So far away.

Madeline zat met een deken om zich heengeslagen tegen een half afgebrokeld stuk muur. De helft van de gehele kamer was weg maar ze had hier tenminste een dak boven haar hoofd. Of gedeeltelijk in elk geval. Madeline kon vanaf de plaats waar ze zat de torens van de school zien. Ze zuchtte even. Haar thuis, de school, het was zo dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg. Toch zag ze er beter uit dan een paar dagen geleden. Ze sliep beter nu ze weer op vertrouwd terrein was en de wallen onder haar ogen waren verdwenen. Toch had ze wel nog een treurige blik.

Savador was eigenlijk van plan om terug te keren naar de kerkers om Donovan te observeren, maar nu hij een nieuwe opdracht werd opgedragen zou hij die allereerst uitvoeren. Ook omdat dit juist een opdracht naar zijn smaak was. Hij had zo gauw niet geweten waar hij moest zoeken om Madeline te vinden, maar uiteindelijk zag hij haar tegen een half afgebrokkeld stuk muur bij de oude ruïnes zitten. Zoals hij haar zag zitten zag ze er niet al te best uit, met die deken over haar heengeslagen en de treurige blik in haar ogen. Savador zette zijn vriendelijkste glimlach op - tot zover dat kon - en liep op Madeline af. 'Van waar dat hangende hoofd, Madeline?' vroeg hij zacht terwijl hij met een blik vol medelijden op haar neer probeerde te kijken. Hij knielde voor haar neer en keek haar onderzoekend aan. Savador liet zich uiteindelijk naast Madeline tegen de muur op de grond zakken en streek kalm een donkere lok uit zijn bleke gezicht.

Madeline's groene ogen keken even naar Savador op toen ze zijn stem hoorde. Maar daarna sloeg ze ze weer neer. Ze wou wel boos op hem zijn, zou wou wel kwaad en zelfs woedend tegen hem uitvallen maar ze kon het niet. Vooral niet als hij probeerde medelijden met haar te hebben. ''Wat wil je van me?'' vroeg ze zacht en keek even opzij naar Savador. ''Je hebt de school toch al, wat kom je hier nog doen?'' vroeg ze, ergens vermoeid.

Savador liet zich niet uit het veld slaan door Madeline's onverraste toon. Hij keek haar met een kalme glimlach aan en legde zijn armen over zijn buik. 'Niets bijzonders,' antwoordde hij zacht terwijl hij zijn blik van Madeline's groene ogen scheurde en over het terrein voor de ruïnes tuurde. In zijn gedachten haalde hij de titel van het boek weer te boven en grijnsde zwak; de titel was hem gelukkig nog niet ontgaan. Zoals Deshas hem nog op het hart had gedrukt zou hij er niet direct over beginnen. 'Ik kom enkel een praatje maken. Je ziet er ook uit alsof je daar behoefte aan hebt,' voegde Savador er zacht aan toe. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en bleef haar met een vreemde blik aankijken. Als hij boos was geweest was het intimiderend te noemen, maar nu was er veel charme in te vinden.

Gek genoeg had hij wel gelijk. Madeline had inderdaad behoefte aan iemand om mee te praten maar of dat nou Savador moest zijn. Ze keek hem even vanonder een blonde lok aan. Ze was verast door de manier waarop hij naar haar keek. Ze zou het charmerend kunnen noemen. Onbewust schoof ze een paar milimeter opzij, bij Savador vandaan. Ze keek daarna weer naar haar opgetrokken knieen. ''Eigenlijk heb je wel gelijk ja'' gaf ze zacht toe. Ze wist zelf niet echt goed hoe ze moest beginnen. Uiteindelijk besloot ze maar de vraag te stellen die haar al een tijdje teisterde. ''Wat ik eigenlijk al een tijdje wil weten. Toen in het kantoor, wat je toen zei. Meende je dat of zei je dat enkel om Norwood te stangen?'' vroeg ze zacht maar keek hem niet aan.

Savador zag vanuit zijn ooghoeken dat Madeline een klein stuk bij hem vandaan schoof. Hij ging kalm met een hand door zijn lange haar en besloot dat hij alle tijd had om haar vertrouwen te winnen. Het hoefde niet direct te gebeuren. Deshas kon vast wel wachten. Bovendien had hij ergens een diep verlangen om deze opdracht zo lang mogelijk te rekken. Hij ging met een vinger door een lok toen Madeline toegaf dat hij gelijk had. Savador keek haar rustig aan, maar van binnen was hij erg tevreden; dat vormde tenminste al een begin. Hij hoorde haar vraag en richtte zijn gouden ogen weer op het terrein voor hen, alsof hij diep nadacht. In werkelijkheid lag het antwoord al op het puntje van zijn tong. 'Madeline, waarom zou ik erover liegen?' zei Savador uiteindelijk met een kleine glimlach. Hij keek haar aan. 'Het is de waarheid. En als ik eerlijk moet toegeven teister je me zelfs nu nog in mijn dromen.' Zijn blik was nu wat onzeker op zijn lege handen in zijn schoot gericht. Savador had de drang om dichter naar Madeline toe te schuiven en moest veel moeite doen om zich in te houden. Als hij zich nu al overhaastte kon dit hele plan in duigen vallen.

''Sorry, maar ik moest het gewoon vragen. Ik weet dat je Norwood haat dus het leek me eigenlijk wel logisch'' zei Madeline zacht en keek weer naar haar opgetrokken knieen. ''Niet dat ik denk dat jij altijd liegt ofzo'' voegde ze er gauw aan toe met lichte paniek. Ze wou niet bot overkomen. Ongemakkelijk keek ze daarna even van Savador weg. Ze dacht na over zijn verdere woorden. Na een koude windvlaag trok Madeline de dunne deken wat dichter om zich heen. Het was wel te merken dat het weer vroeg in de lente was maar de ijskoude winter wind was nog steeds niet verdwenen.

Savador bleef een lange tijd met een lege blik voor zich uitstaren, maar keek Madeline toen breed grijnzend aan. 'Dat zijn één van de kenmerken waar Shadranen bekend om staan. Natuurlijk zijn ze niet allemaal zo..' Dat laatste was meer een hint waarmee hij op zichzelf doelde, maar dat was eigenlijk een leugen want hij was zowat de tel kwijt geraakt over hoe vaak hij mensen wel niet had voorgelogen. De directe aanpak zou de boel een stuk verdachter maken. Met hints kwam je een heel eind. Savador sloot zijn ogen en hield een hand op zijn haar, wanneer die in zijn gezicht werd geblazen door een koude bries. Hij hoopte snel dat de herfst weer kwam, het seizoen van regen en stormen. Zijn meest geliefde tijd van het jaar. Hij had een bloedhekel aan de lente en de zomer met haar zonovergoten dagen. Savador waagde het om Madeline even recht aan te kijken en zag dat ze de dunne deken dichter om zich heen trok. Hij was al bereid zijn vest aan haar uit te lenen maar besloot er nog even mee te wachten. Het zou te ongewoon zijn. Al eerder had hij zijn vest uitgeleend aan één van zijn leerlingen, en dat was na een hoop gemopper en geklaag.

''Nou ja, iedereen liegt wel eens'' zei Madeline. Savador's hint was haar zeker niet ontgaan. Toch voelde praten met hem nog steeds ongemakkelijk. Hij had immers nu haar baan en zij was zo'n beetje werkloos en dus eigenlijk niet welkom op het schoolterrein. ''Ik dacht erover om over een paar dagen terug te keren naar Nova. Ik heb nog een appartement daar uit mijn tijd als student. Dan ben je ook weer van me af'' sprak ze haar gedachtes hardop uit.

Savador toonde een veelbetekende glimlach. Hij zweeg echter en richtte zijn blik weer voor zich. Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem bij het horen van haar verdere woorden. Het deed zijn glimlach als sneeuw voor de zon verdwijnen. 'Madeline, wat zeg je me nu?' zei hij op een verbaasde toon. Hij keek haar aan alsof hij direct een antwoord verwachtte, maar liet haar nog niet eens een letterklank maken. 'Ik heb je nooit gezegd dat je weg moet,' ging hij wat teneergeslagen verder, 'het is waar dat ik je softe regeltjes zat was, maar dat betekent niet dat ik jou zat ben.' Savador wendde peinzend zijn blik af. Dit was niet langer acteerwerk, merkte hij. Dit waren zijn echte gevoelens. Hij rilde even toen er een nieuwe bries opstak maar besteedde er geen aandacht aan. Wat moest hij beginnen als Madeline hier weg zou gaan en dit plan onuitvoerbaar werd? Maar bovenal, wat als hij haar nooit meer kon zien?

Madeline keek Savador recht aan. ''Savador ik moet hier eigenlijk wel weg. Nu jij mijn baan hebt heb ik hier niks meer te zoeken. Ik ben werkloos om niet te zeggen momenteel een zwerver aangezien de school mijn thuis was'' zei ze en kon om die laatste zin een klein beetje glimlachen. ''Hoe dan ook ik mag niet meer op het terrein van de school komen. Ik zal geen andere keuze hebben dan weg gaan'' ging ze verder. Ze strekte even haar rechterbeen en leunde met haar hoofd tegen de muur waardoor ze naar de lucht keek. Na een nieuwe koude windvlaag blies ze even in haar handen om ze warm te krijgen. Tenminste dat probeerde ze.

Savador voelde zijn ontzetting plaatsmaken voor woede. Hoe durfde ze zomaar weg te gaan! Weg van de school en de sfeer.. en bij hem. Hij nam zich voor een kalme houding te blijven behouden en glimlachte treurig. 'Maar je gaat niet weg,' zei hij zacht. Zijn stem trilde een beetje. Hij schoof opeens dichter naar haar toe en staarde haar met een ernstige blik aan. 'Jij gaat niet weg,' herhaalde hij terwijl hij zijn met een vuurspreuk gewarmde handen om die van Madeline sloot. 'Ik geef je wel een uitvoerende taak. Geen zware, dat ga ik je niet aandoen. Maar je blijft. Eens een thuis, altijd een thuis.' Savador had zijn woede nu onder controle, maar de druk die hij op Madeline's handen uitoefende verraadde dat hij zich wel degelijk opwond. Hij voelde zich belemmerd om op zo'n softe manier tegen Madeline te spreken, maar hij wilde voorkomen dat ze op straat zou belanden en hetzelfde lot als hem zou ondergaan.

Madeline keek even op toen ze Savador's woorden hoorde. Ze bleef hem veerbijsterd aankijken toen hij haar handen vastnam en zei dat ze hier mocht blijven. Haar verbijsterde uitdrukking veranderde in een warme glimlach. Voordat ze het zelf echt doorhad omhelsde ze Savador. ''Dank je, je weet niet hoeveel dit voor me betekend. Deze school is werkelijk alles voor me'' zei ze half fluisterend tegen hem.

Savador voelde zich gerustgesteld bij het zien van Madeline's warme glimlach. Zijn warme handen om de hare voelden op slag klam aan toen hij door haar werd omhelsd. Het was alsof hij ter plekke versteende en zijn bloed veranderd was in ijswater. Behalve zijn hart, die bonkte zo hevig tegen zijn borstkast dat de pijn van zijn dubbelgeklapte long weer terugkeerde. Hij negeerde het volkomen en liet Madeline's handen voorzichtig los, om zijn handen vervolgens vrij te maken zodat hij haar kon vasthouden. Hij plaatste ze om haar middel en glimlachte. 'Geen probleem,' antwoordde Savador zacht. Hij wilde haar nog zoveel meer zeggen, maar hij kreeg het maar niet over zijn lippen.

Na een paar minuten liet Madeline Savador weer los. Ze streek even een lok haar achter haar oor en wendde haar blik even af. Ze voelde zich ineens een stuk minder ongemakkelijk. Ze keek daarna recht voor zich uit. Haar treurige blik was flink verminderd. Ze keek weer even naar Savador en nam een hap lucht om iets te zeggen maar sloot daarna haar ond weer en keek weer voor zich uit.

Savador voelde zijn wangen gloeien zodra Madeline hem weer losliet. Hij wendde zijn blik van haar groene ogen af en staarde wat stil naar de grond. Hij voelde zich warm en vredig van binnen, maar aan de andere kant piekerde hij in zijn gedachten wat Madeline nu precies voor hem voelde. Savador keek haar weer aan om een poging te wagen om zijn gedachtes te uitten, maar zag dat Madeline op hetzelfde moment ook iets wilde zeggen en keek weer weg. Het bleef een tijd stil, zodat nu enkel het zachte gesuis van een bries te horen was. Savador moest opeens breed grijnzen. 'Ironisch, niet? Novanen en Shadranen zijn elkaars tegenpolen, maar jij en ik..,' zei hij zacht. Hij maakte zijn zin niet af en staarde alleen zwijgend voor zich uit.

Madeline glimlachte even toen Savador begon te spreken. ''Zo gek hoeft het niet te zijn'' begon ze zacht. ''Ondanks dat tegenpolen elkaar vaak afstoten kunnen ze elkaar net als magneten ook aantrekken'' zei ze. Ze keek hem even zwak glimlachend aan. Een nieuwe windvlaag liet haar zachtjes klappertanden. ''Ik kon nooit echt goed tegen kou'' glimlachte ze zacht.

Savador dwong zichzelf zijn hoofd te draaien zodat hij Madeline recht kon aankijken. Zijn blik was ontzet maar zacht. Zat ze hem nu ook hints te geven of leek dat maar zo? Haar glimlach was hoe dan ook aanstekelijk. Als vanzelf verscheen er ook een kleine glimlach op zijn lippen. Savador twijfelde even bij het horen van haar laatste woorden, maar schoof toen nog dichter naar Madeline toe en trok zijn vest uit. Die hing hij over haar schouders. Misschien was zijn vest haar iets te groot, maar hij was nog warm door zijn eigen lichaamswarmte. Savador grijnsde zwak en wreef haar zacht en behoedzaam warm over haar armen.

Madeline grijnsde zwak terug naar Savador maar was ergens ook wel verbaasd. ''Krijg jij het zo niet koud?'' vroeg ze zacht aan hem. Toch trok ze zijn vest dankbaar om haar schouders heen. Ze merkte dat ze licht tegen hem aan leunde. Opnieuw nam ze een paar centimeter afstand. Misschien had hij haar alleen maar ziellig gevonden omdat ze het koud had meer niet. ''Je zal me vast wel zwak en laf vinden dat ik altijd zo over me heen laat lopen'' zei ze ineens zacht.

Savador schudde glimlachend zijn hoofd. 'Anders dan jij ben ik vuur gewend,' legde hij zacht uit. Dat was wel te zeggen na vijfentwintig jaar studie; vanaf het moment dat hij met vuurspreuken begon had er vreemd genoeg altijd al een zwavellucht om hem heengehangen. Hij wilde naar Madeline toeschuiven toen ze weer wat verder bij hem vandaan ging zitten, maar hield zich in. Het zou haar misschien toch niet bevallen. Savador staarde Madeline beduusd aan bij het horen van haar zachte woorden. 'Helemaal niet!' riep hij verontwaardigd uit. Hij besefte dat zijn toon misschien iets te overdreven had geklonken en sloeg daarbij zijn ogen neer. 'Hoe kun je zoiets denken? Je bent niet zwak en laf ben je al helemaal niet!' Savador wilde Madeline nu het liefst door elkaar schudden om die negatieve gedachtes te verhelpen, maar wat zou hij ermee opschieten? De opdracht die hem door Deshas was opgedragen dook weer op in zijn hoofd. Kennelijk liet hij zich meevoeren door zijn eigen gevoelens en was hij de taak even vergeten. Savador wreef met een ernstig gezicht over zijn nek. Hij dacht dat het een leuke opdracht was, maar zijn eigen gevoelens overwinnen was toch veel lastiger dan hij had gedacht. 'Waarom denk je dat, Madeline?' vroeg Savador zacht.

''Het is oke als je dat denkt hoor. Ik zit er niet mee. Vooral eigenlijk omdat ik mezelf zo zie. Ik ben niet altijd als dit geweest Savador. Waarschijnlijk komt het door m`n moeder'' zei Madeline zacht. Ze sprak bijna nooit over haar ouders tegen bijna niemand. Zelfs Norwood wist het fijne er niet van. ''Vroeger als kind was ik vrij opstandig en agressief. Ik belandde op school vaak in gevechten. Het deed mijn moeder altijd pijn me zo te zien maar dat kon me niks schelen. Haar ook niet, ze bleef hoe dan ook van me houden en gaf me de ene kans na de andere om te bewijzen dat ik niet agressief was. Ze was zo vergevingsgezind en meelevend. Ik was zo harteloos tegen haar toen de tijd. Ondanks alles zei ik haar elke morgen als ze naar haar werk ging wel altijd gedag en dat ze voorzichtig moest zijn. Ze keek me dan altijd aan met zo`n brede glimlach waar je wel vrolijk van moest worden. Daarom geef ik mezelf de schuld dat ze dood is. Op een dag, ik was die vorige avond pas laat thuisgekomen van een feest ondanks dat het me verboden was en ik moest nog een proefwerk leren. Het was midden in de acht dat ik in slaap viel. De volgende ochtend toen mijn moeder naar haar werk ging kon ik niet eens wakker blijven om haar gedag te zeggen. Die dag kreeg ze een fataal ongeluk en stierf. Het was alsof er iets in me knapte. Vanaf dat moment probeer ik zoveel mogelijk op m`n moeder te lijken. Om haar trots te maken. Ik probeer net als zij altijd het goede in mensen te zien'' vertelde ze. ''Vanaf dat moment waren ik Hatori en Mèadraid alleen. Hatori zorgde een beetje voor ons en was als een soort vader voor me. Mijn eigen vader was namelijk al twee jaar voor het ongeluk van mijn moeder weggegaan'' zei Madeline. Ze keek Savador niet aan. Na een paar minuten van zwijgen draaide ze tochhaar hoofd zijn kant op. ''Ik heb dit nooit aan iemand verteld. Zelfs Norwood weet het niet'' zei ze.

Savador staarde afwezig naar zijn handen terwijl hij naar Madeline's verhaal luisterde. Toen ze was uitgesproken werd hij overspoeld door een golf van verdriet. Het deed hem sterk denken aan zijn eigen mislukte jeugd. 'Het maakt niet uit hoeveel je veranderd bent. Je bent niet zwak!' hield hij vol op een misschien iets te nijdige toon. Hij wierp Madeline even een vlammende blik toe, maar keek toen weer voor zich. 'Het spijt me voor je moeder,' zuchtte hij zacht. 'Bij mij ging het er ook heftig aan toe, maar dan omgekeerd. Vroeger was ik ook veel anders dan dat ik nu ben. Aurore en Mauriccio, mijn nicht en neef, ze kennen me nog zoals de vrijgevende man die ik was voordat ik hier kwam. Maar ik ken die andere kant niet meer.' Savador streek een lok achter zijn oor en friemelde nadenkend aan zijn paarse oorbel. 'Ik heb vroeger..,' ging hij zacht verder, maar hij stopte halverwege de zin en zweeg. Hij wilde zeggen hoeveel misdaden hij vroeger wel niet had gepleegd toen zijn woede het toppunt had bereikt en hij op straat belandde. Madeline zou daardoor misschien nog een slechter beeld van hem krijgen, dus besloot hij om er verder niet op in te gaan. Savador keek Madeline aan en glimlachte treurig. 'Zo is het leven,' eindigde hij zacht.

Madeline keek Savador aan met een blik vol begrip. Ze wist precies hoe hij zich voelde. Ze zei er niets van toen hij stopte midden in zijn zin. Ze streek voorzichtig een lok haar achter zijn oor zodat ze hem recht in zijn ogen kon aan kijken. Ze glimlachte al net zo treurig. ''Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt. Maar als je wel iets kwijt wilt zal ik je niet vooroordelen Savador'' zei ze zacht tegen hem. ''Het verleden is nou eenmaal het verleden en daar kan niemand iets aan veranderen. Het gaat om wie en wat je nu bent en hoe je daarmee in de toekomst omgaat'' ging ze zacht verder terwijl ze haar hand terugtrok. Ze bloosde erg licht omdat ze had gemerkt dat haar hand bij de lok achter zijn oor was blijven hangen. ''Wees gewoon jezelf. Dat is genoeg voor mij'' eindigde ze met een iets opgewektere glimlach.

Savador staarde Madeline sprakeloos aan toen ze een lok achter zijn oor streek. Hij hield zijn vingertoppen op de plaats gedrukt waar hij haar hand gevoeld had en voelde zich weer warm worden. Zijn glimlach werd iets breder. 'Mezelf zijn is een misdaad. Ik ben een zak, een vent van niks,' zei hij zacht, en zijn glimlach vervaagde. Voor iemand die zich altijd flink houdt was dat moeilijk om te uiten. Hij keek daarom ook van Madeline weg en slaakte een zachte zucht. Savador kon zichzelf wel voor zijn kop slaan toen hij tranen voelde opkomen. Hij huilde in niemands bijzijn, alleen in die van Diva. Gelukkig kon hij zijn tranen bedwingen en werden zijn ogen enkel vochtig. 'Waarom heb je een zwak voor me? Voor iemand als ik? Waarom heeft Diva me lief?' vroeg Savador zacht. Hij had zijn hoofd nog steeds van Madeline weggedraaid en staarde nietsziend in de verte. 'Toch dank ik je, Madeline. Dat je dit voor me doet.' Hij wreef langzaam over zijn armen om ze warm te houden bij het voelen van een nieuwe koude wind.

Madeline zweeg even na die vragen maar bleef Savador strak aankijken. ''Je bent een sterk iemand Savador. Iemand die zich altijd groot houd, iemand die anderen belangrijker vind dan zichzelf. Hoe kwaad je soms ook kan worden ik weet dat jij Diva nooit iets aan zou doen omdat je haar wil beschermen. Het is die kracht en die zorgzaamheid waar ik een zwak voor heb'' zei ze zacht. Zachtjes draaide ze Savador's hoofd naar zich toen zodat hij haar moest aankijken en boog zich iets naar voren zodat hun neuzen elkaar bijna raakte. ''Je hebt echt een prachtig karakter. Misschien maak je soms de verkeerde keuzes maar dat doet iedereen. Als het er echt op aan komt ben jij een van de sterkste en een van de meest loyale mannen die ik heb mogen leren kennen. Ik ben zo af en toe best jaloers op Diva en ik vind dat ze fantastisch gelukkig mag zijn moet zo iemand als jij Savador. Maar ik geloof dat Diva dat zelf ook wel weet'' fluisterde Madeline.

PROFILE MAGICIAN