Just Playing

Ah, wat een heerlijk weer. Met zijn hoofd op Shadow zijn voeten op zijn vioolkist lag Ledorn en in het gras te zonnen. Het was nog lang geen dertig graden, maar je kon merken dat de zomer er zat aan te komen. Het zonnetje scheen, het was aangenaam warm en er was een zacht briesje. Fantastisch weer gewoon. Na een tijdje begon hij zachtje voor zich uit te neuriën. Een opgewekt wijsje, zo een dat je vaak op feesten hoorde. Zijn pleegvader had het hem ooit geleerd. Soms wilde hij wel dat hij zijn echte vader gekend had, maar hij was nooit zeker. Het enige wat hij van hun wist was dat ze hun leven voor de natuur zouden hebben willen geven. Misschien hadden ze dat ook daadwerkelijk gedaan. Hij moest er nog maar eens met zijn broer over spreken. Misschien wist die toch meer dan hij altijd vertelde.

Zo bleef hij daar liggen, tien minuten, een uur. Maar het begon langzamerhand te vervelen. En de ideale remedie tegen verveling was een leuk melodietje. Hij zette zich recht, trok de vioolkist naar zich toe en opende hem. De prachtige viool die erin zat werd, zoals hij altijd deed, met twee handen uit de kist gehaald, vlug gestemd, en op zijn linker schouder geplaatst. Hij dacht even na en speelde een dat bij zijn stemming paste. Het was een vrolijk lied, maar het klonk ingewikkeld. (Het lied)

Met grote stappen liep Leya van de ene naar de andere plek. Tenslotte werd ze het wel ziek om telkens heen en weer van de ene naar de andere plek te lopen. Wat zal ze nu eens gaan doen? Lastige vraag. Het was heerlijk weer en ze sloot haar ogen, opnieuw zal ze zich laten lopen naar een plek waar ze zich goed bij voelde. Met kleine stapjes liep ze van de plek waar ze zich bevond naar de plek waar haar gevoel haar naar leidde. Waar ze zou uitkomen? Pff dat was een goede vraag, vorige keer kwam ze uit in het duistere bos. En guess what? Het was ook nog heel fijn 's nachts, bij volle maan. Alhoewel, daar heeft ze een leerling genaamd Jake ontmoet die een Shadraan is.
Uiteindelijk opende ze haar ogen en met een betrokken gezicht keek ze om haarzelf heen. Waar was ze nu weer terecht gekomen? .. Het leek op het grasveld, er was tot haar geluk bijna niemand op een aantal mensen na. Ze plofte op de grond en friemelde wat met de grassprietjes die haar knieholtes kietelde. Maar als snel werd haar aandacht getrokken door een prachtig muziekspel. Het leek wel op een muziekspel van een viool. Kon dat kloppen? Zou ze gewoonweg gaan kijken? Waarom ook niet? Ze stond langzaam aan op en spitste haar oren om het geluid nog beter te kunnen horen. Dan zou ze gewoon op haar gehoor er op af kunnen lopen, het was een vrolijk lied. Dat kon ze zo horen. Met grote langzame stappen liep ze op de muziek af en zag toen een jongere jongen met bruin haar op een viool spelen. God wat was ze toch trots op zichzelf. Het raden van welk instrument het was en het nog goed hebben ook. 'Mooi lied. Dat was het enige wat er op dit moment in haarzelf opkwam. Ze voelde zichzelf nu behoorlijk stom en dom, maar gezegd was gezegd. Niets aan te doen, want de tijd kon ze niet terugdraaien.

Het lied was bijna aan zijn einde toen toen er iemand bij kwam staan. Ze zei, hij hoorde aan haar stem dat het een meisje was, dat ze het een heel mooi lied vond. Dat was een antwoord dat hij niet graag hoorde, doordat hij kon er nooit aan uit of ze het lied mooi vonden, of de manier waarop het gespeeld werd. Want beide kon.

Toch bleef hij nog heel even met gesloten ogen verder spelen. Een oude gewoonte die gebaseerd was op een van de favoriete zinnetjes van zijn pleegvader:"Als je ergens aan begint, maak het dan ook af." Daarna opende hij zijn ogen en zocht naar diegene die hem het complimentje had gegeven. Het bleek een groenharig meisje te zijn met grote ogen. "Bedankt" antwoordde hij, waarna hij snel verder ging met:" Speel jij ook?" Hopelijk wel, want buiten zichzelf wist hij nog maar van een ander dat die ook een instrument speelde. Maar hij had die ene jongen nog niet horen spelen...

De jongen met de bruine haren speelde stug door, maar het maakte haar helemaal niets uit. Eigenlijk vond Leya het wel fijn, misschien had hij haar opmerking niet eens gehoord? Dat zou alleen maar beter zijn. Ergens hoopte ze daar wel op, maar het leek haar te onwaarschijnlijk. Deze jongen zal het vast wel gehoord hebben. Ze bleef daar gewoon stug staan, het liedje en zijn muziekspel afluisteren. En dan als hij klaar was waarschijnlijk weer weglopen. Althans dat was haar plan, maar of de jongen dat toe zou laten? Ze had geen idee.
Toen de jongen klaar was met het muziekspel zag ze hoe hij haar bekeek, fijn.. Werd ze wederom door iemand bekeken, daar kon Leya dus echt niet tegen. Uiteindelijk hoorde ze zijn stem, althans ze dacht dat het zijn stem was die "Bedankt" tegen haar zei. 'Geen dank.' Een glimlach ontstond op haar gezicht. Al snel volgde " Speel jij ook?" de vraag van de jongen, meteen schudde ze met haar hoofd. 'Ik mocht willen dat ik dat kon, maar nee ik speel geen instrument. Ik ben meer van het dansen..' Met een scheve glimlach keek ze hem aan.

Ze speelde geen instrument. Jammer, het was altijd leuker om met twee te spelen dan alleen. Hopelijk vond hij binnenkort eens iemand die wel speelde. En dan nog liefst goed en een instrument dat er wat bijpaste. Maar dat dansen was wel iets wat hij moest onthouden. Muziek, dans en zang was allemaal een klein wereldje. Ze waren bijna onlosmakelijk met elkaar verbonden. Aangezien ze zei dat ze mocht willen dat ze een instrument kon spelen bood hij haar de viool en strijkstok aan. "Probeer het eens? Het is makkelijker dan het lijkt!" Eigenlijk was het juist een stuk moeilijker dan het leek, doordat je je vingers op exact de juiste plaats moest zetten. Een milimeter meer naar de hals en je speelde vals. Maar dat zei hij er maar niet bij...

Aan de ene kant voelde Leya zich niet helemaal op haar gemak. Ze wist niet precies waardoor het kwam, misschien vanwege het feit dat zij ook al te graag een instrument wilde bespelen maar dat niet kon? Nee dat was toch geen geldige reden? Nee toch? Nee dat kon niet zo zijn. Toch ..? De twijfel binnen in haar sloeg toe, maar ze liet het niet merken aan deze jongen. Plots bood deze jongen zijn viool en strijkstok aan haar aan. "Probeer het eens? Het is makkelijker dan het lijkt!" werd er plots door hem gezegd en ze pakte zijn spullen aan. Wat moest ze hier nou mee? Oké denk na, Leya. Hoe zat de jongen erbij? Dat was hetgeen waar ze aan moest denken, meteen schoot het haar te binnen. Ze zette het op dezelfde manier aan haar lichaam en pakte toen de strijkstok erbij. Zette haar vingers op de plek waar zij dacht dat ze hoorde. 'Oké dit gaat sowieso vals klinken denk ik..' Even zuchtte ze, moest ze het wel doen? Wilde ze zichzelf echt zo voor schut zetten? Wilde ze dat wel?

Goed, ze had in ieder geval al de juiste houding. De pols mocht nog een klein beetje omhoog, maar dat was nu even niet zo belangrijk. Haar instelling veranderen wel. "Oké dit gaat sowieso vals klinken denk ik.." was namelijk kompleet verkeerd. Ledorn probeerde haar wat goede moed in te praten en zei:"Het lukt je wel! Strijk gewoon met de strijkstok over de snaren. Als je je vingers er nog niet op zet kan er eigenlijk amper iets misgaan!" Dat was de zuivere waarheid. Zo lang je gewoon de vier basisnoten speelde kon er niet veel verkeerd gaan. Het was natuurlijk altijd mogelijk dat je op twee snaren tegelijk speelde, maar dat klonk nog altijd goed...

Plots zei de jongen "Het lukt je wel! Strijk gewoon met de strijkstok over de snaren. Als je je vingers er nog niet op zet kan er eigenlijk amper iets misgaan!" tegen haar. 'Oké dan, mijn handen weg laten van de snaren.. Deal.' Glimlachend keek Leya de jongen aan en pakte de strijkstok erbij. Even trok ze een bedenkelijk gezicht en zorgde dat haar vingers net boven de snaren waren. Even twijfelde ze, zal ze dit wel doen? Het zou sowieso vals klinken, dat sowieso. Met een twijfelende blik in haar ogen zorgde ze ervoor dat de strijkstok de snaren raakte.

- Blegh had beter gekund.

"Goed zo!" loofde hij haar toen ze gebruik maakte van het instrument. Het klonk niet perfect, maar het was zeker niet slecht voor een eerste keer. Om er voor te zorgen dat ze bleef voortdoen, voegde hij er nog aan toe:"Probeer eens om een vinger op een snaar te zetten. Hoe dichter bij de brug, hoe lager je speelt. Maar als je je hand meer naar de klankkast toe beweegt, dan wordt het geluid hoger." Hopelijk ging ze niet opgeven als ze straks even (flink) vals speelde. Hij vondt dit eigenlijk wel plezierig. Maar ze deed haar best, tenminste dat dacht Ledorn, en meer kon hij niet van haar verwachten...

Heel onverwachts klonk het inderdaad niet eens zo vals, Leya keek er zelf ook al heel erg van op. "Goed zo!" Haar ogen glunderde nu letterlijk, ze had niet verwacht dat ze het niet-vals liet klinken. Ze voelde zich plots zo trots. "Probeer eens om een vinger op een snaar te zetten. Hoe dichter bij de brug, hoe lager je speelt. Maar als je je hand meer naar de klankkast toe beweegt, dan wordt het geluid hoger." Zal ze dat wel doen? Straks klonk het toen wel heel erg vals? Ach wat viel er nou eigenlijk te verliezen? Inderdaad helemaal niets, ze keek naar de viool en deed een van haar vingers op een snaar. Ze slaakte ene zucht en streek toen weer met de strijkstok over de snaren heen.

Het was een tijd geleden dat Sasuke hier nog was geweest. Sinds het incident met Itachi was hij gewoon weggelopen om dan weer op Shadra te gaan trainen, dat was een zeer goed idee geweest want hij voelde zich beter dan ooit. Het was zo lang geleden, maar toch had hij problemen met een lach op zijn gezicht te toveren. Geen enkele beweging in zijn mond leek te willen lachen, dus het bleef een neutraal, misschien zelfs slechtgezinde gezichtsuitdrukking. Hij zuchte even en keek op de kaart die hij op had gefrommeld in zijn tas. Hij vouwde het weer dicht en besloot naar het grasveld te lopen. Een populaire plaats om nog wat extra te trainen. Hij arriveerde er en begon zijn slagkracht te oefenen op de grond. En dat was goed, want de grond zakte enkele decimeters naar beneden. Dit herstelde hij met een eenvoudige spreuk. Hij hoorde dan wat viool en keek de twee personen aan die ermee aan het knoeien waren. Hij rolde met zijn ogen en liep op beiden af. Hij luisterde naar het vioolspel en grijnsde kort, een soort van glimlach, best geforceerd als je hem goed kende dan zag je meteen dat hij helemaal niet kon glimlachen. Het meisje kon het al redelijk voor wat hij hoorde. "Goed zo!" Moedigde de andere jongen haar aan, wat een efficiënt effect had. Het meisje begon te glunderen. Ze speelde weer een noot en deze klonk naar zijn normen weer niet vals. Hij keek beide aan en zei dan: “Sorry dat ik hier opeens zo voor jullie neus sta, ik hoorde jullie viool spelen en ja ik wou eens komen kijken. Ik ben Sasuke Uchiha.” Het kwam er wat stroef uit maar dat was beter dan niets nietwaar. “Probeer nu eens meerdere tonen.” Zei Sasuke, maar helaas klonk zijn stem vlak en niet aanmoedigend. Hij was niet het type dat emoties in zijn stem kon leggen, laat staan tonen. Dat was helemaal de schuld van zijn broer, maar aan hem probeerde Sasuke niet te denken. Hij bleef naar beiden kijken.

(sorry dat ik jullie kom storen )

Terwijl Leya deze viool nog steeds vast had en met de strijkstok streek ze nog steeds even over de snaren. Maar heel goed klonk het niet echt, althans het klonk niet zoals bij de jongen die daarnet speelde. In eerste instantie had ze niet door dat er nog een jongen bij was komen staan, maar toen de jongen “Sorry dat ik hier opeens zo voor jullie neus sta, ik hoorde jullie viool spelen en ja ik wou eens komen kijken. Ik ben Sasuke Uchiha.” hen beide zei stopte ze abrupt. Ze wilde niet dat er meerdere mensen haar vioolspel zouden kunnen horen, vooral niet als het vals zal worden. Nee dan al helemaal niet. Meteen ging ze uit de positie en keek naar de jongen. 'Mijn naam is Leya Araceli Dore Lefkothea.' Nog nooit had ze haar hele naam tegen iemand gezegd, maar goed. Het leek haar wel zo beleefd omdat de jongen het zelf ook deed. Eigenlijk wist ze niet eens hoe de jongen van de viool heette, maar dat zal ze gauw genoeg te horen krijgen als hij zich ook voorstelde. “Probeer nu eens meerdere tonen.” 'Eh om eerlijk te zijn, ik weet niet hoe dat moet.' Op sommige momenten voelde ze zich echt onwijs dom en dit was een van de vele momenten. 'Maar de viool is van deze jongen..' sprak ze uiteindelijk snel uit om een ander gesprek aan te knopen en keek naar de jongen van de viool. 'Hij is vele malen beter, laat eens wat horen!' Glimlachend keek ze naar de jongen en gaf ze zijn eigen spullen weer terug aan. Ze vond het vele malen fijner om iets goeds aan te horen, dan dat ze zelf iets wat ze niet kon moest gaan performen.

“Sorry dat ik hier opeens zo voor jullie neus sta, ik hoorde jullie viool spelen en ja ik wou eens komen kijken. Ik ben Sasuke Uchiha.” hen beide zei stopte ze abrupt. "Je moet niet stoppen hoor, je doet het aardig goed."
'Mijn naam is Leya Araceli Dore Lefkothea.' zei het meisje en Sasuke zei dan vervolgens "Ik ga je gewoon Leya noemen, is wat korter." Hij probeerde te glimlachen maar nog steeds kwam er geen beweging in. Hij werd er soms wel wat door geïrriteerd, hij hoorde gelukkig te zijn. “Probeer nu eens meerdere tonen.”
'Eh om eerlijk te zijn, ik weet niet hoe dat moet.' zei Leya en Sasuke nam de viool voorzichtig uit haar handen. " Wat je moet doen is eigenlijk je vingers hier te houden." Hij zette zijn vingers op de snaren het verste van het punt waar hij zijn kin op zette. Hij sloot zijn ogen en begon zelf een zacht deuntje te spelen. Vroeger was dit zijn favoriete instrument, hij speelde altijd hetzelfde en nu ging hij het ook doen. Hij had het niet gevraagd maar dat kon hem nu even niet schelen. 'Maar de viool is van deze jongen..' sprak ze uiteindelijk snel uit om een ander gesprek aan te knopen en keek naar de jongen van de viool. 'Hij is vele malen beter, laat eens wat horen!' Sasuke hoorde het vaagjes en eenmaal zijn stukje viool gedaan was gaf hij de viool aan de jongen. "Mijn excuses, ik wou zelf nog eens spelen eerlijk gezegd." Hij wreef even over de achterkant van zijn hoofd alsof hij zich schaamde, alleen kon je het niet van zijn gezicht aflezen.

(deuntje: https://www.youtube.com/watch?v=HCUFe8G42_k&feature=related)

"Je moet niet stoppen hoor, je doet het aardig goed." Fronsend keek Leya naar de jongen en haalde toen nonchalant haar schouders op. 'Vind je?' vroeg ze toen met een hoopvolle blik aan Sasuke. "Ik ga je gewoon Leya noemen, is wat korter." Lachend knikte ze met haar hoofd en stak toen haar duim naar hem op dat het goed was. 'Dat is ook de bedoeling. Maar ik noem jou ook gewoon Sasuke hoor,' zei ze terwijl ze alweer haar beide schouders ophaalde. Het was helemaal niet de bedoeling dat deze jongen haar ook daadwerkelijk 'Leya Araceli Dore Lefkothea' zou noemen, gewoon Leya was perfect. Het liefst wilde ze dat iedereen haar gewoon zo noemde. Sasuke pakte de viool uit haar handen en zei " Wat je moet doen is eigenlijk je vingers hier te houden." tegen haar. Ze keek naar hem en zijn handelingen, deze jongen die zichzelf Sasuke noemde kon zelf ook nog best goed viool spelen. 'Je kan zelf ook goed viool spelen, mijn complimenten.' Een glimlach ontstond op haar gezicht en keek toen even naar de jongen, die snel de viool en strijkstok aan de jongen gaf van wie ze waren. 'Door jullie geweldige talent voor viool spelen, kan ik merken dat ik dat ik er niets van kan,' zei ze lachend tegen hem en knikte met haar hoofd. Ergens vond ze het wel grappig. Zij konden het vet goed bespelen en dan zeiden ze tegen haar dat het niet slecht was? "Mijn excuses, ik wou zelf nog eens spelen eerlijk gezegd." Toen Sasuke dat zei en op zijn achterhoofd wreef, vond ze het onwijs schattig en grinnikte toen even. Ook al was het niet bedoeld om schattig over te komen, toch kwam het zo bij hem over.

Ledorn's stuk

Er kwam een nieuwe, zwartharige jongen bij, die zich voorstelde als Sasuke en dan nog wat. Toen ook het meisje zich voorstelde besefte hij dat hij het ook nog niet had gedaan en dat hij haar naam tot nu toe nog niet had geweten. "En ik ben Pancho!" Dan liet hij ze even praten, waarna die Sasuke zomaar zijn viool nam? Hij kon het toch eens vragen? Maar toen hij even later zijn excuses aanbood en vertelde dat hij het ook graag nog eens wou doen was het al lang vergeven en vergeten. Ledorn's pleegvader zei immers altijd: Als iemand iets graag doet, dan gaat hij soms ver om dat ook effectief te kunnen doen.

Toen ook Sasuke een stuk gespeeld had, nam hij de viool aan en besefte dat hij nog een flink violist was tegenkomen. "Jij hebt toevallig geen viool meegenomen naar SSA?" vroeg hij. Het was immers veel leuker om met twee te spelen dan alleen... Daarna speelde ook hij een stuk uit zijn repertoire...

Plots stelde de jongen van de viool zich voor als Pancho.. Wacht? Pancho? heette deze jongen nou echt Pancho? Even moest ze haar lach onder drukken, gelukkig lukte dat daadwerkelijk ook. 'Leuke naam,' complimenteerde Leya de jongen toch nog ondanks dat ze zijn naam eigenlijk eerder gezegd hilarisch vond. Maar daarom zei ze ook leuk in plaats van mooi, leuk kan je in haar ogen verstaan onder meerdere dingen. Zoals leuk als in grappig en ja. Gewoon op meerdere manieren. Op een of andere manier voelde ze zich er niet meer echt tussen passen, tussen die twee. Ze konden allebei vet goed viool spelen en zij.. het enige wat zij kon met muziek was erop dansen en dat nog niet eens goed. Ze danste echt gewoon voor de plezier.

- Blegh kort stukje..

"En ik ben Pancho!" De jongen heette dus Pancho en hij was er blijkbaar nog trots op ook, niet dat Sasuke hem dat verweet want het was een heel unieke naam en Sasuke knikte "Aangenaam... Pancho." Sasuke had de viool overhandigd en hij keek wat om te beurt naar beide. Misschien vond Pancho hem wel onbeschoft maar het hem echt schelen deed hij niet want hij vond het vrij normaal dat hij gewoon dingen kon nemen als de persoon waarvan het was er zelf bijstond. Maar dat was geheel zijn filosofie. "Jij hebt toevallig geen viool meegenomen naar SSA?" vroeg Pancho. "Jawel ergens in een van mijn koffers op m'n kamer, ik zal hem wel eens zoeken. Of het zit hier in mijn tas, ik voel de laatste tijd het gewicht van mijn eigen tas niet meer" Dan begon Pancho zelf te spelen en eerlijk gezegd vond hij het muziekstuk maar niets. Maar dat gewoon omdat hij niet van puur klassiek hield. Maar de jongen kon wel viool spelen. Hij ging zitten op de grond en opende de tas om dan tot de conclusie te komen dat hij ze wel bijhad. "Om het even minder serieus te maken." Hij nam de stok die er nu niet bepaald nieuw uitzag en hij begon een stukje te spelen dat hij had van een videogame.

(https://www.youtube.com/watch?v=VSBefGi7F-Y&feature=related)

Buitengesloten. Ja, zo voelde Leya zich op dit moment. Het was waarschijnlijk moeilijk te begrijpen voor anderen, maar zo voelde ze zich wel vaker. Met nog steeds diezelfde scheve glimlach op haar gezicht luisterde ze naar het gesprek tussen de jongens genaamd Sasuke en Pancho. Het ging zoals ze al verwacht had over de viool en daar kon zij natuurlijk weer eens niet over mee praten. Ze wist niets af van dat instrument, maar misschien boeide het haar gewoonweg erg weinig? Het was moeilijk om je in een gesprek te voegen waar je werkelijk niets van begreep. Het enige wat ze begreep was; "Jij hebt toevallig geen viool meegenomen naar SSA?" waarop Sasuke antwoordde met "Jawel ergens in een van mijn koffers op m'n kamer, ik zal hem wel eens zoeken. Of het zit hier in mijn tas, ik voel de laatste tijd het gewicht van mijn eigen tas niet meer." Leya zag hoe Sasuke iets tevoorschijn haalde uit zijn tas en slaakte een diepe maar onhoorbare zucht. Wat was dit toch saai om er gewoonweg bij te staan, maar die glimlach op haar gezicht verdween mooi niet. Ze was gewend aan die fake glimlach op haar gezicht, die stond er gewoonweg op. "Om het even minder serieus te maken." zei Sasuke tenslotte en begon een muziekstuk te spelen. Het klonk vele malen anders dan de muziekstukken die Pancho speelde. Maar ze vond beide erg mooi en leuk om aan te horen. Ze had geen specifieke voorkeur, in ieder geval nog niet. Wie weet veranderd dat later nog wel?

PROFILE MAGICIAN

» playing for my own
» playing
» Playing with him.. or her?
» arraving and already playing
» Just playing [Open]

Just Playing

Just Playing

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen