was ze daar ook weer vanaf en scheelde dat een hele hoop. Even keek ze om haar heen en deed ze alsof ze na moest denken, maar nadat ze Jake weer aankeek knikte ze bevestigend met haar hoofd. 'Ik wist dat je dit wilde komen vragen,' sprak ze lachend tegen hem en knikte nog steeds met haar hoofd. 'Maar .. het is goed. Wil je het meteen nu hebben en hier of ergens anders?' vroeg ze toen aan hem en keek hem met een vragende blik aan. Misschien zou hij zich dan gaan schamen of zoiets? Als mensen het zagen? Zij had werkelijk geen idee? Ze gokte maar gewoon wat en wilde niet dat hij zich zou gaan schamen als mensen het zouden zien.

'Ik wist dat je dit wilde komen vragen,' Jake lachte. "Haha, dacht ik al." Maar daarna keek hij weer gauw serieus. 'Maar .. het is goed. Wil je het meteen nu hebben en hier of ergens anders?' Jake dacht even na en keek om zich heen. Ze waren alleen in de kas. Mooi. Hij wou namelijk niet dat anderen zagen dat hij, een Shadraan, afhankelijk was van iemand. Oke, hij had het inmiddels al vaak genoeg gedacht, dat wist hij nu ook wel. Maar toch..hij kon het maar niet geloven..nah ja, Leya was in ieder geval iemand die je kon vertrouwen. Jake keek weer naar Leya. Weet je, ergens dat ze hem denken aan zijn buurmeisje vroeger..nah ja, alleen die ogen dan..en het karakter eigenlijk ook wel een beetje. Dat zorgzame.. maar ja, zijn buurmeisje was ook half Greniaans, dus dat verklaarde het al een beetje. "Nee hoor, ik wil het hier wel doen. Misschien heeft deze omgeving zelfs een positieve invloed op de magie, in de zin van dat het een langere werking geeft." Dit was immers een omgeving met alleen maar planten en veel zonlicht. Jake wist dat planten zonlicht nodig hadden om te groeien. Misschien zou dat hetzelfde geval zijn met Woudmagie? Nu hoopte hij maar dat er niemand binnen zou komen. Dat zou heel beschamend voor hem zijn.

(flut. Het is ook zo warm >.> nah ja, hopelijk kun je er wat mee )

Toen Leya 'Ik wist dat je dit wilde komen vragen, zei tegen Jake hoorde ze hem lachen. Wacht.. Hoorde ze nou echt een Shadraan lachen? Op een niet gemene manier? Wauw. Ze had niet gedacht dat ze dat ooit zou horen. "Haha, dacht ik al." Ook zij kon het niet laten om niet te lachen. Maar een echte lach was het niet, het was meer gegrinnik of gegiechel. Maar juist toen zij giechelde zag ze dat hij weer serieus keek, zo serieus als altijd. Ergens vond ze het wel grappig dat je aan hem kon zijn dat hij zijn plezier niet al te graag wilde laten zien. 'Maar .. het is goed. Wil je het meteen nu hebben en hier of ergens anders? Meteen nadat ze die vraag had gesteld zag ze dat hij nadacht. Over het antwoord leek haar, want als hij daar niet aan dacht wilde ze wel weten waar hij dan wél aan dacht. Maar al gauw werd haar gedachtegang beantwoord. "Nee hoor, ik wil het hier wel doen. Misschien heeft deze omgeving zelfs een positieve invloed op de magie, in de zin van dat het een langere werking geeft." Oké het maakte hem dus niet heel veel uit als iemand het zag. Gelukkig dan maar, want ze had echt geen zin om even hier weg te moeten omdat hij geen zin had dat iemand het zou kunnen zien. 'Oké is goed, dan eh.. ga ik mijn ding doen.' Ergens klonk het echt heel erg vreemd, maar goed. Dat liet ze maar niet merken, want dan zou hij haar misschien nóg vreemder vinden dan hij haar al vond. Als hij haar überhaupt vreemd vindt, dat weet zij natuurlijk niet en ergens wilde ze da took gewoon niet weten.. Tenslotte zette ze haar hand weer op zijn voorhoofd en sloot ze haar ogen. Denk goed na, dat was hetgeen wat er door haar hoofd heen spookte. Dezelfde spreuk moet het zijn. Vervolgens begon ze dezelfde spreuk als een week geleden te mompelen en nadat ze die woorden uitgesproken had wachtte ze op het moment tot de wind weer door haar haren heen raasde. Gelukkig volgde die wind al snel en opende ze haar ogen weer, tenslotte haalde ze haar hand weer weg en keek ze Jake wederom hoopvol aan. 'Hopelijk heeft het wederom en misschien wel beter gewerkt?' Leya had werkelijk waar geen idee.