Tsukimiya keek even gespannen rond. Dat was ze al de hele dag trouwens. Nog niet zo lang geleden heeft ze een brief geschreven en die naar Master Norwood gestuurd om te vragen of hij wat tijd kon maken vandaag voor haar. Een pikzwarte raaf vlog boven Miya en lande toen uiteindleijk op haar schouder neer. Even keek Tsukimiya op en streelde de raaf met haar vrije hand. De beschrijving dat van een raaf werd geven, van dat die sluw waren klopte helemaal bij deze raaf Agramon . Maar dat is niet al. Agramon moest niemand hebben, Miya had de raaf vroeger in haar tuin gewond gevonden. Een kogel door een van de vleugels , en zij had het verzorgt. Toen de raaf weer kon vliegen was hij altijd in de buurt van Miya geblven alleen had zij dat nooit door gehad. En sinds enkele dagen geleden had hij contact met haar gemaakt. Dankzij die kogel mocht niemand meer in zijn buurt komen behalve Miya natuurlijk. Even zuchtte Miya. " Laten we maar naar de afgesproken plaats gaan" Sprak ze tegen de raaf die even kraste waardoor Miya toch even ontspannen lachte. De raaf was altijd bij haar gebleven en was altijd steun voor haar, als hij onraad merkte waarschuwde hij Miya dan ook altijd. Behendig nam Miya een pluktje haar terwijl ze richting het stille meer stapte. Hoe dichter ze bij het meer kwam hoe nerveuzer ze werd en daar kon Agramon niets aan doen, en dat wist hij. Enkele roze plukjes lagen warrig voor haar gezicht terwijl de stille wind er geruisloos mee speelde. Hoe zou ze het moetne uitleggen? Dankzij iemand heeft ze nu het soor van onder controle, of eigenlijk beter gezegt kon ze de hoofdpijn negeren. maar er mee kunnen omgaan dat wou ze nog kunnen. Natuurlijk weet ze niet hoe de leerkracht zou reageren, want ze wilt niet vreemd worden aangekeken. Vlug keek ze even rond en merkte dat ze juist voor het stille meer stond. Met een plof ging ze gaan zitten zodat haar voeten juist boven het water bungelden. Nu hoe meer ze over het vreemde gedrag van haar ouders dacht hoe meer ze begon te denken dat er iets achter zat. Maar wat? Heft frustreerde haar. Wat hielden ze geheim voor haar....wat mocht ze niet weten. Het irriteerde Tsukimiya en dat voelde Agramon want hij klapperde even waarschuwend met zijn vleugels."ow sorry Argie" mompelde ze het was dan ook zijn bijnaam dat ze uitsprak. Voorzichtig maakte Miya een lucht bal, stak die onder water zodat er water in de luchtbal kwam en liet die toen weer in de lucht zwegen, waar ze nu gefacineer naar keek terwijl ze er figuren van maakte. Agramon kraste even voor aandacht te krijgen en Miya lachte liet toen de luchtbal verwijdenen waardoor het water terug in het mee veel en aaide daarna de zwarte raaf over zijn kop en zuchtte toen weer even. Voorzichtig legde Miya zich op het gras en keek naar de witte wolken die langzaam voorbij zweefden alsof ze de tijd van de wereld hadden. Was dat maar voor haar ook zo. Geschrokken ging ze recht zitten toen ze een lichte hoofdpijn kreegn en de trillingen in de wind opmerkte. Tsukimiya draaide zich om en zag hem dichter bij komen. Met een sierlijke beweging stond ze weer recht."Goeiedag Master Norwood" sprak ze beleefd terwijl ze de trilling in haar stem probeerde te verbergen omdat ze nerveus was. Ondertussen keek de raaf gespannen naar de man. Beschermend over Tsukimiya die nerveus was toen de leerkracht voor haar stond. Was dit wel de moeite waard voor hem? Dat was waar Miya over zat na te denken, wat als dat niet zo was? Dan stond ze hier. De klauwen van Agramon staken dieper in haar schouders wat aanduide dat de raaf haar spanning aanvoelde. Ze stresste teveel dus nam ze een grote teug lcuht in haar longen die wat afkoelden en toen ze weer uitblies zorgde ze ervoor dat de nerveeusheid ook meevloog, een soort kalmte bleef in haar achter. Nu pas durfde ze Master Norwood met haar kristal blauwe ogen recht aan kijken.

Hij had geen zin in vandaag. Opnieuw geen behoefte om op te staan en weer een dag te werken. Het was steeds weer die sleur en desondanks hij degene was die deze als enige kon verbreken was tot nu toe niet in staat geweest. Norwood was weer eens vroeg opgestaan. Het ging gewoon, makkelijk zonder enige rede. Hij had zich voorbereid op het gesprek met Tsukimiya. Ze had laten weten dat ze hem wilde spreken over haar magie en Norwood had zich eerst opgefrist. Zijn stoppelbaard had hij geschoren. HIj had zijn haren grondig doorgekamd zodat hij er tenminste nog netjes uit zag. Hij bleef het voorbeeld voor de leerlingen en een slecht verzorgd uiterlijk is een slecht voorbeeld. Norwood liep met de brief in zijn borstkas langs het bosrand. Hij had met haar afgesproken bij het stille meer. Het meer was groot dat wist hij maar hij wist precies waar hij moest staan. Hij liep verder en zijn ogen gingen over het meer. Het was misschien wel een levenloze uitdrukking op zijn gezicht. Sinds het nieuws dat Malaika overleden was had hij alle hoop opgegeven. Hij had geen doel meer, geen passie in zijn werk. Hij deed zijn opdrachten als kip zonder kop en dacht er amper bij na. Met een paar passen liep hij dichter naar de afgesproken plek. Tsukimiya stond er al en ze was in de gezelschap van een raaf. Dieren die zwaar bevooroordeeld worden. Altijd kwamen ze voor in horrorfilms en slechte zaken maar ze waren slimmer dan ze leken. Norwood kon redelijk praten met deze dieren. Zijn houding kwam rechter en zijn gezicht kreeg een vriendelijke expressie. Tsukimiya bleef een leerlinge en zij had alles behalve schuld aan het feit dat Malaika overleden was. De enige schuldigen waren hij en Savador. Norwood knikte vriendelijk op de begroeting van Tsukimiya. Zijn glimlach werd breder terwijl zijn blik over het meer ging. Zijn blik strak en hij bleef even een tijdje stil. Proefde aan haar magie, zoals hij het zo verwoordde. Luchtmagie, dat was het. En ze was zeer nerveus voor deze omstandigheden. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat ze hem aankeek en zijn gezicht draaide haar richting in. Hij glimlachte en sloot zijn ogen tijdens deze glimlach. "Het is niet nodig om nerveus te zijn..." sprak hij terwijl hij haar weer aan keek. Zijn blik ging kort naar de raaf maar zijn blik ging weer naar Tsukimiya. "Vertel, wat speelt er om je magie heen..." sprak hij kalm. "Waar zou ik je bij kunnen helpen?" stelde hij nog een vraag om het haar duidelijk te maken dat ze het uit moest leggen waarom hij hier stond en waar hij haar bij moest helpen. Zijn stem was warm verwelkomend en vriendelijk. Norwood was even weer Norwood desondanks dat hij met een groot verdriet op zijn schouders zat. Hij glimlachte en keek Tsukimiya aan om af te wachten wat ze zou zeggen.

Miya wist eigenlijk niet precies hoe ze het moest uitleggen, de gevoelens dat ze had, dat was nu eenmaal niet makkelijk uit te leggen, of het te omschrijven. Toch wist Tsukimiya dat ze het zou moeten proberen. Het was natuurlijk makkelijker gezegt dan gedaan maar toch zou ze het proberen. terwijl ze de pijn negeerde en op haar onderlip beet keek ze vlug even terug naar het meer waar de zon op kaaste. "Het is niet nodig om nerveus te zijn..." hoorde ze hem zeggen waardoor ze snel weer haar hoofd naar hem draaide en even zuchtte. Tsukimiya wist dat hij gelijk had maar dat was toch wel niet zo makkelijk als ze hoopte. Toch haalde ze weer even adem en probeerde zich te ontspannen wat langzaam wel nog redelijk goed lukte. "Vertel, wat speelt er om je magie heen..." sprak hij kalm. "Waar zou ik je bij kunnen helpen?" Vroeg hij haar. Nu dacht Miya toch eens goed na hoe ze dit nu eigenlijk precies moet uitleggen, het was toch moeilijk als het je het zelfs maar half begrijpt. Even voelde ze hoe Agramon zich even verplaats en zijn vleugels spreide en weer langzaam sloot."Wel euh..." Begon Miya mompelend. Hoe moest ze dit uitleggen." Nou, euh... vaak kreeg ik zware hoofdpijnenen als er LM of leraren in de buurt komen van mij" begon ze schouder ophalend." Ik had die magie helemaal niet onder controle, maar dankzij iemand kan ik die pijn al wat negeren niet altijd maar toch." ging ze verder niet meer zo twijfelend." Maar ik wil het onder de knie krijgen en kijken wat ik ermee kan. Een keer euh...toen ik nog.....jong was deed ik iets onbewust. Iemand straalde die sterke magie van haar uit en het liet me onbewust stikken, dus daardoor...." Even zweeg ze en staarde langzaam en gespannen naar de grond" Ik weet niet wat ik precies deed, ik was een meter van haar weg maar toch zorgde ik er op de een of andere manier voor dat ze enkele meters verder werd gesmeten en tegen de boom lande, ik wil gewoon zien of ik dat nog kan en of ik er nog andere dingen mee kan doe...Met...die magie." Eindigde ze. Tsukimiya durfde niet meteen weer naar hem te kijken en duwde daardoor haar tanden nog dieper in haar onderlip. Agramon kraste even maar spreide toen zijn vleugels en ging naar de dichtsbijzijnde boom en hield vanaf daar het gesprek in de gaten.

Norwood stond naast Tsukimiya en merkte niets van het feit dat ze hevige hoofdpijn had. Norwood keek haar aan toen ze begon met praten. De eerste paar woorden deden hem naar haar kijken. Was dat het? Was dat het feit dat ze zich zo nerveus voelde? Norwood kreeg een vriendelijke en warme glimlach op zijn gelaat wat aantoonde dat hij haar hier waarschijnlijk mee zou kunnen helpen. Hij liet haar uitpraten en bleef kalm. "Ten eerste, stop met het bijten op je onderlip, het maakt hem alleen maar kapot..." sprak hij. "Aan jou verhaal te horen is het niet meer dan jou magie zelf..." sprak hij kalm. "Gevorderde magiërs kunnen magie van andere magiërs sterk aanvoelen. Dit kan zijn door middel van een aura of andere zaken. Een voorbeeld hiervan is door middel van trillingen in de lucht. Deze trillingen zend een magiër met een hoger niveau onbewust sterker uit." legde hij kalm uit. "Als luchtmagiër voel je deze trillingen makkelijker aan dan welke magiesoort dan ook." sprak hij kalm en keek naar Tsukimiya. "Wat bij jou het geval lijkt is het feit dat jou magie een zelfdefensie opgezet heeft..." sprak hij met duidelijke woorden. "Het moment dat die persoon jou haast deed laten stikken deed jou magie op automatisch zetten. Jou magie beschermde je en voerde zelf een aanval uit om je te beschermen van de bron..." sprak hij. "Waarschijnlijk is het nog steeds actief en iedere keer als iemand met een hogere bron aan magie in de buurt komt waarschuwt het je door middel van een hevige hoofdpijn..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij liet ondertussen dat hij het uitlegde zijn magie omkapselen en deed bewust zijn magie minder hard laten vibreren. Hij wist nu dat het haar hevige hoofdpijn bezorgde en hij zou hier ongetwijfeld een aandeel aan hebben nu. "Er is een mogelijke oplossing voor dit probleem..." sprak hij kalm. "Ik ben niet goed in het verwerken van traumatische incidenten en kan je er dus niet bij helpen. Maar je kunt magiegolven opheffen door magiegolven...." sprak hij kalm. "Je hebt luchtmagie en om hier de meeste uitleg over te krijgen kun je hebt beste naar de docent gaan voor deze magiesoort..." sprak hij kalm. "Wanneer je in de buurt komt van iemand met een enorme bron van magie moet je een gelijksoortige vibratie uitstralen door de luchtdruk te verlagen en te verhogen snel achter elkaar..." sprak hij. "Zo maak je een trilling die de trilling van de magiebron op kan heffen..." sprak hij. "Je houdt je magie dan voor de gek en deze zal zich niet meer op defensie zetten..." sprak hij kalm en knikte even. "Als je wilt kan je het met me oefenen..." sprak hij kalm en knikte vriendelijk. "Je weet hoe je lucht kan gebruiken om iets op te tillen? Gebruik hetzelfde om jezelf als middenpunt te gebruiken en stuur je luchtmagie lichtjes naar buiten en dan weer naar je toe. Wissel dit langzaam af zodat je er handigheid in krijgt..." legde hij uit. Hij wilde haar hier maar wat graag bij helpen.

Miya wist niet meteen wat ze nu moest doen. Maar toen ze terug keek naar Master Norwood werd ze kalmer toen ze de warme glimlach op zijn gezicht zag tevoorschijnt komen. "Ten eerste, stop met het bijten op je onderlip, het maakt hem alleen maar kapot..." sprak hij waardoor ze even een lichte grijns op haar lippen kreeg. "euh...sorry. Het is een gewoonte van me geworden"Antwoorde ze grijnsend maar stopte ondertussen wel met op haar lip te bijten. Waarom was ze toch zo nerveus geweest? Het leek nu op dit moment dat het helemaal zinloos was geweest. Even keek ze wat verbaasd op, toen ze hem hoorde zeggen dat het aan haar magie zelf lag. Dus het was haar fout niet? Gelukkig. Ze luisterde aandachtig naar wat hij te zeggen had, en nam alles goed in haar op. Master Norwood begon uit te leggen dat de gevorderde magiers andere goed aanvoelde. Daar moest ze toch even goed over nadenken maar Tsukimiya knikte toen dat ze het begreep. "Als luchtmagiër voel je deze trillingen makkelijker aan dan welke magiesoort dan ook." sprak hij kalm en keek naar Tsukimiya. "Wat bij jou het geval lijkt is het feit dat jou magie een zelfdefensie opgezet heeft..." sprak hij met duidelijke woorden. Even trok ze verbaasd een wenkbrauw op. Zelfdefensie?"Maar als dat zo is" Begon ze"Waarom voel, om merk ik dat niet. Ik moet toch mijn magie ondercontrole hebben, en mogen ze geen eigen wil hebben?" Eindigde Tsukimiya haar vraag. Het was vreemd, natuurlijk wist ze dat magie ook kan reageren zonder dat degene dat weet. Maar toch is het wel een beetje vreemd. Toen Master Norwood zegt dat haar magie haar gewoon wou beschermen van hogere bronnen, fronste ze even haar wenkbrauwen en dacht daar nu ook eens overna. Het klinkt logisch. "Waarschijnlijk is het nog steeds actief en iedere keer als iemand met een hogere bron aan magie in de buurt komt waarschuwt het je door middel van een hevige hoofdpijn..." sprak hij kalm en glimlachte. Ze knikte."Nou van mij part mag hij me wel waarschuwen maar neit op een pijnlijke manier" Mompelde Miya en voelde toen de hoofdpijn afnemen, waardoor ze wist dat hij de zijne afnam. Even zuchtte ze. Hij raade haar daarna nog aan om er eens met een luchtleraar erover te hebben...., ja misschien zal ze dat wel doen. "Wanneer je in de buurt komt van iemand met een enorme bron van magie moet je een gelijksoortige vibratie uitstralen door de luchtdruk te verlagen en te verhogen snel achter elkaar..." Ging hij verder. Je eigen magie voor de gek krijgen? Klinkt best wel grappig, want ongeveer technies gezien hou je dan soort van jezelf voor de gek. Even moest Tsukimiya wel even bij die gedachten grijnzen. "Je weet hoe je lucht kan gebruiken om iets op te tillen? Gebruik hetzelfde om jezelf als middenpunt te gebruiken en stuur je luchtmagie lichtjes naar buiten en dan weer naar je toe. Wissel dit langzaam af zodat je er handigheid in krijgt..." legde hij uit. Miya knikte. Ja ze zou het eens moeten proberen. Even haalde ze dicht adem. Ze moest zich concentreren en dat lukte alleen maar als ze rustig was, daarom sloot ze even haar ogen. Het klinkt simpel, maar alles klinkt natuurlijk simpel vooral als het uit de mond van een leeraar kwam maar ja. Opnieuw nam Miya een diepe teug lucht in haar longen en blies die toen langzaam weer uit. Gewoon doen wat er word gevraagt. Langzaam en eerst nog wat voorzichtig stuurde ze haar magie naar buiten van haar weg. Het was lastiger dan gedacht. Daarna trok ze die weer naar haar toe, het was nogal traagjes maar ze had dit dan ook nog nooit echt gedaan. Opnieuw deed ze het weer. De derde keer ging toch wel al wat vlotter dan de eerste twee, een lichte glimlach sierde Miya haar lippen toen het de vierde keer simpelder ging. Opnieuw probeerde ze het voor de laatste keer, deze ging vlotjes. Toen ze wat uitgeput haar ogen weer open deed keek ze hem grijnzend aan "Viel nog mee" sprak ze met trots uit, nou ja het viel niet echt mee maar het is teminste gelukt."Waarom doe ik dit eigenlijk" Vroeg ze nieuwsgierig.

Norwood glimlachte en liet Tsukimiya er gewoon tussendoor komen. Hij had haar reactie simpel weer beantwoord met verdere uitleg. Dit soort gevallen is niet iets wat hij vaak mee te maken kreeg. Magie die zijn eigen wil kreeg kon in sommige gevallen nog verkeerd uitpakken. Bij Tsukimiya bleek het echter niet zo zeer gevaarlijk te zijn het was alleen lastig voor Miya zelf. Norwood glimlachte toen hij zijn uitleg gaf aan haar. Haar vraag deed hem glimlachen. "Dit is een oefening om de luchtdruk te regelen in je omgeving. Als je lucht van je af stuurt, wordt de druk om je heen lager. Wanneer je het naar je toe trekt, wordt het hoger..." sprak Norwood. "Met andere woorden je zorgde net voor een aantal trillingen met een lage ferquentie..." sprak hij kalm. "Wanneer je dit trucje snel en lang kunt vol houden is het mogelijk om die trilling vast te houden en de trilling van de magiebron tegen te gaan.." sprak hij kalm. "Om je magie er voor te laten zorgen dat hij dit totaal niet meer doet, moet je vooral langs de docent gaan. Die is meer bedreven in jou vorm van magie en weet ongetwijfeld een spreuk of een andere vorm om die 'traumatische' ervaring van jou magie te laten stoppen." sprak hij. "En wees niet bang om dit te vertellen, het is namelijk niets om je voor te samen. Naast jou zijn er nog meer die een vergelijkbaar probleem hebben, Tsukimiya.." sprak hij kalm en vriendelijk. Hij glimlachte. Hij had dit zelf nooit meegemaakt dus hij wist ook niet direct een oplossing er voor maar als hij zo logisch nadacht was zijn manier redelijk om haar de komende tijd te helpen tijdens het verwerken van het ongeluk dat haar magie van zelf heeft laten werken.

-moet er weer inkomen haha-

Terwijl ze even om zich heen keek, merkte ze dat Agramon er nog steeds doodstil stond toe te kijken waardoor ze even verbaasd grijnsde. Miya had gedacht dat hij het al lang beu was gekeken en ergens anders naartoe was gevlogen. "Dit is een oefening om de luchtdruk te regelen in je omgeving. Als je lucht van je af stuurt, wordt de druk om je heen lager. Wanneer je het naar je toe trekt, wordt het hoger..." sprak Norwood. "Met andere woorden je zorgde net voor een aantal trillingen met een lage ferquentie..." Legde hij uit. Even knikte ze, daarom deed ze dit dus. Nou dan zou ze ervoor zorgen dat dit geen moeite meer voor haar zou kosten. Het lukte nu toch trouwens wel al een beetje, dus na nog enkele keren het proberen zou het simpel zijn. Daarna zei hij dat Tsukimiya eens moest gaan naar een leeraar die luchtmagie geeft om te zien of die zelfdefensie helemaal weg kon krijgen. Later zal ze daar wel eens voor kijken. "En wees niet bang om dit te vertellen, het is namelijk niets om je voor te schamen. Naast jou zijn er nog meer die een vergelijkbaar probleem hebben, Tsukimiya.." sprak hij kalm en vriendelijk. "Dankje."Ze knikte hem dankbaar aan. Nu begreep ze niet waarom ze zo nerveus was geweest. Dus sloot ze weer opnieuw haar ogen, haalde toen diep adem, en concentreerde ze zich weer. Ze voelde haar magie ook deze keer weer naar buiten te worden gestuurd, maar er klopte iets niet, er is iets wat de eerste keer niet was. MIya kon niet direct haar vingers erop leggen, wat er nu veranderd was. En hoe het kwam dat er iets anders was. Tsukimiya liet alle stappen nog eens in haar hoofd afspelen, nee na het wel vijf keer opnieuw te bekijken vond ze niets. Ze deed alles precies zoals ze de eerste keer had gedaan. Automatisch stak ze haar hand naar Master Norwood uit om hem ervoor te waarschuwen, maar het leek alsof de magie daarop had gewacht. Zonder dat ze het zelfs wou schoot haar Magie met volle kracht op Master Norwood af. "Master...pas..." Ze had de waarschuwing nog niet kunnen uitspreken toen ze de botsting letterlijk voelde, en hij wat verderop tegen een boom vloog. Miya voelde echt letterlijk alles gebeuren. Haar helder blauwe ogen werden groot van angst en keek ze toe hoe hij naar achteren vloog, alles leek wel slowmotion voor haar ookal is dat niet zo. Geschrokken dat er iets ernstig zou zijn met hem overbrugde ze in volle snelheid die enkele meters naar Master Norwood en liet haar op haar knieën naast hem vallen."Master Norwood gaat het!" Sprak ze angstig, Miya stond echt letterlijk te trillen van de angst die haar nu de hele tijd omringde.

-Hoop dat het laatste deel geen PowerPlay is, moet je maar zeggen als het wel zo is-

Norwood sprak Tsukimiya zo goed als hij kon toe. Hij wist dat dit een lastig probleem kon zijn wanneer je magie een eigen wil had. En hij begreep hoe ze er tegenover stond. Het was niet iets wat vele mensen overkwam en de angst om vreemd aangekeken te worden was niet meer dan te begrijpen. Norwood keek naar Tsukimiya en knikte toen ze heb bedankte. Hij wist niet goed hoe hij het moest aanpakken, hij had het drukker met zijn eigen problemen maar hij wilde haar toch helpen. Zwijgzaam liep hij wat van haar af toen ze oefende. Hij glimlachte en knikte toen hij zag dat ze het goed deed. Echter voelde hij een vreemd voorgevoel. En dat voorgevoel was correct. In een flits zag hij haar magie zich concentreren op haar arm. De magie koos daar zelf voor? Norwood zag Tsukimiya haar arm naar hem uitstrekken om hem te waarschuwen en Norwood gaf enkel een knik. Hij zag de aura op hem afschieten van de magie. Hij slikte en vloog achterover. Met een flinke en krahctige klap kwam zijn lichaam terecht tegen de muur. De Norwood die tegen de boom opwas gevallen brokkelde uiteen toen Tsukimiya er op afrende. Norwood sprong uit de boom waar zijn kloon tegen aan was gekomen. Norwood legde zijn hand geruststellend op de schouder van Tsukimiya. "Geen zorgen..." sprak hij. "Ik ben in orde..." sprak hij met een vriendelijke stem. "Maar jJe hebt een krachtige magie om een kloon van mij zonder moeite weg te smijten..." sprak hij met een ernstige ondertoon. "Dit is geen zelfdefensie meer, je magie lijkt wel een eigen wil te hebben..." sprak hij. "Je hebt een krachtige bron en wanneer je wilskracht niet voldoende sterk is kan magie de overhand nemen..." sprak hij. Iedere magiebron ziet hij waarschijnlijk als een bedreiging. Sprak Norwood. "En daar is aan te werken..." vervolgde hij. Hij sloeg zijn hand op de grond en uit de grond kwam een bloemetje. Het bloemetje kroop op de schouder van Norwood en kreeg een muisachtige snuit. Kan ik helpen! vroeg het met een piepstemmetje. "Tsukimiya.." sprak Norwood. "Je wilskracht is te versterken door een soms wat vervelende training." sprak hij. "Dit beestje heeft de mogelijkheid een menselijk lichaam over te nemen. Geen zorgen, ik beheers het, dus het zal niets vreemds doen." sprak hij. "Ben je bereid je over te laten nemen door dit. Indien je hier geen problemen mee heb zal ik je de stappen die volgen verder uitleggen..." sprak hij. "Wanneer je het er niet mee eens ben dien je dat te zeggen. Ik wil niet dat je dingen doet die je absoluut niet wilt..." maakte hij zijn uitleg af. Inderdaad sprak het beestje en Norwood knikte glimlachend er naar. Hij keek toen naar Tsukimiya voor hij verdere uitleg gaf.

Angstig keek Tsukimiya naar Master Norwood die daar lag. ze wou juist voelen of hij nog ademde omdat hij niet reageerde toen hij oppeens uiteen brokkelde. Miya haar ogen werden groot toen ze nog steeds naar de plek keek waar normaal Master Norwood lag maar nu niet meer, hoe? Maar dat kan toch niet. Een hand werd op haar schouder gelegt, miya slaakte geschrokken een gil terwijl ze vliegensvlug zich omdraaide om aan te vallen toen ze zag dat het de Master was stopte ze meteen. "Geen zorgen..." sprak hij. "Ik ben in orde..." sprak hij met een vriendelijke stem.. Opgelucht zuchtte ze, maar keek toch zeker even naar de plek waar de nep Norwood had gelegen. Het was een hele opluchting dat ze hem niet echt had geraak. "Maar jJe hebt een krachtige magie om een kloon van mij zonder moeite weg te smijten..." sprak hij met een ernstige ondertoon. "Dit is geen zelfdefensie meer, je magie lijkt wel een eigen wil te hebben..." sprak hij. "Je hebt een krachtige bron en wanneer je wilskracht niet voldoende sterk is kan magie de overhand nemen..." sprak hij. Iedere magiebron ziet hij waarschijnlijk als een bedreiging. Sprak Norwood. "En daar is aan te werken..." vervolgde hij. Even knikte Miya "Maar, mijn magie had ik nogthans goed onder controle toen ik nog niet naar school moest. Dat kan toch niet in een keer oppeens zomaar omslaan?" Vroeg ze verbaasd en bedenkelijk tegenlijk. het was vreemd geweest en het verontruste haar. Master Norwood sloeg zijn hand op de grond waardoor Miya zwijgzaam stond toe te ijken. Een bloemetje kwam uit de grond die toen daarna op de schouder van de Master kroop. Nieuwsgierig keek Tsukimiya er naar, maar werd nu toch wel wat argwanend . Het bloempje kreeg een snuit en sprak.Kan ik helpen! Miya zette een pas achteruit en beet op haar onderlip terwijl haar helder blauwe ogen strak naar het beestje waren gericht. "Tsukimiya.." sprak Norwood. "Je wilskracht is te versterken door een soms wat vervelende training." zei hij en legde haar toen uit wat het beestje kon doen. Kon zo'n klein diertjeh de controle overnemen? "Ben je bereid je over te laten nemen door dit. Indien je hier geen problemen mee heb zal ik je de stappen die volgen verder uitleggen..." sprak hij. "Wanneer je het er niet mee eens ben dien je dat te zeggen. Ik wil niet dat je dingen doet die je absoluut niet wilt..." maakte hij zijn uitleg af. Tsukimiya twijfelde ze vond dit niet meteen een idee dat haar aansprak, maar toch was er een tweede stemmetje dat zei dat ze dit beter zou moeten accepteren."Ik hoop dat het geen pijn doet"Mompelde Miya meer tegen zichzelf dan tegen Master Norwood."oke, ik doe het" Zuchte Tsukimiya terwijl ze nog steeds nerveus naar het beestje kijkt. Maar ze gaf zich wel gewonnen, toch was ze wel niet helemaal op haar gemak.

Norwood had de aanval zien aankomen, de magie concentreerde zich te veel in de arm van Tsukimiya en hij zag haar waarschuwing net op tijd komen. Hij maakte met een hand een zegel en wist zich met magie weg te werpen naar een dichtstbijzijnde boom waar de kloon tegen werd gegooid. Hij hijgde kort door de snelle reactie die hij moest geven. Hij had het niet zien aankomen. Tsukimiya was nog zwaar verbaasd door zijn snelle reactie vermogen maar Norwood baadde haar moed in door zijn hand op haar schouder te leggen. Zwijgzaam glimlachte hij vriendelijk naar haar terwijl hij zei dat hij in orde was. "Je hebt mij niet zo snel klein..." sprak hij kalm. Hij werd toen echter serieus. "Magie kent vele wegen, Tsukimiya. Bij jou kan het wel zo zijn, bij een ander net weer wat anders..." sprak hij kalm. "En wij zullen de komende zes generaties nog lang niet alles over onze magie weten..." sprak hij kalm en vriendelijk. Hij maakte toen een paar zegels met twee handen, mompelde een spreuk en sloeg zijn hand op de grond. Hij haalde hem weg waar het bloemetje omhoog kroop. Het kreeg een gezichtje dat leek op dat van een spitsmuis. Het sprak ook nog eens met een hoog piepstemmetje. Norwood zag de nervositeit van Tsukimiya al direct toen het beestje omhoog was gekropen. Hij begon rustig aan de uitleg en glimlachte toen vriendelijk. Haar woorden deden hem even serieus kijken. "Tsukimiya. Ik ben docent, het is alles behalve mijn taak om mijn leerlingen pijn te doen..." sprak hij met een strenge toon in zijn stem. "Ik ga geen dingen doen die je bezeren. Dit zal hooguit wat tintelen in het begin, maar het zal geen pijn doen..." sprak hij daarna wat rustiger en glimlachte. Toen ze zei dat ze het wel wilde proberen zweeg hij kalm voor een kort moment. "Het is de bedoeling dat je simpelweg gaat proberen te lopen. Dit beestje zal zich afstemmen op je wilskracht en het zal je lichaam onder controle nemen. Het is aan jou de taak om je er toe te zetten om toch te lopen terwijl hij je tegen probeert te houden..." sprak hij. "Hij zal hooguit je benen beïnvloeden. Je hebt controle over je volledige bovenlichaam en wanneer het teveel wordt zeg je dit meteen..." sprak hij kalm. "Ik wil niet dat je jezelf overwerkt hier..." sprak hij kalm. "Training is goed maar niet wanneer het teveel gedaan wordt..." sprak hij glimlachend. "Ga met je benen wat uit elkaar staan zodat het lijkt dat je net een stap hebt gezet...dan zal hij het overnemen..." sprak hij kalm. "Geen zorgen, het is niet gevaarlijk...ik breng mijn studenten niet in gevaar..." maakte hij nog een laatste zin om Tsukimiya wat moed in te praten. Going in! sprak toen het piepstemmetje. "Maak het haar niet te moeilijk..." sprak Norwood kalm. Roger kwam er nog terug. Het beestje vloog toen op de bovenbeen van Tsukimiya af. Het kreeg een lichtblauwe gloed op het punt dat hij haar huid aanraakte en smolt zich een weg in haar huid. Tsukimiya zou amper wat voelen en alles behalve pijn lijden. Zwijgzaam knikte Norwood. "Het is nu de bedoeling dat je probeert te lopen terwijl je tegengehouden wordt." sprak hij. "Wanneer je niet vooruit komt betekend dat je niet voldoende wilskracht in de strijd zet. Wanneer je langzaam beweging in krijg betekend dat je al vorderingen maakt.." legde hij uit. Norwood knikte en keek hoopvol naar Tsukimiya. Het moest haar wel lukken, dat wist hij zeker. "Probeer het maar eens..." sprak hij kalm met een enkele verwachting dat deze leerlinge hem nog versteld zou doen staan.

Het bloemeke
http://kyuubi9.narod.ru/bl-baunto.files/image031.jpg

Miya vond het beestje maar eng, het mag dan wel op een bloem lijken maar het dier blijft eng. Ze hield het meisje strak in de gaten verloor het zelf niet uit het oog. Ze wou de magie onder controle hebben maar dat dat eng dier in haar gaat om haar over te nemen? Nou dat was iets dat niet helemaal haar aansprak, maar Miya kon er nu ook niet iets aan doen ze moet het er gewoon voor over hebben. "Je hebt mij niet zo snel klein..." sprak hij kalm. Hij werd toen echter serieus. "Magie kent vele wegen, Tsukimiya. Bij jou kan het wel zo zijn, bij een ander net weer wat anders..." sprak hij kalm. Even zuchtte ze maar knikte wel dat ze het begreep. Tsukimiya werd nu vastberaden, dit zal niet simpel zijn dat weet ze nu al, maar ze zal haar best doen, hoe moeilijk het ook word. "En wij zullen de komende zes generaties nog lang niet alles over onze magie weten..." sprak hij kalm en vriendelijk. Hij had gelijk er was altijd wel iets nieuws te ontdekken en dat vond Miya leuk, altijd wel dingen dat je kunt onderzoeken om er meer te weten van te komen. Maar, ja het is niet altijd zo leuk. Niet voor haar in dit geval dus. "Tsukimiya. Ik ben docent, het is alles behalve mijn taak om mijn leerlingen pijn te doen..." sprak hij met een strenge toon in zijn stem. "Ik ga geen dingen doen die je bezeren. Dit zal hooguit wat tintelen in het begin, maar het zal geen pijn doen..." sprak hij daarna wat rustiger en glimlachte. Even keek ze hem verbaasd aan, een lieve maar aarzelende glimlach kwam op haar gezicht tevoorschijnt"Ik bedoelde niet dat je me pijn zou doen Master" Begon ze voorzichtig" Ik vertrouw u" Sprak ze lichtjes schouderophalend. "Het is de bedoeling dat je simpelweg gaat proberen te lopen. Dit beestje zal zich afstemmen op je wilskracht en het zal je lichaam onder controle nemen. Het is aan jou de taak om je er toe te zetten om toch te lopen terwijl hij je tegen probeert te houden..." sprak hij. Aandachtig luisterde Miya toen hij uitlegde dat het alleen haar benen zouden zijn waar ze geen controle meer zou over hebben. Een lichte angst overspoelde haar, maar dat kon Tsukimiya gelukkig wel verbergen, zwak is ze niet. Het was alleen maar het angstig gevoel voor haar benen. "Ga met je benen wat uit elkaar staan zodat het lijkt dat je net een stap hebt gezet...dan zal hij het overnemen..." sprak hij kalm. "Geen zorgen, het is niet gevaarlijk...ik breng mijn studenten niet in gevaar..." Miya knikte vastberaden. Keek toen nog even argwanend naar het beest, haalde toen diep adem en zette een stap en sloot even kort haar ogen zodat ze niet de beweging van het dier zou zien afkomen want dan gaat ze waarschijnlijk gillen, wel zag ze even het deel waar de muis haar huid had geraakt even blauw worden. Ze voelde het wel maar je kon het zeker niet beschrijven als pijn, het was iets anders alleen vond ze er niet het juiste woord voor. "Het is nu de bedoeling dat je probeert te lopen terwijl je tegengehouden wordt." sprak hij. "Wanneer je niet vooruit komt betekend dat je niet voldoende wilskracht in de strijd zet. Wanneer je langzaam beweging in krijg betekend dat je al vorderingen maakt.." legde hij uit en knikte even naar haar."Dat gaat me wel lukken" Reageerde ze rustig, ademde nog eens diep in en zette langzaam een stap, verbaasd keek ze naar haar been toen ze zag dat het veel langzamer was dan ze had gedacht, en het was moeilijker dan dat ze gewoon was, even bleef ze er nog steeds naar te staren, maar ze wou niet zwak zijn. Ze wou laten zien dat ze niet breekbaar was dus beet ze op haar onderlip en zette weer een stap, deze keer wat sneller opnieuw zette ze nog een snellere maar toch bleef het raar aanvoelen omdat ze haar benen moest pushen, alsof het niet wou luisteren. Nu probeerde ze verschillende stappen te zetten. En toen ze merkte dat het simpel was ging ze sneller maar dat was een vergissing zo te zien want oppeens had ze te weinig kracht gezet en viel ze naar voren omdat heer benen bleven hangen, uit reflex blaasde ze juist voor ze de grond raakte waardoor ze leek te zwegen, nu blies ze harder zodat de wind haar weer simpel recht duwde."Oke...." Mompelde ze. En stapte weer verder, liet helemaal niet merken dat het toch moeilijker was dan dat ze liet zien"Het lukt" Grijnsde ze naar Master Norwood. Toch werd het wel steeds wat moeilijker, maar ze gaf het neit op, bleef koppig verder doen. Dit moest lukken, hoe moeilijker het word hoe meer Tsukimiya haar benen begon te ​pushen. Zo stapte ze snel verschillende rondjes rond de boom en de master. Vluchtig veegde ze even het zweed haar hoofd af, zodat Master Norwood niets kon merken. "Simpel" sprak ze tegen Master Norwood met een schaapachtige grijns.

Norwood knikte kort naar het bloemetje. Komt voor elkaar sprak het met een piepstemmetje. Het smolt zich samen met haar dijbeen en vond zijn weg naar haar zenuwen. Zwijgzaam sloot Norwood zijn ogen toen ze zei dat het haar wel ging lukken. "Dat zullen we nog wel eens zien..." sprak zijn stem sceptisch op haar reactie. Het was niet zo simpel als het leek. Norwood keek strak naar Tsukimiya toen ze toch een stap wist te zetten, langzaam maar ze wist het te doen. "Hmm..." sprak hij enkel alsof hij na leek te denken. Hij volgde haar kort. Als ze weet te wandelen is haar wilskracht over het algemeen al sterk...maar als het dat niet is wat dan wel.... schoot het door zijn hoofd. Zwijgzaam richtte Norwood zich weer op haar en volgde haar. Ze had inmiddels al verscheidende rondjes gelopen en ze leek te zweten. Hij glimlachte. Het kostte haar dus toch moeite. "Simpel hmmm..." sprak hij kalm. "Dan zette we het toch een standje moeilijker." sprak hij kalm. Hij knipte in zijn vingers. Het bloemtje reageerde daar direct op en verhoogde zijn controle. Hij hield Tsukimiya nu genageld aan de grond. Zijn wilskracht zou duidelijk voelbaar worden voor Tsukimiya. Norwood keek naar Tsukimiya. "Het beestje is in staat zijn wilskracht aan je aan te passen had ik al gezegd. Momenteel zet het zichzelf hoger. Je zult niet in staat zijn te lopen indien je je wilskracht weet te verhogen..." sprak hij kalm. "Ik ben benieuwd dat wanneer je op deze stand kunt lopen, of je magie zich meer naar je toe trekt en naar je gaat luisteren..." sprak hij kalm. Hij glimlachte kalm. "We proberen het nog vijf minuten...." sprak hij terwijl hij op de grote klok aan het schoolgebouw keek. Zwijgzaam haalde hij een tas tevoorschijn. "En dan nemen we wat pauze..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. "Probeer het nog eens?" sprak hij kalm, haast zeker wetend dat dit stukken moeilijker zou worden.

-Hopelijk is hij goed?-

Even keek ze naar Master Norwood. Natuurlijk weet Tsukimiya dat het nog moeilijker gaat worden, maar ze zei er niets op luisterde alleen maar aandachtig naar wat hij allemaal vertelde "Simpel hmmm..." hoorde ze hem kalm zeggen. Misschien had ze maar beter gezwegen. "Dan zette we het toch een standje moeilijker." sprak hij kalm. Yep ze had beter niets gezegt. Hij knipte in zijn vingers. Het bloemtje reageerde daar direct op en verhoogde zijn controle.Gelukkig was Miya zo verstandig om niet meteen te proberen lopen, dan zou ze waarschijnlijk recht op haar gezicht vallen. "Het beestje is in staat zijn wilskracht aan je aan te passen had ik al gezegd. Momenteel zet het zichzelf hoger. Je zult niet in staat zijn te lopen indien je je wilskracht weet te verhogen..." sprak hij kalm. "Ik ben benieuwd dat wanneer je op deze stand kunt lopen, of je magie zich meer naar je toe trekt en naar je gaat luisteren..." sprak hij kalm. Tsukimiya ademde eens diep in en dwong een pas vooruit te zetten, maar deze keer was het moeilijker en kon ze pas na enkele lange seconde een pas zetten. Gefrusteerd beet ze weer hard op haar onderlip, dit moet lukken. Opnieuw zette ze moeizaam een stap maar het ging beter dan de eerste keer, al snel begon ze weer te zweten maar ze gaf het niet op. Een volgende stap werd er gezet. En wat als ze niet alleen wilskracht maar ook magie gebruikte? een soort samenwerking, zou hij het merken. Daar zal Miya maar op een manier kunnen achterkomen. Zoals ze had geleerd van Master Norwood trok ze haar magie naar zich toe maar in plaats van het weer weg te duwen verzamelde ze de magie en dwong het naar haar voeten meteen had ze al vier passen simpel direct na elkaar kunnen zetten. Een zelfvoldanen grijns sierde haar lippen. Opnieuw probeerde ze het weer haalde diep adem trok weer haar magie naar haar toe en dwong het weer richting haar voeten, deze keer kon ze wat langer stappen maar verloor toen haar concentratie doordat haar maag rammelde en viel daardoor recht op haar gezicht."Bah gras, geef mij maar een broodje in de plaats" ze spoog wat grassprietjes uit haar mond en trok een vies gezicht. Uitgeput ging ze recht gaan zitten. Misschien is mijn magie al men hele leven lang een eigen leven aan het leiden." Zuchtte ze en keek master Norwood aan.

Norwood zijn ogen waren gericht op Tsukimiya toen hij haar aanbood om het nog eens te proberen. Hij had nog net in zijn vingers geknipt en zag nu al dat Tsukimiya er meer moeite mee had en toch wist ze weer langzaam vooruit te komen. Hij kneep zijn ogen wat toe toen ze magie verzamelde. Hij wist dat haar magie een eigen wil had en daarmee dus nog een verkeerde zet kon doen richting Norwood maar wonderbaarlijk bleek haar magie te luisteren naar haar wil. Norwood kreeg een klein glimlachje. En ja hoor, ze zette meer stappen. Norwood legde zijn hand onder zijn kin toen ze het nogmaals probeerde, alleen ging het nu mis. Norwood zag Tsukimiya voorover vallen. Hij richtte zijn hand op de grond en mompelde een spreuk. Waar Tsukimiya viel bolde de grond wat op en werd het een dikke pak mos die haar op zou vangen tijdens de val. Norwood glimlachte om haar woorden. Hij liep naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. Deze gloeide op en hij trok het beestje er uit. Hij knipte in zijn vingers terwijl het in een rood wolkje verdween. Norwood glimlachte enkel en pakte zijn tas er bij. Hij opende deze en haalde twee verse boterhammen belegd met sla en kaas er uit. Hij stak ze uit naar Tsukimiya en haalde twee flesjes water tevoorschijn. Hij wist dat wanneer ze dit gingen doen het op zijn minst nog wat energie zou kosten en goed eten hoorde er bij. Zwijgzaam zakte Norwood naast Tsukimiya op zijn knieën en haalde al net zo'n zelfde set boterhamen tevoorschijn. Hij opende deze en nam een hap en hoorde haar woorden. "Heel je leven...?" sprak hij nadenkend. Hij knipte in zijn vingers alsof iets bij hem te binnen schoot. Hij at zijn mond leeg. "Maar natuurlijk..." sprak hij. "Ik heb een spreuk waardoor de eigenaar zijn herinneringen opnieuw beleeft..." sprak Norwood kalm. "Het is misschien mogelijk dat ik die keer kan bekijken vanaf het moment dat je magie zijn eigen wil kreeg. Het moment dat je beschreef eerder de dag..." sprak Norwood kalm en glimlachte. "Maar we houden eerst wat pauze. Ik wil dat je goed uitgerust bent voor we aan dat zouden beginnen." sprak Norwood. Aan de spreuk zat voor ongevorderde magiërs een risico dat je er in bleef hangen en je hele leven opnieuw moest beleven met de ups en downs. Norwood was docent en had redelijke ervaring om dit soort spreuken tot een goed einde te brengen. Zijn blik ging naar Tsukimiya en glimlachte.

Na stevig gegeten te hebben en voldoende gedronken en nog een tijdje uitgerust te hebben in de zon stond Norwood op. "Dan laten we het maar eens proberen..." sprak hij en glimlachte. Hij gebaarde Tsukimiya dat ze moest staan. "Voor deze spreuk heb ik geen enge beestjes nodig..." sprak hij nog grappend en knipoogde. Hij legde zijn hand op haar hoofd. Een paar blauwe draadjes kwamen uit zijn vingertoppen en kropen over het hoofd van Tsukimiya. Het zou enkel wat kriebelen. "Ik wil je volledige medewerking. Jij moet denken aan het moment dat het mis ging. Het moment dat die persoon je een verstikking lied ervaren en je magie hierop reageerde..." sprak hij kalm en knikte. "Wanneer je tijdens de spreuk aan een ander moment denkt wordt je daar naartoe gebracht en dat is niet het doel..." sprak Norwood en glimlachte. "Okey, ga je gang..." sprak Norwood en glimlachte kalm. Tsukimiya en Norwood zouden wanneer het zo ver was hun ogen van zelf sluiten en er naar toe gaan. Het ging zo snel dat in de werkelijkheid ze hooguit een minuut stilstonden op dagen in de herinnering dus met hen lichamen kon niets gebeuren.

​Tsukimiya was al opgelucht dat ze niet hard was gevallen, toch was ze niet van plan om nog snel eens gras te gaan eten. Het smaakte niet en het was gewoon vies, zoveel mensen hebben daar waarschijnlijk op gestaan en wie weet wat er allemaal op hun schoenzolen zaten. Een rilling stroomde door haar lichaam dankzij die gedachten. Norwood glimlachte om haar woorden. Hij liep naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. Deze gloeide op en hij trok het beestje er uit. Hij knipte in zijn vingers terwijl het in een rood wolkje verdween. Norwood glimlachte enkel en pakte zijn tas er bij. Hij opende deze en haalde twee verse boterhammen belegd met sla en kaas er uit. Hij stak er een naar haar uit en ze nam die vriendelijk aan. Haar maag knorde weer en ze zuchtte maar nam toen wel onmiddelijk een grote hap van haar boterham en ze sloot haar ogen en slikte het na een tijdje in. "Heel je leven...?" sprak hij nadenkend. Hij knipte in zijn vingers alsof iets bij hem te binnen schoot. Verbaasd keek Tsukimiya naar hem, wat had ze wel gezegt dat hij op een idee kwam? Hij at zijn mond leeg. "Maar natuurlijk..." sprak hij. "Ik heb een spreuk waardoor de eigenaar zijn herinneringen opnieuw beleeft..." sprak Norwood kalm. "Het is misschien mogelijk dat ik die keer kan bekijken vanaf het moment dat je magie zijn eigen wil kreeg. Het moment dat je beschreef eerder de dag..." sprak Norwood kalm en glimlachte. "Maar we houden eerst wat pauze. Ik wil dat je goed uitgerust bent voor we aan dat zouden beginnen." sprak Norwood. Miya knikte en at rustig haar broodje verderop.
Het was eigenlijk snel op want ze had grote honger gehad. "Dan laten we het maar eens proberen..." sprak hij en glimlachte. Hij gebaarde Tsukimiya dat ze moest staan. Langzaam stond ze recht en keek hem ontspannen aan. "Voor deze spreuk heb ik geen enge beestjes nodig..." sprak hij nog grappend en knipoogde. Miya kreunde lichtjes."Dat gedoe blijft tussen ons twee master" Mompelde ze.Hij legde zijn hand op haar hoofd. Een paar blauwe draadjes kwamen uit zijn vingertoppen en kropen over het hoofd van Tsukimiya. Het zou enkel wat kriebelen. Miya kon haar gegiechel nog maar jusit inhouden. "Ik wil je volledige medewerking. Jij moet denken aan het moment dat het mis ging. Het moment dat die persoon je een verstikking lied ervaren en je magie hierop reageerde..." sprak hij kalm en knikte. "Wanneer je tijdens de spreuk aan een ander moment denkt wordt je daar naartoe gebracht en dat is niet het doel..." sprak Norwood en glimlachte. Miya knikte dat ze het begreep. Ze moest zich focusen niet haar beste vak maar ja oke. Automatich sloot ze haar ogen. En dacht aan dat moment, maar zomaar heel onverwacht verscheen het beeld toen ze nog heel jong was, een glimlach sierde haar lippen. Ja dat herinnerde ze zich maar al te goed. Ze was toen zes wist Tsukimiya nog.

Miya rende over het veld en keek kwaad het was alleen maar grappig op haar gezichtje. "Mama" Gilde Miya voor heel het huis. Terwijl ze met gebalde vuistjes door de tuin naar huis rende."broer speelt vals" Ze keek zielig naar haar moeder die begon te grinniken."Miya toch" Ze boog zich voorover en wreef door Tsukimiya haar roze haren."[i]Als je je broer vind zullen we zien wat we eraan kunnen doen". Er verscheen meteen een happy glimlach op Miya haar gezicht. Ze holde meteen het huis weer uit en rende door de grote tuin."Broeeerrrtjeeee" Gilde ze, nog best luid voor een kind van zes."Mama is kwaaaaaaddd op je." Gilde ze weer verder met haar luide stem. Tsukimiya giechelde toen ze haar oudere broer tussen de bomen zag verschijnen." Je gaat straf krijgen." Lachtte ze met een poeslieve glimlach op haar gezichtje."Miya! Wat heb je nu weer gezegt, ik speelde echt neit vals hoor" Hij keek haar kwaad aan en sloeg zijn armen over elkaar maar moest toch even glimlachen toen hij naar haar kreeg. "Ren maar weg want als ik je vind dan..." Hij was nog maar half bij zijn zin.Toen hij volop werd besprongen door Miya"Hup paardje naar mama toe voor je straf" Tierde ze in zijn oren. Haar broer zuchtte maar liep toch met Miya op haar rug naar binnen.[/i]

Norwood stond langzaam op en maakte zijn opmerking met een knipoog. Haar reactie deed hem kort glimlachen. "Geen zorgen..." sprak hij kalm. "Dat blijft ook tussen ons...." vertelde hij. Norwood glimlachte en keek naar Tsukimiya op het moment dat hij zijn hand op haar hoofd legde. De sliertjes volgde al snel en zonder enige moeite legde hij uit wat hij van plan was. Norwood glimlachte en knikte. "Nou, het wordt tijd dat je aan de herinnering denkt..." sprak Norwood kalm. Hij glimlachte en op het moment dat Tsukimiya er over nadacht ging er iets mis. Norwood zijn ogen schoten nog voor hij werd meegesleurd open en hij maakte met zijn andere hand een zegel. Al snel werd het wit om de twee heen en werden ze beide weggesleurd. Norwood zijn ogen gingen naar zijn handen die leken te krimpen. Niet alleen dat hij werd volledig jonger. "Tsukimiya, waar heb jij aan gedacht?" sprak hij enkel zachtjes. Als hij meegesleurd werd kon dat maar een betekenis hebben, hij had een herinnering met haar. Maar waarom kwam Tsukimiya dan niet bekend voor? Voor nu was het enkel afwachten wat de herinneringen voor hun in petto hadden en zijn rol er in meespelen. Het was dat Norwood de spreuk had uitgevoerd en nog lichtelijk zijn eigen bewustzijn had. Hij kon op zijn minst nog observeren wat er plaats vond.

Zijn ogen schoten open. "Hier vind ze me nooit..." sprak zijn stem kalmpjes en geniepig. Hij keek door de bosjes heen door een van de kleine gaatjes om te zien waar het rozeharige meisje heen ging. Ze zocht alle kanten op maar kreeg hem niet gevonden. Wat deed ze nu? Rende ze naar binnen? Wat was dat kleine kind van plan. Norwood grinnikte echter alleen omdat ze hem niet gevonden kreeg. Hij keek door de bosjes en luisterde aandachtig wat hij er van kon verstaan. "Valsspelen?" mompelde hij. Toen Miya buiten kwam hoorde hij haar stem. Norwood kreeg een verveelde trek op zijn gezicht. Hij kwam de bosjes uit en keek haar aan met een vernietigende blik. "Miyaah!.." sprak zijn stem alsof hij zwaar beledigd was. "Wat heb je nu weer gezegd, ik speelde niet vals.." sprak hij. De stem van Norwood was niet zo laag als dat hij hedendaags was en klonk als een jongere stem. Het was ook niet gek, Norwood was hier hooguit tegen de 18 jaar oud. Dat hij nog dit soort spelletjes speelde was vreemd. Hij kon beter zich bezighouden met de band dan dat hij hier mee bezig was. "Ren maar weg want als ik je vind..." hij kon zijn woorden nog amper afmaken of zijn zusje van zes sprong op zijn rug. Hij zuchtte en verdroeg het geschreeuw in zijn oren. "Jaja..." mompelde hij en liep met Miya op zijn rug naar binnen. De straf was niet zo denderend geweest, in feite was het geen straf te noemen. Maar Miya voelde zich op zijn minst nog gerechtvaardigd.

Norwood voelde hoe de herinnering eindigde en overging naar een volgende. Hij werd weer uit zijn jonge lichaam geslingerd en een paar maanden later was het zo ver. De rede waarom Norwood zich dit allemaal nog maar vaag kon herinneren.

Als achtienjarige zoon van zijn vader was hij verplicht deel te nemen. Verplicht deel te nemen aan de burgeroorlog. Samen met zijn vader stonden ze in een legeruniform tegenover de rest van de familie. Zijn moeder die half in tranen was, zijn broertje Alwir die het moeilijk had. En Miya die met een angstige trek naar haar broer kreeg. Norwood zakte door zijn knieën bij Tsukimiya en legde zijn hand op haar schouder. "Ik kom terug, dat beloof ik je..." sprak Norwood kalm tegen haar en gaf haar nog een kleine omhelzing. Tsukimiya was degene waar hij het beste mee kon vinden en hij vond het moeilijk om deel te nemen. De kans dat je zoiets overleefde zonder enige trauma was gering en Norwood mocht van geluk spreken als hij ook daadwerkelijk terugkeerde. Echter was het anders dan gepland. Norwood bleek chauffeur van een konvooi te zijn met bevoorradingen. Ze hadden hem nog niet in het front gezet vanwege zijn jonge leeftijd en hij moest de bevoorradingen op een veilige plek afleveren. Desondanks het minst gevaarlijke klusje van alles had Norwood beelden gezien die hij liever nooit van zijn leven had gezien. Dingen die hij zich niet meer wilde herinneren flitste voorbij. En het ergste moest nog komen. Tegen zijn negentiende had Norwood zelfs meegevochten in de oorlog als medicsche hulp. Het was een zware tijd maar het was de laatste taak die hij had gehad. Zowel Norwood als zijn vader hadden het overleefd en keerde terug naar het gezin Vavyendor. Om tot hun schrik er achter te komen dat Miya was verdwenen, spoorloos. Jaren hebben ze gezocht maar ze hadden haar niet gevonden. Wat Norwood niet wist was dat Miya hem wilde gaan zoeken en het huis was uitgelopen. Een Puffoons stel had haar huilend gevonden op straat en hadden haar onderdak geboden. Na jaren zoeken waren ze bang dat Miya in de oorlog het leven had gelaten. Norwood ging opnieuw een moeilijke tijd tegemoet.

Norwood opende zijn ogen weer in de werkelijkheid. De blauwe draden schoten terug en hij greep naar zijn hoofd. Een kloppende hoofdpijn zette op. "Wat...was dat...." mompelde hij en keek met een gesloten oog naar Tsukimiya die ongeveer nu wakker moest worden. Hij slikte, was dit daadwerkelijk. Was dit zijn zusje? Norwood schudde zijn hoofd dat kon niet, onmogelijk. Ze was overleden in die burgeroorlog, die oorlog die hij weggeduwt had in een van de kistjes die hij nooit meer wilde openen.

- Hopelijk vind je de reden niet te erg? Ik vond hem namelijk wel creatief ^^ -

tsukimiya herinnerde die dag nog heel goed. zij en haar oudste broer konden het heelg oed met elkaar vinden, daarom had ze het heel moeilijk gehad met het verlies van hem toen hij werd opgeroepen voor de burgeroorlog. Dagen lang had Miya zichzelf opgesloten in haar kamer en ging er zelfs niet uit voor naar beneden te gaan als het etenstijd was.. Daarom legde haar moeder altijd het eten voor Miya haar kamerdeur. En pas als de moeder weer naar beneden was gegaan ging Miya uit haar kamer en at haar eten vlug op. Het waren gespannen dagen geweest, toen mensen op bezoek kwamen hadden ze het gevoeld aan de sfeer die er rondhangde in het huis. tsukimiya dacht terug aan de dag dat ze het had besloten.

Weeral stapte de treistige Miya naar haar raam, zoals ze deze dagen altijd deed. Starend naar buiten en hopend dat haar vader en broer terug zouden komen. ze miste hen, miste het verstoppertjes spelen met haar broer. Een heldere traan rolde over haar wang, Miya wist dat ook vandaag ze niet erug zouden keren. Opnieuw begon ze te huilen, na een tijdje toen ze was uitgehuild keek ze vastberaden naar buiten waar het ondertussen al donker was geworden. Gespannen kleedde ze zich weer aan, nam een grote tas en deed daar enkele kleren en een deken in. stapte toen geruisloos naar de trap en plunderde de koelkast. en rende van huis weg. een briefje met enkele woorden achterlatend."Ik haal ze terug!!" Dat was het enige wat erop stond. Dagen lang, zelfs weken en na een tijdje een jaren had ze rondgezwefd. Heel ver weg van huis. Miya was wanhopig en bang. Ze had dagen niet genoeg eten gehad. Tot er op een dag een jonge vrouw haar vond, mager en uitgehongerd in ee hoekje. Die mensen werden uiteindelijk haar nieuwe ouders en zorgden voor haar. Miya haar hart was gebroken toen ze dacht dat haar broer waarschijnlijk was overledenof niet zou worden terug gevonden als de oorlog voorbij zou zijn. Alles schreef ze op. En verbrande het in de hoop zo alles te vergeten, maar dat was een grote mislukeling geweest. Want diep vanbinnen zat er nog die verdriet.

Onbewust glinsterde een traan op Tsukimiya haar wang. Het waren vreselijke jaren geweest, vooral omdat ze op zo'n jonge leeftijd was weggelopen en nog tijdens een burger oorlog. Een rilling ging door haar hele lichaam. Een vreselijke ontdekking was dat geweest. Maar nog voor ze zich weg kon trekken zag ze het beeld weer van haar broer of nee toch niet, het was van....Master NOrwod. Is hij haar broer? Tsukimiya opende gesperd haar ogen en zag dat hij dat ook juist deed. Verward en verbaasd keek ze hem angstig aan. "Wat...was dat...." mompelde hij en keek met een gesloten oog naar Tsukimiya. Miya had er geen verklaring voor. "Ik...Snap het niet" Sprak ze lichtjes bang en stapte angstig een stap naar achteren. Kon het waar zijn? Had ze eindelijk haar broer gevonden....Na al die jaren...

Norwood zijn houding was tijdens de spreuk wat strakker geworden. Zijn armen waren aangespannen onder de druk die de herinneringen die hij opnieuw beleefde. De herinneringen die hij niet eens in zijn boek des levens had opgenomen, puur omdat ze te traumatiserend waren. Zonder een woord te zeggen beleefde Norwood die herinnering terug. Hij schoot terug in zijn eigen lichaam en opende zijn ogen. Hij stamelde wat en keek met grote ogen naar Tsukimiya. Hij knipte in zijn vingers en een boek verscheen uit het niets in zijn handen. Norwood opende het met een speciaal slot dat alleen hij kon openen en bladerde het open. Hij keek naar de inhoudsopgave waar een titel sierde met een andere kleur letters tussen alle andere namen en gebeurtenissen. The lost one stond er op. Norwood zijn vinger ging over de letters en het boek reageerde er direct op. Het bladerde direct naar het hoofdstuk waar een stel foto's tevoorschijn kwamen. "Het is...." stamelde hij en keek naar Tsukimiya. "...niet waar..." sprak hij zacht. "Mensen kunnen niet over de grens van dood naar leven. Het is een enkele reis waar zelfs magie niets aan kan doen..." stamelde hij en klapte het boek dicht. De foto's die hij had gezien. Met het meisje met de roze haren. Hij zweeg en keek naar Tsukimiya, zijn blik werd rustiger en hij kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht. Ze zette een stap naar achteren. "Wat valt er niet aan te snappen..." sprak hij kalm. "Ik werd in eenzelfde herinnering als die van jou gezogen..." sprak hij. "We hebben een verleden samen, Miya..." sprak hij toen. Hij glimlachte en zette een stap dichterbij. Hij gaf haar een warme omhelzing en sloot zijn ogen. "Ik heb je gemist, zusje..." sprak hij zacht tegen haar en legde zijn hoofd op haar schouder. Hij zweeg, Miya wist misschien nog niet van zijn vader die overleden was maar hij zou het haar wel vertellen wanneer de tijd rijp was. Hij was nu net herenigd met zijn lang verloren zusje. "We dachten dat je overleden was..." sprak hij zacht en kreeg een kleine traan over zijn gezicht een traan van vreugde. "Mam zal denken dat ik krankzinnig ben wanneer ik zeg dat ik jou heb ontmoet..." sprak hij zachtjes.

Tsukimiya kon het niet geloven, het was zo lang geleden had gedacht dat ze zichzelf over dat verleden had gezet maar zo te zien niet, ze aarzelende, wou het wel geloven maar kon het op de een of andere manier niet. Ze moest trouwens nog bekomen van haar herinneringen weer opnieuw te beleven. Het had jaren gekost van haar ouders om haar weer wat genezen te krijgen van vanbinnen, en nu door die korte herinnering weer te beleven stond ze weer opwankel. Hij knipte in zijn vingers en een boek verscheen uit het niets in zijn handen. Zwijgzaam en gespannen keek Tsukimiya toe hoe Master Norwood het met een speciaal slot opende. Ze had de hele tijd niet meer bewogen. De ontdekking was zo overwelmend dat het moeilijk was om het te geloven. Jaren lang had ze zichzelf gezegt dat haar broer overleden was, heeft er zelf proberen er mee te leven wat heel moeilijk was gegaan. En nu dat het tegen deel was bewezen dat hij toch leefde en hier nu voor haar stond was een grote schock voor haar, het was bijna ongeloofelijk. Het leek een grap maar daar was het veel te echt voor. Het bladerde direct naar het hoofdstuk waar een stel foto's tevoorschijn kwamen. "Het is...." stamelde hij en keek naar Tsukimiya. "...niet waar..." sprak hij zacht. "Mensen kunnen niet over de grens van dood naar leven. Het is een enkele reis waar zelfs magie niets aan kan doen..." stamelde hij en klapte het boek dicht. Miya had de foto vluchtig kunnen zien, en ze dacht dat ze echt een glip had opgevangen van haar zelf toen ze zes was. "Wat valt er niet aan te snappen..." sprak hij kalm. "Ik werd in eenzelfde herinnering als die van jou gezogen..." sprak hij. "We hebben een verleden samen, Miya..." sprak hij toen. Tsukimiya wist niet wat ze erop kon zeggen en stammelde dus."Maar...na...al die jaren" Stillaan liet ze alles op orde komen. Hij glimlachte en zette een stap dichterbij. Hij gaf haar een warme omhelzing en sloot zijn ogen. "Ik heb je gemist, zusje..." sprak hij zacht tegen haar en legde zijn hoofd op haar schouder. eerst stond ze verstijfd toen hij haar omarmde, maar al snel ontdooide ze op het moment dat alles in haar hoofd weer netjes was geordend. Ze sloeg haar armen nu ook om hem heen en probeerde de tranen te bedwingen, toch rolde er enkele maar dat veegde ze ongezien weer weg."Ik ook jou ook...broer" Sprak ze fluisterend. Het woord broer kwam er eerst even aarzelend eruit ze proefde het woord meer. "We dachten dat je overleden was..." sprak hij zacht. Ze knikte half met haar hoofd"Nee dat was ik niet gelukkig, jaren lang heb ik rond gezwerfd op straat op zoek naar jou en pap. Uiteindelijk gaf ik het op was te ver weg van huis, maar een vrouw had me gevonden en heeft me toen in huis genomen." Legde ze stilletjes ui. "Mam zal denken dat ik krankzinnig ben wanneer ik zeg dat ik jou heb ontmoet..." sprak Master Norwood zacht. Tussen het gesnik van haar begon ze toch wel lichtjes te lachen."Ik heb jullie allemaal zo erg gemist." Sprak ze gebroken. Het voelde goed om na al die jaren terug in de omhelzing van haar broer te zijn. Miya had dat toch zo erg gemist.

Norwood had zwijgzaam voor een paar tellen gestaard naar Tsukimiya en zonder enige geluid te maken zijn gedachten geordend. Hij had het sneller gedaan als haar en reageerde dus al vrij snel op de omstandigheden. Hij legde het kalm uit al leek het meer alsof hij vluchtig wat uit wilde leggen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. "Miya..." sprak hij zachtjes. Hij hoorde haar ademhaling op orde komen en al snel volgde haar handen op zijn rug. Haar woorden deden hem niet glimlachen. "Verstoppertje spelen in een burgeroorlog, over extreem gesproken..." sprak hij en opende zijn ogen. Hij keek haar aan en zakte wat door zijn knieën zodat hij niet zo hoog boven haar stond en een gelijk niveau had als Tsukimiya. "Er is zo veel dat ik je moet vertellen..." sprak hij glimlachend. Hij kreeg zelf ook tranen van de emoties die hij had bij dit moment. "Zoveel..." sprak hij nogmaals. Haar woorden deden hem nog breder glimlachen. "Wij jou ook, Miya..." sprak hij. Norwood veegde een traan weg en zette zijn bril weer recht. "Wat stom van me dat ik je niet eerder heb herkend..." sprak hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Hij kwam weer overeind en keek naar Miya. "Je bent zoveel veranderd vergeleken met dat zesjarige meisje dat ik ken..." sprak hij kalm. "En dat is alleen maar in positieve zin..." maakte hij zijn zin af. Hij glimlachte en zweeg toen. "Ik ben eerlijk gezegd benieuwd hoe Aageth reageert op het feit dat zijn tante terecht is..." sprak hij en glimlachte toen met een knipoog naar Miya. Hij wist dat ze ongetwijfeld wist wat hij met die woorden bedoelde. Hij was het hele onderwerp waarvoor ze bij hem was gekomen vergeten. De ontdekking had het hem totaal laten vergeten.