Vivespa vocht tegen de warme zoute tranen die naar beneden wilde rollen. Ze wist dat ze het alleen maar erger zou maken als ze zou gaan huilen dus haalde zo een paar keer diep adem en ging verder met het inpakken. Vivespa was een verlegen meisje, ze zou uit zichzelf nooit iemand aanspreken. Ze deed echt oprecht haar best om onopvallend en grijs te blijven. Maar dat lukte niet zo goed. Ze werd altijd weer uitgescholden als ze iets fout deed. Na een paar jaar besloot ze dat ze dit niet meer wilde. Vivespa staarde naar de koffer en propte er nog wat spullen bij. Er waren wel een paar mensen bij die ze zou missen... Vast wel. Ze dacht na, maar tot haar grootste ergernis kon ze niemand bedenken. Ze had nu echt geen reden meer om te blijven. Het vechten was nutteloos geweest, warme stroompjes zochten zich een weg uit haar ogen. Ze haalde een hand over haar ogen en stapte naar buiten.

Bij een meer besloot ze dat het tijd was om uit te rusten. Haar tranen hadden de vrije loop gehad en nu had Vivespa het idee dat ze geen vocht meer in haar lichaam had. Ze had de dop van een veldfles afgehaald toen ze achter zich voetstappen hoorde.

Mineko wandelde lusteloos over het terrein. Hij had niet bepaald veel energie de laatste tijd. Maar langzaamaan kwam zijn kracht weer terug. Kwam de lieve lach weer terug. Hij was kapot geweest van verdriet. Gebroken en beurs van de pijn in zijn hart. Maar na een hele hoop nadenken en een rivier van tranen gehuild te hebben begon hij inzicht te krijgen in zichzelf. hoe hij altijd alles en iedereen wilde helpen. Haast manisch had hij zich aan mensen opgedrongen zodra hij merkte dat iemand problemen had. En dat had hem uiteindelijk opgebroken. Daardoor had hij zijn vrienden één voor één in de steek gelaten. Om dan te merken dat hij alleen was, dat hij alles had verpest. Mineko, de zachtaardige jongen, had zich alles persoonlijk aangetrokken. Gaf zichzelf de schuld van alles wat er fout was gegaan. hij had Soul in de steek gelaten, of zo zag hij het tenminste. Hij had Mizuki in de steek gelaten, zo voelde htet. Dat zij hem alleen had gelaten was niet van belang. het was zijn fout, zijn schuld. hij was hun aandacht niet waardig, maar toch waren ze teruggekomen. Hij floot zachtjes een liedje, treurig, maar toch ook hoopvol. Begon dan zachtjes te zingen. Zijn stem vol pijn, hij verwoorde zijn gevoelens in deze zuivere, heldere noten. De tonen zochten hun weg over het landschap en al snel voegde een aantal vogels hun muzikale begeleiding bij zijn stem.
''Should've kissed you there, I should've held your face
I should've watched those eyes instead of run in place
I should've called you out, I should've said your name
I should've turned around, I should've looked again''
Tranen begonnen toch op te wellen in zijn ooghoeken. Al had hij het gevoel gehad dat hij elke zoute traan al had gehuild, toch was er nog een restje over. Zijn voeten voerden hem automatisch naar het meer, waar hij al zo vaak had gezeten. goede momenten, slechte momenten. hij had ze allemaal meegemeaakt in de sneltrein van gevoelens waarin hij de laatste maanden had gezeten. Hij arriveerde bij het meer, veegde de tranen weg. Hij had genoeg gehuild. Het was tijd voor een nieuwe start, een nieuw begin van zijn leven. hij zou niet meer last op zijn schouders nemen dan hij kond ragen. niet weer verstrikt raken in meisjes die hem pijn deden als hij ze enkel wilde helpen. Zou zich niet meteen weer open stellen aan alle mensen die hem pijn konden doen. Ja, hij was veranderd. Zijn open houding was geslotener geworden. De kenmerkende lach, vol levensvreugde, was zeldzamer en gereserveerd voor zijn geliefden.
''But oh I'm staring at the mess I made
I'm staring at the mess I made
I'm staring at the mess I made
As you turn you take your heart and walk away''
Zijn schouders schokten van ingehouden verdriet. Hij zag een gestalte voor zich en vermande zich. Zong de regel af, hij kon niet tegen onafgemaakte liederen. Dat ze hem kon horen, dat ze hem waarschijnlijk het hele lied had horen zingen. Dat maakte niet uit. hij hoefde zijn gevoelens niet te verbergen, niet op te kroppen. Dat hoefde niet meer, nooit meer. Slikte, slikte nog eens. Mineko haalde diep adem en legde de laatste meters af. Hij schraapte zijn keel en begon zachtjes te praten. Zijn warme stem gleed melodieus over het meer heen. ''Goedemiddag meisje.'' Hij zweeg even en kwam naast haar te staan. Keek dan nieuwsgierig opzij. Zijn ogen registreerden de sporen van tranen op haar wangen en hij glimlachte zwakjes. Hij herkende het nu wel, de glimmende achterblijfsels van puur verdriet. ''Ik ben Mineko...'' Zijn hand duwde een plukje weerbarstig groen har uit zijn ogen en hij lachte warm. hij wilde dit meisje helpen, al probeerde hij de drang te onderdrukken. Vergat voor heel even zijn eigen pijn en focuste zich op het onbekende meisje met de lange blonde haren. ''Ehm.. Wil je erover praten?'' vroeg hij zachtjes. Niet goed wetend hoe hij dit anders moest vragen. Dus dan koos hij maar voor de directe aanpak. gewoon eerlijk zijn, zeggen wat je wilde weten. en als ze niet wilde praten, was dat ook goed. Hij zou geen mensen meer dwingen om te praten. Later zou hij misschien psycholoog worden, zoals zijn zusje altijd plagerig zei wanneer hij weer eens over gevoelens begon. Maar dit was nu en nu was hij geen geclassificeerd psycholoog. Dus het was niet zijn taak om de reden van haar verdriet eruit te krijgen, hoe verleidelijk het ook was om haar te helpen.
[Hoihoi ik kom u eens even stalken
Liedje dat hij zingt: https://www.youtube.com/watch?v=hae84T1g5ho&feature=relmfu]

Vivespa kromp ineen bij het horen van een herkenbaar lied. Er kwam een jongen naast haar zitten. Ze dwong zichzelf om niet met hem te praten al was dat nog zo verleidelijk. Zo zou hier nog niet willen beginnen met haar nieuwe start. Niet nu ze het verleden nog op haar schouders had zitten. In haar hoofd neuriede ze mee met de klanken van het liedje. Ze wilde het niet maar ze keek in de blauwgroene ogen. Zijn uitdrukking was zacht. Vivespa zag meteen dat hij ook ook gehuild had. Hij wenste me goedemiddag. Ik knikte. "Ik ben Mineko...
Vivespa dacht na over die naam. Hij klonk vertrouwd en zacht. Hij vroeg of ze wilde praten. Ze zou willen dat ze kon... Vivespa zat opgesloten. Ze voelde de angst om iets verkeerds te zeggen. Om weer klappen te krijgen. Weer het zwarte schaap te zijn. Maar deze jongen was zo niet. Dat wist ze. Daar was ze al eerder de fout mee ingegaan omdat ze dat dacht. Maar zo'n nieuwsgierige en helpende blik was nog nooit op haar gericht geweest. Vivespa voelde het bloed naar haar wangen stijgen en de zenuwen door haar lijf gieren toen ze er alleen maar aan dacht om iets te gaan zeggen. Mineko keek haar bemoedigend aan. Haar mond bleef hangen toen ze hem opendeed en Vivespa wenste zo vurig dat ze wat meer lef zou hebben. Nog nooit had ze dat zo graag gewild als op dit moment. Mineko wende zijn hoofd af en keek nietsziend over het stille water. Vivespa wist precies wat hij dacht, dat ze een gestoord, raar, stom en vooral hersenloos wezen was. Het verschil tussen hem en Vivespa's vorige dorp bewoners was dat Mineko het tenminste alleen maar dacht. nou ja, het was al beter dan dat er achter haar rug om of recht in haar gezicht idiote (maar wel ware) opmerkingen maakte. Vivespa sloeg haar handen voor haar gezicht. Een geruisloos zuchtje wind speelde met haar blonde krullen. Ze voelde een warme, trillende hand op haar schokkende schouders en keek op. Weer in die warme ogen. Ze keken elkaar een tijdje aan. Dit was de langste keer dat Vivespa iemand aankeek. Ze werd rood en wende haar licht bruine ogen af. Zachtjes begon Mineko weer een liedje te neuriën. Vivespa haalde nogmaals diep adem.
Wat zou het ook als ze deze jongen iets zou vertellen, ze zou toch weer door reizen...
"Ik ben Vivespa." zie ze uit het niets. Hoewel het schaamrood weer op haar wangen stond, had ze gek genoeg geen spijt dat ze hem iets vertelde. Mineko keek op. Ze kon het niet opbrengen hem aan te kijken, omdat hij dan zou zien wie ze was... of beter gezegd wat ze was. Maar de woorden kwamen er zo gemakkelijk uit dat ze verder wilde praten, haar hart wilde luchten. "Ik hoor hier niet. En dan bedoel ik niet op deze plek, dan bedoel ik op dit universum... Vivespa twijfelde in haar hoofd maar ze luisterde niet naar de stemmen... " Waar ben je mee bezig?! het is te gevaarlijk!" zeiden deze. Toch praten ze door. "Dat is de reden. Waarom ik nu hier ben. Het klinkt echt onlogisch ik weet het... Vivespa kon het nu niet laten om in zijn gezicht te kijken. zo te zien volgde hij het en zijn blik bleef neutraal bij het zien van haar gezicht. "Nee, ik hoor hier niet.. Weglopen was de beste optie. Niet de enige optie maar wel de beste... Ik had er nog meer." Vivespa slikte even. Mineko keek nieuwsgierig. Vivespa zuchtte en besloot dat ze maar beter alles kon vertellen. "Ik kon mezelf.. van het leven beroven. En iedereen een schuld gevoel geven, maar ik ben te laf..." Vivespa haar schouders schokte bij de herinnering. "Ook kon ik de mensen die dit me hadden aangedaan vermoorden.. Maar daardoor zou mijn leven alleen maar slechter worden. Als ik het al had gedurfd... Vivespa sloeg haar handen voor haar ogen en begon weer te huilen. "Ik had helemaal geen reden om te blijven.. Niemand die.. van me...hield..." snikte Vivespa en ze voelde weer een hand op haar schouder.

Het meisje zweeg enkel, even dacht hij dat ze zich niet eens zou voorstellen. Hij wist ze wel uit te kiezen. Altijd maar mensen met problemen. Altijd maar mensen die hij wilde helpen, maar meestal niet kon helpen. Fay, die hem behoorlijk in een dilemma had geplaatst. hij had het roodharige meisje willen helpen, maar zij had Mizuki tegen hem opgezet. Alexis, met haar woedeaanvallen, die hem zelfs een keer in de ziekenzaal had doen belanden. Nee, hij had niet bepaald makkelijke ontmoetingen gehad. Naar dat lag nu achter hem. Een nieuw stuk van zijn leven was begonnen. en hij zou beter opletten dat hij niet in iemands problemen dook, als hij het niet aankon. Zijn vrienden zouden hem niet nog eens verliezen. Nu zou hij er voor hen zijn. Nu zou hij sterker zijn. Hij haalde diep adem, deze problemen moesten maar tot later worden bewaard. Eén huilende leerling was wel genoeg. Hij legde voorzichtig zijn hand op haar rug. Gaf zachtjes klopjes, probeerde haar op haar gemak te stellen. Ze noemde haar naam. Hij knikte bemoedigend, maar ze kleurde rood. Schaamde ze zich nou serieus voor haar naam? ''Hé, dat is een prachtige naam hoor...'' fluisterde hij geruststellend. Ze sprak verder, een nogal vreemd verhaal over he universum en dat ze weg was gelopen. Hij keek haar aan, trok zijn wenkbrauwen onbewust op in een vragende uitdrukking. Vivespa was weer in huilen uitgebarsten en hij beet twijfelend op zijn lip. Dit was niet verstandig. Dit was iets wat hij juist wilde ontwijken. Maar nu kon hij toch niet meer weggaan. Dit meisje had hulp nodig. Ze had hem vertrouwd zonder hem te kennen. Dat was iets wat hem wel vaker overkwam, zijn kalme serene uitstraling bracht de meesten tot rust. En nu ook weer had iemand hem instinctief vertrouwd. Het was een compliment, maar kwam nu niet echt goed uit. Nu voelde hij zich verplicht om haar te hulp te schieten. ''Maar... Maar je ouders dan?'' stamelde hij. Zijn vader had de laatste jaren ook niet bepaald aardig of goed behandeld, maar hij wist wel dat diep vanbinnen de strenge man van hem hield. ''En beloof me dit... Ik ken je niet goed, helemaal niet eigenlijk. Maar iedereen heeft zijn eigen mooie dingen, zijn eigen sterke punten. Zo ook jij. En de rest van de wereld. Dus beloof dat je nooit meer, maar dan ook nooit meer moord zal overwegen. Of het nou van jezelf is of van een ander. Ieder leven heeft een waarde.'' Hij liet een lieveheersbeestje op zijn vinger klauteren en pakte dan haar hand vast. Liet het beestje er met een vlaagje wind naartoe zweven. Dan bleef het rood met zwarte beestje doodstil op haar handpalm zitten. ''Iedereen heeft recht op leven en het is niet aan ons om dat te beëindigen. Dieren vermoorden elkaar, zonder te beseffen wat ze doen. Voor hen is het enkel een prooi, een maaltijd of een bedreiging. Maar wij zijn anders. Wij denken na, weten dat we een ander kunnen raken,hebben besef van gevoelens en daarom is het verkeerd om iemand of iets moedwillig pijn te doen.'' Hij zweeg even. Zijn betoog was kalm, maar toch vurig uitgesproken. Hij stond recht achter ieder woord dat hij sprak. Hij staarde even over het meer, genoot van de rust en stilte. ''En welkom, Vivespa. hier kan je een nieuw begin maken. Ik weet zeker dat er genoeg mensen zullen zijn die van je houden omwille van wie je bent. Geef ze een kans, geniet van je nieuwe leven op SSA.'' Hij glimlachte warm naar het meisje en hield toen op met praten. Hij wilde haar enerzijds een kans geven om uit te spreken wat op haar hart lag en anderzijds wist hij dat hij als hij nu niet stopte, vragen zou gaan spuien over allerlei zaken. Nieuwsgierigheid en behulpzaamheid waren bij hem aangeboren en dat kon hij niet bedwingen.

[Sorry, maar ik heb een paar opmerkingen, hope you don't mind. Ik snap dat dit alles nieuw voor je is, maar ik zou het op prijs stellen wanneer je hier rekening mee wil houden. Het is niet de bedoeling dat je bepaal dhoe of wat mijn personage doet. Dit noem je godmodden en is verboden, omdat het het veel minder leuk maakt voor de ander.

Dus jij kan niet zeggen dat Mineko zijn hand op haar schouder legt om haar te troosten. In plaats daarvan zeg je wat Vivespa doet, namelijk huilen, en dan reageer ik erop.
Je weet niet of Mineko naar haar opkijkt. Wel kan je natuurlijk melden dat vivespa zijn blik ontwijkt, ergens anders naar kijkt, bang is om hem aan te kijken.
Voor de rest is het helemaal geen slechte post, absoluut niet. Maar probeer hier op te letten aub. Alvast bedankt en ga voor de rest vooral zo door!]

"weet je Mineko, dit is het langste gesprek dat ik ooit heb gevoerd sinds ik 6 ben..Zei Vivespa toen ze een beetje gekalmeerd was.Ze glimlachte. Een mooie naam had hij gezegd. Ze bloosde weer even. "..En jij bent waarschijnlijk het aller aardigste persoon dat ik ben tegengekomen. Vivespa keek in zijn gezicht.Ze hield zijn blik een paar seconde vast zonder rood te worden. Haar lichaam juichte en Vivespa glimlachte. Misschien was dit de plek om een nieuwe start te maken...Ze huilde weer."maar..maar je ouders dan?" Vroeg Mineko. Het gezicht van Vivespa vertrok. Daar ging ze niet meer om huilen. Ze hadden haar duidelijk aan de kant gezet... Vivespa schraapte haar keel."Ik had.. heb een zus en natuurlijk ook ouders.Maar ik was geen kind voorvoor licht magie en dat was schijnbaar heel belangrijk. Ze hebben mij toen ze gemerkt hadden dat ik.. geen lichtmagiër zou worden achtergelaten op Shadra. Ik heb ze nooit meer gezien, alleen mijn zus een keer. Ze heet Meggie. Ze zag me en rende nog net niet gillend weg" Zei Vivespa zuur. “Zoals de meeste op mijn school. Ze waren bang voor me en merkte dat ze mij minder gevaarlijk konden doen lijken door rot opmerkingen naar mijn hoofd te slingeren. Ik had zoals ik al zei, geen reden om te blijven...” het was even stil. Toen begon Mineko te praten: ''En beloof me dit... Ik ken je niet goed, helemaal niet eigenlijk. Maar iedereen heeft zijn eigen mooie dingen, zijn eigen sterke punten. Zo ook jij. En de rest van de wereld. Dus beloof dat je nooit meer, maar dan ook nooit meer moord zal overwegen. Of het nou van jezelf is of van een ander. Ieder leven heeft een waarde.'' Ik werd net zo stil als ik een halfuurtje geleden al was geweest en staarde naar het meer. Ik kon niets beloven. Hij pakte mijn hand en ik voelde hoe heet hij was vergeleken met de mijne. Een lieveheersbeestje kroop op zijn hand en toen vloog het naar de mijne, waar het doodstil bleef zitten. ''Iedereen heeft recht op leven en het is niet aan ons om dat te beëindigen. Dieren vermoorden elkaar, zonder te beseffen wat ze doen. Voor hen is het enkel een prooi, een maaltijd of een bedreiging. Maar wij zijn anders. Wij denken na, weten dat we een ander kunnen raken,hebben besef van gevoelens en daarom is het verkeerd om iemand of iets moedwillig pijn te doen.” Zei Mineko.
Zoals hij het uitlegde kwam het op neer dat Vivespa meer op een dier leek. Ze had natuurlijk wel gevoelens, maar over dat maaltijd stukje zat hij er helemaal niet ver naast... Vivespa had zichzelf aan geleerd om het niet meer zo te doen, het was natuurlijk helemaal niet eerlijk, maar wat zou hij doen als hij dood ging van de honger en er liep een bord spaghetti voor zijn neus langs? Dat was anders. Aan wie was het dan wel, om een leven te beëindigen? Misschien zou het makkelijker gaan als ze niet als een soort moordmachine geboren was. Dan zou ze bij haar ouders wonen en was ze nooit gepest dan had ze nooit... Vivespa slikte even en haalde diep adem om de tranen niet weer naar beneden te laten rollen. “En welkom, Vivespa. hier kan je een nieuw begin maken. Ik weet zeker dat er genoeg mensen zullen zijn die van je houden omwille van wie je bent. Geef ze een kans, geniet van je nieuwe leven op SSA.” Hij glimlachte warm toen hij het zei. Nu kon Vivespa haar tranen niet meer inhouden. Ze stroomde over haar wangen op een heel vreemde manier een manier waarop ze nog nooit had gehuild. Ze lekte uit haar ogen terwijl ze zich blij voelde, dat er eindelijk iemand voor haar was, dat hij zei dat ze hier kon blijven. Ze wende haar hoofd even af omdat ze wist dat haar ogen van kleur zouden veranderen. Volgens haar was ze ... blij? Vivespa boog over het meer en keek zichzelf aan. Haar ogen waren lichter dan ooit. Ze waren bijna goud en een minuut geleden waren ze nog zwart geweest. Dit ‘blij’ zijn deed rare dingen met haar. Vivespa besloot dat ze hier zou blijven. Ze voelde zich beter dan ooit. “Mineko..? Bedankt hè..? Echt.. zo bedankt!...Ik.. eehm.. het spijt me dat ik zoveel over mezelf praat.. wat is er eigenlijk aan met jou aan de hand?” Vivespa streek met de toppen van haar vingers over de weg die de tranen vast en zeker gerold moesten hebben. Ze was allerlei soorten emoties gaan herkennen. Bij anderen, nooit bij haar zelf. “Je ziet er uit alsof je het niet echt fijn hebt gehad...” Vivespa dacht er even over na en kromp toen in elkaar, bang omdat ze weer iets stoms had gezegd. “Het spijt me dat moet je niet zien als een belediging of zo ik weet niet...” Vivespa zweeg weer. Ze glimlachte in zichzelf omdat ze nog nooit zoveel gepraat had. Laat staan dat ze zoveel wilde zeggen dat ze haast niet meer uit haar woorden kwam. Nu wist ze het zeker, dit was een goede plek om te blijven.

[Het spijt me Ik zal er op letten bedankt voor de tips!]

Mineko luisterde aandachtig naar het meisje naast hem. Ze vertelde haar verhaal. Stortte letterlijk haar hart bij hem uit. Haar ziel kwam op tafel te liggen. Ze was nu op haar kwetsbaarst en dat besefte hij maar al te goed. Het voelde vreemd om zo met iemand te praten, die je technisch gezien pas even kende. Hij kon de last op zich voelen drukken, De last dat hij iets verkeerds kon zeggen. Dat hij dit nieuwe meisje pijn kon doen. Zonder dat te bedoelen. Mineko had absoluut geen intenties om wie dan ook te raken. Hij had vaak genoeg iemand pijn gedaan. Nam zichzelf elke keer dat hij iemand kwetste. Alle fouten die hij had gemaakt, alle dingen die hij niet had gezien. niet had gezegd. Dingen die hij niet had kunnen voorkomen. Zelfs als het niet echt zijn fout was geweest. Zelfs dan vond hij wel een manier om er zijn misstap van te maken. In zijn hoofd had hij alles zo verdraaid dat het toch aan hem lag. Na zijn warme welkom stroomden zoute tranen van Vivespa's wangen. Hij glimlachte onzeker. Vroeg zich onwillekeurig af of hij iets verkeerd had gezegd. Maar toen hij haar gezichtsuitdrukking wat beter bestudeerde zag hij dat ze niet verdrietig was. Niet enkel droefheid, maar ook een zekere vrolijke vonk was in haar te zien. Zijn schouders ontspanden en opgelucht haalde hij adem. Gekalmeerd nu ze ook tot rust was gekomen. het koste best veel moeite om zo iemand te helpen. Hij deed het graag, maar als hij zelf al problemen had werd het een zware last op zijn schouders. Het drukkende gewicht van de wetenschap dat je iemand op elke manier kon redden of juist in de diepte van ongeluk kon storten.

“Mineko..? Bedankt hè..? Echt.. zo bedankt!...Ik.. eehm.. het spijt me dat ik zoveel over mezelf praat.. wat is er eigenlijk aan met jou aan de hand?” Hij glimlachte zwakjes. De schijn van vrolijkheid was bij hem duidelijk mislukt. Hij kon gewoon geen masker opzetten, zijn ware gevoel niet verbergen. ''Geen probleem hoor. Ik luister graag naar je. Ik weet dat het kan helpen om over dingen te praten.'' Hij streek door zijn groene haren. Ze verontschuldigde zich voor iets wat als een belediging kon worden opgevat. Hij grijnsde geruststellend. ''Maak je geen zorgen, ik kan het wel hebben. Wat er met mij aan de hand is... Ik.. Ehm... Mijn vriendin, ze had me zonder enige mededeling te doen in de steek gelaten. Ik was gekwetst, voelde me alleen. Ze.. Het was iets met haar familie, een noodgeval. Dus ik voel me enerzijds gekwetst, gebruikt. Maar anderzijds ook zo ontzettend schuldig. Omdat ik het niet wist.... Omdat ik haar tekort heb gedaan...'' Hij bloosde, wist dat dit een van de slechtste uiteenzettingen was. Vivespa zou er waarschijnlijk niets van begrijpen. Hij beet op zijn lip en keek haar verontschuldigend aan. ''Sorry, ik weet zelf nog niet eens goed hoe ik me voel, dus ik kan het nogal slecht uitleggen.'' Hij zuchtte. Keek dan naar het meisje naast hem. Iemand die hij misschien nog wel vaker zou spreken. Waarom begonnen zijn vriendschappen meestal uit een probleem, uit een huilend meisje of een woedende leerlinge?

Eindelijk begon Mineko te praten. Nu pas zag ze in hoeveel geduld hij wel niet had gehad. Niet dat Vivespa zich zorgen maakte over de tijd, niet dat ze niet van stiltes hield, maar gewoon omdat ze zoveel had gezegd tegen deze jongen dat ze er nu pas over na dacht wat voor stomme dingen ze allemaal had gezegd. Eerst zei hij nog iets over dat het geen probleem was en dat hij graag naar haar luisterde (volgens haar had hij koorts of was dit een droom) toen zei hij gelukkig dat mijn "belediging" niets uitmaakte en ik voelde de stemmen in mijn hoofd wat minder worden, maar daarna zei hij '' Wat er met mij aan de hand is... Ik.. Ehm... Mijn vriendin, ze had me zonder enige mededeling te doen in de steek gelaten. Ik was gekwetst, voelde me alleen. Ze.. Het was iets met haar familie, een noodgeval. Dus ik voel me enerzijds gekwetst, gebruikt. Maar anderzijds ook zo ontzettend schuldig. Omdat ik het niet wist.... Omdat ik haar tekort heb gedaan...'' Vivespa verwerkte even de wartaal die hij uitsloeg. Deze keer had ze de stilte nodig en wat hij juist had gezegd duwde de stemmetjes in haar hoofd weg. Mineko keek haar verontschuldigend aan. Ze begreep het niet...
''Sorry, ik weet zelf nog niet eens goed hoe ik me voel, dus ik kan het nogal slecht uitleggen.'' Vivespa dacht weer even na. "Nee..nee je legt het helemaal niet slecht uit...Ik denk dat ik het begrijp... Maar als ik het niet zou begrijpen zou het niet aan je uitleg liggen want je uitleg was gewoon goed hoor het is gewoon zo'n grote warboel in mijn hoofd.. Ik .. Ik .." Vivespa lachte om zichzelf. Ze had nog nooit zoiets vreemds meegemaakt. Ze wilde gewoon zoveel vertellen dat ze niet uit haar woorden kwam. Ze hield ook abrupt op toen ze bedacht hoe stom dat zou hebben moeten klinken. "sorry.." mompelde ze. Gelukkig had hij niet gemerkt dat haar ogen niet meer zwart waren. Vivespa vond het fijn dat ze haar hart kon luchten. Ze had het idee dat ze nog niet helemaal klaar was maar dat kwam later wel. "Is er nog iets?" Vroeg Vivespa.

Vivespa dacht een korte tijd na, koos haar woorden zorgvuldig. De woorden die ze sprak brachten een opgeluchte glimlach op zijn gezicht. Ze begreep hem, of beweerde dat in ieder geval. Want misschien zei ze dat enkel om hem gerust te stellen. Nee, hij moest voorkomen dat hij weer in zulke kronkelredeneringen vast kwam te zitten. Dan zou hij straks niets meer vertrouwen, telkens over allerlei simpele dingen aan het twijfelen zijn. Hij ademde zo kalm mogelijk in en uit en liet haar woorden hem kalmeren als een bootje dat door de regelmatige golven in slaap wordt gesust. Al zijn zorgen leken verder weg, verleden tijd. ''Je hoeft je tegenover mij echt niet te verontschuldigen, hoor.'' melde hij haar gekalmeerd, toen ze weer sorry zei. Hij wist dat hij het zelf ook deed, erg vaak zelfs. Sorry zeggen nog voor je echt iets had gedaan. Je excuses aanbieden, ook als het iemand anders fout was. Herkenbaar. Hij probeerde het bij zichzelf ook te corrigeren, maar het bleef lastig. "Is er nog iets?" vroeg het meisje vriendelijk. Hij keek haar even verward aan. Hij had kunnen zweren dat haar ogen donker waren geweest, hij had een minuut geleden gegokt op zwart. Maar nu staarden twee gouden irissen hem aan. Hij fronste niet-begrijpend. Probeerde deze onverwachte gebeurtenis te verwerken. Kreeg zichzelf weer in de hand. ''Ehm... Ik was even afgeleid...'' Hij grinnikte en haalde zijn hand door het groene haar dat sluik voor zijn ogen viel. ''Ik ga je niet opzadelen met al mijn problemen, dit moet ik alleen oplossen. Maar toch bedankt. En sorry als dit... Maar mag ik je wat vragen? Over... over je ehm.. Ogen?'' Hij begon te blozen en keek beschaamd weg. ''Je hoeft niet te antwoorden hoor, maar de ehh kleur?'' Hij keek haar weer aan en speurde naar haar reactie. Hij maakte aar toch niet verlegen? Ze zou zich toch niet ongemakkelijk voelen door zijn vraag? Die hij trouwens nog niet eens duidelijk had uitgesproken. Bang om haar pijn te doen. Niet goed wetend of dit gevoelig lag. En zoals altijd weer twijfelend als het ging om emoties. Hij wilde werkelijk niemand, niets pijn doen. Nog geen miertje zou hij vertrappen als hij om kon lopen. Daarom probeerde hij altijd voorzichtig te zijn met zijn woorden, al flapte er soms uit nieuwsgierigheid iets uit. Zoals nu dus.

[sorry voor de late reactie T^T]

Weer een stilte. Ze kon het niet uitstaan dat de stiltes nu opeens niet meer fijn waren. Niet zoals vroeger. De stemmetjes in Vivespas hoofd waren weer aan het kibbelen. Ze deed hard haar best om er niet naar te luisteren. Alleen maar naar de stilte. Ze staarde vooruit en concentreerde zich op de rode bloem naast haar. Steeds werden de stemmetjes aan de kant geduwd. Ze sloot haar ogen voor de zoveelste keer en dacht aan niets. Althans, dat probeerde ze. Ze zou nu maar moeten wachten tot Mineko iets ging zeggen. De grassprietjes waren een beetje vochtig. Vivespa staarde weer met haar handen in het gras het meer over. Hoe zou het met Meggie gaan? Het was nu niet het beste moment om daarover na te denken... Ze richtte haar aandacht weer op Mineko. ''Ehm... Ik was even afgeleid...'' Hij grinnikte en haalde zijn hand door het groene haar dat sluik voor zijn ogen viel. Gelukkig zei hij wat.
''Ik ga je niet opzadelen met al mijn problemen, dit moet ik alleen oplossen. Maar toch bedankt" O. en zij mocht hem wel opzadelen met haar problemen? Toen bedacht ze dat hij daar nooit toestemming voor had gegeven... Hij praatte door zonder dat ze iets kon zeggen. "En sorry als dit... Maar mag ik je wat vragen? Over... over je ehm.. Ogen?' O nee. Idioot schaap dat ze was. Natuurlijk zou zo'n grote verandering niet onmerkbaar zijn! Ze liet haar hoofd in haar handpalm vallen. Mineko keek weg.''Je hoeft niet te antwoorden hoor, maar de ehh kleur?'' nou, dat was in ieder geval iets... Ze wist dat ooit opnieuw iemand het zou merken. Ze kon het maar beter meteen vertellen. “oké Mineko.. “ Vivespa zuchtte. “Je wilt weten wie ik ben. Wie Vivespa Venerice Keteniss is? Ik ook. Ik zou het ook willen weten. Maar ik weet het ook niet... Misschien kan ik je nu alles gaan vertellen, misschien doe ik dat nooit... Er zijn een paar dingen die ik niet kan zeggen zonder dat ik... nou ja.. zonder dat het hier opnieuw gebeurt.” Vivespa stopte even en haalde adem. Ze keek naar Mineko om zijn reactie te peilen. Ze werd rustiger van hem. Alsof hij een pijnstiller was. Hij gaf haar moed om door te praten. Zijn groenblauwe ogen gaven haar voor het eerst het gevoel dat ze hier niets fout kon zeggen. Wat een heerlijk gevoel. Vivespa ademde de lucht in en probeerde deze plek in haar hoofd vast te leggen. Het ging nog al moeilijk met al die andere dingen aan haar hoofd. Ze sloot haar ogen en ademde al haar gedachte uit. Ze kalmeerde nog meer. “Oké ik probeer haar te vinden. Ik zal haar echt oprecht zoeken. Ze moet ergens hier binnenin zitten.” Vivespa legde haar hand op buik. Haar stem trilde. “Ik probeer het al mijn hele leven... Ik vind haar maar niet. Alsof … Ik moet je iets vertellen.” Fluisterde Vivespa. “Ik voel wat sommige andere niet voelen. Het zijn de emoties van andere. Het is zo verwarrend.. Ik weet niet meer wat mijn eigen gevoel is en dat van een ander. Snap je dat? Ik ben mezelf echt kwijt." Vivespa probeerde uit alle macht haar stem minder te laten trillen en de tranen , die er dus blijkbaar toch nog waren, weg te slikken. “En dat.. van mijn ogen... Ik denk dat ze van kleur veranderen met mijn stemming. Of de stemming van iemand anders dus. Hoe lichter hoe vrolijker.” Vivespa glimlachte. “Mijn ogen zijn nog nooit zo licht geweest.”
Ze bereidde zich voor op de stemmetjes maar die kwamen niet. Verbaasd luisterde ze naar de eerste echte stilte in haar hoofd. Ze glimlachte weer . Langzaam viel al het gewicht van haar schouders. Al het gewicht waar ze jaren lang mee rond gelopen had. Ze haalde haar schouders op en ontspande ze weer. Ze lachte naar Mineko toen ze zei: “Ik wil hier blijven. En ik weet niet hoe ik je moet bedanken. Echt, ik heb me nog nooit zo blij gevoeld .” Ze had niet gedacht dat haar ogen nóg lichter konden worden, maar blijkbaar bestond het.

(Ook sorry voor de late reactie, we staan weer quitte. Leuk, die achtergrond, hoe doe je dat?)

Vivespa had haar gezicht bedekt met een slanke hand. Ze schaamde zich of wilde geen antwoord geven. Hij lachte verlegen, onzeker over wat hij moest doen nu. Nu hij haar zo in een hoekje had gedreven door over een ongemakkelijk onderwerp aan te snijden. “Oké Mineko.. “ Vivespa zuchtte. “Je wilt weten wie ik ben. Wie Vivespa Venerice Keteniss is? Ik ook. Ik zou het ook willen weten. Maar ik weet het ook niet... Misschien kan ik je nu alles gaan vertellen, misschien doe ik dat nooit... Er zijn een paar dingen die ik niet kan zeggen zonder dat ik... nou ja.. zonder dat het hier opnieuw gebeurt.” Hij gaf door middel van een miniem knikje en een vriendelijke lach aan dat hij het meende te begrijpen. Of in ieder geval haar antwoord accepteerde. Probeerde haar aan te sporen verder te vertellen, maar twijfelde aan de andere kant ook. Hij wist uit meerdere ervaringen en ontmoetingen dat praten hielp. Het was het simpelste en meest directe hulpmiddel. Een gesprek kon rust geven, acceptatie of juist alle opgesloten emotie's losmaken. In elk geval was het vaak een opluchting wanneer iemand alles er gewoonweg uitgooide. Toch wilde hij haar niet dwingen. Hoopte maar dat ze zich niet onder druk gezet voelde. Want dat was niet zijn bedoeling, zeker niet. Hij haatte het als mensen zich gedwongen voelden tot iets. Dan voelde hij zich schuldig, schaamde zich bijna voor zijn nieuwsgierigheid. Maar die was aangeboren, niet iets wat hij zomaar uit kon schakelen. Wilde nou eenmaal heel veel weten. Alles eigenlijk en het liefste zo snel en nauwkeurig mogelijk. Stelde dan ook alle vragen die in hem op kwamen, als hij niet oppaste. Het meisje had haar verhaal hervat en hij keek haar recht in de ogen, probeerde met zijn ogen geruststellende signalen te verzenden. Vivespa praatte en praatte, hij luisterde enkel in stilte en legde zorgzaam zijn hand op haar rug toen ze met trillende stem verder sprak. Gaf zachte klopjes op haar fragiele schouders en bleef kalm naar haar woorden luisteren. Nam elke zin in zich op, probeerde het te bevatten, te snappen. Probeerde te bedenken hoe hij haar zou kunnen helpen. Het was al een begin dat ze zo open durfde te zijn. Een heel goed begin zelfs. Haar ogen waren inderdaad licht geworden, warm honingkleurig en prachtig vol levensvreugde. ''Je hoeft me helemaal niet te bedanken hoor. Het feit dat je je beter voelt nu is al meer dan genoeg. Als er iets is wat ik verder kan doen om je te helpen...? Dan zeg je het maar hoor. En geloof me, je zult hier alle tijd en mogelijkheden hebben om jezelf te vinden en genoeg mensen die je daarmee willen helpen. Dus maak je niet ongerust.'' Hij keek haar warm aan. ''Ik help nou eenmaal graag mensen, sorry, ik wil mezelf niet opdringen.'' Hij beet verlegen op zijn lip. Vivespa zag er ontspannen uit, leek zich niet echt meer zorgen te maken of zich rot te voelen. Hij glimlachte opgelucht. Toen bedacht hij dat het meisje pas net hier op school was. ''Ehm... Weet je al naar welke etage je moet?'' vroeg hij zachtjes, om de stilte te vullen. Het meisje was inderdaad een stuk vrolijker, zo te zien. En ook hij werd daardoor bijna automatisch vrolijk. Zijn mondhoeken trokken zich op en hij lachte breed. ''Heb je al enige ervaring met magielessen? Oh, en voor welke soorten heb je aanleg?'' Hij werd rood en grinnikte. '"Tjaa,iets te nieuwsgierig en veel vragen stellen... Dat is een van mijn zwaktes.''

Dat is een sheet, gemaakt door de überawesome Juud als je zoiets wil aanvragen, kan je dat hier doen.

Vivespa voelde zich zo fijn. Ze was zo gelukkig! Ergens helemaal op de achtergrond waren de zorgen, maar ze had idee dat het niet de hare waren. Hij probeerde haar te troosten, maar dat was nu niet meer nodig. Het feit dat hij naar haar had geluisterd, vrijwel het eerste persoon op de wereld, was al meer dan genoeg. Ze wilde Mineko echt bedanken. Hoe kon je een persoon zomaar laten zitten als hij zo net even je leven had veranderd? Het was weer even stil, deze keer genoot ze ervan. Hoe rustig het was in haar hoofd. .
''Je hoeft me helemaal niet te bedanken hoor. Het feit dat je je beter voelt nu is al meer dan genoeg. Als er iets is wat ik verder kan doen om je te helpen...? Dan zeg je het maar hoor. En geloof me, je zult hier alle tijd en mogelijkheden hebben om jezelf te vinden en genoeg mensen die je daarmee willen helpen. Dus maak je niet ongerust.'' Hij keek Vivespa warm aan. Ze keek terug. Ja, er was zeker iets waar hij haar mee kon helpen.
“Mineko? Ik wil graag dat jij je ook een beetje beter voelt. Je kunt gewoon zeggen wat je op je hart hebt, echt. Ik begrijp dat het lastig is hoor. Het hoeft ook niet, ik zou het wel.. fijn vinden.” Vivespa klonk weer zoals ze jaren geleden had geklonken, ze glimlachte. Ze had nu weer ruimte om andere te helpen. Ze zuchtte. Wat was ze toch ook een egoïst. Het meer kabbelde rustig vlak bij hun voeten vandaan. Een fluitende vogel ging op een tak zitten, als ze haar arm zou uitstrekken, zou ze het zo aan kunnen raken. Maar dan zou ze het arme beestje laten schrikken. Ze keek enkele seconden naar het vogeltje. Ze wilde dat haar leven net zo simpel was als dat van een vogel. Gewoon,eten, drinken, slapen en als er zorgen waren kon je gewoon de zon achterna vliegen. Wat leek dat haar heerlijk, vliegen. Ze sloot haar ogen en voelde hoe de zonnestralen door haar simpele, witte jurkje heen drongen. Het was vandaag wisselvallig geweest, het weer dat met haar mee. Het was alweer een heel fijne stilte. Het duurde eventjes tot Mineko die verbrak en vroeg of ze al wist naar welke etage ze moest. Vivespa had er eigenlijk nog niet over nagedacht. Ze bleef nog eventjes in de zon zitten en opende toen haar ogen.“Ik zou het, om eerlijk te zijn, echt niet weten.” Vivespa zag dat Mineko eindelijk ook wat blijer was. Ze lachte met hem mee. ''Heb je al enige ervaring met magielessen? Oh, en voor welke soorten heb je aanleg?''
Vivespa grinnikte. Ze zag dat Mineko rood werd. "Tjaa,iets te nieuwsgierig en veel vragen stellen... Dat is een van mijn zwaktes.” Hij grinnikte met Vivespa mee. “dat is geen zwakte hoor. Ik vind nieuwsgierige mensen wel fijn, dan weet ik tenminste dat ik het goed genoeg doe om een beetje interessant te zijn.” Vivespa lachte en herdacht haar woorden. Ze kwam tot de conclusie dat het haar nu niets meer kon schelen als ze iets verkeerds had gezegd. Ze vond het wonderbaarlijk hoeveel een mens in een paar uur tijd totaal kon veranderen. “Nou ik woonde eigenlijk al heel mijn leven op Shadra... Mijn ouders dachten dat het beste voor me zou zijn, alsof ze dat wat kon schelen... Maar goed. Ik heb daar wel het een en ander over de duister magie geleerd...” Vivespa knipte in haar vingers en haar schaduw kronkelde omhoog. Boven in de lucht veranderde hij in een vogel en vloog een paar rondjes boven hun hoofden, daarna maakte het een duikvlucht naar het meer en sprong in de vorm van een dolfijn uit het water. Vivespa grijnsde en met nog een knip in haar vingers liet ze haar schaduw weer haar evenbeeld achter haar vormen.

O god, nu voelde hij zich net een persoon die eerst wel alle geheimen uit een ander trok, maar vervolgens niets terug wilde zeggen. Iemand die alles wilde weten, maar nooit zelf praatte. Nu zij zo vroeg of hij zijn hart bij haar wilde luchten. Het was verleidelijk. Maar het mocht niet. Nee, dat wilde hij niet. Hij zou niet nog meer mensen met zijn stomme problemen belasten. Hij zou hier zelf doorheen komen. Dat moest. Dat kon hij. Hij moest sterk zijn, mocht niet toegeven aan de drang om zijn verdriet bij dit breekbare meisje uit te storten. “Mineko? Ik wil graag dat jij je ook een beetje beter voelt. Je kunt gewoon zeggen wat je op je hart hebt, echt. Ik begrijp dat het lastig is hoor. Het hoeft ook niet, ik zou het wel.. fijn vinden.” Verwoed schudde hij zijn hoofd en glimlachte verdrietig. ''Nee, echt... Het is goed zo. Ik... Moet dit zelf doen.'' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en staarde over het water. De zon gaf het water een magische gloed, het leek haast een gouden fluwelen doek. Zo golvend in de zachte wind. Het meisje wist niet naar welke etage ze moest, maar dat was geen probleem. Dan moest hij enkel weten van welke planeet ze kwam en welke magie ze beheerste. Naar wat hij had gemerkt werd het allemaal daarop bepaald.“dat is geen zwakte hoor. Ik vind nieuwsgierige mensen wel fijn, dan weet ik tenminste dat ik het goed genoeg doe om een beetje interessant te zijn.” Hij lachte gerustgesteld. ''Natuurlijk ben je interessant. Ieder mens is anders en op zijn manier interessant...'' mompelde hij zachtjes. Dit was eigenlijk half een gedachte geweest, iet echt bedoeld om hardop te zeggen. Maar nu was er niets meer aan te doen, behalve een beetje schuchter lachen en hopen dat ze het niet had gehoord. “Nou ik woonde eigenlijk al heel mijn leven op Shadra... Mijn ouders dachten dat het beste voor me zou zijn, alsof ze dat wat kon schelen... Maar goed. Ik heb daar wel het een en ander over de duister magie geleerd...” Een Shadraan dus? Dat verbaasde hem eerlijk gezegd. Ze leek zo licht en vrolijk. Als hij had moeten raden, was dit nooit bij hem op gekomen. En dat bewees maar weer hoe je nooit iemand mocht beoordelen op je eerste observaties. Iedere persoon had meerdere lagen, was nooit zomaar te doorgronden. Aandachtig keek hij naar haar demonstratie. Dit was zo anders dan de duistere magie die hij kende. Dit was zo veel vrolijker, luchtiger. ''Wauw!'' riep hij in kinderlijk enthousiasme. Dolblij met het zien van dit simpele kunstje. Ja, hij was zo makkelijk blij te maken. Een zonnestraal, een lieve lac, een nieuwe persoon ontmoeten. Dat was al genoeg om een blije lach op zijn gezicht te lijmen. ''Hmm, dan mag je denk ik naar de darkmagiciansetage...'' grinnikte hij. Toen vertrok zijn gezicht, want hij bedacht dat hij haar daar eigenlijk niet bij vond passen. Niet dat hij daar enige inspraak in had, maar hij kon het niet laten om haar toch te waarschuwen. ''Maar ik waarschuw je. Niet iedereen daar is zo vrolijk en lief als jij. Helaas.'' Hij dacht terug aan de mensen die hij had ontmoet. Aan Alexis die hem de ziekenzaal op had gekregen. ''Maarrr.. Nu zal ik eens wat over mezelf vertellen; Ik ben 16 jaar oud, beheers zowel lucht als woudmagie en ook een klein beetje watermagie. Ik hou ontzettend veel van muziek en zing het liefst de hele dag door, zoals je wel hebt gehoord daarstraks. Ik heb een zusje, Miku, die volgens veel mensen sprekend op mij lijkt. Ik heb, tenminste dat hoop ik, een relatie met een geweldig meisje, Mizuki. Maar ik ben zo bang om haar pijn te doen, om weer iets verkeerd te doen, dat ik me niet meer open durf te stellen.'' Hij beet op zijn lip wanneer hij aan zijn vriendin dacht. ''Dus ja, dat is een korte samenvatting.'' Een traan welde op in zijn ooghoek, maar hij wreef die weg en knipperde verwoed om de rest binnen te houden. Hij zou niet gaan huilen, dan wilde Vivespa enkel meer weten en werd het erger. Dan zou hij straks volkomen breken.

“Wauw!” riep Mineko toen hij haar schaduwspel zag. Vivespa bloosde en keek voor de afleiding naar het meer. Waarom zei hij dat? Misschien om haar blij te maken. Nou, dat moest hij niet meer doen, liegen om een ander blij te maken.
“dat dat is gewoon een...” Vivespa zweeg, ze wist helemaal niet wat ze wilde zeggen. “laat maar..” Mompelde ze. “hmm” zei Mineko. “dan mag je denk ik naar de darkmagicansetage”. Zei Mineko. Vivespa glimlachte. ''Maar ik waarschuw je. Niet iedereen daar is zo vrolijk en lief als jij. Helaas.'' Zei Mineko. O nee..Nou ja, ze moest niet zo bevooroordeeld zijn. Misschien werd het best leuk. Het was stil. Blijkbaar wilde hij niets vertellen. Dan was het ook goed, maar niet als hij ergens mee zat. Vivespa legde haar hand op zijn schouder. “Het hoeft niet. Maar praten helpt, zit hier naast je niet het levende bewijs?” Vivespa lachte. “Ik wil je ook niet dwingen... als je het niet wilt doe je het niet, maar als het te maken heeft met dat je bang bent dat ik al te veel aan mijn hoofd heb dan...” Vivespa stopte met praten, ze wist dat wat ze zei nergens op sloeg. “sorry” mompelde ze terwijl ze haar hand weer op de grond legde. De zon stond al iets lager aan de hemel. De stilte duurde voort. Opeens begon Mineko te praten. Hij maakte een beetje een samenvatting over zichzelf, praatte niet echt over wat hem dwars zat. Wel weer iets over zijn vriendin, Mizuki of zo iets. Hij was bang haar pijn te doen, iets verkeerds. Was dat nou zo moeilijk om te zeggen? Iedereen was wel eens bang om iets verkeerds te doen, vooral Vivespa. Ze legde haar hand weer op zijn schouder. “hé, daar heeft iedereen wel eens last van. Echt, daar is helemaal niets mis mee.” Verzekerde ze hem. Vivespa zag dat hij duidelijk niet meer wilde vertellen. Ze zag het vocht in zijn ogen. “Het spijt me, ik ben waarschijnlijk de slechtste trooster van de wereld.” Zuchtte Vivespa. Ze keek maar weer naar de zon , die van kleur begon te veranderen. En de vogels die zorgeloos door de lucht vlogen, op zoek naar kleine takjes voor hun nesten. Hoe een grotere vogel een vis uit het water greep. “Het lijkt soms niet eerlijk verdeeld, maar ik denk dat we allemaal evenveel geluk hebben in ons leven. Als er een moeilijke tijd is moet je gewoon aan het geluk denken wat je dan daarna zult hebben.” Vivespa stopte met praten. Het was ook lastig om dat te vinden, maar het was er altijd wel. Zoals de zon of de sterren. Ze waren er altijd, maar soms zag je ze niet. “het klinkt cliché, dat weet ik.” Vivespa besloot dat ze het beste van onderwerp kon veranderen, zodat het toch iets minder ongemakkelijk werd. “Wat is eigenlijk je favoriete liedje?” Vroeg ze dus maar. Ze dacht er weer aan hoe stom het moest klinken, maar ze duwde die gedachtes aan de kant. Ze moest nu niet weer in haar verleden blijven hangen, ze moest het juist vergeten.

sorry for late response, ik was op schoolkamp xD

Het meer. Waarom ging ze daar heen? Meggie glimlachte. Ze deed wel vaker dingen waarvan ze als ze er mee bezig was eigenlijk heel gestoord waren. De zon zakte steeds dieper het meer in. Het zou binnen een uur wel gaan schemeren. Meggie hield niet bepaald van het donker. Daarom had ze de kleine lantaarn van haar moeder altijd bij zich, net als het kaartspel en het kistje trouwens. Ze zuchtte toen ze aan haar moeder dacht. Meggies vader had haar moeder verlaten toen hij merkte dat ze zwanger was. Haar moeder had dat hem natuurlijk nooit vergeven. Het werd nog erger toen ze een maand later via via hoorde dat hij een week later met zijn nieuwe vriendin een gezin had opgestart. Nadat Meggie werd geboren vertrok ze. Haar moeder had de drie dingen nagelaten, lantaarn het kistje en het kaartspel. Haar pleegouders waren ook lief, maar Meggies leven werd leeg. Ze haalde de spullen keer op keer uit de doos onder haar bed om ernaar te kunnen kijken. Ja, ze miste haar, maar dat had ze nooit toegegeven. Ze kende die vrouw nauwelijks.
Mijmerend liep Meggie richting het meer. Ze zag er twee mensen zitten, Een jongen met groenblauw haar en een koptelefoon, en een meisje met blond haar en een wit jurkje aan. Meggie stond even stil en merkte dat ze in een serieus gesprek zaten. Ze wilde niet storen en draaide zich om, Ze zou wel aan de andere kant het meer bereiken. Meggie pakte haar lantaarn uit haar zak, liet het met een knip in haar vingers branden en greep het stevig vast. Toen liep ze verder

Zachtjes kwamen er voetstappen aan.
Vivespa keek Mineko aan en draaide zich toen snel om.
Ze zag nog niet goed wie het was, ze stond in de schaduw van de bomen.
Toen zag ze dat het een meisje was met blond haar en een lantaarn in haar hand.
Ze had een gestreepte jurk aan en een strik in haar haar, wat zou ze hier doen?
Het meisje kon hetzelfde aan haar vragen, maar goed.
Het meisje liep hun kant op en draaide zich daarna weer om. Vreemd.
"meisje! wacht!" Vivespa kon er niets aan doen, ze had er helemaal niet bij nagedacht, het kwam gewoon zo haar mond uit. Ze rende naar haar toe. "hoi, ik ben Vivespa. O, wat was dit genânt, het meisje bleef haar maar aanstaren.
"eeh.. dus, ik..ik..ga..maar weer terug" Met een knalrood hoofd liep Vivespa weer terug naar het plekje waar Mineko zat. "sorry" Mompelde ze.
Dat woord zei ze echt vaak. Misschien had ze ook wel veel om zich voor te verontschuldigen.
Ja, dat had ze ook.
Vivespa verborg haar hoofd in haar handen en wenste dat ze kon verdwijnen. Gewoon onzichtbaar worden, waar ze vroeger zo goed in was.

Mineko kalmeerde en luisterde rustig naar Vivespa's gebabbel. Hij was moe van het denken, het huilen, het troosten. Kon zichzelf er niet toe zetten om antwoord te geven. Te veel gedoe, te veel woorden, die in een brij door zijn hoofd dwaalden. Af en toe drong er een woord door in zijn hoofd. Kreeg echter geen betekenis door de afwezigheid van de rest van de zin. Hij herhaalde telkens maar een zinnetje in zijn hoofd. Het komt allemaal goed, alles komt goed. Maak je geen zorgen. Weinig overtuigend, maar beter dan niets. ''Wat is...'' Hoorde hij haar zeggen. Een directe vraag aan hem gericht. Hij schudde met zijn hoofd, probeerde de verdoving te verbreken. ''Liedje...'' ving hij nog net op. iets over een liedje. Hij zag haar lachen, kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar te bekennen dat hij er niets van had gevolgd. ''Ehm... ik luister te veel verschillende liedjes. Om eerlijk te zijn zit mijn hele hoofd ermee vol. Dus ik weet het niet, ligt aan de situatie en aan mijn stemming.'' Hij grinnikte en keek haar aandachtig aan. Hij had toch niet een antwoord gegeven wat helemaal geen aansluiting had op de vraag? Een lichtje op een paar meter afstand. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en zag een gestalte staan. Vivespa kwam overeind en rende in die richting. Mineko kwam ook overeind, stijf van het lange zitten. Vivespa wisselde een paar woorden met de persoon daar. Kwam dan weer terug, maar het meisje stond daar nog. ''O, het geeft niet.... Maar, dat meisje... Wat doet ze zo alleen?'' Hij keek bezorgd in de richting van het licht. ''Moeten we er niet ehm.. naartoe? Ze kan daar niet alleen blijven 's nachts.'' Hij stak zijn hand uitnodigend uit naar Vivespa en zette een stap in de richting waar Vivespa vandaan was gekomen.

Mineko was moe, Vivespa zag het aan zijn ogen, ze wilde hem niet uitputten, hij verspilde zijn energie aan haar. Hij antwoordde niet echt heel uitgebreid, wat hij eerst wel deed. En luisterde maar half. "Het spijt me... Ik...ik bedoel, je verspilt je energie. Misschien kunnen we beter terug gaan...?" Ze wist dat hij het meisje wat daar net liep, waar Vivespa zo vreemd tegen had gedaan. Ze wist echt niet waar dat ineens vandaan kwam, maar goed. ''O, het geeft niet.... Maar, dat meisje... Wat doet ze zo alleen?'' Hij keek bezorgd in de richting van het licht. ''Moeten we er niet ehm.. naartoe? Ze kan daar niet alleen blijven 's nachts.'' Het was te verwachten. Ze moest terug, naar dat meisje. Het liefst wilde ze weer gewoon verdwijnen, of dat meisje nooit meer tegen komen. Mineko stak zijn hand uitnodigend uit. Vivespa greep hem vast. Het was haar houvast, de zenuwen gierde door haar lijf. Ze wist niet waarom, misschien gewoon omdat ze nog nooit iemands hand had vastgehouden. Ook niet als ze zich moest voorstellen, ze wilde dat iedereen zo weinig mogelijk over haar wist. Vandaag had ze voor de eerste keer haar hart bij iemand gelucht, en haar schouders ontspannen. Er was zo veel gewicht van haar schouders afgevallen. Ze was Mineko zo dankbaar, ze zou het nooit goed kunnen verwoorden. "Ik ben je echt heel dankbaar. Echt. En nou heb ik nog niet gezegd hoeveel..." Vivespa stopte met praten, ze hadden het meisje ingehaald. De zenuwen gierde weer door haar lichaam. Ze zou haar vast belachelijk vinden, misschien zou ze bang zijn voor haar. Vivespa onderdrukte de neiging om weer terug te rennen en in plaats daarvan kneep ze in Mineko's warme hand. Vivespa schraapte haar keel en wachtte tot iemand iets zou gaan zeggen, zijzelf zou niet de eerste woorden uit gaan spreken. Mooi niet.

Vivespa greep zijn hand stevig beet. Alsof het het laatste was wat haar aan de aarde gebonden hield. Alsof ze een ballon was en hij het touw wat voorkwam dat ze wegzweefde. Hij verstrengelde zijn vingers met de hare en kneep zachtjes en bemoedigend in haar hand. "Ik ben je echt heel dankbaar. Echt. En nou heb ik nog niet gezegd hoeveel..." Het meisje stopte met praten, toen ze de gestalte naderden. Hij keek opzij en glimlachte warm. Hij was blij dat hij haar een beetje had kunnen helpen, haar wat steun had kunnen bieden. ''Het is okay. Als jij je beter voelt is dat al genoeg. No need to thank me.'' Hij voelde een kneep in zijn hand en glimlachte geruststellend naar Vivespa. Hij floot een paar rustige noten, het leek op vogelenzang. Zijn rustige, onbezorgde houding kalmeerde de meeste mensen makkelijk. Hij straalde iets uit wat anderen geruststelde. Hij hield ervan om te zien dat hij een lach op iemands gezicht toverde. Dat was al beloning genoeg voor alle moeite die je soms moest doen. Een klein beetje zon in een donker leven van iemand brengen. Hij keek naar het lantaarnlicht dat een zachte gloed uitspreidde over het meer. ''Hallo? Niet schrikken...'' sprak hij voorzichtig met zijn zangerige stem. ''Kunnen we je ergens mee helpen? Mijn naam is Mineko en dit is dus Vivespa. Hoe heet jij? En mijn excuses voor de vele vragen, maar wat doe je hier zo alleen?'' Hij hield nu welbewust stil, zou niet nu meteen gaan ratelen.