So far away.

(Bader ze dan maar xD)

Madeline liet zich overeind helpen door Savador en luisterde naar zijn woorden. Haar blik ging daarna naar de muur. Zachtjes schudde ze haar hoofd. ''Dat denk ik niet. Het is niet de eerste keer dat tegenpolen nader tot elkaar komen'' zei ze zacht. ''Maar ik heb een sterk vermoedde dat Deshas en Clera hier meer van weten. Afgaand op wat ik gehoord heb de laatste keer dat die twee vochten'' zei ze. Ze wou niet accepteren dat het kwam omdat zij en Savador nu eindelijk goed met elkaar overweg konden. Dat zou ze niet toestaan.

Savador toonde even een opgeluchte glimlach. Voor een moment dacht hij dat het allemaal daaraan had gelegen. 'De laatste keer dat ze vochten, zeg je. En wanneer was de laatste keer? Niet zo lang geleden, maar waarom wordt de magie binnenin die muur juist nu zo sterk?' vroeg hij zacht. Hij wilde de muur weer benaderen om de stenen te bevoelen, maar hij herinnerde zich weer wat er met Madeline gebeurde en bleef dicht bij haar staan. Zijn handen trilden lichtjes van de tintelingen. Het was alsof ze als magneten door de muur werden aangetrokken.

''Dat is dus het deel dat ik niet begrijp'' zei Madeline licht gefrustreerd. Langzaam en voorzichtig naderde ze de muur weer. Ze begon zachtjes in een vreemde taal wat te mompelen. Het was oud Shadraans. Lang geleden toen de zeven planeten nog geen internationale taal hadden had elke planeet zijn eigen talen en dialecten. Madeline had tijdens haar studie jaren een vak dode talen gevolgd en kon dus vrij goed Shadraans al had ze wel nog altijd een Novaanse uitsprak van sommige woorden. Het leek wel of ze tegen de muur sprak. Een laag gegalm kreeg ze als antwoord. ''Vertel me waarom je zo gespannen bent'' zei ze in het oud Shadraans. De muur galmde en liet de grond een beetje trillen. Madeline kon er vaag een paar woorden uit op maken.

Savador wilde Madeline aan haar mouw terugtrekken toen ze weer naar de muur terugliep, maar bleef verbouwereerd staan. Hij wist dat de woorden die ze mompelde in het Shadraans waren, maar omdat hijzelf niet geleerd was in het oud-Shadraans kon hij enkel de eenvoudigste woorden begrijpen. Als zijn ouders er nog waren geweest hadden ze hem ongetwijfeld een tik op de oren gegeven dat hij Madeline gewoon liet spreken; in zijn familie was een Novaan die Shadraans sprak taboe, ook al kende je die persoon niet, mocht je er enkel bijstaan maakte dat de familie al ten schande. De Novaanse uitspraak van sommige woorden klonken als valse vioolnoten, maar Savador probeerde in zijn hoofd alles op een rijtje te zetten en te vertalen wat Madeline zei. Met veel moeite kon hij het verstaan. Hij hield grip op een groot stuk afgebrokkeld rots toen de muur met gegalm en getril antwoordde. Langzaam en behoedzaam waagde Savador zich ook dichterbij, en bleef vlak achter Madeline staan.

De muur vertelde Madeline over de grote oorlog lang geleden waarbij dit gebouw veranderde in de ruine die het nu was. Dat wist ze al maar toen zei het gegalm en de trillingen haar iets dat ze niet wist. Madeline knikte zo af en toe wat nadenkend. Uiteindelijk draaide ze zich om naar Savador en schrok eventjes omdat hij zo dicht achter haar stond. Ze had niet eens doorgehad dat hij naar haar toe was gelopen. ''Ik weet niet wat je er zelf van verstaan hebt maar deze magie is gespannen omdat ze aanvoelen dat ergens anders hier twee hele sterken soorten magie op het punt staan in botsing te komen. Dat kan het einde van de school betekenen'' zei ze. Ze wendde haar blik af. ''Ik had het aan moeten zien komen. Ik had niet weg mogen gaan ik had het hier moeten blijven controleren'' zei ze zacht meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders.

Savador keek met een vragende blik op Madeline neer toen ze zich naar hem omdraaide. Om het oud-Shadraans van haar te verstaan vond hij al knap lastig, maar van het gegons en gezoem van de muur stak hij nog minder van op. Er verscheen een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen bij het horen van haar woorden. Het einde van de school wilde hij nog lang niet meemaken, niet nu hij er de hele leiding over had. Savador grijnsde breed. 'Dat zou helemaal niet nodig zijn geweest, Madeline,' zei hij op een nonchalante toon terwijl hij bemoedigend over haar schouders wreef. 'Bovendien ben ik hier nu het hoofd van de school, en zolang dit mijn school is verbied ik alles wat me niet aanstaat. We gaan gewoon op zoek naar waar de magiebronnen in botsing dreigen te komen en maken er simpelweg een einde aan. Dat klinkt toch niet onmogelijk voor je, wel dan?' Savador draaide zich om zodat hij zijn verbeten gezicht van Madeline af kon keren. Grote woorden, mislukte acties, zo is het al wel vaker gegaan. Van binnen vloekte hij en wenste hij iedereen naar de hel. Waar kon hij in hemelsnaam zo snel de locatie van de magiebronnen onderhalen voordat alles en iedereen de lucht in ging?

Madeline zuchtte even zachtjes. ''Makkelijker gezegd dan gedaan. Die bronnen opsporen dat kost tijd. Waar ik wel inmiddels achter ben is dat het hier enkel om licht en duistere magie gaat. Met de licht magie zal ik snel klaar zijn, zoveel Novanen zitten er niet hier op school. Maar Shadranen daar integen. Daar ben ik nog wel even mee bezig. Dat kost tijd Savador en ik ben er niet zo zeker van of we die tijd wel hebben'' zei ze moedeloos. Ze ging zitten en staarde zwijgend naar de muur. Ze was diep in gedachte verzonken. Wat was het meest voor de hand liggend? Waarom kon ze de oplossing niet zien?

Savador liet zijn zorgen van zich afglijden na het horen van Madeline's woorden. Althans, daar leek het op. Hij draaide zich breed grijnzend naar haar om. 'Als we niets proberen en we hier gewoon als een stelletje dooie eenden blijven zitten komt er zeker niets van terecht,' zei hij met gespreidde armen. 'Zoeken vergt vooruitgang. We kunnen het minstes proberen en wie weet komen we de oplossing vanzelf tegen.' Savador liep naar Madeline toe en bleef vlak voor haar voeten stilstaan. Voor een moment keek hij met een strenge blik op haar neer, alsof ze een ongehoorzaam schoolmeisje was, maar het duurde niet lang of hij stak al bemoedigend een reikende hand naar haar uit. 'Stilzitten of voorkomen dat Starshine vergaat?' vroeg hij zacht.

Madeline luisterde maar half naar Savador's woorden. Haar gedachte bleven op volle toeren werken. Ze schrok op toen hij ineens voor haar neus stond. Ze keek omhoog in zijn strenge blik. Als hij haar zo aankeek voelde Madeline zich ineens weer een leerlinge. Een kleine glimlach speelde rond haar lippen terwijl ze zijn hand aannam. ''Veel keuze heb ik niet echt, wel dan?'' vroeg ze zacht terwijl ze zich met zijn hulp overeind trok. Ze liet Savador's hand daarna los en begon te ijsberen terwijl ze hardop haar gedachtes uitsprak zodat Savador ook kon horen waar ze aan dacht. ''Goed, even alle feiten op een rijtje. Deze ruine is gevuld met licht magie en duistere magie als een soort tijdbom die elk moment kan afgaan. Beide soorten magie is verboden aan iemand hier op school. Omdat de magie in de ruine op ontploffen staan moeten die beide magican's dat ook zijn. Waar kan je zoiets als een gedrags document van iedereen op school?'' vroeg ze als laatste half mompelend. Ineens sloeg Madeline zich met de vlakke hand tegen haar hoofd. ''Natuurlijk. De school argieven'' riep ze uit. Ze draaide zich om naar Savador. ''Ik kan daar niet meer bijkomen maar jij nu wel. In de school argieven staat elk document van iedereen die hier ooit gestudeerd heeft. We zoeken in de laatste argieven en als we er in eentje vinden dat een Novaanse leerling altijd ruzie heeft met een Shadraanse leerling..'' zei ze maar de rest van de in bleef onuitgesproken. ''Negen van de tien keer zit je goed'' zei ze en keek Savador strak aan.

Nadat hij Madeline overeind had getrokken liep Savador met over elkaar geslagen armen naar een iel boompje toe om er tegen aan te leunen. Met gesloten ogen luisterde hij kalm naar de gedachten die ze uitte. Nu hij het hoofd van de hele school was vroeg hij zich eigenlijk af waarom hij nog niet in paniek was geraakt. De omgeving stond immers op springen. Toen Savador zijn ogen weer opende staarden ze Madeline recht aan. 'Negen en een half van de tien keer. Ik heb het vaker goed dan je denkt, Madeline,' zei hij zacht en in zijn stem was een lichte toon te horen, nauwelijks opmerkbaar, alsof hij op zijn teentjes was getrapt. Hij ging er niet verder op in en liep kalm een stukje van de boom weg. 'Archieven dus?' zuchtte hij nadrukkelijk. Hij stopte en plaatste zijn handen in zijn zij alsof hij diep nadacht. Een moment later keek hij Madeline van over zijn schouder met halfdicht geknepen ogen aan. 'De enige personen die nu in mijn hoofd opkomen zijn Aigaithis en Imeth, maar van de duizenden archieven betwijfel ik dat. Ik begrijp het dat je het amuserend zou vinden om me hopeloos tussen die duizenden archieven te laten zoeken, maar de tijd dringt immers. Jij kent de school en haar leerlingen beter dan ik, Madeline. Wellicht moet ik de archieven onder je neus duwen?' zei Savador op een zachte toon. Hij wendde zijn blik van Madeline af en liep peinzend een stukje verder.

Norwood sprong ineens op een muur omdat hij de rillingen net zo goed had opgemerkt. Hij sprong naar beneden en keek de twee aan. "Misschien kan ik helpen met het zoeken..." zei hij en keek naar Savador. Hij keek even naar Madeline maar keek daarna weer terug. Hij keek serieus. "Als de school op instorten staat help ik graag mee om hem overeind te houden. Zelfs in gevallen wanneer het schoolhoofd iemand is die je niet mag..." zei hij en keek even naar Savador. Hij keek hem aan met een blik die eens niet gevuld was met haat maar met behulpzaamheid.

Savador liep geheid en diep in gedachten verzonken verder van de afgebrokkelde muren van de ruïnes weg. Hij bleef als versteend midden in een beweging stilstaan toen hij Norwoods stem achter zich hoorde. Als vanzelf voelde hij woede opkomen dat zich als een gif door zijn lichaam verspreidde. Hij staarde hem met een vernietigende blik over zijn schouder aan. Even leek het erop alsof hij in woede zou uitbarsten, maar hij draaide zich kalm weer om en zweeg een paar minuten voor hij sprak. 'Norwood,' zuchtte Savador met een duidelijk geïrriteerde ondertoon in zijn stem. 'Heb ik je ooit wel eens verteld dat je manier van doen zo zacht als satijn is en je onwetendheid zo troebel als mist op water?' Hij ging totaal niet op zijn hulpbiedende voorstel in. 'Allerminst heb ik jouw hulp nodig. Ik geef je de functie van laaggeplaatste jachtopziener, hier en nu. Verderop staan nog wat boompjes die kou hebben gevat. Als je je doktersjas wilt aantrekken en er even een kijkje wilt nemen?' Savador liep kalm over de vlakte voor de ruïnes verder, alsof Norwood zijn moment van rust en nadenken nooit had onderbroken.

Norwood hoorde zijn woorden en zuchtte. Hij had zo'n reactie al verwacht. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om en haalde zijn schouders op. "Het is niet mijn schuld als de school ten onder gaat. Jij bent immers de verantwoordelijke.." zei hij en sprong over de muur. Hij bleef er zelf echter nog tegen staan om af te wachtten wat Savador nog zou zeggen.

PROFILE MAGICIAN