Het was nu al bijna een vijftal maanden sinds de dood van Malaika. Haar dood was nog steeds niet voor de volle honderd procent verwerkt door Norwood, haar partner. Hij had het zingen weer opgepakt om zijn frustraties weg te werken en had zelfs een album er mee op de markt weten te brengen. Het was allemaal rustig geworden. Stil zelfs in de woonkamer van Norwood's appartement. Aageth deed zijn ding en Norwood deed zijn ding. En zo regelmatig kwamen ze bij elkaar zitten om gezellig te praten, samen wat te doen. Zijn zoon kon er redelijk mee overweg inmiddels en het deed Norwood goed om de ontwikkelingen in het kind te zien.

Echter was de laatste tijd Norwood iets opgevallen, zijn leermeester, Lesaiah had regelmatig een sfeer om haar heen hangen die niet veel goeds zei. Ze leek zo down en het maakte Norwood gemotiveerd zijn problemen aan de kant te schuiven en zich verder te ontwikkelen. Norwood liep met een onbekend persoon over het grasveld van Starshine Academy. De persoon was wat langer dan Norwood, had grijs kort haar en een zwarte kleding aan. Hij was wat ouder dan Norwood en had net als Norwood een bril op. Met een kalme pas liep Norwood langs de man. "Dus je hebt iets ontvangen van je vader, een erfenis?" sprak de stem van de man kalm. "Uhu, Zabima. Hij heeft me iets nagelaten..." sprak hij kalm. Zabima glimlachte. De man was in feite de tweede vorm van Norwood in een menselijke gedaante. Norwood glimlachte kalm en stond stil op een open stuk. Een briesje speelde met zijn haren. Wat is het dan? sprak Zabima kalm. "Je zult het wel zien. Norwood sloeg zijn handen vlak tegen elkaar en mompelde een spreuk. Een silhouet van zichzelf verscheen tegenover de twee. De lange mouwen van Norwood verborgen de daadwerkelijke erfenis die zijn vader had nagelaten. De ogen van Norwood keken naar Zabima en knikte dat hij wat naar achteren moest. Zabima veranderde terug naar zijn grote uilenvorm en vloog op een afstandje en landde daar weer neer. Norwood stroopte een mouw op. Een tattoo dat leek op een cryptische inscriptie kwam tevoorschijn. Norwood hief zijn arm voor zijn gezicht waardoor de tattoo op de kloon gericht was. De kloon was net als Norwood alleen dan een zwarte massa met gelige ogen. Norwood sloot zijn ogen. De tattoo vormde vezels, flinterdunne draden die zich verweefde tot dikkere. Het ging in zo'n rap tempo dat het leek alsof het een massa werd. Al snel verscheen het ijzeren blad met net zo'n vreemde inscriptie er op. Norwood zweeg enkel en keek naar Zabima. Dus je gaat trainen? sprak de stem kalm. "Uhu, ik kan Lesaiah niet teleurstellen. Ik doe dit niet voor mijzelf ik doe dit voor haar...als ik op zijn minst kon uitvinden wat er dwars zat..." sprak Norwood enkel. De zeis bleef met een dunne draad verbonden aan zijn tatoeage en Norwood zette een sprint in. Hij rende op de kloon af die inmiddels net zo'n zeis had. Hij haalde uit en het geluid van metaal tegen metaal klonk. De twee waren snel en rende langs elkaar heen sloegen elkaar met de zeis en wisten iedere aanval te blokkeren. Het was een strijd waarin twee gelijken tegen elkaar op stonden, eentje die oneindig door zou kunnen gaan. Zabima keek kalm toe en sloot halverwege zijn ogen. In plaats van jezelf verstoppen mag je jezelf ook wel prijs geven. Mij houdt je niet zo snel voor de gek. sprak zijn lage stem kalm tegen het niets. Zabima draaide zijn hoofd een kwartslag en keek naar een specifiek punt. Hij maakt zich zorgen om u....Vrouwe van het woud... sprak hij verder. Norwood was zo druk bezig dat hij de aanwezigheid van Lesaiah nog niet had gemerkt. Zabima was echter zo alert op de omgeving dat hij Lesaiah wel opmerkte en daardoor haar aansprak.

[Lesaiah only]

De zeis:

De tatoeage: