//# SANDWICHES

De kassen. Niet echt haar eerste keus als het ging om een lunchplek. Maar het was er rustig, en ze kon er zonder al te veel afleiding eten. Want dat was een van de dingen die haar al meteen waren opgevallen, dat er absurd veel mensen op deze school zaten. Dat was geen slecht ding, maar ze was het allesbehalve gewend. Door alle reizen had ze nooit echt banden willen vormen, en nu was het steeds maar dat mensen haar probeerden te benaderen. Ergens ervoer ze alle pogingen tot contact als eng, hoewel ze het aan de andere kant ook leuk vond. Meer mensen om mee te praten dan alleen haar broers. Kleinere, niet door bloed verwante broertjes. Ze waren heel lief, maar het voelde nooit echt als familie. Kon zij er wat aan doen, ze was twaalf geweest toen ze zich het weeshuis uit had weten te werken. Dan was het niet echt gemakkelijk om weer een familieband te scheppen, moest ze toegeven. Maar ja. Het zij zo, en nu zat ze hier. En werd er van haar verwacht dat ze haar intelligentie eens gebruikte voor nuttige dingen, in plaats voor de gigantische driedubbel gelaagde sandwich die in haar lunchtrommel zat. Het was wel duidelijk dat Fenna niet het meest gehoorzame kind van haar ouders was, ondanks dat ze enorm veel van het meisje hielden. Haar rode ogen gleden hongerig over het samengedrukte brood, besmeerd met mayonaise en slasaus, waar de blaadjes sla half uithingen. Tomaten, rosbief – ze was geen vegetariër, absoluut niet - en een paar plakken kaas. Clubsandwich deluxe a la Fenna. En oh, ze ging hem helemaal opeten. In haar eentje. Sja, je moest een soort van doel voor jezelf stellen als je altijd maar alleen was, en dit was best grappig. Zoveel mogelijk van de sandwich in haar mond proberen te passen, wetend dat ze hem veel en veel te hoog had gemaakt. Maar ja, daarvoor had je dus haar doorzettingsvermogen. Zodra ze ergens haar zinnen op zette, gebeurde het. Of het nu mogelijk was of niet, op de een of andere manier kreeg ze altijd haar zin. En o wee als je haar tegensprak, dan had je echt de verkeerde persoon voor je. Met een schuin hoofd keek ze naar de sandwich in haar handen, de zwarte kattenoren zakten wat scheef. Ergens zag het er ongetwijfeld ontzettend komisch uit, maar er was toch niemand in de buurt, dus wat dan nog. Niemand kwam met dit weer, zo koud en winderig, maar niet meer sneeuwig, buiten. De kassen waren goed verwarmd, en ze zat tussen twee gigantische potplanten op een bankje. Geweldig plekje, ondanks dat ze niets met planten had. En dat ze niet van de kassen hield. Zoals al eerder gezegd, niet haar eerste keus. Maar ze kon er beter het beste van maken, bedacht ze zich, de sandwich half in haar mond proppend.

Open.
Maar wel ABN, please.