So far away.

Savador beefde lichtjes over zijn lichaam, maar of het zenuwen waren of het gewoon van de kou kwam wist hij niet. Misschien was hij wel bang voor Madeline's antwoord. Hij liet het toe dat ze zijn hoofd zachtjes naar haar toedraaide maar sloeg zijn ogen neer. Pas toen Madeline haar hoofd naar voren boog en hun neuzen elkaar bijna raakten, durfde hij in haar ogen te staren. Er verscheen een zwakke glimlach op Savadors gelaat, want haar woorden raakten hem diep. Hij had altijd gedacht dat Madeline bang voor hem was en niets van hem moest hebben, zoals de meeste anderen op de academie. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, waardoor er een traan over zijn wang naar beneden rolde. 'Nog nooit -,' zei hij zacht. Savador streek een lok achter Madeline's oor. Hij bracht met gesloten ogen zijn gezicht dichter bij het hare en drukte voorzichtig een kus op haar lippen. 'Nog nooit heeft iemand me dat gezegd,' maakte hij zijn zin zacht af toen hij haar weer losliet. Hij besefte zich wat hij zojuist gedaan had en wendde beschaamd zijn blik af. 'Het spijt me,' verontschuldigde Savador zich gauw.

Madeline schrok even toen Savador haar kuste. Toch sloot zij ook haar ogen en opende ze langzaam weer. Ze glimlachde even zacht. Ze draaide Savador's hoofd terug en kuste hem zachtjes terug op zijn lippen. Terwijl ze dat deed haalde ze over haar eigen hoofd een koord met een hanger en trok die over Savador's hoofd. Aan de hanger hing een platte diamant met in het midden een saffier. Madeline liet daarna zowel Savador als de ketting los. ''Ik weet wat je zoekt. En je kan het hiermee vinden'' zei ze enkel.

Savador voelde zich belemmerd dat hij zich had laten gaan, maar toen Madeline zijn hoofd weer terugdraaide en hem een kus terug gaf wist hij dat het goed was. Hij had zijn ogen gesloten en merkte dat ze iets over zijn hoofd trok. Hij liet haar los toen ze hem ook losliet en staarde naar de hanger op zijn borst. Daarna keek hij Madeline vragend aan. 'Wat bedoel je?' vroeg hij zacht. Had Madeline geweten dat hij uit was naar het boek dat ze in bezit had? Savador vermoedde het wel. 'Waarom ga je ermee akkoord, Madeline?' Zijn vraag was zacht, bijna fluisterend. Hij kon niet geloven dat ze het zo eenvoudig toeliet dat hij en Deshas nog meer macht zouden krijgen. Savador sloot een hand om de diamant en staarde naar de grond. Even voelde hij zich een gretige bastaard met zijn verlangen naar macht. Madeline en zoveel anderen moesten er maar onder lijden, maar hij was al die tijd te egoïstisch om dat in te kunnen zien.

''Ik mag dan wel het schoolhoofd niet meer zijn maar ik woon hier al langer dan vandaag en ik ben alle oude trucjes nog steeds niet verleerd. Ik weet dat je The book of the Darned zoekt, of nouja, Deshas zoekt het'' zei Madeline. Ze had het al geweten vanaf het moment dat Savador met iets van charme naar haar gekeken had. ''Anders dan sommige geef ik niet om macht. Ik geef om de school en wat Deshas ook wil met dat boek ik weet zeker dat het jouw kan helpen groeien tot een beter schoolhoofd. Bovendien denk ik dat het jou ook veel zal helpen sommige dingen misschien beter te begrijpen. Ik geef meer om je dan je denkt Savador. Heb ik altijd al gedaan'' zei ze. ''In het kantoor is een stuk versierd muur met een dezelfde steen als die blauwe saffier erin. Hou de hanger ervoor zodat de saffier oplicht. Als het goed is opent zich dan een geheime doorgang. Daar heb ik het boek neergelegd. Dat was denk ik een van mijn betere ideeen geweest voor deze school'' zei ze met een lichte glimlach.

Savador slikte een brok in zijn keel door en voelde even een rilling over zijn rug gaan. Niemand had zijn macht goedgekeurd. Bijna iedereen was er zwaar op tegen. 'Madeline,' bracht hij met een bevende stem uit. Hij kroop naar haar toe en drukte haar stevig tegen zich aan. 'Het is nog niet over. Ik heb nog steeds gevoelens voor je, en daar haat ik mezelf om. Het spijt me,' zei hij zacht in haar oor. Hij voelde zich zwaar schuldig tegenover Diva. Hij hield nog zielsveel van haar, maar Madeline wilde hij ook niet kwijt. Savador realiseerde zich dat hij trilde als een rietje en dat zijn ogen zich weer met tranen vulde. Het was ook iedere keer hetzelfde; alleen vrouwen mochten hem ooit huilend zien.

Madeline sloeg voorzichtig haar armen om Savador heen en trok hem wat dichter tegen zich aan. Ze streelde even zwijgend maar geruststellend door zijn haar. Ze merkte dat hij huilde. ''Het maakt mij niet uit welke keuze je maakt Savador. Vergeet niet dat ik ook nog van Norwood hou. Maar weet wel dat jij altijd een plaats in mijn hart hebt'' zei ze zacht. Na nog een aantal zwijgende minuten begon Madeline zachtjes te zingen. Ze kon dan wel niet zo goed zingen als Diva maar het werkte wel altijd geruststellend.

( https://www.youtube.com/watch?v=19ZfCHKlshA )

Savador grinnikte zacht door zijn tranen heen toen Madeline voor hem begon te zingen. Het bracht zijn gedachtes voor even bij Diva. 'Weet ook dat je dat ook bij mij hebt, Madeline,' zei hij zacht toen ze uitgezongen was. 'Ik zou graag voor je kiezen, maar twee vrouwen, dat gaat helaas niet. Bovendien kan ik Diva's hart niet breken. Jij trouwt met Norwood en ik wordt binnenkort vader.' Zijn woorden waren treurig, alsof hij ze liever niet wilde zeggen. 'Maar ooit op een dag, en als het lot het ons gunt, gaan we samen verder.' Savador glimlachte zwak en wreef met een hand zacht over Madeline's rug, terwijl zijn andere hand langzaam door haar haren ging.

Madeline glimlachte licht. ''Daar hou ik je aan Savador'' grijnsde ze zachtjes fluisterend. Ineens voelde ze iets in haar nek. Het deed haar vanbinnenuit letterlijk verstijfen. Ze voelde zich ijzig koud vanbinnen worden. Langzaamaan kon ze niks meer bewegen en was ze totaal verstijfd. Ondanks dat ze niets meer kon bewegen waren haar zintugen niet uitgeschakeld. Ze voelde de aanwezigheid van hele sterke magie.

Achter Madeline kwam Deshas uit de schaduwen van de grond omhoog. Hij siste zacht een spreuk en drukte twee vingers in Madeline's nek zodat ze verstijfde. Hij liet Madeline weer los en keek kalm naar Savador. ''Dat zag er erg.... sentimenteel uit. Als ik dit zo zie is het je gelukt neem ik aan'' zei hij. Het was een vrij overbodigde vraag aangezien Deshas had meegekeken en dus precies wist wat er gebeurd was. Zijn blik ging even naar de hanger maar daarna richtte hij zich weer op Savador. ''Wees voorzichtig aan wie je je zwaktes toont Savador. Misschien komt er een dag, en ikzelf zou die dag liever niet zien, dat je tegen Madeline moet vechten. Dan kunnen deze gevoelens je behoorlijk klem zetten. Ik bekritiseer je nu niet. Ik geef enkel raad'' zei hij tegen hem.

Savador voelde Madeline in zijn armen verstijven en staarde haar beduusd aan. Zijn blik ging automatisch naar een gestalte die vlak achter haar stond en toen hij recht in de ogen van de persoon keek zag hij dat het Deshas was. Hij hoorde zijn woorden en liet Madeline langzaam los, al bleef hij nog wel vlak bij haar zitten. 'Ik vecht niet tegen Madeline,' siste hij op een afstandelijke toon. Hij was wat kribbig geworden; hij wilde Madeline nog veel langer in zijn armen houden maar Deshas had dat moment zojuist verstoord. Savador staarde naar de hanger die glinsterde in zijn handpalm. 'Het is gelukt, inderdaad,' zei hij zacht en wat kalmer. Savador scheurde zijn blik van Deshas en de ketting los en pakte Madeline's handen beet, alsof hij enkel aandacht aan haar wilde besteden.

''Ze zal voorlopig nog niet terug reageren dus bespaar je de moeite'' zei Deshas iets luider dan zijn vorige woorden. ''Ik begrijp ook best dat je niet tegen Madeline wilt vechten. Maar licht en duister gaat niet samen. De bom zal een keer barsten. En zeg dan niet dat ik je niet gewaarschuwd heb. Deshas zweeg even en zijn blik ging naar Madeline. ''Ik vind het verbazingwekkend'' zei hij ineens. ''Ze heeft zoveel meegemaakt. Dingen meegemaakt die niemand eigenlijk zou moeten zien. En nog steeds is ze in staat zo te glimlachen'' zei hij zonder van haar weg te kijken.

Savador staarde Deshas nijdig aan. 'Nou? Waar wacht je dan nog op? Maak die spreuk ongedaan!' snauwde hij. 'Het is zowiezo al nutteloos, dus waar was dat voor nodig?' Hij liet zijn handen op die van Madeline rusten en staarde in haar ogen. Het was alsof ze een uit steen gehouwen beeld was. Zijn blik vol ongeduld zocht Deshas weer op. 'Tegenpolen of niet, je ziet toch dat het gaat?' zei Savador naïef. Hij klemde zijn vingers steviger om Madeline's verstijfde handen bij het horen van Deshas' woorden en keek hem met een nonchalante grijns aan. 'Natuurlijk is ze dat. Denk je soms dat mijn voorkeur enkel uitgaat naar zwakke vrouwen? Madeline staat stevig in haar schoenen, al vanaf de eerste dag dat ik hier kwam.' Savador richtte zwijgend zijn blik weer op Madeline's groene ogen. Hij zei er maar niet bij dat hij vermoedde, voordat hij Madeline gezien had en voordat hij op de academie kwam, al een grote hekel aan haar zou krijgen. Alleen omdat ze de titel van schoolhoofd droeg.

Deshas haalde kalm zijn schouders op. ''Dan zoek je het zelf maar uit'' zei hij simpel. Hij drukte weer met twee vingers in haar nek en sprak in gedachte de spreuk uit. Nu zou ze zichzelf weer kunnen bewegen. Deshas verdween weer in de schaduw. Vanaf een afstandje achter een boom keek hij nog even naar de twee. Hij geloofde niet dat het kon licht en duister. Hijzelf had altijd knallende ruzie met Clera en het eindigde altijd in een gevecht. Daarna liep Deshas weg zonder nog een keer om te kijken.

Ondanks dat Madeline verstijfd was kon ze elk woord horen ookal klonk het maar als een vage ruis op de achtergrond sommige woorden kon ze met moeite verstaan. Toen Deshas weer in haar nek drukte schoot al het gevoel en leven in een keer weer door haar lichaam heen. De klap zorgde ervoor dat Madeline haar evenwicht verloor en voorover viel. Omdat Savador nog steeds dicht bij haar zat nam ze hem mee in haar val. Madeline keek hem even aan en glimlachte licht. ''Sorry'' grinnikte ze terwijl ze weer overeind ging zitten en hem ook overeind trok. Ze streek haar haren naar achteren en keek om zich heen of ze Deshas nog ergens zag maar hij was weg. ''Dat was Deshas hè?'' vroeg ze zacht. Ze had hem niet gezien omdat hij de hele tijd achter haar had gestaan maar ze had het gevoeld.

Savador keek Deshas na tot hij weg was en richtte zich daarna weer tot Madeline. Voordat hij het zelf doorhad lag hij plat op zijn rug met Madeline op zich. Hij glimlachte zwakjes terug maar wist zich zo geen houding aan te nemen. Terwijl ze hem weer overeind trok sloeg zijn gezicht lichtjes rood aan. Hij probeerde het te verbergen door zijn haar uit zijn gezicht te vegen en met een hand ongemakkelijk over zijn wangen te strijken. 'Ja,' antwoordde Savador zacht op haar vraag. 'De Heer heeft me zoveel macht gegunt, daar ben ik hem dankbaar voor. Ondanks dat lijkt hij me soms te willen hinderen.' Hij staarde piekerend naar de grond, met een hand om de hanger gesloten. Hij accepteerde het dat Deshas hem dingen opdroeg, dat was immers ook de bedoeling van heel die bloedeed. Maar hij kon er moeilijk tegen als hij hem nog in de weg stond.

''Ik denk niet dat je je daar veel van moet aantrekken Savador. Deshas kent Novanen denk ik niet anders dan het Clera soort. En met Clera kan hij erg slecht overweg. Kennelijk denkt hij dan zo over alle Novanen'' zei Madeline zacht. Madeline mocht dan wel verstijfd zijn geweest maar ze was nog altijd niet gek. Ze had heus wel door gehad hoe Deshas had gereageerd. Ze wou eigenlijk dat ze Deshas kon laten zien dat niet alle Novanen hetzelfde waren net zoals zij ook met veel Shadranen goed overweg kon. Ze dacht alleen niet echt dat hij haar daar ooit de kans toe zou geven.

Savador wendde zijn blik van Madeline af en staarde beschaamd naar zijn handen. 'Ik had er precies een soortgelijk beeld van,' gaf hij zacht toe. 'Novanen zijn zwak en zachtaardig, omgaan met types als zij verblind je brein. Dat is me van jongs af aan aangeleerd dus heb ik me daar altijd aan gehouden. Tot nu toe.' Hij keek Madeline met een nauwelijks zichtbare glimlach aan. Had hij toch nog iets meer verteld over zijn verleden, al was het niet veel. Savadors glimlach vervaagde en zijn blik dwaalde af naar een willekeurig punt in de verte. Madeline moest hem vast een idioot vinden dat hij klakkeloos de woorden van zijn ouders geloofde en daarom maar niets van Novanen moest hebben. Nu hij zo samen met Madeline zat wist hij wel beter.

Madeline zag zijn beschaamde blik maar glimlachte enkel. ''Dat is dan nog iets wat we gemeen hebben. Zo zijn ouders denk ik. De mijne prentte mij altijd in dat Shadranen ongure types waren die elkaar een mes in de rug steken en stelen van hun beste vrienden als ze daar de kans voor kregen. Grof, bot en slecht voor je gezondheid dat zijn de precieze woorden van mijn ouders'' zei Madeline met een lichte glimlach alsof ze het een goede grap vond. ''Toen ik hier zelf als leerlinge op school kwam en Kale leerde kennen was dat wel anders. Eerst haatte we elkaar daar niet van maar langzamerhand begonnen we elkaars verschillen te respecteren. Uiteindelijk zijn we zelfs verloofd geweest. De rede dat Kale toen niet doorging met het geplande huwelijk heb ik nooit begrepen. Tot voor kort tenminste'' zei ze. De rest van het verhaal maakte Madeline maar in gedachte af.

Savador keek Madeline glimlachend aan. Zijn glimlach was nu wel zichtbaar. Hij voelde zich opgelucht dat hij heus niet de enige was waarbij vooral op het hart werd gedrukt om niet met het tegenpoolvolkje om te gaan, maar ergens kon hij zich wel terugvinden in die Novaanse beschrijving over Shadranen. Hij zei er maar niets over. Savador streek even met een afkeurende blik een lok achter zijn oor toen Madeline over Kale begon. Hij wist inmiddels al wel dat hij een leermeester was in Suasama, maar ook hij kon de reden van de huwelijksstop niet onderhalen. Dat waren zijn zaken eigenlijk ook niet. 'En dat vind je jammer?' Het kwam er wat ongeloofwaardig uit, maar eigenlijk vroeg hij het meer uit nieuwsgierigheid. Savador vond het knap dat Madeline zo'n goede band met Kale kon hebben. Kale en hij kwamen allebei van Shadra, maar hij kon nog geen minuut met hem samenzijn of er werden al hatelijke opmerkingen naar elkaar gemaakt.

''Soms. Maar nu begrijp ik het beter en heb ik de rede gehoord waarom. Anders dan jij ken ik Kale al jaren. Ik weet dingen over hem die verder niemand hier op school weet. Hij was jarenlang mijn beste vriend. Maar zelfs wij hebben zo af en toe nog eens een meningsverschil. Toch, het was Kale die me aanbood in zijn huis te verblijven toen de politie achter me aanzat. Hij regelde dat me niets zou overkomen. Hij is als een soort broer nu voor me. Ik weet dat ik Hatori ook heb maar hij is meer als een vader. Als jij hem zou kennen zoals ik hem ken denk ik dat je ook een heel ander beeld van hem zult hebben'' zei Madeline. Ze keek Savador even aan en glimlachte licht. ''Of niet natuurlijk. Maar laat ik hier maar over stoppen. Ik denk niet dat jij dit onderwerp erg kan warderen'' zei ze. Ze wist dat Savador en Kale elkaar niet uit konden staan.

Savador steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en vouwde zijn handen onder zijn kin. Hij keek Madeline zwak grijnzend aan. 'Kale is geen vrouw. Dat maakt het al moeilijker voor me om een ander beeld te krijgen. Maar het lijkt me toch verstandiger als ik hem zie zoals ik hem altijd al heb gezien,' reageerde hij zacht. Hij knikte zwak toen Madeline zei dat ze er maar beter over kon stoppen. Kale was nu niet bepaald één van zijn favoriete onderwerpen om over te praten. Savador dacht na waar ze het dan wel over konden hebben, maar geen enkel interessant genoeg onderwerp dook in zijn hoofd op. Hij bleef daarom onbewust zwijgend en minutenlang in Madeline's ogen staren.

Madeline moest licht blozen toen Savador haar maar bleef aankijken. Haar gedachte werden echter getrokken door de ruine. Ze voelde de magie die nog vastzat in de stenen sterker worden alsof ze wouden ontsnappen. Ze stond overhaast op waardoor het vest van Savador van haar af viel. Met snelle passen was ze bij een andere muur en legde haar hand ertegen aan. ''Dit kan niet goed zijn'' mompelde ze zacht. Ze streek met haar hand langs de ruwe stenen en voelde de gespannen magie erin.

Een tevreden grijns sierde Savadors gelaat wanneer hij lichte blosjes op Madeline's wangen zag verschijnen. Hij kon zich ook altijd goed amuseren wanneer hij Diva liet blozen. Zijn blik was steevast gericht op haar groene ogen, alsof het vastgelijmd was. Hij knipperde nog niet eens. Dat was ook de reden waarom hij geschrokken opkeek toen Madeline plotseling overhaast overeind kwam. Hij keek even verdwaasd toe hoe ze naar een andere muur van de ruïne liep en haar hand er tegenaan legde. Savador liet zijn vest liggen en ging naast haar staan. Hij volgde haar voorbeeld en omdat hij een stuk langer was kon hij op een hogere plaats voelen, maar ook daar voelde hij de aanwezigheid van sterkerwordende magie. Hij trok zijn hand terug en keek op Madeline neer. 'Wat denk je dat het kan zijn?' vroeg hij zacht maar kalm.

''Ik weet het niet precies'' fluisterde Madeline. ''Deze ruine is erg oud maar levensgevaarlijk. Het is een soort bom geworden van gemende licht en duistere magie in de loop der jaren en staat nu op springen. De klap is sterk genoeg om alles en iedereen weg te vagen. Maar waarom het ineens zo gespannen is weet ik niet'' zei ze. Ze legde opnieuw haar hand tegen de muur en die lichtte even op. Een krachtige hoeveelheid aan duistere magie liet haar tegen de vlakte slaan. Madeline richtte zich half op en keek naar de muur.

Savador streek geboeid over de oeroude stenen en lette er nauwkeurig op dat hij geen enkel plekje oversloeg. Hij voelde verscheidende tintelingen door zijn handpalm gaan. Als het echt soortgelijk stond aan een bom en zoals Madeline zei de klap sterk genoeg was om alles en iedereen weg te vagen, was het nu eigenlijk aan hem om dat tegen te gaan. Hij klaagde een onopmerkbare zucht; schoolhoofd zijn bond automatisch ook een hoop taken aan zich vast die hij liever door iemand anders liet uitvoeren. Savador schrok toen Madeline opeens tegen de vlakte werd geslagen. Hij had met zijn rug naar haar toegekeerd gestaan en was zich niet bewust wat er precies gebeurde. Hij hielp haar voorzichtig overeind en veegde het vuil van haar kleren. Zorgvuldig pakte hij zijn vest op en sloeg die strak om haar schouders. 'Het komt door ons,' concluseerde Savador met een ernstige blik. Dat was tenminste wat hij sterk vermoedde. Deshas had bij nader inzien toch gelijk gehad, hoe graag hij dat ook wilde ontkennen. 'Nader tot elkaar komen kan levensgevaarlijk worden, maar ik laat me niet tegenhouden door een achterlijke muur.' Savador draaide koppig zijn hoofd van Madeline weg om een peinzende blik op de muur te werpen. Zelfs vanaf hier kon hij de sterke magie tussen de stenen voelen. Hij meende zelfs zacht gezoem te horen afkomstig van de met magie geladen muur, alsof die ijskoude elektriciteit bevatte.

(Ik duik even het bad in! XD brb~)

PROFILE MAGICIAN